Nog maar een paar weken: van baby naar dreumes

Mijn hemel, wat gaat een jaar snel! Ik roep dat al jaren. Zonder overdrijven. Een dag, een week, een maand? Het stelt niks meer voor. Vaak is het ineens juni en dan overheerst bij mij echt nog het ‘maar het was gister toch oudjaarsdag?’-gevoel. Een jaar heeft 4 seizoenen, voor mijn gevoel is de zomer net pas begonnen maar de kalender vertelt mij dat het over iets meer dan 2 weken alweer herfst is. Wat?! Ja, dat dus! Herfst. Dat betekent dus ook dat onze baby al snel jarig zal zijn. Ze verandert van baby naar dreumes.

4 Oktober 2016 was de grote dag. De dag waarop mijn man en ik voor het eerst papa en mama werden. En vandaag, de dag waarop ik deze blog schrijf, zijn wij nog maar een paar weken verwijderd van haar verjaardag. De dag dat onze kleine baby van toen nog geen 3 kilo, een dreumes wordt. Dag baby!

Niet met je ogen knipperen

Ik kijk met zoveel plezier terug naar die eerste week. Het doet zelfs een beetje pijn als ik mij bedenk dat alles zo ontzettend snel is gegaan. Heb ik er wel genoeg van genoten? Je mag als moeder zijnde echt niet met je ogen knipperen. Want voordat je het in de gaten hebt, zijn ze 11 maanden en ben je ineens heel erg snel bij die eerste verjaardag. De dag dat ze dreumes worden. En dan? Zal elk jaar wat daarna volgt dan nog sneller gaan? Waarschijnlijk wel!

Maar zo ver zijn we nog lang niet. Ons dametje is nu 11 maanden en WOW, wat is ze gegroeid! Ik heb al zoveel kinderen om mij heen zien opgroeien maar het is toch echt anders wanneer het je eigen vlees en bloed is. Je eigen pareltje. Je eigen wondertje. Je eigen alles!

Trots!

In die 11 maanden heb ik waarschijnlijk, net als elke moeder, elke maand wel staan stuiteren van enthousiasme. Elke week leek ze wel weer iets nieuws te kunnen. Al was het iets heel kleins, het gevoel wat je dan zelf hebt is groots. Enorm zelfs! Van omrollen naar tijgeren, zelfstandig zitten, kruipen, optrekken en nu ook bijna los staan. Maar ook het moment dat ze ineens volop begon te vertellen. Niks verstaanbaars uiteraard maar wel vol overtuiging. We weten nog precies welke dag dat dat was. 8 Mei. Ze was toen net 7 maanden en we stonden op het punt richting het ziekenhuis te vertrekken voor een dubbelblind test (dat is een provocatie test voor koemelkallergie). Ze zat in haar wipstoeltje en hele verhalen kwamen er uit. In die mate dat zowel ikzelf als wel mijn man vol verbazing naar haar toe liepen, elkaar aankeken en in de lach schoten. Hallo he! Heb je spraakwater gedronken afgelopen nacht?

Heden den dag

Ondertussen is het september en is dat kletsen van haar niet meer opgehouden. We hebben blijkbaar een heuse kwebbeltante op deze aardbol gezet. Ook stilzitten kent zij niet. Natuurlijk bewegen bijna alle baby’s veel, maar Abby is er eentje met peper in haar achterwerkje. Een heel ondernemend grietje met een, nu al, voorliefde voor turnen. We hebben haar al in veel posities zien liggen en staan en ze werkt heel veel met haar voetjes. Opvallend veel. Ik kan echt uren naar haar kijken en dan overdrijf ik niet eens. Ik ben zwaar gefascineerd door haar. Over wat ze allemaal kan en doet.

Vorige week mochten we ons weer melden op het consultatiebureau. We waren zeer benieuwd naar haar lengte en gewicht, want we waren al zo’n 4 maanden niet meer geweest. 11 Maanden leek toen nog zo ver weg. We waren vooral benieuwd naar haar gewicht. Haar curve liet de laatste paar maanden een daling zien. Ze week af van haar eigen lijn en dat baarde de kinderarts wel wat zorgen. Maar tot onze grote opluchting liet de weegschaal deze keer een toename van 300 gram op 2,5 week tijd zien. Wij zijn dus heel tevreden. En op deze manier gaan we met een rustig gevoel haar verjaardag tegemoet.

Eerste verjaardag is in zicht

Nog minder dan een maandje. Nog maar een paar weken dan word ons dametje 1! En wat kijk ik er naar uit. Ik heb er echt enorm veel zin in. Ken je dat gevoel wat je vroeger zelf had, als kind? Enthousiasme ten top als je verjaardag er weer aan zat te komen? Dat gevoel heb ik nu weer. Voor mijn eigen verjaardag heb ik dat gevoel al heel lang niet meer. Ik vind het leuk om jarig te zijn maar ik ben het dan ook gewoon ineens. ‘Oja, morgen jarig!’ Zo ging dat dit jaar ook. Maar Abby’s verjaardag? Ik voel mij zelf ook weer even kind. Laat maar komen!

We gaan er een paar mooie dagen van maken. Ze is op woensdag jarig en we vieren dat gezellig met ons gezinnetje en de zaterdag die volgt maken we er een iets groter feestje van. Al wil ik deze maand wel echt nog even genieten van onze baby. Nog even wat vaker kroelen, terwijl zij haar stinkende best doet om vooral vrij te zijn. Vrijheid blijheid ‘laat me los mahàààm’. Nog even genieten van het maken van een flesje melk, waarvan er momenteel nog maar 2 per dag over zijn in plaats van, ooit, 5. Vast voedsel smaakt haar 10x beter! Nog even iets vaker haar boxmobiel aanslingeren ook al geeft zij daar niet heel veel meer om. Nog even naar dat speentje kijken die nog op het keukenkastje ligt terwijl zij zelf al sinds 15 mei geen speen meer hoeft. Kortom, haar nog even als baby zien voordat ze een dreumes is! Want zodra ik met mijn ogen knipper is het vast zo ver. Wat gaat het allemaal snel!

Vond jij het eerste jaar ook zo snel voorbij gaan?

]]>