Ken je dat? Dat je zelf bijna niet met allebei je kinderen op de foto staat? Tenzij het een onscherpe selfie is, die met je telefoon is gemaakt. Bij mij komt het vooral doordat ik zelf vaak degene ben die de foto’s maakt, maar daarnaast zie ik mezelf ook helemaal niet graag op de foto staan. Toch is het samen op de foto gaan af en toe zo belangrijk. Daarom gingen we in deze Living Arrows week eens een keer met zijn drietjes op de foto.
Voor de kinderen maakt het niet uit hoe ik eruit zie. Luuk zegt regelmatig spontaan dat ik mooi ben. Zelf zie ik dat niet zo, maar wat maakt dat uit? Dit soort foto’s zijn waardevol! En hopelijk kan ik over een paar jaar vooral lachen om hoe ik er toen uit zag, omdat ik tegen die tijd hopelijk heel veel kilo’s lichter ben. Ik wil ook niet op een vervelende manier naar deze foto kijken, me verdrietig voelen over de onderkin die duidelijk zichtbaar is, of me schamen omdat ik geen make-up draag en mijn haar lelijk zit.
Wat ik wel wil zien is de pret die we hadden. Luuk wilde helemaal niet bij me komen zitten, tenzij hij gek mocht doen. En Maik keek op zijn manier gewoon een beetje toe naar alles wat er gebeurde. Gewoon een gezellig onderonsje tussen ons viertjes (want papa haalde alles uit de kast om ons alle drie naar de camera te laten kijken), op een doodnormale dinsdagavond na het eten. Bijna bedtijd, het moment om het laatste beetje energie eruit te persen en nog even heel veel pret te hebben met elkaar. In het Living Arrows verhaal wat ik begin januari deelde, staat niet voor niets het volgende:
You may give them your love but not your thoughts,
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow, which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them, but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.
En dat is precies waar het om gaat. Zij hoeven de struggles die ik met mezelf heb niet te zien of te herinneren later. Als zij naar deze foto kijken over een jaar of 20, hoop ik dat ze zien hoe leuk we het hadden, dat ze zien hoe trots ik op ze ben en dat ze zich herinneren dat vrijwel alles kan en mag, zelfs als dat een gekke bek op de foto trekken is als je drie jaar oud bent!
En het helpt me eraan te herinneren dat we ook gauw eens met zijn vieren op de foto moeten 😉
Dit is foto 24 van het Living Arrows project dit jaar. Wil je er meer over lezen? Dat kan hier!
Doe je ook mee met het delen van een foto van je kind(eren) 1 keer per week, 52 weken weken lang? Post een foto op social media met de hashtag #LivingArrowsNL en ik kom de foto zeker bekijken!
]]>
Leave a Reply