mamakletst.nl

Tag: gezondheid

  • Ik heb een maagverkleining gehad.nl

    Wat is er veel gebeurd sinds ik de laatste update over mijn maagverkleiningstraject heb geschreven. Op 30 november was het na ruim een jaar hard knokken dan eindelijk zo ver. Ik werd de OK ingereden om een Gastric Bypass te krijgen. Hoe het sindsdien gaat en of ik al wat ben afgevallen, vertel ik je in deze update.

    Geen zenuwen

    Vanaf het moment dat ik de datum wist, was ik alsnog niet zenuwachtig. Dit had ik heel anders verwacht, maar het ging prima. Wel had ik wat werkstress, ik wilde er zo graag voor zorgen dat er voor de hele maand december en het begin van januari, kant en klare content zou zijn. Maar ik werd ziek, kreeg de griep en lag vooral op bed om op te knappen, ik was zo bang dat de operatie anders afgezegd zou worden. Toen de operatie werd verzet vanwege een spoedgeval, kreeg ik een aantal dagen speling. We moesten andere opvang regelen voor de kinderen, maar gelukkig konden die vanaf een dag voor de operatie al naar mijn schoonouders. Zo konden Joost en ik samen nog wat blogs schrijven, wat boodschappen doen en rustig mijn tas inpakken.

    Op 30 november moest ik me om 10 uur melden in het OLVG-West in Amsterdam. Ik was wat bang voor file, dus al om 8 uur ’s morgens pikten we mijn  moeder op om, al file rijdend, naar Amsterdam te gaan, waar ik me om kwart voor 10 op de afdeling aanmeldde. Nog steeds had ik geen last van zenuwen. Ik was vooral opgelucht. Opgelucht dat de operatie nu echt ging plaatsvinden. Een uur voor ik opgehaald zou worden, kon ik mijn operatiejasje aantrekken en we maakten daar nog wat foto’s van. Ik was er klaar voor en wat eerder dan verwacht, werd ik naar beneden gereden. Na het prikken van het infuus, 4x mijn geboortedatum en naam checken en nadat ik een paar keer had verteld welke operatie ik zou krijgen, werd ik de OK op gereden en ineens waren daar toch de zenuwen. Maar voor ik me dat besefte, werd ik al in slaap gebracht en werd de operatie in gang gezet.

    De operatie is geslaagd

    Ongeveer anderhalf uur na het onder narcose gaan, werd ik voor het eerst bewust wakker. Ik zeg bewust, omdat je na een maagverkleining, al op de OK dient zelf van het operatiebed, op je gewone bed over te stappen, maar daar heb ik niets van gemerkt. Ik werd wakker en wist niet wat me overkwam. Ik had zó veel pijn, en een enorm gevoel van misselijkheid overviel me. Nadat ik dat aangaf, werd er wat morfine bij gespoten samen met een middeltje tegen de misselijkheid en toen overviel de spanning voor de operatie me ineens en ik begon te huilen als een baby. Gelukkig had ik lieve verpleging, die me af en toe wat zakdoekjes aangaf en me gerust stelde. Ik wilde eigenlijk maar een ding weten: Heb ik een Gastric Bypass gehad of is het toch een andere operatie geworden? Dat antwoord was duidelijk, het was inderdaad een GBP geworden en de operatie is zeer vlot en goed verlopen.

    De rest van de middag heb ik vooral wat geslapen, al hoorde ik ook wel veel geroezemoes om me heen en ik werd regelmatig wakker gemaakt om even overeind te komen en naar de wc te lopen. In beweging komen is belangrijk na zo’n operatie. Met overgewicht heb je als je stil ligt nu eenmaal sneller last van trombose. Vanaf een uur of 6 ’s middags was ik behoorlijk wakker. Ik moest de rest van de nacht op de IC, of in dit geval de recovery blijven, vanwege mijn slaapapneu en daar werd het steeds rustiger. Dus konden de verpleegsters echt continue bij me zitten en ik heb gezellig met ze gekletst. Ondertussen was ik aan het wachten op Joost en mijn moeder, die vanaf 19:00 uur bij me mochten komen. Joost zou mijn telefoon meenemen, dus dan kon ik ook weer wat contact hebben met ‘de buitenwereld’.

    De eerste nacht met een maagverkleining

    Er zijn voordelen en nadelen van een traject met een groep samen. Ik had  van te voren al veel gelezen over de operatie en werd als 1 van de laatste van mijn groep geopereerd. Een groot nadeel is toch wel dat ik daardoor hoorde dat de eerste nacht zwaar klote is. De narcose werkt uit en de meeste mensen slapen niet. ’s Avonds kon ik de slaap al niet vatten en ik vreesde voor de rest van de nacht. Maar toen ik mijn bed eenmaal plat gooide, viel ik als een blok in slaap. Af en toe werd ik wakker omdat er een spoedkeizersnede gedaan moest worden en er een vrouw vol in de weeën vlak voor me neer gezet werd, maar dat was ook wel heel bijzonder om mee te maken. De rest van de nacht sliep ik als een roosje en om half 6 werd ik wakker gemaakt, het was tijd om naar zaal te vertrekken. Daar heb ik geen seconde meer geslapen. Ik lag alleen, maar er druppelden gedurende de ochtend steeds meer mensen binnen die eenzelfde operatie zouden krijgen en de kamer was daardoor erg onrustig.

    De eerste keer eten

    Pas de ochtend na de operatie, mocht ik voor het eerst wat eten. Ik kreeg wat Optimel vanille vla en een kopje thee. Wel werd me op het hart gedrukt om een half uur tussen deze twee dingen te laten zitten. Ik besloot dus eerst wat van mijn thee te nippen. Heel erg eng, want de dag ervoor voelde elk slokje water als een blok op mijn maag terecht komen. Maar de mini slokjes thee gingen goed, ik werd niet misselijk en voelde me prima. Na een half uurtje probeerde ik ook de eerste theelepeltjes vla en ook dat ging goed. Dat gaf vertrouwen. Ondertussen begon het gas, wat ze tijdens de operatie in je lijf spuiten wat op mijn schouders te drukken, een teken dat ik in beweging moest komen. Ik werd door een verpleegkundige onder de douche geholpen en toen ook dat goed ging, begon ik te wandelen door de ziekenhuisgangen. Samen met mijn infuuspaal. Dat voelde lekker. Toen de verpleging door had, dat het zo goed ging, werden de infuuszakken losgekoppeld en bleef er alleen een waaknaald in mijn hand zitten. Zo kon ik me vrijer bewegen.

    Terwijl ik af en toe wat at, wat dronk en wat heen en weer liep, hield ik me ook bezig met de mensen op zaal, 1 voor 1 werden ze naar de OK gebracht. Maar voor die tijd stelde ik ze bijna allemaal gerust. Of nou ja, meer hun familieleden haha. En na een paar uurtjes kwamen ze ook 1 voor 1 weer naar boven. Wat een wereld van verschil maakt een dag. Terwijl de meesten vooral sliepen, bleef ik heen en weer lopen. Het was toch te druk in de kamer om te slapen, dus ging ik rustig in de wachtkamer zitten, waar een aquarium was, had ik tenminste wat te kijken. Of ik ging op bezoek bij iemand uit mijn groep, met haar ging het minder goed, dus ze lag vooral op bed en mocht die avond ook nog niet naar huis. Ik wel, tijdens het avondeten kwam de chirurg nog even kijken hoe het ging en de verpleging zag dat ik wat hapjes at en gaf goedkeuring voor mijn ontslag. Tijd om naar huis te gaan, op naar mijn nieuwe leven. Ik werd losgelaten door het ziekenhuis (hetzij tijdelijk) en vanaf nu is het aan mij om mijn nieuwe levensstijl toe te passen.

    Eenmaal thuis

    De reis naar huis viel wel wat tegen, het was best druk onderweg, al waren we na de spits vertrokken en sowieso is het ruim een uur rijden vanuit het ziekenhuis. Ik liet het maar over me heen komen, maar was blij toen ik op de bank kon zitten thuis. Met een kleedje over me heen, een beetje naar The Voice kijken en voorzichtig wat vla eten. Ik voelde me zo goed deze dag, dat ik bang was dat ik me de dagen daarna minder goed zou voelen. En dat klopte. Ik was moe. Zo vreselijk moe en het gas drukte vervelend op mijn schouders. Daarnaast had ik ook wat pijn, wat gelukkig met de morfinepillen die ik had meegekregen wel beter ging. De kinderen kwamen weer thuis, moesten wennen aan het feit dat ik zo moe was en ze niet mocht optillen. En zo moesten we allemaal erg wennen aan deze nieuwe situatie.

    Dumpingsyndroom

    Dat wennen aan de situatie blijft maar doorgaan. Na ruim een week mocht ik in plaats van vloeibaar wat vaster gaan eten en toen bleek dat ik nogal gevoelig ben voor dumpings. Wat dit precies is, zal ik later nog eens uitleggen, maar ik kan na sommige maaltijden, heel erg ziek worden. Het duurt meestal een half uurtje of net iets langer, maar is wel erg vervelend. Eten gaat moeizaam en ik moet hier nog steeds heel erg aan wennen. Het is zuur als je tijdens de groepssessies hoort, dat je de enige bent die hier last van heeft. Sommige mensen kunnen alles eten, andere mensen hebben soms alleen wat last van een vol gevoel na het avondeten. Conclusie van de arts is dan ook dat ik gewoon domme pech heb. Het dumpingsyndroom is een complicatie die kan optreden na een Gastric Bypass en hier is in principe niets aan te doen. Mijn herstel gaat hierdoor langzaam, ik ben erg  moe, krijg natuurlijk nauwelijks voedingsstoffen binnen. Mijn maag heeft de grootte van een kiwi en door het dumpingsyndroom kan ik soms maar 2 mini hapjes op tijdens een maaltijd. Natuurlijk slik ik veel vitamines bij en probeer ik ook een paar keer per dag ‘veilige’ dingen te eten, zodat ik toch voedingsstoffen binnen krijg en het mentaal het gevoel geeft dat ik tenminste iets gegeten heb.

    Hoeveel kilo’s kwijt?

    De operatie is inmiddels ruim 5 weken geleden en hoewel ik me vaak nog helemaal niet goed voel, gaat het met het gewichtsverlies wel erg goed. Ik ben namelijk al 15 kilo kwijt sinds de dag voor de operatie. Dit is bizar veel. Gemiddeld 3kg per week. Het is me aan te zien en ik merk me dat ik me met elke kilo die verdwijnt, steeds makkelijker ga bewegen. Opstaan van de bank of een stoel gaat makkelijker. Mijn schoenen aantrekken kost me steeds minder moeite. Mijn kleding lubbert om me heen en ik begin botjes te voelen op plekken waarvan ik niet eens meer wist dat die er zaten. Het ‘knobbeltje’ in mijn pols bijvoorbeeld. Maar ook m’n heupbotten komen meer tevoorschijn. Soms heb ik echt pijn als ik een uurtje stil heb gezeten. Pijn aan m’n stuitje, want ook die wordt minder beschermd door een vetlaag. Ook heb ik het vrijwel altijd koud, ik kon voor de operatie zweten als een otter, maar heb geen zweetdruppels meer op mijn gezicht gevoeld na enige inspanning. Het is bizar hoe snel het gaat. En het gaat natuurlijk de komende tijd echt wel eens wat langzamer. Dat moet ook wel, want anders blijft er nog minder dan een Sylvie Meis van me over.

    Mijn einddoel? Ik wil in elk geval weer onder de 70kg terecht komen. Het liefst zelfs onder de 60, maar ik weet niet zeker of dat reëel is. Mijn eerst volgende mijlpaal is onder mijn startgewicht bij de zwangerschap van Luuk komen, en daar zit ik nu nog 10 kilo vandaan. Alles wat ik daaronder zal gaan wegen, is winst.

    Ik zal af en toe nog wel een update geven en je kunt natuurlijk in mijn weekoverzichten die vanaf woensdag weer online gaan komen, foto’s zien van mijn mini maaltijden en ik ben tegenwoordig best wel fan van selfies maken haha. Dus je ziet de verandering op foto’s sowieso voorbij komen. Wil je meer weten over de operatie en hoe alles gaat, dan zou ik je aanraden om mijn nieuwe blog Mini Maag te lezen. Daar ga ik de komende tijd veel updaten.

  • Zorgverzekering: ben jij goed verzekerd?

    November en december komen er weer aan. Hét moment en ook meteen het enige moment om over te stappen van zorgverzekering. Kijk jij elk jaar of je nog wel goed verzekerd bent? Door je goed te oriënteren kun je jaarlijks veel geld besparen. Ik vertel je meer over wat je van het aankomen zorg seizoen kunt verwachten. Hoe zit het  ook alweer precies met je zorgverzekering? En ben jij goed verzekerd?

    Wat kun je van de zorg in 2018 verwachten?

    Prinsjesdag is voorbij, de plannen en doelen voor het nieuwe jaar zijn bekend. Vanaf dat moment gaan zorgverzekeraars druk aan de slag met het vaststellen van de zorgpremies. Voor 2018 is bekendgemaakt dat de zorgkosten zullen gaan stijgen. Het gevolg, ook de zorgpremies voor het komende jaar gaan stijgen.

    Op 12 november moeten alle verzekeraars hun premies bekend gemaakt hebben. Het is elk jaar weer een spel. De zorgverzekeraars houden elkaar scherp in de gaten. Wat doet mijn concurrent? Ze wachten dan ook tot het allerlaatste moment met het bekend maken van hun premie. Als de premies bekend zijn kun je overstappen. Dit kan tot uiterlijk 1 januari 2017.

    Zorgverzekeringen, hoe zit het ook alweer?

     Alle mensen die in Nederland wonen of werken, moeten verplicht een zorgverzekering hebben. We praten dan over de basisverzekering. In de basisverzekering wordt bepaalde zorg gedekt. De overheid bepaalt die dekking. Je kunt er ook voor kiezen je aanvullend te verzekeren. Een aanvullende verzekering vergoed kosten, die de basisverzekering niet vergoed.

    Budgetpolis, naturapolis of restitutiepolis?

    Oké, alle zorgverzekeraars bieden dus de verplichte basisverzekering aan. Hoe kan het dan dat er zoveel verschillen zijn? Het verschil zit hem in verscheidene vormen van basisverzekeringen. Ze voldoen allemaal aan de door de overheid gestelde eisen. Ze verschillen in voorwaarden. We onderscheiden drie verzekeringspolissen:

    • Budgetpolis

      Een budgetpolis biedt gecontracteerde zorg aan. De budgetpolis heeft doorgaans de laagste premie. Zorgverzekeraars sluiten voor de budgetpolis contracten af met zorginstanties. Hierdoor kun je met een budgetpolis maar bij een beperkt aantal zorgverleners terecht.
      Nadeel: Heeft jouw zorgverzekering geen contract met bepaalde zorgverleners? Dan kan het zomaar zijn dat je in jouw regio niet terecht kunt bij het plaatselijke ziekenhuis. Als jij dit belangrijk vindt, moet je dus goed kijken met welke zorgverleners jouw verzekeraar een contract heeft. Spoedgeval? Maak je geen zorgen, dan kun je in elk ziekenhuis terecht. Een ander nadeel is dat je zaken rondom je zorgverzekering zelf via internet moet afhandelen. Je kunt voor een herhaalrecept bijvoorbeeld niet naar een apotheek, dit moet je dan online bij een internetapotheek bestellen.
      Voordeel: De budgetpolis biedt vaak de goedkoopste premie. Door een budgetpolis te kiezen, kun je veel kosten besparen. Als jij dus alleen de standaard zorg nodig hebt en je vindt het niet erg om alleen bij een selecte groep zorgverleners terecht te kunnen, dan zit je goed met een budgetpolis.

    • Naturapolis

      Bij een naturapolis kun je, net als bij de budgetpolis, ook alleen bij gecontracteerde zorgverleners terecht. Kosten voor een specifiek ziekenhuis worden dan alleen vergoed, als de zorgverlener daar afspraken over gemaakt heeft. Het verschil met de budgetpolis? Je kunt wel terecht bij niet gecontracteerde zorgverleners. Je betaalt dan echter wel een deel van de zorgkosten zelf.
      Nadeel: Hoewel je vaak meer keuze hebt dan bij een budgetpolis, heb je geen vrije zorgkeuze. Ga je naar een niet gecontracteerde zorgverlener, dan moet je een deel van de zorgkosten zelf betalen.
      Voordeel: De prijzen voor naturapolissen liggen doorgaans gemiddeld. Je betaalt dus niet de hoofdprijs. Kies je voor niet gecontracteerde zorgverleners, dan moet je een deel zelf betalen. Je kunt echter wel overal terecht. Dat kan bij de budgetpolis niet.

    • Restitutiepolis

      Een restitutiepolis biedt vrije zorgkeuze. Met een restitutiepolis kun je bij alle zorginstanties in Nederland terecht.
      Nadeel: De kosten voor restitutiepolissen liggen doorgaans hoog. Één of een paar tientjes meer, kunnen op jaarbasis flink oplopen.
      Voordeel: Je kunt bij elke zorgverlener terecht en alles wordt gewoon vergoed.

    Het eigen risico

    Sinds 2009 kent iedere zorgverzekering een verplicht eigen risico. Dit zijn verplichte kosten die jezelf moet betalen, alvorens de zorgverzekeraar gaat vergoeden. Er zijn wel uitzonderingen. Sommige kosten, zoals een bezoek aan de huisarts, vallen niet onder het eigen risico. Sinds de invoering in 2009, steeg het eigen risico elk jaar. In 2017 is dat voor het eerst niet gebeurd. Het verplichte eigen risico voor 2018 bedraagt €385. Kinderen vallen buiten het eigen risico.

    Je kunt ook kiezen voor een vrijwillig hoger eigen risico. Wanneer zou je dit kunnen doen? Als je gezond bent en financieel gezien geld achter de hand hebt, kun je flink op je maandlasten besparen. Je kunt het eigen risico verhogen met stappen van €100 tot een maximum van €500. Voor 2018 komt dit neer op €885. Hoe hoger je vrijwillig eigen risico, hoe lager je premie.

    Hoe zit het eigenlijk met kinderen?

    Alle kinderen onder de 18 jaar zijn via de polis van hun ouders meeverzekerd. Ouders betalen geen premie voor hun kinderen. Deze kosten worden door de overheid betaald. Wordt je kind 18 jaar? Dan betaal je vanaf de eerste dag van de volgende maand na zijn/haar verjaardag. Op het eerste gezicht lijkt het dus voor je kinderen niet zoveel uit te maken waar je verzekerd bent. Als je alleen gebruik maakt van de basisverzekering, klopt dat in principe ook. Het grote verschil zit hem in de aanvullende verzekeringen. Kinderen zijn namelijk automatisch meeverzekerd voor elke aanvullende module die jij afsluit. Denk bijvoorbeeld aan modules voor orthodontie. In sommige gevallen bieden verzekeraars alle modules aan kinderen aan, ook al zetten ouders bepaalde modules uit. Denk goed na over eventuele aanvullende modules, want je kunt die modules bij de meesten verzekeraars maar één keer per jaar aan- of uitzetten. Zo jammer als je kind ineens een beugel moet en je bent er niet voor verzekerd! En andersom: is je kind al klaar met die beugel? Zet de module dan snel weer uit! De tandartsverzekering valt trouwens buiten deze regeling. Die zit voor kinderen in de basisverzekering.

    Overstappen: Waarom?

    De premies gaan dit jaar stijgen. Een zorgverzekering is al duur genoeg en we willen zeker niet teveel betalen. Los daarvan is het goed om elk jaar de balans op te maken. Is het misschien slim om over te stappen? Stel jezelf de volgende vragen:

    • Ben ik tevreden bij mijn huidige zorgverzekeraar?
    • Hoeveel kost mijn huidige zorgverzekeraar en kan dit misschien goedkoper?
    • Verwacht je een specifieke behandeling nodig te hebben? Kijk dan bij welke zorgverzekering je voor die behandeling de beste dekking
    • Heb je voordeel bij een verzekeraar als je er naast je zorgverzekering ook andere verzekeringen afsluit? Dit wordt ook wel pakketkorting
    • Wat voor polis heb je en welke past het beste bij jouw situatie en wensen? De budgetpolis, de naturapolis of de restitutiepolis.
    • Welke aanvullende modules heb je of verwacht je het komende jaar te gaan gebruiken. Bij welke verzekeraar heb je dan de beste dekking en welke verzekeraar is het voordeligst? Let op! De verzekeraar met de goedkoopste basispremie, is met aanvullende modules niet altijd het meest voordelig. Kun je de aanvullende modules gedurende het jaar aan- en uitzetten?

    Wat mij betreft genoeg redenen om je eens in je zorgverzekering te verdiepen. Lekker op een rustig, regenachtig avondje achter je laptop kruipen en zorgverzekeringen vergelijken. Websites als Independer, helpen je een heel eind op weg! Misschien kun jij wel tot een paar tientjes per maand besparen? Dat is over een jaar gezien toch een heel bedrag. Daar kun je een hoop leuke dingen van doen!

    Bron foto: Pixabay

  • De maagverkleining van Dees

    In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook in geest. Dees heeft haar doel bereikt en is meer dan 60 kilo afgevallen. Helaas ervaart ze dat mensen moeite hebben met haar gewichtsverlies. 

    Even voorstellen

    “Mijn naam is Dees, ik ben 30 jaar en moeder van 2 heerlijke mannetjes. Ik woon sinds 2012 samen met de liefde van mijn leven, Mike. Wij zullen op 18 augustus 2018 samen ein-de-lijk gaan trouwen, woehoe! We wonen in een schitterend dorpje; Sint Anthonis, waar we nooit meer weg willen. Op dit moment doe ik de opleiding Verzorgende IG. Mijn vriend werkt in ploegen, waardoor ik ook veel tijd heb met de kinderen. Je kunt mijn reis naar een gezond leven volgen op de Facebook groep; Mijn sleeve en ik of via Instagram; Deesjarotijn.”

    De maat was vol, ik kon niet meer verder met mijn overgewicht

    “Mijn overgewicht was eigenlijk altijd al wel aanwezig, niet zozeer dat ik me nou zo mega voelde, maar meer mijn omgeving. Dat is best lastig. Daarbij komen natuurlijk de dingen zoals dat je je veters niet kunt strikken, je jezelf niet volgens de mode kunt kleden, een trap op en meteen aan de beademing moeten etc. Ik ben nog nooit ergens weggebleven vanwege mijn overgewicht, eigenlijk was altijd wel ‘die vrolijke dikke’. Maar in januari liep ik met mijn jongste zoon over straat, hij rende zo de straat op en ik kon hem niet bijhouden. Voor mijn ogen flitste het beeld dat hij aangereden zou worden, maar dit is gelukkig niet gebeurd. Ik ben naar huis gelopen, heb keihard gehuild en zei tegen Mike: “De maat is vol. Het kan zo niet meer. Ik kan zo geen goede moeder zijn voor de kinderen”. Samen hebben we een afspraak gemaakt bij de huisarts. Op 17 januari kreeg ik de verwijzing voor het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. En na een groepsbijeenkomst en een screeningsdag kreeg ik op zaterdag 23 maart 2017 groen licht van het ziekenhuis. Helaas hebben ze er in Eindhoven geen heel traject omheen zitten, dat vind ik achteraf erg jammer!”

    Een Gastric Sleeve in Eindhoven

    “Op 3 mei 2017 kreeg ik een Gastric Sleeve in Eindhoven. Toen ik wakker werd, had ik het gevoel dat er een vrachtwagen over me heen gereden was. Ik had geen pijn hoor, maar spierpijn kreeg ineens een andere betekenis. De eerste drie dagen kon ik niet goed drinken. Alles viel als een blok in mijn maag, maar ik heb doorgezet. Koud water was voor mij de key. Eten ging eigenlijk vanaf de eerste dag al heel goed. Ja, de eerste weken eet je een hapje of drie, per keer. En het is ook je eigen mindset of je het daar moeilijk mee gaat krijgen.
    Ik heb mezelf voorgehouden dat het beter zou worden en dat werd het ook. Mijn nieuwe leven, oh ik kan er wel uren over vertellen! Het voelt alsof ik opnieuw geboren ben. Ik kan alles eten, drinken (ja, zelfs af en toe een biertje!), scherp eten kan ik ook makkelijk. Je hele leven staat op zijn kop, ga daar maar vanuit. Als je daar niet klaar voor bent, dan zal het een heel zwaar traject gaan worden. Persoonlijk geniet ik elke dag van het leven, veel meer dan ooit tevoren. Overal neem ik mijn koelboxje mee naartoe, zodat ik geen slechte keuzes hoef te maken.”

    Het resultaat van de operatie

    “Mijn startgewicht was 148,3 kilo. Dit schrijf ik wel met bibberende knieeen, want veel mensen weten dit niet. Op de dag van de operatie woog ik 126,8 kilo. Ik val snel af, te snel volgens het ziekenhuis, maar ik kan er niet veel aan doen. Mijn streefgewicht is 80 kilo. En vandaag weeg ik 85,8 kilo. Ik ben meer dan te vrede. Sterker nog, als het zo zou blijven, zou ik er niet verdrietig van zijn. Ik pas weer in maat 42, dat wilde ik graag. het was mijn persoonlijke doel. Ik ben 1.81 cm lang, dus ik heb inmiddels een normaal postuur. Mijn lichaam is wel veranderd na de operatie, maar mijn buik, benen en armen hangen niet gelukkig. Wel zou ik later een borstverkleining willen, ik had zelf een grote E-cup en 4 maanden na de operatie is het een C. De zwaartekracht wint deze strijd, haha. Ik vind mezelf niet perse mooier geworden, maar ik voel me wel 100 keer beter. Ik ben fit, energiek, ik heb overal zin in en kan alles weer doen.”

    Mensen hebben moeite met mijn gewichtsverlies

    “Soms heb ik spijt dat ik het niet eerder heb gedaan, maar dat is dan ook gelijk het enige waar ik spijt van heb. Wel is het jammer dat de mensen die eerst zo’n moeite hadden met mijn overgewicht, nu juist moeite lijken te hebben met mijn gewichtsverlies. Maar ja, ik heb het voor mijzelf en mijn gezin gedaan en dat is het enige wat telt.”

    Mijn familie bedanken

    “Je maakt deze keuze niet zomaar. Ik denk dat mensen het traject vaak onderschatten. Zo wordt er vaak gezegd: “Oh die heeft een maagverkleining, dus die doet er niks voor!”, maar geloof me, je werkt harder dan bij welk dieet ooit. Ik mag heel dankbaar zijn, want mijn nieuwe leven heeft me zoveel gegeven. Ik heb vooral mezelf teruggekregen, iedere dag groei ik een beetje meer, ontpop ik mezelf van een klein dik rupsje tot de jonge vrouw die ik nu kan en mag zijn. Ik ben dankbaar voor mijn obesitas groepje, de slanke dennen, die om en in dezelfde periode geopereerd zijn. Ook ben ik dankbaar voor mijn familie, voor het opvangen van alle tranen, mijn schoonfamilie, mijn vrienden, maar vooral van mijn gezin. Zonder Mike had ik dit niet gekund. Hij is er non stop voor me geweest. We hebben samen gehuild op weg naar de OK, maar misschien nog wel meer toen ik heel terug kwam. Het kostte bloed zweet en tranen, het gevecht met de weegschaal, het overgeven van dat ene hapje teveel. Mike was er voor me en is er nog steeds voor me. Met hem ga ik oud worden. Hij was gelukkig met mijn oude 148 kilo wegende ik, maar is nu nog gelukkiger omdat ik zelf eindelijk gelukkig ben.”
    Lieve Dees, ontzettend bedankt voor het meedoen aan deze rubriek. Ik weet dat je het heel eng vind om jezelf zo open te stellen, maar juist daarom vind ik het heel stoer. En kijk eens wat je hebt bereikt! Je kunt alleen maar trots op jezelf zijn!
    ]]>

  • De maagverkleining van Shirley

    In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook in geest. Shirley viel 60 kilo af, maar eten werd haar vijand.

    Even voorstellen

    “Mijn naam is Shirley (Op Instagram kun je me vinden als zusjevaneenprins), ik ben student verpleegkunde, 25 jaar en woon samen met mijn man en twee kinderen in Hengelo.”

    De huisarts vond een maagverkleining geen goed idee

    “Afvallen was iets wat ik al jaren probeerde, maar na een kilo of 5 af te vallen ging het gewoon niet meer. Ik raakte de motivatie kwijt, was totaal onwetend over voeding en ging daardoor weer over op een ongezond eetpatroon. Ik hoorde iets over een maagverkleining en heb het aangekaart bij de huisarts. Hij vond het geen goed idee, maar ik stond erop dat hij mij zou doorverwijzen. En dat deed hij. Ik dacht dat afvallen met een kleine maag het allemaal een stuk makkelijker zou maken.”

    De cijfers voor de operatie

    “Voor het hele traject begon woog ik 125 kilo. Ik kreeg toen het advies om tijdens het traject ook naar een diëtist te gaan en daar viel ik in een paar maanden een kilo of 3 af. Voor de operatie moest ik aan de Modifast shakes. Op de dag van de ingreep woog ik rond de 120 kilo. Op 19 februari 2015 ben in het ZGT Almelo geopereerd. Dit verliep via het Obesitascentrum, er was intensieve begeleiding bij, maar ik heb geen idee hoe ons traject heette.”

    Na de operatie

    “De operatie ging goed. Bijkomen was naar. Het deed pijn, heel veel pijn. Toen ik de volgende dag (op mijn verjaardag, happy birthday!) naar huis mocht heb ik regelmatig gegild van de pijn. De minimaag was wel te doen maar jeetje wat deed die lucht die ze in mijn buik bliezen (om ruimte te maken) pijn. Na een paar dagen werd het steeds minder, ik kon steeds meer doen en steeds meer lopen. Ik hield helemaal niks binnen, alles wat er in ging kwam er ook weer uit. Ik hoor je denken dat dat niet zo gek is zo vlak na zo’n intensieve operatie en dat klopt inderdaad. Maar ik heb het niet over een paar dagen, een weekje of een maandje, ik heb het over bijna 2 jaar lang.”

    Eten werd mijn vijand

    “Eten was niet meer mijn vriend en dat was op zich niet zo erg, ergens was dat natuurlijk ook de bedoeling. Maar wat niet de bedoeling was, was dat eten mijn vijand werd. Ik haatte eten, eetmomenten en alles rondom het onderwerp eten. Toen ik zwanger werd van onze dochter werd de misselijkheid gek genoeg zo nihil dat het niet meer hinderlijk was. Goed, door de misselijkheid viel ik heel snel heel veel af, zo snel dat ik mezelf kwijtraakte. Ondanks alle begeleiding kwam ik in een soort gekke overspannen situatie en dat was heftig. Ineens was mijn spiegelbeeld anders, keek de wereld anders naar mij en was mijn plek in de maatschappij anders. Gelukkig kreeg ik fijne hulp van de psycholoog, heeft mijn man mij altijd overal in gesteund, was onze familie er voor mij en waren er nog een paar vriendinnen over die bij mij bleven.”

    Het resultaat na 2,5 jaar

    “Op dit moment weeg ik rond de 65 kilo. Ik wil nog 5 kilo kwijt maar daarvoor zal ik echt meer moeten gaan eten en dat is verrekte moeilijk. Zelf vind ik dat ik last heb van overtollig vel. Maar volgens mensen om mij heen valt het allemaal wel mee. Heb geen idee of het beeld wat ik over mijn lichaam heb ook echt klopt. Bij mijn borsten is er in het afgelopen jaar 1 meter aan vel weggehaald, dat werd vergoed door de zorgverzekering. Ik vind dat ik ook veel vel aan mijn armen heb hangen, misschien moet ik maar wat spierballen gaan kweken.”

    Afvallen zou ook kunnen zonder maagverkleining

    “Met de kennis en (levens)ervaring die ik nu heb zou ik ook kunnen afvallen zonder maagverkleining maar zonder dit hele traject zou ik niet zijn wie ik nu ben en al die kennis en ervaring dus ook niet hebben. Als ik iets zou mogen over doen dan zou dat mijn puberteit zijn, dan zou ik al deze informatie meenemen en zorgen dat ik nooit zo dik zou worden.”

    Bedankt voor het meedoen Shirley, ik volg je nu al een tijdje en vind de metamorfose die je hebt ondergaan, heel indrukwekkend. Jammer dat het eten je zoveel moeite kost. Maar je komt er vast wel! 

  • De maagverkleining van Marlous

    In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook geest. Marlous werd geopereerd en pakte daarna haar nieuwe leven op. Met resultaat!

    Even voorstellen

    “Ik ben Marlous, ik ben 30 jaar oud en moeder van twee Kids. Een jongen Milan van vier jaar oud, en een meisje Noa van 10 weekjes oud. Ik ben huismoeder en woon samen met mijn vriend en kids in hendrik-ido-ambacht.”

    Ik was bang dat mijn vriend liever een mooie slanke vriendin wilde

    “Overgewicht speelde een hele grote rol in mijn leven. Ik had eigenlijk altijd al last van overgewicht, maar pas na de bevalling van de eerste werd het heel erg. Ik kreeg een andere mentaliteit, een soort van ‘ik heb een man en een kind, dus waarom zou ik slank moeten zijn?!’ ik had er zelfs een beetje vrede mee, of eigenlijk mezelf er bij neergelegd dat ik bijna de 130 kilo aantikte. Maar diep van binnen was ik dood en dood ongelukkig. Ik raakte mezelf totaal kwijt in mijn overgewicht, en werd iemand die ik niet wilde zijn.

    Ik werd een jaloers en verzuurd type, en in mijn relatie speelde het ook een grote rol. Ik was bang dat mijn vriend me niet aantrekkelijk zou vinden, en liever een mooie slanke vriendin wilde. Of dat hij altijd naar slanke vrouwen keek. Elke dunne vrouw was in mijn ogen concurrentie, want zij waren slank, en ik niet.

    Een dagje uit met ons gezin was een ramp, overal slanke meiden, ik hield mijn vriend goed in de gaten of hij naar ze keek of niet, dacht ik dat hij naar ze keek, was heel onze dag verpest. En wat denk je van een terasje pakken, ik ging echt niet zo te koop zitten hoor, waar iedereen me kon zien. En dan die vreselijke blikken als je iets at, je ziet ze elkaar aantikken en achterom kijken, soms lachen, soms een zucht van ‘ kind wat doe je jezelf aan’ en soms werd je zelfs uitgescholden of werd er keihard gezegd dat ik wat minder moest eten of dik en lelijk was.

    Er werd naar me geknord, of mijn postuur wekte agressie op bij mensen. De naam ‘bolle’ of ‘vetzak’ werden meer genoemd dan mijn eigen naam. Ik werd een kluizenaar, ging alleen naar buiten voor de boodschappen (en snoep, chocolade etc) en toen snel weer naar binnen, veilig met mijn eten.”

    Een verwijzing naar het ziekenhuis

    “Op een gegeven moment was ik het zat. Niemand zag wie ik echt was, of wie ik wilde zijn. Ze zagen alleen maar die ‘dikke’ maar wie ik van binnen was, zagen ze niet. Dus ik besloot naar de huisarts te stappen, mijn verhaal te doen en een verwijzing naar het ziekenhuis voor het maagverkleining traject. Ik kreeg een doorverwijzing, en buiten belde ik gelijk het Maasstad ziekenhuis voor een afspraak, want ik wist het echt zeker, ik wil dit. Ik wil niet meer het overgewicht zijn, maar gewoon Marlous. Ik ben 07-07-2015 geopereerd in het Maasstad ziekenhuis. Na een jaar in een traject gezeten te hebben inclusief op de wachtlijst staan.”

    De operatie was de start van het nieuwe leven

    “De operatie is me goed bevallen, ik vond het doodeng toen ik afscheid van mijn vriend, moeder en zoontje moest nemen toen ik de OK ingereden werd, maar de pijn en de operatie is me echt meegevallen. Nadat je ontwaakt op de uitslaapkamer is het nieuwe leven echt begonnen, ik vond het zo spannend! Want hoe zou mijn lichaam reageren op deze heftige operatie, en zou ik überhaupt nog wat kunnen eten? Of genieten van eten?

    Ik mocht eigenlijk al vrij snel naar huis, toen heb ik gelijk mijn leven weer op gepakt. Ik heb nooit mijn eten gepureerd of afgewogen, en de eerste dagen at ik gewoon melkliga, en merkte al snel dat eten voor mij geen enkele probleem gaf, ik at gewoon als een normaal en slank mens.”

    De resultaten

    “Ik ben in totaal 61 kilo afgevallen. Ik woog 129 en toen 68 kilo. Helaas nu 72 door een zwangerschap. Maar ik ben heel erg tevreden, en voel me een gelukkig en gezegend mens. Die operatie was de beste keus ooit. Ik hoop de 65 kilo te kunnen halen, dan voel ik me het beste.”

    Overtollige huid

    “Ik heb niet overdreven veel overtollig vel, maar wel vel en geen mooie platte buik of het lichaam van iemand van 72 kilo. Dat is natuurlijk logisch en het ‘litteken’ van mijn lichaam van toen ik nog dik was, of de schade die het dik zijn achtergelaten heeft.

    Ik heb geen mooie strakke benen, en ook geen mooie platte buik. Het blubbert en flubbert. Maar toch vind ik mezelf mooier dan toen ik zo zwaar was. Maar daardoor loop ik niet in een bikini op het strand of bij het zwembad, maar met een zwemjurkje.

    Ik ben bij een plastische chirurg geweest, die heeft het allemaal mooi uitgetekend hoe de operatie mijn benen en buik ohja en armen want ook die flubberen ontzettend mooi strak zou gaan maken, want dat wilde ik wel echt, maar helaas kreeg ik een afwijzing bij de zorgverzekering. Probeer het over een jaar nog een keer. Toch zou ik het zo over doen. Ik heb er geen seconde spijt van gehad.”

    Bedankt voor het meedoen Marlous! Wat ben je enorm veranderd!

  • Naïf After Sun Gel

    Verzorgingsproducten vinden voor kinderen met een gevoelige huid, is niet altijd even makkelijk. Maar ik kwam er gelukkig toen Luuk een paar maanden oud was al achter dat de producten van Naïf voor zijn huid wel heel goed en fijn zijn. Zonder bultjes, vlekjes en jeuk te veroorzaken. Sinds dit jaar is er ook een After Sun Gel van Naïf verkrijgbaar en wij probeerden deze after sun uit. 

    Verpakking

    De tube van de Naïf After Sun is in de herkenbare style van Naïf. Het heeft net als alle andere producten een eigen figuurtje, een ster en de kleur blauw. Ik vind het er vrolijk uit zien en als ik door de Etos loop, herken ik de tubes direct. Heel erg handig!

    After Sun

    Na een dagje zwemmen en spelen in de zon, is het heel belangrijk de huid tot rust te laten komen. En dat kan met behulp van After Sun. De gel van de Naïf after sun werkt verkoelend en dat is extra lekker op een warme dag. De after sun bevat Aloë Vera, wat goed is voor het herstel van een gevoelige en jeukende huid. En als je verbrand bent, werkt Aloë Vera ook heel goed.

    De geur

    Net als alle andere producten van Naïf, heeft ook de After Sun het bekende Naïf geurtje. Ik vind het een heerlijke babygeur. En snuffel altijd extra graag aan mijn kinderen als ze naar Naïf ruiken. Het is geen geur die de hele dag overheerst. Ik douche zelf ook wel eens met de wasgel van Naïf, zo lekker vind ik het ruiken.

    De prijs

    Naïf is niet goedkoop en met de After Sun zou ik zeker niet zuinig zijn. Het is namelijk belangrijk je huid te hydrateren na het zonnen. De After Sun is duurder dan een gemiddelde bodylotion, maar een bodylotion zorgt ervoor dat de warmte niet weg kan. En een After Sun zonder troep is gewoon belangrijk voor de huid van je kindje. Je kunt de after sun voor € 14,95 kopen via de website van Naïf of bij andere verkooppunten. 

  • Suiker in kinderdrankjes? Albert Heijn gaat de strijd aan!

    Zaandam – Albert Heijn gaat de komende weken een flinke suikerreductie doorvoeren in het frisdrankschap voor kinderen en het schap met sappen. Het suikergehalte wordt verlaagd in meer dan 40 producten, dit resulteert in het consumeren van 50 miljoen minder suikerklontjes. Je kunt in het schap ook veertien nieuwe producten vinden. Zoals Droomwater en AH Natuurlijk mineraalwater met Wally de Walvis. De nieuwe Friswijzer bij het schap maakt het ouders met kinderen makkelijker om te kiezen voor een gezondere variant in de schooltas. 

    30% minder suiker

    Er zijn gelukkig steeds meer ouders die kritisch kijken naar het suikergehalte in frisdrank. Albert Heijn speelt hierop in door vanaf deze week het suikergehalte in alle AH Frisse Fruitdank en AH Djoezz te verlagen met 30%. Vorig jaar heeft Albert Heijn al een flinke suikerreductie ingezet door ongeveer honderd producten die veel door gezinnen met kinderen worden gekocht, in suikergehalte te verlagen.

    Friswijzer

    Bij het frisdrankschap vind je al sinds vorig jaar de Friswijzer, maar je kunt het nu ook vinden bij het schap met frisdrank voor kinderen. De wijzer laat je op een makkelijke manier zien hoeveel suiker een product bevat en op welke wijze het product gezoet is (suiker, kunstmatige zoetstoffen of van natuurlijke oorsprong). Je kunt in één oogopslag zien of een product geen suiker (geel), laag in suiker (donkergeel), midden in suiker (licht oranje) of een hoog suikergehalte (donker oranje) bevat.

    Twee nieuwe introducties

    Er zijn steeds meer scholen die adviseren ouders water mee te geven voor het pauze- en lunchmoment van hun kinderen. Daarom introduceert Albert Heijn het nieuwe Wally de Walvis water. Je tovert de vinnen van Wally tevoorschijn door het pakje met AH Natuurlijk mineraalwater te openen. En je kunt iets leuks knutselen van de nieuwe pakjes Droomwater. Zo valt er voor ouders en kinderen straks altijd iets gezonder én leuks te kiezen in het schap met frisdrank voor kinderen.
    Wat vind jij van deze ontwikkeling?
    ]]>

  • Maagverkleining: Naar de dietiste

    Wat een waanzinnige reacties heb ik gekregen na het nieuws dat ik (deels) groen licht heb gekregen voor de maagverkleining. Toen ik hier in februari besloot over te gaan schrijven, had ik verwacht ook negatieve reacties te krijgen. Maar vooralsnog slikken de meeste mensen hun vervelende reacties gelukkig in en krijg ik vooral positieve en soms kritische reacties. Voor het officiële traject voor de maagverkleining plaats zal vinden, moet ik 6 maanden naar de diëtiste. Ik krijg vaak de vraag hoeveel ik nu dan af moet vallen. Ik ga je er alles over vertellen.

    Niet afvallen

    Wanneer je aan een diëtiste denkt of aan een dieet, denk je automatisch aan afvallen. Maar om af te vallen heb ik al van alles en nog wat geprobeerd. Het is juist daarom dat ik het traject voor de maagverkleining ben gestart. Om voor een maagverkleining in aanmerking te komen moet je o.a. 6 maanden naar de diëtist geweest zijn. Ik wist dat dit een van de voorwaarden was en besloot om alles tegelijkertijd op te zetten. En de diëtiste en het traject. Ik ben nu namelijk in beeld bij de obesitas kliniek en kan ook met hen al dingen bespreken. Daar heb ik ook te horen gekregen wat ze verwachten van de diëtiste. Het gaat namelijk niet om afvallen, die afspraken. We focussen ons volledig op het aanpassen van mijn leefstijl, zodat ik hier na de operatie veel profijt van zal hebben.

    In eerste instantie baalde ik wel hoor. 6 maanden naar de diëtiste is lang en mijn ervaring met diëtistes is gewoon niet zo goed. Zij focussen zich vrijwel altijd vooral op de schijf van 5 en de voorschriften van het voedingscentrum en ik ben van mening dat dit niet altijd het juiste is. Althans, het heeft voor mij niet altijd gewerkt. Sceptisch was ik dus wel, maar dat bleek niet terecht.

    Leefstijl aanpassen

    Tijdens de intake bij de obesitas kliniek kreeg ik al handvaten en tips om bepaalde dingen aan te passen in mijn leven. Zo eet ik op de dag vrijwel altijd even gauw mijn boterhammen op achter de laptop, waardoor ik vaak niet eens echt in de gaten heb wat en hoeveel ik eet. Het zijn niet eens perse verkeerde dingen die ik eet, maar ik focus me niet genoeg op het eten, waardoor ik vaak nog honger/trek heb. Dit soort dingen moest ik dus duidelijk aanpassen en dat besprak ik met die diëtiste.

    We maakten een plan de campagne, besloten met elkaar om de komende 6 maanden stapje voor stapje kleine dingen aan te passen, die uiteindelijk heel groots zouden kunnen zijn. Na de eerste afspraak spraken we af, dat ik in elk geval 1 maaltijd per dag met Luuk aan de eettafel ga zitten. Zonder schermen, gewoon gezellig kletsen en rustig eten. En dat ging goed. Luuk vond het gezellig en ik natuurlijk ook. Op sommige momenten viel het niet altijd mee, omdat ik net een belangrijk mailtje verwacht, ontving of nog even een artikel af moest schrijven. Maar op die momenten moet ik gewoon streng tegen mezelf zijn. De meeste dingen kunnen echt wel even 10 minuten wachten.

    Stoppen met cola

    Bij de tweede afspraak bespraken we mijn cola verslaving. 2 jaar geleden ben ik er vanaf gekomen, maar door de extreme zwangerschapsmisselijkheid tijdens de zwangerschap van Maik, ben ik het toch weer gaan drinken om de dagen beter door te komen. De cola flessen waren niet aan te slepen en daar moest ik echt vanaf. Ik ben niet meer van plan om zwanger te worden en daarnaast is het na een maagverkleining niet handig om nog koolzuur te drinken, dus ik moet er vanaf. Twee jaar geleden werd ik er echt ziek van, dus ik zag er enorm tegenop om nu weer te stoppen.

    Ziek ben ik geweest. De eerste avond ben ik om kwart over 7 in slaap gevallen tot de volgende ochtend. Ik had zo’n hoofdpijn, was aan de race en voelde me heel slap. Dat gevoel bleef ruim een week. ’s Avonds kon ik me niet meer op mijn werk concentreren. Zo moe was ik. Het besef dat cola maar troep is kwam extra hard binnen. En dan dronk ik nog cola light ook, dus het was niet eens het afkicken van de suikers. Inmiddels ben ik er alweer 7 weken vanaf en ik mis het ook niet meer. Buiten de deur drink ik het ook nergens meer. Water is het nieuwe cola. Oke en soms speel ik nog even vals met wat spa rood, voor de bubbels. Maar dat ga ik na de zomer zeker afbouwen tot ik alleen nog maar water en thee drink.

    Ontdekken wat ik lekker vind

    Bij de laatste afspraak maakten we een plan om te gaan ontdekken wat ik lekker vind. Ik ben echt een broodeter, maar zou ook graag eens wat anders eten. Brood pak ik omdat het zo snel en makkelijk te pakken is, maar er zijn natuurlijk genoeg andere lekkere dingen. Deze maand eet ik dus wat vaker een salade, een wrap die flink belegd is met rauwkost of yoghurt met fruit of muesli. Dat zijn voor andere mensen misschien doodnormale maaltijden, maar voor mij niet. Ik weet dat het goed is om af te wisselen, maar ik doe het gewoon niet.

    Aan het avondeten hoeft er maar weinig te veranderen, behalve dan de hoeveelheden. We eten afwisselend, koken zonder pakjes en zakjes, eten gezonde maaltijden en eten altijd aan tafel. Maar aan de snacks in de avond moet weer wel het een en ander veranderen. Wat dat betreft moet ik gewoon gaan uitproberen wat ik lekker vind en wat ervoor zorgt dat ik geen honger meer krijg halverwege de avond.

    Langzaam aan suikervrij

    Suiker kan slecht vallen na de maagoperatie en daarom gaan we langzaam aan verder met zoveel mogelijk suikervrij te eten. Ook dit doen we stapje voor stapje. Maar de bedoeling is wel om voor de operatie grotendeels suikervrij te leven, zodat ik niet na de operatie ook nog moet afkicken van de suikers. Dan voel ik me waarschijnlijk al slap genoeg. En tot slot gaan we ook het niet meer tegelijkertijd eten en drinken invoeren. Want dat kan en mag na de operatie niet meer. Een half uur voor en een half uur na de maaltijd mag ik dan niet meer drinken, dus ook dat gaan we voor de operatie maar invoeren zodat het niet teveel moeite meer kost na de operatie.

    Waar ik op voorhand baalde van de 6 maanden naar de diëtiste te moeten gaan, zie ik er nu vooral de voordelen van in. Ik leer al heel veel om na de operatie te kunnen voortzetten en be dus nu al bezig met het veranderen van mijn leefstijl. Ik ben ervan overtuigd dat het me gaat helpen de operatie succesvol te laten zijn en dat het ervoor zorgt dat ik minder snel in oude gewoontes terug zal vallen. Het is het wachten dus waard. Maar ik ben maar wat blij dat ik al op de helft van die 6 maanden ben.

    Om af te vallen ga ik dus niet naar de diëtiste. Het is mooi meegenomen als ik alvast wat kilo’s kwijtraak, maar dit is niet verplicht. En mocht het wel zo zijn, staat het een operatie (tenzij ik ineens 20kg kwijtraak, maar dat gaat niet gebeuren) niet in de weg.

    Ik schrijf over het hele avontuur van mijn maagverkleining. Vanaf de wens voor een operatie tot alles wat er daarna gebeurt. Je kunt het hele verhaal volgen door de volgende blogs te lezen;

    Ik wil een maagverkleining – #1
    Mijn intake voor een maagverkleining – #2
    Maagverkleining – Hoe reageert mijn omgeving? – #3
    Maagverkleining – De apneutest #4
    Maagverkleining – De uitslag van de apneutest #5
    De uitslag van de intake, krijg ik de maagverkleining? #6

  • Griep en uitdroging bij (kleine) kinderen

    Afgelopen week kreeg mijn jongste dochter een griepje. Na één keer spugen en twee dagen koorts en diarree, dachten we dat het ergste voorbij was. ’s Nachts begon het spugen opnieuw en het hield niet op. Alles, maar dan ook alles kwam er meteen weer uit. Plasluiers bleven uit en ze werd minder goed aanspreekbaar. Uiteindelijk kwamen we op de spoedeisende hulp terecht.

    Na een nacht en een dag spugen, was haar lijfje op. De diarree en koorts van de dagen ervoor, hadden ook niet geholpen. We hadden al twee keer de huisarts bezocht die dag en waren tot twee keer toe naar huis gestuurd met een drankje. Het hielp allemaal niets. Het ging steeds sneller achteruit. Ons meisje sliep bijna alleen maar, was niet goed wakker te krijgen, praatte niet meer en reageerde traag. Na heel wat telefoontjes met de huisartsenpost mochten we eindelijk naar het ziekenhuis. Wat een opluchting!

    Achteraf had ik veel eerder op mijn strepen moeten gaan staan. Zeker toen een andere huisarts ons voor de tweede keer naar huis stuurde. Ik voelde gewoon aan mijn mamainstinct dat het niet goed ging. Als mama ken je je kindje toch het best!?

    Gelukkig ging het na een nacht ziekenhuis met ORS via een sonde een stuk beter. Het spugen stopte uiteindelijk. We mochten aan het eind van de volgende dag weer naar huis om thuis verder uit te zieken. Ik heb heel wat geleerd over griep en uitdroging bij kleine kinderen de laatste dagen. Die info deel ik graag met jullie!

    Uitdroging: Wat is het precies en hoe ontstaat het?

    Bij kindjes in de leeftijd van 3 maanden tot 2 jaar komt uitdroging het meest voor. Uitdroging is simpel gezegd een tekort aan vocht in het lichaam. Het ontstaat vaak door diarree, spugen en koorts. Doordat je kindje zich erg ziek voelt wil en kan het vaak ook minder of in erge gevallen helemaal niet meer drinken. Hierdoor gaat er meer vocht uit dan er binnen komt en dan raakt je kindje uitgedroogd. Het is heel belangrijk dat je de symptomen op tijd herkend. Bij wat oudere kinderen duurt het wel 2 tot 3 dagen, voor er sprake is van uitdroging. Bij kleine kindjes kan het echter al binnen 24 uur zover zijn. Neem uitdrogingssymptomen heel serieus. Ik wil jullie niet bang maken, maar als je ze negeert kan het leiden tot ernstige dingen als coma, een shock en beschadiging van organen zoals hersenen, nieren en de lever.

    Symptomen: Waar kun je uitdroging aan herkennen?

    Ik kende de meeste symptomen wel, maar toch vond ik het erg lastig inschatten wanneer je nou echt aan de bel moet trekken. Mijn onderbuik gevoel zei al heel snel dat het niet goed ging. Ik heb voor jullie onderscheid gemaakt in wat in mijn ogen de meest duidelijke signalen zijn en wat ik lastiger te beoordelen vond.

    Duidelijke symptomen

    • Niet of weinig plassen (een halve dag of langer): Dit was voor mij één van de eerste symptomen. Mijn dochtertje had waarschijnlijk rond 4uur ’s nachts haar laatste plasluier. Zelfs dat weet ik niet zeker, want het ging gepaard met een enorm vieze diarree luier. Ze bleef spugen en het plassen bleef uit.
    • Droge mond en droge lipjes: Je kon zien dat haar lipjes gedurende de dag droger werden. Ook wilde ze graag drinken, want ze had dorst, maar hoe weinig ik haar ook gaf, het kwam er allemaal meteen weer uit.
    • Koude armpjes en beentjes: Ons meisje had dit niet. Dat maakt het dan ook weer lastig als je de symptomen bekijkt. Je denkt dan, oh dat heeft ze nog niet, misschien valt het mee. Een of een paar symptomen zijn echter al voldoende. Je kindje hoef ze niet allemaal te vertonen en toch kan het uitgedroogd zijn.
    • Huilen zonder traantjes en kwijlen. Een kindje dat nog huilt met grote krokodillentranen of heel erg kwijlt is meestal niet uitgedroogd. Ons meisje raakte echter al snel wat suf en lusteloos. Ze praatte niet of nauwelijks en huilde ook niet meer. Daardoor vond ik het voor ons lastig te beoordelen. Het is echter wel een heel duidelijk signaal.

    Symptomen die wat lastiger te beoordelen zijn:

    • Sufheid, traag reageren, niet goed aanspreekbaar. Aan de ene kant lijken dit hele duidelijke symptomen. Als je kindje echter ziek is, zijn ze natuurlijk nooit helemaal fit. Bij ons was het ook zo dat ons meisje door al dat spugen de halve dag en nacht niet goed had geslapen. Toen ze rond de middag steeds in slaap viel en niet goed wakker te maken was, vond ik dat heel lastig. Reageert ze nou niet goed of is ze echt gewoon moe. Na een tijdje werd het wel duidelijk dat dit niet meer normaal was. Als ze haar oogjes open had, dan keek ze dwars door je heen. Ik had haar de hele dag door langzaam zwakker zien worden. Mijn man kwam thuis en zag meteen, dit is niet goed. Ik vind het nog steeds erg dat ik niet eerder aan de bel getrokken heb. Bij de huisarts leefde ze wel weer wat op, die dacht dat het wel mee viel. Ik had mijn onderbuik gevoel moeten volgen.
    • Snelle ademhaling. Wat is nou eigenlijk normaal? Ik vond dat lastig te beoordelen. Ademt ze nou sneller? Je gaat ook op alles letten als ze ziek zijn, dus tja ik vond dit lastig te beoordelen.
    • Versnelde hartslag. Dit is helemaal iets waar ik niet in thuis ben. Hoe moet je dit beoordelen? Dat laat ik liever over aan de arts.
    • Diepliggende ogen. Op de spoedeisende hulp in het ziekenhuis, zei de verpleegster meteen. Ja, uitdroging, dat is wel duidelijk. Je ziet het ook aan de diepliggende ogen. Ik vond dat nog moeilijk te zien. Ons meisje was zeker duidelijk afgevallen en zag er anders, bleek en dunnetjes uit. Maar dat van die diepliggende ogen? Het was mij niet zo opgevallen.
    • Huidplooi optillen. Door een huidplooi op te tillen, kun je ook zien of je kindje al dan niet uitgedroogd is. Je knijpt in een stukje huid/tilt een stukje huid op om te kijken of het snel “terug veert”. Bij de huisarts gaven ze aan dat de huid minder snel terug veerde dan normaal, maar dat het nog niet super ernstig was. Ook weer lastig om dit zelf te beoordelen. Wat is normaal? Als je kindje echt heel erg uitgedroogd is, dan kun je dat heel duidelijk zien, dan blijft de huidplooi staan. Wat er echter tussen dat stadium en normaal inzit?

    Wat kun je doen om uitdroging te voorkomen?

    Het allerbelangrijkste is drinken.

    Drinken

    Ik dacht dat water het beste was, maar de huisarts gaf aan dat je ze zelfs beter iets met suiker of zout kunt geven. Dit verliezen ze namelijk ook bij een flinke griep en daar worden ze alleen maar slapper van. Je kunt dan denken aan wat limonade, thee (met een beetje suiker of diksap of aan een beetje bouillon.

    ORS

    Wat je ook kunt doen is een middeltje tegen uitdroging bij de apotheek halen: ORS. ORS is een mengsel van zouten en druivensuikers, dat de vochtbalans herstelt. Het is te krijgen in poedervorm en in bruistabletten. Wij hebben dit ook geprobeerd. Het punt bij ons was, dat ons meisje de smaak ervan erg vies vond en het zo niet wou drinken. De ene huisarts gaf aan dat je het best met wat sap kunt mengen, zodat ze het wel binnenkrijgen. De andere huisarts gaf juist aan dat het beter was dit niet te doen. De suiker- en zoutbalans van ORS zou verstoord worden, als je er iets anders door mengt, waardoor het niet optimaal werkt. Toen we de tweede keer naar huis gingen, moest ik mijn dochtertje om de 5 minuten een heel klein beetje ORS geven met een lepeltje. Bij ons werd dit één grote knoeiboel. Uiteindelijk heb ik het met een spuitje geprobeerd en dat ging iets beter, maar zelfs een paar ml kwamen er direct weer uit. Het kan echter soms net wel voor een ommezwaai zorgen, dus zeker de moeite waard dit te proberen!

    IJs

    Een andere goede tip, die we in het ziekenhuis kregen was ijs. Huh? IJs Ja! IJs! Wil je kind niet goed drinken, geef het dan een waterijsje (dus geen Cornetto of Magnum). Op die manier krijgen ze steeds een klein beetje vocht binnen.

    Koorts

    Als je kindje koorts heeft, let er dan goed op dat het de warmte goed kwijt kan. Een lakentje en een fijne, losse katoenen pyjama is vaak al genoeg.

    Pijn

    Heb je de indruk dat je kindje niet meer goed wil drinken, doordat het erge (buik)pijn heeft? Dan kun je eventueel paracetamol geven. Als de pijn minder is, dan wil je kindje misschien ook weer beter drinken.

    Lees ook: Pseudokroep; wat is het en wat kun je eraan doen?

    Wanneer trek je aan de bel?

    Allereerst moet je dus op de bovenstaande symptomen letten. Zoals ik al aangaf, is het soms wel lastig om te beoordelen of je kindje echt aan het uitdrogen is. Voor mij waren het uitblijven van de plasluiers en uiteindelijk het traag en slecht reageren, de belangrijkste symptomen. Toch zei mijn onderbuikgevoel al vrij snel dat het niet goed was. Het allerbelangrijkste wat ik jullie daarom wil meegeven is: Vertrouw op je moederinstinct! Ga zeker niet zitten wachten tot je kindje echt uitgedroogd is!

  • Het intieme plekje van je dochter verzorgen

    Het intieme plekje van je kind. We zijn open over van alles en nog wat, maar dit onderwerp is stiekem nog best een beetje taboe. Ik kwam er op een vervelende manier achter, dat ik vrij weinig van de verzorging af wist. Inmiddels heb ik een uitgebreid schoonmaak protocol ingevoerd. Hoe ik hierbij kwam en natuurlijk ook om jou die gênante zoektocht te besparen, deel ik hem met je in mijn blog!

    We kwamen net thuis van de oppas. Mijn dochtertje ging op de bank liggen en begon een beetje te jengelen. “Mam, ik heb zo’n zere billen. Kun je er even crème op doen?”
    Ik zei haar, dat ik er zo naar zou kijken en ging op zoek naar de billendoekjes. “Kom maar, dan maken we je billen even goed schoon”, zei ik. Ze deed haar broekje naar beneden en ik stond al klaar om haar billetjes af te vegen. “Neeheee, mam niet daar. Hier doet het pijn!”, zei ze. Ze wees naar haar plassertje. “Oh, bedoel je je plassertje?”, zei ik. “Ga maar even liggen, dan kijken we er even naar.” Haar plassertje was helemaal rood en gevoelig. Het stonk zelfs een beetje. Ik schrok ervan en schaamde me dood. Wat zielig! Hoe kon ik dat gemist hebben? Ik maak het toch altijd goed schoon? Ik check het regelmatig. Hoe kon het ineens zo rood zijn? En dat nare luchtje, dat was toch niet goed?

    Oké mama, niet te veel stressen. Panic attack uit, gezond verstand aan. Ik liet natuurlijk niet aan mijn dochtertje merken dat ik een beetje schrok. “Het valt wel mee lieverd. Kom, we gaan het even goed schoonmaken en dan doe ik er crème op.”

    Lees ook: Groeipijn bij peuters

    Mijn dochtertje is 3, zindelijk en gaat bijna altijd “zeluf” naar de wc. Alleen bij een grote boodschap heeft ze nog wat hulp nodig. Ze die dag de hele ochtend bij de oppas geweest. Waarschijnlijk had ze daar ook alles “zeluf” gedaan, net als thuis. Misschien dat ze het niet zo goed had schoongemaakt. De hitte van de laatste dagen had vast ook niet geholpen (+30 graden!). En doordat ze drie dagen op rij bijna de hele dag lekker  in de tuin met water hadden geknoeid. Hadden we het douchen iets minder grondig gedaan dan normaal. Ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan en voelde me even een hele slechte mama.

    Inmiddels had ik mijzelf weer “under control”. Eerst maar even met lauw water afspoelen en even goed schoonmaken”. Alleen met water, zover was ik. Daarna een klein beetje sudocrème op de schrale huid (alleen aan de buiten kant!). Ik vroeg mijn dochter of het beter was en kreeg ik meteen een volmondig JA. Gelukkig, nu goed in de gaten houden! Ineens bedacht ik mij, dat je over echt bijna alles advies krijgt als je kindje geboren wordt. Van hoe je een baby moet temperaturen, hoe je de oortjes droog en schoon maakt en ga zo maar door. Over de intieme plekjes van je kindje, kan ik me echter weinig herinneren. Ik weet wel, dat je van voor naar achteren moet vegen en dat je beter niet te veel met BILLENdoekjes (zo heten ze niet voor niets) tussen de schaamlipjes kunt vegen. Maar dat was het eigenlijk wel. Ik had mij er nooit echt in verdiept, hoe je nu eigenlijk de intieme plekjes van je kindje goed schoon moet houden. Ik besloot die avond meteen maar even een grootschalig online onderzoek te starten. Het is namelijk niet echt een onderwerp, dat je op de maandag ochtend met je mede-mama-collega’s op de afdeling bespreekt.

    Oké kids op bed, laptop aan, google. Als ik mijn zoektocht begin met “intieme delen kind schoonmaken,” valt het me al snel op dat er over piemeltjes veel meer te vinden is dan over plassertjes. Ik moet gerichter zoeken dus. Tja, waar zoek je eigenlijk op? Hoe noem je nou eigenlijk het intieme plekje van je dochter? Gewoon vagina? Dat vind ik altijd zo’n medisch woord. Ik kom al snel de raarste dingen tegen als ik naar een net woord zoek. Poes? Nou dat is bij ons gewoon een beest. Roos en bloem? Die groeien bij mij in de tuin. Pipi? Ik kan er niets aan doen, maar ik denk dan meteen aan “Pippi Langkous”. Voorbillen? Seriously? Wij noemen het gewoon plassertje. In de hoop dat het grootste deel van Nederland dat ook doet, is dat waar mijn zoektocht begint. Gelukkig kom ik uiteindelijk met plassertje en vagina een heel eind. Een beetje gezond verstand erbij en mijn checklist is klaar!

    To do:
    – Gebruik bij voorkeur geen billendoekjes tussen de schaamlipjes van je kindje. Oké, soms kan het niet anders. Ik snap ook dat als je kind een flinke spuitluier heeft, dat het even niet anders is. Naar probeer het zo min mogelijk te doen.
    – Veeg altijd van voor naar achteren. Dus van het plassertje richting de billen en niet andersom. Dit geldt zowel voor het afdrogen als een wc bezoekje. Ben je aan het afdrogen? Gebruik dan steeds een schoon stukje van de handdoek/hydrofielluier.
    – Lekker in bad of douchen, dan spoelt het mooi schoon. Geen zeep direct op het plassertje. Aan het eind even goed naspoelen met water. Zeepresten kunnen gaan irriteren.
    – Op dagen dat er niet gedoucht of gebadderd wordt, even schoonmaken met een hydrofielluier of een zacht washandje en water.
    – Na het badje goed afdrogen. Zachtjes droog deppen met een hydrofielluier of zachte handdoek. Ga niet lopen vegen met een ruwe handdoek, dat voelt daar als schuurpapier. De huid is erg gevoelig en we willen irritatie juist voorkomen.
    – Crème of poeder gebruiken mag. Doe dat in de liezen, op buitenste schaamlippen en billetjes. Nooit in de vagina (binnenkant). Let op met geparfumeerde producten.
    – Gebruik je zintuigen en je gezonde verstand: Ziet de huid er rustig uit? Het is een beetje gek, maar ruikt het normaal? Tja, het hoort er allemaal bij. Twijfel je? Ga dan altijd langs de huisarts. Ook kinderen kunnen bijvoorbeeld een schimmel- of bacteriële infectie oplopen.
    – Last, but not least! Leer je kinderen hoe ze hun intieme delen schoon moeten houden. Praat erover, want het is heel normaal. En als jij er zelf normaal over doet, dan weet jouw kind straks niet beter.

    Zo! Hopelijk bespaar ik de meidenmama’s onder ons met deze blog een hoop gezoek en gênante gesprekken.