Een aantal weken geleden zag ik een oproep voorbij komen op Twitter van Nathalie. Ze vroeg of er een blogger geïnteresseerd was in het reviewen van haar boek. Ik stuurde Nathalie een mailtje en vrijwel direct kreeg ik een reactie met de vraag of ik mijn adres wilde toesturen. Een paar dagen later viel ‘Lieve Juul’ in de brievenbus en kon ik beginnen met lezen.
Ik had al eerder een review willen schrijven, maar door het heftige verhaal kon ik de woorden niet vinden om goed uit te drukken wat ik van het boek vind. Het haalde veel emoties naar boven en ik ging automatisch in vogelvlucht door mijn eigen (heftige) zwangerschap heen. Toch heb ik mezelf bij elkaar geraapt. Met het besef dat er hier een hele gezonde mooie baby in bed ligt. Want dat is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Dat blijkt maar, na het lezen van dit boek.
Lieve Juul
Een zwangerschap is niet altijd een roze wolk. Zo was mijn zwangerschap verre van ideaal. Een gevecht tegen een placenta praevia totalis (voorliggende placenta) werd uiteindelijk teveel voor onze dochter. Zij overleed ten gevolge van deze aandoening. De wereld waarin wij ons bevonden en nog steeds bevinden heb ik geprobeerd te beschrijven. Wat begon als een dagboek (uit verveling en omdat er veel gebeurde wat ik niet wilde vergeten) is uitgemond tot een boek.
Een boek met herkenningspunten en hopelijk steun voor degene die zich in een vergelijkbare situatie bevinden. Helaas zijn deze mensen er veel teveel.
Na het lezen
Vol goede moed begon ik met het lezen van dit boek. Het leest makkelijk weg en is goed te begrijpen. Het is deels herkenbaar. Nathalie omschrijft erg mooi hoe alleen en onrustig je je soms kunt voelen als je van de gynaecoloog te horen krijgt dat je verplicht rust moet houden. Ik heb ontzettend met haar en haar gezin meegeleefd tijdens dit boek. Want ze schrijft niet alleen over hoe heftig alle gebeurtenissen voor haarzelf waren. Maar je voelt de liefde naar haar vriend en twee oudere kinderen. Hoe ze zich ook nog zorgen maakte over hoe de rest van het gezin zich moest voelen.
Vanaf het moment van de laatste ziekenhuisopname heb ik vrijwel ademloos verder gelezen. Ik had zakdoekjes nodig op het moment dat bleek dat lieve Juul was overleden. Iets ergers kun je als ouders niet meemaken in je leven. En je voelt de pijn en het verdriet in het boek. Toch is het niet alleen een zwaar verhaal. Het boek is geschreven met her en der wat humor.
Ik ben van mening dat dit boek een enorme aanrader is voor iedereen die in zijn werk, of juist prive te maken krijgt met overleden kinderen. Het maakt goed duidelijk wat een enorme impact dit heeft op een gezin. En ik ben ervan overtuigd dat het kan helpen in het contact met de gebroken ouders.
Bestel het boek hier.
Lieve Nathalie
Bedankt dat ik het boek al mocht lezen voor je het überhaupt hebt uitgegeven. Ik vond het bijzonder om zo binnen te kijken in het meest heftige jaar van jullie leven. Ik heb respect voor hoe goed jullie alles hebben opgepakt na die tijd. Met ruimte om te rouwen. Ik heb respect voor hoe je alles ook na het schrijven van je boek op je blog omschrijft. En dat je daar een platform wilt bieden voor mensen in een soortgelijke situatie.
Ik blijf je volgen. En ik hoop dat jullie kinderwens snel werkelijkheid mag worden.
]]>