Category: vrije-tijd

Afgelopen weekend kwam ik het onderstaande filmpje tegen. En dat brengt een hoop herinneringen omhoog. De afgelopen 10 jaar ben ik regelmatig naar feesten van ID&T geweest en ze waren stuk voor stuk geweldig. Het filmpje heeft me aan het denken gezet. Gaf me kippenvel en gaf me een smile op mijn gezicht. Waarom? Kijk eerst het filmpje zelf maar eens.

Ja. Ik ging ook naar de feesten die ze de eerste 2 minuten van het filmpje in beeld brengen. Keihard hakkuh. Zonder poespas, gewoon mijn haren strak naar achteren, spijkerbroek aan, stel airmaxjes eronder en een polo’tje er bovenop. Daar stond ik hoor, als 16 jarig meisje, tussen de drugshoofden, met mijn biertje keihard los te gaan de hele nacht. Om 7 uur ’s morgens weer richting huis en een gat in de dag slapen. Dat was mijn weekend en dat was fantastisch.

Mijn beste vrienden heb ik leren kennen op die feesten, mijn liefste kennissen, ken ik van de houseparty’s. En toen we ouder werden (zij al wat ouder, ik was en ben een broekie in de groep) werden de feestjes iets “softer”, het werden meer festivals, waar aankleding van het feest zelf ineens belangrijk werd, waar je ook zelf niet meer voor de dag kon komen in een spijkerbroek en een polo’tje. De feesten werden ook duurder. Het lukte financieel gezien niet meer om elke week een party mee te pakken, dus werd het langzaam aan maandelijks, of zelfs halfjaarlijks.
Langzaam aan werden wij feestgangers serieuzer, gingen ons settelen, kregen een vaste baan, relaties, eigen huizen en sommigen ook kinderen. Vorig jaar werd er toch ineens weer een simpel festival georganiseerd. Geen poespas, gewoon wat tenten, dj’s, veel oude platen en heel veel ouderwetse hardcore liefhebbers. Ik liep daar, in mijn spijkerbroek, met mijn polo, op mijn airmaxjes en wat geld en een pakje sigaretten op zak. Tijd om te hakken. Van 1 uur ’s middags, tot 11 uur ’s avonds heb ik onaangebroken staan hakken. Er werd niet geoordeeld over hoe je eruit zag. Het waren gewoon veel houseliefhebbers bij elkaar, een fijne sfeer en geen gedoe.

Als ik terug denk aan al die feesten waar ik ben geweest. Thunderdome, DefQon1, Ghosttown en al die kleine feestjes waar je nog voor een tientje binnenkwam en niet al maanden van te voren om een kaartje hoefde te vechten, dan denk ik niet alleen aan de organisatie van die feesten, niet alleen aan de muziek. Maar ik denk aan de ontzettende fijne vriendschappen die ik eraan over heb gehouden. ID&T heeft ervoor gezorgd dat ik net na de basisschool kennis maakte met de echte hardcore. Niet de happy hardcore a la I wanna be a hippy, maar de snoeiharde hardcore wat de meeste mensen als herrie beschouwen. En na het bezoeken van het eerste housefeestje, was ik verkocht. Ik genoot. Werd ik op school dag in dag uit gepest, werd ik op die feesten volledig in mijn waarde gelaten.

Vlak voor ik zwanger werd bezocht ik mijn laatste houseparty en ik genoot. Stond ik daar, in de brandende zon, met 30 graden op een strandje, tussen honderden hakkende mensen, ik voelde het gedreun van de bass, voelde de mensen die tegen mij aan dansden. En ik stond ruim 5 minuten stil. Te genieten van alles en iedereen om me heen, met een grote glimlach. Deze feesten hebben mij deels gemaakt tot wie ik ben, want op deze feesten heb ik geleerd mijzelf te zijn en heb ik vooral geleerd dat ik er zelf ook mag zijn. En naast al die vriendschappen die ik eraan over heb gehouden heb ik ook nog steeds de liefde voor de muziek. En hoewel ik niet meer maandelijks, of zelfs halfjaarlijks een feestje mee zal kunnen pakken, want tja, ik ben nu moeder en heb ook geen geldboom op het balkon staan. Ik probeer in elk geval nog 1 keer per jaar, samen met die lieve vrienden een feestje mee te pakken. Even een dag met elkaar zijn en steeds dat gevoel weer bovenhalen. Geweldig!

Gisteren was het zo ver, het afscheidsconcert van The Scene. En wat was het gaaf! Om 6 uur stonden mijn vader en broertje voor de deur om richting de Heineken Music Hall te rijden. Uiteraard reden we rechtstreeks de file in, maar alsnog stonden we om 7 uur op de ArenA boulevard en wandelden richting de döner zaak waar de heren nog even wat te eten scoorden. Eenmaal binnen bij de HMH liepen we in de zaal zo ver mogelijk naar voren, het was nog redelijk rustig, dus we konden een mooie plek bemachtigen, zo’n 20 meter bij het podium vandaan. De avond begon met een ontzettende slechte openingsact; Trio Bier, ik was blij dat zij weer van het podium verdwenen en toen was het wachten op The Scene.

Om kwart over 9 werd de zaal donker, op het podium zag je schimmen van de bandleden en langzaam begonnen ze met spelen. Wat een kippenvel moment! Ze begonnen met een nummer van het nieuwe album. De dood, het gaat over een nacht in het ziekenhuis tijdens de behandeling tegen kanker. Heftig nummer. Daar kwamen de tranen al, maar tegelijkertijd ook een glimlach omdat Thé het zo vastbesloten zong. Het is duidelijk, hij is nog lang niet klaar met leven. Verder kwamen de nodige hitjes voorbij, ‘Rauw, Hees & Teder’, ‘Blauw’, ‘Iedereen is van de wereld’, ‘Zuster’, en ‘Onder aan de dijk’. Thé zong de sterren van de hemel, gewoon alsof het niet zijn laatste concert was.

Er waren verschillende artiesten waarmee The Scene hun nummer speelden, Paskal Jacobse (Bløf), Jacqueline Govaert, Lange Frans, Tom Barman en nog een Portugese zangeres. Vooral het duet met Jacqueline Govaert gaf me kippenvel. De zaal was muisstil, je hoorde gewoon mensen op een plastic bekertje trappen achterin de zaal. Ik hou wel akoestische duetten en Onder aan de dijk is een fantastisch nummer.  Aan het einde van de avond kwamen alle artiesten samen het podium op om ‘Iedereen is van de wereld’ mee te zingen. Dat was eigenlijk niet nodig, want het publiek nam het al gauw over.

Wat was het een geweldige avond, ik heb van begin tot eind genoten en zelfs wat traantjes gelaten. Echt een avond met een lach en een traan. En veel kippenvel. Hopelijk blijft Thé veel pijn en ellende bespaard en kan hij terug kijken op een fantastisch leven en carrière.

Het was 3 april dit jaar, ik zat op bed om Luuk te voeden en had de televisie aan. Tijd voor RTL late night, want er zou een leuke gast zijn, The Lau, de zanger van The Scene en ik was erg benieuwd waarom hij aan tafel zat. Vast voor een nieuw nummer of album zelfs, dacht ik nog. Tot ik naar hem luisterde. Nederlands geliefde The heeft keelkanker en daarom gaat The Scene stoppen. Terwijl ik mijn tranen probeerde weg te slikken luisterde ik naar deze sterke man. Naar zijn nieuwe nummer en naar de bekende nummers als Iedereen is van de wereld. Toen ik hoorde dat The Scene nog een afscheidsconcert zou geven in juni, wist ik even niet goed wat ik moest doen. Ik was net geen 2 weken moeder en had er nog geen idee van hoe en of ik in juni wel weg kon gaan voor een concert. Toen ik eenmaal door had dat de kaartverkoop begonnen was en het spektakel in Paradiso uitverkocht was, vond ik het jammer.

Maar afgelopen week was er ineens een RTL late night special, speciaal voor Thé. Er waren artiesten als Bløf en dan vooral Pascale Jacobs, Jacqueline Govaert, Barry Hay en Lange Frans. Een ode aan het fantastische leven van Thé. En weer zat ik met gigantische tranen in mijn ogen, maar deze keer liet ik ze gaan, ik neuriede mee met de liedjes, wat was dat genieten zeg, anderhalf uur lang alleen maar The Scene en mooie gesprekken aan tafel. Op het moment dat Humberto Tan de avond afsloot met de woorden; “En er zijn nog kaarten voor 17 juni”, wist ik niet hoe snel ik het bed uit moest kruipen om kaarten te bestellen. Blijkbaar was het concert vanwege de grote vraag naar kaarten verplaatst naar de Heineken Music Hall. Ik stuurde snel een appje naar mijn broertje en kreeg direct een reactie dat hij mee wilde en zo was ons afscheid van The Scene gepland. De volgende dag bemachtigde ook onze vader nog een kaartje en dus gaan wij met zijn 3tjes nog 1 keer het glas heffen samen met Thé.

Hoewel er veel mensen zijn die een hekel hebben aan Nederlandstalige muziek, kun je mij er altijd voor wakker maken. En dan niet het Frans Bauer en Marianne Weber gehoempa-pa. Maar de Nederlandse pop muziek heeft een grote plek in mijn hart. Ik ben gek op Acda & De Munnik (die trouwens ook stoppen…), Van Dik Hout, De Dijk en dus ook The Scene. Dat komt puur door mijn opvoeding, de Nederlandse pop is er met de paplepel ingegoten, net als de house muziek trouwens. En de rockmuziek. Het liefhebben van muziek is me gewoon eigen, al mijn leven lang. Toch heb ik maar weinig van deze bands en artiesten gezien. 2 jaar terug ging ik naar De Dijk en Van Dik Hout, maar The Scene heb ik helaas nooit live kunnen zien, dus ook al klinkt het nergens meer naar, het gaat om het gevoel, de mooie teksten en het samen zijn voor zo’n geweldige muzikant als Thé Lau.

Om op te warmen keek ik vandaag bovenstaand filmpje van het optreden van The Scene tijdens Pinkpop afgelopen weekend. En ik had kippenvel all over. Ik kan niet wachten tot dinsdagavond, even mama-af en voor 1 avond even 1 met The Scene en hun fans, wat heb ik er zin in! Het wordt vast een avond met een lach en een traan.