mamakletst.nl

Category: mama

  • Een jongensmama?.nl

    Door Mama van Dijk – Ben ik een jongensmama? Ik hoorde het getik van jongensklompjes al in mijn gedachten over de straat dichterbij komen. Zag ook het stoere koppie van die mini versie van mijn grote liefde al in gedachten op de bank zitten. Ik droomde over stoere spijkerbroekjes met bretels, auto’s en gevouwen vliegtuigjes die me langs de oren zouden vliegen. Drie jaar later reflecteer ik die gedachten, lachend. Het werden roze prinsessenhakken en schattige krullen, gillende meisjes, tutu-achtige rokjes, gelakte nagels en een lading poppen…

    Het lag diep geworteld in het binnenste van mij. De liefde van mijn leven kwam ik tegen op mijn vijftiende. Misschien had juist dát er alles mee te maken dat ik de gevoelens die ik had al snel de vrije loop liet. Ik wilde jong mama worden, die droom kwam uit. Op mijn 23e, na ruim anderhalf jaar getrouwd te zijn, mag ik voor het eerst zwanger zijn. Al snel zie ik mezelf als jongensmama terwijl ik niet kan uitleggen waarom dat gevoel zo sterk was.

    “Wilt u het opschrijven?” vragen we de echoscopiste vriendelijk wanneer zij ons vraagt of we het geslacht willen weten. We verlaten de ruimte met nog meer kriebels dan voor we hem waren binnen gestapt. Onze blikken kruisen elkaar wanneer we ons richten op die grote envelop. Wanneer gaan we kijken? vraagt manlief nuchter. Later.. toch? vraag ik vertwijfeld.

    Nog diezelfde dag kruipen we samen op de bank, een stilte valt over het oh- zo nieuwsgierige moment. Ik had hem romantischer voorgesteld maar we konden geen seconde langer wachten. Ok, vooruit dan. Maak jij hem open? vraag ik manlief. Ineens overvalt de gedachte me, de gedachte dat alle winkelmanden die ik bij de leukste webwinkels steeds maar vulde (en weer leeghaalde) met die stoerste babyitems zomaar ineens niet nodig konden zijn. Waarom ging mijn oog altijd naar de jongensafdeling in plaats van die van de meisjes? Het is manlief die als eerste het kaartje uit de envelop tot zich door laat dringen. Ik zie het al! roept hij verbaasd, een twinkeling in zijn ogen verraad dat hij zichtbaar gelukkig is! Ik gris het kaartje bijna uit zijn handen als ik met grote letters lees; Meisje.

    Het blijft zo’n 5 seconden stil, wanneer ik met handen voor mijn mond het kaartje aan staar.  Een meisje. Tranen vullen mijn ogen, een warme omhelzing volgt. Lieverd, een meisje! roep ik verwonderd, blij!

    Niet veel later vul ik diezelfde winkelmand, met roze dekens en een fantastische glimlach. Nu, drie jaar later reflecteer ik mijn gedachten lachend, terwijl twee prachtige dochters met donkere krulletjes, lieve jurkjes en schattige haarbandjes elkaar als wilde jongens achteraan stieren. Mijn leven kleurde roze maar boven alles goud want wat ben ik ongelooflijk dankbaar mama te mogen zijn.

    Lees meer van mijn blogs op Mama van Dijk.

    ]]>

  • Goede voornemens voor 2018

    Allereerst de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar! Ik hoop van harte dat 2018 voor jullie allemaal heel veel moois gaat brengen. En ik wil jullie tegelijkertijd bedanken voor de vele bezoekjes het afgelopen jaar. Zonder jullie zou MamaKletst niet zijn wat het nu is, dus bedankt! In een nieuw jaar is het natuurlijk tijd om de balans op te maken. Heb ik de goede voornemens van vorig jaar behaald? En welke goede voornemens voor 2018 heb ik? Een terugblik en een voorzichtige vooruitblik dus vandaag.

    Goede voornemens van 2017, behaald?

    Terugblikken op de goede voornemens van het vorige jaar, doe ik eigenlijk niet altijd. Terwijl het juist zo goed is om daar even bij stil te staan. Welke goede voornemens heb ik behaald en welke voornemens zijn niet behaald en hoe komt dat?

    Meer tijd voor mezelf nemen

    Dit is deels gelukt. Ik ben wat vaker een avondje niet aan het werk geweest. Al is wegvluchten in mijn werk iets wat ik nog te vaak deed het afgelopen jaar. Inmiddels hebben we besloten de kinderen naar het kinderdagverblijf te brengen voor 2 dagen per week en op die manier hoop ik meer op de dag te kunnen werken en ’s avonds en minimaal 1 dag per weekend vrij te nemen. En leuke dingen te doen! Of gewoon even een boek lezen of een film kijken natuurlijk.

    Vaker afspreken met vriendinnen

    Dit is een lastige. Al heb ik lieve vriendin Marije dit jaar wel regelmatig gezien. We wonen helaas niet bij elkaar om de hoek, waardoor het wat lastiger is, maar als het even kan zoeken we elkaar op. En ik heb een stel nieuwe vriendinnen gekregen. Meiden die ik al wel kende via het bloggen, maar waar ik sinds het Bloggers by Nature event afgelopen juni, een onwijs leuke band mee heb gekregen. We zijn zelfs vlak voor mijn operatie nog uiteten geweest. En zien elkaar regelmatig op events, waardoor het helemaal niet als werken aanvoelt, maar juist erg gezellig is. Die houden we er dus in voor komend jaar!

    Een nieuwe telefoon uitkiezen waar ik echt blij van word

    Tja, de iPhone 7 heb ik inmiddels sinds juni en ik ben er nog steeds erg blij mee. Voornemen geslaagd dus!

    De mogelijkheden om te verhuizen uitzoeken

    Dit hebben we gedaan. We reageren nog wel eens op huizen, maar vallen met onze inkomsten volledig tussen wal en ’t schip. We verdienen teveel voor de meeste sociale huurwoningen, te weinig voor vrije sector woningen en ik draai pas 2 jaar stabiel met mijn bedrijf, onvoldoende dus om een hypotheek mee af te sluiten. Voorlopig wonen we hier dus nog wel even.

    Geld sparen

    Hier zijn we goed mee bezig geweest het afgelopen jaar. Door budget vrij te maken voor bepaalde dingen en iedere maand een vast bedrag opzij te zetten. Hoe we dit doen wil ik later dit jaar nog wel eens verder op in gaan. Maar voornemen is geslaagd!

    Leuke dingen doen met ons gezin en de kinderen apart

    Dit doen we echt nog te weinig, maar dat komt mede door mijn werk, nu de kinderen naar de opvang gaan, kan ik in de weekenden veel minder werken en kunnen we echt tijd maken om leuke dingen met elkaar te doen. Wel neem ik Luuk soms mee naar een event. En we zijn van de zomer ook wel een dagje naar de dierentuin geweest, maar voor komend jaar hoop ik meer leuke dingen met elkaar te kunnen doen.

    Een betere huisvrouw worden

    Dit goede voornemen is totaal mislukt. Ik mis gewoon de juiste genen, geloof ik.

    Afvallen

    Halverwege het jaar durfde ik er niet meer op te hopen dat ik dit jaar al flink zou afvallen. Maar (ik schrijf dit net voor kerst), ik ben inmiddels al 11kg kwijt, met dank aan de maagverkleining. Voor komend jaar wordt dit dus weer een goed voornemen.

    Meer bewust fotograferen

    Dit is ook niet echt gelukt. Ik verdiende ooit mijn geld door te fotograferen, had een fotostudio, deed regelmatig fotoshoots, maar ik heb er gewoon niet heel erg veel plezier meer in. Toen we een weekendje in Parijs waren in september heb ik trouwens wel echt genoten van het fotograferen van de omgeving, dus diep van binnen zit het er gelukkig nog wel.

    Door de medische molen gaan

    Vorig jaar tijdens het schrijven van mijn goede voornemens, wist ik dat die medische molen deels te maken zou hebben met de operatie die ik graag zou willen, een maagverkleining. Ik ben door de medische molen gegaan, vanwege de zwangerschapsvergiftiging die ik inmiddels twee keer gehad heb, werd ik volledig nagekeken. Mijn vaten zijn nagelopen, diverse bloedtesten zijn gedaan en het ziet ernaar uit dat de zwangerschappen geen schade hebben aangericht. Gelukkig! Ook ben ik natuurlijk nagekeken voor de operatie, ik moest o.a. een slaaptest doen, waaruit bleek dat ik slaapapneu heb. Gelukkig zijn de dingen waar ik last van heb, allemaal te verhelpen door (veel) af te vallen. Wat nu de operatie achter de rug is, natuurlijk wel moet lukken.

    Mijn goede voornemens voor 2018

    En dan is het echt tijd voor mijn goede voornemens voor dit nieuwe jaar. Het voelt als een nieuw begin, een schone lei. En wat zal er veel veranderen het komende jaar.

    Onder de 70kg komen in gewicht

    Een doel die zeker haalbaar moet zijn nu na de operatie. De eerste 10 kg zijn er immers al vanaf, nog iets minder dan 30kg te gaan. Minimaal. Het leukste zou zijn als er nog meer vanaf gaat namelijk.

    Betere balans vinden tussen werk en gezin

    Want dat schiet er nog wel eens bij in, soms schieten de werkuurtjes een betje boven de tijd met het gezin uit. En dat is natuurlijk niet de bedoeling!

    Te grote kleding van mezelf de deur uit

    Met afvallen kom je bij het probleem dat kleding te groot wordt. Ik wil dat niet gaan bewaren. Alles moet de deur uit. Behalve dan hooguit 1 shirtje en 1 broek, om dat nog te kunnen vergelijken met mijn uiteindelijke maat. Leuk voor een foto zullen we maar zeggen. Verder wil ik qua kleding niet meer geconfronteerd worden met te grote maten. Waarom zou ik ook? Ik wil het nooit meer passen, dus weg ermee!

    3x op datenight met Joost

    3x is niet heel veel, maar het is meer dan de twee keer van afgelopen jaar. Minimaal 3x dus, want we moeten echt wat vaker even gezellig met elkaar de deur uit.

    Leuke uitjes met het gezin doen

    Wat vaker naar de dierentuin, het nieuwe krijspaleis hier in het dorp bezoeken, naar het Nijntje Museum, misschien zelfs wel een weekendje of een weekje op vakantie? Er is genoeg leuks te doen met twee kleintjes in elk geval.

    Meer tijd voor mezelf nemen

    En daarmee bedoel ik niet met bloggen enzo. Maar gewoon eens even lekker een boek lezen, een film kijken, series kijken en toffe concerten bezoeken.

    Ons beter aan ons budget houden

    Afgelopen jaar bedachten we een budget. Waarmee we maandelijks prima uitkwamen, maar toch kwam de klad er een beetje in vanaf het moment dat ik vaker naar Amsterdam op en neer moest voor ziekenhuisbezoeken en toen de feestdagen eraan kwamen, hadden we helemaal maling aan dat budget. Dat moet anders. Vanaf nu gaan we ons er dus weer veel beter aan houden. Zo kunnen we beter sparen en daar uiteindelijk leuke dingen van doen.

    Beter worden in het huishouden

    Afgelopen jaar is dit voornemen mislukt, maar ik ga gewoon voor de herkansing!

    Wat liever voor mezelf zijn

    Ik ben erg gevoelig voor de mening van anderen als het over mezelf gaat, maar ik ben vooral gevoelig voor de mening van mezelf. Ik ben niet lief voor mezelf, dingen kunnen altijd beter, anders, mooier of gezonder. En het wordt tijd dat ik dit een beetje los ga laten en wat liever voor mezelf ga zijn. En daardoor beter voor mezelf ga zorgen. Vaker een make-uppie op doen, mezelf insmeren met een bodylotion, mijn haar leuk doen, wat vaker naar de kapper etc. Het zijn van die simpele dingen, maar ik doe ze niet genoeg.

    Meer plezier krijgen in koken

    Nu ik een maagverkleining heb gehad is het belangrijk om gezond en gevarieerd te eten. Ik wil dus weer vaker gaan koken, maar heb hier nog maar weinig plezier in. Ik hoop dat ik dit terug kan vinden!

    Dat waren ze dan, mijn goede voornemens voor 2018! Ik ben heel benieuwd of ik deze voornemens goed ga volbrengen, volgend jaar lees je er alles over. Wat is jouw aller belangrijkste goede voornemen voor het komende jaar? 

    ]]>

  • Brief aan mijn 1-jarige Jaxx

    What a year! Jaxx is sinds een paar dagen alweer 1 jaar! En wat voor jaar. Om het jaar voor mezelf goed af te sluiten, schreef ik een brief aan Jaxx.

    Mijn allerliefste,

    Potverdikkeme, wat een jaar. Het zien van een plusje op de zwangerschapstest, was het gelukkigste moment in mijn leven. Na een ontzettende rottijd met het verlies van jouw lieve oma en mijn lieve mama, zorgde jij ervoor dat ik weer iets had om naar uit te kijken. Ik wilde weer leven.

    Na een bewogen zwangerschap met wat kwaaltjes, kwam jij op 2 december om 17:29 op de wereld. Je hebt mama 18 uur bezig gehouden om op deze wereld te komen, maar ik zou het zo nog een keer doen! En wat was je mooi.. je leek precies op de 3D echo die we hadden laten maken. Je lieve neusje, je mooie mondje en je donkere haartjes. Die eerste nacht in het ziekenhuis heb ik alleen maar naar je gekeken.

    De volgende nacht ging helaas wat minder goed. Je huilde constant en wij wisten niet waar je last van had. Nieuwbakken ouders en ze waren vergeten het handboek mee te geven. Helaas kregen we ook niet veel hulp op de afdeling, dus ik bleef maar om voeding vragen. Later bleek dat ik je eigenlijk alleen maar meer pijn deed op deze manier. We hadden geen idee!

    Na 3 dagen in het ziekenhuis te zijn verbleven, vanwege mijn medicatie, mochten we als vers gezinnetje naar huis. Eind van de middag waren we thuis en meteen kwam er allemaal familie langs. Jij huilde voornamelijk en wilde niet van mama haar schoot af. De kraamverzorgster kwam ook meteen langs. Lieve meid, maar eigenlijk nog te jong om mama te kunnen verzorgen. Ik wilde niet eten, rusten of douchen. Ik wilde bij jou blijven, want je huilde. En alleen ik kon je troosten.

    Na 6 weken lang van 18-20 uur per dag huilen, vele doktersbezoeken en veel op google zoeken, was mama op! In overleg met de kinderarts werd je opgenomen als huilbaby. Vreselijke term vind ik dat nog steeds. Baby’s huilen in mijn ogen niet voor niks. Na een provocatie bleek dat je ernstige koemelkallergie had. Vandaar de krampen, het huilen en het eczeem. Eindelijk was daar de oplossing: neocate voeding! Volledig koemelkeiwit vrij.

    Het ging steeds wat beter met je, maar op je rug liggen of slapen bleef moeizaam. Je bleef huilen en was ontroostbaar. Na enkele gesprekken met de kinderarts, dacht zij aan verborgen reflux. Ze schreef medicatie voor en vroeg ons dit in ieder geval 2 weken te proberen. Na een paar dagen merkten we al veel verschil. Je sliep veel beter én langer. Zal het dan toch nog goed komen?

    Zo’n 16 weken na je geboorte, was je eindelijk een tevreden baby. Je sliep beter en je huilde veel minder! Wel was je vaak gefrustreerd, omdat je al zo graag veel wilde. Hierdoor kon je wel al snel tijgeren door de huiskamer en jezelf optrekken aan de box. Je werd met de dag vrolijker!

    Met 7 maanden kroop je het hele huis door en durfde mama overal met je naar toe. Al die maanden was ik bang dat je ergens ontroostbaar zou gaan huilen, maar misschien was dit wel voor niks geweest. Bij playdates vermaakte je je opperbest en ook bij de gastouder en opa/oma kon je goed zelf spelen. Rond 8 maanden trok je je aan alle meubels op en liep je langs alle kasten. Ook het slapen ging overdag beter. Je sliep soms zelfs 2,5 uur achter elkaar. Dit hadden we maanden geleden niet durven dromen.

    Nu ben je bijna 1 jaar en je bent het meest vrolijke mannetje wat ik ken. Ook nu heb je af en toe al wat driftbuien, maar die heb je niet van een vreemde, hé? Je leert snel en bent ontzettend nieuwsgierig. Je kan heerlijk zelf spelen, maar bent ook een ontzettend kroelkont. Wat houden wij toch ontzettend veel van je, je bent niet meer uit ons leven weg te denken. Het jaar is super snel gegaan, dus doe nu maar rustig aan!

    ]]>

  • Hoe gaat het met mijn 30 before 30?

    Leuk hoor, zo’n ‘bucketlist’ voor je 30e bedenken. Maar mijn jaar loopt toch een beetje anders dan gepland. Ik had in elk geval verwacht al een groot deel van mijn 30 before 30 lijstje af te kunnen strepen. Maar het valt wel een beetje tegen. Om mezelf een schop onder mijn kont te geven, laat ik daarom zien wat ik al heb kunnen afstrepen en wat niet. 

    1. Naar een concert van Anouk.

    Dat is gelukt! Al was het wel een beetje vals spelen, ik ging namelijk op mij 29e verjaardag naar het concert van Anouk in Ziggo Dome. En wat was het gaaf! Zeker voor herhaling vatbaar.

    2. Een nieuwe outfit kopen.

    Deels gelukt. Maar nu ik weet dat de operatie eraan komt, vind ik het ook echt zonde om nu nog een nieuwe outfit te kopen. Voor Maik’s verjaardag kocht ik bij de C&A wel een nieuw setje kleding, maar ik wil natuurlijk na de operatie als ik wat maatjes geslonken ben, heel graag shoppen. En dan laat ik het ook nog wel aan jullie zien!

    3. Een bos bloemen kopen.

    Nog niet gelukt. Ik koop eigenlijk nooit een bos bloemen voor mezelf.

    4. Een strandwandeling maken.

    Ook nog niet gelukt. We gaan eigenlijk nooit naar het strand. Misschien in het voorjaar maar eens doen!

    5. Een nieuwe telefoon uitkiezen.

    Dat is gelukt! In juni koos ik voor een nieuwe iPhone en die bevalt uiteraard weer erg goed.

    6. Een stedentripje maken!

    Dit is nog niet gelukt. Ik ben ook benieuwd of dit nog gaat lukken voor mijn verjaardag. Maar misschien moet ik niet te moeilijk denken, een stedentripje kan natuurlijk ook in eigen land…

    7. 26 boeken lezen.

    Ehh, boeken? Jeetje ja, ik moet gauw weer eens lekker gaan lezen. Ik heb werkelijk nog niets gelezen sinds mijn verjaardag!

    1.

    2.

    3.

    4.

    5.

    6.

    7.

    8.

    9.

    10.

    11.

    12.

    13.

    14.

    15.

    16.

    17.

    18.

    19.

    20.

    21.

    22.

    23.

    24.

    25.

    26.

    8. Meeten met het mamabloggers groepsappje

    Dat moet ook nodig nog eens gebeuren!

    9. Een nieuwe kerstboom kopen.

    Dat moeten we nog doen, maar kan nu niet lang meer duren.

    10. Heel veel afvallen.

    Staat op de planning voor binnenkort 😉

    11. Naar de Apenheul met Marije.

    Dit ging dit jaar wegens omstandigheden niet meer lukken. Maar dit gaat vast goedkomen als ze weer opengaan in april.

    12. Een fotoshoot met zijn vieren laten maken.

    Dat wil ik graag laten doen als ik wat ben afgevallen.

    13. Mijn oren oprekken tot het gewenste formaat.

    Dit is ook nog niet gelukt, ik wil even wachten tot de operatie voorbij is voor ik verder ga. Want tijdens de operatie zullen mijn piercings er even uit moeten en ik zou het zonde vinden als het dan dicht(er) groeit en ik weer opnieuw kan beginnen.

    14. Een tattoo laten zetten.

    Gelukt! Ik bedenk me nu wel dat ik hier alleen nog geen blog over heb geschreven. Hij moet nog op 2 plekjes bijgewerkt worden namelijk. Dat ga ik gauw eens plannen! En daarna zal ik zeker een blog plaatsen over het verhaal achter mijn tattoo.

    15. In mijn eentje naar de bioscoop.

    Dit heb ik nog niet gedaan. Het is toch een beetje awkward ofzo…

    16. Een festival bezoeken.

    Ook dit is al gelukt. Ik ging begin juni namelijk naar Pinkpop met mijn zussen en dat was onwijs gaaf. Het was mijn eerste keer Pinkpop en ik heb van begin tot eind genoten. We zagen onder andere System Of A Down, Machine Gun Kelly, Live, Prophets Of Rage, Rag ’n Bone Man, Kings of Leon, Passenger, Guus Meeuwis en Sum41.

    17. Een moeder zoon date met Luuk.

    Dit doen Luuk en ik steeds vaker. Zo gaan we wel eens naar blogevents met z’n tweetjes. Maar in het voorjaar wil ik toch ook nog wel een dagje met hem naar een pretpark ofzo.

    18. Een moeder zoon date met Maik.

    Dat komt ook nog wel.

    19. Een avondje op stap met Joost.

    Ja hoor, dit is gelukt! Het is wel maar 1 keer gebeurd. Maar goed. We gingen afgelopen maand samen naar Thunderdome. Een avondje ouderwets stampen. Ik heb er een week van moeten bijkomen, haha.

    20. 3 series op Netflix van begin tot eind kijken.

    Nee, dit is nog niet gelukt helaas.

    1.

    2.

    3.

    21. Shoppen bij de DM.

    Ook dit is nog niet gelukt!

    22. Een dagje naar Amsterdam.

    Ik kom meer in Amsterdam dan me lief is momenteel, aangezien ik hier naar het ziekenhuis ga. Maar ik doelde meer op een dagje sightseeing in Amsterdam. Of gewoon even shoppen. Dit is nog niet gelukt.

    23. Een dagje naar een andere stad in Nederland.

    Dit is ook nog niet gelukt.

    24. Naar het theater.

    Ja, dit heb ik gedaan! Ik ben samen met mijn zus naar De Vier Jaargetijden met Angela Schijf geweest. Een kindervoorstelling, maar wel een hele leuke!

    25. Een weekendje weg met het gezin.

    Ja! Dit is gelukt. We zijn in maart met zijn viertjes naar Villages Nature Paris en Disneyland Parijs geweest. En wat was het een heerlijk weekend.

    26. 10.000 unieke bezoekers halen op mijn blog.

    Bijna bijna! Ik hang er echt net onder elke keer. Dus kom maar op, bezoekers! 😉

    27. Sushi eten met een vriendin.

    Nog niet, maar dit staat voor heel snel op de planning.

    28. Een flink stuk fietsen.

    Nee, maar dit wil ik wel zodra het kan weer gaan oppakken na de operatie.

    29. Een mooie afscheidstraktatie maken voor de peuterspeelzaal.

    Nog niet, dit komt eind maart nog.

    30. Een verjaardagsfeest organiseren.

    Ook nog niet, het duurt immers nog een half jaar tot ik mijn verjaardag mag vieren.

    To be continued!

     

    ]]>

  • Anticonceptie na je zwangerschap

    Anticonceptie na je zwangerschap, is best wel iets om over na te denken. Na de zwangerschap van Luuk vond ik dat allemaal niet zo nodig, maar sinds Maik er is en het ons toch wel duidelijk is dat we niet nog een derde kindje willen, vond ik toch dat er iets moest gebeuren. Maar er zijn zoveel mogelijkheden. Wat kies je? 

    Welke anticonceptiemiddelen zijn er?

    De anticonceptiepil

    Misschien is dit wel het bekendste anticonceptiemiddel. Er zijn verschillende pillen verkrijgbaar, met verschillende hormonen erin. De meeste pillen hebben 21 pillen per strip. Je slikt die pillen 3 weken en daarna een week niet, in die zogenaamde stopweek zal je menstrueren. Het is belangrijk de pil elke dag op ongeveer hetzelfde tijdstip in te nemen.

    Anticonceptiepleister

    De anticonceptiepleister plak je iedere week op en beschermt tegen zwangerschap. Net als bij de anticonceptiepil gebruik je de pleister 3 weken en dan heb je een stopweek om te kunnen menstrueren. Het is belangrijk om de pleister elke week op dezelfde dag te vervangen, want de pleister werkt 7 dagen. De pleister is bestemd tegen water, maar niet tegen olie, bodylotion en crèmes, dus daar moet je mee uitkijken rondom de pleister.

    Anticonceptiering

    De anticonceptiering is een maandelijkse anticonceptiemethode. Je plaatst de ring zelf (met je vingers, of met een hulpmiddel die je bij de ring mee kunt bestellen) in de vagina en hoeft vervolgens een maand lang nergens aan te denken. De anticonceptiering is een goede methode om je menstruatie te verschuiven, over te slaan of uit te stellen. Je voelt de ring niet zitten en het kan er niet zomaar uitvallen.

    Lees ook: Beppy tampon; review en ervaringen van een tampon zonder trouwtje. 

    Anticonceptiestaafje

    Een anticonceptiestaafje (implanon) biedt bescherming voor 3 jaar. Het wordt geplaatst door een (huis)arts onder de huid van je bovenarm. Het scheidt continue een kleine hormoondosering af en heeft dus geen pieken en dalen. Je hebt zelf geen invloed op je menstruatie, deze kun je dus niet uitstellen, verschuiven of overslaan. Na 3 jaar kan het staafje weer verwijderd worden door de arts en je kunt er dan voor kiezen direct een nieuwe te laten plaatsen.

    Spiraaltje

    Het spiraaltje wordt door je (huis)arts in de baarmoeder geplaatst. Je hebt een koperspiraaltje (zonder hormonen) of een hormoonspiraaltje. Het voordeel van een spiraaltje is, dat de hormonen alleen vrij komen rondom je baarmoeder. Waardoor je veel minder snel last hebt van neerslachtigheid, zoals je bij bovenstaande manieren wel kunt hebben. Het inbrengen van het spiraaltje kan gepaard zijn met wat pijn en bloedverlies. Een spiraaltje kan 5 jaar blijven zitten. Sommige vrouwen ervaren met het hormoonspiraaltje geen of bijna geen menstruatie meer. Met een koperspiraaltje zou het zelfs kunnen dat je meer bloedverlies krijgt.

    Prikpil

    De prikpil is een betrouwbare vorm van anticonceptie en wordt elke 3 maanden door een huisarts gegeven. Je hoeft dan 3 maanden niet meer aan anticonceptie te denken. Maar het grote nadeel van de prikpil kan zijn dat het een jaar of zelfs langer kan duren tot je weer vruchtbaar bent. Ook kan er verlies van botdichtheid plaatsvinden met de prikpil. Er is geen stopweek, dus je hebt zelf geen invloed op je menstruatie.

    Anticonceptie met borstvoeding

    Niet alle anticonceptie mogelijkheden kunnen samen met borstvoeding. De combinatiepil, anticonceptiepleister en anticonceptiering bevatten oestrogeen en onderzoek heeft uitgewezen dat deze middelen daarom niet gebruikt kunnen worden tijdens de borstvoedingsperiode. De pil zonder oestrogeen (de minipil), het anticonceptiestaafje en het koperspiraal kunnen wel zonder problemen worden gebruikt als je borstvoeding geeft. De prikpil en het hormoonspiraaltje verwachten ze ook zonder problemen voor de baby te kunnen plaatsen. Wel loop je een verhoogd risico op perforatie van je baarmoeder als je borstvoeding geeft tijdens het plaatsen.

    Waar heb ik voor gekozen?

    In de puberteit

    Volgens mij was ik 14 toen ik begon met het slikken van de pil. Ik had een vriendje en daarnaast was ik heel erg onregelmatig, met heel veel klachten ongesteld. Regelmatig lag ik dubbelgevouwen van de buikpijn. De pil werkte hier gelukkig goed tegen. Ik begon met microgynon30 en uiteindelijk kreeg ik de ‘goedkopere’ variant. Ethinylestradiol.

    Rond mijn 21e

    Mijn leven werd erg onregelmatig, ik ging de ene keer vroeg naar bed, de andere keer juist niet en daardoor vergat ik de pil wel eens, dus besloot ik voor een hormoonspiraaltje te gaan. De mirenaspiraal. Het laten zetten was vreselijk, oh wat deed het een pijn. Helaas was de ervaring daarna ook niet positief. Ik menstrueerde 24/7, een half jaar lang. Langer wilde ik het niet eens proberen, ik besloot het spiraaltje eruit te laten halen.

    Terug naar de pil

    Na die spiraal ervaring wilde ik weer terug naar de pil. En besloot een wekker te zetten om de pil iedere avond rond hetzelfde tijdstip in te kunnen nemen. Dat ging verder prima. Maar ik merkte helaas wel het een en ander aan bijwerkingen. Eerder had ik daar niet zo bij stilgestaan, maar ik merkte nu hoe heftig ik reageerde op de pil. Of nou ja, eigenlijk juist niet heftig. Ik werd vlak, was niet heel blij, ook niet heel ongelukkig, maar van dat alles maar een beetje.

    Stoppen met de pil, zonder kinderwens

    We besloten de pil het huis uit te gooien en vanaf toen ging ik me veel beter voelen. Ik kon weer voelen. Als ik blij was, was ik blij, ik kon weer huilen van het lachen en ik kon ook gewoon weer huilen als ik me slecht voelde. We besloten om even helemaal niets te gebruiken. Ja condooms. En daar werden we ook niet vrolijk van, maar helemaal klaar voor kinderen waren we ook weer niet. Het grote voordeel hiervan was, dat mijn lichaam een flinke tijd de tijd heeft gehad om weer helemaal een eigen cyclus te krijgen, weliswaar onregelmatig, maar om die reden ben ik ooit ook met de pil begonnen, en alle hormonen konden mijn lichaam uit. Tegen de tijd dat we wel voor een kindje wilde gaan, was ik dus ook binnen 3 maanden zwanger. Het ‘ontpillen’ was al klaar.

    Tussen de zwangerschappen geen anticonceptiemiddel

    Na de zwangerschap van Luuk kreeg ik al de vraag van de verloskundige of ik had nagedacht over de vorm van anticonceptie. Dat hadden we zeker, ik wilde geen poespas aan mijn lijf, dus besloten we weer geen anticonceptiemiddel te gebruiken. Dat was immers goed bevallen. En zou ik zwanger raken, dan was dat prima. Dan zou er geen man over boord zijn, al wilden we liever wel iets langer wachten. Na 2,5 jaar zijn we weer gaan proberen zwanger te worden en na een aantal maanden was het zo ver en was ik zwanger van Maik.

    Geen kinderwens meer – wat nu?

    Nu Maik er is en we twee kinderen hebben, hebben we geen kinderwens meer. Ik wil het mijn lichaam ook helemaal niet meer aan doen, aangezien ik alleen maar ziek ben tijdens de zwangerschap. En om niet de hele tijd bezig te zijn met wanner we wel of niet voorzichtig moeten doen, besloot ik te kiezen voor een koperspiraaltje. 3 maanden na de bevalling ben ik begonnen met het opwekken van een menstruatie met de anticonceptiepil. En hoe gek ook, ik was direct weer heel moe en neerslachtig. Eigenlijk zou ik de pil 2 maanden slikken, maar ik heb het bij 1 maand gehouden en tijdens de stopweek is direct het spiraaltje geplaatst. Deze keer zonder enige pijn. Blijkbaar maakt het echt verschil of je al eens bevallen bent. Of de huisarts deed nu voorzichtiger, dat kan natuurlijk ook haha.

    Het hormoonspiraaltje bevalt me prima. Ik heb totaal geen invloed op mijn menstruatie, wat het wel wat lastiger maakt, want ik voel het niet aankomen nu. Wel is de menstruatie heftiger, heb ik veel meer bloedverlies. Maar de menstruatie duurt korter (4 dagen nu) en er lijkt zelfs wat regelmaat in te komen.

    Anticonceptie met een maagverkleining

    Binnenkort krijg ik een maagverkleining en dat betekent dat ik geen anticonceptiepil meer zou mogen gebruiken. Dit komt immers in je maag en omdat het al zo snel door zal gaan naar mijn darmen, zal het onvoldoende werken. Dit is voor mij gelukkig geen enkel probleem, want ik ben hartstikke blij met het hormoonspiraaltje, maar als je een maagverkleining overweegt en de pil slikt, is dit wel iets om bij stil te staan.

    Voordelen van het hormoonspiraaltje

    • Als het is geplaatst (en goed zit), hoef je er 5 jaar lang niet meer aan te denken
    • Het geeft geen hormonen af en zorgt dus niet voor neerslachtigheid of andere mentale nadelen
    • Na een zwangerschap doet het plaatsen nauwelijks pijn
    • Je behoudt je eigen cyclus

    Nadelen van het hormoonspiraaltje

    • Je moet zelf onthouden wanneer je spiraaltje weer vervangen moet worden
      Al zijn daar inmiddels fijne hulpmiddelen voor. Door je te registreren bij spiraalcheck, krijg je vanzelf een herinnering wanneer je je spiraaltje weer moet laten vervangen.
    • Je hebt zelf geen invloed op je menstruatie, je kunt het niet verplaatsen, uitstellen of overslaan.
    • Je moet het laten plaatsen en verwijderen door een (getrainde arts) en kunt het niet zelf doen.

    Ik ben in elk geval erg blij met dat ik er de komende 4 jaar (ik heb ‘m inmiddels alweer bijna een jaar namelijk) niet meer aan hoef te denken en dat het samen kan met mijn maagverkleining straks. Als we echt 100% zeker weten dat er geen kleine meer komt, kunnen we altijd nog besluiten dat Joost een keer onder het mes gaat. Maar voorlopig is dit een prima oplossing.

    Waar heb jij voor gekozen na je zwangerschap(pen)?

  • Sociale fobie, van stress, zenuwen en tranen naar het mooie moederschap

    Hoe begin je een blog met een, toch wel, redelijk zwaar onderwerp? Ik blog best veel en meestal schud ik zo de woorden uit mijn mouw. Maar bij dit onderwerp is het toch net even anders. Want ik wil hier gewoon de juiste woorden voor vinden en goed nadenken over HOE ik het ga brengen. Het zit namelijk zo, ik heb een sociale fobie. Niet heel veel mensen weten tot in detail welke weg ik afgelegd heb sinds het moment dat ik 18 werd. Het is ook geen doen om het in detail neer te pennen want dan ben ik een heel boek verder. Laat ik het zo zeggen, die weg is loodzwaar geweest en heeft veel stress, zenuwen en tranen met zich meegebracht. De nodige hulpverlening gehad en veel steun, hulp en liefde van de mensen om mij heen. Dit allemaal heeft mij gebracht naar het heden. Het heden die nu een stuk zonniger is. Toen ik zwanger bleek en onze dochter uiteindelijk na 38 weken en 4 dagen geboren werd MOEST ik ook wel. Een sociale fobie tover je niet even weg. Maar de komst van Abby heeft mij wel sterker gemaakt.

    18 Jaar, zelfstandig worden

    Laat ik even terug gaan naar het stukje waarin ik zeg dat het vanaf het moment dat ik 18 werd heel zwaar werd. Waarom vanaf die leeftijd hoor ik jullie denken. Omdat je vanaf je 18e steeds meer zelfstandig moet gaan doen. Je ouders trekken vanaf dat moment iets meer de handen van je af en veel zaken komen nu voor je eigen rekening. Zo ook bij mij. Maar die zelfstandigheid betekende ook meer verantwoordelijkheid over mijn eigen leven. Veel tieners vinden dat heerlijk. En ik? Ik vond het doodeng! Wat moet ik nu allemaal gaan doen dan? Moet ik zelf vanalles gaan regelen? Moet ik zelf telefoontjes gaan plegen voortaan? Moet ik zelf bij mensen/bedrijven/organisaties langs? Poeh! Nouja wat moet dat moet.

    Niet zo simpel als het lijkt

    ‘Wat moet dat moet!’ Zo gaat dat toch? Iets moet geregeld worden dus dan los je het op. Niet als je Tanja heet dus. Ik leek overal bang voor. Zonder overdrijven. Was ik nou echt zo’n watje?
    Rond mijn 18e begon ik ook aan mijn vervolgopleiding. Ik ging de spw (sociaal pedagogisch werk) doen. Nieuwe uitdaging! Nieuwe school. Nieuwe alles. Nieuw…
    Ik hou niet van ‘nieuw’. Nieuw betekent onbekend. En onbekend is nou net het probleem bij mij. Ik functioneer het beste in mijn vertrouwde omgeving, bij de mensen die ik al ken en met de taken die ik al jaren doe. De middelbare school, mijn veilige haven. Nu moet ik naar een nieuwe school. Ik wil niet. Echt niet. Maar ik moet wel. En wat moet dat moet. Ik heb uiteindelijk mijn diploma gehaald maar wel een niveau lager en dus 1 jaar langer erover gedaan.

    De eerste barstjes

    Bij een sociale fobie ben je geneigd alles te verhullen. Het is niet iets waar je voor uit wil komen. Ik heb dus een masker opgezet vanaf dat moment. Ik wist altijd heel mooi een glimlach op mijn gezicht te zetten. Jaren lang. Maar wanneer ik alleen was, op mijn slaapkamer, barstte ik in tranen uit en huilde net zo lang totdat ik weer even alles kwijt was. Ik vertelde het ook aan niemand verder. Zelfs mijn ouders niet. Alles opkroppen en doorgaan. Dat gaat een keer mis. Zo ook bij mij. Van de ‘eerste barstjes’ ging ik naar een complete depressie in 2010.
    De huisarts was helaas niet mijn grootste vriend. Eentje van de oude stempel. Eén die vast heel goed is in zijn werk maar qua empathie niet echt de hoofdprijs wint. Ik ging naar hem voor een doorverwijzing naar een psycholoog. Maar de huisarts vond het toch maar onzin. Hij noemde het ook letterlijk een trend. Daar zit je dan als 23 jarige. Die al 5 jaar tegen zichzelf aan het vechten is maar het niet meer alleen kan.
    Uiteindelijk, na een extreem rotgevoel rijker, gaf hij met veel tegenzin toch maar dat papiertje met een krabbeltje. Ik ben zowat de praktijkruimte uitgerend daarna. Omdat ik EN niet meer naar zijn hoofd wilde kijken EN omdat ik bang was dat hij mij dat papiertje alsnog af zou pakken. Toch erg eigenlijk? Als je je als patiënt zo moet voelen.

    Hulp

    Eindelijk kreeg ik hulp. En dit hielp mij fantastisch. Een hele tijd verstreek en ik voelde mij goed, heel erg goed zelfs. De zomer kwam er ook nog eens aan dus ik kon de hele wereld aan. Dacht ik. Zodoende gaf ik bij de psycholoog aan er alle vertrouwen in te hebben en sloten we alles af. Ik had de touwtjes in handen. Ik had allemaal tips en trucs geleerd en die zou ik allemaal gaan toepassen. En het ging ook een hele tijd goed. Maar niet goed genoeg. En na een mooie piek, van goed voelen, gehad te hebben zakte ik weer als een plumpuddinkje ineen. Ik begon mij weer te voelen als voorheen. Nee sterker nog ik voelde mij nog veel slechter nu. We zaten ondertussen in 2012 en bij iedereen om mij heen gingen de alarmbellen af. Ik deed nou ook geen moeite meer om het te verbergen. Had daar de energie niet voor. Dit kon zo niet langer.
    Mijn psycholoog opnieuw ingeschakeld en die schrok er ook wel van. Het werd tijd voor drastische maatregelen. Ik kwam op een wachtlijst voor 2e lijns psychologische hulp. Om de tijd te overbruggen mocht ik mij wekelijks melden bij de praktijkondersteuner van de huisartsenpraktijk. Ik was overigens naar een andere huisartsenpraktijk overgestapt dankzij een vriendin (ook dat durfde ik niet zelf) en kreeg een huisarts die compleet het tegenovergestelde is van mijn vorige huisarts. Een briljant arts, met genoeg empathie en een complete rust over zich heen en dat ook overbrengt op zijn patiënten. Precies wat ik nodig heb dus.

    Zon ging weer schijnen

    Uiteindelijk kreeg ik de psychologische hulp die ik zo hard nodig had. En ongeveer rond dezelfde tijd leerde ik mijn man kennen. Of nouja, wij kenden elkaar al vanaf groep 3 van de basisschool maar we verloren ons gedurende 12 jaar uit het oog. (Maar dat is weer een ander verhaal).
    Mijn man, toen nog vriend uiteraard, wist van al mijn problemen af, steunde mij waar hij kon en ging voor de volle 100% voor mij. Ondanks mijn rugzakje. En daar ben ik hem vandaag de dag nog dankbaar voor. Gedurende de afgelopen (bijna) 5 jaar hebben we samen geknokt. Hij hielp mij er doorheen. De zon ging weer schijnen, maar nu voor het echt. Zodoende kon ik in 2014 de therapie echt stoppen, vroeg hij mij in datzelfde jaar ten huwelijk, gingen we in juli 2015 trouwen en is oktober 2016 onze dochter geboren.

    Tussen 4 muren

    Hoewel ik nu steeds meer durf en doe leef ik nog teveel tussen de 4 muren. Ik heb enorme sprongen gemaakt maar ik besef mij ook dat mijn wereldje nog erg klein is. Kleiner dan ik zou willen maar ik durf nou eenmaal nog niet alles. En daar zal ik ook mee moeten leren leven. Ik heb 2x een depressie in de ogen gekeken. En 2x was ik er op tijd bij. Gelukkig maar. Het is een enorme overwinning dat ik nu al ruim 3 jaar veel beter in mijn vel zit. Ik hoop oprecht dat ik die 4 muren ook nog iets meer kan afbreken. Maar ik vermoed dat dat met de komst van Abby wel zal gebeuren. Zodra zij naar de peuterspeelzaal gaat en naar school dan opent dat weer wat meer deuren. Ik begin mij toch steeds vrijer te voelen en ik hoop dat dat het ook nog wat makkelijker gaat maken.

    Abby en sociale angst

    Hoe gaat dat? Hoe combineer je zo’n fobie met het moederschap? Met de nodige drempels in ieder geval. Er zijn genoeg momenten dat ik even heel diep moet zuchten om de zenuwen weg te krijgen. Je verzint zoiets toch ook niet? Zenuwen omdat je de huisarts of het consultatiebureau moet bellen. Wie is er nou bang om een telefoontje te plegen? Nou ik dus. Of nouja dat was ik ooit extreem. Nu gaat het steeds beter.
    Abby is compleet afhankelijk van haar vader en van mij. Als haar vader werkt dan ben ik degene die er voor haar is. Ik ben degene die met haar naar afspraken moet, ik ben degene die telefoontjes voor haar moet plegen en ik ben degene waar zij dan op rekent.
    Als ik met haar naar het ziekenhuis moet dan kan ik mij daar al een week van te voren druk om maken. Zenuwen gieren door mijn lijf. Maar ik moet wel. Maar waar ik eerder echt ziek van zoiets kon worden kan ik tegenwoordig beter relativeren en sneller weer rustig worden. Ik weet voor wie ik het doe. Voor dat kleine, mooie en vooral vrolijke meisje. Die overduidelijk van het leven geniet. En daarmee ook weer een mooi voorbeeld voor mama is. Als zij zo vrolijk is, ongeacht WAAR ze is of met wie zij dan ook contact maakt, dan leer ik daar ook weer van. Zij met haar 1 jaar, lekker sociaal en gezellig. Waarom zou mij dat niet lukken? Ook samen met haar ben ik een sterk team. Als mijn man niet thuis is moet ik het alleen doen. Samen met haar. En volgens mij gaat het ons best goed af.
    I love being a mom! Ik ben zo dankbaar dat ik Abby’s mama ben. En voor haar mag zorgen. Zij maakt mij, net als haar vader jaren terug, eens zo sterk in mijn gevecht tegen deze fobie. En ik hoop dat ik andere mensen, wellicht moeders (to be), een hart onder de riem kan steken met mijn verhaal. Ik kwam van heel diep. Heb in alles ellende gezien en ook echt ellende gekend en ‘geleefd’. Maar kijk mij nu. Na regen komt zeker zonneschijn. Schakel hulp in als je je hierin herkent. Ik schaamde mij. Heb daardoor veel te lang gewacht. Bijna 4 jaar doorgelopen en het daardoor erger en erger gemaakt. Zo hoeft het niet te gaan. Ieder mens is het waard om zich kiplekker te voelen en een heerlijk leven te leiden.

    ]]>

  • Loslaten

    Het blijft een terugkerend “dingetje” voor mij als moeder. Loslaten. Vanaf dat de kinderen klein zijn moest ik leren de zorg voor ze uit handen te geven. Aan de oppas, aan de juffrouw en meester van school. Aan oma opa en oma, aan de moeder van vriendjes en vriendinnetjes.

    Het begon toen ik weer moest gaan werken na mijn zwangerschapsverlof. Een kleine kwetsbare baby bracht ik naar de oppas. Ik vond het moeilijk om hem, en de zorgen voor hem, uit handen te geven. Aan de andere kant was het ook wel weer lekker om op het werk te zijn. Te voelen dat ik niet alleen moeder was, maar ook nog een verzorgende en een collega.

    Toen na de oudste, ook mijn  jongste zoon  voor het eerst naar school ging, had ik opeens hele dagdelen vrije tijd. Waar ik voorheen blij was met een momentje voor mezelf op het toilet, had ik nu het gevoel een marathon aan vrije tijd te hebben. Het was wennen, het was zo stil in huis. Maar al snel had ik die vrij tijd volledig benut. Stiekem bleef ik regelmatig naar het schoolplein gluren. We wonen naast de school, dus de verleiding was enorm groot. Niet omdat ik de leerkrachten niet vertrouwde, maar wel omdat ik het moeilijk vond om niet te weten wat mijn kind de hele dag deed.

    Toen de jongens zo groot waren dat ze alleen thuis konden blijven, werd het ineens een stuk gemakkelijker m dingen voor mezelf te plannen. Het regelen van en rekening houden met een oppas hoefde niet meer. Op toerbeurten een verjaardag bezoeken was ook van de baan. Daar heb ik niet lang aan hoeven wennen.  Ook het gaan werken bracht zoveel meer rust. Ik hoefde niet meer te stressen om op tijd thuis te zijn als de jongens uit school kwamen.

    Aan deze zelfstandigheid zit natuurlijk weer een keerzijde. Dit betekend ook dat ze steeds vaker alleen op pad gaan. Ze willen naar de disco, gaan chillen bij vrienden, met een groepje met de trein naar de stad. Het loslaten houdt maar niet op. En nu moet ik accepteren dat ze de grote wereld in gaan. Zowel letterlijk de grote wereld, als de digitale grote wereld.  En dat is weer een heel andere fase. “Mahaaam, ik ben geen kleuter meer!” is iets wat ik tegenwoordig vaak hoor. Ik zorg zo graag voor ze. Maar ze kunnen steeds meer en beter voor zichzelf zorgen. En dat is ook goed, zeg ik heel verstandig. Er komen nog veel meer loslaat momentjes. Maar stiekem hoop ik dat ze hun oude moedertje nog heel erg lang nodig hebben.

    ]]>

  • Werkende moeder of thuisblijfmoeder?

    Dit wordt geen blog waarin ik je ga vertellen wat beter is voor je kindje; een thuisblijfmoeder of een werkende moeder? Volg je gevoel! Dit wordt een blog waarin ik vertel waarom ik ben blijven werken en welke voor- en nadelen ik ervaar.

    Ik ben dus een werkende moeder. En om het nog erger te maken; ik werk in de zorg. Ik heb dus wisseldiensten, inclusief nachtdiensten, weekenddiensten en feestdagen! Wel ben ik minder gaan werken. Van 32 uur naar 24 uur. De grootste reden om te blijven werken, was het financiële plaatje. Zonder mijn baan redden we het gewoon niet. En misschien redden we het wel, als we heel zuinig doen, maar zo wil ik niet leven.

    Als ik eerlijk ben vind ik het heerlijk om te werken. Ik ben ook gewoon Tamara, vriendin van, zuster, dochter.. ga zo maar door. Ik ben niet alleen maar mama. En door op mijn werk te zijn voel ik me weer even Tamara. Sociale contacten en volwassen gesprekken doen me goed. En ik vind het moederschap soms ook gewoon retezwaar. Werken geeft me weer een beetje lucht. Ik geloof echt dat ik een leukere moeder ben als ik blijf werken.

    Aan de andere kant, mis ik mijn lieve Jaxx ontzettend als ik aan het werk ben. Ik voel me zelfs een beetje schuldig. Ik weet dat Jaxx het naar zijn zin heeft bij de gastouder. En over een paar jaar weet hij dit heus niet meer. In mijn vorige blog benoemde ik ook dat ik maar één kindje wil. Op deze manier leert Jaxx toch met andere kindjes te spelen. Dit soort dingen zeg ik de hele dag tegen mezelf om mij niet schuldig te voelen.

    Ik heb groot respect voor thuisblijfmoeders. Ik vind het zwaar, heel zwaar, om een paar dagen alleen met Jaxx te zijn. Vooral als hij een verdrietige heeft of een dag vol frustratie (ik wil kruipen!). En thuisblijfmoeders hebben dit dus elke dag. R E S P E C T !

    Ben jij een werkende moeder of een thuisblijfmoeder? En wat zou je het liefste willen zijn?

    ]]>

  • Bewust één kindje, maar waarom?!

    Eigenlijk heb ik nooit getwijfeld; ik wil maar één kindje, klaar. Heel soms komt er dan toch zo’n vlaag voorbij, waarin ik weer denk aan het minimensje in mijn buik en zo’n lief klein baby’tje in mijn armen. Maar toch, één is genoeg. Ik leg graag uit waarom ik hier zo over denk.

    Huilen

    Jaxx was en is nog steeds een vrij pittige baby. Hij huilde de eerste 2 à 3 maanden ongeveer 18 uur per dag door de koemelkallergie en de reflux. Ook ‘woonde’ hij daarbij 6 weken lang bovenop me, omdat op zichzelf slapen totaal niet leuk was. Inmiddels gaat dit beter en heeft hij soms nog hangdagen. Doodnormaal kind nu dus, maar ik vergeet die eerste maanden denk ik nooit meer. Ik was continu gestresst door het gehuil en oververmoeid, omdat ik geen moment had om rustig bij te komen. De kans dat een volgend kindje ook koemelkallergie en reflux heeft, is groot. Ik weet niet of ik dit nog een keer allemaal aan kan.

    Financieel

    Mijn collega zei een keer; ‘Waar er één kan eten, kunnen er ook twee eten’. Ik zou een tweede kindje ook absoluut eten, drinken en liefde kunnen bieden, maar de duurdere kleding en spullen die ik nu voor Jaxx koop, niet. Ik vind het leven op dit moment heel erg duur. Alleen al de vaste rekeningen per maand. Jaxx zijn voeding wordt gelukkig vergoedt (€800,- per maand), maar zijn Stokke kinderstoel en zijn nieuwe kleding van Mini Rodini niet. En ik weet het: dat is toch niet nodig? Nee, absoluut niet, maar ik wil hem dit kunnen geven. En dan hebben we het nog niet eens over het studeren gehad of op vakantie gaan met een heel gezin!

    Nachtelijke taferelen

    De nachten gaan hier nu op het moment wel goed. Met hier en daar een nacht dat Jaxx ons bed veel gezelliger vindt. Opnieuw de gebroken nachten hebben, daar leer ik wel mee leven. Maar dat door jouw baby’tje ook jouw peuter/kleuter wakker wordt en misschien wel mee gaat feesten/huilen? Ik weet niet of ik dat aan kan. Twee kindjes troosten midden in de nacht. Het is niet mijn beste moment van de dag.

    Aandacht

    Ik ben zo dankbaar voor het krijgen van Jaxx, hij is echt mijn wereld. Ik voel me soms schuldig als ik ga werken en hem naar de gastouder breng. En met een tweede kindje ga ik me dus 2x zo schuldig voelen!! Ook ben ik bang dat ik ze niet allebei de aandacht kan geven, die ze nodig hebben (is vast onzin). Ik wil me volledig kunnen focussen op Jaxx en alles heel bewust meemaken. Er hoeft bij ons nooit iemand te wachten!

    Dit zijn de overwegingen die ik al meerdere keren door mijn hoofd heb laten gaan. Toch zie ik ook leuke kanten van een tweede kindje:
    – Gezellig groot gezin aan tafel!
    – Jaxx leert samen spelen.
    – Jaxx wordt minder verwend (?).
    – Twee keer zoveel liefde!
    – Twee keer zoveel kusjes en knuffels!

    Ik heb respect voor alle mama’s en papa’s en al helemaal voor papa’s en mama’s met meer kindjes. You rock!

    ]]>

  • Twee sterretjes in het donker – Voor Romy en Savannah

    Ik lig in bed naar het plafond te staren. Ik kan de slaap niet vatten. De klok tikt al half 2 aan. Morgen weer een lange dag voor de boeg. Toen ik mijn meiden vanavond naar bed bracht, gaf ik ze een extra knuffel en kus. We hadden lekker gebadderd, nageltjes gelakt, haartjes mooi, ze vonden het prachtig. Die stralende koppies die zo blij kunnen zijn om de kleinste dingen. Die nog geen weet hebben van al die nare dingen die er op de wereld gebeuren.

    Vanavond lees ik een extra verhaaltje en ik blijf nog even bij mijn jongste zitten tot ze rustig slaapt. Mijn hart springt op als ik naar dat kleine, slapende mensje kijk. Ik denk aan al die kleine en grote dingen die we al samen hebben meegemaakt. En aan al die momenten die ik nog mee hoop te maken. Verjaardagen, de eerste schooldag, de middelbare school, diploma uitreikingen, tienerfeestjes, bruiloften. En natuurlijk alle kleine, alledaagse dingen die het leven soms zo mooi maken.

    Die hoop is er niet meer voor de papa’s en mama’s van Romy en Savannah. De mooie kleine momentjes, waarop je kinderen je met iets kleins zo gelukkig kunnen maken… Ze zijn weg. Twee tienermeiden die nog een hele toekomst voor zich hadden…
    Mijn mamahart huilt en ik ben verdrietig en boos tegelijk. Het is zo oeerlijk. Er loopt een rilling over mijn rug als ik er alleen al aan denk wat deze ouders moeten doorstaan. In stilte leef ik met ze mee en hoop dat ze dit ooit een plekje kunnen geven.

    En nog steeds kan ik niet in slaap komen.  Er schiet een zinnetje door mijn hoofd, dat ik eens ergens gelezen heb:

    En zo is het maar net. Als sterretjes zullen jullie stralen. Rust zacht, lieve Romy en Savannah.

    ]]>