Author: info@vandongen-online.nl

Blote mama buik van Angelique

Het is tijd om onze schaamte van ons af te zetten. Wij mama’s mogen gewoon gezien worden. Met striae, een blubberbuik of een buik zoals vanouds. Iedere maandag zal een mama vertellen over haar blote mama buik. En ze zal het natuurlijk ook laten zien. Deze week doet Angelique mee. Zij blogt zelf op Mama Angelique. Angelique viel na haar zwangerschap ontzettend veel af. Ze weeg nog maar 42 kilo na een tijdje. En is blij dat ze nu weer aankomt.

Wie ben je?

Ik ben Angelique, ik ben 25 jaar en een studerende alleenstaande mama. Mijn zoon heet Keano.

Hoe oud is Keano?

Hij is net 4 geworden.

Hoe keek je naar je eigen lichaam tijdens je zwangerschap?

Tijdens mijn zwangerschap vond ik mijn lichaam prachtig. De rondingen zaten op de juiste plek, ik had een mooie strakke buik die naar voren stak. Mijn kleine man lag altijd met zijn billen bij mijn navel, dus ik had een puntbuik. Maar gewoon een mooie ronde zwangere buik. Mijn zelfvertrouwen was nog nooit zo groot geweest als toen ik zwanger was. Ik was ook maar 10 kilo aangekomen. Ik woog op het laatst 72 kilo. En dat vond ik zelf prima.

Hoe zie je jezelf na de bevalling?

Ik ben na mijn bevalling enorm afgevallen. Ik ben echt heel erg dun geweest en begin nu eindelijk weer aan te komen. Op het minst heb ik 42 kilo gewogen en je kon letterlijk alle botten in mijn lichaam tellen. Ook voelde ik me toen totaal niet fijn. Dat is best raar, want ik heb altijd dun willen zijn. Maar dun zijn is ook niet alles. Je kleding past niet. Tenzij je kinderkleding aan wilt en mensen zeggen al gauw dat je een eetprobleem hebt.

Heb je zichtbare verandering aan je buik, borsten of benen?

Ja mijn buik is net als flubber. Ik heb loshangend vel en niet zo’n klein beetje ook. Gelukkig valt het niet heel erg op, maar ik weet het en dat is al vervelend genoeg. Mijn bh maat is ook enorm kleiner geworden. En alle andere plekken waar ik ooit mooie vormen zijn, zijn nu weg. Nu ik weer begin aan te komen, komen de vormen gelukkig weer terug. Maar die buik blijft een probleem. Die wordt nooit meer zo strak. Ik heb geen erge striae aan de zwangerschap overgehouden. In elk geval geen hele zichtbare, want mijn striae lijkt doorzichtig te zijn. Je ziet het wel, maar dan moet je wel goed kijken.

Wat vind je ervan dat veel vrouwen zich onzeker voelen na de zwangerschap?

Ik snap het wel. Vooral omdat je tijdens je zwangerschap ook zo vaak te horen krijgt dat je mooi bent, dat je straalt en dat je zo’n mooi figuur hebt en alle andere complimenten. Dat stopt zodra je bevallen bent. Want dan ziet niemand die mooie zelfverzekerde vrouw, maar wordt er juist op gelet dat je je zwangerschapskilo’s nog niet kwijt bent.

Wat is jouw tip voor andere moeders om je goed te voelen in je lijf?

Ik denk dat wij vrouwen ons nooit helemaal goed gaan voelen in ons lijf. Te dik is niet goed, maar te dun ook niet. En een tussenweg is er voor ons vrouwen niet. Ik voel mij op dit moment steeds beter, omdat ik mijn vormen terug krijg. Maar ja, die buik he. Ik denk dat wij vrouwen gewoon wat sneller tevreden moeten zijn. We hebben nu eenmaal een kind gebaard, of zelfs meerdere. Hallo! Dat is het mooiste op aarde! Wij hebben die kracht die mannen lekker niet hebben (lekker puh). Wees niet te streng voor jezelf en probeer gewoon zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen. Als jij blij bent met je figuur en jij zit lekker in je vel, dan is het klaar. Anderen hebben altijd wel een oordeel over je, hoe je er ook uitziet.

Lieve Angelique, heel erg bedankt voor het meedoen! Heel stoer van je om je verhaal zo te vertellen. En ik vind je boodschap voor andere moeders erg goed. Want inderdaad. Volgens mij zijn vrouwen nooit helemaal tevreden over zichzelf.

Wil je ook meedoen aan deze challenge?
Stuur mij dan een mailtje via het contactformulier, of naar info@mamakletst.nl Dan stuur ik je zo snel mogelijk meer informatie toe.

30 March 2015
Eerste verjaardag – Hoe was het?

Vorige week vierden wij Luuk’s eerste verjaardag. En na alle weken waarin ik jullie meenam in alle voorbereiden, leek het me leuk om nu ook te vertellen hoe we het gehad hebben. Luuk is alweer een week 1 jaar!

De slingers

De avond voor Luuk’s verjaardag gingen Joost en ik het hele huis versieren met ballonnen en slingers. En ondertussen legde ik de laatste hand aan de zelfgemaakte slinger. We waren ontzettend benieuwd naar hoe Luuk het zou vinden de volgende ochtend.

Toen Luuk eenmaal wakker was namen we hem mee naar de woonkamer en daar keek hij zijn ogen uit. Met grote ogen en open mond keek hij naar alle slingers en ballonnen. Dat was fantastisch om te zien. Hij vond het prachtig allemaal.

De visite

We hadden al het bezoek tussen 14:00 en 17:30 uur uitgenodigd. En terwijl iedereen binnenkwam, lag Luuk nog heerlijk te slapen. De hele woonkamer zat dus vol op het moment dat hij wakker werd. Na een schone luier en een lik gel in zijn haar namen we hem mee de woonkamer in. Vol verbazing keek hij iedereen 1 voor 1 aan. Terwijl de visite een verjaardagsliedje zong, liet Luuk het allemaal gelaten over zich heen komen.

Toen hij daarna in zijn feeststoel ging zitten keek hij nog eens iedereen een voor een aan, maar daarna kreeg hij praatjes.

De cadeautjes

Iedereen kwam een voor een een cadeautje geven aan Luuk. Hoewel hij het uitpakken nog niet goed begreep. Had hij al heel snel door dat er verschillende cadeautjes achter elkaar kwamen. Was het ene cadeautje uitgepakt, dan schoof hij het de andere kant op om plaats te maken voor het volgende cadeautje. Het is zo grappig om te zien dat hij dat “spelletje” zo snel doorhad.

Luuk kreeg allerlei Vteck Toet Toet speelgoed, waaronder de treinbaan, de garage en het vliegveld. En nog allemaal losse Toet Toet auto’s. Ook kreeg hij een Grimm’s regenboog, een driewieler, een iPad spel van Fischer-Price, verschillende leesboekjes en een knuffel. Hij is dus flink verwend!

De taart

Met de cakesmash fotoshoot die ik een maand of 2 geleden met Luuk deed, wilde Luuk helemaal niet van de taart eten. De foto die dus bij het artikel stond op zijn verjaardag, was een klein beetje in scene gezet. Ik heb namelijk speelgoed in de taart verstopt en zelf wat taart op hem gesmeerd om het een leukere foto te laten worden. Oeps!

Ik was dus erg benieuwd wat hij deze keer van de taart ging vinden. Het was gewoon een stuk slagroomtaart van de Hema. En wat ik niet had verwacht, hij viel aan! Als eerste at hij de stukjes fruit die er bovenop lagen en daarna was al het slagroom aan de beurt. Toen ik zelf een half zo groot stuk als Luuk had op had, vond ik het mooi geweest. Luuk had bijna net zoveel op als mij.

Maar wat was hij boos toen ik de taart weghaalde. Na een korte schoonmaaksessie met een washandje en wat schone kleren konden we weer verder feest vieren. Mijn broertje ging samen met mijn vader en Joost alle Toet Toet dingen in elkaar zetten en er werd volop gekletst.

Het was een hele geslaagde dag. Zonder heel veel poespas. Gewoon gezellig met familie en vrienden. Aan het eind van de dag viel Luuk moe maar voldaan in slaap. In de loop van de avond werd hij soms nog even wakker, maar na een aai over zijn bol en het geven van zijn speen sliep hij rustig verder.

Luuk is 1. Hij is geen baby meer. Maar een echte dreumes!
]]>

29 March 2015
TAG: Would you rather – Mommy style

Joyce is heel goed in het vinden van leuke tags bij Engelse of Amerikaanse bloggers. Zo kwam ze de would you rather – mommy style tag tegen en maakte een video met de antwoorden. Ik ontving een tag van haar en ik vulde het maar al te graag in. Zo leren jullie me weer wat beter kennen. Onderaan de blog tag ik zelf ook 3 mama’s.

❤ Maak je liever kots schoon of een poep ongelukje?

Liever geen van beide, maar als ik echt moet kiezen, dan toch liever een poep ongelukje. Van kots moet ik zelf braken, dus daar schieten we niks mee op haha.

❤ Stofzuig je liever of doe je liever de was?

Dan doe ik liever de was. Stofzuigen vind ik sinds Luuk rijstwafels eet echt verschrikkelijk. En zo ondankbaar. Maargoed, dat is wassen eigenlijk ook. Toch zie ik liever een lege wasmand dan een schone vloer.

❤ Laat jij je kinderen liever lopen of in de wandelwagen zitten?

Luuk loopt nog niet buiten. Binnen wel regelmatig aan de hand. We gebruiken de wandelwagen dus nog heel graag. Stiekem kan ik niet wachten tot we samen een stukje kunnen wandelen buiten. Zonder wandelwagen. Maar dan krijg je weer een kind dat gaat weglopen enzo.

❤ Speel je liever met speelgoed of kleur je liever?

Ik kleur of knutsel liever. Daar kan ik zelf meer creativiteit en fantasie in kwijt.

❤ Eet je liever overblijfsels van je kind of maak je een eigen snack?

Ik maak liever een eigen snack. Daarbij laat Luuk eigenlijk nog geen kruimel liggen, hij eet echt alles op wat je hem geeft.

❤ Ga je liever naar de wc met je kids of heb je ze liever buiten schreeuwen voor de deur?

Dan neem ik Luuk liever mee de wc in. Ik zorg er alleen voor dat hij niet met de wc-borstel gaat spelen. Verder maakt het me niet zoveel uit. Wel zo gezellig! Ik ben ook veel te bang dat hij aan de andere kant van de deur gaat zitten of liggen en ik de deur niet meer openkrijg.

❤ Doe je liever een dutje of kijk je liever een serie o.i.d.?

De spaarzame vrije momentjes die ik heb op een dag, besteed ik liever aan bloggen. Maar soms vind ik het ook wel eens lekker om even een serie te kijken.

❤ Kies jij liever de kleding van je kinderen met een discussie of laat je ze zelf kiezen met uit eindelijke een foute combi?

Luuk doet nu gelukkig nog niet moeilijk over zijn kleding. Maar als hij dit wel wil doen, ga ik hem denk ik laten kiezen uit twee goede combi’s die ik zelf samenstel. Dan kan hij toch kiezen, maar loopt er niet raar bij.

❤ Ga je liever op zoek naar een schone slabber of doe je het shirt uit?

Ik ga liever opzoek naar een schone slabber. Maar als de nood erg hoog is wil ik ook wel wat poetsen met mijn mouw. Daar heb ik niet zoveel problemen mee.

❤ Deel je liever je snoep met de kinderen of leg je het weg voor later?

Luuk had voor zijn verjaardag nog geen suiker gegeten. Geen snoep, geen koek. En momenteel wil hij alles eten wat wij eten. Dus als we echt iets van snoep of chips eten doen we dat als Luuk op bed ligt. Het zorgt er wel voor dat ik minder snel ga snoepen. Dat is wel fijn.

Natuurlijk tag ik ook 3 mama’s/blogs namelijk; Desirée, Bibian & Manon en Cassandra
]]>

28 March 2015
Weekoverzicht #48

Het was een drukke week, Luuk werd 1 en ik had mezelf voorgenomen voor zijn verjaardag de muren in huis geschilderd te hebben. Dus ik ging aan de slag met een roller en een kwast. Ook blikte ik terug op de zwangerschap en de bevalling en we vierden feest met Luuk’s eerste verjaardag. Een bomvolle snapshots dus!

Woensdag 18 maart

Nadat ik een kennismaking had met een moeder die misschien over een poosje haar dochter bij mij in de gastouderopvang wil, begon ik met het schilderen van onze bruine muur. Ik was de kleur zo zat en had zin in een frissere kleur. Om die kleur te laten dekken, besloot ik eerst een laag witte verf over de muur te schilderen, in de hoop dat het genoeg zou dekken. Dat deed het, zoals je kunt zien!

Aan het begin van de avond reed ik naar de Gamma om de juiste kleur verf te laten mengen. Dit is het geworden. Joost kon zich maar moeilijk voorstellen hoe het eruit zou komen te zien, maar vertrouwde op mij. Gelukkig!

Dezelfde avond heb ik de hele muur nog afgekregen. Ik had vreselijke pijn in mijn armen toen het klaar was. Ik had natuurlijk twee keer de hele muur in mijn eentje gedaan. Maar het zag er geweldig uit. Moe maar voldaan stapte ik laat mijn bed in.

Donderdag 19 maart

Het een na laatste deel van mijn zwangerschapsverhaal kwam online. Wat was het fijn om alles uit te schrijven en daarna de vele lieve reacties te ontvangen. Wat een begrip en herkenning kreeg ik. Ik heb er bijna spijt van dat ik het niet eerder heb geschreven.

Het eindresultaat van het schilderwerk. De fotolijsten hangen ook weer. En wat staat het gaaf met onze nieuwe bank ervoor! Op de bank komen trouwens ook nog kussens in het grijs wit en mint, maar die moet ik nog even haken. Als ik een keer tijd heb haha.

En de andere kant van de muur. De boekenkast wordt van binnen nog grijs binnenkort, zodat het beter bij de rest past.

In de vorige snapshots kon je al zien dat ik de muur in de gang grijs ging verven. Deze kapstok had ik een aantal maanden geleden al gratis via een Facebookgroep mogen ophalen en nu de muur af is, konden we hem eindelijk ophangen. Het staat zo mooi en gezellig. En op de een of andere manier lijkt het nog groter ook.

Poes Zoey wordt de hele dag door Luuk achterna gezeten. Hij kruipt dan luid “mauwwww” roepend achter haar aan. ’s Avonds komt ze dus even uitrusten bij ons op de bank. Lekker rustig.

Vrijdag 20 maart

Het laatste deel van mijn zwangerschapsverhaal en het begin van de inleiding kwam online.

De foto is veel te onscherp, maar zo grappig. Luuk begon ineens weer heel erg te kwijlen en het leek erop dat zijn tandje nu echt doorkwam. Ik had verwacht dat hij dus met 3 tanden zijn verjaardag zou vieren. Maar dat bleek niet het geval. Het tandje zakt steeds meer, maar is nog steeds niet door.

Zaterdag 21 maart

Zaterdag ging ik voor mijn andere blog naar Gouda om een cursus babygebaren te volgen. Het was heel interessant en in twee uurtjes tijd leerden we al 50 gebaren! Als ik de 2 vervolg cursusdagen ook heb gehad, zal ik er eens een uitgebreid artikel over schrijven.

Mijn nieuwe tafelkleed kwam binnen! Het was een flinke zoektocht en ik kon het niet vinden in de juiste maat (we hebben een tafel van 150×150 centimeter), maar zo staat het ook erg gaaf. Ik ben er erg blij mee!

Zaterdagavond versierden we het hele huis met slingers en ballonnen. En we ruimden het speelgoed van Luuk vast op om ruimte te maken voor de visite van zondag.

Zondag 22 maart

Luuk was jarig! Hieperdepiep hoera! Deze foto maakte ik al 6 weken geleden. Speciaal voor de uitnodiging. Hij zit vooral onder de taart omdat ik het op hem heb gesmeerd. Hij wilde namelijk helemaal niet van de taart eten haha!

Dus ik was bang dat hij op zijn verjaardag ook niet van de taart zou eten. Maar niets is minder waar. Hij at of hij nooit iets anders te eten krijgt. En had binnen no time de helft van de taart op. Toen ik het op dat moment wel genoeg vond en bang was dat hij misselijk zou worden, haalde ik de rest van de taart weg. Met groot verdriet tot gevolg. Hij vond dat hij nog lang niet klaar was met eten haha. Zo mooi om te zien!

Van mijn broer(tje), kreeg Luuk zijn eerste Fred Perry polo. En ome Justin had hetzelfde shirt aan, dus moesten ze even samen op de foto natuurlijk! Helaas was Luuk zo onder de indruk van alle visite en de cadeaus, dat hij liever niet door iemand anders vastgehouden werd dan papa en mama.

Maandag 23 maart

Van opa en oma kreeg Luuk deze driewieler. Maandag bleef hij maar door het huis heen lopen met de fiets. Prachtig vond hij het. Toen ik hem erop zette, bleef hij rustig zitten en vond het wel leuk. Komende week gaan we dus maar eens naar buiten met de fiets om te kijken hoe hij dat vindt.

En de blote mama buik van Kirsten kwam online. Het is tot nu toe het best gelezen artikel deze maand. Zo gaaf dat de rubriek zo aanslaat. De aanmeldingen blijven binnen stromen!

Hoe was jullie week?

Lees ook: Weekoverzicht #49
]]>

25 March 2015
Luuk is 1 jaar!

365 dagen geleden was het zover. Eindelijk konden we hem in onze armen houden na al die maanden knokken om hem binnen te houden. Wat waren we blij en trots! Onze Luuk was geboren. Hij maakte ons papa en mama.

Hoe vaak ik niet heb gehoord dat de tijd zo snel gaat als je eenmaal kinderen hebt. Ik geloofde er niets van. Waarom zou de tijd nog sneller gaan als je eenmaal ouders geworden bent? Inmiddels begrijp ik het helemaal. Het afgelopen jaar was fantastisch, fijn, mooi en soms heel erg vermoeiend. Maar een groot deel van dat jaar werden we geleefd. Geleefd door de kraamweek, het kraambezoek, het wennen aan elkaar en her en der door de sprongetjes waar Luuk doorheen ging.

Soms is het zo hard werken, dat je vergeet om ook regelmatig te genieten. Te genieten van het spelen samen, te genieten van de nieuwe dingen die hij leert en te genieten van het feit dat hij nog een baby is. Want hij werd een dreumes waar we naast stonden. Je knippert drie keer met je ogen en hij kan ineens nog meer dan daarvoor.

Maar wat hebben we het goed gedaan met zijn drietjes het afgelopen jaar. Soms was het een beetje uitvogelen hoe we sommige dagen nu weer door moesten komen of wat er met Luuk aan de hand was als hij huilde. Maar over het algemeen lukte het altijd door ons gevoel te volgen.

Vandaag vieren we Luuks verjaardag met naaste familie en vrienden. Ik ben zo benieuwd naar wat hij van alle versiering en visite gaat vinden. En of hij zin heeft om flink in de taart te gaan meppen. Natuurlijk maken we foto’s en gaan we jullie mee laten nagenieten van deze dag.

Mijn baby is een dreumes geworden. Mijn baby is geen baby meer. Hij is 1 jaar!
]]>

22 March 2015
Lente bucketlist
Yes! De lente is begonnen. De feestdagen in de winter vind ik best leuk, maar ik ben toch altijd erg blij als de lente weer begint. We zijn tenslotte alle drie geboren in de lente. Dat zegt dan eigenlijk al genoeg. Natuurlijk heb ik ook voor de komende drie maanden weer allerlei plannen. En ik blik terug op mijn bucketlist voor de winter. Wat heb ik allemaal af kunnen strepen?

Terugblik

Allereerst blik ik terug op de bucketlist die ik in december online heb gezet. Wat heb ik allemaal kunnen afstrepen?
- ~~Eerste kerst vieren met Luuk~~
- ~~Een foto van Luuk voor de kerstboom maken~~
- Een kerstfoto van ons als gezin maken
- ~~Het oude jaar feestelijk afsluiten en het nieuwe jaar feestelijk beginnen~~
- ~~Gastkindjes vinden voor mijn gastouderopvang~~
- ~~Geld besparen (hoe? Dat zie je begin januari!!)~~
- ~~Luuk’s eerste verjaardag voorbereiden~~
- ~~Naar de winteravond in de dierentuin~~
- Alle foto’s van Luuk op de computer ordenen
- Alle video’s van Luuk op de computer ordenen en er een lange video van maken
- ~~Zwemmen met Luuk~~
- Mijn auto verkopen
Natuurlijk hebben we de feestdagen gevierd samen met Luuk. We zijn alleen vergeten een kerstfoto van ons als gezin te maken. Nou ja, dat doen we dit jaar gewoon in de herkansing! Vorige week heb ik ook de eerste overeenkomst getekend voor een gastkindje. Hij komt weliswaar maar af en toe, maar mijn eerste gastkindje is een feit. Geld besparen heb ik gedaan door middel van de budgetchallenge. En Luuk’s verjaardag is morgen. En hoe wij die hebben voorbereid heb je de afgelopen weken kunnen zien. De winteravond in de dierentuin was erg leuk, maar ook heel erg koud. Dus dat was van korte duur, maar toch leuk om eens mee te maken.

Het ordenen van alle foto’s van Luuk is niet gelukt. Dat is zoveel werk, dat ik er behoorlijk tegenaan hik. Binnenkort ga ik er toch maar eens aan beginnen. Zwemmen met Luuk heb ik wel gedaan. Hij vond het heerlijk. Mijn auto is nog niet verkocht. Hopelijk lukt dat komende maand wel!

Mijn lente bucketlist
- Luuk’s verjaardag vieren
- De verjaardagen van mij en Joost vieren (waarschijnlijk in een keer, wel zo makkelijk)
- Al het schilderwerk in huis af krijgen
- Mijn zwangerschapsplakboek afmaken
- Barbecuen
- Cursus babygebaren doen
- Mijn werkkamer uitmesten
- Een lentefoto van Luuk maken
- 5 kilo afvallen
- (opnieuw) Starten met hardlopen
- Een nieuwe outfit voor mezelf kopen
- Een terrasje pakken
Ik heb dus weer genoeg plannen voor de komende drie maanden.

Houden jullie ook zo van de lente?
]]>
21 March 2015
Terugblik: Zwanger en eindelijk krijg ik hulp

Het laatste deel in mijn zwangerschapsverhaal. Na alle ellende en het lange wachten ga ik me alleen maar zieker voelen. En ik vraag me af hoe lang het nog gaat duren tot ik hulp krijg. Gelukkig blijkt het einde nu echt in zicht te zijn en wordt ik geholpen.

Lees hier deel 1 – Zwanger in het ziekenhuis
Lees hier deel 2 – Zwanger en tegenslagen
Lees hier deel 3 – Zwanger en alleen
Lees hier deel 4 – Zwanger en verhuizen naar de camping
Lees hier deel 5 – Zwanger en ziek

Woensdag 19 maart

Vandaag kan ik niets anders dan een beetje op de bank hangen. Ik weet niet meer hoe ik moet zitten en krijg overal pijn. Ondertussen voel ik dat mijn bloeddruk nog niet lager is. Het vocht loopt weer op en dat is meestal foute boel. Alle bewegingen die de baby maakt, turf ik netjes. En het ziet er naar uit dat hij vandaag net genoeg gaat bewegen om niet aan de bel te hoeven trekken. Fijn. Dat scheelt een ritje naar het ziekenhuis. Want daar willen ze me toch niet helpen. Dat is me de afgelopen weken wel duidelijk geworden.

De hele dag vang ik alle kleine beetjes die ik plas, op in de urinecontainer. Maar het zijn maar hele kleine beetjes. Soms zelfs druppels. Het voelt niet alsof ik een blaasontsteking heb, maar ik weet inmiddels na de vorige blaasontsteking ook dat je die tijdens je zwangerschap niet perse hoeft te voelen. Ik wijt het weinige plassen aan het vele vocht dat ik vasthou. Dat moet toch ergens vandaan komen? Ik drink normale hoeveelheden, dus het zal wel goed zijn.

Ondertussen maak ik de map met belangrijke papieren vast klaar. Hier stop ik ook het afsprakenkaartje van het ziekenhuis in en wat echo foto’s. Ik zwijmel een beetje weg bij het zien van de echofoto’s en hoop dat het niet lang meer duurt tot ik onze kleine vent eindelijk vast kan houden. Ik doe verder niets meer deze dag. Ik kan niet meer dan wat slapen, eten, drinken, plassen en nog meer slapen. Dus dat doe ik dan ook maar niet.

Donderdag 20 maart

37 weken zwanger. Yes! Deze mijlpaal kan ik mooi in mijn zak stoppen. Vanaf nu is het veilig genoeg om op de wereld te komen voor de kleine man. Hoeveel ik ook baal van mijn lichaam de laatste weken, dit hebben we samen toch maar geflikt! We stappen rond half 8 in de auto om ervoor te zorgen dat de urinecontainer, die wij liefkozend de pispot noemen, naar het ziekenhuis te brengen. uit voorzorg doe ik ook alvast een apart plasje die de verpleegsters vast na kunnen kijken en blijven we rustig wachten tot we weer goedkeuring krijgen om het ziekenhuis uit te lopen.

De rest van de ochtend doen we niets. Het is prachtig weer, dus we zitten lekker in de tuin. Tja, als je dan toch op zo’n camping zitten, moet je er natuurlijk ook wel een beetje van genieten als de zon schijnt. Rond half 2 die middag moeten we opnieuw in het ziekenhuis zijn. Om de uitslag van de 24 uurs urinecontrole te horen en voor de rest van de check. Als we worden binnengeroepen blijken we weer een andere gynaecoloog te hebben. Dit is nu al de 7e die we zien in de afgelopen weken. Ik begin me dus langzaam aan al op te winden, want hoe moet deze meneer nu weten dat ik me slecht voel? Hij heeft me nooit eerder gezien!

We raken aan de praat en hij zegt; “Je zit er nog behoorlijk fit bij, zo te zien gaat het beter?”. Ehh, nee meneer, toch niet. Ik heb alleen de moeite genomen een beetje make-up op mijn smoelwerk te smeren, blijkbaar zorgt dat ervoor dat ik wat meer kleur krijg en er dus beter uit zie. Want ik voel me slechter dan ooit. De extra bloeddrukverlagende medicatie maakt me slap. Ik kan nauwelijks nadenken en heb overal pijn. Door het vocht in mijn voeten voel ik die krengen niet eens meer. Het is net of ik op twee sponzen loop. Dan betrekt zijn gezicht. “Ik heb slecht nieuws. De urine die je vanmorgen hebt weggebracht, is met buisje en al kapot gevallen in het laboratorium. Helaas hebben ze de rest van de urine al weggegooid, dus je zal het onderzoek opnieuw moeten doen. Ik heb geen uitslag. Je kunt straks bij het laboratorium een nieuwe container halen. En deze morgenmiddag langs brengen. Je krijgt dan zaterdag telefonisch de uitslag te horen.”

Nu knapte ik. Woedend was ik. Ik barstte in huilen uit en was er zo klaar mee. Ik ben ervan overtuigd dat het mis is. Ik weet vrijwel zeker dat die zwangerschapsvergiftiging is doorgebroken. En dan moet ik gewoon weer naar huis?! Omdat een of andere lapzwans een buisje urine kapot laat vallen?!?!?! Waarom geloven ze me niet als ik zeg dat het echt foute boel is nu? Waarom vertrouwen ze niet op wat ik zeg? Waarom gaan ze het aandurven me nu weer naar huis te sturen? Ik ben er helemaal kapot van.

De gynaecoloog weet niet wat hij moet doen. Hij heeft hier duidelijk niet echt ervaring mee. Als er een verpleegster binnenkomt, die normaal gesproken altijd de CTG vastkoppelt, zegt ze zo terug te zijn, ze moet even bellen. Als ze na een paar minuten binnenkomt verteld ze het goede nieuws. De rest van de urine was toch nog niet weggegooid. Ze gaan alles direct onderzoeken. Maar het lijkt haar beter dat ik die tijd niet in de wachtkamer doorbreng, maar thuis. Zodat ik nog enigszins kan rusten. Ik spreek met de gynaecoloog af, dat hij me belt zodra de uitslag binnen is.

De telefoon gaat om 17:00 uur. Het is de gynaecoloog. Hij zegt; “De uitslag van het urineonderzoek is binnen. En ik wil je vragen of je nu direct naar het ziekenhuis wil komen. Het is duidelijk dat je een zwangerschapsvergiftiging hebt. En omdat je nu precies 37 weken zwanger bent, gaan we geen enkel risico meer nemen. Je wordt als je zo in het ziekenhuis bent, opgenomen op de zwangeren afdeling. Daar wordt je voorbereid en morgenochtend starten we met de inleiding. Je had gelijk. Je lichaam is er klaar mee.”
Ik kon die man wel zoenen! Na weken van onrust was daar dan toch echt de zwangerschapsvergiftiging. En natuurlijk wil je niet dat je dat krijgt. Want het kan ontzettend gevaarlijk zijn. Maar op dat moment was ik ergens zo blij met deze uitslag. Nu namen ze me tenminste serieus en gingen ze ingrijpen.

Na nog rustig een maaltijd gegeten te hebben rijden we naar het ziekenhuis, met vluchtkoffer en al. Eenmaal daar installeer ik me op een bed. En wordt er alvast een infuus geprikt. Ze tappen gelijk wat bloed af om te onderzoeken of mijn lever en nieren de zwangerschap nog wel trekken. En eenmaal geïnstalleerd vertrekken Joost en mijn moeder weer naar huis. Ook zij gaan zich klaarmaken voor de dag morgen. Vrijdag 21 maart. Dat zou een mooie geboortedag zijn voor onze zoon!

Vrijdag 21 maart

Deze nacht in het ziekenhuis slaap ik nauwelijks. Niet alleen heb ik een hele vervelende kamergenoot, die vanaf 12 uur ’s nachts een hele zal vol KFC lekkernijen weg zit te eten en om de haverklap om een emmer ijsklontjes vraagt (het is toch geen hotel!). Maar ik krijg veel harde buiken. Die heb ik de afgelopen weken wel vaker gehad. Maar nu begin ik regelmatig te tellen. Het lijken weeën. Maar als de nachtzuster even voorbij komt denkt ze dat het vooral voorwerk is. Maar ook dat zou goed nieuws betekenen. Want hoe meer voorwerk er is geweest en hoe meer de baarmoedermond verweekt, hoe sneller de inleiding zal gaan.

Rond 7 uur wordt ik gewekt door de vroege dienst. Ze gaan gelijk kijken hoe het is bij de verloskamers en rond half 8 krijg ik goed nieuws. Nog een uur en dan rijden ze me naar mijn verloskamer om alles van start te laten gaan. Ik ga nog even douchen en krijg een ontbijtje van Alex (voor de dames die in het WKZ hebben gelegen een hele bekende naam haha). Zodra ik in de verloskamer lig komt Joost ook al binnen. We krijgen uitleg over de gang van zaken. Ze hebben besloten de inleiding met een gel te doen. Deze gaan ze inbrengen tijdens het toucheren en vervolgens wachten we een uur of 8 af. Mocht het zo zijn dat er dan nog een tweede dosering nodig is, dan geven ze die. En wanneer halverwege de avond blijkt dat de bevalling nog niet begonnen is, zal ik teruggereden worden naar de zwangeren afdeling, om het de volgende ochtend weer opnieuw te proberen. Dat ik vandaag word ingeleid, betekend niet dat ik vandaag of morgen ga bevallen. Het kan wel het hele weekend duren. Het maakt mij niet meer uit. Ik ben allang blij dat het nu gaat gebeuren.

Voor het inbrengen van de gel merkt de verloskundige op dat het van binnen al mooi zacht is. Het voorwerk deze nacht heeft duidelijk zijn werk gedaan. Dit is positief en ze verwacht dat de gel wel iets zal gaan doen. De gel doet zeker iets. Ik krijg wat krampen gedurende de dag. Maar als de verloskundige ’s middags langskomt en ik zeg dat ik wel wat krampen gewend ben en het dus makkelijk aankan, zie ik een voorzichtige grijns en daarna zegt ze, er komt geen tweede keer gel. We gaan het af laten hangen van hoe je lichaam het oppakt de komende uren. Ik ga naar huis, de avonddienst zal straks bij je komen kijken.

Als ook de verpleegster die de hele dag al een beetje om ons heen dartelt afscheid komt nemen zegt ze, ik hoop je niet meer te zien, want ik heb dit weekend geen dienst. Maandag wel, maar ik hoop niet dat je dan nog steeds niet bevallen bent. En als ze een bevalling dan ook nog vergelijkt met een sinaasappel die door je rechterneusgat heen moet, vraag ik me af waarom ze op deze afdeling is gaan werken. Bemoedigende woorden hoefde ik in elk geval niet te verwachten haha.

De dames van de avonddienst zijn een stuk vlotter en gezelliger. We hebben direct een klik met zijn allen. Dat is erg fijn aangezien je toch met je blote onderkantje op zo’n bed ligt. Rond half 6 gaan ze voelen hoeveel ontsluiting ik heb. En aangezien het WKZ een academisch ziekenhuis is, mag een co-assistente ook nog even voelen. Welja. Ik ben alle schaamte nu toch al voorbij! Ik heb 2 centimeter ontsluiting. Dat zou voldoende moeten zijn om mijn vliezen te breken en alles wat beter op gang te helpen. Na een kort overleg komt er een heel team met witte jassen binnen. Ze gaan inderdaad de vliezen breken.

Na al 9,5 uur lichte weeën te hebben, verwachten ze dat het na het breken van de vliezen sneller en harder zal gaan. Ze geven me een half uur zelf de tijd en als blijkt dat de weeën niet snel genoeg komen, gaan ze weeënwater aansluiten. Ik hoop dat mijn lichaam het zelf op gaat pakken. Dan schijnt de bevalling een stuk prettiger te verlopen dan wanneer het op gang gebracht wordt. Maar ik heb het zelf verder niet in de hand.

De verloskundige brengt een of ander instrument bij me in en twee tellen later komt het vruchtwater er met golven uitzetten. Bingo. De vliezen zijn gebroken. Laat die bevalling nu maar beginnen! Stiekem verwacht ik dat we vanavond nog kunnen babyknuffelen. Maar dit spreek ik niet hardop uit. En dat is maar goed ook…

Ben je benieuwd naar het vervolg? Zondagmiddag komt deze online!
]]>

20 March 2015
Terugblik – Zwanger en ziek

Vandaag en morgen neem ik jullie mee in mijn zwangerschapsverhaal in de laatste dagen voor de bevalling begon. Vorige week verhuisden we naar een camping in de buurt, vanwege de renovatie in onze flat. Daar leek ik meer te kunnen uitrusten, maar tegelijkertijd was ik ook erg alleen. Dat alleen zijn bleek maar van korte duur. Want nog voor de renovatie in onze woning begint, krijg ik extra checks in het ziekenhuis, omdat ze zich ook daar zorgen beginnen te maken.

Lees hier deel 1 – Zwanger in het ziekenhuis
Lees hier deel 2 – Zwanger en tegenslagen
Lees hier deel 3 – Zwanger en alleen
Lees hier deel 4 – Zwanger en verhuizen naar de camping

Dinsdag 11 maart 2014

Voor een nieuwe controle, rij ik zelf naar het ziekenhuis. Ik begin te wennen aan de medicatie om mijn bloeddruk lager te krijgen en val dus niet meer in slaap na het innemen van de pillen. Autorijden durf ik nu wel weer aan. Het zorgt ervoor dat ik iets meer vrijheid heb. Maar verder dan het ziekenhuis kan ik sowieso niet. Ik voel me te slecht om iets anders te doen.

De uitslag van de controle is twijfelachtig. De eiwitten in mijn urine zijn niet meer geworden, maar omdat ik zo vreselijk veel vocht vasthoud en ook weer regelmatig sterretjes zie en een drukkend gevoel onder mijn borst heb, besluiten ze toch even een echo te maken. Ondertussen schiet me nog te binnen dat ik wel eens vocht in mijn ondergoed voel. Niet veel, maar ik vraag me af of dat misschien afscheiding is ofzo, nu de zwangerschap toch richting het einde loopt. Volgens de echo doet de baby het goed. Hij beweegt en zijn hartslag klinkt prima. Maar met mijn verhaal over vochtverlies kijkt ze nog even extra goed naar het vruchtwater. Ze doet een meting en direct wordt ik naar de verloskamers gestuurd op 2 verdiepingen hoger. Het lijkt erop dat het vruchtwater is, gezien de hoeveelheid vruchtwater in mijn buik te weinig is.

Daar lig ik dan. Helemaal in mijn eentje op de verloskamer. Joost is gewoon op zijn werk, want hij is al zo vaak weggebleven van zijn werk, dat we liever hebben dat hij zijn dagen kan sparen voor de weken na de bevalling. Als ik hem bel, zorgt hij dat hij stand-by staat. Opnieuw word ik aan de CTG gehangen en een verloskundige komt later controleren of ik al ontsluiting heb. Dit is niet het geval. Mijn baarmoedermond begint wel te verweken, maar ze verwacht niet dat de bevalling snel zal beginnen. Na een korte check van het vochtverlies, blijkt dat het geen vruchtwater is en kan ik met een gerust hard weer naar huis terug.

Ergens ben ik teleurgesteld. Ik voel me zo beroerd, dat van mij de bevalling nu wel mag beginnen. Ook al weet ik dat het beter is voor de baby om nog te blijven zitten. Ik ben klaar met het zorgen maken. Als de baby eruit is weet ik tenminste zeker dat ze hem 24/7 in de gaten houden de eerste periode.

Donderdag 13 maart 2014

Omdat ons huis vanaf volgende week gerenoveerd wordt, moeten we nog wat dingen anders zetten in huis. De keuken, badkamer en wc moeten helemaal leeggehaald worden. En dat is nog een beste klus. Ik besluit mee te gaan met Joost, om hem te helpen waar ik kan. Maar ik kan niets. Bij alles dat ik doe krijg ik pijn, of een licht gevoel in mijn hoofd. Ik moet dus op de bank gaan zitten en daar besluit ik wat filmpjes te kijken die de lactatiekundige me heeft gestuurd. Zo kan ik leren kolven voor de bevalling. Hier mag ik op 20 maart mee starten van de gynaecoloog. En thuis hebben we natuurlijk gewoon internet. Dus ik doe online een beetje sociaal terwijl Joost de benen onder zijn lijf vandaan rent om alles klaar te krijgen.

Ook ben ik 36 weken zwanger vandaag. Iedere week weer vind ik de donderdag erg speciaal. Vooral omdat we 3 weken geleden nog dachten dat ik deze termijn niet zou halen.

Zaterdag 15 maart 2014

Ook vandaag gaat Joost weer hard aan de slag in ons huis. Hij krijgt hulp van mijn moeder en stiefvader. Alle gordijnen worden weggehaald en mijn moeder maakt alvast de losgekoppelde apparaten schoon. Ik trek het niet om mee te gaan. Maar zit dus ook niet echt rustig op de camping. Met de wetenschap dat er drie mensen heel hard aan het werk zijn in je huis, terwijl je zelf niets kunt en maar gewoon moet hopen dat het goed gebeurd, kan ik gewoon niet rustig blijven. Ik ben erg verdrietig vandaag. Zou willen dat het klaar is allemaal. Soms vraag ik me af waarom we dit ook alweer wilden allemaal. Maar als ik dan even later een trappelende baby in mijn buik voel, besef ik me ook weer waar we het voor doen.

Maandag 17 maart 2014

Om het vocht in mijn handen te laten bewegen, zodat het niet tussen mijn gewrichten blijft zitten en dus pijn gaat doen, haak ik veel. Mandjes, dekentjes. Van alles. Meestal haak ik iets en haal ik het aan het eind van de avond weer uit elkaar omdat het niet naar mijn zin is. Joost is vanavond de allerlaatste dingen in huis klaar aan het maken en laat een sleutel achter bij de bouwvakkers. Morgenochtend begint de renovatie. Ik mag vanaf nu van de gynaecoloog en Joost niet meer in ons huis komen. Gewoon om het allemaal maar niet te hoeven zien. Dan hoef ik me er ook niet druk om te maken.

Maar hoe je het ook went of keert. Het houdt je bezig. Het idee dat er tientallen bouwvakkers je huis in en uitlopen en daar de hele tent afbreken en weer opbouwen is gewoon niet fijn. Maar ik moet me eraan overgeven. Ik kan er toch niets aan doen. Morgen is het 18 maart. Ik roep al een aantal weken dat ik verwacht dat dit mijn bevaldatum gaat worden. Ik besluit dus bijtijds naar bed te gaan. Misschien moet ik wel heel hard werken morgen en dan kan ik alle extra beetjes energie natuurlijk goed gebruiken.

Dinsdag 18 maart 2014

We krijgen het bericht dat de renovatie is begonnen in onze woning. Gelukkig heb ik niet veel tijd om me daarmee bezig te houden. Ik moet namelijk voor een controle naar het ziekenhuis. Weer ga ik alleen. Joost kan vandaag niet mee, omdat hij een cursus heeft. Ik ben me alleen maar slechter gaan voelen afgelopen nacht en maak me zorgen over of de baby nog wel genoeg beweegt. Als ik op weg naar het ziekenhuis “mijn” nummer draai en de baby niet reageert, wat hij normaal altijd doet met deze muziek, weet ik dat het foute boel zou kunnen zijn. Bij het aanmelden zeg ik dus gelijk dat ik de baby nog niet heb gevoeld de afgelopen uren en direct mag ik gaan liggen voor een CTG.

De CTG is niet goed. De baby is te rustig en de verpleegster komt me steeds gerust stellen. Althans. Dat probeert ze. Waar ik normaal een half uur aan de CTG lig, moet het nu bijna anderhalf uur. Pas de laatste 20 minuten lijkt de baby weer normaal te doen. Voor de zekerheid moet ik gelijk naar het lab om bloed te prikken en ondertussen kijken ze mijn urine vast na. Mijn bloeddruk is ondanks de bloeddrukverlagers weer veel te hoog. 150/105. Als ik vervolgens in gesprek ben met de gynaecoloog vraag ik haar wanneer het genoeg is. En wanneer ze gaan besluiten me te helpen. Ik krijg als antwoord; “Zolang je baby het nog zo blijft doen, grijpen we niet in”. Ik begrijp er helemaal niets van. De CTG was niet goed, dus waarop wachten ze? Tot hij echt niet meer beweegt en het misschien te laat is? Of als ik zelf het loodje leg? Ik ben erg boos op de gynaecoloog en zeg dit tegen haar. Zij doet het af met “de zware laatste loodjes”. Donderdag moet ik maar weer voor een extra controle komen. En ik krijg nog te horen dat ik de baby per 24 uur in elk geval 8 keer moet voelen. Dus ik moet gaan turven. Voel ik hem 7 keer of nog minder, moet ik terwijl ik al in de auto zit bellen dat ik eraan kom.

Welja, zo ga ik natuurlijk lekker gerust naar huis, maar niet heus. Huilend bel ik naar Joost en later naar mijn moeder. Niemand begrijpt waarom er niet wordt ingegrepen. Mijn lichaam geeft duidelijk aan dat het genoeg is geweest, maar weer laten ze me naar huis gaan. Ik huil mezelf thuis in slaap en word redelijk rustig aan het eind van de middag weer wakker. Terwijl ik nog even lekker op bed lig kan ik goed contact maken met de baby. Dat stelt me gerust.

Als ik op mijn telefoon kijk, zie ik dat ik 4 oproepen gemist heb van een onbekend nummer. Ook de voicemail is ingesproken. Het blijkt de gynaecoloog van vanochtend te zijn. Ze heeft nog even overleg gehad met haar supervisor en ze maken zich toch zorgen. De eiwitten in mijn urine lijken op te lopen, maar omdat ze twijfelen of het een zwangerschapsvergiftiging is moet ik naar het ziekenhuis komen om een urinecontainer op te halen. Dan kan ik 24 uur lang urine opvangen. Dit moet ik donderdag meenemen naar de controle. Ook moet ik vanaf vanavond een dubbele dosering bloeddrukverlagers innemen. Om zo mijn bloeddruk weer te stabiliseren.

Dus ik loop aan het begin van de avond de afdeling met de verloskamers op. Het is er rustig. Een mooie avond om te bevallen dacht ik nog. Maar met een lege urinecontainer keer ik weer terug naar huis. 18 maart is duidelijk niet de geboortedag van onze zoon. Maar ik hoop wel dat ik deze route naar de verloskamers binnen nu en heel snel weer mag lopen. Of zittend in een rolstoel. Na het innemen van de dubbele dosering bloeddrukverlagers val ik aan het eind van de avond zen in slaap. Goede drugs zijn die pillen. Ik wist niet dat dit voorlopig de laatste nacht zou zijn dat ik redelijk rustig zou slapen…
]]>

19 March 2015
Weekoverzicht #47

Een middagje niks, model zitten voor een leerling kapster, naar het Netflix event, even gauw een muurtje schilderen en ook nog een grote wandeling maken met het mooie weer. Het was een drukke, maar gezellige week. Ik neem je mee in mijn week in deze nieuwe Snapshots!

Woensdag

Geen foto. Ik bracht Luuk namelijk aan het eind van de ochtend naar mijn moeder en had een middagje me-time. En ook al had ik wel wat werk te doen. Wat was het heerlijk om even op adem te kunnen komen na de heftige weken met Luuk. Aan het eind van de dag kon ik er dus weer tegenaan. Soms heb je zo’n dag even nodig!

Donderdag

Ik ging model zitten voor een leerling kapster. Ze mocht nog niet knippen, maar zocht een model om de uitgroei bij te werken en high lights te zetten. Ik vind het altijd leuk om model te zitten voor leerlingkapsters. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, kunnen ze nauwelijks iets fout doen, omdat er zo bovenop gezeten wordt. Ik liep dus ook weer erg tevreden de kapsalon uit en ben heel blij met mijn nieuwe kleurtje!

Vrijdag

Apetrots was ik op het aantal volgers wat ik ineens bleek te hebben. 1000 stuks! Ik vind het zo gaaf dat er maar liefst 1000 verschillende mensen zijn die mijn foto’s boeiend genoeg vinden om me te volgen op Instagram.

Ook blikte ik weer terug op mijn zwangerschap. Wat een lieve reacties kwamen er weer op het artikel. Deze week komt het laatste deel online.

Er werd veel naar het eindresultaat van mijn kappersbezoek gebracht, dus deelde ik deze selfie. Ik vind het zo lastig om een goede selfie te maken. Maar de kleur in mijn haar is in elk geval goed zichtbaar en daar ging het in dit geval even om.

Samen met verschillende andere mamabloggers mocht ik naar het Netflix stream team event in Amsterdam vrijdagavond. We keken naar 3 afleveringen van de nieuwe Netflix original Unbreakable Kimmy Schmidt.

En ik vond het zo jammer dat ik de bob was. Die cosmopolitan was namelijk heel erg lekker!

Natuurlijk testten Gwen en ik ook even de net gekregen selfiestick uit.

Zaterdag

*even afkloppen* Luuk slaapt zo goed al de hele week. Een slaapje op de dag en de nachten gaan vrijwel helemaal goed. Soms wordt hij een enkele keer wakker. Maar dan zijn het in elk geval geen krijspartijen meer. Hij is er zelf een veel vrolijker kind van.

Ik maakte foto’s van de goodiebag die we bij het Netflix event meekregen en Luuk kwam er even bij staan. Toen ik de camera op hem richtte, trok hij dit gezicht. Het moet niet gekker worden. Meneer begint nep te lachen naar de camera! Kleine boef. En ik maak echt niet de hele dag door foto’s van hem met deze camera, dus hoe hij hier nu ineens bij komt? Haha!

Zelf eten is toch het allerleukste?! Hij vindt het heerlijk om zijn bordje zelf leeg te peuzelen. En eet ook een stuk rustiger dan wanneer we het met een lepel geven. Luuk eet sinds een paar weken eigenlijk volledig met de pot mee. En heeft alleen de ijsbergsla nog laten staan. Hopelijk blijft dat zo.

De memorybox van Luuk is al een tijdje af. En ik schreef er een artikel over.

Zondag

De rest van de week heb ik zoveel afspraken en nog zoveel te doen dat ik even een uitgebreide to do list besloot te schrijven. Ik werd er bijna naar van. Maar ben inmiddels al goed op weg met afstrepen. Hopelijk is aan het eind van de week alles afgestreept en ben ik niet heel erg moe. Maar we zullen zien!

Zondag aan het eind van de middag gunde ik mezelf eindelijk eens tijd om de muur in de gang te schilderen. Dit is eigenlijk een vrij nutteloos hoekje in de gang. Waar de kinderwagen tegenwoordig staat. Maar een tijd geleden haalde ik via een Facebook groep gratis een hele gave kapstok op. Die komt hier tegen de grijze muur aan te hangen. Het grijze schilderwerk is inmiddels klaar. Dus de kapstok kan deze week ook opgehangen worden. Het eindresultaat deel ik binnenkort met jullie!

Een aantal maanden geleden vertelde ik jullie dat ik weer ga werken. Ik ga als gastouder aan de slag. Maar het lukt maar niet om kinderen binnen te halen. Op de een of andere manier worden er momenteel maar weinig gastouders gezocht in de buurt. Dus ik zoek vrolijk verder. Maar vorige week was het zo ver. Mijn eerste koppeling was daar. Weliswaar met een flexkindje die maar heel af en toe zal komen. Maar toch! Omdat dit kindje afgelopen maandag de hele dag zou komen, haalde ik de tweelingwagen naar boven en maakte het klaar om met beide jongens te kunnen wandelen.

Maandag

Het ging een hele week goed, maar van zondag op maandag had Luuk weer enorme krijspartijen. Hij sliep dus even tussen ons in, maar ook dat was niet goed. Gelukkig sliep hij ’s morgens vroeg nog even een uurtje, zodat ik mezelf in elk geval nog een klein beetje fatsoenlijk kon aankleden voor de drukke dag zou beginnen.

De blote mama buik van Cassandra kwam online. En opnieuw waren er weer hartverwarmende reacties en aanmeldingen van nieuwe mama’s die hun buik wel willen laten zien. Super gaaf!

Op Instagram cirkelt een nieuwe tag rond waarbij allemaal moeders een foto van hun 1 week oude baby delen. En ook ik werd gevraagd door Jess om een foto van Luuk te delen. Hij was hier precies een week oud. En keek even lekker scheel. Wat had hij toch heerlijke hamsterwangen! Ongelooflijk dat dit al bijna een jaar geleden is.

Dinsdag

Mijn blog over het stream team event van Netflix kwam online. En als ik deze foto zie denk ik gelijk terug aan hoe heerlijk die massage was!

Mijn kleine grote vent. Ik verbaas me er steeds over hoe groot hij ineens wordt. Kijk dit koppie nou. Hij lijkt toch al een hele dreumes?

Wat is het heerlijk weer! Gisteren maakte ik samen met Luuk en de terugweg ook samen met Joost een hele lange wandeling. Normaal gesproken wandelen we niet zo ver. Ik hou niet zo van wandelen. Maar ik moest witte latex halen en zag het niet zitten om met Luuk en de latex op de fiets te springen. Dus we wandelden 6,3 kilometer. En met alle tussenstops bij winkels deden we er iets meer dan anderhalf uur over.

Luuk at tijdens de wandeling lekker een rijstwafel op. Kijk dan hoe zijn haar eruit ziet. Ik dacht ik doe er even een kwak gel in en maak een hanekam zoals wel vaker, maar zijn haar begint nu toch wel erg lang te worden hihi. Tijd voor de kapper!

Vorige week had ik een discussie met DHL op Twitter. De bezorger van een pakketje was namelijk te lui om het pakketje naar boven te brengen. Wij wonen 8 hoog en je kunt gewoon met de lift. Volgens DHL hoeven ze pakketjes niet naar boven te brengen. Maar deze bezorger zei dat hij naar boven kwam, maar bleek het pakketje toch maar op de 1e verdieping bij mensen achtergelaten te hebben. En terwijl wij zaten te wachten tot de pakketbezorger bovenkwam, lag er dus al lang en breed een briefje in de brievenbus met daarop het huisnummer van de buren die het pakket in ontvangst namen.

Helaas gingen die mensen hetzelfde uur nog weg voor een mini vakantie en konden we het pakketje pas 5 dagen later ophalen. Gelukkig vonden we wel een ontzettend aardig kaartje in de brievenbus. Met excuses. Ja, nee, daar schieten we iets mee op. En sinds wanneer is Luuk een pasgeborene? Ach ja. Weten we in elk geval dat we niets meer bestellen als het door DHL geleverd wordt. Het is namelijke elke keer bal met deze bezorgdienst.

Aan het eind van de dag kijken Luuk en papa samen Sesamstraat. Luuk vindt dat zo leuk. En papa hoor ik ook regelmatig stiekem gniffelen om de grappen van Bert en Ernie. Mooi gezicht om ze zo samen te zien.

Hoe was jullie week?

Lees ook: Weekoverzicht #48
]]>

18 March 2015
Netflix streamteam – Unbreakable Mums

Dat ik lichtelijk Netflix verslaafd ben, weten de vaste lezers van mijn blog wel. Hoe leuk is het dan als je wordt uitgenodigd voor het Netflix stream team event in Amsterdam? Samen met Gwen vertrok ik vrijdagavond naar het Art hotel in Amsterdam. Op naar een avond me time.

Na drie rondjes door het centrum van Amsterdam gereden te hebben op zoek naar de juiste parkeergarage, besloten we toch maar in een andere parkeergarage te parkeren. We liepen richting het Art hotel en werden bij binnenkomst direct ontvangen door het PR bureau. Na een korte sanitaire stop waar we Linda al tegen het lijf liepen, kregen we een goodiebag. Een beetje verbaasd dat we deze al kregen voor het begon, mochten we ieder een arm nemen van een of andere knappe vent die ons richting bar zou begeleiden. Op weg daar naartoe stond een fotograaf ons te fotograferen.

Bij de bar kregen we een cosmopolitan en konden we ons bij alle andere mommybloggers voegen. Ondertussen werden er allerlei hapjes geserveerd. Na een aantal minuten mochten we verder naar binnen. In een klein zaaltje stonden allerlei relax stoelen om tafeltjes heen met daarop weer allerlei lekkers en menukaarten. Met de foam finger die in de goodiebag zat (daarom kregen we deze dus al voor het begon!) konden we tijdens het kijken van de nieuwe Netflix original Unbreakable Kimmy Schmidt drinken, eten of een voetmassage bestellen. Volgens mij heeft niemand er gebruik van gemaakt. Maar het idee was erg leuk!

Unbreakable Kimmy Schmidt

In Unbreakable Kimmy Schmidt draait het om de wereldvreemde Kimmy Schmidt. Ze heeft jarenlang met een sekte in een grot gewoond. Vier meiden dachten door het vertrouwen in een priester dat de wereld was vergaan door een nucleaire aanval. Terwijl ze Kerst vieren, midden in de zomer, worden ze bevrijd door het leger. Hun bizarre verhaal zorgt ervoor dat ze naar New York afreizen om te verschijnen in talkshows. Daar wordt voor de eerste keer de vraag gesteld wat de meiden denken te gaan doen. Het zet Kimmy aan het denken en ze besluit in New York te blijven.

Behalve een rugzak met geld, er is een landelijke inzameling geweest voor de meiden, en een paar boeken, heeft ze helemaal niets. Ze gaat op zoek naar woonruimte en komt via een krantenadvertentie samen te wonen met Titus Andromedon, een homo die een mislukte musical-carrière achter de rug heeft. Om aan de kost te komen deelt hij gekleed in een robotpak flyers uit op Times Square. Al snel ontdekt Kimmy Schmidt dat de wereld verschrikkelijk is veranderd. Zelfs de alledaagse apparaten werken anders, waardoor ze in de knoop komt. Er gaat letterlijk een nieuwe wereld voor haar open, waarbij ze ook nog eens te maken krijgt met het meest vreemde gezin ooit.

Kimmy wordt nanny bij Jacqueline Voorhees, een welgestelde vrouw in Manhattan met een verwend zoontje en een onuitstaanbare stiefdochter. Nog voor Kimmy Schmidt is begonnen aan haar baan, wordt ze al ontslagen. Ze waagt een tweede poging en lijkt het verjaardagsfeestje van Buckley helemaal te verpesten. Uiteindelijk weet Kimmy met haar boerenslimheid toch iedereen voor haar in te palmen. Al ziet ze een mobieltje aan voor een gameboy, wanneer ze de kinderen onder haar duim heeft smelt zelfs de ijskoude Jacqueline.

De serie is een echte feel good serie. Ideaal om je aan het lachen te maken als je het even druk hebt of je wat minder goed voelt. En doordat een aflevering maar 25 minuten duurt, is het ook ideaal om te kijken als je even bijtankt terwijl je kind een middagdutje doet.

Na het kijken van de eerste drie afleveringen konden we lekker borrelen en bijkletsen. Ondertussen liepen er 2 masseurs rond die iedereen die het wilde een fijne massage gaven. Daar zei ik uiteraard geen nee tegen. Na een heerlijke nek- en hoofdmassage kon ik er dus weer even tegenaan.

Moe maar voldaan keerden we aan het eind van de avond weer terug naar huis. En nog steeds ben ik aan het nagenieten van de me time. Een avondje tijd voor jezelf, hebben we tenslotte allemaal wel eens nodig! Netflix, bedankt voor de heerlijke avond!

17 March 2015