Het afvallen gaat moeizaam. De welbekende knop is niet te vinden door een tegenslag. En doordat ik die knop niet kan vinden, word ik boos op mezelf, met als resultaat dat ik alleen nog maar minder zin krijg om er weer tegenaan te gaan. Er moet iets veranderen. En snel ook!
Vorige week met bevrijdingsdag werd ik wakker met vreselijke kiespijn. Onhoudbare kiespijn. Ik kon bij de buurvrouw wat sterkere pijnstillers ophalen en probeerde de “feestelijke” dag uit te zitten. Want ik vond het niet nodig om de feestdag-toeslag te betalen voor de tandarts. Laat die man ook lekker een dagje vrij hebben…
Eten ging dus nauwelijks. Het moest aan de andere kant van mijn mond, maar inmiddels ging mijn hele gebit zeer doen, dus dat schoot niet op. Ik was mega zwak. De volgende dag bij de tandarts bleek mijn kies waarschijnlijk niet meer te redden. Dus besloten we de kies er maar uit te halen. Dat zou zo gepiept zijn dacht ik. Maar niet dus. De tandarts moest zijn hele lichaam van links naar rechts gooien om de kies eruit te krijgen. Met een beurs tandvlees tot gevolg. Maar ik was tenminste van die kiespijn af.
Eten ging nog steeds moeizaam. Niet gek natuurlijk. Maar zonder voldoende voeding, lukt het me niet om te sporten. De weg naar de fiets, of zelfs de auto was al vermoeiend na 2 nachten slecht slapen en weinig eten. En de dagen daarna ging het steeds beter met eten, maar was ik alweer uit het ritme om te gaan sporten. Dit schiet niet op!
Nu kan ik eindelijk weer gewoon eten, dus daar geniet ik van met volle teugen. Een beetje teveel zelfs. En daar is het ook een beetje vakantie voor denk ik dan. Ik moet er alleen wel weer tegenaan. Goed eten, sporten en het dagelijkse ritme weer oppakken. Ik ben dus heel snel weer in de sportschool te vinden!
Dit artikel is geschreven in samenwerking met Curves. De komende weken zal er wekelijks een artikel online komen over mijn vorderingen.