Het welbekende herbeleven van de laatste periode van je zwangerschap en de bevalling is alweer volop aan de gang nu Maik over twee weken alweer 1 jaar oud wordt. Een jaar geleden werd de medicatie flink opgeschroefd en werd ik bijna iedere dag gecontroleerd omdat de zwangerschapsvergiftiging ieder moment kon toeslaan. In mijn hoofd was ik al druk met de bevalling bezig en de meest rare gedachtes gingen daar doorheen. Ik heb in die periode een paar gedachtes opgeschreven en vandaag laat ik je mijn gedachtes vlak voor de bevalling lezen.
Wat als het toch een meisje blijkt te zijn?
Dit is echt een vreemde gedachte geweest, er zijn maar weinig zwangere vrouwen die zoveel echo’s hebben gehad als ik. En vanaf 14 weken is het iedere echo meer dan duidelijk geweest dat we een tweede zoon zouden krijgen. Toch kwam daar ineens twijfel, niet dat het wat had uitgemaakt hoor. We hadden dan alleen niet direct een naam gehad denk ik haha.
Krijg ik hem er wel uit?
Tijdens de laatste groeiecho’s was gebleken dat Maik behoorlijk groot van stuk was. Met dank aan de zwangerschapsdiabetes. Langer dan 38 weken zwangerschap zouden ze me sowieso niet laten doorlopen, omdat daarna de kans op een natuurlijke bevalling steeds kleiner zou worden. Zelfs toen met net 36 weken zwangerschap bleek dat het een wonder zou zijn als ik pas met 37 weken zou bevallen, begon ik ‘m te knijpen. Want als hij zo groot is, hoe ga ik hem eruit krijgen dan? Ik bedoel, wat nou als bij de uitgang blijkt dat het helemaal niet past en ik hals overkop richting de OK gebracht zal worden? Bij de laatste echo (een dag voor de inleiding) bleek gelukkig dat hij een ruime 7 pond zou wegen. En er bevallen vrouwen van veel zwaardere baby’s. Maar toch zag ik een of andere enorme boeddha baby voor me.
Wat als ze knippen?
Tijdens mijn eerste bevalling heb ik 2 uur lang persweeën moeten wegpuffen. En echt, dat is verschrikkelijk, ik kan niet anders zeggen. Luuk bleek een sterrenkijker te zijn geworden tijdens de bevalling (hij was met zijn gezicht naar boven gaan liggen, in plaats van naar beneden) en dat zorgde voor persweeën, maar geen volledige ontsluiting. Ik heb een maand niet normaal naar de wc gekund en heb veel last gehad van een beurs onderkantje. En dat alleen maar doordat hij een dikke 3 uur voor de uitgang heeft gelegen. Gelukkig hield ik er alleen wat ‘schaafwondjes’ aan over. Maar dat vond ik al pijnlijk genoeg. Ik was dus als de dood dat ze deze keer een knip zouden zetten om hem eruit te krijgen.
Weer zoveel weeënstormen overleef ik niet
Al vanaf het begin van deze zwangerschap ben ik er duidelijk over geweest; ik wil niet meer zoveel weeënstormen als de vorige keer. Ook dat was een inleiding en ik had weeënopwekkers nodig om de boel op gang te helpen. Dat zorgde helaas wel voor een overkill aan weeën, ik vond het verschrikkelijk. Had nauwelijks de tijd om tussendoor op adem te komen en ik werd er vreselijk moe van. De artsen hebben met me meegedacht en daarom besloten we een ruggenprik te zetten voor er deze keer weeënopwekkers zouden worden toegediend. Dat was fijn, maar de angst bleef. Gelukkig heeft het gewerkt en heb ik geen last gehad van pijnstormen deze keer.
Zal hij wel ademen?
Zodra bleek dat Maik erg groot was, de zwangerschapsvergiftiging volledig was doorgebroken en mijn bloedwaardes steeds dubieuzer werden, werd de inleiding in gang gezet. Maik zou een prematuur worden. Een randprematuur, dat wel. Maar een baby die is gegroeid in een moeder met zwangerschapsdiabetes heeft meestal meer tijd gestoken in (te) groot worden, dan in rijp worden. Deze zwangerschap maakte ik van redelijk dichtbij een aantal vroeggeboortes mee, waarbij de baby’s een cpap nodig hadden om te ademen en mijn angst was dat Maik dit ook nodig zou hebben. Wat de artsen ook zeiden, deze gedachte kreeg ik niet uit mijn hoofd. Ik was dan ook maar wat blij toen hij heel hard ging huilen na de bevalling en ze direct vertelden dat hij het super goed deed.
Waar is mijn camera?
Ik had Joost al helemaal geinstrueerd dat hij af en toe wat foto’s moest maken. De foto’s die tijdens de bevalling van Luuk zijn gemaakt, hebben een aantal puzzelstukjes op zijn plaats laten vallen na de kraamweek, dus daar hoopte ik nu weer op. Ook zou er een geboortefotograaf bij de bevalling aanwezig zijn, maar ik ben al die tijd bang geweest dat ze er niet bij zou kunnen zijn om
Als Joost maar op tijd terug is!
Onze auto had nogal een probleem tijdens het rijden. Hij slipte alle kanten op als ik harder dan 80 km/u ging rijden. Dat is natuurlijk alles behalve veilig en ik had een paar weken voor ik ging bevallen al een afspraak gemaakt bij de garage. De automonteur is een oude vriend van me, dus ik had hem al gewaarschuwd dat de kans groot was dat ik de auto zelf niet zou kunnen brengen, maar ik zei dat het geregeld zou worden en dat de auto op tijd bij hem zou zijn.
Alsof we het erom deden, mijn bevalling kwam na 2,5 dag aanmodderen na de inleiding dan toch echt eindelijk op gang. Mijn vliezen werden gebroken en ik kreeg een ruggenprik. En dat alles precies op de middag waarop we de auto zouden wegbrengen. Toen de ruggenprik erin zat en ik van de weeën door de ruggenprik nauwelijks last had, ging Joost vanuit het ziekenhuis de auto naar de garage brengen. Mijn stiefvader zou hem daar oppikken en terug naar het ziekenhuis brengen.
Joost was de deur nog niet uit of de weeën braken door de ruggenprik heen. Ik raakte volledig in paniek, ik kon mijn telefoon niet vinden, de alarmknop niet en ik lag daar helemaal alleen. Gelukkig kwam er toevallig verpleging binnen die me een morfine pomp in mijn handen drukte en me gerust stelde. Joost zou vast op tijd terug zijn, maar daar was ik ineens helemaal niet meer zeker van. Hij was op tijd hoor, ruim op tijd gelukkig.
Ik kan het niet, ik kan het niet
De hele zwangerschap was ik zwak. Zwak van de misselijkheid en het vele overgeven. Zwak van de bekkeninstabiliteit. Ook de zwangerschapsdiabetes viel me zwaar deze keer en ik heb de hele zwangerschap met wallen tot mijn ballen rond gewaggeld. Om ten slotte met verplichte bedrust en veel (heel veel) medicatie koest gehouden te worden. Hoe zou het dan toch mogelijk zijn om een topprestatie als een bevalling te volbrengen? Ik dacht echt dat het me niet zou lukken.
Wanneer ben ik voor het laatst naar de wc geweest?
Als ik me iets herinner van de eerste bevalling is het wel de hoeveelheid poep die uit me is gekomen. TMI? Tja, misschien wel. Maar ik kan het niet mooier maken dan het is. Poepen op een andere plek dan thuis, lukt me eigenlijk nooit en ik lag al 5 dagen in het ziekenhuis toen de bevalling van Maik echt ging beginnen. Toen ik erover nadacht wist ik dat het al wel even geleden was dat ik naar de wc was geweest. Maar de dagen ervoor at ik ook nauwelijks, dus hopelijk zou dat helpen. Of dat het was weet ik niet, maar er is deze keer alleen een kind uitgekomen aan de onderkant. En verder niets 😉
Hoe zal hij eruit zien?
Natuurlijk had ik niet alleen maar vervelende gedachtes in de periode voor de bevalling. Ik was namelijk ook enorm nieuwsgierig naar hoe Maik eruit zou zien. Ik was reuze benieuwd of hij op Luuk zou lijken en of hij echt zo groot was als ze hadden gemeten via de verschillende groeiecho’s.
Aan de grote kant was hij wel, toen hij met ruim 3600 gram op de wereld kwam na 36 weken en 5 dagen zwangerschap, maar op Luuk leek hij niet heel veel.
Er spookte veel door mijn hoofd, maar eerlijk is eerlijk, de bevalling is me 100% meegevallen deze keer. Ik ben een van de vrouwen die na een helse bevalling, ook eens een fijne mee mocht maken, gelukkig!
Waar dacht jij allemaal aan vlak voor je ging bevallen? Zijn bovenstaande gedachtes (deels) herkenbaar?
De foto’s in dit artikel zijn gemaakt door Annebel van Troost fotografie.
]]>
