mamakletst.nl

Author: info@vandongen-online.nl

  • Waarom sparen voor je kind?

    Kinderen brengen kosten met zich mee, nieuwe kleding, opleiding, speelgoed, er zijn veel verschillende kosten waar je mee te maken krijgt als je een kind hebt. De kosten hangen deels natuurlijk ook maar net af van wat je je kinderen meegeeft en wat je daarvoor nodig denkt te hebben. Sparen voor je kind kan daarom verstandig zijn, maar niet iedereen doet dat. Waarom zou sparen voor je kind wel handig zijn?

    Spaarrekening op naam van je kind of op je eigen naam?

    Voor verschillende spaardoelen kun je het beste verschillende rekeningen openen. Er zijn kosten die je al hebt voor je kind 18 is, dus dan is het handig een spaarrekening op je eigen naam te openen, zodat je er altijd bij kunt. Maar voor zaken die pas na de 18e verjaardag van je kind zullen plaatsvinden, kan het raadzaam zijn een spaarrekening op naam van je kind te openen. Dit geld komt vrij op hun 18e verjaardag.

    Schoolkosten

    De kosten voor school lijken alleen maar groter te worden. Waar de basisschool, buiten de “vrijwillige bijdrage” om gratis is, komen er toch steeds meer kosten voor spullen bij kijken. Een iPad, een laptop, er zijn steeds meer apparaten nodig om mee te kunnen doen met alle lesstof. En ik weet niet hoe het bij jou zit, maar wij hebben echt het geld niet zomaar liggen om dat soort apparaten te kunnen kopen. Het is dus handig daar vast wat geld voor opzij te zetten.

    Rijbewijs halen

    Zelf heb ik pas op mijn 23e mijn rijbewijs gehaald, eerder had ik het nog niet echt nodig. En nog steeds zou ik denk ik prima zonder kunnen, maar inmiddels weet ik niet meer beter dan dat er een auto voor de deur staat. Een rijbewijs halen kost veel geld. Als je kind gelijk op zijn 18e (of het kan tegenwoordig zelfs al op hun 17e) zijn rijbewijs wil halen, kan het raadzaam zijn daar alvast geld voor te sparen.

    Goede start voor een eigen huis

    Niet alle kinderen gaan direct op hun 18e het huis uit, maar je kunt natuurlijk ook sparen voor een latere periode. Het is fijn als je je kind een goede start kunt geven, door spaargeld te geven voor zijn of haar eerste eigen huis. Een bank zit immers toch fijner dan een tuinstoel. Of het kan gebruikt worden voor een borg bij een huurhuis.

    Grote uitgaven zoals een auto of trouwen

    Er zullen nog wel meer gebeurtenissen zijn waarbij (veel) geld nodig is. Het kopen van een (nieuwe) auto bijvoorbeeld en wat als je kind gaat trouwen of zelf aan kinderen gaat beginnen? Het is fijn om voor zulke gebeurtenissen een spaarpotje te hebben, om ze te kunnen steunen door middel van het kopen van grote spullen.

    Hoe doe jij dit? Spaar je met verschillende doelen? Of gooi je alles op 1 grote hoop?

  • Wanneer ging jij voor een tweede kindje?

    Na het krijgen van ons eerste kindje stond onze wereld op zijn kop. Wat was dát anders zeg. Van een heerlijk rustig leven met z’n tweetjes was het toch wel even wennen om met z’n drietjes te zijn. Onze baby was heftig. Een huilbaby. Krijsen deed hij, uren achter elkaar. Maar ondanks die heftige periode was al snel duidelijk: wij willen kijken of we nóg zo’n mooi exemplaar kunnen en mogen maken.

    Anoniem bloggen

    Laat ik me trouwens eerst even voorstellen. Ik ben Anonieme Mama. Dat is natuurlijk niet mijn echte naam, maar ik blog nu liever nog even anoniem. Ik vind het namelijk wel ontzettend leuk om over onze kinderwens te schrijven, maar ik vind het niet nodig dat iedereen weet dat mijn man en ik aan het ‘fabrieken’ zijn.

    Maar goed, terug naar dat moment dat we over een tweede kindje gingen nadenken. Voor ons kwam dat best snel. Voor mij, hormonaal als ik was, voelde de gedachte aan een tweede kindje al snel vertrouwd. Vertrouwd, maar nog niet verstandig. Mijn lichaam had en topprestatie geleverd en ik vond het niet verstandig om dat een paar maanden na de geboorte van ons kindje nogmaals te doen.

    Rammelende eierstokken 2.0

    Nu we ruim een jaar verder zijn is dat anders. Onze mini heeft zich van een hulpeloze baby ontpopt tot een schattige dreumes. Een schattige dreumes die vast heel lief gaat zijn voor een broertje of zusje. Gelukkig zijn er medisch geen belemmeringen en mag ik ‘gewoon’ nog een keer zwanger worden. Daarom zijn wij deze maand begonnen met kijken of we dat kunnen regelen. Van ons eerste kindje waren we heel snel in verwachting en ik hoop dat dat deze keer ook zo zal zijn. Die rammelende eierstokken versie 2.0 zijn namelijk hevig aanwezig haha.

    Hoe ging dat bij jou? Wilde je al heel snel een tweede kindje? Of vind jij één wel genoeg?

    ]]>

  • 36,5 weken in en uit mijn buik

    De laatste weken van mijn zwangerschap waren intens. Zo zou ik dat denk ik het beste kunnen noemen. En hoewel het er even op leek dat Maik nogal wat te vroeg op de wereld zou komen, was dit uiteindelijk voor de mooiigheid maar een paar dagen het geval gelukkig. Vandaag is Maik net zo lang uit mijn buik als dat hij erin heeft gezeten en net als dat ik dat bij Luuk deed, wil ik daar toch graag even bij stilstaan vandaag. 

    Slechte gezondheid door de zwangerschap

    De gynaecoloog was het bij de nacontrole met me eens; mijn lichaam vindt zwanger zijn echt niet leuk. De zwangerschapshormonen maken me ziek, laten me mezelf down voelen en ik had veel last van pijnklachten. Het was net als bij Luuk, geen fijne zwangerschap. Ik kampte met een prenatale depressie, had Hyperemesis Gravidarum waardoor ik uitgedroogd in het ziekenhuis kwam te liggen, ik had last van bekkeninstabiliteit, zwangerschapsdiabetes en vanaf 30 weken zwangerschap werd het duidelijk dat ook de zwangerschapsvergiftiging opnieuw begon te sluimeren.

    Vanaf dat moment had ik wekelijkse controles en soms zelfs meerdere keren per week. Ik heb het ziekenhuis weer meer gezien dan me lief was, maar in tegenstelling tot de vorige keer, werd er deze keer wel naar me geluisterd. Ik werd erg serieus genomen en dat was fijn om te merken. De zwangerschap was dus wederom zwaar, maar ik heb het toch heel anders beleefd.

    De bevalling en de dagen daarna

    Met 35 weken en 6 dagen zwangerschap, bleek de zwangerschapsvergiftiging volledig doorgebroken en werd ik opgenomen. In eerste instantie thuis in de thuismonitoring, maar omdat mijn bloeddruk niet meer rustig te krijgen was met de medicatie die ik thuis kon slikken, moest ik toch in het ziekenhuis opgenomen worden. Daar werd al snel een plan van aanpak besproken, zodra er op de verloskamers en de neonatologie plek zou zijn, zou de inleiding plaats vinden. Dat duurde even, maar met 36 weken en 3 dagen zwangerschap werd de eerste portie gel ingebracht om de bevalling op te wekken. De weeën kwamen vrijwel direct, maar de ontsluiting bleef uit. Er werd nog een aantal keer gel ingebracht en pas met 36 weken en 5 dagen kon de verloskundige bij mijn vliezen komen. Het was een risico omdat Maik nog niet was ingedaald, maar het was een kwestie van vliezen breken of een keizersnede, dat risico werd dus graag genomen, aangezien ik toch graag natuurlijk wilde bevallen. En 8 uur later was onze Maik daar dan eindelijk na een uiteindelijk toch hele vlotte bevalling.

    We hadden een lastige start, Maik werd binnen een uur al bij ons weggehaald en meegenomen naar de medium care van de neonatologie om in de gaten gehouden te worden. Hij was randprematuur en door mijn zwangerschapsdiabetes en gebruik van insuline, moest hij 24 uur opgenomen worden. En ik werd 4 uur na de bevalling naar de OK gereden voor een placenta verwijdering, vanwege veel bloedverlies. Toen 1,5 dag na de bevalling bleek dat Maik last had van geelzucht en hij langer op de neonatologie moest blijven, stortte mijn wereld toch wel even in. Maar gelukkig mocht hij op dag 4 toch samen met mij mee naar huis.

    36,5 weken na de bevalling

    Die moeilijke start en het feit dat Maik toch wel een beetje te vroeg geboren is, waren even spannend. Ik maakte me best zorgen over hoe alles zou gaan verlopen, maar ik kon dat ook al heel snel loslaten. Maik is namelijk zo’n makkelijk en prettig ventje. Hij is altijd vrolijk, gaat als een speer qua ontwikkeling. Hij mag dan een ruime maand te vroeg op de wereld gezet zijn, daar is qua ontwikkeling niet zoveel aan te merken. Hij doet absoluut niet onder aan leeftijdsgenootjes, hij zit zelfstandig, kruipt het hele huis door, speelt met alles wat hij ziet, probeert op zijn manier te kletsen en lacht naar alles en iedereen.

    Alleen met eten is hij vanaf het moment dat ik stopte met de borstvoeding, wat lastiger geweest. Daar heb ik me wel eens schuldig over gevoeld, maar tegelijkertijd besef ik me ook dat dat niet nodig is. Maik groeit goed, iets langzamer misschien, maar hij is gewoon een tenger ventje. En niet alleen met flesvoeding, maar ook met vaste voeding is hij gewoon niet heel makkelijk. Daardoor heeft hij weinig reserves en kwam hij met een simpele buikgriep onlangs in het ziekenhuis terecht. Maar eten gaat steeds beter.

    Het wennen aan en met elkaar is in elk geval best wel soepel gegaan. Het was al heel snel of het nooit anders is geweest. Maik hoort bij ons. We genieten iedere dag met volle teugen van hem. Van zijn serieuze blik, zijn mooie ogen en de enorm lieve kuiltjes in zijn wangen als hij lacht. Hij is al net zo lang uit mijn buik als dat hij erin heeft gezeten. We gaan hard richting zijn eerste verjaardag en ik probeer zoveel mogelijk te genieten van het feit dat hij nog zo klein is.

    En natuurlijk wilde ik ook even laten zien hoe Maik eruit ziet voor mijn buik, met als vergelijkingsfoto de laatste mooie (!) buikfoto die gemaakt is. Het blijft bijzonder, dat zo’n mensje in mijn buik is gegroeid.

    ]]>

  • Living Arrows 23/52: Peuterpuberteit

    De afgelopen weken waren niet altijd even makkelijk. Luuk’s buien waren vaak verre van gezellig en hij terroriseerde de hele boel thuis. De peuterpuberteit is aangebroken en dat maakte de sfeer er niet altijd beter op. Maar tegelijkertijd merken we dat Luuk steeds meer heeft geleerd. Hij praat nog meer dan hij al deed, kan zich helemaal verliezen in zijn fantasiewereld en doet alles wat wij doen na in rollenspellen. Die slechte weken zijn dus toch nog ergens goed voor…

    Sprongetjes. De een gelooft erin, de ander niet. Ik geloof er vooral in dat jonge kinderen door fases gaan waarbij ze even heel veel leren, zoveel dat ze het even niet kunnen bolwerken allemaal. Bij Maik zijn deze periodes makkelijk te herkennen en gelukkig duren ze bij hem nog niet zo lang. Bij Luuk duren ze wel steeds langer. Maar als hij dan na zo’n fase weer de vrolijkheid zelf is en duidelijk heel veel nieuwe dingen heeft geleerd, dan begrijp ik het (achter) ook allemaal wat beter.

    Dat betekent niet dat ik blij ben met de fases, want ik sta met grote regelmaat met mijn handen in het haar omdat ik echt even niet meer weet wat ik met hem aan moet. De deur uit gaan is leuk, als het maar wel voor iets is waar hij baat bij heeft, want anders wordt het huilen en schreeuwen. En tja, dan komen ook de reacties van omstanders, waar ik niet altijd even goed mee om kan gaan.

    Gelukkig gaat het de laatste twee weken weer een stuk beter. Luuk kan zich steeds beter vermaken, speelt veel zelf en lijkt zelfs behoefte te hebben aan stimulatie om zindelijk te worden. En toen ik voor de gekregen kleding van Vingino wat foto’s van Luuk moest maken, zag ik hoe groot hij is geworden. Hij verandert van een peuter in een kleuter. En tja, daar heeft de peuterpuberteit natuurlijk ook zeker mee te maken. En achteraf kunnen we er vaak ook best wel om lachen…

    Dit is foto 23 van het Living Arrows project dit jaar. Wil je er meer over lezen? Dat kan hier!

    Doe je ook mee met het delen van een foto van je kind(eren) 1 keer per week, 52 weken weken lang? Post een foto op social media met de hashtag #LivingArrowsNL en ik kom de foto zeker bekijken!

    ]]>

  • Peuteroutfit van Vingino

    Luuk verandert steeds meer naar een kleuter, daardoor vind ik het steeds leuker worden om hem aan te kleden. Het wordt steeds duidelijker wat er wel en wat er niet bij hem past. Daarnaast vindt hij het zelf ook steeds belangrijker worden om mee te kunnen beslissen in wat hij draagt. Niet dat ik hem allerlei rare combinaties laat maken hoor. Ik kies zelf twee shirtjes en daar mag hij er een van uitkiezen. Maar met altijd alleen maar skinny jeans vond ik het nu wel eens tijd worden ook een andere stoere jeans voor hem in de kast te hebben.

    Nu Luuk steeds minder hard groeit en langere tijd in dezelfde maat blijft zitten vind ik het ook fijn om wat meer te investeren in goede kledingstukken. Steeds vaker voegen we dan ook merkkleding toe aan zijn garderobe. Nu we van Vingino kleding uit mochten zoeken, was ik helemaal blij. Ik was nog niet bekend met dit merk en was erg benieuwd naar de kwaliteit van de kleding.

    Ik vond een toffe spijkerbroek, met gaten, zoals dat hoort tegenwoordig en zocht er nog een leuk t-shirt bij uit. Door het uitgebreide assortiment in t-shirts, vond ik het moeilijker een t-shirt uit te kiezen dan een broek. Kleding in maat 104 alweer. Hele lange tijd heeft Luuk tussen 92 en 98 in gezeten, maar 104 begint nu toch wel zijn nieuwe kledingmaat te worden. Ik had geen flauw idee hoe Vingino valt, dus ik liet me verrassen.

    Zodra de pakketbezorger het pakket kwam brengen, was Luuk, net als anders, al erg nieuwsgierig. En hij was helemaal door het dolle heen toen ik vertelde dat het nieuwe kleren voor hem waren. De arme schat zag het afgelopen jaar vaak kleding bezorgd worden, wat meestal voor Maik was, omdat Luuk lang geen nieuwe kleding nodig heeft gehad, omdat hij niet zo hard groeit. Dus hij was helemaal in zijn nopjes. Het maakte hem ook niet uit dat het een warme dag was, direct ging zijn korte broek uit en zijn nieuwe kleren moesten aan.

    Het t-shirt (T-shirt Herby) valt precies op maat, of is misschien zelfs wel een beetje aan de kleine kant. Toch zit het perfect bij Luuk, het heeft de juiste lengte en het is heerlijk luchtig. Fijn voor de warme dagen deze zomer. De spijkerbroek (jeans Colin) is wat dikker en zeker niet geschikt voor warme dagen. Maar het is wel een broek die tegen een stootje kan. En dat is altijd fijn bij het spelen op de grond. De broek is iets aan de lange kant, maar het kan prima bij hem. De binnenkant van de broek heeft elastiek, die je aan kunt trekken om het minder wijd te maken. En daardoor is het een broek waar hij voorlopig nog wel even in kan groeien.

    Zoals je op de foto’s wel kunt zien is Luuk meer dan tevreden met zijn kleding, kleine ijdeltuit. En ik ben er zelf ook erg blij mee. De kleding is van goede kwaliteit en ik vind het Luuk heel erg leuk staan. Het was een eerste kennismaking met Vingino, maar ik denk dat er nog wel meer kledingstukken toegevoegd gaan worden aan de garderobes van de jongens.

    Ben jij al bekend met Vingino? 

  • 14 jaar

    Er zijn twee meiden van 14 jaar vermoord. 14 jaar…. Mijn kind is ook zo oud. Of, oud, eigenlijk bedoel ik jong. Heel erg jong.

    Als je 14 bent ligt de wereld aan je voeten. Je zit zo ongeveer in het derde leerjaar. Je gaat je oriënteren in een vervolgopleiding. Je bezoekt open dagen en informatieavonden. Misschien doe je aan tennis. Of hockey of voetbal. Samen met je team sta je een paar keer per week op het sportveld en leer je hoe het is om samen te werken, om met verlies om te gaan ende winst te vieren. Je spreekt af met vrienden en vriendinnen. Je gaat met ze op stap. Samen chillen, met een zak chips en cola. Soms ben je een echte puber. Je kamer ziet er uit als… nou ja, je kamer ziet er alles behalve uit. Het is er vaak een grote bende van kleding, (schoon en vuil door elkaar) schoolboeken en snoeppapiertjes. Als je 14 bent maak je je druk over hoe je haar zit en of je shirt wel hip is. Je baalt van een onvoldoende voor Frans. En die stomme juf van Duits die altijd veel te veel huiswerk geeft.

    Je bent 14 en de wereld ligt aan je voeten. En dan… ineens….. word het leven je ontnomen. Ineens staat alles stil. De wereld houdt op met draaien. Alles is anders. Niets is meer zoals het leven van een 14 jarige hoort te zijn. Ik heb er geen woorden voor. Ik ken deze meiden niet, ik ken hun familie en vrienden niet. En toch denk ik de hele tijd aan ze. Ik wens ze alle sterkte die er op de hele wereld te vinden is.

    ]]>

  • Weekoverzicht #139

    Het is een dagje later dan normaal gesproken, maar ik was op Pinkpop en had daardoor niet eerder tijd dit weekoverzicht online te zetten. Vorige week genoten we enorm van het mooie weer, ik had een gezellig maar vol weekend en genoot natuurlijk van de kinderen.

    Maandag

    Wat hadden we heerlijk weer afgelopen week. Omdat we door de slaapjes van Maik vaak ook thuis moeten zijn, speelde Luuk veel op het balkon. Dat vond Maik prachtig. Het liefst zou hij daar ook rond kruipen, maar helaas is de vloer van het balkon daar niet echt ideaal voor. Maar zo kon Maik ook mee kijken naar wat Luuk allemaal uitspookte.

    Op weg naar de tandarts maandag kwamen we een politie auto tegen en Luuk wilde er wel mee op de foto. Al vond hij het ook wel een beetje spannend zoals je kunt zien.

    Dinsdag

    Maik is alweer 8 maanden oud en natuurlijk schreef ik weer een maandelijkse update.

    Woensdag

    Ik blijf dit zo’n leuke foto vinden van Maik. Hij zat bij mijn moeder in de tuin heerlijk van een rijstwafel te snoepen. Scheef lachje erbij, helemaal zoals Maik is.

    We zijn druk bezig met de zindelijkheid van Luuk en Maik houdt hem daarbij graag gezelschap.

    Mijn haar moest nodig bijgewerkt worden, maar ik had weinig tijd en zin om naar de kapper te gaan. Dus heeft Joost m’n zijkant opgeschoren. Nu alleen mijn zilvere haren nog even weg verven, zucht.

    Donderdag

    Mijn nieuwe slaapmasker kwam binnen, want zoals je in mijn maagverkleining update al kon lezen, blijk ik slaapapneu te hebben. Het slapen hiermee gaat eigenlijk best wel heel erg goed. Het ziet er alleen niet uit. Maar goed, gelukkig lig ik ook niet op bed om mooi te wezen.

    In bad gaan vindt Maik van begin af aan al een drama. Hij kan zich niet ontspannen, waardoor ik meestal maar met hem ga douchen. Ook fijn en gezellig, maar een badje is op zijn tijd toch ook wel lekker. Gelukkig vindt hij het nu hij zelfstandig kan zitten wel heel fijn in bad. Luuk had dat exact hetzelfde. Grappig dat ze daarin dus wel op elkaar lijken. In bad gaan is nu weer leuk!

    Vrijdag

    Ik was druk bezig met het uitzoeken van foto’s, toen ik deze foto tegen kwam. En ineens werd ik overvallen door de gedachte dat Luuk ineens zo groot is geworden. Als ik foto’s van vorig jaar tegenkom, is hij al zoveel ouder en groter. Hij blijft natuurlijk mijn kleine ventje, maar ik vind het ook erg leuk om te zien dat hij zo verandert.

    We gingen vorige week eigenlijk al voor het eerst met Maik zwemmen, maar maakten toen geen foto’s. Toen we vrijdag bij een kennis op visite gingen en daar mochten afkoelen in het zwembad, werden er wel foto’s gemaakt. En ik vind het zowaar een leuke foto van ons samen. En wat vond Maik het leuk!

    Zaterdag

    Samen met mijn moeder, aanplakvader, aanplakzus en aanhang ging ik naar Festival TREK in Utrecht. Twee jaar geleden gingen we ook al en dat was erg leuk. Deze keer ook weer en het was heerlijk weer, we zaten lekker in het zonnetje en aten lekkere dingen.

    Waaronder deze mini loempia’s, heerlijk!

    ‘s Avonds ging ik nog mee naar een verjaardag bij de motorclub en daar kregen we een rondleiding in de nieuwe groentetuin. Waar ze ook kippen hadden. Leuk hoor!

    En kijk al die lekkere groenten nou! Sla, kolen, aardappelen.. We zagen van alles en nog wat. Ik vond het bijna jammer dat ik niet van die groene vingers heb. Bijna he…

    Zondag

    Ik was laat thuis en omdat het zondag Joost’s uitslaapdag is, kon ik na 3 uurtjes slapen met de jongens op staan. Want Maik was om 5 uur wakker en was niet van plan nog te gaan slapen. Gelukkig kon ik aan het eind van de ochtend nog 2 uurtjes slaap meepakken om daarna nog even lekker met Maik te knuffelen. Het was een rustige dag, want de volgende ochtend vertrok ik naar Landgraaf voor een dagje Pinkpop. Hoe dat was zie je in het weekoverzicht van volgende week!

    Lees ook: Weekoverzicht #140

    ]]>

  • Twee sterretjes in het donker – Voor Romy en Savannah

    Ik lig in bed naar het plafond te staren. Ik kan de slaap niet vatten. De klok tikt al half 2 aan. Morgen weer een lange dag voor de boeg. Toen ik mijn meiden vanavond naar bed bracht, gaf ik ze een extra knuffel en kus. We hadden lekker gebadderd, nageltjes gelakt, haartjes mooi, ze vonden het prachtig. Die stralende koppies die zo blij kunnen zijn om de kleinste dingen. Die nog geen weet hebben van al die nare dingen die er op de wereld gebeuren.

    Vanavond lees ik een extra verhaaltje en ik blijf nog even bij mijn jongste zitten tot ze rustig slaapt. Mijn hart springt op als ik naar dat kleine, slapende mensje kijk. Ik denk aan al die kleine en grote dingen die we al samen hebben meegemaakt. En aan al die momenten die ik nog mee hoop te maken. Verjaardagen, de eerste schooldag, de middelbare school, diploma uitreikingen, tienerfeestjes, bruiloften. En natuurlijk alle kleine, alledaagse dingen die het leven soms zo mooi maken.

    Die hoop is er niet meer voor de papa’s en mama’s van Romy en Savannah. De mooie kleine momentjes, waarop je kinderen je met iets kleins zo gelukkig kunnen maken… Ze zijn weg. Twee tienermeiden die nog een hele toekomst voor zich hadden…
    Mijn mamahart huilt en ik ben verdrietig en boos tegelijk. Het is zo oeerlijk. Er loopt een rilling over mijn rug als ik er alleen al aan denk wat deze ouders moeten doorstaan. In stilte leef ik met ze mee en hoop dat ze dit ooit een plekje kunnen geven.

    En nog steeds kan ik niet in slaap komen.  Er schiet een zinnetje door mijn hoofd, dat ik eens ergens gelezen heb:

    En zo is het maar net. Als sterretjes zullen jullie stralen. Rust zacht, lieve Romy en Savannah.

    ]]>

  • Maagverkleining – De uitslag van de apneutest

    Weten dat je slaapapneu hebt, maar nog niet weten of dit een erge vorm is of niet, is niet fijn. Sinds ik de brief van het ziekenhuis kreeg na de slaaptest ben ik enorm moe. Het is net of mijn hoofd een seintje geeft aan mijn lichaam dat het nu toegestaan is om moe te zijn, omdat er een medische oorzaak voor is. Ik was dus maar wat blij toen het eindelijk 8 mei was en ik de uitslag van de longarts zou horen. 

    Een milde vorm

    De longarts schoof het niet onder stoelen of banken, ik heb inderdaad slaapapneu. Dat op zich is niet heel goed, maar het is wel goed dat ik maar een milde vorm heb. Ik heb gemiddeld namelijk ‘maar’ 14 ademstops per uur en dan met name als ik op mijn rug lig. Die 14 ademstops zijn op het randje, het is niet perse noodzakelijk om een CPAP te krijgen, maar omdat ik tijdens en na de operatie toch echt een tijdje op mijn rug zal slapen, zal ik rondom de operatie toch met een CPAP moeten slapen.

    Slapen met een slaapmasker

    De CPAP kreeg ik direct mee naar huis, want zo hoef ik niet steeds op en neer te rijden naar het ziekenhuis. Fijn zo’n meedenkende arts. Na een korte uitleg en instructie neem ik een tas vol met de CPAP mee naar huis en vanaf die nacht is het de bedoeling dat ik met het slaapmasker ga slapen. Dat voelde toch een beetje krom. Nog steeds had ik geen telefoontje gehad na de intake voor de maagverkleining en zonder operatie zou ik de CPAP niet perse nodig hebben. Tel daarbij op dat het absoluut niet prettig is om met zo’n ding op je gezicht in bed te liggen, dus echt gemotiveerd was ik niet. Toch gaf ik het een kans. Maar steeds weer zakt mijn mond open als ik in slaap val en dat is met een CPAP die alleen over mijn neus gaat, helemaal niet fijn. Ik kan namelijk niet meer ademhalen zodra ik door mijn mond adem. Het is net of mijn luchtpijp dichtgedrukt wordt. En dan zak je net lekker in slaap en word je op zijn brute manier wakker.

    Een nieuwe masker

    Gelukkig kan ik bellen en overleggen en wordt er op afstand meegekeken wat er zoal gebeurt als ik de CPAP op heb en zo werd er een ander masker opgestuurd. Een die over mijn hele gezicht komt. Een full face masker. Of dat werkt, moet ik nog even uitvogelen. Maar ik denk van wel. Als ik wakker op bed lig met de CPAP op mijn gezicht, dan voelt het namelijk best wel aangenaam. Normaal gesproken ben ik benauwd als ik op mijn rug lig en dat is met de CPAP niet zo. En dat is fijn!

    Kort gebruik van de CPAP

    Hoewel het de bedoeling is dat ik pas voor een mogelijke operatie goed ingesteld zal zijn, wil ik toch proberen of ik me er beter van ga voelen als ik nu al fulltime met het masker ga slapen. En als de tijd daar is, kan ik na de operatie altijd nog afscheid nemen van het apparaat. Als ik weer makkelijk op mijn zij of zelfs buik kan slapen. De longarts verwacht dat ik binnen 1 a 2 weken na de operatie de CPAP al niet meer nodig heb en het kan inleveren. Maar of dat zo is wachten we natuurlijk nog even af. Het is in elk geval fijn te weten dat ik niet voor de rest van mijn leven slaapapneu lijk te hebben. Maar dat het echt een probleem is door mijn overgewicht en dat zodra ik niet meer op mijn rug hoef te slapen, ik er vanaf ben. Wat dat betreft is het tijdens het slapen even een beperking, maar hopelijk een beperking die niet jarenlang gaat duren.

    Ik ben in elk geval weer een stapje verder in de richting van een maagverkleining.

    Ik schrijf over het hele avontuur van mijn maagverkleining. Vanaf de wens voor een operatie tot alles wat er daarna gebeurt. Je kunt het hele verhaal volgen door de volgende blogs te lezen;

    Ik wil een maagverkleining – #1
    Mijn intake voor een maagverkleining – #2
    Maagverkleining – Hoe reageert mijn omgeving? – #3
    Maagverkleining – De apneutest #4

  • Living Arrows 22/52: Samen fietsen

    Wat hebben we toch heerlijke dagen achter de rug. En nu nu Maik zo goed stevig en zelfstandig kan zitten, kon ik hem mooi meenemen op de fiets. Daarom was het afgelopen week tijd voor ons allereerste fietstochtje met zijn vieren. Een kort tochtje samen fietsen, dat wel, want Maik wordt nog snel moe van alle indrukken die hij op doet, maar dat mocht de pret zeker niet drukken. 

    Maik, wat vindt je het toch heerlijk op de fiets. De korte tochtjes naar de peuterspeelzaal vind je erg fijn en ook wat langere stukken zijn leuk. Ik hoor je de hele tijd pruttelen en kraaien van pret. En ondertussen mep je steeds op mijn stuur alsof je wil zeggen dat we harder moeten. Maar ik moet toch echt mijn conditie nog een beetje opbouwen haha.

    Luuk vindt het ook heel gezellig. Het maakt onze wereld weer wat groter, in plaats van wandelingen door het stukje bos hier naast, door het park of naar de Jumbo en de peuterspeelzaal, kunnen we nu ook eens richting het centrum, zonder gelijk veel parkeergeld kwijt te zijn. En jij vindt het allemaal wel leuk, zeker dat Maik ook bij ons op de fiets zit vind je leuk. Je vraagt steeds of je even naar Maik mag kijken, maar ja, dat gaat niet omdat ik ervoor zit haha.

    Hopelijk blijven de fietstochtjes zo leuk en kunnen we gauw iets verder weg. Bijvoorbeeld naar de kinderboerderij en eventueel zelfs naar oma. Maar voorlopig genieten we nog even van korte stukjes fietsen en van het feit dat onze wereld ineens een stuk groter is geworden, nu we met de fiets kunnen gaan en staan waar we maar willen!

    Dit is foto 22 van het Living Arrows project dit jaar. Wil je er meer over lezen? Dat kan hier!

    Doe je ook mee met het delen van een foto van je kind(eren) 1 keer per week, 52 weken weken lang? Post een foto op social media met de hashtag #LivingArrowsNL en ik kom de foto zeker bekijken!

    ]]>