Toen ik zwanger was, waren we het er al snel over eens dat we het beiden prettig zouden vinden als ik thuis zou zijn zodra de baby geboren was. Niet meer werken. Het zou wat aanpassingen vereisen, maar het was niet onmogelijk. We hebben het goed volgehouden de afgelopen maanden. Konden ons hoofd boven wat houden. Maar het water dreigt steeds hoger te komen en we gaan bijna kopje onder. Tijd dus voor veranderingen. Ik word een working mommy.
We redden ons prima. Maar moeten creatief omgaan met ons geld. Weekboodschappen doen voor € 45,- inclusief eten en kattengrind voor de beestjes is hier niet ongewoon. Hoe doe je dat, vragen mensen zich dan af. Tja. Een lijstje maken met de dingen die je nodig hebt en absoluut niets extra’s afrekenen. Of we dan nooit iets extra’s kunnen doen? Jawel hoor. Kleine dingen. Uiteten gaan we nooit. Een avondje samen op pad? Dat is een eeuwigheid geleden. Een wat duurder cadeautje voor de verjaardag van vrienden? Dat gaat niet meer. Daarentegen hebben we nooit het gevoel gehad dat we echt iets hebben moeten laten. Dit is nu eenmaal het leven waar we zelf voor hebben gekozen.
Maar inmiddels beginnen de reserves op te raken. Als de koelkast nu kapot gaat, dan hebben we een probleem. Dus kwamen we op de volgende conclusie; ik ga weer werken. Niet dat ik de afgelopen maanden niets heb gedaan hoor. Ik heb regelmatig fotoshoots, krijg bestellingen via mijn webshop en krijg soms een opdracht binnen voor mijn blog. Maar het is geen vetpot. Het zorgt ervoor dat er eens een gaatje opgevuld kan worden. Maar echt opschieten doet het niet.
Twee weken geleden liep mijn emmer even over. Ik zou zo graag eens een buffertje opbouwen. Zorgen dat we wat kunnen sparen. Af en toe eens zonder er heel veel bij na te hoeven denken een nieuw paar schoenen kopen bijvoorbeeld. Lijkt me weer heerlijk! Maar Luuk naar de opvang brengen zie ik niet zitten. Ik ben niet tegen kinderopvang. Integendeel. Maar niet voor ons voorlopig. Ik besloot te solliciteren op een baan in de avonduren. Dat ging goed, binnen een dag werd ik uitgenodigd voor een gesprek. We bespraken per telefoon de uren en de opbrengsten en maakten een afspraak. Ik begon te rekenen en kwam tot de conclusie dat we niet heel veel op zouden schieten met deze werkavondjes. De opbrengsten wogen niet op tegen de avonden die ik van huis zou zijn. Ik zou dan overdag wel bij Luuk zijn, maar heb natuurlijk ook nog een man die aandacht verdient.
Ik sprak erover met buurvrouw Thea en begon te grappen dat ik misschien toch maar iets met mijn in vorig jaar behaalde diploma moest doen. Maar waar het begon als grapje, begonnen we toch ook te praten over de mogelijkheden. Nu we afscheid van onze lieve Akira hebben genomen, behoort het opvangen van kinderen hier thuis ook tot de mogelijkheden. De volgende dag al kwam Thea langs om een risico inventarisatie te doen en diezelfde avond hakten Joost en ik de knoop door. Ik ga weer aan de slag als gastouder. En ik heb er heel veel zin in.
Het is goed te combineren met Luuk. Hij kan namelijk gewoon thuisblijven. Op deze manier kan ik geld verdienen, heb ik zelf weer wat meer sociale contacten en kan Luuk ook samen spelen met andere kinderen. En het lijkt me ook weer erg gezellig. Verschillende kinderen in verschillende leeftijden om me heen. Samen knutselen, kletsen, liedjes zingen en toekijken hoe ze lekker spelen in hun eigen fantasiewereldje. De aanvraag bij de gemeente is inmiddels in gang gezet. Als het goed is start ik per 1 januari 2015 met mijn eigen gastouderopvang Toverflat.
In mijn ogen is dit de perfecte combinatie. Thuis blijven bij Luuk, maar toch werken. Het vergt voor de komende periode nog wat aanpassingen in huis. Allemaal kleine dingetjes. Maar ze moeten wel gebeuren. Anders keurt de GGD ons huis niet goed. Ik ben erg benieuwd hoe het me gaat bevallen. Het zal ook wel even wennen zijn, drukker ook vooral. Maar ik ben ervan overtuigd dat het vooral erg leuk zal zijn.
Ben jij weer gaan werken na de bevalling?
]]>
