Dol op de winter ben ik nooit geweest. Als kind vond ik sneeuw geloof ik wel leuk. Maar ik herinner me ook vooral het voorzichtige fietsen in het donker met gladheid ’s morgens vroeg om naar school te gaan. Dat vond ik helemaal niks aan. Maar toen er afgelopen week een laagje sneeuw viel in ons kleine landje vond ik dat we eraan moesten geloven. Luuk moest kennismaken met de sneeuw en daar wilde ik uiteraard foto’s van maken.
Joost was toevallig vrij en dus besloten we met zijn drietjes door het park achter de flat te gaan wandelen. Met zijn drieën wandelen we eigenlijk nooit. Op de een of andere manier komt dat er nooit van. Dus het was extra genieten zo.
Luuk kletste maar aan in de kinderwagen. En toen we door het park onder de bomen doorliepen vielen er al dikke druppels uit. Het begon flink te dooien en de meeste sneeuw was al weg. Gelukkig vonden we toch nog een groot stuk op het gras waar het nog wel wit was.
We hadden Luuk thuis in een warm skipak gehezen en een muts opgezet. Hij zou het dus niet koud krijgen. Ik zocht een plekje uit en liet hem zitten in de sneeuw. Dat vond hij maar wat vreemd. Hij begon gelijk aan de sneeuw te voelen en toen hij doorhad dat het koud spul was begon hij te huilen. Luuk’s eerste ervaring met sneeuw was dus niet echt een succes.
Gelukkig was papa mee en die kreeg Luuk al snel weer aan het lachen. Terwijl hij met Luuk begon rond te zwieren gierde de kleine man het uit van het lachen. Geweldig ook om zo’n foto te hebben. Luuk is best een mama’s kindje, maar lekker keten met papa vindt hij prachtig!
De sneeuw was geen succes. Voor ons alle drie niet trouwens. Doe ons het voorjaar maar. We kunnen niet wachten tot de eerste bloemetjes zichtbaar worden en de temperatuur een stuk omhoog gaat. En Luuk is natuurlijk niet voor niets op de tweede dag van de lente geboren!
Ben jij een wintermens?
]]>