mamakletst.nl

Category: gezondheid

  • Mama valt af: De resultaten na een maand

    Een maand sporten en gezond eten zou nu moeten zorgen voor leuke resultaten op de weegschaal. En een leuke mama valt af update. Ook al ging het niet goed de afgelopen weken. Je zou denken dat elke ons die eraf is, meegenomen is. Maar voel ik dat op dit moment wel zo? En is dit wel de manier waarop ik door wil gaan?

    Met gezond eten is het afgelopen week wel erg goed gegaan. Ik ben sowieso opgehouden met het drinken van cola en andere frisdrank en drink veel water en thee en met hoge uitzondering een sapje ‘s avonds. En daarnaast ben ik opgehouden met snaaien.

    Wel moet ik proberen om wat meer regelmaat te krijgen in het eten. Door weer met Luuk mee te eten bijvoorbeeld. Op de een of andere manier sluipt het er steeds weer in om even gauw een boterham te eten als ik aan het werk ben achter mijn computer. Terwijl het wel zo gezellig is om dit samen met Luuk te doen.

    En dan het sporten. Ja het sporten. Dat gaat dus niet goed. En ik ben elke keer weer excuses aan het bedenken om niet te gaan. Maar de belangrijkste reden is toch echt dat ik moeite heb om er naartoe te gaan. Nu we geen auto meer hebben, ben ik afhankelijk van mijn fiets. En mijn mamafiets is nog niet dusdanig ingefietst door me, dat ik met gemak even een stuk fiets, helemaal kapot bij de sportschool aankom, dan nog een half uur heel intensief sport, om vervolgens weer dat stuk terug te fietsen (Curves zit in een ander dorp gevestigd, dus het kan niet vlakbij huis).

    Een auto lenen is geen optie. Met de bus gaan, zou kunnen, maar is ook alles behalve ideaal. Mezelf echt opfrissen na het sporten is bij deze sportschool helaas niet mogelijk, dus ik doe het mijn medereizigers niet aan om dan in de bus te stappen.

    Dus ik zit in dubio. Wat moet ik doen om beter in mijn vel te zitten? Zit ‘m dat in drie keer per week naar de sportschool te “moeten”? Of zit ‘m dat in iedere dag minimaal een half uur bewegen en daar tevreden mee te zijn? Dat is natuurlijk het laatste. Lukt het om te sporten, is dat mooi meegenomen. Maar ik wil niet boos zijn op mezelf als dit niet lukt.

    Mede hierdoor heb ik besloten om niet op de weegschaal te stappen deze week. Ik voel me best wel goed nu ik het loslaat. En nu het qua voeding beter gaat en de zon ook nog flink gaat schijnen waardoor ik heel veel met Luuk buiten ben en dus veel wandel en fiets, is dat misschien nog wel belangrijker dan het getal dat de weegschaal aangeeft.

    Ik ga dus lekker zo door en zie volgende maand wel of ik dan wel resultaten zou willen delen.

    Dit artikel is geschreven in samenwerking met Curves.

    ]]>

  • Mama valt af: Als het niet lukt

    Wat als je heel graag wil, maar de discipline niet kunt vinden om door te zetten? Wat als je het gevoel hebt dat je faalt als je een te hoog getal op de weegschaal ziet staan? Wat als je even niet weet hoe het verder moet? Wat als het afvallen niet lukt?

    Mama valt even helemaal niet af. Het lukt niet, het wil niet. Ik heb er even helemaal geen zin in. Maar ik zou zo graag die kilo’s weg willen hebben. Het sporten lukt niet. Zelfs met de Jawbone heb ik soms het gevoel dat ik faal. Ik draag het bandje nog wel graag, want ik vind het leuk om te zien wat ik doe qua eten, beweging en slapen. Maar mijn doelen haal ik niet. Behalve dan de uren die ik minimaal moet slapen. En dat is niet heel onbelangrijk.

    Elke keer weer heb ik een excuus om niet voor een gezonde maaltijd te kiezen, maar voor een makkelijke en ongezonde. Elke keer weer heb ik een excuus om niet te bewegen of te gaan sporten. Nu we de auto niet meer hebben, moet ik gelukkig sowieso al lopend of fietsend de deur uit om ergens te komen. Ik wil zo min mogelijk gebruik maken van het openbaar vervoer. En dat is voor nu al zeker een week gelukt. Een afspraak op het consultatiebureau? Ik ben er naartoe gelopen (30 minuten), in plaats van gefietst (10 minuten). En ook de terugweg heb ik helemaal gelopen. Dat is allemaal niet verkeerd. Ik weet het best. Maar ik neem mezelf voor om meer te doen en baal dan van mezelf wanneer het niet lukt.

    Maandag begin ik. Echt. Ik heb voorbereidingen getroffen, het eten is al in huis en het drinken wordt dit weekend opgemaakt. Weg met de frisdrank. Voorlopig hebben we geen feestjes in huis, dus hoef ik dat ook niet meer in huis te halen, waardoor ik minder snel in die valkuil trap als ik de koelkast opentrek. Water ga ik drinken. En thee.

    De kleine man wil het liefst de hele dag naar buiten, dus ik wil proberen minimaal 4 keer een uur te gaan wandelen komende week. Bijvoorbeeld naar de kinderboerderij, of een speeltuin wat verder weg van huis. En ik wil zeker twee keer gaan sporten. De eerste sportafspraak staat al vast. Lieke gaat gezellig met me mee, wat ook weer zorgt voor een stok achter de deur. En die kan ik momenteel wel even gebruiken.

    Maar bovenal wil ik proberen minder streng voor mezelf te zijn. Niet verdrietig te worden als het even helemaal niet lukt. Want dan heb ik ook gelijk geen zin meer om gezond te koken. En dat werkt averechts. Ik wil leren dat ik blij ben met de beweging en de juiste voeding die wel lukt. Zodat ik beter in mijn vel kom te zitten. Of die kilo’s er dan vanaf gaan of niet.

    Het afvallen is niet iets wat je doet door het zomaar even te doen. Er komt veel meer bij kijken. Helaas. Was het maar zo makkelijk. Maar we gaan er gewoon weer tegenaan. Ooit gaat het lukken om die kilo’s kwijt te raken. Ik moet vooral de motivatie even vinden om nu door te zetten. Doen jullie met me mee?

    Dit artikel is geschreven in samenwerking met Curves.

    ]]>

  • Mama valt af: Extra beweging met de Jawbone

    Ik had grote moeite met het omzetten van de zogenaamde knop. Afgelopen weekend was ik het helemaal zat. De motivatie kwam terug en ik besloot spijkers met koppen te slaan. Sporten, maar ook tussendoor voldoende bewegen en letten op mijn voeding. Ik heb hiervoor een hulpmiddeltje gekocht en ik ben er super blij mee.

    Aan het begin van deze week werd de Jawbone up bezorgd. Alvast als verjaardagscadeautje voor mezelf. Dit armbandje is een stappenteller en houdt ook nog eens bij hoe je slaapt. Daarnaast kun je in de app bijhouden wat je eet en welke andere activiteiten je hebt gedaan. Het helpt me vooral om buiten het sporten om voldoende te bewegen. Inmiddels ben ik vrienden geworden via de UP app en zo zijn we een groot team. Dit stimuleert enorm. Als ik zie dat een van mijn teamgenootjes net 7000 stappen heeft gelopen, krijg ik gelijk zin om buiten ook een flinke wandeling te gaan maken.

    Het sporten bij Curves moet ik ook echt beter gaan oppakken. Want het is deze week bijvoorbeeld niet gelukt om 3 keer te gaan. Er kwamen afspraken tussendoor, of ik had geen oppas op de momenten dat de sportschool open is. Ik baal dan van mezelf, terwijl ik er eigenlijk niet zoveel aan kan doen. De openingstijden zijn niet al te gunstig en daardoor lukt het me niet om elke week 3 keer te gaan.

    Maar ik wil ook niet balen van mezelf. Iedere keer dat ik wél ben geweest is eigenlijk al goed genoeg. Volgende week wil ik dus proberen om minimaal 2 keer te gaan. Mocht het de derde keer toch lukken, is dat alleen maar fijn, maar ik wil het mezelf niet verplichten. Ik ben veel te bang dat ik anders alleen maar teleurgesteld raak in mezelf. En met de extra beweging die ik dankzij de Jawbone doe, maakt het ook eigenlijk niet zoveel uit of ik 2 of 3 keer ga sporten.

    Het gaat dus goed! En vanaf volgende week ga ik ook weer strikter met mijn eten worden. Dat gaat komend weekend met al mijn plannen toch niet gelijk lukken vrees ik haha.

    Dit artikel is geschreven in samenwerking met Curves. De komende weken zal er wekelijks een artikel online komen over mijn vorderingen. De Jawbone up heb ik zelf gekocht en is dus niet gesponsord. 

    ]]>

  • Het ging mis met de ruggenprik

    Een ruggenprik als pijnstilling wordt tijdens een bevalling vrij vaak gebruikt. Dat dit niet altijd even veilig is, daar wordt maar weinig over verteld. Dat een ruggenprik niet altijd veilig is, heb ik helaas zelf ondervonden. En ik mag hier op MamaKletst in 3 gastblogs mijn verhaal doen. De afgelopen weken kon je al lezen over mijn bevalling en het zetten van de ruggenprik. En over de kraamperiode en hoe het ziekenhuis me steeds weer wegstuurde. Hoe het daarna ging? Dat lees je vandaag. 

    Na de bloodpatch

    En dan ben je na 2 weken eindelijk hoofdpijn vrij. Wel nam ik mezelf voor het nog even rustig aan te doen en niet teveel hooi op mijn vork te nemen. Ik was veel te bang dat het bloedpropje los zou schieten. Ik kon eindelijk van Danique genieten en voor mij begon de kraamweek nu pas. Ik heb het wel rustig gehouden. Niet teveel kraamvisite. Want dat kon ik nog niet aan. Ik dacht alleen maar, als ze Danique willen zien, dan kan dat altijd nog over een paar maanden. Soms moet je gewoon echt even aan jezelf denken. Al zullen sommige andere mensen dit heel egoïstisch vinden. Ik ben nog nooit zo trots geweest als toen ik voor het eerst met Danique naar buiten ging. Daar heb ik echt van genoten. Ik kon eindelijk mijn meisje showen.

    Sinds de ruggenprik ben ik wel heel erg vatbaar voor hoofdpijn lijkt het. Ik heb nu, 4 jaar later, gemiddeld twee keer per week hoofdpijn. En 1 a 2 keer per maand zware migraine. Dat is geen pretje. Vooral niet met twee kinderen. Gelukkig is er op de momenten dat ik hoofdpijn heb altijd iemand thuis. Want het is voornamelijk ’s avonds. Dus dan kan ik rustig aan doen en zorgt mijn man voor de kinderen.

    Nog een ruggenprik

    Zo’n zes maanden geleden ben ik bevallen van mijn prachtige zoon, Aaron. Wat een wonder. Net als bij Danique was ik vanaf de eerste seconde meteen verliefd. Na 9 maanden lang fantaseren over hoe je kleintje eruit ziet, begin je vanaf de eerste seconde al te vertellen op wie hij lijkt.
    Deze bevalling was werkelijk een hel. Het was een drama. En dat gun je niemand. Ik had heel veel pech met de verpleegsters. Ondanks alles heb ik er toch weer voor gekozen om een ruggenprik te nemen, want de ontsluiting ging heel langzaam. Ik had rug-, buik-, en beenweeën. Ik kon niet alle weeën verdragen. Na 3 uur weeën gehad te hebben, was er maar 1 centimeter ontsluiting bijgekomen.

    Ik was vreselijk bang voor de ruggenprik. Want ondanks de pijn besefte ik me heel goed dat het de vorige keer mis is gegaan. Maar als ik heel eerlijk ben, maakte het me op dat moment niet uit. Wel heb ik gezegd dat ik geen anesthesist in opleiding wilde, omdat dit de vorige keer het geval was. En toch kwam er een anesthesist in opleiding. Ik zag het eigenlijk al gelijk niet meer zitten. Maar het ging deze keer goed. Uit voorzorg werd er nog een andere anesthesist bijgehaald. De ruggenprik werd goed gezet.

    Na de bevalling had ik helemaal geen hoofdpijn. Het voelde ontzettend goed om vanaf de eerste minuut voor mijn zoon te zorgen. Zonder klachten! Hoe de bevalling verder ging en hoe de afgelopen maanden verder zijn gegaan kun je lezen op mijn blog.

    Jouw ruggenprik

    Is jouw ruggenprik ook verkeerd gezet? Blijf dan alsjeblieft aandringen bij het ziekenhuis. Je bent absoluut geen zeikerd als je heel vaak belt, langsgaat en aandringt op een oplossing. Een ruggenprik gaat vaker goed dan fout gelukkig. Mijn grootste fout was om na de bevalling gelijk naar huis te willen. Terwijl er op dat moment al bekend was dat de ruggenprik verkeerd gezet was. Als ik er op terug was gekomen na de bevalling, hadden ze gelijk een bloodpatch kunnen doen, waardoor ik helemaal geen hoofdpijn gehad zou hebben. Maar gelukkig is het goed afgelopen.

  • Mama valt af – Het ging even niet zo lekker

    Het afvallen gaat moeizaam. De welbekende knop is niet te vinden door een tegenslag. En doordat ik die knop niet kan vinden, word ik boos op mezelf, met als resultaat dat ik alleen nog maar minder zin krijg om er weer tegenaan te gaan. Er moet iets veranderen. En snel ook!

    Vorige week met bevrijdingsdag werd ik wakker met vreselijke kiespijn. Onhoudbare kiespijn. Ik kon bij de buurvrouw wat sterkere pijnstillers ophalen en probeerde de “feestelijke” dag uit te zitten. Want ik vond het niet nodig om de feestdag-toeslag te betalen voor de tandarts. Laat die man ook lekker een dagje vrij hebben…

    Eten ging dus nauwelijks. Het moest aan de andere kant van mijn mond, maar inmiddels ging mijn hele gebit zeer doen, dus dat schoot niet op. Ik was mega zwak. De volgende dag bij de tandarts bleek mijn kies waarschijnlijk niet meer te redden. Dus besloten we de kies er maar uit te halen. Dat zou zo gepiept zijn dacht ik. Maar niet dus. De tandarts moest zijn hele lichaam van links naar rechts gooien om de kies eruit te krijgen. Met een beurs tandvlees tot gevolg. Maar ik was tenminste van die kiespijn af.

    Eten ging nog steeds moeizaam. Niet gek natuurlijk. Maar zonder voldoende voeding, lukt het me niet om te sporten. De weg naar de fiets, of zelfs de auto was al vermoeiend na 2 nachten slecht slapen en weinig eten. En de dagen daarna ging het steeds beter met eten, maar was ik alweer uit het ritme om te gaan sporten. Dit schiet niet op!

    Nu kan ik eindelijk weer gewoon eten, dus daar geniet ik van met volle teugen. Een beetje teveel zelfs. En daar is het ook een beetje vakantie voor denk ik dan. Ik moet er alleen wel weer tegenaan. Goed eten, sporten en het dagelijkse ritme weer oppakken. Ik ben dus heel snel weer in de sportschool te vinden!

    Dit artikel is geschreven in samenwerking met Curves. De komende weken zal er wekelijks een artikel online komen over mijn vorderingen. 

    ]]>

  • Geen suiker voor mijn kind

    Het gebeurt de laatste tijd steeds vaker, dat ik uitleg moet geven over onze keuze om Luuk zo min mogelijk geraffineerde suikers te laten eten. Het is niet dat ik heel erg anti ben, zelf eet ik er (te)veel van. Toch heb ik steeds het gevoel mezelf te moeten verantwoorden, omdat sommige mensen het heel normaal vinden om kinderen vol te proppen met koek en snoep. Maar ik wil liever geen suiker voor mijn kind. Daar is niets slechts aan. Toch?

    Nu Luuk ouder wordt en steeds meer met ons mee gaat eten denken andere mensen ook voor hem te moeten zorgen. Ze kijken met een vies gezicht naar hoe hij met veel plezier een droge rijstwafel zit op te eten en kijken nog viezer als ze zien dat hij gewoon water drinkt, zonder diksap of iets anders erdoorheen. De laatste tijd krijgen we op zulke momenten regelmatig de vraag of we hem niet een Nijntje koekje willen geven, want die hebben ze toch nog liggen. Als ik die vraag beantwoord met nee, krijg ik vreemde blikken en rare opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. En misschien bedoelt iedereen het heel erg goed, ik vind het jammer dat er zo neerbuigend wordt gedaan over onze keuze om Luuk zo min mogelijk suiker te geven.

    Hij hoeft van mij niet dagelijks of wekelijks een Nijntje of Dora koekje te eten. Hij weet niet beter dan dat hij een rijstwafel krijgt en wordt al enthousiast als hij ziet dat we het pakken. Hij drinkt zonder problemen twee volle rietjesbekers met water op. Er staat echt wel diksap in de kast en we hebben zeker baby biscuitjes in huis, alleen een ander doel dan in de kast te staan hebben de producten niet momenteel. Ik ben van mening dat zolang Luuk niet went aan de koekjes, het zoete drinken en alle andere zoetigheid, dat hij niets mist. Dat is niet zielig. Hij weet niet beter.

    Met twee ouders die gevoelig zijn voor lekker en (te)veel eten, met de bijbehorende kilo’s, wil ik waar ik kan voorkomen dat Luuk al op jonge leeftijd met overgewicht te kampen krijgt. En als ik hem nu aanleer om goed zijn groente en fruit te eten en het niet aan te vullen met suikerproducten, dan hoop ik dat hij over een tijdje zelf ook de gezonde tussendoortjes zal kiezen. En ja, met zijn verjaardag heeft hij een normale slagroomtaart gehad. Het is niet zo dat hij echt helemaal nooit suikers mag. Hij krijgt het met mate. En niet omdat het zo zielig is omdat hij op een droge rijstwafel zit te kauwen.

    Toch merk ik dat het lastig is om er zo consequent in te zijn. Ik merk dat veel mensen het als normaal beschouwen om een klein kind een koekje of een snoepje te geven. Want “dat hoort nu eenmaal zo”. Ik ben er klaar mee dat ik mezelf moet verantwoorden voor onze keuze hierin. Ik krijg namelijk het gevoel alsof we iets heel erg verkeerd doen in de voeding met Luuk, terwijl ik diep van binnen heel goed weet dat het absoluut niet zo is. Misschien komt het wel omdat hij zo’n makkelijke eter is. Hij eet alles wat je hem geeft met smaak op. En ik ben er ook van overtuigd dat je daarin zelf een hele grote rol speelt. Als je je kind niet laat wennen aan zoetigheid en suikers, zal hij er ook niet snel om vragen. Doe je het wel, zal hij er zeker wel om vragen.

    “Toch heeft iedereen ook suiker nodig!” hoor ik dan regelmatig. Tja. Luuk eet toch gewoon zijn fruit, daar zitten ook suikers in. En ook in sommige andere voeding zit suiker verstopt. Dus uiteraard krijgt hij het wel binnen. Maar niet in snoep, koek, appelmoes of zoete drankjes. En ik ben van mening dat ik me absoluut niet hoef te verantwoorden voor de gezonde keuzes die ik maak wat betreft de voeding van Luuk.

    Loop jij wel eens tegen hetzelfde probleem aan? Laat het me weten in een reactie. 

    ]]>

  • Mama valt af – Een update

    Soms ligt het even stil, maar inmiddels ben ik weer vol goede moed bezig met mijn strijd tegen de kilo’s. Ook al lukt het naar buiten gaan nog niet altijd goed, met de regenachtige dagen van de laatste tijd, mijn nieuwe eetpatroon werkt duidelijk wel. Ik praat jullie bij in een update over hoe het nu gaat.

    Drie weken geleden schreef ik al dat het me meeviel dat ik niet zo vreselijk veel was aangekomen en de weegschaal weer opstapte. Op dat moment was ik zelf al wat gaan aanpassen in mijn eetpatroon. Maar ongeveer een week later kwam de diëtiste met mijn nieuwe eetschema. En wat ik stiekem al had verwacht. Ik mocht veel meer eten dan ik op dat moment deed. Alleen moest ik soms iets gezondere keuzes maken. Kleine aanpassingen die waarschijnlijk een heel groot verschil maken.

    Ook al weet ik dat er heel veel andere diëten zijn, crashdiëten, of juist koolhydraatarme, of suikervrije diëten. Dat werkt duidelijk niet voor me. Ik heb die discipline niet en wil niet bij alles wat ik buiten de deur kan eten mezelf afvragen of het echt wel kan. Doe maar gewoon normaal is mijn motto in deze periode van mijn leven. Wat ik nu zoal eet op een dag?

    Ontbijt: 

    :: Schaaltje yoghurt
    :: Beetje muesli of alleen een handje noten
    :: Wat kaneel
    :: 1 stuk fruit
    :: 1 kop thee

    Tussendoor:

    :: 2 rijstwafels met halvajam
    :: Kop thee

    Lunch:

    :: 4 volkoren boterhammen
    :: 1x 48+ kaas, 2x kalkoenfilet, 1x sandwichspread
    :: 1 glas halfvolle melk

    Tussendoor:

    :: 1 stuk fruit
    :: 1 glas drinken naar keuze (bijv. crystal clear)

    Diner:

    :: 4 scheppen aardappelen
    :: 4 scheppen groente
    :: Varkensfiletlapje
    :: 1 schep jus
    :: Schaaltje yoghurt na

    Avond:

    :: Handje ongezouten noten
    :: Drankje naar keuze

    Bovenstaande is een greep uit alle mogelijkheden. Daarnaast heb ik een uitgebreide variatielijst waarmee ik sommige dingen kan vervangen. Want ik mag uiteraard ook zilvervliesrijst of volkoren pasta eten. Eigenlijk mag alles. Maar wel met mate. En daarnaast drink ik nog veel water.

    Nieuwe dingen

    Ik ken de diëtiste persoonlijk en kan haar dus soms via de Facebook chat nog wel eens aanspreken om te vragen wat er wel of niet kan. En eenmaal aan de praat waren we het wel ergens over eens. Wij proberen veel te weinig nieuwe dingen. Houden ons vast aan bepaalde menu’s en wijken daar nauwelijks vanaf. Het is dus tijd om nieuwe dingen proberen.

    Door bijvoorbeeld eens een salade te eten als lunch, in plaats van boterhammen. Of om eens nieuwe groente uit te proberen en daar lekkere gerechten mee te maken. Ik zoek me dus suf op Pinterest naar lekkere recepten en deze week proberen we er heel veel uit. Sterker nog, we eten maar 2 keer iets dat we al eerder gegeten hebben. En zodra ik het uitproberen van nieuwe dingen wat meer eigen gemaakt heb, zal ik ook wat lekkere recepten delen. Want ik merk vooral via Instagram, dat hier veel vraag naar is!

    Tussenstand

    Vorige week ging ik na 5 dagen bezig te zijn met mijn nieuwe eetpatroon de weegschaal op. In de tussentijd vierden we ook de verjaardag van Luuk, dus ik heb gewoon een stukje taart genomen en een biertje gedronken. Wel zorgde ik voor meer verantwoorde hapjes, in plaats van een schaal chips en gewoon wat kaas en worst.

    In die 5 dagen tijd was er al 0,6 kilo vanaf. Dat lijkt maar zo weinig, maar het plan was eigenlijk om zo’n halve kilo per week af te vallen. Ik loop dus voor op schema. En dat vind ik zelf erg fijn!

    De totale tussenstand staat nu op – 2,1 kilo. Nog 2,9 kilo te gaan tot ik mijn eerste kleine doel bereikt heb.

    ]]>

  • Terugblik – Zwanger en ziek

    Vandaag en morgen neem ik jullie mee in mijn zwangerschapsverhaal in de laatste dagen voor de bevalling begon. Vorige week verhuisden we naar een camping in de buurt, vanwege de renovatie in onze flat. Daar leek ik meer te kunnen uitrusten, maar tegelijkertijd was ik ook erg alleen. Dat alleen zijn bleek maar van korte duur. Want nog voor de renovatie in onze woning begint, krijg ik extra checks in het ziekenhuis, omdat ze zich ook daar zorgen beginnen te maken. 

    Lees hier deel 1 – Zwanger in het ziekenhuis
    Lees hier deel 2 – Zwanger en tegenslagen
    Lees hier deel 3 – Zwanger en alleen
    Lees hier deel 4 – Zwanger en verhuizen naar de camping

    Dinsdag 11 maart 2014

    Voor een nieuwe controle, rij ik zelf naar het ziekenhuis. Ik begin te wennen aan de medicatie om mijn bloeddruk lager te krijgen en val dus niet meer in slaap na het innemen van de pillen. Autorijden durf ik nu wel weer aan. Het zorgt ervoor dat ik iets meer vrijheid heb. Maar verder dan het ziekenhuis kan ik sowieso niet. Ik voel me te slecht om iets anders te doen.

    De uitslag van de controle is twijfelachtig. De eiwitten in mijn urine zijn niet meer geworden, maar omdat ik zo vreselijk veel vocht vasthoud en ook weer regelmatig sterretjes zie en een drukkend gevoel onder mijn borst heb, besluiten ze toch even een echo te maken. Ondertussen schiet me nog te binnen dat ik wel eens vocht in mijn ondergoed voel. Niet veel, maar ik vraag me af of dat misschien afscheiding is ofzo, nu de zwangerschap toch richting het einde loopt. Volgens de echo doet de baby het goed. Hij beweegt en zijn hartslag klinkt prima. Maar met mijn verhaal over vochtverlies kijkt ze nog even extra goed naar het vruchtwater. Ze doet een meting en direct wordt ik naar de verloskamers gestuurd op 2 verdiepingen hoger. Het lijkt erop dat het vruchtwater is, gezien de hoeveelheid vruchtwater in mijn buik te weinig is.

    IMG_1308

    Daar lig ik dan. Helemaal in mijn eentje op de verloskamer. Joost is gewoon op zijn werk, want hij is al zo vaak weggebleven van zijn werk, dat we liever hebben dat hij zijn dagen kan sparen voor de weken na de bevalling. Als ik hem bel, zorgt hij dat hij stand-by staat. Opnieuw word ik aan de CTG gehangen en een verloskundige komt later controleren of ik al ontsluiting heb. Dit is niet het geval. Mijn baarmoedermond begint wel te verweken, maar ze verwacht niet dat de bevalling snel zal beginnen. Na een korte check van het vochtverlies, blijkt dat het geen vruchtwater is en kan ik met een gerust hard weer naar huis terug.

    Ergens ben ik teleurgesteld. Ik voel me zo beroerd, dat van mij de bevalling nu wel mag beginnen. Ook al weet ik dat het beter is voor de baby om nog te blijven zitten. Ik ben klaar met het zorgen maken. Als de baby eruit is weet ik tenminste zeker dat ze hem 24/7 in de gaten houden de eerste periode.

    Donderdag 13 maart 2014

    Omdat ons huis vanaf volgende week gerenoveerd wordt, moeten we nog wat dingen anders zetten in huis. De keuken, badkamer en wc moeten helemaal leeggehaald worden. En dat is nog een beste klus. Ik besluit mee te gaan met Joost, om hem te helpen waar ik kan. Maar ik kan niets. Bij alles dat ik doe krijg ik pijn, of een licht gevoel in mijn hoofd. Ik moet dus op de bank gaan zitten en daar besluit ik wat filmpjes te kijken die de lactatiekundige me heeft gestuurd. Zo kan ik leren kolven voor de bevalling. Hier mag ik op 20 maart mee starten van de gynaecoloog. En thuis hebben we natuurlijk gewoon internet. Dus ik doe online een beetje sociaal terwijl Joost de benen onder zijn lijf vandaan rent om alles klaar te krijgen.

    IMG_1331

    Ook ben ik 36 weken zwanger vandaag. Iedere week weer vind ik de donderdag erg speciaal. Vooral omdat we 3 weken geleden nog dachten dat ik deze termijn niet zou halen.

    Zaterdag 15 maart 2014

    Ook vandaag gaat Joost weer hard aan de slag in ons huis. Hij krijgt hulp van mijn moeder en stiefvader. Alle gordijnen worden weggehaald en mijn moeder maakt alvast de losgekoppelde apparaten schoon. Ik trek het niet om mee te gaan. Maar zit dus ook niet echt rustig op de camping. Met de wetenschap dat er drie mensen heel hard aan het werk zijn in je huis, terwijl je zelf niets kunt en maar gewoon moet hopen dat het goed gebeurd, kan ik gewoon niet rustig blijven. Ik ben erg verdrietig vandaag. Zou willen dat het klaar is allemaal. Soms vraag ik me af waarom we dit ook alweer wilden allemaal. Maar als ik dan even later een trappelende baby in mijn buik voel, besef ik me ook weer waar we het voor doen.

    IMG_1346

    Maandag 17 maart 2014

    Om het vocht in mijn handen te laten bewegen, zodat het niet tussen mijn gewrichten blijft zitten en dus pijn gaat doen, haak ik veel. Mandjes, dekentjes. Van alles. Meestal haak ik iets en haal ik het aan het eind van de avond weer uit elkaar omdat het niet naar mijn zin is. Joost is vanavond de allerlaatste dingen in huis klaar aan het maken en laat een sleutel achter bij de bouwvakkers. Morgenochtend begint de renovatie. Ik mag vanaf nu van de gynaecoloog en Joost niet meer in ons huis komen. Gewoon om het allemaal maar niet te hoeven zien. Dan hoef ik me er ook niet druk om te maken.

    IMG_1348

    Maar hoe je het ook went of keert. Het houdt je bezig. Het idee dat er tientallen bouwvakkers je huis in en uitlopen en daar de hele tent afbreken en weer opbouwen is gewoon niet fijn. Maar ik moet me eraan overgeven. Ik kan er toch niets aan doen. Morgen is het 18 maart. Ik roep al een aantal weken dat ik verwacht dat dit mijn bevaldatum gaat worden. Ik besluit dus bijtijds naar bed te gaan. Misschien moet ik wel heel hard werken morgen en dan kan ik alle extra beetjes energie natuurlijk goed gebruiken.

    Dinsdag 18 maart 2014

    We krijgen het bericht dat de renovatie is begonnen in onze woning. Gelukkig heb ik niet veel tijd om me daarmee bezig te houden. Ik moet namelijk voor een controle naar het ziekenhuis. Weer ga ik alleen. Joost kan vandaag niet mee, omdat hij een cursus heeft. Ik ben me alleen maar slechter gaan voelen afgelopen nacht en maak me zorgen over of de baby nog wel genoeg beweegt. Als ik op weg naar het ziekenhuis “mijn” nummer draai en de baby niet reageert, wat hij normaal altijd doet met deze muziek, weet ik dat het foute boel zou kunnen zijn. Bij het aanmelden zeg ik dus gelijk dat ik de baby nog niet heb gevoeld de afgelopen uren en direct mag ik gaan liggen voor een CTG.

    IMG_1355

    De CTG is niet goed. De baby is te rustig en de verpleegster komt me steeds gerust stellen. Althans. Dat probeert ze. Waar ik normaal een half uur aan de CTG lig, moet het nu bijna anderhalf uur. Pas de laatste 20 minuten lijkt de baby weer normaal te doen. Voor de zekerheid moet ik gelijk naar het lab om bloed te prikken en ondertussen kijken ze mijn urine vast na. Mijn bloeddruk is ondanks de bloeddrukverlagers weer veel te hoog. 150/105. Als ik vervolgens in gesprek ben met de gynaecoloog vraag ik haar wanneer het genoeg is. En wanneer ze gaan besluiten me te helpen. Ik krijg als antwoord; “Zolang je baby het nog zo blijft doen, grijpen we niet in”. Ik begrijp er helemaal niets van. De CTG was niet goed, dus waarop wachten ze? Tot hij echt niet meer beweegt en het misschien te laat is? Of als ik zelf het loodje leg? Ik ben erg boos op de gynaecoloog en zeg dit tegen haar. Zij doet het af met “de zware laatste loodjes”. Donderdag moet ik maar weer voor een extra controle komen. En ik krijg nog te horen dat ik de baby per 24 uur in elk geval 8 keer moet voelen. Dus ik moet gaan turven. Voel ik hem 7 keer of nog minder, moet ik terwijl ik al in de auto zit bellen dat ik eraan kom.

    Welja, zo ga ik natuurlijk lekker gerust naar huis, maar niet heus. Huilend bel ik naar Joost en later naar mijn moeder. Niemand begrijpt waarom er niet wordt ingegrepen. Mijn lichaam geeft duidelijk aan dat het genoeg is geweest, maar weer laten ze me naar huis gaan. Ik huil mezelf thuis in slaap en word redelijk rustig aan het eind van de middag weer wakker. Terwijl ik nog even lekker op bed lig kan ik goed contact maken met de baby. Dat stelt me gerust.

    Als ik op mijn telefoon kijk, zie ik dat ik 4 oproepen gemist heb van een onbekend nummer. Ook de voicemail is ingesproken. Het blijkt de gynaecoloog van vanochtend te zijn. Ze heeft nog even overleg gehad met haar supervisor en ze maken zich toch zorgen. De eiwitten in mijn urine lijken op te lopen, maar omdat ze twijfelen of het een zwangerschapsvergiftiging is moet ik naar het ziekenhuis komen om een urinecontainer op te halen. Dan kan ik 24 uur lang urine opvangen. Dit moet ik donderdag meenemen naar de controle. Ook moet ik vanaf vanavond een dubbele dosering bloeddrukverlagers innemen. Om zo mijn bloeddruk weer te stabiliseren.

    Dus ik loop aan het begin van de avond de afdeling met de verloskamers op. Het is er rustig. Een mooie avond om te bevallen dacht ik nog. Maar met een lege urinecontainer keer ik weer terug naar huis. 18 maart is duidelijk niet de geboortedag van onze zoon. Maar ik hoop wel dat ik deze route naar de verloskamers binnen nu en heel snel weer mag lopen. Of zittend in een rolstoel. Na het innemen van de dubbele dosering bloeddrukverlagers val ik aan het eind van de avond zen in slaap. Goede drugs zijn die pillen. Ik wist niet dat dit voorlopig de laatste nacht zou zijn dat ik redelijk rustig zou slapen…

    ]]>

  • Mama valt af – De weegschaal op

    Mijn overtollige kilo’s moeten eraf. Het liefst nog eerder vandaag dan morgen. Maar dat gaat natuurlijk niet zo makkelijk. In de rubriek Mama valt af neem ik jullie mee in mijn strijd tegen de kilo’s. Vorige week vertelde ik over de stap om naar een diëtiste te gaan. Om te beginnen met het hele traject was het belangrijk om een eetdagboek bij te houden en weer de weegschaal op te stappen om het juiste gewicht te kunnen doorgeven. Wat was ik bang om er weer op te gaan staan…

    De afgelopen weken heb ik niet echt mijn best gedaan om af te vallen. Nu ik weet dat ik toch samen met een diëtiste aan de slag ga, doe ik gewoon een beetje waar ik zin in heb. En dat is eigenlijk hartstikke fout! Eigenlijk hou je jezelf dus ontzettend voor de gek daarmee terwijl je in afwachting bent van het dieet dat voorgeschreven wordt. Een van de dingen die ik ook moest doorgeven samen met het eetdagboek was mijn gewicht. En jawel, laat nu net mijn nog niet zo oude weegschaal ermee opgehouden zijn. Dat schoot dus al niet op.

    Gelukkig kwamen we in een winkel een leuke aanbieding tegen. Een weegschaal die ook nog eens het vetpercentage meet. Niet helemaal betrouwbaar. Maar het is toch een leuke extra functie. Eenmaal thuis besloot ik het apparaat direct uit te pakken en uit te proberen. Dat uitpakken was zo gebeurt. Maar ik was toch wel bang voor wat de weegschaal aan zou geven. Ik had me best misdragen de afgelopen tijd. Waarschijnlijk zou ik de 2 kilo die ik al was afgevallen er inmiddels wel weer bij gegeten hebben.

    Terwijl ik mezelf dat af bleef vragen en in mijn hoofd minstens 10 redenen te bedenken om vooral die weegschaal niet op te stappen, deed ik het toch. Ik deed mijn ogen dicht en stapte de weegschaal op. En toen ik ze weer opende zag ik een error op het scherm staan. Nee he! Na nog 2 keer op en af stappen wilde ik het ding al de deur uit gooien, tot ik ineens zag dat er nog een plastic laagje overheen zat. Zo strak dat het me helemaal niet was opgevallen.

    Om goed te kunnen meten moet je contact maken met de ijzeren plaatjes die op de weegschaal zitten. En met dat plastic er overheen lukte dat natuurlijk niet. Poging 4 dus. Zonder plastic deze keer. Weer deed ik mijn ogen dicht en stapte de weegschaal op. -1,7 kilo gaf de weegschaal aan. En dat tijdens mijn maandelijkse periode, waarbij ik toch meestal nog zo’n 1,5 kilo zwaarder ben dan anders. Ik geloofde mijn ogen niet. Dacht dat het aan het verschil in de weegschaal zou liggen. Dus stapte ik op de analoge weegschaal die ik ook nog heb staan en die gaf exact hetzelfde gewicht aan. Betrouwbaar dus.

    Zal het dan alleen maar komen door de verplichting aan mezelf een uur per dag te bewegen? Of dit nu wandelen of fietsen is maakt niet uit. Grote kans! Het motiveert enorm. En nu de temperaturen nog beter worden en de zon zich vaker laat zien krijg ik nog meer zin om naar buiten te gaan. Zo fietsten we afgelopen weekend al naar mijn moeder. En gisteren besloot ik gewoon een uur te fietsen zonder ergens heen te gaan. Tijdens de spits nog wel. Luuk keek zijn ogen uit, kletste maar aan tegen alles waar we langs af fietsten en ik voelde mijn benen zwaarder worden, maar heb stug doorgezet.

    Lunchtime

    En sinds ik op de weegschaal heb gestaan heb ik ook zin om betere ontbijtjes en lunches te maken. Zo was afgelopen weekend mijn rijstwafel met kipfilet en een gekookt eitje favoriet.  Een paar druiven erbij om het af te maken en ik had een heerlijke lunch. Brood kan ik nooit genoeg eten. Dat vind ik zo lekker. Maar ik weet ook dat het niet altijd een goede keuze is. Zeker niet als je er zo vier naar binnen schuift tussen de middag. Inmiddels heb ik al 6 dagen geen brood gegeten, maar ik neem rijstwafels, volkoren crackers of een wrap met iets gezonds erop. En ik heb ’s middags nog geen honger gehad.

    Ik ben blij dat het zelfs met weinig inspanning de goede kant op gaat. Dat ik niet weer op mijn startgewicht zit. Het geeft me de motivatie om door te pakken en veel meer mijn best te doen. Dan zijn die eerste 5 kilo’s er zo vanaf en kan ik weer een nieuw doel bedenken. Ik ben dus weer op de goede weg!

    Hoe gaat het met jullie? Hebben jullie je eerste doel al behaald?

    ]]>

  • Mama valt af – Naar de dietiste

    Soms moet je gewoon even eerlijk naar jezelf zijn en toegeven dat het afvalproces niet gaat zoals het zou moeten. Dan kun je verschillende dingen doen. Je kunt stoppen, of doorgaan. Maar omdat het me blijkbaar alleen met een of ander dieet niet lukt, heb ik hulp nodig. En die stap heb ik inmiddels genomen.

    Een aantal weken geleden zag ik een oproepje voorbij komen. Om het onderdeel diëten en alles dat daarbij komt kijken af te ronden voor haar opleiding was een kennisje opzoek naar iemand met een hoog BMI. Nou, die heb ik wel, dus ik stuurde een berichtje. Eng. Dat wel. Maar als we elkaar op deze manier kunnen helpen dan is dat natuurlijk alleen maar mooi meegenomen.

    Afgelopen weken kwam ze bij me thuis om het een en ander door te nemen. Mijn medische geschiedenis, mijn eetgewoontes en mijn dagelijks leven werden uitgebreid besproken en daarna was het tijd om met een tang mijn vetjes te meten. Of nou ja, vetjes. Mijn enorme zwembanden.

    Inmiddels ben ik al twee dagen een eetdagboek aan het bijhouden. En eerlijk is eerlijk, soms schaam me ik me kapot om op te schrijven wat ik heb gegeten. Die halve zak chips zondagavond bijvoorbeeld. Was dat nu echt nodig? Nou ja, zo krijgen ze op de opleiding wel een goed beeld van een eetgewoonte die alles behalve goed en gewoon is.

    Op school gaan ze het allemaal analyseren en aan de hand daarvan krijg ik een op maat gemaakt dieet voorgeschreven. En daar kijk ik dan weer erg naar uit.

    De lente is in zicht en ook daar kijk ik naar uit. Want toen ik gistermiddag met Luuk op de fiets wilde stappen kwam er een gigantische hagelbui uit de lucht vallen. En dan is mijn zin om later die middag te gaan alweer weg. Dat excuus kan ik in elk geval niet gebruik als de winter echt voorbij is. Lekker wandelen en fietsen in de lentezon is natuurlijk ook veel leuker en gezelliger. Dat zal iedereen beamen.

    Voorlopig ga ik in elk geval flink in de weer met het zoeken van lekkere gezonde recepten die me lekker lijken. En om te beginnen ga ik deze week minimaal 2 dagen geen broodmaaltijd nemen tussen de middag. Maar bijvoorbeeld een salade, of een wrap met iets lekkers maken. Ik ben benieuwd hoe dat me bevalt. En of ik daarna nog zin heb om te snoepen.

    Het komt wel goed. Ooit ben ik vast en zeker weer apetrots op mijn lijf.

    Hoe gaat het bij jullie met afvallen/sporten? 

    ]]>