What a year! Jaxx is sinds een paar dagen alweer 1 jaar! En wat voor jaar. Om het jaar voor mezelf goed af te sluiten, schreef ik een brief aan Jaxx.
Mijn allerliefste,
Potverdikkeme, wat een jaar. Het zien van een plusje op de zwangerschapstest, was het gelukkigste moment in mijn leven. Na een ontzettende rottijd met het verlies van jouw lieve oma en mijn lieve mama, zorgde jij ervoor dat ik weer iets had om naar uit te kijken. Ik wilde weer leven.
Na een bewogen zwangerschap met wat kwaaltjes, kwam jij op 2 december om 17:29 op de wereld. Je hebt mama 18 uur bezig gehouden om op deze wereld te komen, maar ik zou het zo nog een keer doen! En wat was je mooi.. je leek precies op de 3D echo die we hadden laten maken. Je lieve neusje, je mooie mondje en je donkere haartjes. Die eerste nacht in het ziekenhuis heb ik alleen maar naar je gekeken.
De volgende nacht ging helaas wat minder goed. Je huilde constant en wij wisten niet waar je last van had. Nieuwbakken ouders en ze waren vergeten het handboek mee te geven. Helaas kregen we ook niet veel hulp op de afdeling, dus ik bleef maar om voeding vragen. Later bleek dat ik je eigenlijk alleen maar meer pijn deed op deze manier. We hadden geen idee!
Na 3 dagen in het ziekenhuis te zijn verbleven, vanwege mijn medicatie, mochten we als vers gezinnetje naar huis. Eind van de middag waren we thuis en meteen kwam er allemaal familie langs. Jij huilde voornamelijk en wilde niet van mama haar schoot af. De kraamverzorgster kwam ook meteen langs. Lieve meid, maar eigenlijk nog te jong om mama te kunnen verzorgen. Ik wilde niet eten, rusten of douchen. Ik wilde bij jou blijven, want je huilde. En alleen ik kon je troosten.
Na 6 weken lang van 18-20 uur per dag huilen, vele doktersbezoeken en veel op google zoeken, was mama op! In overleg met de kinderarts werd je opgenomen als huilbaby. Vreselijke term vind ik dat nog steeds. Baby’s huilen in mijn ogen niet voor niks. Na een provocatie bleek dat je ernstige koemelkallergie had. Vandaar de krampen, het huilen en het eczeem. Eindelijk was daar de oplossing: neocate voeding! Volledig koemelkeiwit vrij.
Het ging steeds wat beter met je, maar op je rug liggen of slapen bleef moeizaam. Je bleef huilen en was ontroostbaar. Na enkele gesprekken met de kinderarts, dacht zij aan verborgen reflux. Ze schreef medicatie voor en vroeg ons dit in ieder geval 2 weken te proberen. Na een paar dagen merkten we al veel verschil. Je sliep veel beter én langer. Zal het dan toch nog goed komen?
Zo’n 16 weken na je geboorte, was je eindelijk een tevreden baby. Je sliep beter en je huilde veel minder! Wel was je vaak gefrustreerd, omdat je al zo graag veel wilde. Hierdoor kon je wel al snel tijgeren door de huiskamer en jezelf optrekken aan de box. Je werd met de dag vrolijker!
Met 7 maanden kroop je het hele huis door en durfde mama overal met je naar toe. Al die maanden was ik bang dat je ergens ontroostbaar zou gaan huilen, maar misschien was dit wel voor niks geweest. Bij playdates vermaakte je je opperbest en ook bij de gastouder en opa/oma kon je goed zelf spelen. Rond 8 maanden trok je je aan alle meubels op en liep je langs alle kasten. Ook het slapen ging overdag beter. Je sliep soms zelfs 2,5 uur achter elkaar. Dit hadden we maanden geleden niet durven dromen.
Nu ben je bijna 1 jaar en je bent het meest vrolijke mannetje wat ik ken. Ook nu heb je af en toe al wat driftbuien, maar die heb je niet van een vreemde, hé? Je leert snel en bent ontzettend nieuwsgierig. Je kan heerlijk zelf spelen, maar bent ook een ontzettend kroelkont. Wat houden wij toch ontzettend veel van je, je bent niet meer uit ons leven weg te denken. Het jaar is super snel gegaan, dus doe nu maar rustig aan!
]]>