Category: mama

  • Mijn winter bucketlist

    Net als in de herfst heb ik nu met de winter ook weer allerlei plannen. Mijn herfst bucketlist heb ik niet helemaal af kunnen strepen. Hopelijk gaat dat met mijn winter bucketlist wel lukken!

    winterbucketlist

    • Eerste kerst vieren met Luuk
    • Een foto van Luuk voor de kerstboom maken
    • Een kerstfoto van ons als gezin maken
    • Het oude jaar feestelijk afsluiten en het nieuwe jaar feestelijk beginnen
    • Gastkindjes vinden voor mijn gastouderopvang
    • Geld besparen (hoe? Dat zie je begin januari!!)
    • Luuk’s eerste verjaardag voorbereiden
    • Naar de winteravond in de dierentuin
    • Alle foto’s van Luuk op de computer ordenen
    • Alle video’s van Luuk op de computer ordenen en er een lange video van maken
    • Zwemmen met Luuk
    • Mijn auto verkopen

    En misschien bedenk ik me de komende drie maanden nog wel veel meer leuke dingen om te doen.

    Wat zijn jouw plannen deze winter? 

    ]]>

  • 1 jaar officieel partners

    Op 9 december 2013 stapten Joost en ik in het ‘geregistreerd partnerschapsbootje’. Ik werd mevrouw S. en de vrouw van. Vandaag zijn we dus 1 jaar officieel partners. Wat een feest! 

    IMG_0254

    5 jaar geleden leerden we elkaar kennen, op een Halloween feest in de kroeg. De vonk sloeg direct over en vrijwel direct waren we elke dag samen. Een aantal maanden later woonden we samen en nog iets later verhuisden we naar ons huidige appartement. Kinderen en trouwen kwamen wel eens ter sprake, maar in eerste instantie niet concreet. Toen we vorig jaar weloverwogen en gepland (voor zo ver dat kan) in verwachting waren, begon er toch wat te kriebelen. We wilden alles zo goed mogelijk vastleggen voor onze Luuk. En ik wilde ook wel dezelfde achternaam als mijn mannen dragen. Trouwen wilden we niet, dat doe je immers met een mooie jurk en een flink feest ’s avonds. Daar hadden we op dat moment de financiële middelen niet voor. Dus kozen we voor geregistreerd partnerschap. Samen met 2 getuigen gingen we naar het gemeentehuis een jaar geleden. Waar alles toch ineens erg officieel bleek te gaan. We moesten ‘ja’ tegen elkaar zeggen en mochten de ringen bij elkaar om doen.

    IMG_0258

    Het is onvoorstelbaar hoe ons leven is veranderd in een jaar tijd. Van vriend en vriendin veranderden we in man en vrouw. En een paar maanden later werden we ook nog eens papa en mama. Maar onze liefde voor elkaar is zeker niet veranderd. Ik vind het fantastisch om te zien hoe Joost de vaderrol op zich neemt. Ik krijg kriebels in mijn buik als ik Luuk zie stralen zodra Joost thuis komt van zijn werk. En buiten dat alles ben ik ook nog steeds iedere dag blij als Joost uit zijn werk thuis komt. Nog steeds kunnen we urenlang met elkaar praten over zinvolle en zinloze dingen in het leven. We lachen samen, huilen samen, praten samen, leven samen.

    IMG_0263

    Ik ben nog steeds iedere dag blij dat Joost in mijn leven is gekomen 5 jaar geleden. Ik ben blij dat hij de vader van mijn zoon is. En bovenal dat hij me accepteert zoals ik ben. Zo hoort het immers ook te gaan in een goede relatie.

    Op naar het volgende jaar als man en vrouw.

    ]]>

  • 37,2 weken in en uit mijn buik

    37,2 weken. Zo lang heeft Luuk in mijn buik gezeten. En vandaag is hij precies 37,2 weken oud. Hij is dus 37,2 weken in en uit mijn buik. Wat een bijzondere dag! En ook al had ik een verschrikkelijke zwangerschap. Ik was maar wat blij dat ik Luuk tot deze termijn binnen heb kunnen houden. Want wat was het spannend de weken daarvoor. Ik had net wel, of net niet een zwangerschapsvergiftiging. De waardes hingen er steeds tegenaan en zorgden voor veel klachten en onrust. Niet alleen bij mij, maar ook bij mijn omgeving. 

    LaatsteBuikfoto

    En dit is de allerlaatste buikfoto. Ik had op dat moment net een telefoontje gekregen van de gynaecoloog, dat ik met mijn vluchttas naar het ziekenhuis mocht komen voor opname. De volgende ochtend zou ik ingeleid gaan worden. Dus namen we nog even de tijd die enorme toeter vast te leggen. Een bijzondere foto. Maar aan de andere kant zie ik de vermoeidheid in mijn gezicht, de enorme vochtophopingen in mijn armen en ik kan me nog helemaal voor me halen hoe ik me voelde op dat moment; doodziek en overal pijn.

    En zo voel ik me dus alweer een week of 37 niet meer. Het is waar. Bevallen betekent genezen van een zwangerschapsvergiftiging. Ik voelde me zoveel beter na de bevalling. Uiteraard had ik wat pijn down-under, maar dat was zo goed te verdragen vergeleken met de weken, of zelfs maanden van pijn en onrust daarvoor. Eindelijk was onze gezonde knul geboren.

    Het is onvoorstelbaar. Inmiddels kruipt hij, hij “kletst” de oren van ons kop de hele dag en hij is (meestal) de vrolijkheid zelve. Hij sjeest het hele huis door op handen en knieën en begint breeduit te grijnzen als je oogcontact maakt terwijl hij zit te spelen.

    37weken

    Hij verandert van een hulpeloze baby naar een kleine dreumes die alles het liefst zelluf wil doen. Hij groeit goed, ontwikkelt goed (zelfs wat te snel volgens het consultatiebureau), eet goed, drinkt goed. Elke dag is weer een feestje met onze kleine man. 37,2 weken geleden veranderde ons leven. Waar we voorheen alleen rekening hielden met elkaar, hebben we nu vooral rekening te houden met Luuk. Het is van te voren niet voor te stellen hoe zo’n klein mensje je leven op zijn kop zet.

    Je neemt je tijdens de zwangerschap van alles voor. Ik ook. En inmiddels heb ik de meeste voorgenomen puntjes al helemaal omgegooid of her en der wat aangepast. Luuk is redelijk leidend wat dat betreft. Hij heeft zo jong al zo’n eigen karakter, dat je nu al merkt dat de opvoeding op hem aangepast moet worden. En dat is helemaal prima en waarschijnlijk ook gewoon zoals het hoort.

    37,2 weken alweer. Of pas. We zijn zo op elkaar ingespeeld. Dat het net is of het nooit anders is geweest. Op naar de volgende 37,2 weken!

    ]]>

  • Sinterklaas Mommy Tag

    Sinterklaas is weer in het land! Wat vind ik deze tijd toch leuk en gezellig. Bij Blogmama zag ik deze leuke Sinterklaas Mommy Tag. En het leek me leuk om deze in te vullen. Ook al vieren we het dit jaar niet echt helemaal zoals anders. We doen er ook niet helemaal niets aan! 

    1. Ga je met de kids naar een intocht?

    Ja we gaan komende zaterdag met Luuk naar een Sinterklaas intocht. Ik ben heel benieuwd of Luuk al die mensen om zich heen leuk gaat vinden, maar we zullen zien. De woensdag daarna hebben we nog een Sinterklaasfeest op het werk van Joost. En afgelopen zaterdag keken we de landelijke intocht natuurlijk op de televisie.

    2. Schoen zetten, hoe vaak?

    Ja ik vind het wel geinig en zal het nu dus 1 keer doen. Wanneer Luuk wat ouder is houden we het bij maximaal 3 keer in de hele Sinterklaas periode denk ik. Vind ik meer dan genoeg!

    3. Zelf pepernoten bakken?

    Dat heb ik nog nooit gedaan, maar is volgens mij niet zo moeilijk. Dus ik ga het eens proberen.

    4. Wat staat er op het verlanglijstje van je kind?

    Luuk is natuurlijk nog te jong voor een verlanglijstje. Wel hebben we houten blokken gevraagd. Die waren al besteld hoorde ik van Sinterklaas haha. En hij heeft een skipak gekregen voor op de fiets. Verder hebben we niet echt wensen voor Luuk. Over 4 maanden is hij jarig en tegen die tijd moeten we al genoeg bedenken natuurlijk!

    5. Versier jij je huis met Sinterklaas versiering?

    Ja, ik ben echt zo’n sucker voor versiering in huis, dus ook Sinterklaas versiering. Wat ik heb hangen laat ik jullie komende week zien!

    SinterklaasMommyTag

    6. Je favoriete sinterklaaslekkernij

    Pepernoten en chocoladeletters. Maar niet teveel. Eigenlijk ben ik niet zo’n enorme snoepkont, dus ik eet er niet zoveel van, maar heb het wel in huis in deze tijd van het jaar.

    7. Welke chocoladeletters koop je?

    2x de J, 1x de L (die papa en mama zelf op eten) en als die letters er niet zijn, dan maar de S van Sinterklaas of de P van Piet. En wij houden eigenlijk alleen van melkchocolade.

    8. Sinterklaasfeestje; zelf organiseren of bezoeken?

    Ik was bezig met het organiseren van een Sinterklaasfeestje bij ons thuis, maar vanwege omstandigheden moeten we dat verzetten richting Kerst of nog later. Het zelf organiseren gaat wel mijn voorkeur naar uit. Meestal bemoei ik me er dus ook mee als we het ergens anders vieren. Tenzij het een Sinterklaasfeest is van het werk van Joost, dan bemoei ik me natuurlijk nergens mee haha.

    9. Welk sinterklaasliedje wordt bij jou thuis het meest gezongen?

    Sinterklaas kapoentje. Omdat we daar de tekst helemaal van kennen.

    10. Schrijf je Sinterklaas gedichten?

    Ja, ik vind het helemaal niet moeilijk om te dichten, dus ik vind het ook leuk om te doen. Dit jaar zouden we geen gedichten doen, maar deze Sinterklaas heeft wel wat gedichten in haar hoofd zitten. Nu maar even kijken of ik het uit kan werken.

    11. Sinterklaas doet zijn inkopen het hele jaar door, vlak voor of tijdens Sinterklaas?

    Het hele jaar door. En dan het liefst nog in januari of februari. Winkels moeten dan toch van hun voorraad af. En in de kringloopwinkel wordt ook veel gedumpt om ruimte te maken voor de nieuwe cadeaus.

    SinterklaasMommyTag2

    12. Samen met de kids een Sinterklaas knutselwerkje maken?

    Ja, leuk! Ook al kan Luuk het nu nog niet.  Vanaf volgend jaar bedenk ik wel wat om samen te doen. En als ik als gastouder aan het werk ben kan ik ook lekker los met andermans kinderen wat knutselen betreft. Daar kijk ik echt naar uit.

    13. Vind je cadeautjes inpakken leuk?

    Ja, ik vind het leuk om het niet zo standaard in te pakken. Niet alleen maar een papiertje er omheen en klaar, maar ook lintjes, touw, stickers of tape erbij gebruiken.

    14. Met wie vier je pakjesavond?

    Dit jaar maar met zijn drietjes denk ik. Dus we vieren het waarschijnlijk niet echt. Wel was het de bedoeling om het samen met mijn moeder, stiefvader en stiefzusjes te vieren. Helaas loopt dat nu even anders. Maar volgend jaar de herkansing!

    15. Waar kan Sinterklaas de leukste schoencadeautjes shoppen?

    Bij de kringloopwinkel, Kruidvat, Blokker, Bart Smit, Ikea. Waar niet?

    16. Kijk je samen met je gezin Sinterklaas op televisie?

    Ja wij volgen het Sinterklaasjournaal trouw. Er lijkt een geluidje in te zitten wat Luuk leuk vindt, want ook hij kijkt heel geïnteresseerd de hele aflevering uit. En dat terwijl hij normaal nauwelijks aandacht schenkt aan de televisie.

    17. Wat is de leukste herinnering aan Sinterklaas?

    Poeh, wat een lastige vraag. Ik denk die ene keer dat ik Zwarte Piet was op mijn werk en onze Sinterklaas een vervelend kind terecht wees. Heel stiekem, zodat de kleintjes niets konden horen. Oh wat hebben we gelachen achteraf.

    SinterklaasMommyTag3

    18. Het Sinterklaasfeest moet een traditie blijven?

    Dat is aan een ieder zelf. Wij zullen het in elk geval blijven vieren de komende jaren.

    19. Wat vind je leuker. Sinterklaas of Kerstmis?

    Ik vind het allebei erg leuk. Nu komen we met Luuk natuurlijk ook weer aan het vieren van Sinterklaas toe. En dat vind ik leuk. Maar Kerstmis vind ik ook erg leuk en gezellig. Met lekker eten, leuke spelletjes spelen, samen zijn met de familie. En natuurlijk de aanloop naar de Kerst met Serious Request.

    20. Ben je blij als het 6 december is?

    Jawel, dat is voor mij de dag dat het eind van het jaar echt in zicht is en we vooral nog moeten doen wat we wilden doen dit jaar. En natuurlijk gaan we de kerstboom dan opzetten. Het opzetten vind ik nooit zo leuk. Maar als alles eenmaal staat en een plekje heeft vind ik het wel gezellig.

    ]]>

  • Fietsen met je baby

    Fietsen heb ik altijd veel gedaan. Ik was 24 toen ik mijn rijbewijs haalde en voor die tijd was ik altijd aan het fietsen. Toen ik 12 kilometer verderop een baan vond op mijn 18e, kwam ik erachter dat het openbaar vervoer die kant op te wensen overliet. Dus stapte ik op de fiets. Dag in dag uit. Na een paar weken lubberde mijn broeken om mijn benen heen. Ik viel af, zonder iets aan mijn voeding te veranderen. Dat motiveerde lekker!

    Fietsen heb ik dus altijd graag gedaan. Weekboodschappen doen, deed ik op de fiets. Met 2 volle boodschappentassen aan mijn stuur, mijn fietstassen vol en een rugzak vol boodschappen reed ik naar huis. Met veel gezucht en gesteun van Joost. Want hij begreep niet dat ik zoveel spullen kon meenemen op de fiets, zonder te vallen. Tijdens de zwangerschap moest ik het fietsen opgeven. Maar dat gaf niet. Ik had immers mijn auto en mijn scooter. Ik kwam overal waar ik wilde komen en mijn fiets stond stof te happen in de schuur.

    De laatste tijd miste ik het. Ik keek ontzettend uit naar het moment dat Luuk zelfstandig kon zitten. Want dan mocht hij mee op de fiets! Fietsen met je baby leek me zo ontzettend leuk!  Ik ben van plan een goede moederfiets te kopen. Maar tot die tijd heb ik een fietsstoeltje (via Marktplaats) op mijn huidige fiets gedaan. Afgelopen zaterdag was het zo ver. Luuk ging mee op de fiets. Naar de Gamma. 3,5 kilometer in totaal heen en terug. Prima te doen. Ik moest wel even wennen aan het fietsen met een baby aan mijn stuur. Maar Luuk vond het prachtig.

    fietsen01

    En wat was het prachtig weer afgelopen weekend. Zondag besloten we dus onverwachts bij mijn vader op visite te gaan. In totaal 14 kilometer fietsen. Misschien wat ver voor Luuk. Maar hij bleef kletsen en lachen op de fiets. Dus fietsten we door. Na wat spelen en lachen en een slaapje over te hebben geslagen fietsten we ook weer met een lachende Luuk terug naar huis aan het eind van de middag. We hebben de smaak te pakken! Ik had wel een houten kont, maar nam mezelf voor om te proberen iedere dag een stuk te fietsen.

    Gisteren gingen we ook weer fietsen. Ik heb mijn scooter verkocht en we moesten nog even het papierwerk in orde brengen, dus besloot ik op de fiets naar het dorp te gaan en gelijk wat boodschappen te doen. En als we dan toch al halverwege zijn, is het wel zo leuk om ook oma even met een bezoekje te verrassen.

    Fietsen02

    We gingen op pad. Klaar om weer ruim 15 kilometer te fietsen. Luuk vond het weer leuk. Maar merkte ook dat hij meer kan bewegen als hij in het fietsstoeltje zit. Dat was voor mij wel even wennen. De heenweg ging super. Tot we bijna bij mijn moeder waren. Ik voelde mijn achterband zacht worden en besloot de laatste 500 meter te lopen met de fiets aan mijn hand. Mijn band bleek lek.

    Gelukkig vond de buurman van mijn moeder het niet erg om mijn band even gauw te plakken. Na een uurtje of twee besloot ik dus weer terug naar huis te fietsen met Luuk. Hij had weer een slaapje overgeslagen en was helemaal niet meer in zijn hum. Dus begon de eerste kilometer flink te huilen en te jengelen. Maar ineens viel hij in slaap.

    Fietsen03

    Hij zakte steeds dieper in slaap en lag uiteindelijk met zijn hoofd op mijn arm. Ik vond het wel prima. We waren halverwege en ik verbaasde me over het feit dat het fietsen me zo makkelijk af ging. Terwijl ik ruim een jaar niet had gefietst. Blijkbaar verleer je ook het langere afstand fietsen niet. We reden ons dorp in en ik voelde weer mijn achterband zacht worden. Ik stapte af en zag dat mijn band al vrijwel gelijk leeg was. De laatste 1,5 kilometer kon ik dus lopen. Weer met mijn fiets aan de hand. En deze keer ook nog een slapende baby op mijn arm.

    Fietsen04

    Fietsen05

    Het zag er absoluut niet comfortabel uit, maar ik wilde hem ook niet wakker maken. Met spierpijn in mijn arm kwam ik thuis aan. Nadat ik veel onbeschofte mensen tegenkwam op straat. Allemaal hadden ze commentaar over het feit dat Luuk zat te slapen in zijn fietsstoeltje en ik niet aan het fietsen was, maar liep. In plaats van dat ze me hulp aanboden hadden ze commentaar. Je begrijpt dat ik na het commentaar van meneer nummer 3 niet aardig meer kon reageren.

    Wat een dag hebben we achter de rug. Maar we zijn wel lekker aan het fietsen. Het is echt genieten geblazen. Waar ik het eerst altijd al leuk vond om alleen te fietsen. Is het nu nog veel gezelliger om samen te fietsen. Om te kijken naar de dingen die Luuk vol interesse bekijkt. Om te luisteren naar de geluidjes die hij uitkraait vanuit zijn stoeltje. Om te zien hoe hij steeds beter durft te bewegen. En het feit dat hij in slaap valt op de fiets, zegt ook eigenlijk dat hij zich ook prima kan ontspannen op de fiets. Ook niet onbelangrijk!

    Weer een mijlpaal achter de rug. Het gaat hard met de kleine man. Ik ben benieuwd waar de volgende ‘eerste keer’ mee te maken zal hebben. Ik gok met Sinterklaas. Tenzij hij voor die tijd ineens begint te staan ofzo. Het is nog spannend welke ‘eerste keer’ er eerder is. Hij is hard op weg naar allebei! Wordt vervolgd…

  • Blote mama buiken inzendingen

    Begin september plaatste ik een artikel online waar ik erg nerveus voor was. Ik gaf mezelf bloot. Letterlijk. En ik bedacht de #blotemamabuik challenge. Wat was ik bang voor negatieve reacties. Maar die kwamen niet. Sterker nog, ik kreeg tientallen lieve reacties. Op het artikel zelf, maar ook via Facebook, Twitter en Instagram stroomden de lieve reacties binnen. Er was vooral veel respect. Respect voor mij. Dat ik zo’n foto van mezelf online durfde te zetten.

     

    Ook bij Love 2 Be Mama werd de challenge opgemerkt en mijn foto kwam in het artikel te staan. En ook daar stroomde vooral via Facebook geweldige reacties binnen. Ik stond perplex. Dat het tonen van je blote buik als moeder zijnde nog maar zelden gebeurt vanwege schaamte, was me wel duidelijk. Maar dat het zoveel teweeg zou brengen had ik niet verwacht!

    Door mijn oproep om massaal blote mama buiken te delen, verschenen er op Instagram een aantal blote mama buiken. Super gaaf om te zien! Zwangere buiken (waaronder die van Gwen!). Buiken met striae. Een strak getrainde buik. Een wat lossere buik, vanwege het kersverse mama zijn. Geweldig om zoveel input te krijgen. Maar bovenal mooi om iemands verhaal erachter te horen en lezen. Moet je blij zijn met die strak getrainde buik? Ja. Maar het valt in het niet als je weet dat deze mama een kindje verloren is.

    Deel1Inzendingen

    Het is totaal niet nodig om je te schamen voor je buik. Je huisje, waar maandenlang je kindje in heeft mogen wonen, groeien en uiteindelijk uit geboren heeft mogen worden. Een blote mama buik is er 1 om trots op te zijn!

    Hopelijk wil jij, als mama zijnde, ook mee doen met deze challenge. Zoals je ziet kom je volledig anoniem (of je moet een linkje willen) in het artikel te staan. Maar op deze manier inspireer je andere vrouwen om ook hun blote buik te laten zien. Mee doen kan op verschillende manieren:

    • Plaats je blote mama buik op Instagram of Twitter, met hashtag #blotemamabuik (wanneer je een account hebt met een slotje, laat het me dan even weten, dan volg ik je!)
    • Mail de foto naar info [at] mamakletst.nl
    • Like MamaKletst op Facebook en plaats de foto op mijn wall. Of stuur het in een prive berichtje via die pagina.

    Ik hoop dat het lukt om maandelijks, of om de maand een artikel vol met blote mama buiken online te kunnen zetten. Samen zorgen we er voor dat vrouwen zich minder gaan schamen voor hun buik. En vol trots hun buik aan de rest van de wereld willen laten zien.

    Doe jij al mee?

    ]]>

  • Working mommy

    Toen ik zwanger was, waren we het er al snel over eens dat we het beiden prettig zouden vinden als ik thuis zou zijn zodra de baby geboren was. Niet meer werken. Het zou wat aanpassingen vereisen, maar het was niet onmogelijk. We hebben het goed volgehouden de afgelopen maanden. Konden ons hoofd boven wat houden. Maar het water dreigt steeds hoger te komen en we gaan bijna kopje onder. Tijd dus voor veranderingen. Ik word een working mommy. 

    We redden ons prima. Maar moeten creatief omgaan met ons geld. Weekboodschappen doen voor € 45,- inclusief eten en kattengrind voor de beestjes is hier niet ongewoon. Hoe doe je dat, vragen mensen zich dan af. Tja. Een lijstje maken met de dingen die je nodig hebt en absoluut niets extra’s afrekenen. Of we dan nooit iets extra’s kunnen doen? Jawel hoor. Kleine dingen. Uiteten gaan we nooit. Een avondje samen op pad? Dat is een eeuwigheid geleden. Een wat duurder cadeautje voor de verjaardag van vrienden? Dat gaat niet meer. Daarentegen hebben we nooit het gevoel gehad dat we echt iets hebben moeten laten. Dit is nu eenmaal het leven waar we zelf voor hebben gekozen.

    Maar inmiddels beginnen de reserves op te raken. Als de koelkast nu kapot gaat, dan hebben we een probleem. Dus kwamen we op de volgende conclusie; ik ga weer werken. Niet dat ik de afgelopen maanden niets heb gedaan hoor. Ik heb regelmatig fotoshoots, krijg bestellingen via mijn webshop en krijg soms een opdracht binnen voor mijn blog. Maar het is geen vetpot. Het zorgt ervoor dat er eens een gaatje opgevuld kan worden. Maar echt opschieten doet het niet.

    Twee weken geleden liep mijn emmer even over. Ik zou zo graag eens een buffertje opbouwen. Zorgen dat we wat kunnen sparen. Af en toe eens zonder er heel veel bij na te hoeven denken een nieuw paar schoenen kopen bijvoorbeeld. Lijkt me weer heerlijk! Maar Luuk naar de opvang brengen zie ik niet zitten. Ik ben niet tegen kinderopvang. Integendeel. Maar niet voor ons voorlopig. Ik besloot te solliciteren op een baan in de avonduren. Dat ging goed, binnen een dag werd ik uitgenodigd voor een gesprek. We bespraken per telefoon de uren en de opbrengsten en maakten een afspraak. Ik begon te rekenen en kwam tot de conclusie dat we niet heel veel op zouden schieten met deze werkavondjes. De opbrengsten wogen niet op tegen de avonden die ik van huis zou zijn. Ik zou dan overdag wel bij Luuk zijn, maar heb natuurlijk ook nog een man die aandacht verdient.

     

    Toverflat800WIT

    Ik sprak erover met buurvrouw Thea en begon te grappen dat ik misschien toch maar iets met mijn in vorig jaar behaalde diploma moest doen. Maar waar het begon als grapje, begonnen we toch ook te praten over de mogelijkheden. Nu we afscheid van onze lieve Akira hebben genomen, behoort het opvangen van kinderen hier thuis ook tot de mogelijkheden. De volgende dag al kwam Thea langs om een risico inventarisatie te doen en diezelfde avond hakten Joost en ik de knoop door. Ik ga weer aan de slag als gastouder. En ik heb er heel veel zin in.

    Het is goed te combineren met Luuk. Hij kan namelijk gewoon thuisblijven. Op deze manier kan ik geld verdienen, heb ik zelf weer wat meer sociale contacten en kan Luuk ook samen spelen met andere kinderen. En het lijkt me ook weer erg gezellig. Verschillende kinderen in verschillende leeftijden om me heen. Samen knutselen, kletsen, liedjes zingen en toekijken hoe ze lekker spelen in hun eigen fantasiewereldje. De aanvraag bij de gemeente is inmiddels in gang gezet. Als het goed is start ik per 1 januari 2015 met mijn eigen gastouderopvang Toverflat.

    In mijn ogen is dit de perfecte combinatie. Thuis blijven bij Luuk, maar toch werken. Het vergt voor de komende periode nog wat aanpassingen in huis. Allemaal kleine dingetjes. Maar ze moeten wel gebeuren. Anders keurt de GGD ons huis niet goed. Ik ben erg benieuwd hoe het me gaat bevallen. Het zal ook wel even wennen zijn, drukker ook vooral. Maar ik ben ervan overtuigd dat het vooral erg leuk zal zijn.

    Ben jij weer gaan werken na de bevalling? 

    ]]>

  • 7 tips om door huildagen heen te komen

    Hoewel het een taboe lijkt om er over te praten. Elke moeder kent deze dagen. Huildagen. Ze zijn erg zwaar en duren vaak lang. Ook wij hebben er soms mee te maken. Gelukkig niet dagenlang, maar een of maximaal twee dagen achter elkaar. Ik geef je 7 tips om door huildagen heen te komen.

    7 tips om door huildagen heen te komen - www.mamakletst.nl

    1. Kijk niet in de spiegel, ik herhaal. Kijk niet in de spiegel.

    Als je je al opgejut voelt door het huilen van je baby, is het niet verstandig om in de spiegel te kijken. Ik word er in elk geval niet vrolijk van. Meestal heb ik met een huildag niet eens de tijd om mezelf fatsoenlijk aan te kleden, laat staan op te maken. Ik ken betere spiegelbeelden van mezelf. Dus kijk ik niet in de spiegel op zo’n dag. Daar ga ik me alleen nog maar meer door ergeren.

    2. Vraag om hulp

    Het is totaal geen schande om een keer om hulp te vragen. Al is het de buurvrouw of ze een boodschapje voor je mee wil nemen. Of vraag opa/oma even op te passen, zodat je zelf even een half uurtje een luchtje kunt scheppen. Je zult zien dat je je daar wat beter van gaat voelen.

    3. Neem ’s avonds tijd voor jezelf

    Na een lange huildag is het heel fijn om even lekker tot jezelf te komen als je baby slaapt ’s avonds. Lees een boek. Neem een lange warme douche. Ga even sporten. Kijk televisie of doe iets anders waar jij je van kunt ontspannen. Mij helpt het altijd goed om even te gaan haken. Daar hoef ik niet zo bij na te denken en daar word ik lekker moe van.

    4. Probeer mee te slapen als je baby slaapt

    Als je baby slaapt tussen het huilen door is het heel fijn om zelf ook even je ogen dicht te doen. Je zult zien dat je daar van opknapt. Daarna kun je weer een paar uurtjes huilen verdragen.

    5. Ga een stukje wandelen

    Wandelen met je baby werkt eigenlijk altijd om je baby te troosten. Luuk huilt nooit als ik met hem wandel.

    6. Draag je baby in een draagdoek

    Als je baby huilt, is hij vaak rustig als hij tegen je aan kan zitten of liggen. Een draagdoek biedt uitkomst! Op een huildag draag ik Luuk graag in een draagdoek, zodat ik mijn handen lekker vrij heb. Dan kan ik toch nog toekomen aan dat ene huishoudklusje of het versturen van die mail naar de klant die al een dag zit te wachten op reactie.

    7. Laat je baby niet huilen

    Je baby huilt nooit zomaar. Troost hem dus als hij huilt en laat hem niet huilen. Als je hem troost leert hij dat je er voor hem bent. Misschien is het slecht. Maar ik ga niet eens plassen als Luuk huilt. Des noods zet ik hem in een stoel voor me op de wc, zodat ik tegen hem kan blijven praten en hem kan aanraken.

    En moeders, vergeet ook niet dat jullie niet alleen zijn! Ik heb zelf altijd veel steun aan mede mama’s via Twitter of Instagram.

    Heb jij nog tips om door een huildag heen te komen?

  • Dag mooie Akira

    Twee maanden lang hebben we tegen dit moment aangehikt. Het afscheid van onze lieve Akira. We wisten niet precies wanneer het afscheid zou plaatsvinden, maar toen er afgelopen vrijdag dan eindelijk een verlossend telefoontje kwam kregen we een harde klap. Dit was niet wat we ons ruim anderhalf jaar geleden hadden voorgesteld. Toch heeft het zo ver moeten komen. Wij vierden dit weekend geen dierendag, maar wij hadden Akira weekend. Een weekend in het teken van dit verschrikkelijke afscheid. 

    Terug in de tijd

    In januari 2013 besloten we een hond te nemen. We zagen een advertentie met de foto’s van Akira online staan en besloten daarop te reageren. Op een koude zaterdagavond vertrokken we naar de fokkers om deze lieve overgebleven pup te bekijken. Toen de deur openging kwam de mooiste Rottweiler pup die we ooit gezien hadden ons begroeten. Wat een plaatje! Een uur later zat ze bij ons in de auto om mee naar huis te gaan. We genoten met volle teugen van haar. Al heel snel luisterde ze naar haar naam, liep los van de lijn met ons mee in het bos en knuffelde dagelijks meerdere keren met ons.

    AkiraLiefde

    We startten gelijk met de puppycursus, waar ze binnen een aantal weken met vlag en wimpel voor slaagde. Direct volgde de pubercursus en na een korte pauze deden we ook nog de gevorderden cursus. Het was een groot feest, elke dinsdagavond naar de hondencursus. En Akira luisterde niet heel goed meer. Ze was een echte puber en deed vooral waar ze zelf zin in had. Toch ging het altijd goed. Ik wandelde tussen de middag dagelijks een uur met haar. Lekker het bos in samen, echt ons uitje. Spelen met een bal, wat rondrennen samen en bovenal spelen met alle andere honden uit de buurt. Want andere honden wonen hier veel.

    Tijdens mijn zwangerschap

    In augustus 2013 kwamen we erachter dat ik zwanger was. Wat waren we blij! Maar helaas begon ik me al direct heel slecht te voelen. Ik was ziek, zwak en misselijk. En als klap op de vuurpijl kreeg ik er ook nog flinke bekkeninstabiliteit bij. Onze ruim 30 kilo wegende sterke Rottweiler kon ik niet meer aan buiten. Ze merkte mijn zwakheid en begon flink te trekken aan de lijn. Dat deed ze nooit! Ik kon haar dus niet meer uitlaten. Tijdens de zwangerschap ben ik nog een keer of drie met haar naar het bos geweest. Waarvan een keer alleen.

    Of dit de reden is geweest voor haar vreemde gedrag later, dat weet ik niet. We hadden het niet anders kunnen doen, dus het heeft geen zin om onszelf de schuld te geven. We hebben gedaan wat we konden. En Akira was zo’n lieverd. Ik mocht niets meer tijdens de zwangerschap. Kreeg volledige bedrust voorgeschreven en dit hield ik vol vanwege Akira. Ze kwam lekker bij me op bed liggen en knuffelde me als ik er doorheen zat. Het is echt waar, beesten reageren op je emoties. Dat hebben we het afgelopen jaar heel goed mogen ervaren.

    AkiraenJoost

    Happen zonder waarschuwing

    Rond de kerst kwam haar vreemde gedrag steeds vaker aan bod. Ze hapte naar ‘vreemden’. Als iemand onverwacht langs haar af kwam met zijn arm, hapte ze. Wanneer iemand haar wilde aaien, hapte ze. Joost en ik waren vrijwel de enige die alles met haar konden. Het was prima dat ze aangaf dat ze bepaalde dingen niet fijn vond. Dat mag natuurlijk iedere hond. Maar normaal gesproken gromt een hond voor die hapt. Als waarschuwing. Akira deed dit niet en hapte direct. Naar mijn weten heeft ze nooit echt iemand gebeten, maar dat happen gebeurde steeds vaker.

    Na de bevalling kwam er kraamhulp in huis, de verloskundigen kwamen af en toe voor een controle, er kwam een huisbezoek vanaf het consultatiebureau en natuurlijk kraamvisite. Elke keer weer moesten er bij de deur allerlei instructies verteld worden. De hond is enthousiast, maar negeer haar en raak haar vooral niet aan. We waren bang dat ze weer zou happen. Als er kinderen op bezoek zouden komen, sloten we haar op in een andere kamer. Veel te bang dat ze een kind te pakken zou nemen. Want tja, kinderen aaiden Akira nu eenmaal.

    Akira nodigde uit om geaaid te worden. Keek vrolijk, kwispelde, sprong van blijdschap in de rondte en deed daarbij alles om geaaid te worden. Maar als dit niet op de juiste manier gebeurde, begon ze te happen. Best eng!
    Ook was ze naar andere honden erg onberekenbaar. Maar alleen als beide honden aangelijnd waren. Als Akira aan de lijn liep, was ze een draak buiten. Trekken en blaffen. Ze was niet te houden. Tot ze los liep, dan was ze weer heel lief, ook naar andere honden.

    De druppel

    We hadden al eens tegen elkaar gezegd dat we het gedrag niet altijd konden accepteren. Als Joost niet thuis was en ik haar terecht wees, beet ze mij wel eens in mijn arm. Niets noemenswaardigs. Ik ben niet bang voor haar, dus ik trok me er weinig van aan. Maar we beseften ons wel dat we ook een kleine man in huis hebben. Wie zegt dat ze hem niet een keer gaat bijten? Dat vergeef je jezelf nooit!
    Begin augustus ging Joost met haar naar buiten, net als anders. Tijd voor de laatste ronde ’s avonds. Op de terugweg stond er een kind met zijn vader in de lift. En op weg naar buiten viel Akira vanuit het niets dat kind aan. Kind huilen, hij zei dat hij gebeten was. Maar er was niets te zien. Gelukkig, hij was niet gebeten, het was vooral de schrik. Logisch ook. Akira was dan niet een hele grote Rottweiler. Maar ze is wel een Rottweiler, met dito kaken!

    Joost kwam thuis en vertelde aangedaan wat er was gebeurd. Zo kon het niet langer. Er moest iets gebeuren. Vanaf dat moment zijn we in contact geraakt met de dierenarts, een gedragsdeskundige en zijn we zelf nog veel gaan praten. En we kwamen maar uit op een oplossing. Akira moest weg. Wij kunnen haar niet de training bieden die ze nodig heeft. Hoe graag we ook zouden willen. Maar we willen ook niet afwachten wat er verder gebeurt. Straks bijt ze echt een kind. We kiezen liever zelf dat ze weg moet, dan dat er voor ons besloten wordt door bijvoorbeeld de politie.

    AkiraLuuk

    Zoektocht naar een nieuwe plek

    We gingen dus op zoek naar een nieuwe plek voor haar. Maar ons hart brak elke keer weer als we aan dachten dat ze weg moest. Toch hebben we Luuk’s belang en natuurlijk ook haar belang voorop gesteld. Ik durf niemand meer in huis uit te nodigen, maar kan zelf ook moeilijk van huis weg, omdat Akira niet heel goed alleen kon zijn. Ik isoleerde helemaal. En dat is niet alleen voor mij niet goed, maar vooral voor Luuk niet.

    Na alle mogelijke manieren afgewogen te hebben, kwamen we uit bij een stichting. Zij zullen Akira opnemen, observeren, trainen en op zoek gaan naar een juiste baas. Welke met behulp van een gedragsdeskundige op gang geholpen wordt met hoe deze met Akira om moet gaan. We werden op de wachtlijst geplaatst en na ruim twee maanden wachten kwam afgelopen vrijdagavond het telefoontje. Er was plek.

    Het afscheid

    Eergisteren mochten we haar wegbrengen naar haar voorlopig nieuwe thuis. Het hele weekend hebben we haar verwend met hondenkoekjes, lekker vlees en andere beloningen. We knuffelden wat af en hebben eigenlijk 2 dagen lang non stop op bed gelegen met haar. Maakten foto’s van haar en Luuk. Maakten foto’s van haar alleen en lieten een traan bij het idee dat dit echt op zou houden.

    Het is niet eerlijk. Als ze net zo lief zou zijn tegen anderen, als dat ze tegen ons was, dan was er niets aan de hand. Dan hadden we over een aantal jaar pas afscheid hoeven nemen, als ze naar de hondenhemel zou gaan. Maar helaas. Ze was onbetrouwbaar geworden en we hadden geen andere keuze.

    Maandagmorgen bracht ik Luuk naar mijn moeder en ben ik snel weer naar huis gegaan. Nog een keer naar binnen en begroet worden door een hyperactieve hond. Nog een keer de deur nauwelijks open krijgen omdat Akira als een wilde tegen alles aan begon te springen. Nog een keer samen het bed op springen om heel hard te knuffelen. We pakten de spullen die we nodig hadden voor het doen van afstand. En we liepen naar buiten. Ik draaide de deur op slot en bedacht me direct dat dit de allerlaatste keer was dat Akira onze deur uit zou lopen. Nog een keer in de lift, waar toevallig een kind in stond, dus we moesten wachten op de volgende.

    Op naar het bos. Waar Akira de perfecte hond uit hing. Ze rende rond, speelde met andere honden en hield goed in de gaten waar wij waren. We maakten nog een hoop mooie foto’s en wandelden daarna terug naar de auto. Uiteraard met een enorme steen in onze maag. Een half uur later kwamen we aan bij de stichting. Het afscheid was echt daar. Na het uitwisselen van de laatste informatie, wat instructies en de betaling werd ze meegenomen. Ze liep vrolijk mee, gelukkig. Ze heeft ons dus niet in zien storten op dat moment, maar liep rustig weg, met haar bekende krul in haar staart.

    Akiraenik

    Een leeg huis

    En dan kom je thuis. Zonder begroet te worden. Zonder een hyperactieve blije hond in je huis rond te zien rennen. Het was stil. Akelig stil. En dan komt toch echt de klap. Hoe moeten we hier nu toch aan wennen? Ik heb echt nog nooit eerder zoiets vreselijks hoeven doen. We zijn er kapot van.

    En nu proberen we te wennen aan dit hond-vrije leven. Nog steeds is het vreselijk, maar we beseffen ons ook dat we niet anders konden.
    Ik heb getwijfeld of ik dit op mijn blog kwijt wilde, want ik weet ook dat heel veel mensen totaal niet achter onze beslissing staan. Maar er niet over schrijven voelt ook niet goed. Een lange blog dus deze keer, op een andere manier dan jullie van mij gewend zijn. Maar ook Akira was een heel groot onderdeel van ons gezin. En zij verdiend uitleg op mijn website.

     

    ]]>

  • Mommy Scenario Tag

    Door Joyce van JoyFromJoyce.nl werd ik getagt voor deze leuke Mommy Scenario Tag. In deze tag worden 7 vragen gesteld over scenario’s waar je als moeder tegenaan kunt lopen. En dan is het natuurlijk aan jou om daar antwoord op te geven. Ik heb de antwoorden opgenomen in een video. En de vragen staan eronder.

    Klik hier als je de video niet kunt bekijken.
    Klik hier om je op mijn kanaal te abonneren.

    De vragen:

    1. Je kind wil niet eten, moet hij dan eten of geef je toe?
    2. Je kind heeft een driftbui in de winkel. Wat doe je?
    3. Je kind krijgt teveel cadeaus op zijn verjaardag. Bewaar je de cadeaus voor een later moment of breng je ze terug?
    4. Je kind wil niet slapen. Geef je toe of ga je door tot hij slaapt?
    5. Je hebt een afspraak en je hebt geen oppas. Neem je je kind mee?
    6. Je hebt 20 minuten tot er onverwachts bezoek komt. Maak je snel het huis op orde of laat je het zoals het is?
    7. Je bent in het park en een ander kind duwt jouw kind. Zeg je hier wat van?

    Ik heb de tag aan Maike en Deirdre doorgegeven.

    ]]>