Afgelopen weekend kwam ik het onderstaande filmpje tegen. En dat brengt een hoop herinneringen omhoog. De afgelopen 10 jaar ben ik regelmatig naar feesten van ID&T geweest en ze waren stuk voor stuk geweldig. Het filmpje heeft me aan het denken gezet. Gaf me kippenvel en gaf me een smile op mijn gezicht. Waarom? Kijk eerst het filmpje zelf maar eens.
Ja. Ik ging ook naar de feesten die ze de eerste 2 minuten van het filmpje in beeld brengen. Keihard hakkuh. Zonder poespas, gewoon mijn haren strak naar achteren, spijkerbroek aan, stel airmaxjes eronder en een polo’tje er bovenop. Daar stond ik hoor, als 16 jarig meisje, tussen de drugshoofden, met mijn biertje keihard los te gaan de hele nacht. Om 7 uur ’s morgens weer richting huis en een gat in de dag slapen. Dat was mijn weekend en dat was fantastisch.
Mijn beste vrienden heb ik leren kennen op die feesten, mijn liefste kennissen, ken ik van de houseparty’s. En toen we ouder werden (zij al wat ouder, ik was en ben een broekie in de groep) werden de feestjes iets “softer”, het werden meer festivals, waar aankleding van het feest zelf ineens belangrijk werd, waar je ook zelf niet meer voor de dag kon komen in een spijkerbroek en een polo’tje. De feesten werden ook duurder. Het lukte financieel gezien niet meer om elke week een party mee te pakken, dus werd het langzaam aan maandelijks, of zelfs halfjaarlijks.
Langzaam aan werden wij feestgangers serieuzer, gingen ons settelen, kregen een vaste baan, relaties, eigen huizen en sommigen ook kinderen. Vorig jaar werd er toch ineens weer een simpel festival georganiseerd. Geen poespas, gewoon wat tenten, dj’s, veel oude platen en heel veel ouderwetse hardcore liefhebbers. Ik liep daar, in mijn spijkerbroek, met mijn polo, op mijn airmaxjes en wat geld en een pakje sigaretten op zak. Tijd om te hakken. Van 1 uur ’s middags, tot 11 uur ’s avonds heb ik onaangebroken staan hakken. Er werd niet geoordeeld over hoe je eruit zag. Het waren gewoon veel houseliefhebbers bij elkaar, een fijne sfeer en geen gedoe.
Als ik terug denk aan al die feesten waar ik ben geweest. Thunderdome, DefQon1, Ghosttown en al die kleine feestjes waar je nog voor een tientje binnenkwam en niet al maanden van te voren om een kaartje hoefde te vechten, dan denk ik niet alleen aan de organisatie van die feesten, niet alleen aan de muziek. Maar ik denk aan de ontzettende fijne vriendschappen die ik eraan over heb gehouden. ID&T heeft ervoor gezorgd dat ik net na de basisschool kennis maakte met de echte hardcore. Niet de happy hardcore a la I wanna be a hippy, maar de snoeiharde hardcore wat de meeste mensen als herrie beschouwen. En na het bezoeken van het eerste housefeestje, was ik verkocht. Ik genoot. Werd ik op school dag in dag uit gepest, werd ik op die feesten volledig in mijn waarde gelaten.
Vlak voor ik zwanger werd bezocht ik mijn laatste houseparty en ik genoot. Stond ik daar, in de brandende zon, met 30 graden op een strandje, tussen honderden hakkende mensen, ik voelde het gedreun van de bass, voelde de mensen die tegen mij aan dansden. En ik stond ruim 5 minuten stil. Te genieten van alles en iedereen om me heen, met een grote glimlach. Deze feesten hebben mij deels gemaakt tot wie ik ben, want op deze feesten heb ik geleerd mijzelf te zijn en heb ik vooral geleerd dat ik er zelf ook mag zijn. En naast al die vriendschappen die ik eraan over heb gehouden heb ik ook nog steeds de liefde voor de muziek. En hoewel ik niet meer maandelijks, of zelfs halfjaarlijks een feestje mee zal kunnen pakken, want tja, ik ben nu moeder en heb ook geen geldboom op het balkon staan. Ik probeer in elk geval nog 1 keer per jaar, samen met die lieve vrienden een feestje mee te pakken. Even een dag met elkaar zijn en steeds dat gevoel weer bovenhalen. Geweldig!
]]>