mamakletst.nl

Category: tiener

  • Welke rugzak kiezen tieners voor school?.nl

    Schooltassen zijn voor schoolgaande kinderen en tieners een belangrijk item. Een mooie schooltas of kinderrugzak is namelijk essentieel tijden d schoolcarrière. Zien en gezien worden telt in deze periode en wat kan dan beter bijdragen aan jouw image dan een tas die je elke dag bij je draagt!

    Het is belangrijk om een fijne tas te hebben waarin je kind moeiteloos alles mee kan nemen. Zelfs als er geen lading boeken in hoeft, moet je het gewicht van een schooltas niet onderschatten. Schriften, een etui, flesje drinken, lunchtrommel en voor de wat grotere kinderen vaak ook een laptop.

    De meningen over welke tassen er geschikt zijn als schooltas, zijn uiteenlopend. Ouders vinden vaak dat een schooltas vooral functioneel moet zijn. Ze letten er op hoe sterk en handig een rugzak is en kijken naar draagcomfort. Je kind wil er vooral bij horen en een tas die voldoet aan de mode en trend op zijn/haar school. Daarom wordt er steeds vaker een hippere tas als schooltas gekozen. De schoudertassen of zelfs gewoon een handtas van Burkely of Cowboysbag zijn daar goede voorbeelden van.

    Er is ook nog de midden variant: een schooltas die zowel hip als zeer functioneel is. Welke schooltas je ook kiest, de tas moet tegen een stootje kunnen en dus van goede kwaliteit zijn. Maar welke prioriteiten stel je dan? Wij zetten een aantal opties op een rij.

    Leren schooltassen

    Een schooltas van leer combineert niet alleen functionaliteit met een geweldige uitstraling, maar is kwalitatief ook goed. Daardoor is een leren schooltas een van de beste investeringen. Een ander voordeel is dat wanneer andere tassen op den duur slijten en minder mooi worden, jouw tas alleen maar mooier wordt door het gebruik. Leren tassen krijgen in de tijd meer karakter.

    Anti diefstal rugzakken

    Een andere bewuste keuze kan een rugzak van XD Design zijn. Met deze speciale anti-diefstal rugzakken zorg je ervoor dat jouw spullen veilig blijven. Het geheim zit in de verborgen ritsen en beschermde vakken om spullen onzichtbaar in op te bergen en het snijvast materiaal waarvan de tassen gemaakt zijn. Zo  geef je zakkenrollers geen kans te geven jouw anti-diefstal rugzak binnen te dringen! Naast heel veilig hebben de XD Design rugzakken ook heel handige items zoals een USB oplaadpoort, waterafstotend materiaal en reflecterende strepen.

    Retro schooltassen in een nieuw jasje

    Liever de oude schooltas van vroeger terug? De Dirty Harry doet denken aan de klassieke schooltas maar voldoet aan alle voorwaarden van deze tijd. Deze donkerbruine of zwarte tas van O My Bag is gemaakt van kwalitatief eco-leer met een gestreepte voering waardoor hij een prachtige vintage look heeft. In de tas zitten vier steekvakjes en een ritsvakje. In tegenstelling tot de tassen van vroeger, kun je dit exemplaar door de verwijderbare schouderband op verschillende manieren dragen. De tas open je met het push-lock systeem of de rits aan de achterzijde want de gespen zijn alleen voor de sier.

    Eigenzinnig design

    De Messenger is een tas die je moet durven dragen. Met genoeg ruimte voor boeken, documenten, een 15 inch laptop, waterflessen en wat jij verder mee wil nemen. Oplaadsnoertjes berg je overzichtelijk op makkelijk op in een van de steekvakken en in de ritsvakjes stop je je belangrijkste kleinere spullen. Zo draag je alles op je rug of aan het handvat makkelijk mee. En met de crossbody strap zorg je voor meer stabilisatie voor als je bijvoorbeeld op de fiets stapt. Door de waterafstotende coating blijven je spullen trouwens ook in een regenbui gewoon droog.

     

  • Heerlijk avondje? – Sinterklaas met pubers

    Ik was er op een gegeven moment echt zo klaar mee, die pakjesavond. Toen onze pubers nog kleine peuterpubertjes waren, was de Sinterklaastijd een geweldig leuke tijd. Ze zongen liedjes voor ze gingen slapen. Ze zette hun schoen bij de voordeur, met een mooie tekening en een suikerklontje voor het paard. Uren werden de speelgoedboeken doorgebladerd en verlanglijstjes gemaakt. En zwarte Piet, die was nog gewoon zwart.

    Naarmate ze ouder werden kwamen ze erachter dat het Sinterklaasverhaal een beetje anders in elkaar stak dan ze dachten. Al was dat niet gemakkelijk te geloven. Honderd vragen kwamen over tafel. Of ik dan ook dat ene cadeau had gekocht. En waar alle tekeningen dan waren gebleven. En wie de suikerklontjes voor het paard dan wel had opgegeten.

    Elk jaar namen de tradities die we altijd hadden gehad beetje bij beetje af. Als je twaalf jaar bent is een Sinterklaasliedje zingen bij je schoen niet echt stoer meer. Wat bleef waren de cadeautjes. Want dat hoorde er toch bij volgens de mannen. Pakjes uitpakken blijft leuk of je nou 3 of 13 bent. Ik was degene die zorgde voor die pakjes. Uren lang struinde ik door het winkelcentrum. Zoekend naar de perfecte cadeaus. Ik zocht altijd naar een variatie van verschillende presentjes. Zo moesten er altijd iets van kleding bij zitten. Een boek, een spel en wat andere dingen die op hun verlanglijstje stonden. En al dat spul moest ook nog ingepakt worden.

    Tot vorig jaar….. toen ben ik er mee gestopt. Want jeetje wat was ik er klaar mee. Al dat struinen door de winkels, rekenen of ieder kind evenveel had, afstemmen van cadeaus werd niet meer beloond met enorm blije kindersnoetjes. Dat wil niet zeggen dat mijn jongens niet meer dankbaar waren, allesbehalve, maar het werd toch anders. Op z’n pubers. Op deuren kloppen en op ramen bonken hoefde natuurlijk niet meer. De jute zakken vol cadeaus stiekem bij de voordeur zien te krijgen ook niet. Als ze het pakketje in de hand kregen met  voetbalsokken werd er verveeld gezegd; “Jahaaa, daar zijn ze weer, de voetbalsokken”. De pakjes werden zo snel mogelijk uitgepakt en klaar.  En niemand die er op het idee kwam om een kleinigheidje voor mij te kopen. Ik was het helemaal beu.

    Vorig jaar hebben we het anders aangepakt. We zijn met z’n vieren tapas gaan eten in plaats van pakjesavond. De hele avond door hebben we heerlijk gesmuld van allerlei verschillende hapjes. Nou ja, de jongens aten vooral mini tomaten soep, frietjes, aardappelkroketjes, mini hamburgers en lekkere toetjes. Maar dat maakt niet uit. Het was enorm gezellig om een paar uur samen aan tafel te zitten. We hadden gesprekken en discussies over van alles en nog wat, dat is zo leuk met pubers. Voor herhaling vatbaar.

    Ik zal zorgen voor pepernoten, voor lekkere sint chocola, voor gezelligheid in huis… maar nee geen juten zakken met pakjes meer.

    ]]>

  • Weer naar school

    Ben ik een slechte moeder als ik het fijn vind dat de schoolvakantie weer voorbij is? Ik voel me er eerlijk gezegd wel schuldig over. Maar ja, het is zo. Ik heb dit gevoel elk jaar weer opnieuw. Ik ben blij dat er weer een beetje structuur komt in de dag als de jongens weer naar school gaan.

    Ik zit in de auto en zie een spandoek van veilig verkeer Nederland hangen aan de kant van de weg.  “wij gaan weer naar school!” staat er op. Ik maak een denkbeeldige high five met mezelf. “Jaaaaaa, fijn!”  zeg ik hardop. Direct daarna spreek ik mezelf vermanend toe. “Foei, het is niet netjes om daar zo blij over te zijn. Moeders horen het fijn te vinden dat hun kroost dicht in de buurt is.” Maar… eerlijk gezegd ben ik toch echt blij dat de vakantie voorbij is.

    Mijn twee jongens zijn geen druktemakers. Ze zetten het huis niet elke dag op z’n kop en hebben leuke vrienden die langskomen. We hebben een heerlijke vakantie gehad, leuke, stoere en gezellige dingen gedaan. Ik heb rekening gehouden met hun wensen. We hebben lekker uitgegeten en heb ze zo nu en dan op een ijsje getrakteerd. Ze hebben gelogeerd, er hebben jongens bij ons geslapen. Ik heb ze uit laten slapen als ze de avond er voor laat naar bed gingen. Ik heb ze naar feestjes gebracht en gehaald. Nieuwe kleding met ze gekocht. Het was heel fijn om vakantie te hebben met ze. Maar nu is het wel klaar. Ik ben nu wel weer toe aan het normale leventje.

    Als de mannen overdag naar school zijn is er weer rust in huis. Ik kan wat meer mijn eigen plan trekken. Een keer wat langer weg blijven als ik in gedachte heb. Eens niet thuis eten als dat even niet zo uitkomt. Het huishouden doen zonder dat er iemand in de weg zit. Natuurlijk ben ik blij als later op de dag weer veilig uit school thuis zijn. Maar ik ben ook best opgewekt als ik ze in de ochtend in alle vroegte uitzwaai. Met een beetje schuldgevoel. Dat wel.

    ]]>

  • Broertje

    Onze oudste was pas vijf jaar toen hij bij me kwam en zei: “Ik moet echt een ander broertje mama!” Hij heeft natuurlijk nog steeds hetzelfde broertje maar ze hebben ook nog steeds dezelfde ruzies. Als de jongste de kamer in komt gerend: “He is mad, he is mad!” Dan weten wij dat hij weer eens zijn broer heeft geplaagd. Die dat niet kan waarderen en gaat hem achterna zit om een “bitchklep” zoals ze dat dan zelf zeggen, te verkopen. Gelukkig duren die ruzies nooit lang. Het volgende moment echter zijn ze weer “Matties”. So far so good.

    Er moet altijd gestoeid worden. “Kom vechten, kom vechten,” zegt de kleinste dan. Ik snap dat niet. Het loopt namelijk altijd uit op ruzie of pijn. Mannen kennen hun eigen krachten niet en weten niet wanneer ze moeten stoppen. Als de broertjes vechten dan gaat het geheid mis. En toch schijnt dat stoeien er bij te horen, dus ik laat ze maar ravotten. Wel roep ik zo nu en dan: “Niet bij de kachel!” Wat ze tegenwoordig uit zichzelf al roepen, ook als het hoogzomer is en er geen haardvuur te bekennen is. De jongste bluft er op los maar kan niet winnen van de oudste. Op een gegeven moment zegt hij: “Kom we gaan het uitvechten als echte mannen.” Ik spits mijn oren en wacht af wat er nu komen gaat. “We doen steen, papier, schaar!” Ik lach me rot.

    Het is toch een bijzonder ding, broederliefde. Die twee mannen kunnen niet met en niet zonder elkaar. Als de een iets moet doen wat hij lastig vindt, moet de ander mee. Om ze het volgende moment weer uit te schelden voor sukkel of iets dergelijks. Pas was de oudste een week naar Spanje. Toen hij s avonds laat thuis kwam moest de jongste toch even uit bed komen om zijn broer een dikke knuffel te komen geven. Nee, niemand zag het. Broederliefde het is een bijzonder iets.

    Geluk is…. Een geweldige broer hebben.

    ]]>

  • Zwerfafval en hangjongeren

    Levi en ik lopen over straat. Hij wil iets wat op straat ligt oprapen. “Bah”, zeg ik, “Laat dat maar liggen, het is afval!” ’s Avonds vertel ik het voorval aan mijn manlief. Ik vertel hem dat ik eigenlijk schrok van mijn eigen reactie. Want mijn tweejarige peuter wil afval oprapen, had ik dat, achteraf gezien natuurlijk, niet gewoon samen met hem in de prullenbak moeten gooien? Iets met het goede voorbeeld enzo?

    Soms is de autisme van mijn oudste zoon een zegen. Wanneer je hem (eindelijk!) iets hebt aangeleerd, blijft hij dat vrijwel altijd vanzelf doen. Het lijkt af en toe bijna op het programmeren van een computer. Op het moment dat ik dit artikel schrijf zit hij tegenover me. “Gooi jij weleens afval op straat?”, vraag ik hem. “Nee, nooit”, is zijn antwoord. En ik weet dat ik er in dit geval blindelings vanuit kan gaan dat hij de waarheid spreekt. Ik heb hem namelijk geleerd dat je afval netjes in een prullenbak gooit. Is er geen prullenbak in de buurt? Prima, dan hou je het bij je totdat je thuis bent! Zo simpel is het.

    Onze flat staat langs een looproute van middelbare scholieren. Ze lopen van school naar de supermarkt en weer terug. Ondanks dat de route voorzien is van voldoende prullenbakken, is de weg regelmatig bezaaid met plastic zakjes en andere soorten afval. Hetzelfde geldt voor de prachtige, relatief nieuwe speeltuin tegenover onze flat. Die trekt, naast hangjongeren, blijkbaar ook zwerfafval aan. Je zou bijna zeggen dat het zonde is van al die prullenbakken die ze hebben geplaatst, maar goed.

    Gooide ik vroeger nooit wat op straat? Ja, ik heb me daar ook zeer zeker schuldig aan gemaakt. Op de één of andere manier voelde dat heel stoer ofzo. Maar al snel voelde het ontzettend fout om zo achteloos met het milieu om te gaan. Op school leerde ik namelijk over de gevolgen van al het zwerfafval en hoe lang het duurt voor iets helemaal vergaan is. Als het überhaupt vergaat. Toen was de lol er helemaal wel af.

    Staan onze kinderen nog wel voldoende stil bij de gevolgen van al het zwerfafval wat ze op straat deponeren? Of zouden ze gewoon last hebben van een ‘overkill’ aan informatie? Een kwestie van door de bomen het bos niet meer kunnen zien. Ik bedoel, wanneer de mensheid weigert te veranderen, is het nog maar afwachten hoe lang onze planeet het volhoudt natuurlijk. Want als volwassenen al niet willen veranderen, waarom zou een puber dan nog moeite doen?

    ]]>

  • 14 jaar

    Er zijn twee meiden van 14 jaar vermoord. 14 jaar…. Mijn kind is ook zo oud. Of, oud, eigenlijk bedoel ik jong. Heel erg jong.

    Als je 14 bent ligt de wereld aan je voeten. Je zit zo ongeveer in het derde leerjaar. Je gaat je oriënteren in een vervolgopleiding. Je bezoekt open dagen en informatieavonden. Misschien doe je aan tennis. Of hockey of voetbal. Samen met je team sta je een paar keer per week op het sportveld en leer je hoe het is om samen te werken, om met verlies om te gaan ende winst te vieren. Je spreekt af met vrienden en vriendinnen. Je gaat met ze op stap. Samen chillen, met een zak chips en cola. Soms ben je een echte puber. Je kamer ziet er uit als… nou ja, je kamer ziet er alles behalve uit. Het is er vaak een grote bende van kleding, (schoon en vuil door elkaar) schoolboeken en snoeppapiertjes. Als je 14 bent maak je je druk over hoe je haar zit en of je shirt wel hip is. Je baalt van een onvoldoende voor Frans. En die stomme juf van Duits die altijd veel te veel huiswerk geeft.

    Je bent 14 en de wereld ligt aan je voeten. En dan… ineens….. word het leven je ontnomen. Ineens staat alles stil. De wereld houdt op met draaien. Alles is anders. Niets is meer zoals het leven van een 14 jarige hoort te zijn. Ik heb er geen woorden voor. Ik ken deze meiden niet, ik ken hun familie en vrienden niet. En toch denk ik de hele tijd aan ze. Ik wens ze alle sterkte die er op de hele wereld te vinden is.

    ]]>

  • Kinderfeestjes

    Het zit er op…. Een poosje geleden vierden we het laatste kinderfeestje van mijn zoon. Ik heb mijn twee jongens beloofd dat ik tot en met groep acht hun verjaardagsfeestje voor hen en de vriendjes zou organiseren. Daarna mogen ze zelf gaan bedenken op welke manier ze hun verjaardag willen vieren.

    Kinderfeestjes, ze zijn leuk en gezellig, maar ook een beetje de hel zo nu en dan. Met twee jongens die vooral jongensvriendjes hebben is er altijd veel drukte in huis geweest met dergelijke feestjes. Van alles heb ik bedacht…. Van spijkerpoepen (Doet dat nou pijn, zo’n spijker uit je kont? Vroeg er eentje…)tot paintball. Van speurtochten tot steppen. Van zwemmen tot laser gamen.

    Oh ja, dat laser gamen, dat was in een groot bos bij ons in de buurt. De jongens renden strijdlustig achter elkaar aan voorzien van grote geweren. Ik wilde wat foto’s van ze maken. Maar daarbij raakte ik de weg kwijt en wist niet meer bij het verzamelpunt uit te komen. Die bomen lijken ook gruwelijk veel op elkaar. De hel. Gelukkig wist een van de jongens die ik na wat speurwerk weer had gevonden wel waar ik naar toe moest.

    Lees ook: Tips voor een geslaagd kinderfeestje

    Vorig jaar hadden we een soort wipe out activiteit. Er stonden verschillende springkussens en attributen waarop de jongens allerlei opdrachten moesten uitvoeren. Bij een van de eerste springkussens viel er een kereltje en krijste van de pijn. Dat was echt de hel. De EHBO-er zij dat het wel mee viel en dat het zo wel over zou gaan. De jongen zei dat hij iets had hoorde kraken in zijn arm, dus dat de pijn wel over zou gaan, daar had ik niet veel vertrouwen in. Er zat niets anders op dan de verdrietige jongen naar huis te brengen, enkele reis een half uur. Tot overmaat van ramp begon het te onweren en kon de activiteit niet hervat worden. Ik moest met de overige negen temperamentvolle jongens gaan schuilen. Naar huis konden we niet, we moesten wachten tot de auto weer terug was. Hel ja.

    We zijn ook wel eens met een groep naar de sporthal gegaan om daar allerlei spellen te gaan doen. De jongens wilden echter maar drie dingen. Voetballen, voetballen en voetballen. Na drie voorbereidde spellen zijn we maar gaan voetballen. Ook leuk. Weg urenlange voorbereiding. Maar de jongens hadden lol.

    Ook hebben we wel eens een slaapfeestje gehouden. Of, beter gezegd, een niet slaap feestje. Toen wij boven in bed lagen, waren de jongens beneden alles behalve in rust. Met open mond waren ze de videoclips met schaars geklede dames aan het bewonderen door het raam op het scherm van het café tegenover ons. Het feest was compleet toen een kroeg ganger later nog zijn broek liet zakken voor het raam. Hoe vertel je dit aan hun ouders? De hel.

    Ach ja, ouders doen alles voor hun kroost. Het klinkt natuurlijk cliché, maar het is wel waar. Als de kinderen plezier hebben, dan geldt dat ook voor hun ouders. Over die hel momentjes komen we wel heen. Ja, die jongens met die mooie lach, die maken een feestje van mijn dag!

    ]]>

  • Stop met digitaal pesten

    Je hoopt er nooit mee in aanraking te komen, maar ineens gebeurd het dan toch…..digitaal pestgedrag. Toen ik puber was, was zoiets natuurlijk nog ondenkbaar. Het pesten op zich bestond (helaas) wel, maar er waren nog geen digitale mogelijkheden. Het pesten van toen gebeurde op het schoolplein. Of via het doorgeven van briefjes van hand tot hand in de klas. Pesten is helaas tijdloos. Tegenwoordig  kun je via verschillende kanalen laten blijken dat je met iemand niet zo blij bent.

    Internet is niet meer weg te denken, bij ons niet maar bij onze kinderen ook niet. Lekker anoniem, zonder dat je iemand daarbij in de ogen hoeft te kijken kun je tegenwoordig pesten.  Kenmerkend voor deze vorm van pesten door pubers  is dat het vrijwel onzichtbaar blijft voor volwassenen. Facebook, WhatsApp,  Instagram en andere digitale kanalen bieden mogelijkheden om in contact te komen met iemand die je leuk vindt, maar zeker ook met iemand die je  niet mag. Eigenlijk is cyberpesten de meest laffe manier om te pesten. Lekker anoniem vanachter je telefoon of computer iemand het leven zuur maken, zonder dat je hem in de ogen hoeft te kijken. Maar ja, laf of niet,  het gebeurd. Er wordt wel eens gezegd dat schelden geen pijn doet. Bij deze is deze mening door mij ontkracht. Schelden doet pijn. En niet zo’n beetje ook. En niet alleen bij de gepeste, ook bij de omgeving van de gepeste.

    Tja, en ineens zijn er dan een paar kinderen die niet blij zijn met mijn kind. Ze vinden hem niet zo aardig . En dat moet dan blijkbaar kenbaar gemaakt worden.  En hoe. Scheldwoorden waarvan ik het bestaan wel wist, maar me niet kan herinneren dat ik ze ooit gebruikt heb, waren op de digitale snelweg te vinden. Gericht aan mijn jongen. Zwart op wit. Gelukkig, ja godzijdank, is hij daarmee naar ons toe gekomen. Ik schrok me werkelijk rot. We hadden hier nog nooit mee te dealen gehad, dus dan is het even goed bedenken en op een rijtje zetten hoe je hiermee om moet gaan. Dat het moest stoppen, dat was wel een vooropstaand feit. Dat dit snel moest gebeuren was ook een feit. Maar hoe, dat was toch even iets wat we goed moesten overdenken. Ik ben van mening dat degene, in dit geval pubers,  die digitaal pesten niet de gevolgen zien die deze heeft bij degene die ze pesten.  Ik denk dat digitaal pesten te eenvoudig is. Je bent boos, pakt je telefoon, typt een belediging, drukt op verzenden en het is klaar. Er zit geen bedenktijd tussen, het is lekker anoniem en snel.  Het is niet direct zichtbaar voor je ouders. Dus het is vooral gemakkelijk. Over de gevolgen wordt niet nagedacht.

    Ondertussen zijn de diverse pest kanalen geblokkeerd. Ouders zijn ingelicht en aan de kids is uitleg gegeven wat beter wel, of niet te doen op sociale media. En nu maar hopen dat het hier bij blijft. En vooral ook dat het geen gevolgen heeft. Daar ben ik wel bang voor eerlijk gezegd.  Pesten is niet cool. Pesten doet pijn.  Stop ermee.

    ]]>

  • De regels van een puber

    Door Wanda – Beste ouders van pubers, doe dit nooooooooit:

    *Vragen stellen op informatiebijeenkomsten op school. Dit is natuurlijk onverantwoord gedrag. Zeker wanneer je puber en zijn klasgenootjes ook aanwezig zijn op deze bijeenkomst. Heb je toch een dringende vraag, stel deze desnoods achteraf via de mail, of verzin een andere creatieve oplossing.

    *Zingen. Ten eerste kunnen wij, ouders,  niet zingen, we zingen vals en de verkeerde teksten. En ten tweede de liedjes die we zingen, zijn zoiezo de verkeerde liedjes. De liedjes die wij mee kunnen zingen,  zijn liedjes van vroeger. En alles wat van vroeger is, is zo niet cool.

    *Dansen.  We schijnen vreselijk te dansen. We maken geen coole moves in ieder geval. Stijldansen is uiteraard echt niet hip. En de rest… laat maar zitten. Of beter nog… blijf maar zitten.

    *Praten over seks. Pubers willen absoluut niet horen dat wij,  hun ouders,  eventueel, misschien, ooit, wel eens een keertje, zouden seksen. Ze hebben uitgerekend hoe vaak je het minimaal gedaan hebt en om dat te weten is al een schokkende ervaring voor hen. Dus we moeten onze mond houden over alles wat met seks te maken heeft. Ook, en vooral, tijdens die seks die je (niet) hebt.

    *Topless zonnen. Wat die jonge dame in de buurt doet, moet zij weten, maar als moeder moet je echt het bovenstuk van je bikini aan houden. Dreigementen zullen anders volgen:  “Mam, als jij er zo bij gaat liggen, ga ik weg en wil ik niks meer met je te maken hebben!”  Zelfs het open maken van je bikini als je op je buik ligt, zodat je rug egaal kan kleuren,  is ten strengste verboden.

    afbeelding2

    *Sandalen dragen. Die zijn zo niet flex. En witte sokken in die sandalen, dat is echt een doodzonde. Dus we zullen, ook bij dertig graden, schoenen dragen, met sokken. (Maar dan geen witte exemplaren uiteraard).

    *De vrienden van je puber een schat noemen. Ook al vinden we deze jongen of meisje een schat eerste klas, zeg dit vooral nooit. Spreek hem of haar gewoon aan bij zijn of haar voornaam. Lach maar een keer lief ofzo, maar nee, vermijd het woord schat.

    *Je puber kussen of knuffelen in het openbaar. Als het dan echt moet, een kus of een knuffel uit delen, dan doe dit achter de gesloten deur. Zorg dat niemand het zien kan. En laat vooral geen spoor van lippenstift achter. Ook het vastpakken van zijn of haar hand tijdens een wandeling is ten strengste verboden.

    *Over meisjes (jongens) uit hun klas praten, die eventueel potentiele liefdeskandidaten zijn. Hier hoort een ouder zich niet mee te bemoeien. Dus zwijg.

    *Nadrukkelijk aanwezig zijn in een gezelschap. Lach niet hardop. Een gniffel binnensmonds is eventueel wel geaccepteerd. Dim je stemgeluid in een gesprek. Ga geen felle discussies aan en ben vooral niet te veel aan het woord.

    En als je dan alles gedaan hebt om je aan deze regels te houden. En nog is er puber commentaar op je gedrag… dan is er deze tip:

    Breath in, breath out, move on.

    ]]>

  • Brugklaskamp. Leuk of moeilijk?

    Door Jenny – Mijn jongste dochter is vorige week gestart in de brugklas. Aangezien ze PDD NOS heeft (een vorm van autisme) was dat voor haar extra spannend. Alles is nieuw, onbekend en vreemd. En dan is er de tweede week het brugklaskamp. 

    Nieuwe leerkrachten, per uur verschillend en een gebouw waar je nog maar een paar keer bent geweest. Een nieuwe klas en een heel stuk fietsen naar school. Naar de brugklas is voor elk kind een hele overgang. De eerste week was vermoeiend, ook voor andere kinderen. En als je graag weet wat er allemaal gaat gebeuren, is de vermoeidheid nog groter.

    Toch is de eerste week goed gegaan. Helaas kreeg ze er nog extra spanning bij, doordat mijn moeder moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Dat gun je een kind eigenlijk niet in de eerste schoolweek. Maar dat hebben we natuurlijk niet in de hand.

    Brugklaskamp

    In de tweede schoolweek stond het brugklaskamp gepland. Van woensdag tot en met vrijdag gaan alle brugklassen op kamp. Vooral om elkaar beter te leren kennen. Veel kinderen vinden dit spannend, maar ook leuk. Ze kijken er naar uit.

    Alle klassen van de basisleerweg gingen mee op kamp. De locatie hadden we al doorgekregen, zodat ze thuis al foto’s kon bekijken. Het helpt mijn dochter altijd wel om voorbereid ergens naar toe te gaan.

    Wel of niet fietsen

    Haar mentor kent ze, dat helpt ook mee. Toch had ze erg veel spanning voor het kamp. Het feit dat het niet goed ging met haar oma, speelde daarbij een grote rol. Ze was bang niet op tijd thuis te kunnen zijn als er iets zou gebeuren. En ze wilde echt niet fietsen naar de kamplocatie. Normaal gesproken zou ik aandringen, omdat het vaak naderhand erg mee valt voor haar. Maar nu zag ik dat het te veel zou worden.

    In overleg met haar mentor hebben we besloten om haar ’s ochtends te brengen en elk avond op te halen. Zo had ze meer rust en zou de tijd daar hopelijk beter gaan.

    Achteraf

    Dit is de beste keuze die we hadden kunnen maken. Het blijft altijd een beetje een gok, waar je goed aan doet. Soms moeten we haar een beetje aanmoedigen om het toch te doen, nu bleek deze keuze beter.

    Zodra ze hoorde dat ze niet hoefde te fietsen, viel er een hele last en spanning van haar af. Ze ging veel geruster en opgewekter op kamp. Daardoor heeft ze goed met de spellen mee kunnen doen.

    Ze heeft contacten opgedaan en vond het leuk om meisjes uit andere klassen te leren kennen. ’s Nachts sliep ze in haar eigen bed en de volgende ochtend ging ze weer vrolijk mee. Achteraf gezien heeft ze er nu veel meer aan gehad, dan wanneer we hadden volgehouden dat ze moest fietsen.

    Keuzes

    Dit soort keuzes moet je natuurlijk niet alleen maken bij een kind met autisme. Dit geldt voor elk kind. Kijk goed naar je kind en luister naar je gevoel. Dan doe je het niet zo snel verkeerd.

    Weet je van jezelf dat je snel overbezorgd bent? Overleg dan met iemand die voor je kan relativeren. Iemand die je kind goed kent en die jij vertrouwt. En ben niet te streng voor jezelf. Vind je dat je iets anders had moeten aanpakken? Neem het als les mee voor de volgende keer.

    Ik ben soms te voorzichtig. Door je daar bewust van te zijn, neemt dat al af. En heb je uit bezorgdheid nee gezegd en bedenk je je? Bespreek dit dan met je kind. Ze hebben veel meer begrip dan je soms denkt.

    Welke keuze vond jij het moeilijkst?

    ]]>