Stel je voor: Je kijkt 9 maanden uit naar de komst van je kindje. Na 9 maanden is het eindelijk zover, de tijd is aangekomen dat je je kindje eindelijk kan bewonderen. De weeën doen heel erg pijn dus kies je voor een ruggenprik, deze wordt verkeerd gezet en volgens de arts betekent dat dat je alleen maar wat hoofdpijn zult krijgen. Nog even doorzetten en je hoort voor het eerst het gehuil van je pasgeboren baby. Het is het rozengeur en maneschijn. Alsof het altijd al zo hoorde te zijn. Totdat je een paar dagen later je niet meer kunt lopen, niet voor je kindje kunt zorgen, dat je zelf verzorgd moet worden, je geen seconde echt kunt genieten van het kersverse moederschap. Alleen maar door een verkeerd gezette ruggenprik. Ik ben Angelique, en dit is mijn verhaal.
Het begon op 26 mei 2011, de dag dat ik werd ingeleid met 38 weken zwangerschap. Ik had heel erg last van bekkeninstabiliteit, aangezien de bevalling nog maximaal 4 weken op zich kon laten wachten en ik dit lichamelijk absoluut niet vol zou houden werd ik dus ingeleid. Je kunt hier mijn bevallingsverhaal lezen.
Op het moment van de zwangerschap was ik 17 jaar, echt zo’n leeftijd waarbij je tussen het puberale en het volwassene zit. Hoe egoïstisch het ook klinkt waren mijn eerste gedachtes over de bevalling “Een ruggenprik gaat gewoon goed, anders mogen ze hem niet zetten“, zonder mij eerst in te lezen over wat een ruggenprik precies inhoudt en wat eventueel de gevolgen zijn. Ik koos voor een ruggenprik omdat het zo gemakkelijk leek, een prikje en je bent verdoofd. Dat beeld had ik van een ruggenprik. Het enige waar ik bang voor was was voor inknippen of helemaal uitscheuren.
Toen het moment daar was, vond ik het best spannend. Tja, heb nog nooit een ruggenprik gehad. Wist niet of ik zo goed stil kon zitten. Of het pijn deed. In plaats van de anesthesist zelf kwam de anesthesist in opleiding, ik was 1 van haar proefpersonen. Op dat moment dacht ik daar helemaal niet zo over na. Enige dat ik wilde was de ruggenprik. Nadat de ruggenprik gezet was keek zij mijn man en mij vreemd aan. Heel onzeker. Zonder eerst tegen ons te vertellen wat er aan de hand was riep zij de arts anesthesist erbij. Zij begon wat in mijn ruggenwervels te voelen en toen werd ons verteld dat de ruggenprik niet goed gegaan is. Ik zou een beetje hoofdpijn krijgen, het zou niet ernstig zijn volgens haar. Op dat moment geloof je haar, zij heeft er immers voor gestudeerd. De anesthesist in opleiding heeft de ruggenprik 2x te ver in mijn rug geprikt. De derde keer zat de ruggenprik wel goed.
Toen een paar uur later ons prachtige meisje geboren werd was ik eigenlijk alles al vergeten, stond niet meer stil bij het feit dat de ruggenprik niet goed gezet is.
De volgende dag kregen we bezoek van de kraamhulp, ik merkte al dat ik wat licht in mijn hoofd werd. De hoofdpijn was er wel, maar ver op de achtergrond aanwezig. Dacht nog bij mezelf: Nou, als dat het is… Een paar uur later toen de kraamhulp ons uitlegde hoe wij onze dochter Danique in bad moesten doen werd het steeds heviger. Omdat ik mezelf niet vertrouw als ik hoofdpijn heb, heb ik ervoor gekozen om Danique niet zelf in bad te doen. Ik kon Danique wel liggend op bed de fles geven steeds de eerste 2 dagen. Daarna werd het van kwaad tot erger. Ik had vreselijk veel hoofdpijn, kon niet meer staan, niet meer lopen, niet mezelf verzorgen, niet meer plassen maar het aller ergste: niet meer van Danique genieten. Zat mijzelf er zo op te verheugen. De eerste weken zijn gewoon cruciaal voor de band met je kind. Ik kon alleen maar in een donkere kamer, het liefst pik zwart, liggen zonder dat ik het gevoel had dat mijn hoofd op ontploffen stond. Hoeveel pijn ik ook had, ben ik toch iedere nacht mijn bed uit gegaan om Danique haar flesje te geven: deze taak wilden mijn ouders niet overnemen. Naast dat ik Danique niet meer kon verzorgen, vond ik het ook heel erg dat ik na 1 week niet met haar naar buiten mocht. Het was prachtig weer. Ik wilde haar graag showen als een echte trotse mama.
In tegenstelling tot dat was mijn moeder de eerste die met haar naar buiten ging. Vond dat heel erg oneerlijk. Door de hoofdpijn kon ik heel de dag alleen maar plat liggen, waardoor de kilo’s eraan kwamen en ik kon alleen maar huilen.
Mijn verstand zei mij dat het door de ruggenprik kwam. En het internet bevestigde dit.
Het zit zo: Als een ruggenprik te ver in je rug gezet wordt, ontstaat er een gaatje in je ruggenmergvlies. Door dat gaatje stroomt het hersenvlies als het ware naar buiten. Dit zorgt voor een druk op je hersenen waardoor je een hele zware migraine aanval krijgt, heel de dag lang.
Zodra je ligt zakt de hoofdpijn naar de achtergrond. En als je staat dan stroomt het naar buiten. 0,2% van de ruggenprikken worden verkeerd gezet.
Volgende week lees je het vervolg van mijn verhaal.