Luuk loopt

Maandenlang hebben we erop gewacht tot Luuk zou gaan lopen. Hij maakte al maanden aanstalten en kon zonder problemen langs de bank en de tafel lopen. Of zelfs van de tafel naar de bank zonder zich vast te houden. Een enkele keer lukte het, tot hij heel hard op zijn snufferd viel en het verder niet meer durfde. Maar nu is het zo ver. Luuk loopt!

In februari was ik ervan overtuigd dat Luuk al zou lopen op zijn verjaardag. Dit was niet het geval. Toch hielden we steeds het gevoel dat het nooit lang kon gaan duren. Begin mei liep hij ineens vrij veel losse stappen achter elkaar. En opeens viel hij naar voren, met zijn gezicht plat op de vloer. Met een blauwe plek tussen zijn wenkbrauwen als resultaat en dikke tranen natuurlijk. Hij wilde het niet meer. Het lopen was gedaan en het heeft ruim anderhalve maand geduurd tot hij het toch weer aandurfde.

We hebben hem wat gestimuleerd de laatste tijd. Door veel hand in hand met hem te wandelen. Dat lukte hem goed en op die manier leerden wij hem het zelfvertrouwen te krijgen dat hij het zelf ook kon. Dit deden we niet alleen in huis op blote voeten, maar ook al buiten met schoenen aan. Al vond hij het nog altijd het veiligste om te kruipen. Dat is ook wel te zien aan de neuzen van zijn schoenen haha. Steeds vaker zette hij een paar losse stapjes.

Toen ik afgelopen vrijdag tegen hem zei: “Kom, dan gaan we een boterhammetje smeren”, kwam hij zo naar me toe gelopen. Terwijl ik aan de andere kant van de woonkamer was op dat moment. Met een grijns van oor tot oor kwam hij op me afgelopen, terwijl ik hem enthousiast stond toe te juichen. En sindsdien doet hij niets anders meer. Hij loopt het hele huis door. Heen en weer, van de keuken naar de balkondeur en weer terug. Op blote voeten, met zijn sokken aan, of met zijn schoenen aan.

Ook buiten loopt hij zelf. Ik had nooit gedacht dat hij al beste afstanden kon lopen, maar hij redt het prima om zo’n 500 meter achter elkaar door te lopen. En gaat gillen als hij vervolgens in de kinderwagen moet haha. Hij heeft de smaak echt te pakken en heeft de grootste pret als hij rondstapt. Hij loopt steeds steviger, maar houdt zijn handjes nog in vuistjes langs zijn lichaam geklemd om zijn evenwicht te bewaren.

14,5 maand oud is hij op het moment dat hij echt begint te lopen en het niet alleen meer wat losse stapjes zijn. Een nieuwe fase breekt aan. Want nu hij loopt moet hij ook gaan leren naar ons te luisteren. Hij haalt al allerlei gevaarlijke capriolen uit en ik hou elke keer mijn hart vast. Hij klimt nu ook ineens op de bank en stuitert er vervolgens weer vanaf, met zijn hoofd als eerste. En op straat vindt hij de auto’s ook erg interessant, dus het wordt oppassen geblazen. Maar ik ben vooral erg blij met onze lopende dreumes. Het gaat een hoop frustraties schelen en het maakt het stukken makkelijker om even ergens naartoe te fietsen, zonder de buggy mee te nemen. En toch denk ik de laatste dagen vaak; waar is toch mijn baby gebleven?

Hoe oud was jouw kind toen het echt ging lopen?