mamakletst.nl

Category: mama-en-kind

  • Broertje

    Onze oudste was pas vijf jaar toen hij bij me kwam en zei: “Ik moet echt een ander broertje mama!” Hij heeft natuurlijk nog steeds hetzelfde broertje maar ze hebben ook nog steeds dezelfde ruzies. Als de jongste de kamer in komt gerend: “He is mad, he is mad!” Dan weten wij dat hij weer eens zijn broer heeft geplaagd. Die dat niet kan waarderen en gaat hem achterna zit om een “bitchklep” zoals ze dat dan zelf zeggen, te verkopen. Gelukkig duren die ruzies nooit lang. Het volgende moment echter zijn ze weer “Matties”. So far so good.

    Er moet altijd gestoeid worden. “Kom vechten, kom vechten,” zegt de kleinste dan. Ik snap dat niet. Het loopt namelijk altijd uit op ruzie of pijn. Mannen kennen hun eigen krachten niet en weten niet wanneer ze moeten stoppen. Als de broertjes vechten dan gaat het geheid mis. En toch schijnt dat stoeien er bij te horen, dus ik laat ze maar ravotten. Wel roep ik zo nu en dan: “Niet bij de kachel!” Wat ze tegenwoordig uit zichzelf al roepen, ook als het hoogzomer is en er geen haardvuur te bekennen is. De jongste bluft er op los maar kan niet winnen van de oudste. Op een gegeven moment zegt hij: “Kom we gaan het uitvechten als echte mannen.” Ik spits mijn oren en wacht af wat er nu komen gaat. “We doen steen, papier, schaar!” Ik lach me rot.

    Het is toch een bijzonder ding, broederliefde. Die twee mannen kunnen niet met en niet zonder elkaar. Als de een iets moet doen wat hij lastig vindt, moet de ander mee. Om ze het volgende moment weer uit te schelden voor sukkel of iets dergelijks. Pas was de oudste een week naar Spanje. Toen hij s avonds laat thuis kwam moest de jongste toch even uit bed komen om zijn broer een dikke knuffel te komen geven. Nee, niemand zag het. Broederliefde het is een bijzonder iets.

    Geluk is…. Een geweldige broer hebben.

    ]]>

  • Rommel? Heel goed!

    Een tijdje geleden schreef ik al over laatkomers en hoe dit eigenlijk een hele positieve eigenschap is. Nu in dezelfde lijn,  blijkt een rommelige kamer ook juist heel positief te zijn. Uit onderzoek door de University of Minnesota blijkt namelijk dat mensen die in een rommelige omgeving leven, vaak intelligenter en creatiever zijn.  

    Betekent dit dan dat nette mensen, niet succesvol zijn? Nee, juist niet. Nette mensen blijken qua productiviteit en succes net zo hoog te liggen, maar zijn méér geneigd binnen de kaders te blijven. Rommelige mensen durven méér ‘out of the box’ te denken. Het onderzoek liet beide groepen ideeën bedenken en het bleek dat er geen verschil was tussen de hoeveelheden goede ideeën. Maar de nette mensen kwamen met de meer voor de hand liggende ideeën, terwijl de innoverende en interessantere ideeën eerder bij de rommelige groep naar voren kwamen.

    Daarbij werd in ditzelfde onderzoek ook meteen gekeken naar keuzes die deze twee groepen maken. En toen bleek het ook dat de nettere mensen, eerder geneigd zijn om te kiezen voor het bekende en vertrouwde. Terwijl de rommelige mensen eerder geneigd zijn om te kiezen voor het spannende en onbekende.

    Ik moet toch zeggen dat ik altijd wel blij word van die onderzoeken, die laten zien dat mijn negatieve kwaliteiten toch niet zó negatief zijn. En mocht zoon- of dochterlief weer een gigantische bende van de slaapkamer maken, maakt dit het misschien makkelijker om in perspectief te stellen. Het hoeft niet uit de hand te lopen, maar een beetje gezonde rotzooi kan geen kwaad.

    En mam, bedankt dat je jarenlang tegen die bende in mijn slaapkamer aan hebt gekeken. Bleek toch goed te zijn voor me!

    ]]>

  • Tijd voor een tweede kindje?

    Als je net een kind hebt gekregen is het heel normaal als mensen na een paar weken of maanden gaan vragen wanneer de tweede komt. Jeetje, mag ik misschien eerst even bijkomen van de bevalling en wennen aan de slapeloze nachten? Die eerste maanden moest ik er echt niet aan denken, maar nu zijn mijn man en ik het er over eens: het is tijd voor een tweede kindje.

    Even voorstellen

    Wat slecht van me, ik heb me nog niet eens voorgesteld. Hallo! Ik ben Anonieme Mama. Die naam gaven mijn ouders me natuurlijk niet, maar omdat ik niet aan de grote klok wil hangen dat we een tweede kindje willen blog ik eerst even anoniem. Mijn man en ik hebben dus al een kindje van ruim een jaar. Het knapste kind van de wereld natuurlijk, dat spreekt voor zich haha.

    Klaar voor een tweede kind

    Maar een tweede kindje, daar dachten en denken wij niet licht over. Onze wereld staat lichtelijk op zijn kop sinds de komst van ons eerste kind. Het is nogal een verandering, van kunnen chillen met z’n tweetjes naar af en toe stevig aankopen met z’n drietjes. Hoe gaan we dat doen met een baby erbij? Ik ben benieuwd!

    Van onze eerste baby waren we erg snel zwanger. Overal om ons heen hoorden we horrorverhalen van maanden of jaren moeten wachten tot het lukt. Dat hadden wij dus in ons achterhoofd. We hielden rekening met een periode van zes maanden tot een jaar. Zou het daarna nog niet gelukt zijn, dan zouden we naar de dokter stappen. Zover is het nooit gekomen hoor, want ik was de eerste maand meteen zwanger. We houden er dus nu ook rekening mee dat het zomaar meteen raak zou kunnen zijn.

    Wachten, wachten en nog eens wachten

    Die periode dat je bedenkt een kindje te willen en ‘oefenen’ voor de baby, ik vind het rete-spannend, als ik het zo mag zeggen. Twee weken na mijn eisprong moeten wachten tot ik kan testen, ik vind het zenuwslopend. De hele dag gaat er door mijn hoofd: zou het? Ben ik al zwanger? Kan ik deze filet americain wel eten? Oh, ik heb vandaag al 5 koppen koffie op, iets teveel cafeïne als ik zwanger ben. Kortom: ze zouden iets moeten verzinnen op die lange wachttijd, haha.

    Wanneer kwam voor je partner en jij de wens voor een tweede kindje? Als die er überhaupt al is hè, die wens. Het is natuurlijk ook heel gewoon om het bij één kindje te laten.

    Bron foto: Shutterstock.

    ]]>

  • Babyritme met 8 maanden

    Maik is alweer een ruime 8 maanden oud. Tijd dus om zijn babyritme van dit moment op te schrijven. We zitten een beetje in een rommelige periode met slaapjes en eten en drinken. En Maik leert allemaal nieuwe dingen, dus ik kan stiekem niet wachten tot we in iets rustiger vaarwater zitten om iets meer duidelijkheid in onze dagen te krijgen.

    Dagritme

    Onze dagen zien er nu ongeveer als volgt uit;

    5:30 – 6:00 – Als we mazzel hebben is dit het eerste moment tijdens de nacht, maar het gebeurt regelmatig dat we Maik ook om 1 of 2 uur al bij ons hebben voor nog een flesje midden in de nacht. Anders komt Maik zo rond 5:30 uur en als hij halverwege de nacht nog heeft gedronken iets later, maar dat is meer een uitzondering eigenlijk. We starten de dag met een fles 180 + 6 scheppen voeding en 2 schepjes rijstebloempap
    8:30 – 10:00 – Slapen
    10:30 – Paar hapjes fruit, als hij er zin in heeft tenminste, anders krijgt hij een rijstwafel
    12:00 – 12:30 – Fles 180 + 6 scheppen voeding
    13:00 – 15:00 – Slapen
    15:30 – 16:00 – Fles 180 + 6 scheppen voeding
    17:30 – Als hij zin heeft wat hapjes groente, maar het kan ook zijn dat hij even een uurtje slaapt
    18:30 – Wassen, omkleden, knuffelen en een fles drinken van 180 + 6 scheppen voeding en 2 schepjes rijstebloempap

    Voeding

    Er is in zijn voeding nog nauwelijks veranderd. Behalve dat Maik nu ook wat makkelijker zelfstandig kan eten. Over het algemeen gaat de vaste voeding er nog steeds niet heel erg goed in. Ook drinkt Maik nog steeds 4 flessen per dag met uitschieters naar 5 als hij ‘s nachts besluit een flesje te willen. Dit is heel anders dan hoe het bij Luuk ging. Die gaf duidelijk zelf aan wanneer er een fles vanaf kon en hij meer vaste voeding wilde hebben. Maar Maik kan dit niet zo goed aangeven en hem daarin sturen gaat ook moeizaam. Ach ja, ik maak me er niet zo druk om. Nog steeds is hij geen zware baby, dus ik ga er vanuit dat dit gewoon nog is wat hij nodig heeft. We zullen zien hoe het de komende maanden zal gaan.

    Slapen

    We zitten nu op het punt dat hij langzaam aan van 3 naar 2 slaapjes per dag gaat. 3 slaapjes zijn eigenlijk net teveel, maar 2 soms ook net te weinig. Het hangt er ook maar net vanaf of we ‘s morgens naar de peuterspeelzaal moeten, want dan hou ik hem wakker, tot we thuis zijn en het hangt er vanaf hoe de nacht is gegaan. Mijn kleine baby was zo’n fijne doorslaper al vanaf een week of 5, maar sinds hij in het ziekenhuis heeft gelegen, slaapt hij niet zo best meer. Ach ja, we hebben ervan genoten die eerste maanden. Er komt vast weer een moment dat hij langer gaat slapen. Wellicht als hij beter gaat eten en dus voller zit.

    Hoe ging de overstap van flesvoeding naar vaste voeding bij jouw baby?

    Lees hier over de ritmes op andere momenten het eerste jaar:

    Babyritme met 1 maand
    Babyritme met 2 maanden
    Babyritme met 3 maanden
    Babyritme met 4 maanden
    Babyritme met 5 maanden
    Luuk’s babyritme met 6 maanden
    Babyritme met 7 maanden

    ]]>

  • Bewust één kindje, maar waarom?!

    Eigenlijk heb ik nooit getwijfeld; ik wil maar één kindje, klaar. Heel soms komt er dan toch zo’n vlaag voorbij, waarin ik weer denk aan het minimensje in mijn buik en zo’n lief klein baby’tje in mijn armen. Maar toch, één is genoeg. Ik leg graag uit waarom ik hier zo over denk.

    Huilen

    Jaxx was en is nog steeds een vrij pittige baby. Hij huilde de eerste 2 à 3 maanden ongeveer 18 uur per dag door de koemelkallergie en de reflux. Ook ‘woonde’ hij daarbij 6 weken lang bovenop me, omdat op zichzelf slapen totaal niet leuk was. Inmiddels gaat dit beter en heeft hij soms nog hangdagen. Doodnormaal kind nu dus, maar ik vergeet die eerste maanden denk ik nooit meer. Ik was continu gestresst door het gehuil en oververmoeid, omdat ik geen moment had om rustig bij te komen. De kans dat een volgend kindje ook koemelkallergie en reflux heeft, is groot. Ik weet niet of ik dit nog een keer allemaal aan kan.

    Financieel

    Mijn collega zei een keer; ‘Waar er één kan eten, kunnen er ook twee eten’. Ik zou een tweede kindje ook absoluut eten, drinken en liefde kunnen bieden, maar de duurdere kleding en spullen die ik nu voor Jaxx koop, niet. Ik vind het leven op dit moment heel erg duur. Alleen al de vaste rekeningen per maand. Jaxx zijn voeding wordt gelukkig vergoedt (€800,- per maand), maar zijn Stokke kinderstoel en zijn nieuwe kleding van Mini Rodini niet. En ik weet het: dat is toch niet nodig? Nee, absoluut niet, maar ik wil hem dit kunnen geven. En dan hebben we het nog niet eens over het studeren gehad of op vakantie gaan met een heel gezin!

    Nachtelijke taferelen

    De nachten gaan hier nu op het moment wel goed. Met hier en daar een nacht dat Jaxx ons bed veel gezelliger vindt. Opnieuw de gebroken nachten hebben, daar leer ik wel mee leven. Maar dat door jouw baby’tje ook jouw peuter/kleuter wakker wordt en misschien wel mee gaat feesten/huilen? Ik weet niet of ik dat aan kan. Twee kindjes troosten midden in de nacht. Het is niet mijn beste moment van de dag.

    Aandacht

    Ik ben zo dankbaar voor het krijgen van Jaxx, hij is echt mijn wereld. Ik voel me soms schuldig als ik ga werken en hem naar de gastouder breng. En met een tweede kindje ga ik me dus 2x zo schuldig voelen!! Ook ben ik bang dat ik ze niet allebei de aandacht kan geven, die ze nodig hebben (is vast onzin). Ik wil me volledig kunnen focussen op Jaxx en alles heel bewust meemaken. Er hoeft bij ons nooit iemand te wachten!

    Dit zijn de overwegingen die ik al meerdere keren door mijn hoofd heb laten gaan. Toch zie ik ook leuke kanten van een tweede kindje:
    – Gezellig groot gezin aan tafel!
    – Jaxx leert samen spelen.
    – Jaxx wordt minder verwend (?).
    – Twee keer zoveel liefde!
    – Twee keer zoveel kusjes en knuffels!

    Ik heb respect voor alle mama’s en papa’s en al helemaal voor papa’s en mama’s met meer kindjes. You rock!

    ]]>

  • Zwerfafval en hangjongeren

    Levi en ik lopen over straat. Hij wil iets wat op straat ligt oprapen. “Bah”, zeg ik, “Laat dat maar liggen, het is afval!” ’s Avonds vertel ik het voorval aan mijn manlief. Ik vertel hem dat ik eigenlijk schrok van mijn eigen reactie. Want mijn tweejarige peuter wil afval oprapen, had ik dat, achteraf gezien natuurlijk, niet gewoon samen met hem in de prullenbak moeten gooien? Iets met het goede voorbeeld enzo?

    Soms is de autisme van mijn oudste zoon een zegen. Wanneer je hem (eindelijk!) iets hebt aangeleerd, blijft hij dat vrijwel altijd vanzelf doen. Het lijkt af en toe bijna op het programmeren van een computer. Op het moment dat ik dit artikel schrijf zit hij tegenover me. “Gooi jij weleens afval op straat?”, vraag ik hem. “Nee, nooit”, is zijn antwoord. En ik weet dat ik er in dit geval blindelings vanuit kan gaan dat hij de waarheid spreekt. Ik heb hem namelijk geleerd dat je afval netjes in een prullenbak gooit. Is er geen prullenbak in de buurt? Prima, dan hou je het bij je totdat je thuis bent! Zo simpel is het.

    Onze flat staat langs een looproute van middelbare scholieren. Ze lopen van school naar de supermarkt en weer terug. Ondanks dat de route voorzien is van voldoende prullenbakken, is de weg regelmatig bezaaid met plastic zakjes en andere soorten afval. Hetzelfde geldt voor de prachtige, relatief nieuwe speeltuin tegenover onze flat. Die trekt, naast hangjongeren, blijkbaar ook zwerfafval aan. Je zou bijna zeggen dat het zonde is van al die prullenbakken die ze hebben geplaatst, maar goed.

    Gooide ik vroeger nooit wat op straat? Ja, ik heb me daar ook zeer zeker schuldig aan gemaakt. Op de één of andere manier voelde dat heel stoer ofzo. Maar al snel voelde het ontzettend fout om zo achteloos met het milieu om te gaan. Op school leerde ik namelijk over de gevolgen van al het zwerfafval en hoe lang het duurt voor iets helemaal vergaan is. Als het überhaupt vergaat. Toen was de lol er helemaal wel af.

    Staan onze kinderen nog wel voldoende stil bij de gevolgen van al het zwerfafval wat ze op straat deponeren? Of zouden ze gewoon last hebben van een ‘overkill’ aan informatie? Een kwestie van door de bomen het bos niet meer kunnen zien. Ik bedoel, wanneer de mensheid weigert te veranderen, is het nog maar afwachten hoe lang onze planeet het volhoudt natuurlijk. Want als volwassenen al niet willen veranderen, waarom zou een puber dan nog moeite doen?

    ]]>

  • 36,5 weken in en uit mijn buik

    De laatste weken van mijn zwangerschap waren intens. Zo zou ik dat denk ik het beste kunnen noemen. En hoewel het er even op leek dat Maik nogal wat te vroeg op de wereld zou komen, was dit uiteindelijk voor de mooiigheid maar een paar dagen het geval gelukkig. Vandaag is Maik net zo lang uit mijn buik als dat hij erin heeft gezeten en net als dat ik dat bij Luuk deed, wil ik daar toch graag even bij stilstaan vandaag. 

    Slechte gezondheid door de zwangerschap

    De gynaecoloog was het bij de nacontrole met me eens; mijn lichaam vindt zwanger zijn echt niet leuk. De zwangerschapshormonen maken me ziek, laten me mezelf down voelen en ik had veel last van pijnklachten. Het was net als bij Luuk, geen fijne zwangerschap. Ik kampte met een prenatale depressie, had Hyperemesis Gravidarum waardoor ik uitgedroogd in het ziekenhuis kwam te liggen, ik had last van bekkeninstabiliteit, zwangerschapsdiabetes en vanaf 30 weken zwangerschap werd het duidelijk dat ook de zwangerschapsvergiftiging opnieuw begon te sluimeren.

    Vanaf dat moment had ik wekelijkse controles en soms zelfs meerdere keren per week. Ik heb het ziekenhuis weer meer gezien dan me lief was, maar in tegenstelling tot de vorige keer, werd er deze keer wel naar me geluisterd. Ik werd erg serieus genomen en dat was fijn om te merken. De zwangerschap was dus wederom zwaar, maar ik heb het toch heel anders beleefd.

    De bevalling en de dagen daarna

    Met 35 weken en 6 dagen zwangerschap, bleek de zwangerschapsvergiftiging volledig doorgebroken en werd ik opgenomen. In eerste instantie thuis in de thuismonitoring, maar omdat mijn bloeddruk niet meer rustig te krijgen was met de medicatie die ik thuis kon slikken, moest ik toch in het ziekenhuis opgenomen worden. Daar werd al snel een plan van aanpak besproken, zodra er op de verloskamers en de neonatologie plek zou zijn, zou de inleiding plaats vinden. Dat duurde even, maar met 36 weken en 3 dagen zwangerschap werd de eerste portie gel ingebracht om de bevalling op te wekken. De weeën kwamen vrijwel direct, maar de ontsluiting bleef uit. Er werd nog een aantal keer gel ingebracht en pas met 36 weken en 5 dagen kon de verloskundige bij mijn vliezen komen. Het was een risico omdat Maik nog niet was ingedaald, maar het was een kwestie van vliezen breken of een keizersnede, dat risico werd dus graag genomen, aangezien ik toch graag natuurlijk wilde bevallen. En 8 uur later was onze Maik daar dan eindelijk na een uiteindelijk toch hele vlotte bevalling.

    We hadden een lastige start, Maik werd binnen een uur al bij ons weggehaald en meegenomen naar de medium care van de neonatologie om in de gaten gehouden te worden. Hij was randprematuur en door mijn zwangerschapsdiabetes en gebruik van insuline, moest hij 24 uur opgenomen worden. En ik werd 4 uur na de bevalling naar de OK gereden voor een placenta verwijdering, vanwege veel bloedverlies. Toen 1,5 dag na de bevalling bleek dat Maik last had van geelzucht en hij langer op de neonatologie moest blijven, stortte mijn wereld toch wel even in. Maar gelukkig mocht hij op dag 4 toch samen met mij mee naar huis.

    36,5 weken na de bevalling

    Die moeilijke start en het feit dat Maik toch wel een beetje te vroeg geboren is, waren even spannend. Ik maakte me best zorgen over hoe alles zou gaan verlopen, maar ik kon dat ook al heel snel loslaten. Maik is namelijk zo’n makkelijk en prettig ventje. Hij is altijd vrolijk, gaat als een speer qua ontwikkeling. Hij mag dan een ruime maand te vroeg op de wereld gezet zijn, daar is qua ontwikkeling niet zoveel aan te merken. Hij doet absoluut niet onder aan leeftijdsgenootjes, hij zit zelfstandig, kruipt het hele huis door, speelt met alles wat hij ziet, probeert op zijn manier te kletsen en lacht naar alles en iedereen.

    Alleen met eten is hij vanaf het moment dat ik stopte met de borstvoeding, wat lastiger geweest. Daar heb ik me wel eens schuldig over gevoeld, maar tegelijkertijd besef ik me ook dat dat niet nodig is. Maik groeit goed, iets langzamer misschien, maar hij is gewoon een tenger ventje. En niet alleen met flesvoeding, maar ook met vaste voeding is hij gewoon niet heel makkelijk. Daardoor heeft hij weinig reserves en kwam hij met een simpele buikgriep onlangs in het ziekenhuis terecht. Maar eten gaat steeds beter.

    Het wennen aan en met elkaar is in elk geval best wel soepel gegaan. Het was al heel snel of het nooit anders is geweest. Maik hoort bij ons. We genieten iedere dag met volle teugen van hem. Van zijn serieuze blik, zijn mooie ogen en de enorm lieve kuiltjes in zijn wangen als hij lacht. Hij is al net zo lang uit mijn buik als dat hij erin heeft gezeten. We gaan hard richting zijn eerste verjaardag en ik probeer zoveel mogelijk te genieten van het feit dat hij nog zo klein is.

    En natuurlijk wilde ik ook even laten zien hoe Maik eruit ziet voor mijn buik, met als vergelijkingsfoto de laatste mooie (!) buikfoto die gemaakt is. Het blijft bijzonder, dat zo’n mensje in mijn buik is gegroeid.

    ]]>

  • Wanneer ging jij voor een tweede kindje?

    Na het krijgen van ons eerste kindje stond onze wereld op zijn kop. Wat was dát anders zeg. Van een heerlijk rustig leven met z’n tweetjes was het toch wel even wennen om met z’n drietjes te zijn. Onze baby was heftig. Een huilbaby. Krijsen deed hij, uren achter elkaar. Maar ondanks die heftige periode was al snel duidelijk: wij willen kijken of we nóg zo’n mooi exemplaar kunnen en mogen maken.

    Anoniem bloggen

    Laat ik me trouwens eerst even voorstellen. Ik ben Anonieme Mama. Dat is natuurlijk niet mijn echte naam, maar ik blog nu liever nog even anoniem. Ik vind het namelijk wel ontzettend leuk om over onze kinderwens te schrijven, maar ik vind het niet nodig dat iedereen weet dat mijn man en ik aan het ‘fabrieken’ zijn.

    Maar goed, terug naar dat moment dat we over een tweede kindje gingen nadenken. Voor ons kwam dat best snel. Voor mij, hormonaal als ik was, voelde de gedachte aan een tweede kindje al snel vertrouwd. Vertrouwd, maar nog niet verstandig. Mijn lichaam had en topprestatie geleverd en ik vond het niet verstandig om dat een paar maanden na de geboorte van ons kindje nogmaals te doen.

    Rammelende eierstokken 2.0

    Nu we ruim een jaar verder zijn is dat anders. Onze mini heeft zich van een hulpeloze baby ontpopt tot een schattige dreumes. Een schattige dreumes die vast heel lief gaat zijn voor een broertje of zusje. Gelukkig zijn er medisch geen belemmeringen en mag ik ‘gewoon’ nog een keer zwanger worden. Daarom zijn wij deze maand begonnen met kijken of we dat kunnen regelen. Van ons eerste kindje waren we heel snel in verwachting en ik hoop dat dat deze keer ook zo zal zijn. Die rammelende eierstokken versie 2.0 zijn namelijk hevig aanwezig haha.

    Hoe ging dat bij jou? Wilde je al heel snel een tweede kindje? Of vind jij één wel genoeg?

    ]]>

  • 14 jaar

    Er zijn twee meiden van 14 jaar vermoord. 14 jaar…. Mijn kind is ook zo oud. Of, oud, eigenlijk bedoel ik jong. Heel erg jong.

    Als je 14 bent ligt de wereld aan je voeten. Je zit zo ongeveer in het derde leerjaar. Je gaat je oriënteren in een vervolgopleiding. Je bezoekt open dagen en informatieavonden. Misschien doe je aan tennis. Of hockey of voetbal. Samen met je team sta je een paar keer per week op het sportveld en leer je hoe het is om samen te werken, om met verlies om te gaan ende winst te vieren. Je spreekt af met vrienden en vriendinnen. Je gaat met ze op stap. Samen chillen, met een zak chips en cola. Soms ben je een echte puber. Je kamer ziet er uit als… nou ja, je kamer ziet er alles behalve uit. Het is er vaak een grote bende van kleding, (schoon en vuil door elkaar) schoolboeken en snoeppapiertjes. Als je 14 bent maak je je druk over hoe je haar zit en of je shirt wel hip is. Je baalt van een onvoldoende voor Frans. En die stomme juf van Duits die altijd veel te veel huiswerk geeft.

    Je bent 14 en de wereld ligt aan je voeten. En dan… ineens….. word het leven je ontnomen. Ineens staat alles stil. De wereld houdt op met draaien. Alles is anders. Niets is meer zoals het leven van een 14 jarige hoort te zijn. Ik heb er geen woorden voor. Ik ken deze meiden niet, ik ken hun familie en vrienden niet. En toch denk ik de hele tijd aan ze. Ik wens ze alle sterkte die er op de hele wereld te vinden is.

    ]]>

  • Twee sterretjes in het donker – Voor Romy en Savannah

    Ik lig in bed naar het plafond te staren. Ik kan de slaap niet vatten. De klok tikt al half 2 aan. Morgen weer een lange dag voor de boeg. Toen ik mijn meiden vanavond naar bed bracht, gaf ik ze een extra knuffel en kus. We hadden lekker gebadderd, nageltjes gelakt, haartjes mooi, ze vonden het prachtig. Die stralende koppies die zo blij kunnen zijn om de kleinste dingen. Die nog geen weet hebben van al die nare dingen die er op de wereld gebeuren.

    Vanavond lees ik een extra verhaaltje en ik blijf nog even bij mijn jongste zitten tot ze rustig slaapt. Mijn hart springt op als ik naar dat kleine, slapende mensje kijk. Ik denk aan al die kleine en grote dingen die we al samen hebben meegemaakt. En aan al die momenten die ik nog mee hoop te maken. Verjaardagen, de eerste schooldag, de middelbare school, diploma uitreikingen, tienerfeestjes, bruiloften. En natuurlijk alle kleine, alledaagse dingen die het leven soms zo mooi maken.

    Die hoop is er niet meer voor de papa’s en mama’s van Romy en Savannah. De mooie kleine momentjes, waarop je kinderen je met iets kleins zo gelukkig kunnen maken… Ze zijn weg. Twee tienermeiden die nog een hele toekomst voor zich hadden…
    Mijn mamahart huilt en ik ben verdrietig en boos tegelijk. Het is zo oeerlijk. Er loopt een rilling over mijn rug als ik er alleen al aan denk wat deze ouders moeten doorstaan. In stilte leef ik met ze mee en hoop dat ze dit ooit een plekje kunnen geven.

    En nog steeds kan ik niet in slaap komen.  Er schiet een zinnetje door mijn hoofd, dat ik eens ergens gelezen heb:

    En zo is het maar net. Als sterretjes zullen jullie stralen. Rust zacht, lieve Romy en Savannah.

    ]]>