Tag: afvallen

Na de gastric bypass – Wat ik allemaal weer wil kunnen- MamaKletst

Mijn maagverkleining is alweer 2,5 maand geleden. De laatste tijd gaat de tijd erg snel, maar dit was voor de operatie wel anders. Ik was continue bezig met alles wat geregeld moest worden en ik was druk met bedenken hoe het leven met een maagverkleining zou zijn. Hoe dit echt zou zijn, kon ik natuurlijk niet weten, maar ik had wel dromen. Voor de operatie maakte ik een soort bucketlist voor na de gastric bypass. Sommige puntjes heb ik al behaald, maar ik heb niets meer aan de lijst veranderd, sinds ik het schreef half november.

Niet meer zweten als een otter

Mede dikkies herkennen het vast wel, als je dik bent, dan zweet je als een otter. Nu heb ik sowieso wel zweetklieren die snel open staan, maar ik heb het echt nooit koud. Eerder veel te warm en dan stroomt het vocht van mijn gezicht. Wat ik dus echt ontzettend smerig vind. Ik hoop dat dit een van de dingen is waar ik al heel snel geen last meer van zal hebben.

Een fysieke rem krijgen na de Gastric Bypass

Als het goed is gaat de maagverkleining er straks voor zorgen dat ik niet veel meer kan eten. Iets waar ik nu moeite mee heb, ik ken geen mate. Het is niet zo dat ik nog een tweede keer ga opscheppen, maar ik schep de eerste keer al teveel op. En in plaats van een handje chips, eet ik het liefst de hele zak leeg. Ik hoop dat de operatie me een fysieke rem geeft. Dat meer eten gewoon niet meer kan en ik daardoor leer om normale porties te eten.

Mijn gewicht van voor de zwangerschap van Luuk terugkrijgen

Natuurlijk hoop ik dat er nog veel meer gewicht vanaf gaat dan de ruim 25 kilo die ik zwaarder ben sinds ik zwanger werd van Luuk. Maar wat zou het een enorme mijlpaal zijn om onder de 85kg uit te komen. Dat was mijn startgewicht toen ik zwanger werd van Luuk. En dat was in die tijd zeker niet mijn zwaarste gewicht, ik was al iets afgevallen. Onder de 100kg komen is de eerste mijlpaal, maar onder de 85kg komen is wat mij betreft de volgende grote mijlpaal. Al is het misschien verstandiger om kleinere doelen te nemen. Ach ik weet het ook niet, ik heb geen flauw idee hoe snel het zal gaan. Maar ik hoop wel dat die 85kg in elk geval haalbaar is. Voor de rest zien we het dan wel weer.

Normaal uit de helikopter van de Julianatoren stappen

Afgelopen zomer had ik het zwaar. Het was gelukkig geen hele warme zomer, want ik had het heel slecht, ik zat mezelf in de weg en was dikker dan ooit. Toch gingen we met het hele gezin een dagje naar de Julianatoren. Het was erg warm die dag en Luuk vond het leuk als ik mee ging in attracties. Zo ook in de helikopter die over het park heen vliegt. Die helikopter was alleen zo klein, dat ik zo ongeveer dubbelgevouwen achterin zat en om uit de helikopter te komen, probeerde ik van alles en nog wat, maar er charmant uit stappen was geen optie. Ik schaamde me kapot. Als ik veel ben afgevallen en weer met de jongens naar de Julianatoren ga, wil ik normaal uit de helikopter kunnen stappen. Zonder me te schamen. Dat zal echt fantastisch voelen.

Zwemmen zonder me dik te voelen

Luuk en Maik vinden het heerlijk om te zwemmen. En ik zelf eigenlijk ook. Al vind ik het de laatste jaren steeds lastiger om me in een badpak te hijsen. Want ik voel me dik, ik voel me bekeken en heb er moeite mee om mezelf in een zwembad te laten zien. Ik weet heel goed dat dit na veel afvallen waarschijnlijk niet veel beter zal worden, want ik zal vast en zeker last krijgen van loszittende huid, maar dan zien mensen in elk geval dat je bent afgevallen en voel ik me hopelijk niet meer heel erg dik.

Shoppen tussen de reguliere maten

Voor ik zwanger werd van Luuk paste ik in maat 44. Eigenlijk is dat ook al een plus size maat, maar die kun je in elk geval nog in de reguliere kledingwinkels vinden. Het zou fantastisch zijn om in elk geval weer een maat 44 te kunnen dragen na de gastric bypass. Al hoop ik stiekem toch dat ik misschien nog wel een kleiner maatje ga passen tegen de tijd dat ik klaar ben met afvallen.

Weg met dat urineverlies!

Sinds mijn zwangerschappen heb ik extreem veel last van urineverlies. Helaas. Het is zo erg dat ik regelmatig met incontinentiebroekjes moet lopen. Ik schaam me daar kapot voor en het beperkt me erg in mijn doen en laten. Het is ook dubbel om je kind te leren niet in zijn broek te plassen en het zelf wel te doen. Maar ach zolang het geen incontinentie kind is.. Afgelopen jaar ben ik voor onderzoeken naar een arts geweest, ik was de perfecte kandidaat voor een operatie aan mijn plasbuis vanwege ongewenst urineverlies, maar omdat ik zoveel af zal gaan vallen, werd er besloten dit toch niet te doen. Ze zijn ervan overtuigd dat het verliezen van mijn overgewicht het grootste deel van het probleem zal doen verdwijnen. Of dat zo is moeten we natuurlijk maar afwachten, zo niet, dan gaat er alsnog een operatie plaatsvinden. Als ik maar van dat urineverlies af kom. Dat zal me helpen in de mogelijkheid om te bewegen en sporten.

Mezelf niet meer vol walging bekijken in de spiegel

Het is erg he, maar het is wel wat ik doe momenteel. Of nou ja, momenteel. Zo gaat het al een tijdje. Ik vind het vreselijk om naar mezelf te moeten kijken. En hoop dat dit na de gastric bypass steeds leuker en fijner gaat worden. Ik blijf natuurlijk een vrouw en die zijn over het algemeen erg kritisch over zichzelf. Maar het zou fijn zijn om weer blij te worden van mijn spiegelbeeld. Of in elk geval blijer.

Een flinke lijst. Maar ik hoop van harte dat ik alles volgend jaar kan afstrepen. Of dat zo is zal ik jullie ter zijner tijd wel in een update laten weten!

Lees hier meer artikelen over de maagverkleining.

18 February 2018
Voor en na gastric bypass; hoeveel afgevallen?

Inmiddels is de Gastric Bypass alweer ruim twee maanden geleden. Ik had een maand geleden niet durven te hopen dat ik me nu zoveel beter zou voelen dan toen. Iedereen in het ziekenhuis en mensen die ervaring hebben met zo’n operatie zei het al; het wordt beter, geef het tijd, het komt goed. Ik zat alleen zo in de pijntjes en nare gevoelens, dat ik het maar moeilijk kon geloven. Maar ze hadden gelijk. Gelukkig! Ik vertel je wat er afgelopen maand allemaal is gebeurd en hoe het met de kilo’s gaat.

Wat is een dumping?

Na mijn vorige update vertelde ik al dat ik veel last had van het dumpingsyndroom. En dat ik op een later moment wel zou vertellen wat het inhoudt. Ik kreeg al wel heel veel vragen over wat het nou precies is. Daarom ga ik er deze keer wel op in. Het dumpingsyndroom is dat je klachten hebt na het eten, als je een Gastric Bypass hebt gehad. Veelal komt het door te snel teveel calorieën te eten of te drinken. De dunne darm kan dan de calorieën niet snel genoeg verwerken. Het kan komen door teveel suiker, te vet eten of omdat je te snel eet of drinkt. Klachten van het dumpingsyndroom kunnen variëren van vermoeidheid, veelvuldig gapen en een licht gevoel in het hoofd tot zweten, trillen, misselijkheid, een opgeblazen gevoel, diarree, hevig braken, hongergevoel en heel erg het gevoel hebben dat je niet lekker bent. De aanvallen duren meestal een half uur tot een uur. Je kunt een dumping zoveel mogelijk voorkomen door kleine porties verdeeld over de dag te eten.

Wat gebeurt er als ik een dumping heb?

Bij mij zijn dumpings vrijwel altijd hetzelfde. Het komt vanuit het niets opzetten. Ik word ineens heel erg misselijk en moet mijn mond dichthouden. Ik heb anders het gevoel te moeten spugen. De misselijkheid wordt na een paar minuten heel hevig en ik moet dan op mijn zij gaan liggen op de bank of op bed. En dan beginnen de krampen. Hele erge krampen in mijn darmen. Ik weet niet eens hoe ik het moet uitleggen, behalve dan dat ik het gevoel heb dat mijn lijf er alles aan doet om dat wat ik net gegeten heb er zo snel mogelijk weer uit te werken. Daarnaast heb ik het vaak heel erg koud, maar begin wel te zweten en ik word duizelig.

Dumping zonder verklaarbare reden

Het gekke aan mijn dumpingklachten is alleen, dat ik het niet perse heb van suiker of vet eten. Ik kan al van een stukje komkommer dumpen of van een vitaminepil. En het gebeurt regelmatig dat ik iets vets eet en dan helemaal geen klachten heb. De dumpings had ik op het ergste moment zo’n 4 keer per dag. Eten ging me daardoor steeds meer tegenstaan en ik vond het doodeng om met de kinderen alleen te zijn, want ik kan helemaal niks met of voor ze doen als ik een aanval krijg. Ook buiten de deur eten ervaarde ik als zeer spannend, waardoor ik heel veilig voor een pakje Optimel koos onderweg bijvoorbeeld. In het ziekenhuis werd me verteld dat ze er niets mee konden en ik er maar mee moest leren leven. Bij de obesitas kliniek hoorde ik gelukkig dat ze wel degelijk iets kunnen. Ik zou een doorverwijzing krijgen naar een internist, om te kunnen praten over medicatie die me van de klachten af kan helpen.

Ineens gaat het goed

Wat er gebeurde weet ik niet. Maar ik maak ineens een omslag mee. Vanaf het moment dat ik doorverwezen zou worden, gaat het goed. Ik dump af en toe nog na het avondeten. En als ik een tosti eet (die ik dus ook maar even niet eet nu). Bij het avondeten merk ik steeds meer dat het komt doordat we geen verse producten gebruikt hebben, of iets toch net te vet is. Maar het gaat wonderbaarlijk goed momenteel. Ik kan zelfs weer genieten van het eten. En ik merk dat de zwelling van mijn maag aan het verdwijnen is, want ik kan inmiddels ook weer “grote” hoeveelheden op. Waar ik 4 weken geleden nog maar een halve boterham op kon krijgen, lukt het me nu een hele boterham te eten. Dat is natuurlijk helemaal geen grote maaltijd, maar voor wat ik gewend ben de afgelopen twee maanden wel. Dat zorgt ook wel voor angst, want groeit mijn maag nu niet? Maar dat kan in principe niet. Niet als je je netjes aan de voorschriften houdt. Door niet te eten en drinken tegelijk en je aan de 6 eetmomenten per dag te houden.

Klik hier voor een kookboek voor na je gastric bypass of gastric sleeve.

De resultaten tot nu toe

De eerste maand viel ik heel snel af. Namelijk 15 kilo. Inmiddels staat de teller op – 16,7kg. Het gaat dus gelukkig een stuk langzamer nu. Het snelle afvallen was fijn, het was een soort vliegende start, maar ik merkte er ook ongemakken door. Mijn huid ging al heel snel heel erg hangen, ik had het ijskoud en ik kon het in mijn hoofd niet bijhouden dat ik zo veranderde als ik in de spiegel keek. Afgelopen maand ben ik dus nog net geen 2 kilo afgevallen. Mijn lichaam heeft even op de rem getrapt. In kilo’s dan. Want voor de rest verandert er wel heel veel. Ik pas zelfs de kleding van 3 jaar geleden niet meer en heb nieuwe kleding gekocht in de sale om weer even vooruit te kunnen. Vooral mijn broeken lubberen om me heen. En ik voel me een stuk lekkerder in een kledingmaat die me goed past. Ik hang qua kledingmaat nu precies tussen de reguliere maten en een plussize maat in. Maar ik kan toch wel zeggen dat ik steeds meer een Happy Size krijg. Ik kan weer kleding aan die ik leuk vind en niet omdat ik het pas. Wat een verschil en wat een overwinning. Nu al!

Klik hier voor een geschikte weegschaal die ook je vetpercentage en spiermassa meet.

Liever minder pijn dan minder kilo’s

Als er iets is wat ik me heb beseft de afgelopen weken, dan is het wel dat ik veel blijer wordt van een weegschaal die stilstaat dan dat ik elke keer die helse pijnen heb na het eten. In veel lotgenoten groepen hoor ik dat mensen het zo erg vinden dat ze stilstaan in gewicht. Bang zijn dat dit het was. En eerlijk? Soms gaan die gedachten ook wel door mijn hoofd. Wat nou als dit het is? Wat nou als ik niet meer ga afvallen dan dit? Dan ben ik mooi wel bijna 20 kg kwijt en voel ik me al zoveel beter dan de afgelopen jaren. En met de hulp vanuit de Nederlandse Obesitas Kliniek gaan de rest van de kilo’s er ook echt nog wel vanaf. Ik heb echt al zoveel overwonnen, kan me veel beter bewegen, ben 4 kledingmaten gekrompen en voel me bij alles wat ik doe veel beter.

Spijt?

Soms krijg ik wel eens de vraag of ik spijt heb van de operatie. Zeker wanneer men hoort dat ik regelmatig met een dumping op de bank lig te ‘schuimbekken’. Maar nee, ik heb echt nog geen seconde spijt gehad van de operatie. Hoe slecht ik me ook gevoeld heb de afgelopen tijd. Ik krijg er echt nog veel meer voor terug. Ik straal als Luuk me vertelt dat mijn buik kleiner wordt. Ik word heel langzaam steeds beter in het ontvangen van complimentjes, zelfs volslagen vreemde mensen complimenteren me, terwijl zij niet eens weten dat ik geopereerd ben. Blijkbaar is de opluchting aan me af te zien. Ik heb er spijt van dat ik het zo ver heb laten komen, dat wel. Maar zou met de kennis van nu, de operatie zo weer over hebben gedaan.

2 February 2018
Ik heb een maagverkleining gehad.nl

Wat is er veel gebeurd sinds ik de laatste update over mijn maagverkleiningstraject heb geschreven. Op 30 november was het na ruim een jaar hard knokken dan eindelijk zo ver. Ik werd de OK ingereden om een Gastric Bypass te krijgen. Hoe het sindsdien gaat en of ik al wat ben afgevallen, vertel ik je in deze update.

Geen zenuwen

Vanaf het moment dat ik de datum wist, was ik alsnog niet zenuwachtig. Dit had ik heel anders verwacht, maar het ging prima. Wel had ik wat werkstress, ik wilde er zo graag voor zorgen dat er voor de hele maand december en het begin van januari, kant en klare content zou zijn. Maar ik werd ziek, kreeg de griep en lag vooral op bed om op te knappen, ik was zo bang dat de operatie anders afgezegd zou worden. Toen de operatie werd verzet vanwege een spoedgeval, kreeg ik een aantal dagen speling. We moesten andere opvang regelen voor de kinderen, maar gelukkig konden die vanaf een dag voor de operatie al naar mijn schoonouders. Zo konden Joost en ik samen nog wat blogs schrijven, wat boodschappen doen en rustig mijn tas inpakken.

Op 30 november moest ik me om 10 uur melden in het OLVG-West in Amsterdam. Ik was wat bang voor file, dus al om 8 uur ’s morgens pikten we mijn moeder op om, al file rijdend, naar Amsterdam te gaan, waar ik me om kwart voor 10 op de afdeling aanmeldde. Nog steeds had ik geen last van zenuwen. Ik was vooral opgelucht. Opgelucht dat de operatie nu echt ging plaatsvinden. Een uur voor ik opgehaald zou worden, kon ik mijn operatiejasje aantrekken en we maakten daar nog wat foto’s van. Ik was er klaar voor en wat eerder dan verwacht, werd ik naar beneden gereden. Na het prikken van het infuus, 4x mijn geboortedatum en naam checken en nadat ik een paar keer had verteld welke operatie ik zou krijgen, werd ik de OK op gereden en ineens waren daar toch de zenuwen. Maar voor ik me dat besefte, werd ik al in slaap gebracht en werd de operatie in gang gezet.

De operatie is geslaagd

Ongeveer anderhalf uur na het onder narcose gaan, werd ik voor het eerst bewust wakker. Ik zeg bewust, omdat je na een maagverkleining, al op de OK dient zelf van het operatiebed, op je gewone bed over te stappen, maar daar heb ik niets van gemerkt. Ik werd wakker en wist niet wat me overkwam. Ik had zó veel pijn, en een enorm gevoel van misselijkheid overviel me. Nadat ik dat aangaf, werd er wat morfine bij gespoten samen met een middeltje tegen de misselijkheid en toen overviel de spanning voor de operatie me ineens en ik begon te huilen als een baby. Gelukkig had ik lieve verpleging, die me af en toe wat zakdoekjes aangaf en me gerust stelde. Ik wilde eigenlijk maar een ding weten: Heb ik een Gastric Bypass gehad of is het toch een andere operatie geworden? Dat antwoord was duidelijk, het was inderdaad een GBP geworden en de operatie is zeer vlot en goed verlopen.

De rest van de middag heb ik vooral wat geslapen, al hoorde ik ook wel veel geroezemoes om me heen en ik werd regelmatig wakker gemaakt om even overeind te komen en naar de wc te lopen. In beweging komen is belangrijk na zo’n operatie. Met overgewicht heb je als je stil ligt nu eenmaal sneller last van trombose. Vanaf een uur of 6 ’s middags was ik behoorlijk wakker. Ik moest de rest van de nacht op de IC, of in dit geval de recovery blijven, vanwege mijn slaapapneu en daar werd het steeds rustiger. Dus konden de verpleegsters echt continue bij me zitten en ik heb gezellig met ze gekletst. Ondertussen was ik aan het wachten op Joost en mijn moeder, die vanaf 19:00 uur bij me mochten komen. Joost zou mijn telefoon meenemen, dus dan kon ik ook weer wat contact hebben met ‘de buitenwereld’.

De eerste nacht met een maagverkleining

Er zijn voordelen en nadelen van een traject met een groep samen. Ik had van te voren al veel gelezen over de operatie en werd als 1 van de laatste van mijn groep geopereerd. Een groot nadeel is toch wel dat ik daardoor hoorde dat de eerste nacht zwaar klote is. De narcose werkt uit en de meeste mensen slapen niet. ’s Avonds kon ik de slaap al niet vatten en ik vreesde voor de rest van de nacht. Maar toen ik mijn bed eenmaal plat gooide, viel ik als een blok in slaap. Af en toe werd ik wakker omdat er een spoedkeizersnede gedaan moest worden en er een vrouw vol in de weeën vlak voor me neer gezet werd, maar dat was ook wel heel bijzonder om mee te maken. De rest van de nacht sliep ik als een roosje en om half 6 werd ik wakker gemaakt, het was tijd om naar zaal te vertrekken. Daar heb ik geen seconde meer geslapen. Ik lag alleen, maar er druppelden gedurende de ochtend steeds meer mensen binnen die eenzelfde operatie zouden krijgen en de kamer was daardoor erg onrustig.

De eerste keer eten

Pas de ochtend na de operatie, mocht ik voor het eerst wat eten. Ik kreeg wat Optimel vanille vla en een kopje thee. Wel werd me op het hart gedrukt om een half uur tussen deze twee dingen te laten zitten. Ik besloot dus eerst wat van mijn thee te nippen. Heel erg eng, want de dag ervoor voelde elk slokje water als een blok op mijn maag terecht komen. Maar de mini slokjes thee gingen goed, ik werd niet misselijk en voelde me prima. Na een half uurtje probeerde ik ook de eerste theelepeltjes vla en ook dat ging goed. Dat gaf vertrouwen. Ondertussen begon het gas, wat ze tijdens de operatie in je lijf spuiten wat op mijn schouders te drukken, een teken dat ik in beweging moest komen. Ik werd door een verpleegkundige onder de douche geholpen en toen ook dat goed ging, begon ik te wandelen door de ziekenhuisgangen. Samen met mijn infuuspaal. Dat voelde lekker. Toen de verpleging door had, dat het zo goed ging, werden de infuuszakken losgekoppeld en bleef er alleen een waaknaald in mijn hand zitten. Zo kon ik me vrijer bewegen.

Terwijl ik af en toe wat at, wat dronk en wat heen en weer liep, hield ik me ook bezig met de mensen op zaal, 1 voor 1 werden ze naar de OK gebracht. Maar voor die tijd stelde ik ze bijna allemaal gerust. Of nou ja, meer hun familieleden haha. En na een paar uurtjes kwamen ze ook 1 voor 1 weer naar boven. Wat een wereld van verschil maakt een dag. Terwijl de meesten vooral sliepen, bleef ik heen en weer lopen. Het was toch te druk in de kamer om te slapen, dus ging ik rustig in de wachtkamer zitten, waar een aquarium was, had ik tenminste wat te kijken. Of ik ging op bezoek bij iemand uit mijn groep, met haar ging het minder goed, dus ze lag vooral op bed en mocht die avond ook nog niet naar huis. Ik wel, tijdens het avondeten kwam de chirurg nog even kijken hoe het ging en de verpleging zag dat ik wat hapjes at en gaf goedkeuring voor mijn ontslag. Tijd om naar huis te gaan, op naar mijn nieuwe leven. Ik werd losgelaten door het ziekenhuis (hetzij tijdelijk) en vanaf nu is het aan mij om mijn nieuwe levensstijl toe te passen.

Eenmaal thuis

De reis naar huis viel wel wat tegen, het was best druk onderweg, al waren we na de spits vertrokken en sowieso is het ruim een uur rijden vanuit het ziekenhuis. Ik liet het maar over me heen komen, maar was blij toen ik op de bank kon zitten thuis. Met een kleedje over me heen, een beetje naar The Voice kijken en voorzichtig wat vla eten. Ik voelde me zo goed deze dag, dat ik bang was dat ik me de dagen daarna minder goed zou voelen. En dat klopte. Ik was moe. Zo vreselijk moe en het gas drukte vervelend op mijn schouders. Daarnaast had ik ook wat pijn, wat gelukkig met de morfinepillen die ik had meegekregen wel beter ging. De kinderen kwamen weer thuis, moesten wennen aan het feit dat ik zo moe was en ze niet mocht optillen. En zo moesten we allemaal erg wennen aan deze nieuwe situatie.

Dumpingsyndroom

Dat wennen aan de situatie blijft maar doorgaan. Na ruim een week mocht ik in plaats van vloeibaar wat vaster gaan eten en toen bleek dat ik nogal gevoelig ben voor dumpings. Wat dit precies is, zal ik later nog eens uitleggen, maar ik kan na sommige maaltijden, heel erg ziek worden. Het duurt meestal een half uurtje of net iets langer, maar is wel erg vervelend. Eten gaat moeizaam en ik moet hier nog steeds heel erg aan wennen. Het is zuur als je tijdens de groepssessies hoort, dat je de enige bent die hier last van heeft. Sommige mensen kunnen alles eten, andere mensen hebben soms alleen wat last van een vol gevoel na het avondeten. Conclusie van de arts is dan ook dat ik gewoon domme pech heb. Het dumpingsyndroom is een complicatie die kan optreden na een Gastric Bypass en hier is in principe niets aan te doen. Mijn herstel gaat hierdoor langzaam, ik ben erg moe, krijg natuurlijk nauwelijks voedingsstoffen binnen. Mijn maag heeft de grootte van een kiwi en door het dumpingsyndroom kan ik soms maar 2 mini hapjes op tijdens een maaltijd. Natuurlijk slik ik veel vitamines bij en probeer ik ook een paar keer per dag ‘veilige’ dingen te eten, zodat ik toch voedingsstoffen binnen krijg en het mentaal het gevoel geeft dat ik tenminste iets gegeten heb.

Hoeveel kilo’s kwijt?

De operatie is inmiddels ruim 5 weken geleden en hoewel ik me vaak nog helemaal niet goed voel, gaat het met het gewichtsverlies wel erg goed. Ik ben namelijk al 15 kilo kwijt sinds de dag voor de operatie. Dit is bizar veel. Gemiddeld 3kg per week. Het is me aan te zien en ik merk me dat ik me met elke kilo die verdwijnt, steeds makkelijker ga bewegen. Opstaan van de bank of een stoel gaat makkelijker. Mijn schoenen aantrekken kost me steeds minder moeite. Mijn kleding lubbert om me heen en ik begin botjes te voelen op plekken waarvan ik niet eens meer wist dat die er zaten. Het ‘knobbeltje’ in mijn pols bijvoorbeeld. Maar ook m’n heupbotten komen meer tevoorschijn. Soms heb ik echt pijn als ik een uurtje stil heb gezeten. Pijn aan m’n stuitje, want ook die wordt minder beschermd door een vetlaag. Ook heb ik het vrijwel altijd koud, ik kon voor de operatie zweten als een otter, maar heb geen zweetdruppels meer op mijn gezicht gevoeld na enige inspanning. Het is bizar hoe snel het gaat. En het gaat natuurlijk de komende tijd echt wel eens wat langzamer. Dat moet ook wel, want anders blijft er nog minder dan een Sylvie Meis van me over.

Mijn einddoel? Ik wil in elk geval weer onder de 70kg terecht komen. Het liefst zelfs onder de 60, maar ik weet niet zeker of dat reëel is. Mijn eerst volgende mijlpaal is onder mijn startgewicht bij de zwangerschap van Luuk komen, en daar zit ik nu nog 10 kilo vandaan. Alles wat ik daaronder zal gaan wegen, is winst.

Ik zal af en toe nog wel een update geven en je kunt natuurlijk in mijn weekoverzichten die vanaf woensdag weer online gaan komen, foto’s zien van mijn mini maaltijden en ik ben tegenwoordig best wel fan van selfies maken haha. Dus je ziet de verandering op foto’s sowieso voorbij komen. Wil je meer weten over de operatie en hoe alles gaat, dan zou ik je aanraden om mijn nieuwe blog Mini Maag te lezen. Daar ga ik de komende tijd veel updaten.

8 January 2018
Maagverkleining: Ik heb een datum!

De afgelopen weken ben ik geleefd, ik leefde van ziekenhuis naar ziekenhuisbezoek, deed tussendoor mijn werk en probeerde waar het lukte ook nog wat leuke dingen te doen. Nog voor de laatste groepssessie zou plaatsvinden, wist ik dat de datum ieder moment doorgebeld kon worden. En dat was super spannend. De wereld stond even op zijn kop, toen ik de operatiedatum hoorde en alles werd ineens heel echt.

Voortraject van 6 weken

Na het telefoontje dat ik door de screening heen was gekomen en mocht starten met de groepssessies kon mijn geluk niet op. Eindelijk zou het gaan beginnen allemaal. Het was wel wat spannend om die eerste keer naar het ziekenhuis te gaan. Een vreemd ziekenhuis, waar ik nog nooit eerder ben geweest en waar zo’n enorme verandering van mijn leven gaat plaatsvinden. Ook was ik best nerveus over hoe de groepssessies zouden gaan. Zou ik leuke groepsgenoten hebben? Hebben we wel een klik en wat gaan we allemaal bespreken?

Al na de eerste sessie werd duidelijk dat het allemaal wel mee zou vallen. De druk was van de ketel en we waren allemaal nerveus, ons staat allemaal hetzelfde te wachten en zo’n operatie is nu eenmaal spannend. Het voortraject duurt 6 weken, waarbij je 1 keer per week een dagdeel naar het ziekenhuis komt. Het staat helemaal in het teken van de operatie. Waarom willen we de operatie, wat wensen we voor daarna, hoe kun je voor en na de operatie sporten en bovenal; hoe gaat het met eten na de operatie en wat kun je voor de operatie al doen om te wennen aan hoe het na de operatie zal zijn? Op voorhand zag ik best tegen het hele traject op, maar inmiddels weet ik dat je er veel van leert en ben ik blij dat ik het op deze manier zal doen.

Het telefoontje met de operatiedatum

Nog voor de een na laatste groepssessie werden de eerste twee groepsgenoten al gebeld met een operatiedatum. Daar werden we allemaal toch wel zenuwachtig van. De rest van de telefoontjes zou snel volgen. Toen we elkaar de een na laatste woensdagmiddag zagen, was de spanning goed te merken, de een wordt er wat giechelig van, de ander wat stiller en weer iemand anders begint er meer van te praten. Overigens hoor ik bij de eerste en de laatste categorie. Ik sprak uit dat ik hoopte dat ik in de week van 27 november aan de beurt zou zijn en dan bij voorkeur de dinsdag.

De volgende ochtend probeerde ik wat werk te verzetten, maar hield ondertussen ook scherp mijn telefoon in de gaten. Toen rond half 11 de telefoon ging met daarop een anoniem nummer, wist ik genoeg. Het was inderdaad het ziekenhuis met de operatiedatum. Op maandag 27 november zal mijn operatie plaatsvinden. Dat is vanaf het telefoontje al 11 dagen later. Wat gaat het snel nu! Een week later mag ik bellen om te horen hoe laat ik me kan melden ’s morgens. En na het ophangen licht ik natuurlijk direct familie, vrienden en groepsgenoten in. Ik blijk met nog 2 groepsgenoten op dezelfde dag geopereerd te worden en waarschijnlijk liggen we dan ook samen op zaal na de operatie. Dat is gezellig!

Aftellen naar de operatie

Direct slaat mijn hoofd op hol, ik moet nog zoveel doen voor de operatie. Ons huis is een puinhoop, er moeten nog wat administratieve dingen geregeld worden voor de opvang van de kinderen, ik ben nog lang niet klaar met mijn werk en ik moet niet vergeten vanaf vandaag te starten met het slikken van mijn vitaminepillen. Lijstjesgek als ik ben, begin ik direct met het onder elkaar zetten van alles wat nog moet gebeuren en even twijfel ik of het nog wel verstandig is om te gaan slapen de komende 11 nachten, haha. Maar goed, wat gedaan kan worden, kan gedaan worden en wat niet, dat niet. Er is geen man over boord als bepaalde dingen niet lukken.

Griep!

Als ik een paar dagen voor de 27e ineens de griep krijg, word ik toch wel zenuwachtig. Zal ik wel geopereerd worden als ik ziek ben? Alsof het zo moest zijn, werd ik gebeld dat de operatie werd uitgesteld wegens een spoedgeval. En blijkt dat ik pas op 30 november geopereerd zal worden. Heb ik mooi een paar dagen langer de tijd om op te knappen.

Het aftellen is begonnen. Nog maar heel even tot mijn nieuwe leven!

Als jullie dit lezen is de operatie al weer een paar weken geleden. Om mezelf in de periode na mijn operatie wat rust te gunnen, heb ik heel veel vooruit geschreven. Op mijn blog kun je binnenkort lezen hoe de operatie is gegaan, hoe het met me gaat en of ik al ben afgevallen. Wil je liever nu al weten hoe het gaat? Volg me dan via Instagram. Daar deel ik veel hoe het met me gaat. Ook op de Facebookpagina Mini maag kun je lezen hoe het gaat.

18 December 2017
De maagverkleining van Angelique

In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook in geest. Angelique is 70 kilo afgevallen en heeft nog geen gezond BMI, maar heeft wel een gezonder en slanker lichaam sinds de operatie.

Even voorstellen

“Mijn naam is Angelique, 47 jaar, moeder van 3 mooie dochters en getrouwd met mijn lieve man. Tevens ben ik oma van 2 geweldige kleinzoons van 2 jaar en 4 maanden. Sinds twee jaar ben ik werkzaam als zelfstandig vertrouwenspersoon, coach en trainer.”

Overgewicht drukte een grote stempel op mijn leven

“Sinds mijn twaalfde drukt overgewicht een grote stempel op mijn leven. Vanaf die leeftijd ben ik steeds dikker geworden en regelmatig afgevallen en aangekomen. Tijdens mijn twintiger jaren ben ik ook begonnen met het weg eten van mijn emoties. Ik zat in een behoorlijk moeilijke relatie, waarbij ik regelmatig vluchtte in eten.

Rond mijn 26e is het me gelukt om ruim 40 kilo af te vallen. Ik voelde me geweldig, bruiste van de energie en was op dat moment moeder van mijn tweeling die toen 4 jaar waren. Het feit dat het mij toen wel lukte om dat gewicht kwijt te raken, was mede dankzij de psycholoog waar ik toen gesprekken mee had. Vlak daarna kwam ik in een hele moeilijke echtscheiding terecht, wat voor veel spanning zorgde en vrij snel resulteerde in eten met als gevolg dat de 40 kilo er zo weer aan zat.”

Ik kwam aan na mijn zwangerschappen

“Die jaren die volgden ben ik ook weer gewicht verloren en toch ook steeds weer aangekomen. Vooral na mijn laatste zwangerschap in 2004, was ik 35 kilo aangekomen en deze kreeg ik er met geen mogelijkheid vanaf.”

Een vriend vertelde over de gastric bypass

“In 2009 kwam ik bij een goede familievriend op bezoek. Hij was toen net geopereerd en had een gastric bypass gehad. De laatste tijd was mij regelmatig geadviseerd door artsen om een maagbandje te nemen. Alleen zag ik dit echt niet zitten. Ik wilde niet iets tijdelijks, ik wilde een definitieve oplossing voor mijn probleem. Inmiddels woog ik met mijn 1.56 meter ruim 125 kilo. Ik was diep ongelukkig en veel te zwaar. Die vriend vertelde bij over de GBP, ik werd direct enthousiast, dit was precies wat ik nodig had, hier zou ik wel achter kunnen staan.

Ik ben me gaan verdiepen in de operatie en heb mijn huisarts om advies gevraagd. Die adviseerde me om met mijn zorgverzekering contact op te nemen om te kijken welke stappen ik zou kunnen nemen. Na enkele weken werd ik door mijn zorgverzekering doorverwezen naar het NOK. Na enkele weken kon ik bij hen terecht. Ik weet dit nog goed, het was 1 dag voor wij met vakantie zouden gaan.”

Mijn BMI was niet hoog genoeg

“Bij het NOK kreeg ik een uitgebreid onderzoek, enkele gesprekken en na een aantal uur kwam de conclusie: Ze waren het met mij eens dat een GBP voor mijn persoonlijkheid de beste oplossing zou zijn, alleen was mijn BMI volgens de toenmalige maatstaven, niet hoog genoeg. Dus kwam ik bij hen in aanmerking voor een maagbandje.

Stomverbaasd was ik, na dit gesprek. Ook zij vonden dat een GBP beter bij mij zou passen, maar omdat ze zich aan de cijfertjes moesten houden en anders hun geloofwaardigheid richting de artsen waarvoor wij werkten (dit hebben ze echt gezegd) niet wilden verliezen, kreeg ik geen positief advies voor een GBP. Er werd dus niet naar de mens gekeken, maar naar de cijfertjes.

Verdrietig ging ik naar huis en de dag erna met vakantie. Tijdens deze vakantie brak ik ook nog eens mijn stuitje, wat mijn leven er toen niet makkelijker op maakte. Én enorm overgewicht én een gebroken stuitje.”

Ik kreeg het advies contact op te nemen met het Slotervaart

“Terug van vakantie kwam ik terecht op een forum waar ik mijn verhaal deed. Daar kreeg ik van iemand de tip om contact op te nemen met het Slotervaart ziekenhuis. Ook vertelde deze vrouw mij dat het aan de arts is om te beslissen welke operatie voor mij geschikt is én dat de GBP in het basispakket zit van de zorgverzekering. Dit was voor mij een positieve verrassing. Ik ben me gaan inlezen op de website van het Slotervaart ziekenhuis en vond daar wat ik nodig had. Door de spanning kon ik niet slapen die nacht. En ik heb de minuten afgeteld tot ik de volgende ochtend kon bellen naar de afdeling bariatrie.

Begin augustus 2009 heb ik ze gebeld, ik kreeg een afspraak en eind augustus was ik aan de beurt voor mijn intakegesprek. Daarna kwam alles in een sneltrein vaart. Ik kreeg toestemming voor de operatie, trof een geweldig team aan specialisten aan en voelde me welkom en begrepen. 17 november van dat jaar ben ik geopereerd.”

Mijn leven is veranderd

“Na mijn operatie is mijn leven totaal veranderd. Ik heb goede begeleiding gehad en heb deze nog steeds. De eerste 2 weken mocht ik vloeibaar eten. En na deze 2 weken mocht ik mijn eerste cracker eten. Ik weet nog goed hoe deze smaakte, maar ook hoe eng het was om deze stap te nemen. Weer vast voedsel te gaan eten, goed kauwen en kleine hapjes. Maar het ging goed en hij smaakte verrukkelijk!

Daarna ben ik langzaamaan mijn eten gaan oppakken. Wel ben ik gelijk anders gaan eten. Heb ik mijn eetpatroon drastisch omgegooid. Gedurende de 8 maanden die volgde ben ik ruim 50 kilo afgevallen. Meestal ging het eten prima. Wel merkte ik dat ik tijdens het eten niet met mijn gezin mee moest kletsen. Dan ging het mis en kreeg ik een dumping. Ik slikte dan te snel mijn eten door, omdat je dan niet met je eten bezig bent maar met de gesprekken om je heen.”

Eten zonder afleiding

Voor mij hielp het om alleen te eten. Vooral in het begin had ik dat echt nodig. Elke 2 uur nam ik iets te eten. In het beging vond ik dat lastig, omdat ik ook lang bezig was met mijn eten. Voor mijn gevoel was ik de hele dag met eten bezig. Als we een dag weg gingen, moest ik bedenken hoe, wat en wanneer ik kon eten. Hier heb ik wel aan moeten wennen.

Langzaamaan ben ik weer met mijn gezin mee gaan eten, leerde ik wat ik wel kan eten en wat niet. Ik ben van hele andere dingen gaan houden, eet veel meer groente, eet zelfs vis, wat ik daarvoor echt niet lekker vond.

De voorspellingen zijn uitgekomen

Zelf vond ik het jammer dat bij mij het afvallen niet verder ging. Al ben ik een patiënt volgens het boekje volgens de artsen, zelfs na al die jaren. Wat ze voorspeld hadden, is uitgekomen. Ik ben afgevallen tot 70 kilo, inmiddels weer 8 kilo aangekomen. En ja, dat hebben ze voorspeld dat dit zou gebeuren, maar ik vind het wel jammer. Voor mijn lengte heb ik nog geen gezond BMI.

Wel voel ik me uitstekend en ben ik blij dat ik 8 jaar geleden deze stap heb genomen. Ik zou het zo weer doen. Ik heb er geen perfect lichaam door gekregen, maar deze was al na 2 flinke zwangerschappen niet meer perfect. Wilde ik een perfect lichaam? Nee wel een gezond en slanker lichaam, dat heb ik gekregen.

Ik heb veel meer energie, straal, durf me meer te presenteren aan de buitenwereld en duf zelfs mijn podium te pakken.

Bedankt voor het meedoen Angelique. Wat fijn dat je uiteindelijk toch gewoon de gastric bypass gehad hebt!

Dit was alweer het laatste verhaal in ‘de maagverkleining van‘. Vanaf nu ga ik jullie allemaal op de hoogte houden van mijn eigen avontuur, die inmiddels al in volle vaart begonnen is. Nog maar heel even tot mijn eigen operatie plaatsvindt!

13 November 2017
De maagverkleining van Dees

In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook in geest. Dees heeft haar doel bereikt en is meer dan 60 kilo afgevallen. Helaas ervaart ze dat mensen moeite hebben met haar gewichtsverlies.

Even voorstellen

“Mijn naam is Dees, ik ben 30 jaar en moeder van 2 heerlijke mannetjes. Ik woon sinds 2012 samen met de liefde van mijn leven, Mike. Wij zullen op 18 augustus 2018 samen ein-de-lijk gaan trouwen, woehoe! We wonen in een schitterend dorpje; Sint Anthonis, waar we nooit meer weg willen. Op dit moment doe ik de opleiding Verzorgende IG. Mijn vriend werkt in ploegen, waardoor ik ook veel tijd heb met de kinderen. Je kunt mijn reis naar een gezond leven volgen op de Facebook groep; Mijn sleeve en ik of via Instagram; Deesjarotijn.”

De maat was vol, ik kon niet meer verder met mijn overgewicht

“Mijn overgewicht was eigenlijk altijd al wel aanwezig, niet zozeer dat ik me nou zo mega voelde, maar meer mijn omgeving. Dat is best lastig. Daarbij komen natuurlijk de dingen zoals dat je je veters niet kunt strikken, je jezelf niet volgens de mode kunt kleden, een trap op en meteen aan de beademing moeten etc. Ik ben nog nooit ergens weggebleven vanwege mijn overgewicht, eigenlijk was altijd wel ‘die vrolijke dikke’. Maar in januari liep ik met mijn jongste zoon over straat, hij rende zo de straat op en ik kon hem niet bijhouden. Voor mijn ogen flitste het beeld dat hij aangereden zou worden, maar dit is gelukkig niet gebeurd. Ik ben naar huis gelopen, heb keihard gehuild en zei tegen Mike: “De maat is vol. Het kan zo niet meer. Ik kan zo geen goede moeder zijn voor de kinderen”. Samen hebben we een afspraak gemaakt bij de huisarts. Op 17 januari kreeg ik de verwijzing voor het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. En na een groepsbijeenkomst en een screeningsdag kreeg ik op zaterdag 23 maart 2017 groen licht van het ziekenhuis. Helaas hebben ze er in Eindhoven geen heel traject omheen zitten, dat vind ik achteraf erg jammer!”

Een Gastric Sleeve in Eindhoven

“Op 3 mei 2017 kreeg ik een Gastric Sleeve in Eindhoven. Toen ik wakker werd, had ik het gevoel dat er een vrachtwagen over me heen gereden was. Ik had geen pijn hoor, maar spierpijn kreeg ineens een andere betekenis. De eerste drie dagen kon ik niet goed drinken. Alles viel als een blok in mijn maag, maar ik heb doorgezet. Koud water was voor mij de key. Eten ging eigenlijk vanaf de eerste dag al heel goed. Ja, de eerste weken eet je een hapje of drie, per keer. En het is ook je eigen mindset of je het daar moeilijk mee gaat krijgen.

Ik heb mezelf voorgehouden dat het beter zou worden en dat werd het ook. Mijn nieuwe leven, oh ik kan er wel uren over vertellen! Het voelt alsof ik opnieuw geboren ben. Ik kan alles eten, drinken (ja, zelfs af en toe een biertje!), scherp eten kan ik ook makkelijk. Je hele leven staat op zijn kop, ga daar maar vanuit. Als je daar niet klaar voor bent, dan zal het een heel zwaar traject gaan worden. Persoonlijk geniet ik elke dag van het leven, veel meer dan ooit tevoren. Overal neem ik mijn koelboxje mee naartoe, zodat ik geen slechte keuzes hoef te maken.”

Het resultaat van de operatie

“Mijn startgewicht was 148,3 kilo. Dit schrijf ik wel met bibberende knieeen, want veel mensen weten dit niet. Op de dag van de operatie woog ik 126,8 kilo. Ik val snel af, te snel volgens het ziekenhuis, maar ik kan er niet veel aan doen. Mijn streefgewicht is 80 kilo. En vandaag weeg ik 85,8 kilo. Ik ben meer dan te vrede. Sterker nog, als het zo zou blijven, zou ik er niet verdrietig van zijn. Ik pas weer in maat 42, dat wilde ik graag. het was mijn persoonlijke doel. Ik ben 1.81 cm lang, dus ik heb inmiddels een normaal postuur. Mijn lichaam is wel veranderd na de operatie, maar mijn buik, benen en armen hangen niet gelukkig. Wel zou ik later een borstverkleining willen, ik had zelf een grote E-cup en 4 maanden na de operatie is het een C. De zwaartekracht wint deze strijd, haha. Ik vind mezelf niet perse mooier geworden, maar ik voel me wel 100 keer beter. Ik ben fit, energiek, ik heb overal zin in en kan alles weer doen.”

Mensen hebben moeite met mijn gewichtsverlies

“Soms heb ik spijt dat ik het niet eerder heb gedaan, maar dat is dan ook gelijk het enige waar ik spijt van heb. Wel is het jammer dat de mensen die eerst zo’n moeite hadden met mijn overgewicht, nu juist moeite lijken te hebben met mijn gewichtsverlies. Maar ja, ik heb het voor mijzelf en mijn gezin gedaan en dat is het enige wat telt.”

Mijn familie bedanken

“Je maakt deze keuze niet zomaar. Ik denk dat mensen het traject vaak onderschatten. Zo wordt er vaak gezegd: “Oh die heeft een maagverkleining, dus die doet er niks voor!”, maar geloof me, je werkt harder dan bij welk dieet ooit. Ik mag heel dankbaar zijn, want mijn nieuwe leven heeft me zoveel gegeven. Ik heb vooral mezelf teruggekregen, iedere dag groei ik een beetje meer, ontpop ik mezelf van een klein dik rupsje tot de jonge vrouw die ik nu kan en mag zijn. Ik ben dankbaar voor mijn obesitas groepje, de slanke dennen, die om en in dezelfde periode geopereerd zijn. Ook ben ik dankbaar voor mijn familie, voor het opvangen van alle tranen, mijn schoonfamilie, mijn vrienden, maar vooral van mijn gezin. Zonder Mike had ik dit niet gekund. Hij is er non stop voor me geweest. We hebben samen gehuild op weg naar de OK, maar misschien nog wel meer toen ik heel terug kwam. Het kostte bloed zweet en tranen, het gevecht met de weegschaal, het overgeven van dat ene hapje teveel. Mike was er voor me en is er nog steeds voor me. Met hem ga ik oud worden. Hij was gelukkig met mijn oude 148 kilo wegende ik, maar is nu nog gelukkiger omdat ik zelf eindelijk gelukkig ben.”

Lieve Dees, ontzettend bedankt voor het meedoen aan deze rubriek. Ik weet dat je het heel eng vind om jezelf zo open te stellen, maar juist daarom vind ik het heel stoer. En kijk eens wat je hebt bereikt! Je kunt alleen maar trots op jezelf zijn!

]]>

30 October 2017
De maagverkleining van Shirley

In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook in geest. Shirley viel 60 kilo af, maar eten werd haar vijand.

Even voorstellen

“Mijn naam is Shirley (Op Instagram kun je me vinden als zusjevaneenprins), ik ben student verpleegkunde, 25 jaar en woon samen met mijn man en twee kinderen in Hengelo.”

De huisarts vond een maagverkleining geen goed idee

“Afvallen was iets wat ik al jaren probeerde, maar na een kilo of 5 af te vallen ging het gewoon niet meer. Ik raakte de motivatie kwijt, was totaal onwetend over voeding en ging daardoor weer over op een ongezond eetpatroon. Ik hoorde iets over een maagverkleining en heb het aangekaart bij de huisarts. Hij vond het geen goed idee, maar ik stond erop dat hij mij zou doorverwijzen. En dat deed hij. Ik dacht dat afvallen met een kleine maag het allemaal een stuk makkelijker zou maken.”

De cijfers voor de operatie

“Voor het hele traject begon woog ik 125 kilo. Ik kreeg toen het advies om tijdens het traject ook naar een diëtist te gaan en daar viel ik in een paar maanden een kilo of 3 af. Voor de operatie moest ik aan de Modifast shakes. Op de dag van de ingreep woog ik rond de 120 kilo. Op 19 februari 2015 ben in het ZGT Almelo geopereerd. Dit verliep via het Obesitascentrum, er was intensieve begeleiding bij, maar ik heb geen idee hoe ons traject heette.”

Na de operatie

“De operatie ging goed. Bijkomen was naar. Het deed pijn, heel veel pijn. Toen ik de volgende dag (op mijn verjaardag, happy birthday!) naar huis mocht heb ik regelmatig gegild van de pijn. De minimaag was wel te doen maar jeetje wat deed die lucht die ze in mijn buik bliezen (om ruimte te maken) pijn. Na een paar dagen werd het steeds minder, ik kon steeds meer doen en steeds meer lopen. Ik hield helemaal niks binnen, alles wat er in ging kwam er ook weer uit. Ik hoor je denken dat dat niet zo gek is zo vlak na zo’n intensieve operatie en dat klopt inderdaad. Maar ik heb het niet over een paar dagen, een weekje of een maandje, ik heb het over bijna 2 jaar lang.”

Eten werd mijn vijand

“Eten was niet meer mijn vriend en dat was op zich niet zo erg, ergens was dat natuurlijk ook de bedoeling. Maar wat niet de bedoeling was, was dat eten mijn vijand werd. Ik haatte eten, eetmomenten en alles rondom het onderwerp eten. Toen ik zwanger werd van onze dochter werd de misselijkheid gek genoeg zo nihil dat het niet meer hinderlijk was. Goed, door de misselijkheid viel ik heel snel heel veel af, zo snel dat ik mezelf kwijtraakte. Ondanks alle begeleiding kwam ik in een soort gekke overspannen situatie en dat was heftig. Ineens was mijn spiegelbeeld anders, keek de wereld anders naar mij en was mijn plek in de maatschappij anders. Gelukkig kreeg ik fijne hulp van de psycholoog, heeft mijn man mij altijd overal in gesteund, was onze familie er voor mij en waren er nog een paar vriendinnen over die bij mij bleven.”

Het resultaat na 2,5 jaar

“Op dit moment weeg ik rond de 65 kilo. Ik wil nog 5 kilo kwijt maar daarvoor zal ik echt meer moeten gaan eten en dat is verrekte moeilijk. Zelf vind ik dat ik last heb van overtollig vel. Maar volgens mensen om mij heen valt het allemaal wel mee. Heb geen idee of het beeld wat ik over mijn lichaam heb ook echt klopt. Bij mijn borsten is er in het afgelopen jaar 1 meter aan vel weggehaald, dat werd vergoed door de zorgverzekering. Ik vind dat ik ook veel vel aan mijn armen heb hangen, misschien moet ik maar wat spierballen gaan kweken.”

Afvallen zou ook kunnen zonder maagverkleining

“Met de kennis en (levens)ervaring die ik nu heb zou ik ook kunnen afvallen zonder maagverkleining maar zonder dit hele traject zou ik niet zijn wie ik nu ben en al die kennis en ervaring dus ook niet hebben. Als ik iets zou mogen over doen dan zou dat mijn puberteit zijn, dan zou ik al deze informatie meenemen en zorgen dat ik nooit zo dik zou worden.”

Bedankt voor het meedoen Shirley, ik volg je nu al een tijdje en vind de metamorfose die je hebt ondergaan, heel indrukwekkend. Jammer dat het eten je zoveel moeite kost. Maar je komt er vast wel!

9 October 2017
De maagverkleining van Marlous

In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook geest. Marlous werd geopereerd en pakte daarna haar nieuwe leven op. Met resultaat!

Even voorstellen

“Ik ben Marlous, ik ben 30 jaar oud en moeder van twee Kids. Een jongen Milan van vier jaar oud, en een meisje Noa van 10 weekjes oud. Ik ben huismoeder en woon samen met mijn vriend en kids in hendrik-ido-ambacht.”

Ik was bang dat mijn vriend liever een mooie slanke vriendin wilde

“Overgewicht speelde een hele grote rol in mijn leven. Ik had eigenlijk altijd al last van overgewicht, maar pas na de bevalling van de eerste werd het heel erg. Ik kreeg een andere mentaliteit, een soort van ‘ik heb een man en een kind, dus waarom zou ik slank moeten zijn?!’ ik had er zelfs een beetje vrede mee, of eigenlijk mezelf er bij neergelegd dat ik bijna de 130 kilo aantikte. Maar diep van binnen was ik dood en dood ongelukkig. Ik raakte mezelf totaal kwijt in mijn overgewicht, en werd iemand die ik niet wilde zijn.

Ik werd een jaloers en verzuurd type, en in mijn relatie speelde het ook een grote rol. Ik was bang dat mijn vriend me niet aantrekkelijk zou vinden, en liever een mooie slanke vriendin wilde. Of dat hij altijd naar slanke vrouwen keek. Elke dunne vrouw was in mijn ogen concurrentie, want zij waren slank, en ik niet.

Een dagje uit met ons gezin was een ramp, overal slanke meiden, ik hield mijn vriend goed in de gaten of hij naar ze keek of niet, dacht ik dat hij naar ze keek, was heel onze dag verpest. En wat denk je van een terasje pakken, ik ging echt niet zo te koop zitten hoor, waar iedereen me kon zien. En dan die vreselijke blikken als je iets at, je ziet ze elkaar aantikken en achterom kijken, soms lachen, soms een zucht van ‘ kind wat doe je jezelf aan’ en soms werd je zelfs uitgescholden of werd er keihard gezegd dat ik wat minder moest eten of dik en lelijk was.

Er werd naar me geknord, of mijn postuur wekte agressie op bij mensen. De naam ‘bolle’ of ‘vetzak’ werden meer genoemd dan mijn eigen naam. Ik werd een kluizenaar, ging alleen naar buiten voor de boodschappen (en snoep, chocolade etc) en toen snel weer naar binnen, veilig met mijn eten.”

Een verwijzing naar het ziekenhuis

“Op een gegeven moment was ik het zat. Niemand zag wie ik echt was, of wie ik wilde zijn. Ze zagen alleen maar die ‘dikke’ maar wie ik van binnen was, zagen ze niet. Dus ik besloot naar de huisarts te stappen, mijn verhaal te doen en een verwijzing naar het ziekenhuis voor het maagverkleining traject. Ik kreeg een doorverwijzing, en buiten belde ik gelijk het Maasstad ziekenhuis voor een afspraak, want ik wist het echt zeker, ik wil dit. Ik wil niet meer het overgewicht zijn, maar gewoon Marlous. Ik ben 07-07-2015 geopereerd in het Maasstad ziekenhuis. Na een jaar in een traject gezeten te hebben inclusief op de wachtlijst staan.”

De operatie was de start van het nieuwe leven

“De operatie is me goed bevallen, ik vond het doodeng toen ik afscheid van mijn vriend, moeder en zoontje moest nemen toen ik de OK ingereden werd, maar de pijn en de operatie is me echt meegevallen. Nadat je ontwaakt op de uitslaapkamer is het nieuwe leven echt begonnen, ik vond het zo spannend! Want hoe zou mijn lichaam reageren op deze heftige operatie, en zou ik überhaupt nog wat kunnen eten? Of genieten van eten?

Ik mocht eigenlijk al vrij snel naar huis, toen heb ik gelijk mijn leven weer op gepakt. Ik heb nooit mijn eten gepureerd of afgewogen, en de eerste dagen at ik gewoon melkliga, en merkte al snel dat eten voor mij geen enkele probleem gaf, ik at gewoon als een normaal en slank mens.”

De resultaten

“Ik ben in totaal 61 kilo afgevallen. Ik woog 129 en toen 68 kilo. Helaas nu 72 door een zwangerschap. Maar ik ben heel erg tevreden, en voel me een gelukkig en gezegend mens. Die operatie was de beste keus ooit. Ik hoop de 65 kilo te kunnen halen, dan voel ik me het beste.”

Overtollige huid

“Ik heb niet overdreven veel overtollig vel, maar wel vel en geen mooie platte buik of het lichaam van iemand van 72 kilo. Dat is natuurlijk logisch en het ‘litteken’ van mijn lichaam van toen ik nog dik was, of de schade die het dik zijn achtergelaten heeft.

Ik heb geen mooie strakke benen, en ook geen mooie platte buik. Het blubbert en flubbert. Maar toch vind ik mezelf mooier dan toen ik zo zwaar was. Maar daardoor loop ik niet in een bikini op het strand of bij het zwembad, maar met een zwemjurkje.

Ik ben bij een plastische chirurg geweest, die heeft het allemaal mooi uitgetekend hoe de operatie mijn benen en buik ohja en armen want ook die flubberen ontzettend mooi strak zou gaan maken, want dat wilde ik wel echt, maar helaas kreeg ik een afwijzing bij de zorgverzekering. Probeer het over een jaar nog een keer. Toch zou ik het zo over doen. Ik heb er geen seconde spijt van gehad.”

Bedankt voor het meedoen Marlous! Wat ben je enorm veranderd!

25 September 2017
Maagverkleining: Naar de dietiste

Wat een waanzinnige reacties heb ik gekregen na het nieuws dat ik (deels) groen licht heb gekregen voor de maagverkleining. Toen ik hier in februari besloot over te gaan schrijven, had ik verwacht ook negatieve reacties te krijgen. Maar vooralsnog slikken de meeste mensen hun vervelende reacties gelukkig in en krijg ik vooral positieve en soms kritische reacties. Voor het officiële traject voor de maagverkleining plaats zal vinden, moet ik 6 maanden naar de diëtiste. Ik krijg vaak de vraag hoeveel ik nu dan af moet vallen. Ik ga je er alles over vertellen.

Niet afvallen

Wanneer je aan een diëtiste denkt of aan een dieet, denk je automatisch aan afvallen. Maar om af te vallen heb ik al van alles en nog wat geprobeerd. Het is juist daarom dat ik het traject voor de maagverkleining ben gestart. Om voor een maagverkleining in aanmerking te komen moet je o.a. 6 maanden naar de diëtist geweest zijn. Ik wist dat dit een van de voorwaarden was en besloot om alles tegelijkertijd op te zetten. En de diëtiste en het traject. Ik ben nu namelijk in beeld bij de obesitas kliniek en kan ook met hen al dingen bespreken. Daar heb ik ook te horen gekregen wat ze verwachten van de diëtiste. Het gaat namelijk niet om afvallen, die afspraken. We focussen ons volledig op het aanpassen van mijn leefstijl, zodat ik hier na de operatie veel profijt van zal hebben.

In eerste instantie baalde ik wel hoor. 6 maanden naar de diëtiste is lang en mijn ervaring met diëtistes is gewoon niet zo goed. Zij focussen zich vrijwel altijd vooral op de schijf van 5 en de voorschriften van het voedingscentrum en ik ben van mening dat dit niet altijd het juiste is. Althans, het heeft voor mij niet altijd gewerkt. Sceptisch was ik dus wel, maar dat bleek niet terecht.

Leefstijl aanpassen

Tijdens de intake bij de obesitas kliniek kreeg ik al handvaten en tips om bepaalde dingen aan te passen in mijn leven. Zo eet ik op de dag vrijwel altijd even gauw mijn boterhammen op achter de laptop, waardoor ik vaak niet eens echt in de gaten heb wat en hoeveel ik eet. Het zijn niet eens perse verkeerde dingen die ik eet, maar ik focus me niet genoeg op het eten, waardoor ik vaak nog honger/trek heb. Dit soort dingen moest ik dus duidelijk aanpassen en dat besprak ik met die diëtiste.

We maakten een plan de campagne, besloten met elkaar om de komende 6 maanden stapje voor stapje kleine dingen aan te passen, die uiteindelijk heel groots zouden kunnen zijn. Na de eerste afspraak spraken we af, dat ik in elk geval 1 maaltijd per dag met Luuk aan de eettafel ga zitten. Zonder schermen, gewoon gezellig kletsen en rustig eten. En dat ging goed. Luuk vond het gezellig en ik natuurlijk ook. Op sommige momenten viel het niet altijd mee, omdat ik net een belangrijk mailtje verwacht, ontving of nog even een artikel af moest schrijven. Maar op die momenten moet ik gewoon streng tegen mezelf zijn. De meeste dingen kunnen echt wel even 10 minuten wachten.

Stoppen met cola

Bij de tweede afspraak bespraken we mijn cola verslaving. 2 jaar geleden ben ik er vanaf gekomen, maar door de extreme zwangerschapsmisselijkheid tijdens de zwangerschap van Maik, ben ik het toch weer gaan drinken om de dagen beter door te komen. De cola flessen waren niet aan te slepen en daar moest ik echt vanaf. Ik ben niet meer van plan om zwanger te worden en daarnaast is het na een maagverkleining niet handig om nog koolzuur te drinken, dus ik moet er vanaf. Twee jaar geleden werd ik er echt ziek van, dus ik zag er enorm tegenop om nu weer te stoppen.

Ziek ben ik geweest. De eerste avond ben ik om kwart over 7 in slaap gevallen tot de volgende ochtend. Ik had zo’n hoofdpijn, was aan de race en voelde me heel slap. Dat gevoel bleef ruim een week. ’s Avonds kon ik me niet meer op mijn werk concentreren. Zo moe was ik. Het besef dat cola maar troep is kwam extra hard binnen. En dan dronk ik nog cola light ook, dus het was niet eens het afkicken van de suikers. Inmiddels ben ik er alweer 7 weken vanaf en ik mis het ook niet meer. Buiten de deur drink ik het ook nergens meer. Water is het nieuwe cola. Oke en soms speel ik nog even vals met wat spa rood, voor de bubbels. Maar dat ga ik na de zomer zeker afbouwen tot ik alleen nog maar water en thee drink.

Ontdekken wat ik lekker vind

Bij de laatste afspraak maakten we een plan om te gaan ontdekken wat ik lekker vind. Ik ben echt een broodeter, maar zou ook graag eens wat anders eten. Brood pak ik omdat het zo snel en makkelijk te pakken is, maar er zijn natuurlijk genoeg andere lekkere dingen. Deze maand eet ik dus wat vaker een salade, een wrap die flink belegd is met rauwkost of yoghurt met fruit of muesli. Dat zijn voor andere mensen misschien doodnormale maaltijden, maar voor mij niet. Ik weet dat het goed is om af te wisselen, maar ik doe het gewoon niet.

Aan het avondeten hoeft er maar weinig te veranderen, behalve dan de hoeveelheden. We eten afwisselend, koken zonder pakjes en zakjes, eten gezonde maaltijden en eten altijd aan tafel. Maar aan de snacks in de avond moet weer wel het een en ander veranderen. Wat dat betreft moet ik gewoon gaan uitproberen wat ik lekker vind en wat ervoor zorgt dat ik geen honger meer krijg halverwege de avond.

Langzaam aan suikervrij

Suiker kan slecht vallen na de maagoperatie en daarom gaan we langzaam aan verder met zoveel mogelijk suikervrij te eten. Ook dit doen we stapje voor stapje. Maar de bedoeling is wel om voor de operatie grotendeels suikervrij te leven, zodat ik niet na de operatie ook nog moet afkicken van de suikers. Dan voel ik me waarschijnlijk al slap genoeg. En tot slot gaan we ook het niet meer tegelijkertijd eten en drinken invoeren. Want dat kan en mag na de operatie niet meer. Een half uur voor en een half uur na de maaltijd mag ik dan niet meer drinken, dus ook dat gaan we voor de operatie maar invoeren zodat het niet teveel moeite meer kost na de operatie.

Waar ik op voorhand baalde van de 6 maanden naar de diëtiste te moeten gaan, zie ik er nu vooral de voordelen van in. Ik leer al heel veel om na de operatie te kunnen voortzetten en be dus nu al bezig met het veranderen van mijn leefstijl. Ik ben ervan overtuigd dat het me gaat helpen de operatie succesvol te laten zijn en dat het ervoor zorgt dat ik minder snel in oude gewoontes terug zal vallen. Het is het wachten dus waard. Maar ik ben maar wat blij dat ik al op de helft van die 6 maanden ben.

Om af te vallen ga ik dus niet naar de diëtiste. Het is mooi meegenomen als ik alvast wat kilo’s kwijtraak, maar dit is niet verplicht. En mocht het wel zo zijn, staat het een operatie (tenzij ik ineens 20kg kwijtraak, maar dat gaat niet gebeuren) niet in de weg.

Ik schrijf over het hele avontuur van mijn maagverkleining. Vanaf de wens voor een operatie tot alles wat er daarna gebeurt. Je kunt het hele verhaal volgen door de volgende blogs te lezen;

Ik wil een maagverkleining – #1
Mijn intake voor een maagverkleining – #2
Maagverkleining – Hoe reageert mijn omgeving? – #3
Maagverkleining – De apneutest #4
Maagverkleining – De uitslag van de apneutest #5
De uitslag van de intake, krijg ik de maagverkleining? #6

3 July 2017
Maagverkleining – Hoe reageert mijn omgeving?

Misschien vond ik het inlichten van mijn omgeving nog wel spannender dan dat ik de stap naar de huisarts heb gezet om te praten over een maagverkleining. Ik was bang voor vervelende reacties, het is nogal een ingrijpende operatie en veel mensen vinden opereren in een “gezond lichaam” (voor zover morbide obesitas gezond is…) niet oke. Maar hoe reageert mijn omgeving nu echt? Zoals ik had gedacht van te voren?

Vriendinnen

Als allereerste vertelde ik het niet aan mijn naaste familie, maar aan vriendinnen. Vooral aan Marije, zij heeft me echt de aanloop naar de huisarts zien maken en stimuleerde en steunde me enorm. Zij heeft zelf een Gastric Bypass gehad en weet dus als geen ander hoe het is om deze stap te zetten. Ook vertelde ik het aan andere vriendinnen, waarbij de een positiever reageerde dan de ander. Er was zelfs iemand die zei “Jeetje, dat is wel kiezen voor de makkelijke weg he?”. Dat kwetste me enorm, want als iets het niet is, dan is het wel een makkelijke weg. Het is en blijft keihard knokken, kilo’s raak je nooit zomaar kwijt, helaas. Was het maar waar!

Mijn naaste familie

Het inlichten van mijn naaste familie vond ik best spannend. Ouders, schoonouders, aanplak zussen en mijn broertje. Maar vrijwel iedereen reageerde positief. Natuurlijk hebben ze zo hun zorgen, maar come on, het zou raar zijn als ze dat niet zouden hebben. Het is en blijft een operatie. En iedere operatie brengt risico’s met zich mee. Maar juist mijn naaste families zien hoe ik de afgelopen jaren steeds meer heb geworsteld met mijn overschot aan kilo’s en steunt me dus door en door. Fijn! Want ik ga ze nog heel hard nodig hebben voor en na de operatie. Tillen is uit den boze de eerste periode, dus ik zal her en der toch hulp nodig hebben. Maar dat komt vast en zeker goed.

Joost weet natuurlijk al van begin af aan dat dit is wat ik graag wil en hij begrijpt het. Hij blijft herhalen dat hij me mooi vindt zoals ik ben, maar vindt het veel belangrijker dat ik ook goed in mijn vel zit. Ik bof enorm met hem, hij steunt me waar nodig en, ook al heeft hij natuurlijk ook zorgen, staat volledig achter deze keuze.

Keuzes maken en afscheid nemen

Van sommige mensen die mijn keuze enorm afkraakten, heb ik deels afscheid genomen. Vriendschappen zijn belangrijk, vriendschappen betekenen ook dat je best kritisch naar elkaar mag zijn. Maar iemands keuze volledig afplassen is in mijn ogen niet nodig. Met enkele van hen heb ik dus geen contact meer. Het houdt me nu eenmaal bezig en als mensen niet begrijpen dat ik het er veel over heb, dan is geen contact beter. Daarentegen heb ik ook meer contact gekregen met andere vrouwen. Ik heb via social media vrij veel mensen “om me heen” die ook voor een maagverkleining gekozen hebben. Open zijn over deze keuze, zorgt voor veel reacties, nieuwe vriendschappen zelfs. En dat is erg fijn. Een vriendin vatte het laatst mooi samen, dat het juist zo fijn is dat ik nieuwe mensen ontmoet, die precies weten wat ik doormaak en nog ga doormaken. Iets dat mensen die deze keuze niet maken of gemaakt hebben, wellicht nooit helemaal zullen begrijpen.

Begrip en (h)erkenning is wat ik nu zo nodig heb. Gelukkig krijg ik dat van de meeste mensen om mij heen en daar ben ik heel erg blij mee.

8 May 2017