mamakletst.nl

Author: info@vandongen-online.nl

  • Blogger dilemma tag

    Een beetje dilemma ga ik niet uit de weg, daarom vind ik de Blogger Dilemma Tag bedacht door Happy Liz juist zo leuk! Er zijn steeds twee stellingen en het is aan mij het dilemma aan te gaan en uit die twee opties te kiezen. En dat alles heeft natuurlijk alles te maken met bloggen.

    Nooit meer tekst of nooit meer foto’s op je blog?

    We beginnen gelijk moeilijk! Ik zou ondanks dat ik enorm visueel ingesteld ben, denk ik toch kiezen voor nooit meer foto’s op mijn blog. Al vind ik wel dat foto’s de tekst afmaken en haak ik eigenlijk altijd af bij blogs waar geen afbeeldingen gebruikt worden. Het leest ook makkelijker als het tussendoor even opengebroken wordt door een afbeelding, vind ik.

    Altijd een huilbui als je je blog bezoekt of altijd 30 minuten moeten wachten op je blog?

    Dan maar een huilbui. Ik bedoel, ik ben een vrouw, een moeder, ik stik van de hormonen en dat huilen gebeurt sowieso al vaker dan me lief is. Een langzame website daarentegen vind ik echt een absolute afknapper.

    Je blog bestaat voor een groot gedeelte uit advertenties of je kunt niet meer reageren op de reacties die je ontvangt.

    Hmm, tja. Ik denk dan toch dat ik liever wel reageer op de reacties die ik ontvang. Juist de interactie vind ik zo leuk aan het bloggen. Maar ik moet ook bekennen dat ik de inkomsten door middel van advertenties toch ook wel nodig heb. Maar zonder bezoekers geen advertenties, dus die interactie is hoe dan ook heel belangrijk!

    Geen social media of geen mailbox?

    Dan zou ik kiezen voor geen mailbox. Dat zou soms ook wel handig zijn trouwens, want altijd alles maar up to date houden, valt me best nog wel eens zwaar. Ik heb via de mail vooral contact met bedrijven, maar ook dat kan via social media. En de interactie met lezers vind ik gewoon heel fijn. En ik ben graag van alles op de hoogte haha.

    Je foto’s zijn onwijs wazig of je hebt altijd witregels tussen de zinnen op je blog.

    Hmm, dan maar wat meer witregels tussen de zinnen op mijn blog. Maar het is eigenlijk allebei heel lelijk. Wazige, onscherpe foto’s vind ik wel echt verschrikkelijk. En die plaats ik dan ook alleen als het in een weekoverzicht voorbij komt, omdat de foto gemaakt is met mijn telefoon.

    Je artikel blijft maximaal 12 uur staan op je blog of je mag maar twee uur in de week bloggen.

    Hmm bij het eerste krijg je dan een soort van snapchat idee, terwijl ik het juist zo gaaf vind om te zien dat zelfs artikelen die ik 3 jaar geleden al schreef, nog dagelijks gelezen worden. Ik kies dus voor maar twee uur in de week bloggen. Dan maar wat minder artikelen online om toch kwaliteit online te blijven zetten.

    Je mag niks persoonlijks kwijt op je blog of je layout is heel simpel en wit.

    Dan kies ik absoluut voor een simpele layout die heel wit is. Ik vind persoonlijk bloggen leuk, het is mijn uitlaatklep en ik merk dat mijn lezers het ook leuk vinden deze artikelen te lezen. En een simpele witte layout hou ik eigenlijk wel van. Ik fleur het liever op met mooie foto’s tussen de teksten.

    WordPress of Blogger houdt geen spam tegen of Bloglovin werkt niet.

    Als Bloglovin’ niet werkt, kan ik daar zeker niet wakker van liggen. Enorm veel spamreacties maken me dan weer wel heel erg stressy, dus dit is een makkelijke keuze. Ik heb het idee dat Bloglovin’ een beetje uit is. Vroeger (jaja, hoor mij nou…) was Bloglovin’ echt dé manier om blogs te volgen, maar tegenwoordig plaats je zo makkelijk je blogs automatisch door op Facebook en Twitter, dat het veel makkelijker is daar vandaan te klikken. Ik betrap mezelf er in elk geval op nog maar weinig op Bloglovin’ langs te komen. De blogs die ik wil lezen, kom ik via social media wel tegen.

    Je artikelen moeten altijd rijmen of je hoort alleen maar negativiteit in je hoofd als je een artikel schrijft.

    Dan maar altijd negativiteit in mijn hoofd. Ik vind rijmende teksten best leuk, als ik Sinterklaas of Kerstmis vier, maar verder niet. Negatieve gedachtes kan ik redelijk goed tackelen tegenwoordig.

    Je moet reclame maken over je blog aan iedereen die je spreekt op een dag of je moet elke dag een shirt aan met: ‘bezoek mijn blog …(naam van je blog).

    Tja, reclame maken.. Ik vertel eigenlijk sowieso wel aan vrijwel iedereen die ik spreek dat ik blog. Maar ja, geldt dan ook het kassameisje waar ik mijn boodschappen bij afreken? Een shirt kun je nog bedekken met een vest of een jas. Ik zou dus voor het shirt kiezen. Maar ik vertel al snel vol trots over mijn blog tegen mensen die ik tegenkom.

    En wat kies jij? Nooit meer tekst of nooit meer foto’s op je blog?

    ]]>

  • Babyritme met 8 maanden

    Maik is alweer een ruime 8 maanden oud. Tijd dus om zijn babyritme van dit moment op te schrijven. We zitten een beetje in een rommelige periode met slaapjes en eten en drinken. En Maik leert allemaal nieuwe dingen, dus ik kan stiekem niet wachten tot we in iets rustiger vaarwater zitten om iets meer duidelijkheid in onze dagen te krijgen.

    Dagritme

    Onze dagen zien er nu ongeveer als volgt uit;

    5:30 – 6:00 – Als we mazzel hebben is dit het eerste moment tijdens de nacht, maar het gebeurt regelmatig dat we Maik ook om 1 of 2 uur al bij ons hebben voor nog een flesje midden in de nacht. Anders komt Maik zo rond 5:30 uur en als hij halverwege de nacht nog heeft gedronken iets later, maar dat is meer een uitzondering eigenlijk. We starten de dag met een fles 180 + 6 scheppen voeding en 2 schepjes rijstebloempap
    8:30 – 10:00 – Slapen
    10:30 – Paar hapjes fruit, als hij er zin in heeft tenminste, anders krijgt hij een rijstwafel
    12:00 – 12:30 – Fles 180 + 6 scheppen voeding
    13:00 – 15:00 – Slapen
    15:30 – 16:00 – Fles 180 + 6 scheppen voeding
    17:30 – Als hij zin heeft wat hapjes groente, maar het kan ook zijn dat hij even een uurtje slaapt
    18:30 – Wassen, omkleden, knuffelen en een fles drinken van 180 + 6 scheppen voeding en 2 schepjes rijstebloempap

    Voeding

    Er is in zijn voeding nog nauwelijks veranderd. Behalve dat Maik nu ook wat makkelijker zelfstandig kan eten. Over het algemeen gaat de vaste voeding er nog steeds niet heel erg goed in. Ook drinkt Maik nog steeds 4 flessen per dag met uitschieters naar 5 als hij ‘s nachts besluit een flesje te willen. Dit is heel anders dan hoe het bij Luuk ging. Die gaf duidelijk zelf aan wanneer er een fles vanaf kon en hij meer vaste voeding wilde hebben. Maar Maik kan dit niet zo goed aangeven en hem daarin sturen gaat ook moeizaam. Ach ja, ik maak me er niet zo druk om. Nog steeds is hij geen zware baby, dus ik ga er vanuit dat dit gewoon nog is wat hij nodig heeft. We zullen zien hoe het de komende maanden zal gaan.

    Slapen

    We zitten nu op het punt dat hij langzaam aan van 3 naar 2 slaapjes per dag gaat. 3 slaapjes zijn eigenlijk net teveel, maar 2 soms ook net te weinig. Het hangt er ook maar net vanaf of we ‘s morgens naar de peuterspeelzaal moeten, want dan hou ik hem wakker, tot we thuis zijn en het hangt er vanaf hoe de nacht is gegaan. Mijn kleine baby was zo’n fijne doorslaper al vanaf een week of 5, maar sinds hij in het ziekenhuis heeft gelegen, slaapt hij niet zo best meer. Ach ja, we hebben ervan genoten die eerste maanden. Er komt vast weer een moment dat hij langer gaat slapen. Wellicht als hij beter gaat eten en dus voller zit.

    Hoe ging de overstap van flesvoeding naar vaste voeding bij jouw baby?

    Lees hier over de ritmes op andere momenten het eerste jaar:

    Babyritme met 1 maand
    Babyritme met 2 maanden
    Babyritme met 3 maanden
    Babyritme met 4 maanden
    Babyritme met 5 maanden
    Luuk’s babyritme met 6 maanden
    Babyritme met 7 maanden

    ]]>

  • Weekoverzicht #141

    Wat een warmte de laatste dagen. Vorige week hebben we ook al genoten van de mooie dagen en ik laat ze jullie weer zien in een weekoverzicht. Kijk je mee?

    Maandag

    Het lijkt erop dat Luuk het zindelijk worden serieus begint aan te pakken. Daarom maakte ik een plaskaart. Na elk vol rijtje krijgt hij iets lekkers. Want met andere dingen kunnen we hem blijkbaar niet omkopen haha.

    Het plassen gaat goed en als ik Luuk vertel dat ik dat aan Joost zal sturen in een berichtje, wil hij perse samen even op de foto.

    Ineens ging Maik staan. Nou hadden we dat al wel een klein beetje aan zien komen, maar toch. Als het dan zo ver is, schrik je. Want wat staat die box dan hoog! Inmiddels staat die dus natuurlijk naar beneden. Net als zijn ledikant.

    Kijk dat trotse bekkie weer. Hij vindt nieuwe dingen doen zo ontzettend leuk.

    Vervolgens gaan alle remmen los, overal moet hij even staan.

    ’s Middags moest ik voor de voorlopig laatste afspraak na de tandarts. De afgelopen maanden heb ik mijn angst voor de tandarts op zij gezet en mijn gebit op laten knappen. Want daar moest het nodige aan gebeuren na mijn HG zwangerschappen. Gelukkig is alles nu achter de rug. En terwijl mijn verdoving uitwerkte, knuffelde ik met de jongens.

    Dinsdag

    Je grote broer ophalen van de peuterspeelzaal is reuze gezellig. Maik gaat zo hard lachen als hij Luuk weer ziet na een ochtendje rust. En het was weer een eerste keer, namelijk de eerste keer zelf eten onderweg. Heerlijk zo’n rijstwafel.

    En omdat het van dat mooie weer was, liepen we via een omweg naar huis. Luuk gaat dan mee op zijn loopfiets.

    Die loopfiets staat veel te laag, Luuk is gegroeid! Dus we nemen de fiets mee naar boven om het zadel en het stuur hoger te zetten. Zo zit hij een stuk beter.

    Hoi mama, ik kom weer even staan!

    Luuk op het potje, papa ervoor om een verhaaltje te lezen en Maik kruipt er omheen. Wat een gezellig uitzicht.

    Woensdag

    Maik is vandaag net zo lang uit mijn buik als dat hij erin heeft gezeten. Daarom bijna net zo’n foto als ik altijd maakte tijdens de zwangerschap.

    Wij gaan samen gezellig aan tafel lunchen. Voor het eerst de chocopasta van de Kleine Keuken op brood. Maik vindt het wel lekker, maar eet nog niet zo veel.

    Donderdag

    De warmte in huis en vermoeiend. Daarnaast is het plassen op het potje heel intensief en daarom gaan we s middags maar even samen wat relaxen op bed.

    Daarna gaan we op vliegenjacht. Want Luuk vindt ze stiekem een beetje eng. Maar deze elektrische vliegenmepper vindt hij geweldig. “Kom mama, vliegen stinken!”. Ach ja, ik hobbel wel weer achter een vlieg aan om ze te bakken met m’n tennisracket 😉

    Nomnomnomnom, zelf eten is zo leuk!

    En als Maik op de foto gaat, wil Luuk natuurlijk ook even.

    Vrijdag

    Als we Luuk naar de peuterspeelzaal gebracht hebben, gaan we de auto naar de garage brengen. Er moeten een paar kleine dingen gerepareerd worden voor de APK keuring. Ik neem Maik in de draagzak weer mee naar huis.

    Twee bussen in en na een gezellig ochtendje bijkletsen met een verre buurvrouw komen we thuis en gaan niet veel later Luuk ophalen met de fiets.

    En eenmaal thuis gaan we aan de slag met de knutselwerkjes voor Vaderdag. Luuk vond alleen dat hij zijn lippen ook wel in mocht kleuren.

    Als Joost gaat voorlezen aan Luuk, gaat Maik meestal naar Luuk’s slaapkamer om er ook bij te zijn. Ik legde hem bij Luuk in bed en dat vonden ze wel gezellig haha.

    Als de jongens op bed liggen, ga ik als een speer richting een dorp verderop met de bus, tijd om wat boodschappen te doen en de auto op te halen. Bepakt en bezakt kom ik ’s avonds weer thuis.

    Zaterdag

    Vandaag ben ik co-host bij het blogfeestje. Super leuk! Heb jij je links al gedeeld?

    Na een dag werken komen de jongens me uit de slaapkamer halen omdat we gaan eten. Dus wilden ze nog eventjes voor de passpiegel keten.

    Zondag

    Goedemorgen deze morgen. Het is 5:15 en poeh, ik blijf maar moeite houden met die vroege ochtenden nu Maik steeds gebroken nachten heeft.

    De vaderdagknutsels werden afgemaakt… En ja, Luuk werd echt boos.

    Ook Maik had geknutseld.

    En dit was de bedoeling van Luuk’s knutselwerkje.

    Maik gaat zich nu echt overal aan optrekken, waaronder het tv-meubel. Kijk zo lief Luuk hem staat aan te moedigen.

    Jaaaa papa is wakker, dus gaan we met alle knutselwerkjes en cadeautjes naar hem toe.

    En daar hoort geknuffel op bed bij natuurlijk.

    Ook bij oma wilde Maik nog even langs de bank stappen.

    Om daarna in een diepe slaap te vallen. Heerlijk! Konden we tenminste rustig naar huis na een drukke gezellige dag.

    Wat heb jij gedaan met Vaderdag?

    Lees ook: Weekoverzicht #142

    ]]>

  • De uitslag van de intake, krijg ik de maagverkleining?

    Wekenlang heeft het me bezig gehouden. Ik zou immers binnen zes tot acht weken na de intake te horen krijgen of ik in aanmerking kom voor een maagverkleining. Mijn telefoon week niet van mijn zij en iedere dag dat de telefoon niet ging werd ik meer onzeker. Het voelt als een martelgang. Het is bijna onmenselijk om zo’n tijd te moeten wachten. En dan gaat zelfs in de achtste week na de intake de telefoon maar niet… 

    De eerste 4 weken

    Ik was zo stoer, de uren na de intake. Ik ga heus niet zitten wachten op dat telefoontje. Ik weet immers dat het 6 tot 8 weken gaat duren. Gemiddeld 7 weken zeiden ze, dus ik ga er vanuit dat ik in de zevende week iets hoor. Zo niet, dan is er ook geen man over boord. De eerste vier weken gingen dan ook redelijk ontspannen. Ja, ik dacht er wel eens aan. En nee ik was niet altijd meer heel zeker van mijn zaak. Maar dat hoort erbij denk ik.

    Week 5 en 6

    Vanaf dit moment begin ik ‘m toch een beetje te knijpen en ik hou mijn telefoon wat meer in de gaten. Het houdt me bezig en ik lees veel in een lotgenoten groep. Ik lees over mensen die net geopereerd zijn en zie wat voor impact de operatie op ze heeft. Ook lees ik over mensen die de intake net hebben ingepland en ik ben blij dat ik ze een beetje mee kan vertellen hoe dat in zijn werk gaat. Maar ik zie ook verontrustende berichten voorbij komen. De obesitas kliniek waar ik het traject begonnen ben, lijkt het zo druk te hebben dat ze niet op tijd kunnen bellen. Mensen wachten al langer dan 8 weken. Maar ik wuif het weg, dat gaat bij mij vast en zeker niet gebeuren. Toch begin ik al nerveuzer te worden en de onzekerheid gaat aan me knagen. Wat nou als ze me te jong vinden? Wat als ze me niet zwaar genoeg vinden? Cijfers liegen niet, maar toch.

    Week 7 en 8

    Waar ik ga, gaat mijn telefoon. Ik ga zelfs niet meer douchen tussen 8 en 5 omdat ik bang ben het telefoontje te missen. Ga ik naar de wc, gaat mijn telefoon mee. Ga ik de jongens een schone luier geven, neem ik mijn telefoon mee. Steeds meer lees ik over de ingreep, de impact en ik kijk uiteraard veel naar voor en na foto’s. De mensen die de vorige weken nog zo lang hebben moeten wachten, hebben nog steeds geen antwoord gehad en zij hebben te horen gekregen dat de internist die besluit of je wel of niet geopereerd gaat worden, gewoonweg geen tijd heeft de dossiers door te nemen. Ai, dat ik dus in de 8e week nog steeds niet gebeld ben, komt dus niet helemaal als een verrassing, maar het voelt wel heel erg naar.

    Russisch roulette

    Ook in de 9e week gaat mijn telefoon niet en de dagen lijken voorbij te kruipen. Mensen weten dat ik eigenlijk al antwoorden had moeten krijgen en stellen dus steeds meer vragen. Dag in dag uit houdt het me bezig. Ik check mijn telefoon. Zoek het nummer van de obesitas kliniek op en overweeg te bellen, maar dat hebben ze gezegd; bellen mag niet. Je krijgt het vanzelf te horen. Als ze nog niet gebeld hebben, weten zij het antwoord namelijk ook nog niet.

    Een internist in het aangrenzende ziekenhuis maakt namelijk de beslissing. Een internist die ik nog nooit ontmoet heb. Ik heb een pasfoto afgegeven, heb gesprekken gevoerd met andere mensen en aan de hand van hun verslagen gaat een volslagen vreemde bepalen of mijn leven drastisch veranderd gaat worden of niet. Het voelt als russisch roulette. Jij mag wel en jij mag niet. En dan is het maar net of je links of rechts staat. Zo gaat het natuurlijk niet, maar ik haal me van alles in mijn hoofd. Ik word onzeker en krijg steeds vaker het gevoel dat ze me gaan afwijzen. Ik ben dus ondertussen ook al mijn vervolgstappen aan het bedenken. Het ziekenhuis waar ik een second opinion wil laten doen is al uitgekozen en ik begin me in het traject te verdiepen die ze daar doorlopen.

    Tegelijkertijd voel ik me op sommige momenten ook heel zeker van mijn zaak. Ik heb een BMI van hoger dan 40, ik ben gemotiveerd, ja ik ben jong, maar juist daarom zouden ze mij moeten opereren. In mijn ogen kan ik slanker namelijk nog veel meer van mijn leven maken dan ik nu doe. En dat heb ik in mijn ogen best weten over te brengen tijdens de intake. En zo slingert mijn gevoel constant van hot naar her. Ik weet ook dat ik slaapapneu heb, maar heb de officiële uitslag en de vervolgstappen nog niet gehoord, dus ik ben erg moe. Moe van de spanning, moe van wat het in mijn hoofd doet, moe van het constant mijn telefoon in de gaten houden. Ondertussen is ook Maik opgenomen geweest, Luuk is om de haverklap ziek en ik word daardoor enorm geleefd.

    Week 10 gaat in

    Op maandag is het exact 10 weken geleden dat ik de intake gehad heb. In de lotgenoten groep lees ik dat de vrouwen die geen antwoord kregen, een week daarvoor eindelijk gebeld zijn na 14 weken. 14 weken! Daar ben ik nog lang niet. Dat is nog een maand. Ik knijp ‘m er behoorlijk van, maar kom inmiddels ook op een punt dat ik accepteer dat het telefoontje gewoon nog niet gaat komen. Vandaag ga ik naar het ziekenhuis voor een afspraak met de longarts en zij is verbaast dat ik nog niets gehoord heb. Ze kan er ook niets over vinden in het systeem. Ik doorloop de stappen met haar die nodig zijn en wat mijn gezondheid qua longen betreft zou het een operatie niet in de weg moeten staan. Sterker nog, ik heb een milde vorm van slaapapneu, waardoor ik zelfs met een BMI van 35 in aanmerking kom voor een operatie. Dat zou bij een second opinion dus alleen maar mooi meegenomen zijn. Ik laat het allemaal een beetje los en heb voor het eerst sinds tijden een vrij rustige nacht.

    En dan mis je een oproep

    Op dinsdagochtend breng ik Luuk zoals elke dinsdag naar de peuterspeelzaal en op de terugweg loop ik nog even door de supermarkt met Maik. Ik doe wat boodschappen en loop op mijn dooie gemakje terug naar huis. Ik heb maar weinig plannen deze ochtend. Het plan is om een beetje te werken en de keuken op te ruimen. Eenmaal thuis pak ik de boodschappen uit, ik leg Maik in zijn bed en ik leg mijn telefoon op tafel. “Gemiste oproep” staat er op het scherm. Mijn hart slaat over, het is een telefoonnummer die niet in mijn telefoon staat en het is een 030 nummer. De voicemail is ingesproken en snel luister ik het af. “Ik bel u in verband met de uitslag van de intake bij de obesitas kliniek”. NEE HE! Ik heb gewoon HET telefoontje gemist!

    Zo snel als ik kan bel ik terug en degene die ik aan de telefoon krijg, zegt op een zakelijke toon dat zij mij geen antwoorden mag geven en me doorverbind met de juiste persoon. Ai, dit klinkt wel heel serieus. Ze mag vast geen slecht nieuws gesprekken voeren denk ik nog. Als ik de juiste persoon aan de lijn heb zegt ze dat ze nog even mijn gegevens erbij moet zoeken. Ze weet namelijk niet meer precies wat er aan de hand was. Die 3 seconden duurde 2 minuten.

    De uitslag

    “Je weet zelf natuurlijk al dat je nog geen volledig groen licht kunt krijgen, omdat je nog een paar maanden naar de dietiste moet, maar als je dat hebt afgerond staat niets je in de weg om geopereerd te worden.”. Wacht. Wacht even. Je bedoelt… Je bedoelt dat ik geopereerd ga worden? “Ja dat bedoel ik inderdaad!”.

    Ik was uitzinnig van blijdschap. Ik stond te schreeuwen en te huilen in de keuken. Ik liep rondjes, danste wat in de rondte en liet de tranen de vrije loop. Ondertussen was ik erg blij dat Luuk op de peuterspeelzaal zat, want ik zou geen idee hebben hoe ik hem op dat moment duidelijk had moeten maken dat ik moest huilen van blijdschap. Want gehuild, dat heb ik. Ik heb gehuild als een baby, op een hele lelijke manier. Maar wat maakt het uit! In 1 klap ben ik vergeten hoe vreselijk de afgelopen weken waren. Het maakt allemaal niet meer uit.

    Mijn leven gaat veranderen. Het gaat gebeuren. Ik word geopereerd. Volgend jaar kerst ben ik slank.

    Ik schrijf over het hele avontuur van mijn maagverkleining. Vanaf de wens voor een operatie tot alles wat er daarna gebeurt. Je kunt het hele verhaal volgen door de volgende blogs te lezen;

    Ik wil een maagverkleining – #1
    Mijn intake voor een maagverkleining – #2
    Maagverkleining – Hoe reageert mijn omgeving? – #3
    Maagverkleining – De apneutest #4
    Maagverkleining – De uitslag van de apneutest #5

    ]]>

  • Living Arrows 24/52: Samen met mama op de foto

    Ken je dat? Dat je zelf bijna niet met allebei je kinderen op de foto staat? Tenzij het een onscherpe selfie is, die met je telefoon is gemaakt. Bij mij komt het vooral doordat ik zelf vaak degene ben die de foto’s maakt, maar daarnaast zie ik mezelf ook helemaal niet graag op de foto staan. Toch is het samen op de foto gaan af en toe zo belangrijk. Daarom gingen we in deze Living Arrows week eens een keer met zijn drietjes op de foto.

    Voor de kinderen maakt het niet uit hoe ik eruit zie. Luuk zegt regelmatig spontaan dat ik mooi ben. Zelf zie ik dat niet zo, maar wat maakt dat uit? Dit soort foto’s zijn waardevol! En hopelijk kan ik over een paar jaar vooral lachen om hoe ik er toen uit zag, omdat ik tegen die tijd hopelijk heel veel kilo’s lichter ben. Ik wil ook niet op een vervelende manier naar deze foto kijken, me verdrietig voelen over de onderkin die duidelijk zichtbaar is, of me schamen omdat ik geen make-up draag en mijn haar lelijk zit.

    Wat ik wel wil zien is de pret die we hadden. Luuk wilde helemaal niet bij me komen zitten, tenzij hij gek mocht doen. En Maik keek op zijn manier gewoon een beetje toe naar alles wat er gebeurde. Gewoon een gezellig onderonsje tussen ons viertjes (want papa haalde alles uit de kast om ons alle drie naar de camera te laten kijken), op een doodnormale dinsdagavond na het eten. Bijna bedtijd, het moment om het laatste beetje energie eruit te persen en nog even heel veel pret te hebben met elkaar. In het Living Arrows verhaal wat ik begin januari deelde, staat niet voor niets het volgende:

    You may give them your love but not your thoughts,
    For they have their own thoughts.
    You may house their bodies but not their souls,
    For their souls dwell in the house of tomorrow, 
which you cannot visit, not even in your dreams.
    You may strive to be like them, 
but seek not to make them like you.
    For life goes not backward nor tarries with yesterday.

    En dat is precies waar het om gaat. Zij hoeven de struggles die ik met mezelf heb niet te zien of te herinneren later. Als zij naar deze foto kijken over een jaar of 20, hoop ik dat ze zien hoe leuk we het hadden, dat ze zien hoe trots ik op ze ben en dat ze zich herinneren dat vrijwel alles kan en mag, zelfs als dat een gekke bek op de foto trekken is als je drie jaar oud bent!

    En het helpt me eraan te herinneren dat we ook gauw eens met zijn vieren op de foto moeten 😉

    Dit is foto 24 van het Living Arrows project dit jaar. Wil je er meer over lezen? Dat kan hier!

    Doe je ook mee met het delen van een foto van je kind(eren) 1 keer per week, 52 weken weken lang? Post een foto op social media met de hashtag #LivingArrowsNL en ik kom de foto zeker bekijken!

    ]]>

  • Griep en uitdroging bij (kleine) kinderen

    Afgelopen week kreeg mijn jongste dochter een griepje. Na één keer spugen en twee dagen koorts en diarree, dachten we dat het ergste voorbij was. ’s Nachts begon het spugen opnieuw en het hield niet op. Alles, maar dan ook alles kwam er meteen weer uit. Plasluiers bleven uit en ze werd minder goed aanspreekbaar. Uiteindelijk kwamen we op de spoedeisende hulp terecht.

    Na een nacht en een dag spugen, was haar lijfje op. De diarree en koorts van de dagen ervoor, hadden ook niet geholpen. We hadden al twee keer de huisarts bezocht die dag en waren tot twee keer toe naar huis gestuurd met een drankje. Het hielp allemaal niets. Het ging steeds sneller achteruit. Ons meisje sliep bijna alleen maar, was niet goed wakker te krijgen, praatte niet meer en reageerde traag. Na heel wat telefoontjes met de huisartsenpost mochten we eindelijk naar het ziekenhuis. Wat een opluchting!

    Achteraf had ik veel eerder op mijn strepen moeten gaan staan. Zeker toen een andere huisarts ons voor de tweede keer naar huis stuurde. Ik voelde gewoon aan mijn mamainstinct dat het niet goed ging. Als mama ken je je kindje toch het best!?

    Gelukkig ging het na een nacht ziekenhuis met ORS via een sonde een stuk beter. Het spugen stopte uiteindelijk. We mochten aan het eind van de volgende dag weer naar huis om thuis verder uit te zieken. Ik heb heel wat geleerd over griep en uitdroging bij kleine kinderen de laatste dagen. Die info deel ik graag met jullie!

    Uitdroging: Wat is het precies en hoe ontstaat het?

    Bij kindjes in de leeftijd van 3 maanden tot 2 jaar komt uitdroging het meest voor. Uitdroging is simpel gezegd een tekort aan vocht in het lichaam. Het ontstaat vaak door diarree, spugen en koorts. Doordat je kindje zich erg ziek voelt wil en kan het vaak ook minder of in erge gevallen helemaal niet meer drinken. Hierdoor gaat er meer vocht uit dan er binnen komt en dan raakt je kindje uitgedroogd. Het is heel belangrijk dat je de symptomen op tijd herkend. Bij wat oudere kinderen duurt het wel 2 tot 3 dagen, voor er sprake is van uitdroging. Bij kleine kindjes kan het echter al binnen 24 uur zover zijn. Neem uitdrogingssymptomen heel serieus. Ik wil jullie niet bang maken, maar als je ze negeert kan het leiden tot ernstige dingen als coma, een shock en beschadiging van organen zoals hersenen, nieren en de lever.

    Symptomen: Waar kun je uitdroging aan herkennen?

    Ik kende de meeste symptomen wel, maar toch vond ik het erg lastig inschatten wanneer je nou echt aan de bel moet trekken. Mijn onderbuik gevoel zei al heel snel dat het niet goed ging. Ik heb voor jullie onderscheid gemaakt in wat in mijn ogen de meest duidelijke signalen zijn en wat ik lastiger te beoordelen vond.

    Duidelijke symptomen

    • Niet of weinig plassen (een halve dag of langer): Dit was voor mij één van de eerste symptomen. Mijn dochtertje had waarschijnlijk rond 4uur ’s nachts haar laatste plasluier. Zelfs dat weet ik niet zeker, want het ging gepaard met een enorm vieze diarree luier. Ze bleef spugen en het plassen bleef uit.
    • Droge mond en droge lipjes: Je kon zien dat haar lipjes gedurende de dag droger werden. Ook wilde ze graag drinken, want ze had dorst, maar hoe weinig ik haar ook gaf, het kwam er allemaal meteen weer uit.
    • Koude armpjes en beentjes: Ons meisje had dit niet. Dat maakt het dan ook weer lastig als je de symptomen bekijkt. Je denkt dan, oh dat heeft ze nog niet, misschien valt het mee. Een of een paar symptomen zijn echter al voldoende. Je kindje hoef ze niet allemaal te vertonen en toch kan het uitgedroogd zijn.
    • Huilen zonder traantjes en kwijlen. Een kindje dat nog huilt met grote krokodillentranen of heel erg kwijlt is meestal niet uitgedroogd. Ons meisje raakte echter al snel wat suf en lusteloos. Ze praatte niet of nauwelijks en huilde ook niet meer. Daardoor vond ik het voor ons lastig te beoordelen. Het is echter wel een heel duidelijk signaal.

    Symptomen die wat lastiger te beoordelen zijn:

    • Sufheid, traag reageren, niet goed aanspreekbaar. Aan de ene kant lijken dit hele duidelijke symptomen. Als je kindje echter ziek is, zijn ze natuurlijk nooit helemaal fit. Bij ons was het ook zo dat ons meisje door al dat spugen de halve dag en nacht niet goed had geslapen. Toen ze rond de middag steeds in slaap viel en niet goed wakker te maken was, vond ik dat heel lastig. Reageert ze nou niet goed of is ze echt gewoon moe. Na een tijdje werd het wel duidelijk dat dit niet meer normaal was. Als ze haar oogjes open had, dan keek ze dwars door je heen. Ik had haar de hele dag door langzaam zwakker zien worden. Mijn man kwam thuis en zag meteen, dit is niet goed. Ik vind het nog steeds erg dat ik niet eerder aan de bel getrokken heb. Bij de huisarts leefde ze wel weer wat op, die dacht dat het wel mee viel. Ik had mijn onderbuik gevoel moeten volgen.
    • Snelle ademhaling. Wat is nou eigenlijk normaal? Ik vond dat lastig te beoordelen. Ademt ze nou sneller? Je gaat ook op alles letten als ze ziek zijn, dus tja ik vond dit lastig te beoordelen.
    • Versnelde hartslag. Dit is helemaal iets waar ik niet in thuis ben. Hoe moet je dit beoordelen? Dat laat ik liever over aan de arts.
    • Diepliggende ogen. Op de spoedeisende hulp in het ziekenhuis, zei de verpleegster meteen. Ja, uitdroging, dat is wel duidelijk. Je ziet het ook aan de diepliggende ogen. Ik vond dat nog moeilijk te zien. Ons meisje was zeker duidelijk afgevallen en zag er anders, bleek en dunnetjes uit. Maar dat van die diepliggende ogen? Het was mij niet zo opgevallen.
    • Huidplooi optillen. Door een huidplooi op te tillen, kun je ook zien of je kindje al dan niet uitgedroogd is. Je knijpt in een stukje huid/tilt een stukje huid op om te kijken of het snel “terug veert”. Bij de huisarts gaven ze aan dat de huid minder snel terug veerde dan normaal, maar dat het nog niet super ernstig was. Ook weer lastig om dit zelf te beoordelen. Wat is normaal? Als je kindje echt heel erg uitgedroogd is, dan kun je dat heel duidelijk zien, dan blijft de huidplooi staan. Wat er echter tussen dat stadium en normaal inzit?

    Wat kun je doen om uitdroging te voorkomen?

    Het allerbelangrijkste is drinken.

    Drinken

    Ik dacht dat water het beste was, maar de huisarts gaf aan dat je ze zelfs beter iets met suiker of zout kunt geven. Dit verliezen ze namelijk ook bij een flinke griep en daar worden ze alleen maar slapper van. Je kunt dan denken aan wat limonade, thee (met een beetje suiker of diksap of aan een beetje bouillon.

    ORS

    Wat je ook kunt doen is een middeltje tegen uitdroging bij de apotheek halen: ORS. ORS is een mengsel van zouten en druivensuikers, dat de vochtbalans herstelt. Het is te krijgen in poedervorm en in bruistabletten. Wij hebben dit ook geprobeerd. Het punt bij ons was, dat ons meisje de smaak ervan erg vies vond en het zo niet wou drinken. De ene huisarts gaf aan dat je het best met wat sap kunt mengen, zodat ze het wel binnenkrijgen. De andere huisarts gaf juist aan dat het beter was dit niet te doen. De suiker- en zoutbalans van ORS zou verstoord worden, als je er iets anders door mengt, waardoor het niet optimaal werkt. Toen we de tweede keer naar huis gingen, moest ik mijn dochtertje om de 5 minuten een heel klein beetje ORS geven met een lepeltje. Bij ons werd dit één grote knoeiboel. Uiteindelijk heb ik het met een spuitje geprobeerd en dat ging iets beter, maar zelfs een paar ml kwamen er direct weer uit. Het kan echter soms net wel voor een ommezwaai zorgen, dus zeker de moeite waard dit te proberen!

    IJs

    Een andere goede tip, die we in het ziekenhuis kregen was ijs. Huh? IJs Ja! IJs! Wil je kind niet goed drinken, geef het dan een waterijsje (dus geen Cornetto of Magnum). Op die manier krijgen ze steeds een klein beetje vocht binnen.

    Koorts

    Als je kindje koorts heeft, let er dan goed op dat het de warmte goed kwijt kan. Een lakentje en een fijne, losse katoenen pyjama is vaak al genoeg.

    Pijn

    Heb je de indruk dat je kindje niet meer goed wil drinken, doordat het erge (buik)pijn heeft? Dan kun je eventueel paracetamol geven. Als de pijn minder is, dan wil je kindje misschien ook weer beter drinken.

    Lees ook: Pseudokroep; wat is het en wat kun je eraan doen?

    Wanneer trek je aan de bel?

    Allereerst moet je dus op de bovenstaande symptomen letten. Zoals ik al aangaf, is het soms wel lastig om te beoordelen of je kindje echt aan het uitdrogen is. Voor mij waren het uitblijven van de plasluiers en uiteindelijk het traag en slecht reageren, de belangrijkste symptomen. Toch zei mijn onderbuikgevoel al vrij snel dat het niet goed was. Het allerbelangrijkste wat ik jullie daarom wil meegeven is: Vertrouw op je moederinstinct! Ga zeker niet zitten wachten tot je kindje echt uitgedroogd is!

  • Bewust één kindje, maar waarom?!

    Eigenlijk heb ik nooit getwijfeld; ik wil maar één kindje, klaar. Heel soms komt er dan toch zo’n vlaag voorbij, waarin ik weer denk aan het minimensje in mijn buik en zo’n lief klein baby’tje in mijn armen. Maar toch, één is genoeg. Ik leg graag uit waarom ik hier zo over denk.

    Huilen

    Jaxx was en is nog steeds een vrij pittige baby. Hij huilde de eerste 2 à 3 maanden ongeveer 18 uur per dag door de koemelkallergie en de reflux. Ook ‘woonde’ hij daarbij 6 weken lang bovenop me, omdat op zichzelf slapen totaal niet leuk was. Inmiddels gaat dit beter en heeft hij soms nog hangdagen. Doodnormaal kind nu dus, maar ik vergeet die eerste maanden denk ik nooit meer. Ik was continu gestresst door het gehuil en oververmoeid, omdat ik geen moment had om rustig bij te komen. De kans dat een volgend kindje ook koemelkallergie en reflux heeft, is groot. Ik weet niet of ik dit nog een keer allemaal aan kan.

    Financieel

    Mijn collega zei een keer; ‘Waar er één kan eten, kunnen er ook twee eten’. Ik zou een tweede kindje ook absoluut eten, drinken en liefde kunnen bieden, maar de duurdere kleding en spullen die ik nu voor Jaxx koop, niet. Ik vind het leven op dit moment heel erg duur. Alleen al de vaste rekeningen per maand. Jaxx zijn voeding wordt gelukkig vergoedt (€800,- per maand), maar zijn Stokke kinderstoel en zijn nieuwe kleding van Mini Rodini niet. En ik weet het: dat is toch niet nodig? Nee, absoluut niet, maar ik wil hem dit kunnen geven. En dan hebben we het nog niet eens over het studeren gehad of op vakantie gaan met een heel gezin!

    Nachtelijke taferelen

    De nachten gaan hier nu op het moment wel goed. Met hier en daar een nacht dat Jaxx ons bed veel gezelliger vindt. Opnieuw de gebroken nachten hebben, daar leer ik wel mee leven. Maar dat door jouw baby’tje ook jouw peuter/kleuter wakker wordt en misschien wel mee gaat feesten/huilen? Ik weet niet of ik dat aan kan. Twee kindjes troosten midden in de nacht. Het is niet mijn beste moment van de dag.

    Aandacht

    Ik ben zo dankbaar voor het krijgen van Jaxx, hij is echt mijn wereld. Ik voel me soms schuldig als ik ga werken en hem naar de gastouder breng. En met een tweede kindje ga ik me dus 2x zo schuldig voelen!! Ook ben ik bang dat ik ze niet allebei de aandacht kan geven, die ze nodig hebben (is vast onzin). Ik wil me volledig kunnen focussen op Jaxx en alles heel bewust meemaken. Er hoeft bij ons nooit iemand te wachten!

    Dit zijn de overwegingen die ik al meerdere keren door mijn hoofd heb laten gaan. Toch zie ik ook leuke kanten van een tweede kindje:
    – Gezellig groot gezin aan tafel!
    – Jaxx leert samen spelen.
    – Jaxx wordt minder verwend (?).
    – Twee keer zoveel liefde!
    – Twee keer zoveel kusjes en knuffels!

    Ik heb respect voor alle mama’s en papa’s en al helemaal voor papa’s en mama’s met meer kindjes. You rock!

    ]]>

  • Last minute knutselen voor Vaderdag

    Over twee dagen is het alweer Vaderdag en als je (net als ik) nog last minute iets samen met je kinderen wil knutselen voor je man, je vader of welke man dan ook, heb je misschien wel iets aan onderstaande ideeën. Ik heb verschillende vaderdag knutselwerkjes voor je onder elkaar gezet. En onder de foto klik je door naar de blogs waar uitleg staat over hoe het gemaakt is. Veel knutselplezier! 

    My dad rocks

    Heb je een grindpad in de buurt en nog een fotolijstje liggen? Dan is deze toffe fotolijst al snel gemaakt.

    Bron: My Dad Rocks

    Een leuke mok maken voor Vaderdag

    Dit vergt iets meer tijd, maar ik vind het zo’n leuk idee, dat ik het jullie niet wil onthouden.

    Bron: Een leuke mok maken voor Vaderdag

    Vaderdag telefoonhoesje met een tekening

    Een tekening van je kind altijd bij je hebben, dat heb je als je je kind op een telefoonhoesje laat tekenen.

    Bron: Vaderdag telefoonhoesje met een tekening

    Lees ook: De leukste cadeaus voor vaderdag

    I love daddy tekening

    Ah zo schattig, zelfs als je kind vooral nog krast, zijn dit soort tekeningen heel leuk om te geven.

    Bron: I love daddy tekening

    I’m nuts for you

    Een leuk cadeautje om te geven aan de papa’s die van nootjes houdt.

    Bron: I’m nuts for you

    Ik hou van je tot de maan…

    Dit zag ik op gastouder Facebookpagina’s veel voorbij komen de afgelopen jaren. En dat is ook niet zo gek, het resultaat is zo leuk! De foto van je kind kun je bij een klimrek maken in de speeltuin om de hoek.

    Bron: Ik hou van je tot de maan en terug

    Pap tekening

    Mijn eigen Luuk maakte toen hij 15 maanden oud was deze ‘pap’ tekening. Het eerste echte knutselwerkje en we bewaren het trouw.

    Bron: Pap tekening

    Een pot vol pret met papa!

    In plaats van cadeautjes waar je vaak toch niet zoveel aan hebt, is dit wel echt een heel leuk idee. Een pot vol pret met papa. Maak herinneringen in plaats van spullen te kopen. Een gegarandeerd succes. En mama kan ondertussen even lekker met de benen omhoog als de mannen ergens mee bezig zijn samen. Twee vliegen in 1 klap! 😉

    Bron: Een pot vol pret met papa

    Natuurlijk kun je ook genoegen nemen met het knutselwerkje wat ze op school of de kinderopvang hebben gemaakt. Maar zelf vind ik het altijd erg leuk en gezellig om met de kinderen aan tafel te zitten knutselen.

    Heb jij al iets geknutseld voor Vaderdag met je kinderen?

  • Besparen op je vaste lasten

    Het leven is duur. Als ik aan het eind van de maand naar het rekeningoverzicht kijk, schrik ik vaak van de hoeveelheid kosten die gewoon rustig leven al met zich meebrengen. De vaste lasten zijn hoog en soms stiekem zelfs een beetje zonde van het geld. Ik weet in elk geval wel leukere dingen om ons geld aan uit te geven. Maar hoe kun je op een leuke manier besparen op je vaste lasten? Ik geef je een paar tips.

    Thuis geld besparen

    Er zijn verschillende manieren om in huis minder geld uit te geven. Aan de huur of hypotheek kun je niet perse wat doen. Al overwegen wij wel of het niet verstandiger is een huis te kopen in plaats van te huren, omdat we hiermee geld zullen besparen. De lasten zullen hierdoor iets lager worden en bij iedere hypotheek aflossing, wordt er echt iets afgelost. Het aflossen heeft een doel en met huren is je geld echt weg. Waar we wel wat aan kunnen doen is de droger minder vaak aan te zetten, bij kleine maaltijden de vaat met de hand af te wassen, in plaats van de vaatwasser te gebruiken en iets korter douchen helpt ook al mee in het besparen op de uitgaven.

    Ook is het handig om abonnementen na te lopen, maak je bijvoorbeeld nog gebruik van het volledige internet en televisie pakket of zou er iets uit kunnen? En is de aanbieder waar je nu lid van bent, nog wel de goedkoopste of is het beter om over te stappen? Datzelfde is het geval met de energie. Energie vergelijken kan verstandig zijn om tot goedkope energie te komen. En in de winter kun je makkelijk de thermostaat een graadje lager zetten. Dit soort simpele aanpassingen zorgen al voor goedkopere rekeningen aan het einde van de maand.

    Buitenshuis geld besparen

    Nog altijd vind ik het een sport om voor de boodschappen zo min mogelijk geld uit te geven. Niet omdat het perse moet, maar ik vind geld uitgeven aan eten gewoon een beetje zonde. Maar het is wel nodig. Geld besparen met de boodschappen doen we door van te voren een bepaald bedrag te pinnen en daar moeten we het mee doen. Als gezin van 4 redden wij het makkelijk om voor € 250,00 boodschappen te doen voor de hele maand. En ja, daar zit flesvoeding voor Maik bij in.

    En tijdens dagjes uit is het net zo makkelijk om van te voren alvast gesneden fruit en lekkere koekjes mee te nemen, in plaats van veel geld uit te geven door in de dierentuin een patatje of een broodje te kopen. Het zijn kleine aanpassingen, maar die kleine aanpassingen kunnen voor veel extra geld zorgen. Op die manier kun je weer geld sparen om te kunnen uitgeven als er een apparaat in huis kapot gaat bijvoorbeeld.

    Op welke manieren bespaar jij geld? 

    De windmolen afbeelding komt van Shutterstock.

  • Zwerfafval en hangjongeren

    Levi en ik lopen over straat. Hij wil iets wat op straat ligt oprapen. “Bah”, zeg ik, “Laat dat maar liggen, het is afval!” ’s Avonds vertel ik het voorval aan mijn manlief. Ik vertel hem dat ik eigenlijk schrok van mijn eigen reactie. Want mijn tweejarige peuter wil afval oprapen, had ik dat, achteraf gezien natuurlijk, niet gewoon samen met hem in de prullenbak moeten gooien? Iets met het goede voorbeeld enzo?

    Soms is de autisme van mijn oudste zoon een zegen. Wanneer je hem (eindelijk!) iets hebt aangeleerd, blijft hij dat vrijwel altijd vanzelf doen. Het lijkt af en toe bijna op het programmeren van een computer. Op het moment dat ik dit artikel schrijf zit hij tegenover me. “Gooi jij weleens afval op straat?”, vraag ik hem. “Nee, nooit”, is zijn antwoord. En ik weet dat ik er in dit geval blindelings vanuit kan gaan dat hij de waarheid spreekt. Ik heb hem namelijk geleerd dat je afval netjes in een prullenbak gooit. Is er geen prullenbak in de buurt? Prima, dan hou je het bij je totdat je thuis bent! Zo simpel is het.

    Onze flat staat langs een looproute van middelbare scholieren. Ze lopen van school naar de supermarkt en weer terug. Ondanks dat de route voorzien is van voldoende prullenbakken, is de weg regelmatig bezaaid met plastic zakjes en andere soorten afval. Hetzelfde geldt voor de prachtige, relatief nieuwe speeltuin tegenover onze flat. Die trekt, naast hangjongeren, blijkbaar ook zwerfafval aan. Je zou bijna zeggen dat het zonde is van al die prullenbakken die ze hebben geplaatst, maar goed.

    Gooide ik vroeger nooit wat op straat? Ja, ik heb me daar ook zeer zeker schuldig aan gemaakt. Op de één of andere manier voelde dat heel stoer ofzo. Maar al snel voelde het ontzettend fout om zo achteloos met het milieu om te gaan. Op school leerde ik namelijk over de gevolgen van al het zwerfafval en hoe lang het duurt voor iets helemaal vergaan is. Als het überhaupt vergaat. Toen was de lol er helemaal wel af.

    Staan onze kinderen nog wel voldoende stil bij de gevolgen van al het zwerfafval wat ze op straat deponeren? Of zouden ze gewoon last hebben van een ‘overkill’ aan informatie? Een kwestie van door de bomen het bos niet meer kunnen zien. Ik bedoel, wanneer de mensheid weigert te veranderen, is het nog maar afwachten hoe lang onze planeet het volhoudt natuurlijk. Want als volwassenen al niet willen veranderen, waarom zou een puber dan nog moeite doen?

    ]]>