De laatste weken van mijn zwangerschap waren intens. Zo zou ik dat denk ik het beste kunnen noemen. En hoewel het er even op leek dat Maik nogal wat te vroeg op de wereld zou komen, was dit uiteindelijk voor de mooiigheid maar een paar dagen het geval gelukkig. Vandaag is Maik net zo lang uit mijn buik als dat hij erin heeft gezeten en net als dat ik dat bij Luuk deed, wil ik daar toch graag even bij stilstaan vandaag.
Slechte gezondheid door de zwangerschap
De gynaecoloog was het bij de nacontrole met me eens; mijn lichaam vindt zwanger zijn echt niet leuk. De zwangerschapshormonen maken me ziek, laten me mezelf down voelen en ik had veel last van pijnklachten. Het was net als bij Luuk, geen fijne zwangerschap. Ik kampte met een prenatale depressie, had Hyperemesis Gravidarum waardoor ik uitgedroogd in het ziekenhuis kwam te liggen, ik had last van bekkeninstabiliteit, zwangerschapsdiabetes en vanaf 30 weken zwangerschap werd het duidelijk dat ook de zwangerschapsvergiftiging opnieuw begon te sluimeren.
Vanaf dat moment had ik wekelijkse controles en soms zelfs meerdere keren per week. Ik heb het ziekenhuis weer meer gezien dan me lief was, maar in tegenstelling tot de vorige keer, werd er deze keer wel naar me geluisterd. Ik werd erg serieus genomen en dat was fijn om te merken. De zwangerschap was dus wederom zwaar, maar ik heb het toch heel anders beleefd.
De bevalling en de dagen daarna
Met 35 weken en 6 dagen zwangerschap, bleek de zwangerschapsvergiftiging volledig doorgebroken en werd ik opgenomen. In eerste instantie thuis in de thuismonitoring, maar omdat mijn bloeddruk niet meer rustig te krijgen was met de medicatie die ik thuis kon slikken, moest ik toch in het ziekenhuis opgenomen worden. Daar werd al snel een plan van aanpak besproken, zodra er op de verloskamers en de neonatologie plek zou zijn, zou de inleiding plaats vinden. Dat duurde even, maar met 36 weken en 3 dagen zwangerschap werd de eerste portie gel ingebracht om de bevalling op te wekken. De weeën kwamen vrijwel direct, maar de ontsluiting bleef uit. Er werd nog een aantal keer gel ingebracht en pas met 36 weken en 5 dagen kon de verloskundige bij mijn vliezen komen. Het was een risico omdat Maik nog niet was ingedaald, maar het was een kwestie van vliezen breken of een keizersnede, dat risico werd dus graag genomen, aangezien ik toch graag natuurlijk wilde bevallen. En 8 uur later was onze Maik daar dan eindelijk na een uiteindelijk toch hele vlotte bevalling.
We hadden een lastige start, Maik werd binnen een uur al bij ons weggehaald en meegenomen naar de medium care van de neonatologie om in de gaten gehouden te worden. Hij was randprematuur en door mijn zwangerschapsdiabetes en gebruik van insuline, moest hij 24 uur opgenomen worden. En ik werd 4 uur na de bevalling naar de OK gereden voor een placenta verwijdering, vanwege veel bloedverlies. Toen 1,5 dag na de bevalling bleek dat Maik last had van geelzucht en hij langer op de neonatologie moest blijven, stortte mijn wereld toch wel even in. Maar gelukkig mocht hij op dag 4 toch samen met mij mee naar huis.
36,5 weken na de bevalling
Die moeilijke start en het feit dat Maik toch wel een beetje te vroeg geboren is, waren even spannend. Ik maakte me best zorgen over hoe alles zou gaan verlopen, maar ik kon dat ook al heel snel loslaten. Maik is namelijk zo’n makkelijk en prettig ventje. Hij is altijd vrolijk, gaat als een speer qua ontwikkeling. Hij mag dan een ruime maand te vroeg op de wereld gezet zijn, daar is qua ontwikkeling niet zoveel aan te merken. Hij doet absoluut niet onder aan leeftijdsgenootjes, hij zit zelfstandig, kruipt het hele huis door, speelt met alles wat hij ziet, probeert op zijn manier te kletsen en lacht naar alles en iedereen.
Alleen met eten is hij vanaf het moment dat ik stopte met de borstvoeding, wat lastiger geweest. Daar heb ik me wel eens schuldig over gevoeld, maar tegelijkertijd besef ik me ook dat dat niet nodig is. Maik groeit goed, iets langzamer misschien, maar hij is gewoon een tenger ventje. En niet alleen met flesvoeding, maar ook met vaste voeding is hij gewoon niet heel makkelijk. Daardoor heeft hij weinig reserves en kwam hij met een simpele buikgriep onlangs in het ziekenhuis terecht. Maar eten gaat steeds beter.
Het wennen aan en met elkaar is in elk geval best wel soepel gegaan. Het was al heel snel of het nooit anders is geweest. Maik hoort bij ons. We genieten iedere dag met volle teugen van hem. Van zijn serieuze blik, zijn mooie ogen en de enorm lieve kuiltjes in zijn wangen als hij lacht. Hij is al net zo lang uit mijn buik als dat hij erin heeft gezeten. We gaan hard richting zijn eerste verjaardag en ik probeer zoveel mogelijk te genieten van het feit dat hij nog zo klein is.
En natuurlijk wilde ik ook even laten zien hoe Maik eruit ziet voor mijn buik, met als vergelijkingsfoto de laatste mooie (!) buikfoto die gemaakt is. Het blijft bijzonder, dat zo’n mensje in mijn buik is gegroeid.
]]>