Category: zwangerschap

  • Terugblik: Zwanger en alleen

    Waar ik 2 jaar geleden heel druk (en zorgeloos) was met het maken van fotoshoots, was ik een jaar geleden zwanger aan het knokken om ons kleine mannetje vooral in mijn buik te houden. Ik lijk de ziekenhuis momenten helemaal her te beleven en besloot het toch eens van me af te schrijven.

    Vorige week vertelde ik over de ontdekking van zwangerschapsdiabetes en de verplichte bedrust die ik voorgeschreven kreeg. De week daarna veranderde er niet veel. De controles waren prima, ik lag vooral op bed en verveelde me kapot. Hoe deze saaie week was lees je vandaag.

    Kleine disclaimer: Het is allemaal goed afgelopen. Maar ben je zwanger en trek je je nare zwangerschapsverhalen aan, lees dan vooral niet verder.

    Zwangerschapsdiabetes

    Van de zwangerschapsdiabetes merk ik weinig. Ik blijf trouw iedere dag 5 keer in mijn vinger prikken om mijn bloedsuikers te meten. Deze zijn eigenlijk altijd goed. Steeds vaker beginnen we eraan te twijfelen of de meting niet verkeerd is gegaan vorige week. De avond voor de suikertest heb ik behoorlijk stevig gegeten, misschien heeft dat ermee te maken. In het ziekenhuis zeggen ze dat dit eigenlijk niet kan. Want de test zou betrouwbaar zijn en als ik vanaf 12 uur de nacht voor de suikertest al niets meer gegeten en gedronken heb zou de test al helemaal betrouwbaar zijn.

    Met normaal eten hou ik dus de suikers goed onder controle. Gelukkig maar. Want ik was best bang dat er ook nog insuline aan te pas zou moeten komen. Dit lijkt nu helemaal van de baan te zijn. En dat zorgt voor enige rust.

    Bedrust

    Die bedrust zorgt eigenlijk alleen maar voor meer onrust. Ik erger me kapot aan alles in de slaapkamer. De was stapelt zich op, maar ik voel me te slecht om een was in de machine te gooien. Bukken is sowieso onmogelijk. Maar lopen doet ook al vreselijk veel pijn aan mijn enkels door het vele vocht dat zich daar ophoopt. Ik probeer me dus koest te houden met mijn haakwerkje. Soms wandel ik na een toiletbezoek even de babykamer in. Vol ongeloof. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat er straks een klein hummeltje zal slapen. En dat ik daar al deze pijn en moeite voor doe. Letterlijk!

    Als ik dan weer op bed lig en even op mijn linkerzij ga liggen maak ik even contact met onze kleine man. Hij draait zijn kontje van rechts naar links en mijn ronde buik veranderd in een punt. Ik krijg een box tegen mijn blaas en denk dat ik weer naar het toilet moet. Even niet. Een tukje dan maar. En zo kom ik de dagen door. Het is verschrikkelijk saai. Ik ben jaloers op Joost, die gewoon collega’s om zich heen heeft en af en toe iets anders ziet of hoort. Ik reageer dus regelmatig wat geïrriteerd. Niet dat hij het verdiend, integendeel, maar ik moet mijn frustraties kwijt.

    Kilo’s

    Terwijl ik de dagen op bed doorbreng kom ik deze week een halve kilo per dag aan. En het bestaat niet dat dit door eten komt. Ik volg immers een streng dieet vanwege de diabetes. Maar mijn lijf geeft al aan waar het wel door komt. Ik blaas helemaal op. Een halve kilo vocht per dag houdt mijn lichaam vast. Als ik moet plassen komt er nauwelijks wat uit. Dus alles wat ik drink blijft ergens in mijn benen, gezicht en armen hangen. Maar ik kan er niet zoveel aan doen. Teveel bewegen mag ik immers niet.

    Gelukkig hoor ik van verschillende kanten dat je na de bevalling al heel snel al dat vocht kwijt bent. Ik hoop het maar. Ik kan me niet meer herinneren hoe mijn polsen en enkels er ooit uit zagen.

    “Geniet van je zwangerschap!”

    Doordat ik de hele zwangerschap al ziek, zwak of misselijk ben geweest is mijn wereldje erg klein geworden. Ik zoek mijn heil online en vind daar heel veel begrip. Maar aan de andere kant lees ik ook meerdere keren per dag “het is wel zwaar, maar je moet wel genieten! Je gaat de zwangerschap nog missen!” of “het is voor een goed doel!” en “het is het waard”. Regelmatig heb ik schreeuwend op bed gezeten. Hoe bestaat het dat mensen het lef hebben om dat tegen me te zeggen. Ze hebben geen idee. En ja, het is allemaal goed bedoeld. Maar ik geniet absoluut niet van deze zwangerschap. Hoe moet ik dat doen dan? Natuurlijk vind ik het fijn om de bewegingen in mijn buik te voelen. Maar dat is het. Ik baal van mijn lichaam. Ik ben boos op het feit dat mijn lichaam blijkbaar niet gewoon normaal zwanger kan zijn. Andere vrouwen kunnen dit toch ook? Fluitend en fietsend tot een paar dagen voor hun bevalling? Waarom lig ik hier dan als een zielig hoopje op bed?

    Het deed verschrikkelijk veel pijn om zulke opmerkingen te krijgen. Maar ik weet ook dat dit vooral aan mezelf lag. En wat moet je anders zeggen tegen een hoogzwangere die helemaal gek wordt van pijn en eenzaamheid?

    De verbouwing

    En als dat allemaal nog niet genoeg was, komen de verbouwingsgeluiden ook erg dichtbij. Na een nacht nauwelijks slapen van de bekkenpijn of hoofdpijn hoop je dan in elk geval op een ochtend slaap. Maar vanaf half 7 ’s morgens lopen er tientallen luidruchtige bouwvakkers vlak langs het slaapkamerraam en dan word ik wakker. Vervolgens gaan ze met drilboren, hamers en ander grof geschud aan de gang tot een uur of 4 ’s middags. Tegen de tijd dat ik weer kan gaan slapen komt Joost dus alweer bijna thuis. En dan ben ik allang blij dat ik even met iemand kan praten.

    Het is gekkenwerk. Op deze manier kan ik niet opladen voor de bevalling, die natuurlijk hoe dan ook zwaar gaat worden. We besluiten ons probleem met het medische circus eromheen aan te kaarten bij de woningbouw. Ze beloven zo snel mogelijk met een oplossing te komen.

    De 34 weken grens

    Ik ben 34 weken zwanger. Ik heb deze fantastische termijn gehaald. Waarschijnlijk heeft onze kleine man vanaf nu geen hulp meer nodig met ademenen als hij geboren wordt. Ik mag volgens het ziekenhuis geen longrijpingsspuiten vanwege de zwangerschapsdiabetes. Dus het was erg belangrijk om in elk geval de 34 weken door te komen. En dat is gelukt. Wat zijn we opgelucht. Vanaf nu gaan we gewoon weer voorzichtig per dag verder kijken.

    En zo rommelen we maar aan. Vanaf komende week gaat er steeds meer gebeuren. Niet gek ook. Want we komen natuurlijk steeds dichter bij 22 maart. De verjaardag van Luuk.

    ]]>

  • De Negenmaandenbeurs

    Dit jaar is de 30e editie van de Negenmaandenbeurs alweer. Van woensdag 25 februari tot en met zondag 1 maart 2015 in Amsterdam RAI. Voor mijn blog werd ik uitgenodigd om een bezoekje te brengen aan dit leuke evenement. Samen met schoonzus Maaike vertrok ik gisterochtend in alle rust naar het zonnige Amsterdam.

    HHBoverzicht

    Na het aanmelden in de perskamer, mochten we even boven de Huishoudbeurs rondlopen om foto’s te maken. De deuren waren nog niet open, dus het was er heerlijk rustig. Zelf was ik nog nooit op de Huishoudbeurs geweest, maar aan de drukte beneden in de hal te zien, kon ik wel raden dat het er vreselijk druk zou worden.

    En of het dat werd. Toen om 11:00 uur de deuren opengingen stonden we met open mond te kijken naar de hoeveelheid mensen dat naar binnen kwam wandelen. Op zoek naar mooie koopjes en gratis producten. De trolleys waren niet aan te slepen.

    Na zelf ook over de Huishoudbeurs te wandelen, kwamen we er al achter dat het niets voor ons was. We zijn best koopjes jagers, maar het was er zo druk en het was zo dringen, dat we al gauw verlangden naar rust. Op naar de Negenmaandenbeurs dus.

    DSC_2082

    Op de Negenmaandenbeurs zagen we veel mooie stands, leuke bedrijven en mooie producten. Het gastouderbureau waar ik bij ben aangesloten stond er ook en zowaar stond daar zelfs “mijn” consulente om de stand te bemannen. Na even kort bij te kletsen besloten we langs de stands af te wandelen.

    Op de foto zie je een stand met houten geboorte kaartjes. Die waren zo leuk en gaaf. Had ik dit geweten toen ik nog zwanger was, dan was dit een goede kanshebber geweest om het geboortekaartje te laten worden. Ik vind het een ontzettend leuk en uniek idee. En de prijs viel ook nog reuze mee. Ik kwam al een geboortekaartje tegen voor € 2,99. Dat vind ik vergeleken met de “gewone” papieren geboortekaartjes een hele schappelijke prijs.

    DSC_2084

    Natuurlijk waren er ook de nodige stands gevuld met de meest hippe kinderwagens, kinderkamers en stoeltjes waar je baby in kan zitten. In bovenstaande babyswings lagen geen baby’s, dus ze gingen iets harder dan wanneer ze gevuld zijn. Maar het zag er leuk uit. Al hoeft het voor mij persoonlijk niet zo automatisch te gaan allemaal.

    Op het PuurBabyPlaza kwam ik de stand van Naif tegen. Wat leuk om hen nu eens in levende lijven te ontmoeten. Daarnaast ontdekte ik de stand van Squiz. Zij verkopen handige knijpzakjes, waar je bijvoorbeeld fruit of yoghurt in kunt doen. Om zo een soort knijpfruit te maken. Ik vind het een erg leuk concept en ik ben heel benieuwd naar het product. Ik heb een knijpzakje meegekregen om uit te proberen, dus hier volgt absoluut nog een review over. Ook bij Weleda waren ze erg behulpzaam en kwamen met verschillende proefverpakkingen voor Luuk’s rode billetjes. Ik ben heel benieuwd of, na maandenlang steeds iets anders te proberen, de Weleda producten wel werken.

    Het was leuk om te merken dat veel bedrijven de tijd namen om even een praatje te komen maken als ze in de gaten hadden dat je een blogger bent. Op deze manier kon ik veel mensen achter het bedrijf ontmoeten en kom je toch net iets extra’s over bepaalde producten te weten.

    DSC_2083

    Ik genoot volop van alle zwangere buiken, kleine baby’s en trotse oma’s die rondliepen op de beurs. We keken onze ogen uit en hebben soms zelfs even ergens gezeten om verder om ons heen te kijken. Onder het genot van een hapje en een drankje. Hier genoot ik van een ijsje gemaakt van geitenmelk. Dat smaakte zo goed. Dat had ik stiekem niet verwacht.

    Het was goed geregeld allemaal. De Negenmaandenbeurs was ruim opgezet en het was niet heel erg druk, waardoor het overzichtelijk en gemoedelijk was. Een wereld van verschil met de Huishoudbeurs even verderop.

    Bepakt en bezakt met veel informatiefolders en wat fijne producten keerden we naar huis terug. Zelfs mijn schoonzus die niet zwanger is en ook geen kind heeft vond de Negenmaandenbeurs leuk. Het was dus absoluut voor herhaling vatbaar.

    Ben jij op de Negenmaandenbeurs geweest dit jaar? Of ga je nog?

  • Terugblik – Zwanger en tegenslagen

    Waar ik 2 jaar geleden heel druk (en zorgeloos) was met het maken van fotoshoots, was ik een jaar geleden zwanger aan het knokken om ons kleine mannetje vooral in mijn buik te houden. Ik lijk de ziekenhuis momenten helemaal her te beleven en besloot het toch eens van me af te schrijven.

    Vorige week schreef ik al over de ontdekking van een zwangerschapsvergiftiging en de zware medicatie die ik kreeg om mijn bloeddruk omlaag te krijgen. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en kreeg te horen niet naar huis te mogen zonder bevallen te zijn. En 3 uur later werd ik toch ineens uit het ziekenhuis ontslagen. Zonder baby. Hoe dit verder ging lees je vandaag.

    Kleine disclaimer: Het is allemaal goed afgelopen. Maar ben je zwanger en trek je je nare zwangerschapsverhalen aan, lees dan vooral niet verder.

    Dinsdag 18 februari 2014

    Gisteravond hebben we heerlijk gegeten. Een stevige maaltijd zodat ik wat reserves zou hebben voor de vreselijke glucosetest deze morgen, waarbij ik tot tenminste 11 uur ’s morgens nuchter moet zijn. Ik besluit wat spullen mee te nemen naar het ziekenhuis. Waaronder een tandenborstel en schoon ondergoed. Ik verwacht ergens dat ik namelijk weer opgenomen ga worden, door een fout. Hoe kan ik anders ineens naar huis mogen? In het ziekenhuis sta ik te tollen op mijn benen. De bloeddrukverlagende medicatie zorgt ervoor dat ik heel erg moe ben. Ik wil alleen maar slapen. Na het bloedprikken en het drinken van het suikerdrankje blijf ik zo stil mogelijk zitten. Ik wil lezen, maar kan me niet concentreren.

    Joost zit te werken naast me en ik kijk alleen maar heel stil om me heen naar alle andere zwangere vrouwen die net als ik een suikertest doen. 2 uur lang moeten we allemaal wachten tot de volgende dosis bloedprikken. Ik voel me flauw en vecht tegen mijn slaap. De verpleging houdt me vanaf de zijkant van de wachtkamer goed in de gaten. Ze hebben door dat ik niet begrijp waarom ik naar huis mocht gisteren en maken zich zorgen over hoe ik me voel. Een van de verpleegkundigen besluit direct na de suikertest een gesprek te regelen met de gynaecoloog. Zodat ik mijn vragen kan stellen en hopelijk meer van de hele situatie ga begrijpen. Wat een tof mens. Achteraf ben ik zo blij dat zij er waren in al die wacht periodes in het ziekenhuis. Zij hebben het wachten heel erg kunnen verzachten en ervoor gezorgd dat we ons altijd welkom voelden.

    IMG_1092

    Aan het begin van de middag worden we binnen geroepen. Slecht nieuws. Ik blijk inderdaad zwangerschapsdiabetes te hebben. Dus naast de antibiotica en de bloeddrukverlagers moet ik nu ook nog langs de diabetespoli om een spoedcursus bloedprikken te krijgen. Want ik zal vanaf vandaag 5 keer per dag mijn suikers moeten prikken. Wat een tegenvaller. Ik laat de tranen de vrije loop. Wat baal ik van deze hele situatie. Mijn bloeddruk wordt gemeten en deze is extreem hoog. 145/100. Dit is zelfs met bloeddrukverlagers heel erg hoog. We besluiten even rust te nemen in de wachtkamer en na een half uur opnieuw te meten. Met deze bloeddruk mag ik namelijk niet naar huis. Maar stress speelt nu waarschijnlijk ook een grote rol..

    Er lijkt inderdaad een fout gemaakt te zijn met het meten van de eiwitten in mijn urine de dag ervoor. Deze zaten namelijk na een uitgebreide check net onder de grens van opname. Daardoor mocht ik naar huis. Maar de kans is wel aannemelijk dat het binnen nu en korte periode als nog fout gaat en ik weer opgenomen zal worden. Ik moet alert zijn op klachten en direct bellen als ik het niet vertrouw. Na een uur wachten krijg ik groen licht. Ik mag met een tas vol prikspullen naar huis. Om 2 dagen later voor een uitgebreide controle terug te keren. Tot die tijd mag ik niet uit bed.

    Woensdag 19 februari 2014

    Ik hou me braaf aan de voorgeschreven regels. Met een kussen onder mijn benen lig ik de hele dag op bed. Joost is gewoon aan het werk, dus ik heb een fles drinken, wat te eten en mijn suikerprikspullen naast me liggen. Mijn suikerwaardes zijn goed vandaag. En om heel eerlijk te zijn geloof ik ook niet echt in het diabetes verhaal. Maar ik wil ook niet twijfelen aan de artsen, dus ik prik mezelf netjes vijf keer per dag in mijn vinger. Hou me aan het dieet en vermaak me verder uitstekend met de laptop op schoot.

    IMG_1109

    Als ik het internet toch niet had in deze tijd, had ik echt niet geweten hoe ik de dagen door had moeten komen. Morgen mogen we weer voor een check naar het ziekenhuis. En vandaag wil ik alleen maar rust.

    Donderdag 20 februari 2014

    Ik ben 33 weken zwanger vandaag. Als ik de kleine man nog een week binnen kan houden, heb ik geen longrijpingsspuiten nodig. Het wordt dus steeds veiliger om te bevallen. Vandaag weer naar het ziekenhuis voor een controle van mijn bloeddruk en urine. Deze zijn stabiel gebleven. Het is nog steeds hoog allemaal, maar niet erger dan afgelopen dinsdag, dus ik mag weer naar huis.

    IMG_1115

    Wat een opluchting. We hebben wel besloten bij elke controle nu een tas met spullen mee te nemen zodat ik een eerste dag tijdens een eventuele opname genoeg spullen bij me heb. Eigenlijk is het niet normaal om daar zo mee bezig te zijn. Maar we zijn heel onzeker geworden. We twijfelen aan alles. We beginnen zelfs te twijfelen aan de artsen, terwijl we daar eerder in een spannende periode van de zwangerschap juist zo over te spreken waren. Als je je arts al niet kunt vertrouwen, wat blijft er dan nog over?

    Zaterdag 22 februari 2014

    Vandaag ben ik onrustig. Vanwege de grote renovatie die in onze flat aan de gang is, is er door een of andere fout geen warm water vandaag. Terwijl douchen momenteel de enige manier is om volledig te ontspannen. Joost kocht een krukje, zodat ik zittend kan douchen. Buiten de 26 weken lang misselijk zijn inclusief overgeven, heb ik namelijk nog een heel vervelende zwangerschapskwaal. Bekkeninstabiliteit. En ik kan je vertellen dat die er niet beter op wordt als je alleen maar stil mag liggen de hele dag. Ik kan me van de pijn in mijn bekken en de enorme buik die ik bij me draag, absoluut geen houding geven op  bed. Ook het vocht in mijn benen wordt alsmaar erger. Ik draag al 2 dagen geen sokken, maar de afdrukken van 3 dagen geleden staan nog in mijn enkels.

    IMG_1158

    De enige manier waarop ik normaal kan ademen en redelijk pijnloos ben is om op mijn linkerzij te liggen. Maar alles schreeuwt in me dat ik ook zo graag op mijn rechterzij zou willen liggen. Alleen het omdraaien is al dramatisch en zorgt voor veel tranen door de pijn.

    Gelukkig zijn de suikerwaardes tot nu toe helemaal goed. Een enkele keer zijn ze iets verhoogd, maar dan heb ik iets verkeerds gegeten. Met het dieet kan ik dus voorlopig de enorme uitschieters goed beperken.

    Maandag 24 februari 2014

    Het valt niet mee om te ontspannen. Er wordt gerenoveerd in onze flat en de bouwgeluiden komen steeds dichterbij. Ze zijn nog maar een paar huizen verderop en ik begin me zorgen te maken over hoe we het hier allemaal moeten gaan doen met de verbouwing. De woningbouw heeft beloofd vervangende woonruimte te regelen, maar helaas hebben we nog niet gehoord waar en wanneer we die woning krijgen.

    Terwijl ik op bed lig kan ik de televisie steeds minder goed horen overdag. De hond en de katten worden ook langzaam gek van de herrie. Eigenlijk ben ik dus alleen maar gespannen. En ik weet dat gespannen zijn helemaal niet goed is voor mijn bloeddruk. Hopelijk krijgen we gauw duidelijkheid.

    IMG_1174

    Ik probeer mijn dagen te vullen met een haakwerkje, Netflix en ik hou me bezig met het geboortekaartje. Heel soms loop ik even de babykamer in. Mijn gevoel om alles af te maken is heel sterk. Een bedje opmaken, een hoes om het verschoningskussen doen enzo. Maar het heeft geen zin. 18 maart start de renovatie bij ons in huis en moet alles afgedekt worden, zodat het niet onder de bouwstof komt. Ik heb nesteldrang, maar kan er niets mee. Gelukkig komt mijn moeder regelmatig het hoog nodige even poetsen. Zoals de wc en de badkamer. Ik vind dat verschrikkelijk, maar vind het nog erger om op een vies toilet te zitten. Ik moet het loslaten en accepteren dat ik hulp nodig heb, maar jeetje. Wat valt dat zwaar. Gelukkig kan ik de kinderwagen wel klaarmaken. Die gaat namelijk de auto in en zal niet onder de bouwstof komen.

    De dagen duren verschrikkelijk lang op deze manier. Ik ben nog elke dag blij dat ik nog niet bevallen ben. Maar kijk ook ontzettend uit naar het moment dat ik me weer goed ga voelen. En ik weet dat dat pas is op het moment dat ik bevallen ben. We bijten dus door. Al valt dat niet altijd mee.

    Volgende week lees je over hoe we plotseling in een caravan terecht komen om de verbouwing in ons huis te ontvluchten en hoe ik de artsen smeek me te helpen. 

    ]]>

  • Mijn 9 maanden dagboek – Pauline Oud

    Tijdens de zwangerschap was er een boek waar ik trouw elke week de vragen invulde. Mijn 9 maanden dagboek van Pauline Oud. Dit leuke dagboek staat vol met leuke tekeningen en handige tips en informatie over de termijn van je zwangerschap. Iedere week van de zwangerschap is verdeeld over 2 bladzijdes en hier staan leuke vragen, welke je kunt beantwoorden. Zo heb je aan het einde van je zwangerschap een mooi boek vol met leuke weetjes over je zwangerschap. Tussendoor zijn er bladzijdes met tips over bijvoorbeeld de bevalling en is er ruimte voor foto’s van je buik.

    9maandendagboek3

    Elke week nam ik een half uurtje de tijd om de vragen te beantwoorden en wat door het boek te bladeren. In eerste instantie leek de eerste helft van het boekje maar niet voorbij te gaan (dat lag overigens niet aan het boek, maar gewoon aan het feit dat ik de eerste weken heel erg langzaam vond gaan), maar eenmaal voorbij de 20 weken, stond ik er versteld van hoe weinig bladzijdes er over bleven en hoe steeds meer vragen over de voorbereiding op de bevalling en de laatste loodjes gingen. Het zorgde ervoor dat ik op een leuke manier ging voorbereiden op de bevalling en nadacht over bepaalde zaken. Na de bevalling kun je ook nog een vragenlijstje invullen over je baby en over je bevalling. Er zijn zelfs aparte pagina’s voor als je bevalling een keizersnede was.

    Van Pauline Oud heb ik meer boeken in de kast staan, zoals het kraambezoek boek, baby’s eerste jaar en mijn opgroeiboek. Hier zal ik ook nog eens blogs aan wijden. Op deze manier heb je over een aantal jaar een mooie verzameling invulboeken met de leukste herinneringen bij elkaar.

    9maandendagboek

    Ik heb het 9 maanden dagboek elke week weer met veel plezier ingevuld en blader er nu nog wel eens doorheen om wat terug te lezen. Ook al is Luuk pas 3,5 maand oud, sommige gebeurtenissen tijdens de zwangerschap was ik alweer bijna vergeten en ik dacht regelmatig ‘Oh jaaaaa’. Kun je nagaan hoe dat is over een aantal jaar. Bij een eventuele volgende zwangerschap ga ik zeker een nieuw exemplaar van dit boek aanschaffen om weer in te vullen.

    Je koopt het Mijn 9 maanden dagboek hier.

    Heb jij tijdens je zwangerschap ook een invulboek bijgehouden? En als je nog geen kind(eren) hebt, zou jij zo’n boek bijhouden mocht je ooit zwanger raken?

    9maandendagboek2

  • What’s in a name?

    We krijgen er allemaal mee te maken tijdens de zwangerschap; het kiezen van een naam voor je kleintje. Voor de een is het een makkelijke beslissing, voor de ander een moeilijke. Wij waren er gelukkig vrij snel uit en nog steeds voelt Luuk zijn naam erg goed. Hoe zijn we aan Luuk’s naam gekomen? Dat vertel ik in ‘what’s in a name’.

    We begonnen allebei met het maken van een lijstje met namen. Een lijstje meisjesnamen en een lijstje jongensnamen. Een meisjesnaam was makkelijk, daar waren we wel uit. Maar de jongensnamen kwamen absoluut niet overeen. Blijkbaar hebben Joost en ik toch een hele verschillende smaak wat namen betreft. Over 2 dingen waren we het wel eens, de naam mocht niet eindigen op een S, of X, want dat rolt niet lekker met onze achternaam erachteraan. Maar het moest wel een korte stoere naam zijn. Niet dat we ons voorstellen als; Joost, Joyce en Maximilliaan ofzoiets, dat klinkt gewoon niet! Een korte naam dus. Maar nog steeds kwamen de namen niet overeen. Er was er niet 1 hetzelfde op onze lijstjes, dus besloten we de geslachtsbepaling af te wachten en dan wel verder te kijken. Want stel nou dat we in verwachting waren van een meisje, hadden we de naam al klaar liggen en hoefden we ons niet druk te maken over een jongensnaam!

    whatsinaname

    Met de geslachtsbepaling was het meteen duidelijk dat we in verwachting waren van een zoon. Er was geen twijfel over mogelijk. Helemaal hoteldebotel verlieten we de echopraktijk en stapten samen op de scooter (ja dat pastte nog, mijn buik was nog niet heel groot). Mijn moeder was mee naar de echo, dus zij reed op de scooter achter ons aan. En in het gebrul van de scooters zei ik tegen Joost; “Ik vind het op de echo een echte Luuk!”. Geen idee hoe ik erbij kwam, want die naam stond niet op mijn lijstje en ook niet op die van Joost. Maar Joost vond het ook een mooie naam. We besloten nog verder na te denken, maar vielen steeds terug op de naam Luuk. Met 17 weken zwangerschap wisten we het zeker. Hadden we het waar andere mensen bij waren over ‘de kleine’ ‘de baby’ of een ander koosnaampje, spraken we samen al over Luuk. De hond werd zelfs enthousiast van het horen van zijn naam haha.

    De hele zwangerschap bleven mensen gokken wat de naam zou zijn. Ik geloof dat mijn moeder zijn naam 1 keer heeft genoemd, maar ik reageerde er niet op, dus hoe open wij ook waren over alles tijdens de zwangerschap. De naam hebben we tot het moment dat Luuk geboren was voor ons tweetjes kunnen houden. En wat krijgen we er leuke reacties op, iedereen vind het een leuke naam, ze horen hem nauwelijks (maar hij staat toch echt in de top 10 jongensnamen van 2013!) en vinden de naam bij ons passen. Luuk is ook een echte Luuk. Wat ben ik blij met de naam die we ons kereltje gegeven hebben. Een stoere korte naam, makkelijk te onthouden en makkelijk te schrijven.

    Heb jij (een) kind(eren)? En was het moeilijk om een naam te kiezen?

    ]]>

  • Controle op de diabetespoli

    In de 33e week van mijn zwangerschap werd er zwangerschapsdiabetes bij me geconstateerd. Een lastige “ziekte”. Mijn hormonen zorgden ervoor dat mijn lichaam de suikers die ik at niet goed kon verwerken en zo teveel suikers naar mijn toen nog ongeboren baby toe stuurde. Met als resultaat dat Luuk in mijn buik uit verhouding begon te groeien. Zijn buikje werd groter dan nodig en hierdoor moest ik op een strikt dieet en 5 keer per dag zelf mijn bloedsuikers prikken.

    zwangerschapsdiabetes

    Na het opstaan, 2 uur na het ontbijt, 2 uur na de lunch, 2 uur na het diner en voor het slapen gaan moest ik mijzelf door middel van bovenstaand apparaatje in mijn vinger prikken en een druppeltje op de chip leggen, zodat het apparaatje mijn bloedsuiker kon gaan meten. Was het te hoog, moest ik nagaan wat ik had gegeten en dat voorlopig even laten en was het te laag, wist ik dat ik de volgende keer wat meer kon eten. 9 van de 10 keer waren de uitslagen goed en kon ik dus met mijn dieet de bloedsuikers goed in bedwang houden. Dat dieet was overigens niet een heel vervelend dieet hoor, eigenlijk mag je alles wel eten, met mate en veelal lightproducten. Wel moest ik erg wennen aan het ontbijten elke morgen, want dat was ik totaal niet gewend. Gelukkig hoefde ik geen insuline te spuiten. Wel moet ik er rekening mee houden dat ik binnen nu en 5 jaar diabetes type 2 zal ontwikkelen. Dit zou ik kunnen vermijden door ook nu goed op mijn voeding te letten en veel te bewegen.

    Vorige week moest ik op nacontrole komen op de diabetespoli. Luuk ging gezellig mee en gewapend met een lijstje met daarop mijn gemeten suikers van 2 dagen daarvoor kwamen we in het ziekenhuis aan. Het gekke is, dat zodra je zwangerschap voorbij is, je eigenlijk niet meer hoeft te prikken, geen dieet meer hoeft te volgen en dus weer gezond verklaard bent. Die hormonen zijn toch gekke dingen! De diabetesverpleegkundige stak uiteraard als eerste haar hoofd in de kinderwagen om Luuk eens even te bekijken. Na een kort praatje hoe het met ons gaat, werd het tijd om mijn gemeten suikers van de 2 dagen daarvoor te bekijken. Niets mis mee, die hoef ik dus niet meer te meten. Wat fijn! Wel moest ik nog even door om bloed te laten prikken en urine op te vangen. Na wat gekluns op het invalidetoilet met de kinderwagen (want ik laat Luuk natuurlijk niet in het lab staan tussen de vreemde mensen..) en een blauwe arm rijker, omdat zelfs de ervaren prikkers moeite hebben mij in een keer goed te prikken, vertrokken we weer naar huis.

    diabetespoli

    Vanochtend werd ik gebeld met de uitslag van het bloed- en urineonderzoek. Alles was goed, zeker met de suikers. Wel was mijn cholesterol ietwat aan de hoge kant, dus ik kreeg de tip om daar wat voeding betreft wat op te letten. Tja, als je suikervrij moet eten, ga je hartiger eten en dat is weer niet goed voor je cholesterol gehalte. Om het even makkelijk te maken, haha! Na een discussie over of gestopte rokers wel of niet zwak zijn (ik ben as we speak ruim 10 maanden gestopt. En mevrouw de verpleegkundige vond dat ze even moest melden dat elke roker zwak is, zelfs als je gestopt bent, aardig niet?), werd het ziekenhuis tijdperk wat betreft deze zwangerschap definitief gesloten. Heerlijk om daar een punt achter te kunnen zetten en weer vooruit te kunnen kijken.

    ]]>