Author: info@vandongen-online.nl

Fietsen met je baby

Fietsen heb ik altijd veel gedaan. Ik was 24 toen ik mijn rijbewijs haalde en voor die tijd was ik altijd aan het fietsen. Toen ik 12 kilometer verderop een baan vond op mijn 18e, kwam ik erachter dat het openbaar vervoer die kant op te wensen overliet. Dus stapte ik op de fiets. Dag in dag uit. Na een paar weken lubberde mijn broeken om mijn benen heen. Ik viel af, zonder iets aan mijn voeding te veranderen. Dat motiveerde lekker!

Fietsen heb ik dus altijd graag gedaan. Weekboodschappen doen, deed ik op de fiets. Met 2 volle boodschappentassen aan mijn stuur, mijn fietstassen vol en een rugzak vol boodschappen reed ik naar huis. Met veel gezucht en gesteun van Joost. Want hij begreep niet dat ik zoveel spullen kon meenemen op de fiets, zonder te vallen. Tijdens de zwangerschap moest ik het fietsen opgeven. Maar dat gaf niet. Ik had immers mijn auto en mijn scooter. Ik kwam overal waar ik wilde komen en mijn fiets stond stof te happen in de schuur.

De laatste tijd miste ik het. Ik keek ontzettend uit naar het moment dat Luuk zelfstandig kon zitten. Want dan mocht hij mee op de fiets! Fietsen met je baby leek me zo ontzettend leuk! Ik ben van plan een goede moederfiets te kopen. Maar tot die tijd heb ik een fietsstoeltje (via Marktplaats) op mijn huidige fiets gedaan. Afgelopen zaterdag was het zo ver. Luuk ging mee op de fiets. Naar de Gamma. 3,5 kilometer in totaal heen en terug. Prima te doen. Ik moest wel even wennen aan het fietsen met een baby aan mijn stuur. Maar Luuk vond het prachtig.

En wat was het prachtig weer afgelopen weekend. Zondag besloten we dus onverwachts bij mijn vader op visite te gaan. In totaal 14 kilometer fietsen. Misschien wat ver voor Luuk. Maar hij bleef kletsen en lachen op de fiets. Dus fietsten we door. Na wat spelen en lachen en een slaapje over te hebben geslagen fietsten we ook weer met een lachende Luuk terug naar huis aan het eind van de middag. We hebben de smaak te pakken! Ik had wel een houten kont, maar nam mezelf voor om te proberen iedere dag een stuk te fietsen.

Gisteren gingen we ook weer fietsen. Ik heb mijn scooter verkocht en we moesten nog even het papierwerk in orde brengen, dus besloot ik op de fiets naar het dorp te gaan en gelijk wat boodschappen te doen. En als we dan toch al halverwege zijn, is het wel zo leuk om ook oma even met een bezoekje te verrassen.

We gingen op pad. Klaar om weer ruim 15 kilometer te fietsen. Luuk vond het weer leuk. Maar merkte ook dat hij meer kan bewegen als hij in het fietsstoeltje zit. Dat was voor mij wel even wennen. De heenweg ging super. Tot we bijna bij mijn moeder waren. Ik voelde mijn achterband zacht worden en besloot de laatste 500 meter te lopen met de fiets aan mijn hand. Mijn band bleek lek.

Gelukkig vond de buurman van mijn moeder het niet erg om mijn band even gauw te plakken. Na een uurtje of twee besloot ik dus weer terug naar huis te fietsen met Luuk. Hij had weer een slaapje overgeslagen en was helemaal niet meer in zijn hum. Dus begon de eerste kilometer flink te huilen en te jengelen. Maar ineens viel hij in slaap.

Hij zakte steeds dieper in slaap en lag uiteindelijk met zijn hoofd op mijn arm. Ik vond het wel prima. We waren halverwege en ik verbaasde me over het feit dat het fietsen me zo makkelijk af ging. Terwijl ik ruim een jaar niet had gefietst. Blijkbaar verleer je ook het langere afstand fietsen niet. We reden ons dorp in en ik voelde weer mijn achterband zacht worden. Ik stapte af en zag dat mijn band al vrijwel gelijk leeg was. De laatste 1,5 kilometer kon ik dus lopen. Weer met mijn fiets aan de hand. En deze keer ook nog een slapende baby op mijn arm.

Het zag er absoluut niet comfortabel uit, maar ik wilde hem ook niet wakker maken. Met spierpijn in mijn arm kwam ik thuis aan. Nadat ik veel onbeschofte mensen tegenkwam op straat. Allemaal hadden ze commentaar over het feit dat Luuk zat te slapen in zijn fietsstoeltje en ik niet aan het fietsen was, maar liep. In plaats van dat ze me hulp aanboden hadden ze commentaar. Je begrijpt dat ik na het commentaar van meneer nummer 3 niet aardig meer kon reageren.

Wat een dag hebben we achter de rug. Maar we zijn wel lekker aan het fietsen. Het is echt genieten geblazen. Waar ik het eerst altijd al leuk vond om alleen te fietsen. Is het nu nog veel gezelliger om samen te fietsen. Om te kijken naar de dingen die Luuk vol interesse bekijkt. Om te luisteren naar de geluidjes die hij uitkraait vanuit zijn stoeltje. Om te zien hoe hij steeds beter durft te bewegen. En het feit dat hij in slaap valt op de fiets, zegt ook eigenlijk dat hij zich ook prima kan ontspannen op de fiets. Ook niet onbelangrijk!

Weer een mijlpaal achter de rug. Het gaat hard met de kleine man. Ik ben benieuwd waar de volgende ‘eerste keer’ mee te maken zal hebben. Ik gok met Sinterklaas. Tenzij hij voor die tijd ineens begint te staan ofzo. Het is nog spannend welke ‘eerste keer’ er eerder is. Hij is hard op weg naar allebei! Wordt vervolgd…

12 November 2014
Blote mama buiken inzendingen
Begin september plaatste ik een artikel online waar ik erg nerveus voor was. Ik gaf mezelf bloot. Letterlijk. En ik bedacht de #blotemamabuik challenge. Wat was ik bang voor negatieve reacties. Maar die kwamen niet. Sterker nog, ik kreeg tientallen lieve reacties. Op het artikel zelf, maar ook via Facebook, Twitter en Instagram stroomden de lieve reacties binnen. Er was vooral veel respect. Respect voor mij. Dat ik zo’n foto van mezelf online durfde te zetten.

Ook bij Love 2 Be Mama werd de challenge opgemerkt en mijn foto kwam in het artikel te staan. En ook daar stroomde vooral via Facebook geweldige reacties binnen. Ik stond perplex. Dat het tonen van je blote buik als moeder zijnde nog maar zelden gebeurt vanwege schaamte, was me wel duidelijk. Maar dat het zoveel teweeg zou brengen had ik niet verwacht!

Door mijn oproep om massaal blote mama buiken te delen, verschenen er op Instagram een aantal blote mama buiken. Super gaaf om te zien! Zwangere buiken (waaronder die van Gwen!). Buiken met striae. Een strak getrainde buik. Een wat lossere buik, vanwege het kersverse mama zijn. Geweldig om zoveel input te krijgen. Maar bovenal mooi om iemands verhaal erachter te horen en lezen. Moet je blij zijn met die strak getrainde buik? Ja. Maar het valt in het niet als je weet dat deze mama een kindje verloren is.

Het is totaal niet nodig om je te schamen voor je buik. Je huisje, waar maandenlang je kindje in heeft mogen wonen, groeien en uiteindelijk uit geboren heeft mogen worden. Een blote mama buik is er 1 om trots op te zijn!

Hopelijk wil jij, als mama zijnde, ook mee doen met deze challenge. Zoals je ziet kom je volledig anoniem (of je moet een linkje willen) in het artikel te staan. Maar op deze manier inspireer je andere vrouwen om ook hun blote buik te laten zien. Mee doen kan op verschillende manieren:
- Plaats je blote mama buik op Instagram of Twitter, met hashtag #blotemamabuik (wanneer je een account hebt met een slotje, laat het me dan even weten, dan volg ik je!)
- Mail de foto naar info [at] mamakletst.nl
- Like MamaKletst op Facebook en plaats de foto op mijn wall. Of stuur het in een prive berichtje via die pagina.
Ik hoop dat het lukt om maandelijks, of om de maand een artikel vol met blote mama buiken online te kunnen zetten. Samen zorgen we er voor dat vrouwen zich minder gaan schamen voor hun buik. En vol trots hun buik aan de rest van de wereld willen laten zien.

Doe jij al mee?
]]>
10 November 2014
Tweedehands ja of nee?

Baby’s groeien snel. Al die leuke kleine kleertjes die je koopt of krijgt tijdens de zwangerschap kan je kindje vaak maar 1 of 2 keer aan. En als het mee zit vaker. Het is niet nodig om tientallen kledingstukken in dezelfde maat aan te schaffen. Zonde juist! Wij kwamen nog wel eens kledingstukken tegen die eigenlijk bijna niet meer konden, maar die Luuk nog nooit had aangehad. En ik denk dat dat voor iedere moeder herkenbaar is.

Gelukkig had ik lieve mensen om mij heen waar we veel kleding van kregen. Ook via Marktplaats heb ik nog wat leuke kledingstukken aangeschaft. Waarom ook niet? Voor mezelf koop ik eigenlijk nooit iets tweedehands. Maar voor Luuk juist regelmatig. Andere kindjes hebben de kledingstukken maar zo weinig aan gehad, het is juist zonde als het verder ongebruikt in een opbergbak op zolder verdwijnt. Met tweedehands kleding bespaar je geld en je ziet het er meestal echt niet aan af.

Een tijdje geleden werd ik benaderd door Vintage Kids. Een webshop met tweedehands merk kinderkleding. Met de vraag of ik bij ze wilde shoppen. Na een beetje rondkijken in de webshop zei ik geen nee. Wat een leuke kleding verkopen ze! Ik besloot te kiezen voor kleding waar Luuk deze herfst in rond kan kruipen. Namelijk een lekker warm vest van H&M. En een spijkerbroek van Noppies.

Binnen een dag kwam de pakketbezorger al met het pakketje met daarin de kleding. De kleding was verpakt in een sealbag en zat daarin netjes opgevouwen. Het was bijna jammer dat Luuk al lekker lag te slapen ’s avonds. Maar ik legde de kleding apart om het hem de volgende ochtend direct aan te trekken.

De kleding is in maat 74 en is nog iets aan de grote kant. Maar Luuk heeft momenteel weer een flinke groeispurt. Dus zo heeft hij er komende winter nog iets aan. Het vest zit heerlijk warm en staat hem ontzettend stoer. Ik vind de dubbele knopen er zo leuk aan!

Ook de broek is wat lang, maar het staat ook met omgeslagen pijpen erg stoer. Ik had nog helemaal geen kleding van Noppies. Maar wat een mooie kwaliteit is het. Ik ben erg blij met de kledingstukken!

Vintage Kids is een fijne webshop met heel veel leuke betaalbare tweedehands kinderkleding. Het grote pluspunt vind ik dat je in de sidebar ook per maat kunt kijken naar de kleding die ze hebben. Het assortiment wordt regelmatig aangevuld en is erg leuk. En betaalbaar vooral! Op deze manier kun je nog eens leuke merkkleding voor je kleintje kopen zonder erg diep in de buidel te tasten.

En wanneer je zelf merkkleding over hebt, kun je dit ook inleveren. Je krijgt dan 50% van het verkoopbedrag. En dat bedrag kan dus flink oplopen!

Ik ben erg benieuwd hoe jullie denken over het kopen van tweedehands kleding voor je kind.
Tweedehands ja of nee? En waarom?

]]>

8 November 2014
Working mommy

Toen ik zwanger was, waren we het er al snel over eens dat we het beiden prettig zouden vinden als ik thuis zou zijn zodra de baby geboren was. Niet meer werken. Het zou wat aanpassingen vereisen, maar het was niet onmogelijk. We hebben het goed volgehouden de afgelopen maanden. Konden ons hoofd boven wat houden. Maar het water dreigt steeds hoger te komen en we gaan bijna kopje onder. Tijd dus voor veranderingen. Ik word een working mommy.

We redden ons prima. Maar moeten creatief omgaan met ons geld. Weekboodschappen doen voor € 45,- inclusief eten en kattengrind voor de beestjes is hier niet ongewoon. Hoe doe je dat, vragen mensen zich dan af. Tja. Een lijstje maken met de dingen die je nodig hebt en absoluut niets extra’s afrekenen. Of we dan nooit iets extra’s kunnen doen? Jawel hoor. Kleine dingen. Uiteten gaan we nooit. Een avondje samen op pad? Dat is een eeuwigheid geleden. Een wat duurder cadeautje voor de verjaardag van vrienden? Dat gaat niet meer. Daarentegen hebben we nooit het gevoel gehad dat we echt iets hebben moeten laten. Dit is nu eenmaal het leven waar we zelf voor hebben gekozen.

Maar inmiddels beginnen de reserves op te raken. Als de koelkast nu kapot gaat, dan hebben we een probleem. Dus kwamen we op de volgende conclusie; ik ga weer werken. Niet dat ik de afgelopen maanden niets heb gedaan hoor. Ik heb regelmatig fotoshoots, krijg bestellingen via mijn webshop en krijg soms een opdracht binnen voor mijn blog. Maar het is geen vetpot. Het zorgt ervoor dat er eens een gaatje opgevuld kan worden. Maar echt opschieten doet het niet.

Twee weken geleden liep mijn emmer even over. Ik zou zo graag eens een buffertje opbouwen. Zorgen dat we wat kunnen sparen. Af en toe eens zonder er heel veel bij na te hoeven denken een nieuw paar schoenen kopen bijvoorbeeld. Lijkt me weer heerlijk! Maar Luuk naar de opvang brengen zie ik niet zitten. Ik ben niet tegen kinderopvang. Integendeel. Maar niet voor ons voorlopig. Ik besloot te solliciteren op een baan in de avonduren. Dat ging goed, binnen een dag werd ik uitgenodigd voor een gesprek. We bespraken per telefoon de uren en de opbrengsten en maakten een afspraak. Ik begon te rekenen en kwam tot de conclusie dat we niet heel veel op zouden schieten met deze werkavondjes. De opbrengsten wogen niet op tegen de avonden die ik van huis zou zijn. Ik zou dan overdag wel bij Luuk zijn, maar heb natuurlijk ook nog een man die aandacht verdient.

Ik sprak erover met buurvrouw Thea en begon te grappen dat ik misschien toch maar iets met mijn in vorig jaar behaalde diploma moest doen. Maar waar het begon als grapje, begonnen we toch ook te praten over de mogelijkheden. Nu we afscheid van onze lieve Akira hebben genomen, behoort het opvangen van kinderen hier thuis ook tot de mogelijkheden. De volgende dag al kwam Thea langs om een risico inventarisatie te doen en diezelfde avond hakten Joost en ik de knoop door. Ik ga weer aan de slag als gastouder. En ik heb er heel veel zin in.

Het is goed te combineren met Luuk. Hij kan namelijk gewoon thuisblijven. Op deze manier kan ik geld verdienen, heb ik zelf weer wat meer sociale contacten en kan Luuk ook samen spelen met andere kinderen. En het lijkt me ook weer erg gezellig. Verschillende kinderen in verschillende leeftijden om me heen. Samen knutselen, kletsen, liedjes zingen en toekijken hoe ze lekker spelen in hun eigen fantasiewereldje. De aanvraag bij de gemeente is inmiddels in gang gezet. Als het goed is start ik per 1 januari 2015 met mijn eigen gastouderopvang Toverflat.

In mijn ogen is dit de perfecte combinatie. Thuis blijven bij Luuk, maar toch werken. Het vergt voor de komende periode nog wat aanpassingen in huis. Allemaal kleine dingetjes. Maar ze moeten wel gebeuren. Anders keurt de GGD ons huis niet goed. Ik ben erg benieuwd hoe het me gaat bevallen. Het zal ook wel even wennen zijn, drukker ook vooral. Maar ik ben ervan overtuigd dat het vooral erg leuk zal zijn.

Ben jij weer gaan werken na de bevalling?
]]>

5 November 2014
Mond en Kont problemen

Al ruim 4 maanden lang heb ik het idee dat er tandjes aan komen bij Luuk. Huilen, enorm kwijlen, op alles bijten, bobbeltjes in zijn tandvlees, kleine puntjes. Zomaar wat kwaaltjes die regelmatig om de hoek komen kijken. Maar nog steeds is er geen tandje doorheen. De puntjes verdwijnen steeds weer. Het kwijlen lijkt nu de ene dag erger te zijn dan de andere dag. Maar wat daar wel voor in de plaats is gekomen, is de luieruitslag. Luuk’s billen zijn rood. En niet rood als in, een beetje verkleurd. Nee, het is echt kapot. Het glimt gewoon. Zo kapot is het. En ik sta inmiddels met mijn handen in het haar. Ik weet echt niet meer wat we aan de mond en kont problemen kunnen doen.

Van Multilind Baby Care kreeg ik een baby billenspray en een baby tandgel opgestuurd. In de hoop dat het zou werken. Direct toen het binnen kwam ben ik het gaan gebruiken. De tandgel verkoelt en verzacht het tandvlees. Het is de bedoeling dat je 2 tot 3 keer per dag met een klein beetje gel op je vinger zachtjes het tandvlees masseert. Deze gel smaakt naar honing. Luuk vindt het niet heel lekker. Kijkt nog steeds erg vies als ik het op zijn tandvlees masseer. Maar hij laat me wel over zijn tandvlees heen gaan met mijn vinger. Zonder die gel wil hij dat niet. Dus blijkbaar doet het wel iets. Ik heb de gel inmiddels 10 dagen in gebruik en het lijkt erop dat de pijn in zijn mond echt minder is geworden. Een prettig gegeven kan ik je vertellen!

Van de billenspray heb ik de 10% zinkoxide ontvangen. Deze zou direct moeten werken. Je hebt ook de 4% zinkoxide variant. Maar deze is voor meer dagelijks gebruikt. Ook de billenspray gebruik ik nu 10 dagen. Het voordeel van een spray is dat het hygiënischer is dan een zalf uit een potje waar je steeds met je vinger doorheen gaat. Daarbij hoef je ook de rode plekken niet aan te raken. Die plekken zijn natuurlijk al pijnlijk, dus het is alleen maar beter om er zo min mogelijk aan te zitten. Ik had gehoopt dat de spray bij Luuk direct zou helpen. De eerste dagen leek het ook daadwerkelijk minder te worden. Maar inmiddels zijn de rode plekken kapot gegaan. De spray mag niet gebruikt worden op een open huid, dus ik ben gestopt met het gebruik ervan. Ik heb het idee dat er bij Luuk hardnekkiger spul nodig is. Hij heeft duidelijk een gevoelige huid.

De spray vind ik wel heel fijn in gebruik. Er komt geen zalf onder mijn nagels en ik heb geen vette vingers. 1 spray is genoeg om de huid te bedekken. Jammer dat het voor Luuk op dit moment niet werkt. Maar door het fijne gebruik ben ik wel van plan een nieuwe spray aan te schaffen voor wanneer Luuk’s billen niet meer kapot zijn. De Multilind Baby Care producten zijn onder andere te koop bij Etos. Ik ga in elk geval eens een belletje richting de huisarts wagen. Eens zien of ze daar weten wat we aan de billen problemen kunnen doen. En hopelijk komen zijn tandjes ook snel door. Dat zou al een hoop schelen denk ik.

Gelukkig houden de open plekken Luuk niet tegen om te gaan zitten. Gisteren ging hij voor het eerst helemaal zelf zitten! Yay! Hij groeit zo hard!

Wat deden jullie tegen de mond & kont problemen van je kleintje?
]]>

3 November 2014
100 happy mama days #3

We zijn over de helft met de 100 happy mama days challenge! Ik vind het nog steeds leuk om met de challenge mee te doen. Het zorgt ervoor dat ik even stil sta bij een mooi moment elke dag. En hierdoor ga ik de kleine dingen weer meer waarderen. Vandaag dag 41 tot en met 60 op de blog. Hierna volgen er dus nog maar 2 artikelen met een 100 happy mama days overzicht.

41: Samen met papa op tafel dansen op zaterdagavond is erg leuk en ik vind het geweldig om ze zo samen te zien. 42: Nog een foto van Luuk en Joost samen. Ik word zo vrolijk van dat pretkoppie als hij gaat staan. 43: Kleine ondeugd is het. Hoe kun je hier nu niet vrolijk van worden? 44: In bad gaan is een feest!

45: Hij kwam lekker tegen me aan hangen op de bank. Heerlijk! 46: Het is zo leuk dat Luuk steeds meer kan. Zelf zijn fles vasthouden bijvoorbeeld. Op deze manier komt er niets uit, maar hij probeert het wel! 47: Weer lekker cadeautjes aan het freubelen. Zo leuk! 48: Een zelfgemaakt cadeautje geven aan oma.

49: Op zondag een ontbijtje op bed krijgen van de man. Zo lekker! 50: Luuk probeert te kletsen met zijn speen in zijn mond haha. 51: Een dagje werken en zo een beetje vooruit werken vind ik altijd zo fijn. 52: Weer een nieuwe maandfoto en tot de ontdekking komen dat Luuk weer enorm is gegroeid!

53: Een boterham eten gaat echt perfect! Hij smult van de appelstroop. 54: Ik ben geslaagd voor een winterjas voor Luuk! 55: Naar mama blijven kijken, ook al zit ze achter je. Kleine pretletter! 56: Weer zo’n geniet moment tussen vader en zoon.

57: De dag samen beginnen op bed en Luuk van zijn tandjespijn afhelpen met een bijtring. 58: Een stukje wandelen door het park. Tussen de herfstbladeren. Heerlijk! 59: Kleding cadeau krijgen vind ik zo fijn! 60: Ondanks de huildag toch nog kunnen lachen naar papa.

Bekijk hier de 100 happy mama days dag 1 t/m 20
Bekijk hier de 100 happy mama days dag 21 t/m 40
]]>

1 November 2014
TAG – Project Positief

Bij Dagmar kwam ik deze fijne project positief tag tegen. Met al die regen en wind deze week, vond ik het wel tijd voor een positieve vibe op mijn blog. Dus vulde ik de vragen in.

Wat is je favoriete quote en waarom?

“Do one thing every day that makes you happy!”

Waarom dit mijn favoriete quote is? Ik weet hoe naar het kan zijn als je een dag lang niet iets doet waar je gelukkig van wordt. Het is belangrijk om iets te doen waar je gelukkig van wordt. Het zorgt ervoor dat je iets hebt om naar uit te kijken als het een dag, of een periode wat minder gaat. En als je elke dag iets doet waar je gelukkig van wordt, kun je aan het eind van de dag met een tevreden gevoel op de dag terugkijken.

Welke droom zou je in je leven willen realiseren? Yes you can!

Ik zou dolgraag nog eens een reis gaan maken. In 2008 vertrok ik voor 3 maanden naar Thailand en dat smaakt naar meer. Maar ik zou niet weten hoe ik dat moet gaan doen met Luuk. En sowieso houdt Joost ook niet zo van mijn reis ideeën haha. Toch zou ik het wel willen realiseren. En een andere droom is om een acceptabel inkomen te krijgen met mijn eigen bedrijven. Dat zou echt fantastisch zijn!

Wat betekent geluk voor jou?

Geluk zit ‘m in kleine dingen. Bij de vorige vraag had ik het over mijn reis door Thailand. Daar stond ik in de bergen bij een stam. Te praten met de gids. Ik was onder de indruk van het geluk dat de mensen uitstraalden, terwijl ze leven in kleine hutjes op bamboe palen en verder hadden ze niets. De gids vroeg mij of ik wilde omschrijven hoe mijn huis eruit zag. Ik schaamde me kapot om dat te moeten vertellen. Ik werd met mijn neus op de feiten gedrukt. Geluk zit ‘m niet in een huis, of de spullen die je hebt. Het maakt je leven wel prettiger. Geluk is voor mij dus vooral dat ik een dak boven mijn hoofd heb, samen met Joost en Luuk. En dat we elke dag weer wakker mogen worden voor een nieuwe dag.

Wie kan jou ontzettend opvrolijken?

Met stipt op 1 staat Luuk. Zodra ik slaapdronken met mijn ogen dicht naar zijn kamer strompel omdat hij wakker wordt, hoor ik hem al giechelen in bed. Weg ochtendhumeur. Tijd om te knuffelen en te lachen samen. Maar ik moet ook eerlijk zeggen dat ik op het moment eigenlijk sowieso bof met de mensen om heen. Ze kunnen me stuk voor stuk opvrolijken. Dat is wel eens anders geweest. Dus ik ben heel fijn met het handjevol mensen om me heen waar ik blij van wordt.

Voor wat mogen we je ‘s nachts wakker maken?

Je mag me altijd wakker maken voor Luuk. Het maakt niet uit wat er met hem aan de hand is, ik word zo voor hem wakker. Verder mag je me alleen wakker maken als je me verteld dat ik heel erg veel geld gewonnen heb haha. Dat is trouwens wel een beetje tegenstrijdig met wat ik eerder zei. Dat geluk niet zit in spullen enzo. Maar ik zou wel erg vrolijk worden van het vooruitzicht op een nieuwe auto, camera of een eigen huis.

Waardoor kreeg je voor het laatst een lachbui?

Dat was afgelopen weekend op de verjaardag van mijn moeder. Een van de gasten ging vanuit het niets (dronken) een bosuil nadoen. En ik kwam niet meer bij van het lachen. En dat terwijl ik nuchter was, want ik was de bob.

Op welke prestatie ben je ontzettend trots?

Wat dacht je van het feit dat ik mijn zwangerschap heb uitgedragen en zoonlief ook nog zelfstandig op de wereld heb gezet? Achteraf snap ik nog steeds niet hoe het me gelukt is. Maar ik heb het mooi wel gedaan!

Welke boodschap zou je graag aan anderen willen meegeven?

Dat is vooral een boodschap aan andere moeders: Wat vandaag niet kan, kan morgen ook. Je kind herinnert zich het schone huis niet, maar herinnert zich de tijd die jij aan hem/haar besteed hebt. In een huis wordt geleefd en dat mag gezien worden!
]]>

24 October 2014
7 tips om door huildagen heen te komen

Hoewel het een taboe lijkt om er over te praten. Elke moeder kent deze dagen. Huildagen. Ze zijn erg zwaar en duren vaak lang. Ook wij hebben er soms mee te maken. Gelukkig niet dagenlang, maar een of maximaal twee dagen achter elkaar. Ik geef je 7 tips om door huildagen heen te komen.

1. Kijk niet in de spiegel, ik herhaal. Kijk niet in de spiegel.

Als je je al opgejut voelt door het huilen van je baby, is het niet verstandig om in de spiegel te kijken. Ik word er in elk geval niet vrolijk van. Meestal heb ik met een huildag niet eens de tijd om mezelf fatsoenlijk aan te kleden, laat staan op te maken. Ik ken betere spiegelbeelden van mezelf. Dus kijk ik niet in de spiegel op zo’n dag. Daar ga ik me alleen nog maar meer door ergeren.

2. Vraag om hulp

Het is totaal geen schande om een keer om hulp te vragen. Al is het de buurvrouw of ze een boodschapje voor je mee wil nemen. Of vraag opa/oma even op te passen, zodat je zelf even een half uurtje een luchtje kunt scheppen. Je zult zien dat je je daar wat beter van gaat voelen.

3. Neem ’s avonds tijd voor jezelf

Na een lange huildag is het heel fijn om even lekker tot jezelf te komen als je baby slaapt ’s avonds. Lees een boek. Neem een lange warme douche. Ga even sporten. Kijk televisie of doe iets anders waar jij je van kunt ontspannen. Mij helpt het altijd goed om even te gaan haken. Daar hoef ik niet zo bij na te denken en daar word ik lekker moe van.

4. Probeer mee te slapen als je baby slaapt

Als je baby slaapt tussen het huilen door is het heel fijn om zelf ook even je ogen dicht te doen. Je zult zien dat je daar van opknapt. Daarna kun je weer een paar uurtjes huilen verdragen.

5. Ga een stukje wandelen

Wandelen met je baby werkt eigenlijk altijd om je baby te troosten. Luuk huilt nooit als ik met hem wandel.

6. Draag je baby in een draagdoek

Als je baby huilt, is hij vaak rustig als hij tegen je aan kan zitten of liggen. Een draagdoek biedt uitkomst! Op een huildag draag ik Luuk graag in een draagdoek, zodat ik mijn handen lekker vrij heb. Dan kan ik toch nog toekomen aan dat ene huishoudklusje of het versturen van die mail naar de klant die al een dag zit te wachten op reactie.

7. Laat je baby niet huilen

Je baby huilt nooit zomaar. Troost hem dus als hij huilt en laat hem niet huilen. Als je hem troost leert hij dat je er voor hem bent. Misschien is het slecht. Maar ik ga niet eens plassen als Luuk huilt. Des noods zet ik hem in een stoel voor me op de wc, zodat ik tegen hem kan blijven praten en hem kan aanraken.

En moeders, vergeet ook niet dat jullie niet alleen zijn! Ik heb zelf altijd veel steun aan mede mama’s via Twitter of Instagram.

Heb jij nog tips om door een huildag heen te komen?

15 October 2014
100 happy mama days #2

Monique van Moonoloog.nl bedacht een leuke variant op de 100 happy days die je steeds voorbij ziet komen op alle social media kanalen. Zij bedacht de 100 happy mama days challenge. Het is de bedoeling dat je elke dag, 100 dagen lang een foto maakt van iets wat je blij maakt. En dan natuurlijk het liefst een beetje mama gerelateerd. Ik moet eerlijk bekennen dat ik soms een inhaalslagje moet maken, maar toch hou ik het nog steeds vol! 20 dagen geleden kon je deel 1 van deze challenge al lezen. Vandaag komt deel 2 online. Dag 21 t/m 40.

21. Het was tijd om Luuk’s kledingkast uit te mesten. Ergens is het zonde van al die kleertjes. Maar wat ben ik trots op het feit dat mijn kleine man zo goed groeit! 22. Kleine dondersteen. Hij weet dat ik erop reageer als hij op mijn telefoon begint te knagen, dus doet hij het expres. Stiekem kan ik er (nog) wel om lachen. 23. Luuk was weer goedgekeurd op het consultatiebureau. 67 centimeter lang en 7900 gram! 24. Luuk begint sinds vandaag super goed te eten. Hij had hier gesmuld van een hapje appel met avodado.

25. Samen aan tafel ontbijten, lunchen en dineren blijft een groot feest. 26. Wandelen tussen de vallende herfstbladeren. En toch nog een fijne temperatuur. Daar hou ik van! 27. Het weekend starten met een knuffelochtend op bed. Betere weekenden zijn er niet! 28. Nog even uitbuiken voor opa en oma uit Frankrijk op visite komen. Ik geniet altijd zo van deze zondagochtendjes.

29. Na een druk weekend houden we op maandag pyjamadag. Luuk vindt het niet erg zoals je kunt zien. 30. Na een dag weg zijn is het heerlijk om thuis te komen bij mijn kleine mannetje. 31. Ook dit soort dagen horen bij het mama zijn. Huilen, huilen, huilen. Gelukkig bied mama’s borst veel troost en knuffelen we veel op zo’n dag. 32. Mijn kleine mannetje wordt zo blij van eten. En al helemaal als wij kirren dat hij zijn bord zo goed heeft leeggegeten.

33. Op een heerlijke nazomerdag naar de dierentuin en samen bij de aapjes kijken. 34. Ik moet soms zo lachen om de houdingen die Luuk aanneemt haha. 35. Kleine jongetjes worden groot. Luuk ging staan in de box, ik gooide dus direct de plank naar beneden. Maar wat ben ik trots! 36. Hoe vreselijk moeilijk het afscheid van Akira ook was. We kijken terug op een gezellige en fijne ochtend waar we een super wandeling met haar hebben gemaakt.

37. Na een helse nacht wakker worden naast dit blije gezicht. Heerlijk! 38. We kunnen sinds kort weer genieten van de badjes. Luuk vond in bad gaan nooit fijn, maar sinds hij in bad kan zitten gaat het super. Badderen is dus een groot feest nu! 39. Na een ochtend van huis zijn je kleine mannetje zo op bed aantreffen. Heerlijk slapend en ontspannen. Dat maakt me gelukkig. 40. Luuk eet zelfs zijn boterhammetjes goed sinds gisteren. Zo leuk om hem bezig te zien met een broodkorst!

Heb jij al eens een 100 happy days challenge gedaan?
]]>

11 October 2014
Dag mooie Akira

Twee maanden lang hebben we tegen dit moment aangehikt. Het afscheid van onze lieve Akira. We wisten niet precies wanneer het afscheid zou plaatsvinden, maar toen er afgelopen vrijdag dan eindelijk een verlossend telefoontje kwam kregen we een harde klap. Dit was niet wat we ons ruim anderhalf jaar geleden hadden voorgesteld. Toch heeft het zo ver moeten komen. Wij vierden dit weekend geen dierendag, maar wij hadden Akira weekend. Een weekend in het teken van dit verschrikkelijke afscheid.

Terug in de tijd

In januari 2013 besloten we een hond te nemen. We zagen een advertentie met de foto’s van Akira online staan en besloten daarop te reageren. Op een koude zaterdagavond vertrokken we naar de fokkers om deze lieve overgebleven pup te bekijken. Toen de deur openging kwam de mooiste Rottweiler pup die we ooit gezien hadden ons begroeten. Wat een plaatje! Een uur later zat ze bij ons in de auto om mee naar huis te gaan. We genoten met volle teugen van haar. Al heel snel luisterde ze naar haar naam, liep los van de lijn met ons mee in het bos en knuffelde dagelijks meerdere keren met ons.

We startten gelijk met de puppycursus, waar ze binnen een aantal weken met vlag en wimpel voor slaagde. Direct volgde de pubercursus en na een korte pauze deden we ook nog de gevorderden cursus. Het was een groot feest, elke dinsdagavond naar de hondencursus. En Akira luisterde niet heel goed meer. Ze was een echte puber en deed vooral waar ze zelf zin in had. Toch ging het altijd goed. Ik wandelde tussen de middag dagelijks een uur met haar. Lekker het bos in samen, echt ons uitje. Spelen met een bal, wat rondrennen samen en bovenal spelen met alle andere honden uit de buurt. Want andere honden wonen hier veel.

Tijdens mijn zwangerschap

In augustus 2013 kwamen we erachter dat ik zwanger was. Wat waren we blij! Maar helaas begon ik me al direct heel slecht te voelen. Ik was ziek, zwak en misselijk. En als klap op de vuurpijl kreeg ik er ook nog flinke bekkeninstabiliteit bij. Onze ruim 30 kilo wegende sterke Rottweiler kon ik niet meer aan buiten. Ze merkte mijn zwakheid en begon flink te trekken aan de lijn. Dat deed ze nooit! Ik kon haar dus niet meer uitlaten. Tijdens de zwangerschap ben ik nog een keer of drie met haar naar het bos geweest. Waarvan een keer alleen.

Of dit de reden is geweest voor haar vreemde gedrag later, dat weet ik niet. We hadden het niet anders kunnen doen, dus het heeft geen zin om onszelf de schuld te geven. We hebben gedaan wat we konden. En Akira was zo’n lieverd. Ik mocht niets meer tijdens de zwangerschap. Kreeg volledige bedrust voorgeschreven en dit hield ik vol vanwege Akira. Ze kwam lekker bij me op bed liggen en knuffelde me als ik er doorheen zat. Het is echt waar, beesten reageren op je emoties. Dat hebben we het afgelopen jaar heel goed mogen ervaren.

Happen zonder waarschuwing

Rond de kerst kwam haar vreemde gedrag steeds vaker aan bod. Ze hapte naar ‘vreemden’. Als iemand onverwacht langs haar af kwam met zijn arm, hapte ze. Wanneer iemand haar wilde aaien, hapte ze. Joost en ik waren vrijwel de enige die alles met haar konden. Het was prima dat ze aangaf dat ze bepaalde dingen niet fijn vond. Dat mag natuurlijk iedere hond. Maar normaal gesproken gromt een hond voor die hapt. Als waarschuwing. Akira deed dit niet en hapte direct. Naar mijn weten heeft ze nooit echt iemand gebeten, maar dat happen gebeurde steeds vaker.

Na de bevalling kwam er kraamhulp in huis, de verloskundigen kwamen af en toe voor een controle, er kwam een huisbezoek vanaf het consultatiebureau en natuurlijk kraamvisite. Elke keer weer moesten er bij de deur allerlei instructies verteld worden. De hond is enthousiast, maar negeer haar en raak haar vooral niet aan. We waren bang dat ze weer zou happen. Als er kinderen op bezoek zouden komen, sloten we haar op in een andere kamer. Veel te bang dat ze een kind te pakken zou nemen. Want tja, kinderen aaiden Akira nu eenmaal.

Akira nodigde uit om geaaid te worden. Keek vrolijk, kwispelde, sprong van blijdschap in de rondte en deed daarbij alles om geaaid te worden. Maar als dit niet op de juiste manier gebeurde, begon ze te happen. Best eng!
Ook was ze naar andere honden erg onberekenbaar. Maar alleen als beide honden aangelijnd waren. Als Akira aan de lijn liep, was ze een draak buiten. Trekken en blaffen. Ze was niet te houden. Tot ze los liep, dan was ze weer heel lief, ook naar andere honden.

De druppel

We hadden al eens tegen elkaar gezegd dat we het gedrag niet altijd konden accepteren. Als Joost niet thuis was en ik haar terecht wees, beet ze mij wel eens in mijn arm. Niets noemenswaardigs. Ik ben niet bang voor haar, dus ik trok me er weinig van aan. Maar we beseften ons wel dat we ook een kleine man in huis hebben. Wie zegt dat ze hem niet een keer gaat bijten? Dat vergeef je jezelf nooit!
Begin augustus ging Joost met haar naar buiten, net als anders. Tijd voor de laatste ronde ’s avonds. Op de terugweg stond er een kind met zijn vader in de lift. En op weg naar buiten viel Akira vanuit het niets dat kind aan. Kind huilen, hij zei dat hij gebeten was. Maar er was niets te zien. Gelukkig, hij was niet gebeten, het was vooral de schrik. Logisch ook. Akira was dan niet een hele grote Rottweiler. Maar ze is wel een Rottweiler, met dito kaken!

Joost kwam thuis en vertelde aangedaan wat er was gebeurd. Zo kon het niet langer. Er moest iets gebeuren. Vanaf dat moment zijn we in contact geraakt met de dierenarts, een gedragsdeskundige en zijn we zelf nog veel gaan praten. En we kwamen maar uit op een oplossing. Akira moest weg. Wij kunnen haar niet de training bieden die ze nodig heeft. Hoe graag we ook zouden willen. Maar we willen ook niet afwachten wat er verder gebeurt. Straks bijt ze echt een kind. We kiezen liever zelf dat ze weg moet, dan dat er voor ons besloten wordt door bijvoorbeeld de politie.

Zoektocht naar een nieuwe plek

We gingen dus op zoek naar een nieuwe plek voor haar. Maar ons hart brak elke keer weer als we aan dachten dat ze weg moest. Toch hebben we Luuk’s belang en natuurlijk ook haar belang voorop gesteld. Ik durf niemand meer in huis uit te nodigen, maar kan zelf ook moeilijk van huis weg, omdat Akira niet heel goed alleen kon zijn. Ik isoleerde helemaal. En dat is niet alleen voor mij niet goed, maar vooral voor Luuk niet.

Na alle mogelijke manieren afgewogen te hebben, kwamen we uit bij een stichting. Zij zullen Akira opnemen, observeren, trainen en op zoek gaan naar een juiste baas. Welke met behulp van een gedragsdeskundige op gang geholpen wordt met hoe deze met Akira om moet gaan. We werden op de wachtlijst geplaatst en na ruim twee maanden wachten kwam afgelopen vrijdagavond het telefoontje. Er was plek.

Het afscheid

Eergisteren mochten we haar wegbrengen naar haar voorlopig nieuwe thuis. Het hele weekend hebben we haar verwend met hondenkoekjes, lekker vlees en andere beloningen. We knuffelden wat af en hebben eigenlijk 2 dagen lang non stop op bed gelegen met haar. Maakten foto’s van haar en Luuk. Maakten foto’s van haar alleen en lieten een traan bij het idee dat dit echt op zou houden.

Het is niet eerlijk. Als ze net zo lief zou zijn tegen anderen, als dat ze tegen ons was, dan was er niets aan de hand. Dan hadden we over een aantal jaar pas afscheid hoeven nemen, als ze naar de hondenhemel zou gaan. Maar helaas. Ze was onbetrouwbaar geworden en we hadden geen andere keuze.

Maandagmorgen bracht ik Luuk naar mijn moeder en ben ik snel weer naar huis gegaan. Nog een keer naar binnen en begroet worden door een hyperactieve hond. Nog een keer de deur nauwelijks open krijgen omdat Akira als een wilde tegen alles aan begon te springen. Nog een keer samen het bed op springen om heel hard te knuffelen. We pakten de spullen die we nodig hadden voor het doen van afstand. En we liepen naar buiten. Ik draaide de deur op slot en bedacht me direct dat dit de allerlaatste keer was dat Akira onze deur uit zou lopen. Nog een keer in de lift, waar toevallig een kind in stond, dus we moesten wachten op de volgende.

Op naar het bos. Waar Akira de perfecte hond uit hing. Ze rende rond, speelde met andere honden en hield goed in de gaten waar wij waren. We maakten nog een hoop mooie foto’s en wandelden daarna terug naar de auto. Uiteraard met een enorme steen in onze maag. Een half uur later kwamen we aan bij de stichting. Het afscheid was echt daar. Na het uitwisselen van de laatste informatie, wat instructies en de betaling werd ze meegenomen. Ze liep vrolijk mee, gelukkig. Ze heeft ons dus niet in zien storten op dat moment, maar liep rustig weg, met haar bekende krul in haar staart.

Een leeg huis

En dan kom je thuis. Zonder begroet te worden. Zonder een hyperactieve blije hond in je huis rond te zien rennen. Het was stil. Akelig stil. En dan komt toch echt de klap. Hoe moeten we hier nu toch aan wennen? Ik heb echt nog nooit eerder zoiets vreselijks hoeven doen. We zijn er kapot van.

En nu proberen we te wennen aan dit hond-vrije leven. Nog steeds is het vreselijk, maar we beseffen ons ook dat we niet anders konden.
Ik heb getwijfeld of ik dit op mijn blog kwijt wilde, want ik weet ook dat heel veel mensen totaal niet achter onze beslissing staan. Maar er niet over schrijven voelt ook niet goed. Een lange blog dus deze keer, op een andere manier dan jullie van mij gewend zijn. Maar ook Akira was een heel groot onderdeel van ons gezin. En zij verdiend uitleg op mijn website.

]]>

8 October 2014