mamakletst.nl

Tag: ziekenhuis

  • Zorgverzekering; Check altijd of het nog bij jouw situatie past

    Kijk altijd je verzekeringen na, is mij altijd geleerd. Want je situatie kan zomaar ineens veranderen. En daarbij veranderen ieder jaar de polisvoorwaarden van je zorgverzekering. Afgelopen jaar ben ik er door de scheiding en alles wat daarbij kwam kijken, niet aan toegekomen om mijn zorgverzekering na te lopen. En hiermee heb ik me nu in mijn vingers gesneden, want ik heb helaas niet de dekking die ik nodig heb dit jaar. Iets waar ik van baal, maar op dit moment helaas even niet zoveel mee kan. Toch wil ik het delen om jullie te waarschuwen. Bekijk je nieuwe polisvoorwaarden in november en december en controleer of je huidige zorgverzekering nog wel bij jou en je situatie past.

    Doorverwijzing via de huisarts

    Het begon allemaal half februari. Het werd me teveel. Huilend ben ik naar de huisarts gegaan en die had alle begrip voor mijn situatie. Om te beginnen werd ik doorgestuurd naar de praktijkondersteuner, die na een gesprek van een half uur al wel door had dat ik meer nodig had dan dat. Een doorverwijzing naar de GGZ werd geregeld. Waar ik gelukkig al binnen 6 weken terecht kon voor het eerste intakegesprek. En omdat er wat onduidelijkheid was over mijn toestand, werd de intakeperiode verlengd en volgden er nog wat extra gesprekken om uit te zoeken wat voor hulp ik echt nodig had. Toen de behandeling was vastgesteld zei de psycholoog ineens: “Weet je eigenlijk dat je zorgverzekering deze behandeling niet vergoedt? En je een heel groot deel zelf zal moeten betalen?”. Hmm nee, dat wist ik dus niet. Blijkbaar was mijn situatie net niet erg genoeg om volledige vergoeding te krijgen. Maar het grote deel zelf betalen, zou me ook niet helpen, dan zouden we nog financiële problemen gaan krijgen ook. We besloten afscheid van elkaar te nemen en ik ben druk in de weer geweest om alles uit te zoeken.

    Een andere behandelaar of een andere zorgverzekering

    Toch heb ik op de een of andere manier al veel gehad aan de intakegesprekken. Deze hebben me inzichten gegeven waar ik al echt mee aan de slag heb kunnen gaan. Maar toch, die behandeling is nog steeds nodig. Gelukkig blijken er andere behandelingen te zijn die wel volledig vergoed worden. Maar, je raadt het al, daar zijn de wachtlijsten vele malen langer. Soms zelfs langer dan een half jaar. En dan komt het volgende dilemma. Zal ik daar de wachtlijst op gaan, of zal ik in december kiezen voor een andere zorgverzekering en alsnog bij de huidige behandelaar in behandeling gaan? Zij weten immers al hoe ik zo’n beetje in elkaar zit en welke behandeling ik nodig zal hebben.

    De laatste tijd ben ik druk met het bekijken van de voorwaarden bij verschillende verzekeraars. En ik denk dat ik ga kiezen voor een zorgverzekering bij FBTO. Vooralsnog lijken zij te vergoeden wat ik nodig heb voor de juiste hulp. En ook al het andere wat ik nodig zou kunnen hebben wordt gedekt. Al blijft dat wel nog een beetje nattevingerwerk, zolang de nieuwe polisvoorwaarden voor de zorgverzekering 2020 nog niet bekend zijn. Vorig jaar heb ik niet de tijd genomen om goed te kijken naar mijn zorgverzekeraar en ben ik dus gebleven waar ik was. Daar heb ik nu erg veel spijt van!

    Een zorgverzekering is duur

    De voornaamste reden voor mij om te kiezen voor een basisverzekering is tot nu toe de prijs geweest. Ik vind het zonde om extra pakketten erbij te hebben als je die toch niet gaat gebruiken. Maar ja, dan kun je dus in zo’n situatie terecht komen waar ik nu in zit. Dan betaal ik toch liever wat meer iedere maand voor een aanvullende verzekering en bespaar ik op andere manieren om niet voor allerlei verrassingen te komen staan als ik ineens iets mankeer.

    Besparen op je zorgverzekering

    Het is wel heel slim om in november en december op jacht te gaan naar de juiste zorgverzekering. Besparen op je zorgverzekering is namelijk toch mogelijk. Wel moet je daarvoor alle opties goed tegen elkaar afwegen en goed in beeld hebben wat je verwachte kosten zullen zijn. Een aanrijding of andere verwondingen zijn natuurlijk niet echt te voorspellen. Maar je kunt wel kijken of het ziekenhuis wat dicht bij je huis is, wel een contract heeft met de zorgverzekeraar van jouw keuze. Reiskosten naar een ziekenhuis verder weg zijn namelijk ook kosten waar je rekening mee zou moeten houden.

    Wat je ook kiest, doe het zorgvuldig. Dat ga ik vanaf nu ook beter doen.

    Dit is een samenwerking.

  • Wat is hersenvliesontsteking? Hoe herkennen en wat zijn de gevolgen?.nl

    Hersenvliesontsteking, voor veel ouders een angst. Het zou je kind maar overkomen! Een ziekte die zoveel impact kan hebben en zo gevaarlijk kan zijn.. Maar zijn deze zorgen nou wel of niet terecht? Wat is een hersenvliesontsteking eigenlijk? In dit artikel wordt daar verder op ingezoomd en worden je vragen hopelijk beantwoord!

    Hersenvliesontsteking.. Hoe ontstaat het?

    Een hersenvliesontsteking is, zoals de naam het al aangeeft, een ontsteking van het hersenvlies. Het hersenvlies ligt om de hersenen en het ruggenmerg heen. Wanneer deze ontstoken is, spreekt men dus van een hersenvliesontsteking. Een hersenvliesontsteking kan op verschillende manieren ontstaan. De ontsteking kan worden veroorzaakt door een virus, maar ook door een bacterie. Zoals ook bij andere ‘aandoeningen’, is het in dit geval ook zo dat de hersenvliesontsteking die veroorzaakt is door een virus, minder ernstig is dan wanneer er sprake is van de bacteriële infectie. Beide vormen zijn niet prettig, maar geven wel een aanduiding over de benodigde behandeling.

    Hersenvliesontsteking, voor veel ouders een angst. Het zou je kind maar overkomen! Een ziekte die zoveel impact kan hebben en zo gevaarlijk kan zijn.. Maar zijn deze zorgen nou wel of niet terecht? In dit artikel wordt daar verder op ingezoomd en worden je vragen hopelijk beantwoord!

    Wat gebeurt er in je lichaam bij een hersenvliesontsteking?

    Zoals aangegeven is het hersenvlies onstoken wanneer gesproken wordt over een hersenvliesontsteking. Meestal start een bacteriële hersenvliesonsteking door een ontsteking in de bloedbanen. De bacteriële infectie breidt zich uit en komt zo ook in het hersenvlies terecht. De andere variant wordt veroorzaakt door een virus, die door besmetting is overgedragen en opgepakt.

    Is hersenvliesontsteking besmettelijk en wanneer komt het voor?

    De virale infectie is zeker besmettelijk. Al drie weken voordat de symptomen zich voordoen, is het al besmettelijk en kan het worden doorgegeven. Dit maakt het zo lastig om te voorkomen, omdat mensen elkaar al kunnen besmetten voor zij door hebben dat zij zelf besmet zijn. De bacteriële infectie is niet per definitie besemettelijk, maar kan het soms wel zijn. Mensen kunnen ook de bacterie bij zich dragen, maar uiteindelijk niet last krijgen van de zo gevreesde ‘hersenvliesontsteking’. Dit betekent, dat de een wel ziek zal worden en de ander niet. Het is nog niet bekend waar dit aan kan liggen. Wel is bekend, dat de bacterie zo’n twee tot 10 dagen besmettelijk kan zijn. Wel kan dit alleen in heel nauw contact, zoals bijvoorbeeld op school, bij familie of in het kinderdagverlijf.

    Belangrijk om te weten, is dat je vatbaarder bent voor hersenvliesontsteking wanneer je immuunsysteem niet zo sterk is, of wanneer je bijvoorbeeld een wondje hebt bij je ogen of je neus en oren. Op die momenten is het dus eerder waarschijnlijk dat je een hersenvliesontsteking oploopt. Meer informatie vind je hier.

    Ik maak mij zorgen dat mijn kind hersenvliesontsteking zal oplopen, is dat terecht?

    Deze vraag is lastig te beantwoorden, omdat het niet zo is dat elk kind per definitie hersenvliesontsteking zal krijgen. Wel is bekend, dat sommige vormen vooral bij kinderen voorkomen. Denk hierbij aan verschillende bacteriële infecties, die juist bij kinderen tot 4 jaar spelen, of bij jongeren vanaf 14 jaar. Ook zijn er virussen die juist jonge kinderen tot 5 jaar besmetten. Een veel voorkomend voorbeeld van een virus dat hersenvliesontsteking kan veroorzaken, is de bof.

    Hoe kan ik hersenvliesontsteking herkennen?

    De symptomen kunnen verschillen, afhankelijk van het type infectie. Toch lijkt het zo erg op elkaar, dat aan de hand van de symptomen alleen niet kan worden vastgesteld of het gaat om een virus of een bacterie. Symptomen die het meest voorkomen zijn hoofdpijn, koorts en bijvoorbeeld een stijve nek. Ook kunnen rillingen, er bleek uit zien, overgeven, verward zijn en vlekjes die niet van kleur veranderen als je erop drukt, wijzen op een hersenvliesontsteking. Hier lees je meer over symptomen en eventuele aanwijzingen.

    Hersenvliesontsteking, voor veel ouders een angst. Het zou je kind maar overkomen! Een ziekte die zoveel impact kan hebben en zo gevaarlijk kan zijn.. Maar zijn deze zorgen nou wel of niet terecht? In dit artikel wordt daar verder op ingezoomd en worden je vragen hopelijk beantwoord!

    Wat kan er gedaan worden als mijn kind een hersenvliesontsteking heeft?

    Is een virus de boosdoener? Dan kan er vaak niet veel gedaan worden. Wel is het goede nieuws dat deze variant dan vanzelf over zou gaan. Goed uitzieken dus en de tijd nemen om echt beter te worden. Gaat het om een bacterie? Dan zal er een behandeling plaats moeten vinden, waarin het kind antibiotica toegeschreven krijgt. Dit antibioticum zal de bacterie bestrijden, waardoor ook de symptomen weer af zullen nemen.

    Wat zijn de gevolgen van een hersenvliesontsteking?

    In principe is er niks aan de hand, als je er op tijd bij bent en op tijd de ziekte kunt bestrijden. De ziekte kan gevaarlijk zijn, wanneer de infectie de tijd krijgt om de hersenen zelf aan te tasten. Dit kan invloed hebben op bijvoorbeeld de bloeddruk en ademhaling. Als de ziekte ver gevorderd is als je ingrijpt, kan het ook invloed hebben op bijvoorbeeld geheugenverlies of een taalstoornis. Dit komt niet vaak voor en is alleen mogelijk bij een bacteriële infectie.

    Wil je meer lezen? Op de website van de Hersenstichting vind je een kort en informatief stuk over hersenvliesontsteking.

    Heb jij of heeft je kind een hersenvliesontsteking gehad? Hoe ben je daarachter gekomen? Wat hielp jouw kind om beter te worden?

    Hersenvliesontsteking, voor veel ouders een angst. Het zou je kind maar overkomen! Een ziekte die zoveel impact kan hebben en zo gevaarlijk kan zijn.. Maar zijn deze zorgen nou wel of niet terecht? In dit artikel wordt daar verder op ingezoomd en worden je vragen hopelijk beantwoord!

  • Ik heb een maagverkleining gehad.nl

    Wat is er veel gebeurd sinds ik de laatste update over mijn maagverkleiningstraject heb geschreven. Op 30 november was het na ruim een jaar hard knokken dan eindelijk zo ver. Ik werd de OK ingereden om een Gastric Bypass te krijgen. Hoe het sindsdien gaat en of ik al wat ben afgevallen, vertel ik je in deze update.

    Geen zenuwen

    Vanaf het moment dat ik de datum wist, was ik alsnog niet zenuwachtig. Dit had ik heel anders verwacht, maar het ging prima. Wel had ik wat werkstress, ik wilde er zo graag voor zorgen dat er voor de hele maand december en het begin van januari, kant en klare content zou zijn. Maar ik werd ziek, kreeg de griep en lag vooral op bed om op te knappen, ik was zo bang dat de operatie anders afgezegd zou worden. Toen de operatie werd verzet vanwege een spoedgeval, kreeg ik een aantal dagen speling. We moesten andere opvang regelen voor de kinderen, maar gelukkig konden die vanaf een dag voor de operatie al naar mijn schoonouders. Zo konden Joost en ik samen nog wat blogs schrijven, wat boodschappen doen en rustig mijn tas inpakken.

    Op 30 november moest ik me om 10 uur melden in het OLVG-West in Amsterdam. Ik was wat bang voor file, dus al om 8 uur ’s morgens pikten we mijn  moeder op om, al file rijdend, naar Amsterdam te gaan, waar ik me om kwart voor 10 op de afdeling aanmeldde. Nog steeds had ik geen last van zenuwen. Ik was vooral opgelucht. Opgelucht dat de operatie nu echt ging plaatsvinden. Een uur voor ik opgehaald zou worden, kon ik mijn operatiejasje aantrekken en we maakten daar nog wat foto’s van. Ik was er klaar voor en wat eerder dan verwacht, werd ik naar beneden gereden. Na het prikken van het infuus, 4x mijn geboortedatum en naam checken en nadat ik een paar keer had verteld welke operatie ik zou krijgen, werd ik de OK op gereden en ineens waren daar toch de zenuwen. Maar voor ik me dat besefte, werd ik al in slaap gebracht en werd de operatie in gang gezet.

    De operatie is geslaagd

    Ongeveer anderhalf uur na het onder narcose gaan, werd ik voor het eerst bewust wakker. Ik zeg bewust, omdat je na een maagverkleining, al op de OK dient zelf van het operatiebed, op je gewone bed over te stappen, maar daar heb ik niets van gemerkt. Ik werd wakker en wist niet wat me overkwam. Ik had zó veel pijn, en een enorm gevoel van misselijkheid overviel me. Nadat ik dat aangaf, werd er wat morfine bij gespoten samen met een middeltje tegen de misselijkheid en toen overviel de spanning voor de operatie me ineens en ik begon te huilen als een baby. Gelukkig had ik lieve verpleging, die me af en toe wat zakdoekjes aangaf en me gerust stelde. Ik wilde eigenlijk maar een ding weten: Heb ik een Gastric Bypass gehad of is het toch een andere operatie geworden? Dat antwoord was duidelijk, het was inderdaad een GBP geworden en de operatie is zeer vlot en goed verlopen.

    De rest van de middag heb ik vooral wat geslapen, al hoorde ik ook wel veel geroezemoes om me heen en ik werd regelmatig wakker gemaakt om even overeind te komen en naar de wc te lopen. In beweging komen is belangrijk na zo’n operatie. Met overgewicht heb je als je stil ligt nu eenmaal sneller last van trombose. Vanaf een uur of 6 ’s middags was ik behoorlijk wakker. Ik moest de rest van de nacht op de IC, of in dit geval de recovery blijven, vanwege mijn slaapapneu en daar werd het steeds rustiger. Dus konden de verpleegsters echt continue bij me zitten en ik heb gezellig met ze gekletst. Ondertussen was ik aan het wachten op Joost en mijn moeder, die vanaf 19:00 uur bij me mochten komen. Joost zou mijn telefoon meenemen, dus dan kon ik ook weer wat contact hebben met ‘de buitenwereld’.

    De eerste nacht met een maagverkleining

    Er zijn voordelen en nadelen van een traject met een groep samen. Ik had  van te voren al veel gelezen over de operatie en werd als 1 van de laatste van mijn groep geopereerd. Een groot nadeel is toch wel dat ik daardoor hoorde dat de eerste nacht zwaar klote is. De narcose werkt uit en de meeste mensen slapen niet. ’s Avonds kon ik de slaap al niet vatten en ik vreesde voor de rest van de nacht. Maar toen ik mijn bed eenmaal plat gooide, viel ik als een blok in slaap. Af en toe werd ik wakker omdat er een spoedkeizersnede gedaan moest worden en er een vrouw vol in de weeën vlak voor me neer gezet werd, maar dat was ook wel heel bijzonder om mee te maken. De rest van de nacht sliep ik als een roosje en om half 6 werd ik wakker gemaakt, het was tijd om naar zaal te vertrekken. Daar heb ik geen seconde meer geslapen. Ik lag alleen, maar er druppelden gedurende de ochtend steeds meer mensen binnen die eenzelfde operatie zouden krijgen en de kamer was daardoor erg onrustig.

    De eerste keer eten

    Pas de ochtend na de operatie, mocht ik voor het eerst wat eten. Ik kreeg wat Optimel vanille vla en een kopje thee. Wel werd me op het hart gedrukt om een half uur tussen deze twee dingen te laten zitten. Ik besloot dus eerst wat van mijn thee te nippen. Heel erg eng, want de dag ervoor voelde elk slokje water als een blok op mijn maag terecht komen. Maar de mini slokjes thee gingen goed, ik werd niet misselijk en voelde me prima. Na een half uurtje probeerde ik ook de eerste theelepeltjes vla en ook dat ging goed. Dat gaf vertrouwen. Ondertussen begon het gas, wat ze tijdens de operatie in je lijf spuiten wat op mijn schouders te drukken, een teken dat ik in beweging moest komen. Ik werd door een verpleegkundige onder de douche geholpen en toen ook dat goed ging, begon ik te wandelen door de ziekenhuisgangen. Samen met mijn infuuspaal. Dat voelde lekker. Toen de verpleging door had, dat het zo goed ging, werden de infuuszakken losgekoppeld en bleef er alleen een waaknaald in mijn hand zitten. Zo kon ik me vrijer bewegen.

    Terwijl ik af en toe wat at, wat dronk en wat heen en weer liep, hield ik me ook bezig met de mensen op zaal, 1 voor 1 werden ze naar de OK gebracht. Maar voor die tijd stelde ik ze bijna allemaal gerust. Of nou ja, meer hun familieleden haha. En na een paar uurtjes kwamen ze ook 1 voor 1 weer naar boven. Wat een wereld van verschil maakt een dag. Terwijl de meesten vooral sliepen, bleef ik heen en weer lopen. Het was toch te druk in de kamer om te slapen, dus ging ik rustig in de wachtkamer zitten, waar een aquarium was, had ik tenminste wat te kijken. Of ik ging op bezoek bij iemand uit mijn groep, met haar ging het minder goed, dus ze lag vooral op bed en mocht die avond ook nog niet naar huis. Ik wel, tijdens het avondeten kwam de chirurg nog even kijken hoe het ging en de verpleging zag dat ik wat hapjes at en gaf goedkeuring voor mijn ontslag. Tijd om naar huis te gaan, op naar mijn nieuwe leven. Ik werd losgelaten door het ziekenhuis (hetzij tijdelijk) en vanaf nu is het aan mij om mijn nieuwe levensstijl toe te passen.

    Eenmaal thuis

    De reis naar huis viel wel wat tegen, het was best druk onderweg, al waren we na de spits vertrokken en sowieso is het ruim een uur rijden vanuit het ziekenhuis. Ik liet het maar over me heen komen, maar was blij toen ik op de bank kon zitten thuis. Met een kleedje over me heen, een beetje naar The Voice kijken en voorzichtig wat vla eten. Ik voelde me zo goed deze dag, dat ik bang was dat ik me de dagen daarna minder goed zou voelen. En dat klopte. Ik was moe. Zo vreselijk moe en het gas drukte vervelend op mijn schouders. Daarnaast had ik ook wat pijn, wat gelukkig met de morfinepillen die ik had meegekregen wel beter ging. De kinderen kwamen weer thuis, moesten wennen aan het feit dat ik zo moe was en ze niet mocht optillen. En zo moesten we allemaal erg wennen aan deze nieuwe situatie.

    Dumpingsyndroom

    Dat wennen aan de situatie blijft maar doorgaan. Na ruim een week mocht ik in plaats van vloeibaar wat vaster gaan eten en toen bleek dat ik nogal gevoelig ben voor dumpings. Wat dit precies is, zal ik later nog eens uitleggen, maar ik kan na sommige maaltijden, heel erg ziek worden. Het duurt meestal een half uurtje of net iets langer, maar is wel erg vervelend. Eten gaat moeizaam en ik moet hier nog steeds heel erg aan wennen. Het is zuur als je tijdens de groepssessies hoort, dat je de enige bent die hier last van heeft. Sommige mensen kunnen alles eten, andere mensen hebben soms alleen wat last van een vol gevoel na het avondeten. Conclusie van de arts is dan ook dat ik gewoon domme pech heb. Het dumpingsyndroom is een complicatie die kan optreden na een Gastric Bypass en hier is in principe niets aan te doen. Mijn herstel gaat hierdoor langzaam, ik ben erg  moe, krijg natuurlijk nauwelijks voedingsstoffen binnen. Mijn maag heeft de grootte van een kiwi en door het dumpingsyndroom kan ik soms maar 2 mini hapjes op tijdens een maaltijd. Natuurlijk slik ik veel vitamines bij en probeer ik ook een paar keer per dag ‘veilige’ dingen te eten, zodat ik toch voedingsstoffen binnen krijg en het mentaal het gevoel geeft dat ik tenminste iets gegeten heb.

    Hoeveel kilo’s kwijt?

    De operatie is inmiddels ruim 5 weken geleden en hoewel ik me vaak nog helemaal niet goed voel, gaat het met het gewichtsverlies wel erg goed. Ik ben namelijk al 15 kilo kwijt sinds de dag voor de operatie. Dit is bizar veel. Gemiddeld 3kg per week. Het is me aan te zien en ik merk me dat ik me met elke kilo die verdwijnt, steeds makkelijker ga bewegen. Opstaan van de bank of een stoel gaat makkelijker. Mijn schoenen aantrekken kost me steeds minder moeite. Mijn kleding lubbert om me heen en ik begin botjes te voelen op plekken waarvan ik niet eens meer wist dat die er zaten. Het ‘knobbeltje’ in mijn pols bijvoorbeeld. Maar ook m’n heupbotten komen meer tevoorschijn. Soms heb ik echt pijn als ik een uurtje stil heb gezeten. Pijn aan m’n stuitje, want ook die wordt minder beschermd door een vetlaag. Ook heb ik het vrijwel altijd koud, ik kon voor de operatie zweten als een otter, maar heb geen zweetdruppels meer op mijn gezicht gevoeld na enige inspanning. Het is bizar hoe snel het gaat. En het gaat natuurlijk de komende tijd echt wel eens wat langzamer. Dat moet ook wel, want anders blijft er nog minder dan een Sylvie Meis van me over.

    Mijn einddoel? Ik wil in elk geval weer onder de 70kg terecht komen. Het liefst zelfs onder de 60, maar ik weet niet zeker of dat reëel is. Mijn eerst volgende mijlpaal is onder mijn startgewicht bij de zwangerschap van Luuk komen, en daar zit ik nu nog 10 kilo vandaan. Alles wat ik daaronder zal gaan wegen, is winst.

    Ik zal af en toe nog wel een update geven en je kunt natuurlijk in mijn weekoverzichten die vanaf woensdag weer online gaan komen, foto’s zien van mijn mini maaltijden en ik ben tegenwoordig best wel fan van selfies maken haha. Dus je ziet de verandering op foto’s sowieso voorbij komen. Wil je meer weten over de operatie en hoe alles gaat, dan zou ik je aanraden om mijn nieuwe blog Mini Maag te lezen. Daar ga ik de komende tijd veel updaten.

  • Maagverkleining – De uitslag van de apneutest

    Weten dat je slaapapneu hebt, maar nog niet weten of dit een erge vorm is of niet, is niet fijn. Sinds ik de brief van het ziekenhuis kreeg na de slaaptest ben ik enorm moe. Het is net of mijn hoofd een seintje geeft aan mijn lichaam dat het nu toegestaan is om moe te zijn, omdat er een medische oorzaak voor is. Ik was dus maar wat blij toen het eindelijk 8 mei was en ik de uitslag van de longarts zou horen. 

    Een milde vorm

    De longarts schoof het niet onder stoelen of banken, ik heb inderdaad slaapapneu. Dat op zich is niet heel goed, maar het is wel goed dat ik maar een milde vorm heb. Ik heb gemiddeld namelijk ‘maar’ 14 ademstops per uur en dan met name als ik op mijn rug lig. Die 14 ademstops zijn op het randje, het is niet perse noodzakelijk om een CPAP te krijgen, maar omdat ik tijdens en na de operatie toch echt een tijdje op mijn rug zal slapen, zal ik rondom de operatie toch met een CPAP moeten slapen.

    Slapen met een slaapmasker

    De CPAP kreeg ik direct mee naar huis, want zo hoef ik niet steeds op en neer te rijden naar het ziekenhuis. Fijn zo’n meedenkende arts. Na een korte uitleg en instructie neem ik een tas vol met de CPAP mee naar huis en vanaf die nacht is het de bedoeling dat ik met het slaapmasker ga slapen. Dat voelde toch een beetje krom. Nog steeds had ik geen telefoontje gehad na de intake voor de maagverkleining en zonder operatie zou ik de CPAP niet perse nodig hebben. Tel daarbij op dat het absoluut niet prettig is om met zo’n ding op je gezicht in bed te liggen, dus echt gemotiveerd was ik niet. Toch gaf ik het een kans. Maar steeds weer zakt mijn mond open als ik in slaap val en dat is met een CPAP die alleen over mijn neus gaat, helemaal niet fijn. Ik kan namelijk niet meer ademhalen zodra ik door mijn mond adem. Het is net of mijn luchtpijp dichtgedrukt wordt. En dan zak je net lekker in slaap en word je op zijn brute manier wakker.

    Een nieuwe masker

    Gelukkig kan ik bellen en overleggen en wordt er op afstand meegekeken wat er zoal gebeurt als ik de CPAP op heb en zo werd er een ander masker opgestuurd. Een die over mijn hele gezicht komt. Een full face masker. Of dat werkt, moet ik nog even uitvogelen. Maar ik denk van wel. Als ik wakker op bed lig met de CPAP op mijn gezicht, dan voelt het namelijk best wel aangenaam. Normaal gesproken ben ik benauwd als ik op mijn rug lig en dat is met de CPAP niet zo. En dat is fijn!

    Kort gebruik van de CPAP

    Hoewel het de bedoeling is dat ik pas voor een mogelijke operatie goed ingesteld zal zijn, wil ik toch proberen of ik me er beter van ga voelen als ik nu al fulltime met het masker ga slapen. En als de tijd daar is, kan ik na de operatie altijd nog afscheid nemen van het apparaat. Als ik weer makkelijk op mijn zij of zelfs buik kan slapen. De longarts verwacht dat ik binnen 1 a 2 weken na de operatie de CPAP al niet meer nodig heb en het kan inleveren. Maar of dat zo is wachten we natuurlijk nog even af. Het is in elk geval fijn te weten dat ik niet voor de rest van mijn leven slaapapneu lijk te hebben. Maar dat het echt een probleem is door mijn overgewicht en dat zodra ik niet meer op mijn rug hoef te slapen, ik er vanaf ben. Wat dat betreft is het tijdens het slapen even een beperking, maar hopelijk een beperking die niet jarenlang gaat duren.

    Ik ben in elk geval weer een stapje verder in de richting van een maagverkleining.

    Ik schrijf over het hele avontuur van mijn maagverkleining. Vanaf de wens voor een operatie tot alles wat er daarna gebeurt. Je kunt het hele verhaal volgen door de volgende blogs te lezen;

    Ik wil een maagverkleining – #1
    Mijn intake voor een maagverkleining – #2
    Maagverkleining – Hoe reageert mijn omgeving? – #3
    Maagverkleining – De apneutest #4

  • Schildklierhormoon is mogelijk schadelijk tijdens zwangerschap

    Specialisten moeten bij zwangere vrouwen voorzichtig zijn met een behandeling met een schildklierhormoon. Zwangere vrouwen met een traag werkende schildklier worden vaak op deze manier geholpen, maar wanneer zij te veel van dit hormoon toegediend krijgen treden mogelijk zwangerschapscomplicaties op of kunnen de hersenen van het kind beschadigd worden. 

    Promovendus Tim Korevaar, verbonden aan het Erasmus MC Academic Center for Thyroid Diseases vond in samenwerking met professor Robin Peeters en professor Henning Tiemeier dat het belangrijk is om voorzichtig te werk te gaan bij het behandelen van zwangere vrouwen met schildklierhormoon.

    “Baat het niet, dan schaadt het niet”, was het idee, maar bij een verkeerde dosis kan deze methode het risico op zwangerschapscomplicaties zoals vroeggeboorte en pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) verhogen.

    Hersenen

    Omdat een ongeboren kind afhankelijk is van het schildklierhormoon van de moeder, kan een tekort leiden tot een verminderde ontwikkeling van de hersenen. Artsen proberen dit te voorkomen door de schildklierhormoonspiegel zo vroeg mogelijk tijdens de zwangerschap op peil te krijgen.

    In zowel de groep met een tekort als met een teveel aan schildklierhormoon zagen de onderzoekers een gemiddeld IQ verlies van vier punten.

    Leerproblemen

    “We hebben ontdekt dat in de groep van zwangeren met te lage én te hoge schildklierhormoon concentraties het aantal kinderen met een IQ dat past bij leerproblemen (minder dan 85 punten) bijna verdubbelt.”

    Zwangeren met een mild tekort aan schildklierhormoon krijgen op dit moment vaak nog een volledige dosis schildklierhormoon toegediend.

    Jaarlijks wordt bij naar schatting vijf procent van de zwangeren een -milde- afwijking in het schildklierhormoon gevonden.

    Bron: Nu.nl

    ]]>