mamakletst.nl

Tag: zwangerschap

  • Hyperemesis Gravidarum awareness day

    Vandaag is het Hyperemesis Gravidarum awareness day. Zwangerschapsmisselijkheid komt bij een heel groot deel van de zwangere vrouwen voor. Maar wat als deze misselijkheid de hele dag op een vervelende manier aanwezig is en je hierdoor vaak moet overgeven? Dan is het echt een ziekte en heet het Hyperemesis Gravidarum. HG is een ziekte waar ik vaag wel eens wat van gehoord had, maar ik had nooit gedacht deze ziekte zelf te ervaren. 

    Lauwe cola en droge crackers eten en drinken voor het opstaan werkt niet bij HG. Ik kon zelfs van een klein slokje water al gigantisch moeten overgeven. En wat ik heb gemerkt de afgelopen weken, is dat er heel veel onbegrip bestaat over deze vorm van zwangerschapsmisselijkheid. Nu moet ik toegeven dat het bij mij nog meevalt. Ik ben immers maar één keer opgenomen geweest vanwege uitdroging. En hoef niet elke dag ruim 20 keer over te geven. Ik “bof” dus ontzettend, want het kan nog vele malen erger.

    13244839_10209320342315830_3708306993701981563_n

    Bij mij begon de misselijkheid toen ik precies 7 weken zwanger was. Ik was wel bekend met langdurige zwangerschapsmisselijkheid. Tijdens mijn vorige zwangerschap ben ik vanaf het moment van de positieve zwangerschapstest tot de 26e week misselijk geweest. En ik was dolblij dat ik daar deze keer geen last van bleek te hebben. Tot ik begon over te geven begin maart. Ik hield vervolgens niet meer op met overgeven. Iedere kruimel voedsel die ik opat en iedere druppel vocht die er in ging, kwam er nog veel sneller uit.

    Het ergste is nog dat mijn huisarts me een aansteller vond. Want: “een beetje misselijkheid hoort er toch gewoon bij als je zwanger bent”. Na aandringen kreeg ik wel wat medicatie, pilletjes tegen reisziekte, die voor geen meter hielpen. Toen ik op aanraden van de verloskundige om Emesafene vroeg, werd ik nog net niet vierkant uitgelachen door de huisarts. Dat zou me immers toch niet helpen, want het zat tussen mijn oren. Als zelfs je huisarts je al een aansteller vindt, kun je je voorstellen dat je je al heel snel erg eenzaam voelt. Want hoe moeten ‘leken’ in mijn omgeving dan begrijpen hoe erg de misselijkheid is, als zelfs artsen het al niet geloven.

    De medicatie werkte wel degelijk, maar het werken viel me zwaar. Ik zeg je eerlijk, als ik geen zelfstandig ondernemer was en voor een baas zou werken, was ik waarschijnlijk vanaf de 8e week de ziektewet in gegaan. Maar dat is financieel nu geen optie. Ik blijf dus doorgaan, raap mezelf ’s morgens bijeen en de ene dag gaat dit beter dan de andere dag. Op sommige dagen gaat het gewoon niet goed. Toen ik met 14 weken zwangerschap opnieuw geen druppel vocht binnenhield was de maat vol. Ik voelde mijn lichaam verzwakken en besloot, op aandringen van Joost die zich natuurlijk ook geen raad wist, het ziekenhuis te helpen en te vragen wat ik nog kon doen.

    ziekenhuis

    Daar werd geen moment getwijfeld, ik moest me zo snel mogelijk melden op de spoedeisende hulp waar direct een infuus geprikt werd, bloed afgenomen werd en waar uit mijn urine bleek dat ik die dag nog niet naar huis zou gaan. Want ik was uitgedroogd. Diezelfde middag nog werd me verteld over Hyperemesis Gravidarum en dat ik daar last van had. Dat ik me zeker niet aanstelde en dat ik nu echt ziek was, waarschijnlijk door de zwangerschapshormonen. Maar een echte oorzaak voor HG hebben ze nog niet gevonden. Daar zijn extra onderzoeken voor nodig. Het was fijn om eindelijk van artsen te horen dat het niet aan mezelf lag. De hoeveelheid medicatie die ik gebruikte was veel te laag en deze mocht verdriedubbelt worden, daarnaast mocht ik er nog extra andere medicatie bij gebruiken. En dat werkte. Samen met bijna 48 uur vocht toediening via het infuus voelde ik me ieder uur meer opknappen.

    Ik kon weer eten binnenhouden, begon me te vervelen en had heel erg de behoefte om naar huis te gaan. Ik had er weer het vertrouwen in dat ik me wel ging redden. En hoewel mijn naaste omgeving steeds meer leek te begrijpen dat dit echt een ziekte was, kreeg ik van mensen die verder van me af staan nog steeds de goedbedoelde adviezen om voor het opstaan alvast een cracker te eten en wat lauwe cola te drinken. Hoewel ik begrijp dat dit veel mensen wel helpt, dat heb ik immers mijn vorige zwangerschap ook ervaren, werkt dit niet bij HG.

    Nu ik 17 weken zwanger ben gaat het beter. Blijkbaar helpt het wanneer de zwangerschapshormonen stabiliseren rond de 16 weken zwangerschap. Dit schijnt bij veel vrouwen zo te zijn. Maar er zijn ook veel vrouwen met HG die tot aan de bevalling blijven braken, een vochtinfuus en zelfs sondevoeding nodig hebben vanwege het vele braken. Ik ben me ervan bewust dat mijn situatie dus nog meevalt, het had nog veel erger gekund. Maar het onbegrip blijft, ik heb nog steeds moeite met het eten van verschillende etenswaren. Want daar werd ik eerder zo misselijk van dat ik ervan moest braken. En ik ben nog steeds erg  moe. Dat weet ik aan het druk zijn, de stress die ik nog wel eens ervaar en andere zaken, maar het schijnt volgens de artsen heel goed te kunnen dat ik last heb van de nasleep van de uitdroging. Ik heb me vergist in wat voor aanslag dat is op je lijf. En niet alleen op je lijf, maar ook op je geest. Het is niet voor niets dat veel vrouwen met HG depressief zijn.

    Hyperemesis-Gravidarum

    Vandaag is het Hyperemesis Gravidarum awareness day. Het is tijd om ervaringsverhalen te delen en zo steeds meer mensen bekend te maken met HG. Zo komt er meer begrip en gaan vrouwen met HG zich hopelijk minder eenzaam voelen. Want wat is het lastig als je je bed niet uit kunt komen doordat je geen energie hebt door het overgeven en het niet binnenhouden van belangrijke voedingsstoffen. Wat die vrouwen nodig hebben is voor iedereen anders. Maar begrip voor de situatie is stap 1.

    Stichting ZEHG is een steunpunt voor vrouwen met HG, zij zijn te vinden via Facebook. Zij doen er veel aan om HG bekend te maken, niet alleen onder ‘normale mensen’ maar ook onder artsen. Want nog steeds zijn er veel artsen in Nederland die HG niet erkennen en behandelen, voor zover het te behandelen is. Erkenning is nodig voor begrip. Dus help mee om HG bekend te maken. Deel jouw eigen ervaring. Op je blog, maar het mag ook in een reactie hieronder.

    Ben jij al bekend met Hyperemesis Gravidarum?

  • Het ging mis met de ruggenprik

    Een ruggenprik als pijnstilling wordt tijdens een bevalling vrij vaak gebruikt. Dat dit niet altijd even veilig is, daar wordt maar weinig over verteld. Dat een ruggenprik niet altijd veilig is, heb ik helaas zelf ondervonden. En ik mag hier op MamaKletst in 3 gastblogs mijn verhaal doen. De afgelopen weken kon je al lezen over mijn bevalling en het zetten van de ruggenprik. En over de kraamperiode en hoe het ziekenhuis me steeds weer wegstuurde. Hoe het daarna ging? Dat lees je vandaag. 

    Na de bloodpatch

    En dan ben je na 2 weken eindelijk hoofdpijn vrij. Wel nam ik mezelf voor het nog even rustig aan te doen en niet teveel hooi op mijn vork te nemen. Ik was veel te bang dat het bloedpropje los zou schieten. Ik kon eindelijk van Danique genieten en voor mij begon de kraamweek nu pas. Ik heb het wel rustig gehouden. Niet teveel kraamvisite. Want dat kon ik nog niet aan. Ik dacht alleen maar, als ze Danique willen zien, dan kan dat altijd nog over een paar maanden. Soms moet je gewoon echt even aan jezelf denken. Al zullen sommige andere mensen dit heel egoïstisch vinden. Ik ben nog nooit zo trots geweest als toen ik voor het eerst met Danique naar buiten ging. Daar heb ik echt van genoten. Ik kon eindelijk mijn meisje showen.

    Sinds de ruggenprik ben ik wel heel erg vatbaar voor hoofdpijn lijkt het. Ik heb nu, 4 jaar later, gemiddeld twee keer per week hoofdpijn. En 1 a 2 keer per maand zware migraine. Dat is geen pretje. Vooral niet met twee kinderen. Gelukkig is er op de momenten dat ik hoofdpijn heb altijd iemand thuis. Want het is voornamelijk ’s avonds. Dus dan kan ik rustig aan doen en zorgt mijn man voor de kinderen.

    Nog een ruggenprik

    Zo’n zes maanden geleden ben ik bevallen van mijn prachtige zoon, Aaron. Wat een wonder. Net als bij Danique was ik vanaf de eerste seconde meteen verliefd. Na 9 maanden lang fantaseren over hoe je kleintje eruit ziet, begin je vanaf de eerste seconde al te vertellen op wie hij lijkt.
    Deze bevalling was werkelijk een hel. Het was een drama. En dat gun je niemand. Ik had heel veel pech met de verpleegsters. Ondanks alles heb ik er toch weer voor gekozen om een ruggenprik te nemen, want de ontsluiting ging heel langzaam. Ik had rug-, buik-, en beenweeën. Ik kon niet alle weeën verdragen. Na 3 uur weeën gehad te hebben, was er maar 1 centimeter ontsluiting bijgekomen.

    Ik was vreselijk bang voor de ruggenprik. Want ondanks de pijn besefte ik me heel goed dat het de vorige keer mis is gegaan. Maar als ik heel eerlijk ben, maakte het me op dat moment niet uit. Wel heb ik gezegd dat ik geen anesthesist in opleiding wilde, omdat dit de vorige keer het geval was. En toch kwam er een anesthesist in opleiding. Ik zag het eigenlijk al gelijk niet meer zitten. Maar het ging deze keer goed. Uit voorzorg werd er nog een andere anesthesist bijgehaald. De ruggenprik werd goed gezet.

    Na de bevalling had ik helemaal geen hoofdpijn. Het voelde ontzettend goed om vanaf de eerste minuut voor mijn zoon te zorgen. Zonder klachten! Hoe de bevalling verder ging en hoe de afgelopen maanden verder zijn gegaan kun je lezen op mijn blog.

    Jouw ruggenprik

    Is jouw ruggenprik ook verkeerd gezet? Blijf dan alsjeblieft aandringen bij het ziekenhuis. Je bent absoluut geen zeikerd als je heel vaak belt, langsgaat en aandringt op een oplossing. Een ruggenprik gaat vaker goed dan fout gelukkig. Mijn grootste fout was om na de bevalling gelijk naar huis te willen. Terwijl er op dat moment al bekend was dat de ruggenprik verkeerd gezet was. Als ik er op terug was gekomen na de bevalling, hadden ze gelijk een bloodpatch kunnen doen, waardoor ik helemaal geen hoofdpijn gehad zou hebben. Maar gelukkig is het goed afgelopen.

  • Gastblog: Mijn verkeerd gezette ruggenprik

    Stel je voor: Je kijkt 9 maanden uit naar de komst van je kindje. Na 9 maanden is het eindelijk zover, de tijd is aangekomen dat je je kindje eindelijk kan bewonderen. De weeën doen heel erg pijn dus kies je voor een ruggenprik, deze wordt verkeerd gezet en volgens de arts betekent dat dat je alleen maar wat hoofdpijn zult krijgen. Nog even doorzetten en je hoort voor het eerst het gehuil van je pasgeboren baby. Het is het rozengeur en maneschijn. Alsof het altijd al zo hoorde te zijn. Totdat je een paar dagen later je niet meer kunt lopen, niet voor je kindje kunt zorgen, dat je zelf verzorgd moet worden, je geen seconde echt kunt genieten van het kersverse moederschap. Alleen maar door een verkeerd gezette ruggenprik. Ik ben Angelique, en dit is mijn verhaal.

    Het begon op 26 mei 2011, de dag dat ik werd ingeleid met 38 weken zwangerschap. Ik had heel erg last van bekkeninstabiliteit, aangezien de bevalling nog maximaal 4 weken op zich kon laten wachten en ik dit lichamelijk absoluut niet vol zou houden werd ik dus ingeleid. Je kunt hier mijn bevallingsverhaal lezen.

    Op het moment van de zwangerschap was ik 17 jaar, echt zo’n leeftijd waarbij je tussen het puberale en het volwassene zit. Hoe egoïstisch het ook klinkt waren mijn eerste gedachtes over de bevalling “Een ruggenprik gaat gewoon goed, anders mogen ze hem niet zetten“, zonder mij eerst in te lezen over wat een ruggenprik precies inhoudt en wat eventueel de gevolgen zijn. Ik koos voor een ruggenprik omdat het zo gemakkelijk leek, een prikje en je bent verdoofd. Dat beeld had ik van een ruggenprik. Het enige waar ik bang voor was was voor inknippen of helemaal uitscheuren.
    Toen het moment daar was, vond ik het best spannend. Tja, heb nog nooit een ruggenprik gehad. Wist niet of ik zo goed stil kon zitten. Of het pijn deed. In plaats van de anesthesist zelf kwam de anesthesist in opleiding, ik was 1 van haar proefpersonen. Op dat moment dacht ik daar helemaal niet zo over na. Enige dat ik wilde was de ruggenprik. Nadat de ruggenprik gezet was keek zij mijn man en mij vreemd aan. Heel onzeker. Zonder eerst tegen ons te vertellen wat er aan de hand was riep zij de arts anesthesist erbij. Zij begon wat in mijn ruggenwervels te voelen en toen werd ons verteld dat de ruggenprik niet goed gegaan is. Ik zou een beetje hoofdpijn krijgen, het zou niet ernstig zijn volgens haar. Op dat moment geloof je haar, zij heeft er immers voor gestudeerd. De anesthesist in opleiding heeft de ruggenprik 2x te ver in mijn rug geprikt. De derde keer zat de ruggenprik wel goed.

    Toen een paar uur later ons prachtige meisje geboren werd was ik eigenlijk alles al vergeten, stond niet meer stil bij het feit dat de ruggenprik niet goed gezet is.

    De volgende dag kregen we bezoek van de kraamhulp, ik merkte al dat ik wat licht in mijn hoofd werd. De hoofdpijn was er wel, maar ver op de achtergrond aanwezig. Dacht nog bij mezelf: Nou, als dat het is… Een paar uur later toen de kraamhulp ons uitlegde hoe wij onze dochter Danique in bad moesten doen werd het steeds heviger. Omdat ik mezelf niet vertrouw als ik hoofdpijn heb, heb ik ervoor gekozen om Danique niet zelf in bad te doen. Ik kon Danique wel liggend op bed de fles geven steeds de eerste 2 dagen. Daarna werd het van kwaad tot erger. Ik had vreselijk veel hoofdpijn, kon niet meer staan, niet meer lopen, niet mezelf verzorgen, niet meer plassen maar het aller ergste: niet meer van Danique genieten. Zat mijzelf er zo op te verheugen. De eerste weken zijn gewoon cruciaal voor de band met je kind. Ik kon alleen maar in een donkere kamer, het liefst pik zwart, liggen zonder dat ik het gevoel had dat mijn hoofd op ontploffen stond. Hoeveel pijn ik ook had, ben ik toch iedere nacht mijn bed uit gegaan om Danique haar flesje te geven: deze taak wilden mijn ouders niet overnemen. Naast dat ik Danique niet meer kon verzorgen, vond ik het ook heel erg dat ik na 1 week niet met haar naar buiten mocht. Het was prachtig weer. Ik wilde haar graag showen als een echte trotse mama.
    In tegenstelling tot dat was mijn moeder de eerste die met haar naar buiten ging. Vond dat heel erg oneerlijk. Door de hoofdpijn kon ik heel de dag alleen maar plat liggen, waardoor de kilo’s eraan kwamen en ik kon alleen maar huilen.

    Mijn verstand zei mij dat het door de ruggenprik kwam. En het internet bevestigde dit.
    Het zit zo: Als een ruggenprik te ver in je rug gezet wordt, ontstaat er een gaatje in je ruggenmergvlies. Door dat gaatje stroomt het hersenvlies als het ware naar buiten. Dit zorgt voor een druk op je hersenen waardoor je een hele zware migraine aanval krijgt, heel de dag lang.
    Zodra je ligt zakt de hoofdpijn naar de achtergrond. En als je staat dan stroomt het naar buiten. 0,2% van de ruggenprikken worden verkeerd gezet.

    Volgende week lees je het vervolg van mijn verhaal.