Waar ik 2 jaar geleden heel druk (en zorgeloos) was met het maken van fotoshoots, was ik een jaar geleden zwanger aan het knokken om ons kleine mannetje vooral in mijn buik te houden. Ik lijk de ziekenhuis momenten helemaal her te beleven en besloot het toch eens van me af te schrijven.
Vorige week schreef ik al over de ontdekking van een zwangerschapsvergiftiging en de zware medicatie die ik kreeg om mijn bloeddruk omlaag te krijgen. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en kreeg te horen niet naar huis te mogen zonder bevallen te zijn. En 3 uur later werd ik toch ineens uit het ziekenhuis ontslagen. Zonder baby. Hoe dit verder ging lees je vandaag.
Kleine disclaimer: Het is allemaal goed afgelopen. Maar ben je zwanger en trek je je nare zwangerschapsverhalen aan, lees dan vooral niet verder.
Dinsdag 18 februari 2014
Gisteravond hebben we heerlijk gegeten. Een stevige maaltijd zodat ik wat reserves zou hebben voor de vreselijke glucosetest deze morgen, waarbij ik tot tenminste 11 uur ’s morgens nuchter moet zijn. Ik besluit wat spullen mee te nemen naar het ziekenhuis. Waaronder een tandenborstel en schoon ondergoed. Ik verwacht ergens dat ik namelijk weer opgenomen ga worden, door een fout. Hoe kan ik anders ineens naar huis mogen? In het ziekenhuis sta ik te tollen op mijn benen. De bloeddrukverlagende medicatie zorgt ervoor dat ik heel erg moe ben. Ik wil alleen maar slapen. Na het bloedprikken en het drinken van het suikerdrankje blijf ik zo stil mogelijk zitten. Ik wil lezen, maar kan me niet concentreren.
Joost zit te werken naast me en ik kijk alleen maar heel stil om me heen naar alle andere zwangere vrouwen die net als ik een suikertest doen. 2 uur lang moeten we allemaal wachten tot de volgende dosis bloedprikken. Ik voel me flauw en vecht tegen mijn slaap. De verpleging houdt me vanaf de zijkant van de wachtkamer goed in de gaten. Ze hebben door dat ik niet begrijp waarom ik naar huis mocht gisteren en maken zich zorgen over hoe ik me voel. Een van de verpleegkundigen besluit direct na de suikertest een gesprek te regelen met de gynaecoloog. Zodat ik mijn vragen kan stellen en hopelijk meer van de hele situatie ga begrijpen. Wat een tof mens. Achteraf ben ik zo blij dat zij er waren in al die wacht periodes in het ziekenhuis. Zij hebben het wachten heel erg kunnen verzachten en ervoor gezorgd dat we ons altijd welkom voelden.
Aan het begin van de middag worden we binnen geroepen. Slecht nieuws. Ik blijk inderdaad zwangerschapsdiabetes te hebben. Dus naast de antibiotica en de bloeddrukverlagers moet ik nu ook nog langs de diabetespoli om een spoedcursus bloedprikken te krijgen. Want ik zal vanaf vandaag 5 keer per dag mijn suikers moeten prikken. Wat een tegenvaller. Ik laat de tranen de vrije loop. Wat baal ik van deze hele situatie. Mijn bloeddruk wordt gemeten en deze is extreem hoog. 145/100. Dit is zelfs met bloeddrukverlagers heel erg hoog. We besluiten even rust te nemen in de wachtkamer en na een half uur opnieuw te meten. Met deze bloeddruk mag ik namelijk niet naar huis. Maar stress speelt nu waarschijnlijk ook een grote rol..
Er lijkt inderdaad een fout gemaakt te zijn met het meten van de eiwitten in mijn urine de dag ervoor. Deze zaten namelijk na een uitgebreide check net onder de grens van opname. Daardoor mocht ik naar huis. Maar de kans is wel aannemelijk dat het binnen nu en korte periode als nog fout gaat en ik weer opgenomen zal worden. Ik moet alert zijn op klachten en direct bellen als ik het niet vertrouw. Na een uur wachten krijg ik groen licht. Ik mag met een tas vol prikspullen naar huis. Om 2 dagen later voor een uitgebreide controle terug te keren. Tot die tijd mag ik niet uit bed.
Woensdag 19 februari 2014
Ik hou me braaf aan de voorgeschreven regels. Met een kussen onder mijn benen lig ik de hele dag op bed. Joost is gewoon aan het werk, dus ik heb een fles drinken, wat te eten en mijn suikerprikspullen naast me liggen. Mijn suikerwaardes zijn goed vandaag. En om heel eerlijk te zijn geloof ik ook niet echt in het diabetes verhaal. Maar ik wil ook niet twijfelen aan de artsen, dus ik prik mezelf netjes vijf keer per dag in mijn vinger. Hou me aan het dieet en vermaak me verder uitstekend met de laptop op schoot.
Als ik het internet toch niet had in deze tijd, had ik echt niet geweten hoe ik de dagen door had moeten komen. Morgen mogen we weer voor een check naar het ziekenhuis. En vandaag wil ik alleen maar rust.
Donderdag 20 februari 2014
Ik ben 33 weken zwanger vandaag. Als ik de kleine man nog een week binnen kan houden, heb ik geen longrijpingsspuiten nodig. Het wordt dus steeds veiliger om te bevallen. Vandaag weer naar het ziekenhuis voor een controle van mijn bloeddruk en urine. Deze zijn stabiel gebleven. Het is nog steeds hoog allemaal, maar niet erger dan afgelopen dinsdag, dus ik mag weer naar huis.
Wat een opluchting. We hebben wel besloten bij elke controle nu een tas met spullen mee te nemen zodat ik een eerste dag tijdens een eventuele opname genoeg spullen bij me heb. Eigenlijk is het niet normaal om daar zo mee bezig te zijn. Maar we zijn heel onzeker geworden. We twijfelen aan alles. We beginnen zelfs te twijfelen aan de artsen, terwijl we daar eerder in een spannende periode van de zwangerschap juist zo over te spreken waren. Als je je arts al niet kunt vertrouwen, wat blijft er dan nog over?
Zaterdag 22 februari 2014
Vandaag ben ik onrustig. Vanwege de grote renovatie die in onze flat aan de gang is, is er door een of andere fout geen warm water vandaag. Terwijl douchen momenteel de enige manier is om volledig te ontspannen. Joost kocht een krukje, zodat ik zittend kan douchen. Buiten de 26 weken lang misselijk zijn inclusief overgeven, heb ik namelijk nog een heel vervelende zwangerschapskwaal. Bekkeninstabiliteit. En ik kan je vertellen dat die er niet beter op wordt als je alleen maar stil mag liggen de hele dag. Ik kan me van de pijn in mijn bekken en de enorme buik die ik bij me draag, absoluut geen houding geven op bed. Ook het vocht in mijn benen wordt alsmaar erger. Ik draag al 2 dagen geen sokken, maar de afdrukken van 3 dagen geleden staan nog in mijn enkels.
De enige manier waarop ik normaal kan ademen en redelijk pijnloos ben is om op mijn linkerzij te liggen. Maar alles schreeuwt in me dat ik ook zo graag op mijn rechterzij zou willen liggen. Alleen het omdraaien is al dramatisch en zorgt voor veel tranen door de pijn.
Gelukkig zijn de suikerwaardes tot nu toe helemaal goed. Een enkele keer zijn ze iets verhoogd, maar dan heb ik iets verkeerds gegeten. Met het dieet kan ik dus voorlopig de enorme uitschieters goed beperken.
Maandag 24 februari 2014
Het valt niet mee om te ontspannen. Er wordt gerenoveerd in onze flat en de bouwgeluiden komen steeds dichterbij. Ze zijn nog maar een paar huizen verderop en ik begin me zorgen te maken over hoe we het hier allemaal moeten gaan doen met de verbouwing. De woningbouw heeft beloofd vervangende woonruimte te regelen, maar helaas hebben we nog niet gehoord waar en wanneer we die woning krijgen.
Terwijl ik op bed lig kan ik de televisie steeds minder goed horen overdag. De hond en de katten worden ook langzaam gek van de herrie. Eigenlijk ben ik dus alleen maar gespannen. En ik weet dat gespannen zijn helemaal niet goed is voor mijn bloeddruk. Hopelijk krijgen we gauw duidelijkheid.
Ik probeer mijn dagen te vullen met een haakwerkje, Netflix en ik hou me bezig met het geboortekaartje. Heel soms loop ik even de babykamer in. Mijn gevoel om alles af te maken is heel sterk. Een bedje opmaken, een hoes om het verschoningskussen doen enzo. Maar het heeft geen zin. 18 maart start de renovatie bij ons in huis en moet alles afgedekt worden, zodat het niet onder de bouwstof komt. Ik heb nesteldrang, maar kan er niets mee. Gelukkig komt mijn moeder regelmatig het hoog nodige even poetsen. Zoals de wc en de badkamer. Ik vind dat verschrikkelijk, maar vind het nog erger om op een vies toilet te zitten. Ik moet het loslaten en accepteren dat ik hulp nodig heb, maar jeetje. Wat valt dat zwaar. Gelukkig kan ik de kinderwagen wel klaarmaken. Die gaat namelijk de auto in en zal niet onder de bouwstof komen.
De dagen duren verschrikkelijk lang op deze manier. Ik ben nog elke dag blij dat ik nog niet bevallen ben. Maar kijk ook ontzettend uit naar het moment dat ik me weer goed ga voelen. En ik weet dat dat pas is op het moment dat ik bevallen ben. We bijten dus door. Al valt dat niet altijd mee.
Volgende week lees je over hoe we plotseling in een caravan terecht komen om de verbouwing in ons huis te ontvluchten en hoe ik de artsen smeek me te helpen.
]]>
