De mensen die mij al langere tijd volgen weten dat mijn vorige zwangerschap alles behalve soepel verliep. Hier opnieuw uitgebreid over schrijven heeft niet zoveel zin, maar met al vroege bekkeninstabiliteit, een lange periode misselijk zijn, een grote renovatie in de flat waar we wonen, zwangerschapsdiabetes én een zwangerschapsvergiftiging heb ik behoorlijk veel op mijn bordje gekregen. De vragen die ik op dit moment krijg zijn dan ook niet gek; ben ik bang voor wat er komen gaat deze zwangerschap, aangezien het de vorige keer niet goed ging?
Wanneer je meer wil lezen over mijn vorige zwangerschap, lees dan zwanger in het ziekenhuis, zwanger en tegenslagen, zwanger en alleen, zwanger en verhuizen naar de camping, zwanger en ziek en tot slot zwanger en eindelijk krijg ik hulp.
De eerste weken van deze zwangerschap verliepen prima. Ik was wel moe, maar had verder nergens last van. Ja wat misselijkheid in de ochtenden, maar als dat alles is! Ik sprak veel uit naar Joost dat ik zo blij was dat dit al anders begon, ik kreeg vertrouwen in de rest van het verloop van de zwangerschap en genoot volop van het feit dat het ons geheim was. En ineens kwam er een weekend dat ik nog geen slokje water binnen kon houden, ik bleef overgeven en maakte me behoorlijk zorgen over of ik niet aan het uitdrogen was. Direct na het weekend ging ik naar de huisarts om gecontroleerd te worden en om medicatie tegen de misselijkheid te vragen. Ik was nog niet uitgedroogd, maar de huisarts maakte zich wel zorgen. Zeker wat betreft het diabetes verhaal de vorige zwangerschap. Ik kreeg te horen dat het vrijwel 99% zeker is dat die diabetes terugkomt. Dus het zaak is dat ik zo snel mogelijk weer goed zou kunnen eten.
Vanaf dat moment overheerste de angst. Als het nu al zo moeizaam verloopt, hoe moet ik dan in hemelsnaam de rest van de zwangerschap doorkomen met alles wat er boven mijn hoofd hangt? En dan ook nog een lopende bijna-peuter om me heen, die ook zijn aandacht verdient. Ik merk nu al aan hem dat hij het lastig vindt wanneer ik mijn bed niet uit kan komen op mijn vrije dagen. We besloten onze naaste familie in te lichten over de zwangerschap, zodat we hulp van hen konden krijgen. Luuk werd 2 dagen opgevangen die week en dat gaf al veel ruimte en rust om me even te laten gaan en gewoon te slapen als ik dat wilde.
De dagen kropen voorbij en voor mijn gevoel duurde het enorm lang tot de eerste echo en de intake bij de verloskundige stond. Ik werd bang dat alle moeite van het overgeven, de medicatie en alles eromheen voor niets zou zijn en er geen kloppend hartje te zien zou zijn, of dat het bijvoorbeeld op de verkeerde plek zou zitten. De opluchting was dan ook groot toen er een mooi kloppend hartje in mijn baarmoeder te zien was. Maar de angst bleef en dat sprak ik ook uit naar de verloskundige. Die reageerde zo fijn, dat ze genoeg zwangere vrouwen heeft begeleid waarbij de diabetes helemaal niet is teruggekomen en die zwangerschapsvergiftiging kan ook gewoon een toevalstreffer geweest zijn de vorige keer. Ik had gewoon pech en niets zegt dat het deze zwangerschap weer gaat gebeuren. En daarbij: “Joyce, ook jij hebt het recht om te genieten van je zwangerschap!”.
Die laatste zin dreunt inmiddels al een paar dagen constant door mijn hoofd. Want ze heeft gelijk! Ik ben bang gemaakt en heb de angst laten overheersen. Ik voel me vreselijk, maar sinds ik heb gehoord dat het helemaal niet zo vreselijk hoeft te zijn deze keer kan ik het gelukkig ook beter loslaten. De misselijkheid zwakt af. En of dat nu te maken heeft met de nieuwe medicatie die ik sinds een paar dagen gebruik, of dat het toch een stukje psychisch is, weet ik niet. Maar wat maakt het ook uit? Ik voel me beter en dat is zoveel waard!
Ik ga met veel meer vertrouwen de komende maanden tegemoet. Ik kijk uit naar de zomer waarin ik met een dikke buik rond kan lopen en geniet van elke dag die ik zonder pijn en ellende door kom. Mocht er dan straks toch wat gebeuren heb ik in elk geval nog iets om met plezier op terug te kijken. Eigenlijk was ik niet van plan om een wekelijkse update over de zwangerschap te gaan schrijven, maar ik denk dat ik het wel ga doen. Om het positieve te benadrukken. Om op die manier een naslagwerk te maken waar ik na de zwangerschap met een glimlach op terug kan kijken. Bij Luuk kan ik me vooral de nare dingen herinneren. En aangezien dit hoogstwaarschijnlijk mijn laatste zwangerschap is, zou het fijn zijn als ik hier ook met fijne gevoelens op terug kan kijken.
Ben ik nu echt niet meer bang? Jawel hoor, maar het overheerst niet meer. De juiste mensen om je heen zoeken die de angstgevoelens weg kunnen nemen is nu even heel belangrijk en goed om te doen. En het werkt echt.
]]>
Leave a Reply