Het is tijd om onze schaamte van ons af te zetten. Wij mama’s mogen gewoon gezien worden. Met striae, een blubberbuik of een buik zoals vanouds. Iedere maandag zal een mama vertellen over haar blote mama buik. En ze zal het natuurlijk ook laten zien. Arianne heeft altijd een slecht beeld van haar eigen lichaam gehad. Maar nu ze moeder is kan ze haar lichaam beter waarderen.
Wie ben je?
Ik ben Arianne. Ik ben 26 jaar en mama van een eigenwijze kleine man genaamd Lucas. In het dagelijks leven ben ik thuisblijfmoeder.
Hoe oud is Lucas?
Onze kleine man is net 1,5 jaar oud
Hoe keek je naar je eigen lichaam voor je zwanger werd?
Ik ben altijd mollig geweest, iets waar ik in mijn jeugd veel moeite mee heb gehad. Mijn moeder was eigenlijk te licht, maar toen ze eenmaal op gezond gewicht kwam, maakte ze opmerkingen over hoe dik ze wel niet was. Ik werd daar onzeker van; als zij al dik was, hoe dik was ik dan wel niet? Door mijn onzekerheid ging ik emotie eten. Op mijn 19e kreeg ik te horen dat ik vruchtbaarheidsproblemen had en de kans dat ik ooit zwanger zou worden zou nihil zijn. Ook al was ik er op die leeftijd totaal nog niet mee bezig, moeder worden was mijn grootste wens. Ik zakte in een diepe depressie die ik probeerde weg te eten. In de paar jaar daarop kwam ik ruim 20 kilo aan. Ik voelde me verslagen en verraden door mijn eigen lijf, ik was niet mollig meer, ik was dik. Ik had striemen op mijn heupen, benen en borsten. Het leek alsof mijn lijf een kind had gedragen, maar dat was niet zo. Mijn lieve vriend (inmiddels man) deed heel hard zijn best om mij mooi te laten voelen. Hij vond het niet erg. De striemen en de kilo’s, het maakte hem niet uit, hij vond mij mooi! Ik probeerde me daarop te richten en positiever in het leven te gaan staan. Na een tijdje zat ik beter in mijn vel en werd ik minder onzeker over mijn volle lijf. Maar die kilo’s? Die gingen nergens heen.
Hoe keek je naar je eigen lichaam tijdens je zwangerschap?
De eerste vier maanden van mijn zwangerschap had ik flink last van zwangerschapsmisselijkheid en voelde ik me het tegenovergestelde van mooi. Elke keer als ik bij de verloskundige op de weegschaal stond was ik juist afgevallen in plaats van aangekomen. Ik vond dat toen heel raar, mijn hele lijf werd smaller, maar mijn buik begon langzaam wat boller te worden. De verloskundige vertelde dat dit niet erg was. Aankomen tijdens je zwangerschap gebeurd juist doordat je lijf reserves aan gaat maken en ik had die reserves al. Door de misselijkheid at ik weinig en moest mijn lijf dus die reserves gaan gebruiken. Zolang ik niet te snel en teveel zou afvallen was er niets aan de hand. Toen ik eenmaal 5 maanden zwanger was en mijn buik goed begon te groeien vond ik mezelf prachtig. Ik kreeg een flink aantal striemen op mijn buik, maar ik vond dit niet erg. ik vond ze juist mooi, ik had ze verdient deze keer. Mijn lijf had dit wel mooi geflikt, er groeide een kindje in mij terwijl ze zeiden dat het niet kon. Mijn lijf is fantastisch!
Hoe zie je jezelf na de bevalling?
Na de zwangerschap herkende ik mijn lijf niet terug. Ik was ruim 10 kilo afgevallen en mijn lijf zag er helemaal anders uit. Mijn gezicht was smaller, vermoeider. Mijn borsten (na de stuwing) kleiner en slapper en mijn huid onrustig. Ik had duidelijk een buikje en een randje vet op mijn heupen wat graag over mijn broekrand wilde hangen. Maar het stoorde me niet, deze keer werd ik niet onzeker van. Mijn lijf heeft tegen alle verwachtingen in succesvol een zwangerschap voldragen en een prachtig jongetje op de wereld gezet. Ik heb me het eerste jaar volledig gestort op het mama zijn. Pas nu begin ik langzaam maar zeker weer meer te sporten en me te richten op mezelf. Niet omdat ik perse wil afvallen om mooier te zijn, maar omdat ik weet dat minder gewicht beter is voor mijn lijf. Ik wild at mijn zoontje opgroeit met een gezonde moeder en niet met een moeder die over een paar jaar ziek wordt doordat ze overgewicht heeft.
Heb je zichtbare veranderingen aan je buik, borsten of benen?
De striae op mijn buik zit er nog steeds, al is ze wel een stuk lichter geworden. Mijn borsten zijn van een volle E naar een ‘leeggelopen’ D gegaan, maar niks wat een goede BH niet kan oplossen. Ook heb ik nog steeds best een buikje, maar mijn zoontje vindt het juist fijn om daar lekker zijn hoofdje op te leggen. Lekker zacht.
Wat vind je ervan dat veel vrouwen zich onzeker voelen na de zwangerschap?
Ik snap het wel, er verandert zoveel in je leven. Het is logisch dat je dan onzeker wordt! Je hele leven draait ineens om dat kleine mensje wat volledig afhankelijk is van jou. Je bent moe en uitgeput en als je dan in de spiegel kijkt zie je een lijf wat voor je gevoel niet eens van jou is. Voeg daar die stomme hormonen bij en ook nog de druk vanuit de maatschappij om binnen drie maanden weer ‘je oude lijf’ terug te hebben. Tsja, daar kan je goed onzeker van worden! Ik denk dat de houding van de maatschappij veel kan veranderen in hoe een vrouw zich voelt na de zwangerschap. In plaats van dat de nadruk ligt op per direct weer ‘dat oude lijf’ terug te krijgen, zou de nadruk meer moeten liggen op wat een voor een fantastische prestatie die vrouw geleverd heeft! Ze heeft wel een kind op aarde gezet! Meer openheid en eerlijkheid over hoe een moederlijf er echt uitziet zou ook helpen. Vrouwen denken nu dat ze zich moeten schamen omdat men zegt dat het ‘vies’ is en daarom verbergen ze hun lijf. Maar waarom? De enige reden dat men dit roept, is omdat ze het niet kennen. Ze kennen alleen de perfecte gephotoshopte Hollywood versie van moeders.
Wat is jouw tip voor andere moeders om je goed te voelen in je lijf?
Luister vooral naar je eigen lijf en je eigen gevoel. Ga geen dingen doen waar je nog niet aan toe bent. Je primaire focus is nu dat prachtige kindje dat in je armen ligt. Heb je zin om te sporten en er de energie voor? Lekker gaan meid, vooral doen! Maar voel je niet schuldig als je drie maanden later nog niet in de sportschool staat. Doe vooral wat voor jou goed voelt, dan ben je vaak ook het gelukkigst! Dus als het voor jou goed voelt om in je pyjama op de bank te gaan liggen met je kindje naast je, dan moet je dat ook gewoon lekker doen!
Lieve Arianne, onwijs bedankt dat je meedoet met deze rubriek. Ik weet dat je het doodeng vind om je verhaal en de bijbehorende foto’s te delen, maar je hebt het toch gedaan! Bedankt ook voor je goede tip, die kan ik zelf erg goed gebruiken en ik weet zeker dat meer moeders er iets aan zullen hebben.
Wil je ook meedoen aan deze challenge?
Stuur mij dan een mailtje via het contactformulier, of naar info@mamakletst.nl Dan stuur ik je zo snel mogelijk meer informatie toe.
