Van te voren had ik best verwacht dat ik soms met tegenslagen te kampen zou hebben in het hele maagverkleining traject. Maar dat sommige klappen zo hard aan komen, had ik dan weer niet verwacht. Of nou ja, ik kom er duidelijk niet echt een voorstelling van maken. Sommige dingen die bij dit traject komen kijken vind ik moeilijk. Erg moeilijk zelfs. Op de weegschaal gaan staan waar andere mensen bij zijn bijvoorbeeld. Dat vind ik misschien wel het meest confronterende wat er bestaat. Helemaal als de cijfers nogal tegenvallen…
Emotie eten?
Het afgelopen jaar is het regelmatig bij me gecheckt en gevraagd of ik wel eens last heb van emotie eten. Maar dat is gelukkig niet het geval. Anders zou er psychisch nog een heel traject vast kunnen zitten aan het maagverkleining verhaal. Maar als ik druk bezig ben met het veranderen van mijn leefstijl en het zit even tegen, dan raak ik wel heel snel mijn motivatie kwijt. Wat betekent dat ik in plaats van een goed belegde boterham te eten, liever naar de winkel ga om een croissantje te kopen. Erg slecht, dat weet ik. De afgelopen maanden hebben in het teken staan van het ombuigen van zulke gedachtes. En ik ben echt op de goede weg. Er zijn al een aantal slechte (eet)gewoontes waar ik helemaal vanaf ben en daardoor ben ik stuk gezonder gaan leven.
De weegschaal op
Helaas kwam ik er zelf ook al wel achter dat al die veranderingen in mijn leefstijl, niets lieten zien op de weegschaal. Sterker nog, in plaats van afgevallen te zijn, was ik aangekomen. Afvallen is trouwens niet het doel van dit traject bij de diëtiste. Het doel is om mijn leven zo aan te passen, dat het na de operatie makkelijker zal zijn. Maar het is wel belangrijk om aan het eind van het traject niet zwaarder te zijn, dan op de eerste dag van het traject. Ik begon ‘m dus al een beetje te knijpen en begreep er niets van. Door het warme weer hou ik vocht vast. Veel vocht. Mijn benen zijn opgeblazen en ook in mijn gezicht is het goed te zien. Maar dat gaat niet om een aantal kilo verwacht ik. De diëtiste vond tijdens ons laatste gesprek dat ik toch wel weer een keer de weegschaal op moest en was verbaast. En uitte dat, helaas, op een hele nare manier. Ik kreeg overal de schuld van en bovendien zou ik vast liegen over de dingen die ik gedaan had. BAM! Dat was echt een enorme klap in mijn gezicht. Ik vind het al verschrikkelijk moeilijk om de getallen op een weegschaal te moeten laten zien aan iemand, maar als er dan ook nog eens zo’n reactie op komt, terwijl ik wel degelijk enorm mijn best doe, dan komt dat wel even binnen.
Positieve draai
Bij de diëtiste hield ik me groot. Dat komt mede doordat mijn kinderen erbij waren en ik geen idee had of ik boos zou worden als ik het zou uiten. Samen met de kinderen stapte ik de auto in en ik reed direct naar huis. Eigenlijk had ik nog boodschappen nodig, maar ik besloot vooral niet bij de supermarkt te stoppen. Eenmaal thuis heb ik mijn hart gelucht bij een vriendin en Joost heeft een heel scheldkanon te horen gekregen. Niet naar hem gericht, maar als ik boos ben dan laat ik alle woorden die in me op komen er gewoon even uit komen. Hij kent me, weet dat en begreep het in dit geval gelukkig ook. En hij zei exact wat ik nodig had. Hij zag immers toch hoe ik mijn best deed. Hij weet toch hoeveel gezonder we zijn gaan eten. Hij ziet toch dat er geen lege frisdrank flessen meer in huis zijn en bovendien ziet hij toch dat ik worstel met het feit dat het op de weegschaal niet te zien is dat ik gezonder ben gaan leven. In plaats van in de kast te zoeken naar iets makkelijks, omdat ik toch geen zin had om een appeltje te snijden, maakte ik fruit klaar voor de jongens en sneed er gelijk een appel voor mezelf bij. Ik greep niet naar iets makkelijks, ik deed moeite voor mijn eten. Dat is voor een ander heel vanzelfsprekend. Maar dat is het voor mij niet op zo’n moment. Ik was trots op mezelf. Trots dat ik niet naar de verkeerde dingen had gegrepen. En trots op mezelf dat ik niet gelijk de handdoek in de ring gooide.
Gemotiveerd
De afgelopen maanden ben ik hard aan het werk om de knop volledig om te zetten. Hij is al voorbij de helft en heeft nog maar een klein zetje nodig om volledig om te gaan. Maar ik ben enorm gemotiveerd. Daarbij staat er nogal wat op het spel als ik het nu verkeerd aan pak. Want als ik mijn best niet doe, kan ik die operatie waarschijnlijk wel op mijn buik schrijven. Op een dag met een gesprek als ik die ochtend gehad had, zou ik normaal gesproken verkeerde dingen eten, maar bovenal achter de laptop gaan zitten, de jongens verzorgen waar nodig en verder vooral in mijn eigen wereldje kruipen. Nu niet. Ik besloot toen Maik ging slapen de ramen te zemen. Midden op de dag, terwijl er andere mensen over de gallerij liepen. Ik kookte een lekkere (en gezonde!) maaltijd die met veel smaak door het hele gezin werd opgegeten. Ik ruimde de woonkamer zo goed op dat er weer een vuilniszak vol met troep het huis uit kon. En na het eten zijn we met het hele gezin nog drie kwartier gaan wandelen.
En toch…
Maar toch blijft het knagen. Ik vind het vreselijk dat de weegschaal niet wat positievere getallen laat zien. Ik vind het vreselijk dat ik steeds meer begin te walgen van mezelf. Ik vind het zo knap dat er dikke vrouwen zijn die van zichzelf houden en zichzelf mooi vinden. Ik vind het absoluut niet fijn om in de spiegel te kijken. Ik verstop mezelf het liefste, maar ik moet wel naar buiten met de kinderen. Luuk moet naar de peuterspeelzaal. De hond moet uitgelaten worden, de boodschappen gedaan worden. Ik denk de blikken van de caissière te zien als er wat ongezondere producten over de kassa heen gaan, ik voel mezelf ongemakkelijk in mijn kleding en heb weinig energie en / of zin om moeite voor mezelf te doen. Op sommige momenten heb ik er iets minder last van, maar het wordt naarmate de maanden vorderen alleen maar erger. Het traject duurt lang en ik ben dolblij als ik straks weet wat me wanneer te wachten staat.
Ik moet doorgaan, ik moet die laatste paar kilo’s eraf krijgen voor het half jaar bij de diëtiste voorbij is, ik moet doorgaan met het leven van een gezonde leefstijl. Ik ben al zo goed op weg en het zou zonde zijn om het op te geven, dus ik ga door. Zij het met een wat sombere blik, het is niet anders. Ik kan mezelf niet mooier maken dan ik ben, het is wat het is en het is aan mij om ermee om te leren gaan. Maar een lichaam als dit, kan ik nu eenmaal niet accepteren. Ik maak niet voor niets de beslissing te kiezen voor een maagverkleining. Dus laat ik met grote regelmaat de tranen de vrije loop, om vervolgens met mijn kin omhoog weer die verrekte strijd aan te gaan.
Edit: Overigens kwamen we er tijdens het laatste gesprek, na het bekijken van mijn eetdagboek van de afgelopen 4 weken, achter dat het écht niet aan mijn eetpatroon kan liggen. Dus is er besloten uitgebreid bloedonderzoek te doen en te zien of er misschien iets aan de hand is met mijn suikers of schildklier. De diëtiste gaf dit zelf aan en stak behoorlijk wat pluimen in mijn (dikke) reet omdat mijn eet en leefpatroon zo onwijs veranderd is de laatste maanden. To be continued dus….
Afbeelding bovenaan komt van Shutterstock.
Ik schrijf over het hele avontuur van mijn maagverkleining. Vanaf de wens voor een operatie tot alles wat er daarna gebeurt. Je kunt het hele verhaal volgen door de volgende blogs te lezen;
Ik wil een maagverkleining – #1
Mijn intake voor een maagverkleining – #2
Maagverkleining – Hoe reageert mijn omgeving? – #3
Maagverkleining – De apneutest – #4
Maagverkleining – De uitslag van de apneutest – #5
Maagverkleining – De uitslag van de intake, krijg ik de maagverkleining? – #6
Maagverkleining – Naar de dietiste – #7
Maagverkleining – Ik heb nu rust – #8