Waar ik 2 jaar geleden heel druk (en zorgeloos) was met het maken van fotoshoots, was ik een jaar geleden zwanger aan het knokken om ons kleine mannetje vooral in mijn buik te houden. Ik lijk de ziekenhuis momenten helemaal her te beleven en besloot het toch eens van me af te schrijven.
Vorige week vertelde ik over de ontdekking van zwangerschapsdiabetes en de verplichte bedrust die ik voorgeschreven kreeg. De week daarna veranderde er niet veel. De controles waren prima, ik lag vooral op bed en verveelde me kapot. Hoe deze saaie week was lees je vandaag.
Kleine disclaimer: Het is allemaal goed afgelopen. Maar ben je zwanger en trek je je nare zwangerschapsverhalen aan, lees dan vooral niet verder.
Zwangerschapsdiabetes
Van de zwangerschapsdiabetes merk ik weinig. Ik blijf trouw iedere dag 5 keer in mijn vinger prikken om mijn bloedsuikers te meten. Deze zijn eigenlijk altijd goed. Steeds vaker beginnen we eraan te twijfelen of de meting niet verkeerd is gegaan vorige week. De avond voor de suikertest heb ik behoorlijk stevig gegeten, misschien heeft dat ermee te maken. In het ziekenhuis zeggen ze dat dit eigenlijk niet kan. Want de test zou betrouwbaar zijn en als ik vanaf 12 uur de nacht voor de suikertest al niets meer gegeten en gedronken heb zou de test al helemaal betrouwbaar zijn.
Met normaal eten hou ik dus de suikers goed onder controle. Gelukkig maar. Want ik was best bang dat er ook nog insuline aan te pas zou moeten komen. Dit lijkt nu helemaal van de baan te zijn. En dat zorgt voor enige rust.
Bedrust
Die bedrust zorgt eigenlijk alleen maar voor meer onrust. Ik erger me kapot aan alles in de slaapkamer. De was stapelt zich op, maar ik voel me te slecht om een was in de machine te gooien. Bukken is sowieso onmogelijk. Maar lopen doet ook al vreselijk veel pijn aan mijn enkels door het vele vocht dat zich daar ophoopt. Ik probeer me dus koest te houden met mijn haakwerkje. Soms wandel ik na een toiletbezoek even de babykamer in. Vol ongeloof. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat er straks een klein hummeltje zal slapen. En dat ik daar al deze pijn en moeite voor doe. Letterlijk!
Als ik dan weer op bed lig en even op mijn linkerzij ga liggen maak ik even contact met onze kleine man. Hij draait zijn kontje van rechts naar links en mijn ronde buik veranderd in een punt. Ik krijg een box tegen mijn blaas en denk dat ik weer naar het toilet moet. Even niet. Een tukje dan maar. En zo kom ik de dagen door. Het is verschrikkelijk saai. Ik ben jaloers op Joost, die gewoon collega’s om zich heen heeft en af en toe iets anders ziet of hoort. Ik reageer dus regelmatig wat geïrriteerd. Niet dat hij het verdiend, integendeel, maar ik moet mijn frustraties kwijt.
Kilo’s
Terwijl ik de dagen op bed doorbreng kom ik deze week een halve kilo per dag aan. En het bestaat niet dat dit door eten komt. Ik volg immers een streng dieet vanwege de diabetes. Maar mijn lijf geeft al aan waar het wel door komt. Ik blaas helemaal op. Een halve kilo vocht per dag houdt mijn lichaam vast. Als ik moet plassen komt er nauwelijks wat uit. Dus alles wat ik drink blijft ergens in mijn benen, gezicht en armen hangen. Maar ik kan er niet zoveel aan doen. Teveel bewegen mag ik immers niet.
Gelukkig hoor ik van verschillende kanten dat je na de bevalling al heel snel al dat vocht kwijt bent. Ik hoop het maar. Ik kan me niet meer herinneren hoe mijn polsen en enkels er ooit uit zagen.
“Geniet van je zwangerschap!”
Doordat ik de hele zwangerschap al ziek, zwak of misselijk ben geweest is mijn wereldje erg klein geworden. Ik zoek mijn heil online en vind daar heel veel begrip. Maar aan de andere kant lees ik ook meerdere keren per dag “het is wel zwaar, maar je moet wel genieten! Je gaat de zwangerschap nog missen!” of “het is voor een goed doel!” en “het is het waard”. Regelmatig heb ik schreeuwend op bed gezeten. Hoe bestaat het dat mensen het lef hebben om dat tegen me te zeggen. Ze hebben geen idee. En ja, het is allemaal goed bedoeld. Maar ik geniet absoluut niet van deze zwangerschap. Hoe moet ik dat doen dan? Natuurlijk vind ik het fijn om de bewegingen in mijn buik te voelen. Maar dat is het. Ik baal van mijn lichaam. Ik ben boos op het feit dat mijn lichaam blijkbaar niet gewoon normaal zwanger kan zijn. Andere vrouwen kunnen dit toch ook? Fluitend en fietsend tot een paar dagen voor hun bevalling? Waarom lig ik hier dan als een zielig hoopje op bed?
Het deed verschrikkelijk veel pijn om zulke opmerkingen te krijgen. Maar ik weet ook dat dit vooral aan mezelf lag. En wat moet je anders zeggen tegen een hoogzwangere die helemaal gek wordt van pijn en eenzaamheid?
De verbouwing
En als dat allemaal nog niet genoeg was, komen de verbouwingsgeluiden ook erg dichtbij. Na een nacht nauwelijks slapen van de bekkenpijn of hoofdpijn hoop je dan in elk geval op een ochtend slaap. Maar vanaf half 7 ’s morgens lopen er tientallen luidruchtige bouwvakkers vlak langs het slaapkamerraam en dan word ik wakker. Vervolgens gaan ze met drilboren, hamers en ander grof geschud aan de gang tot een uur of 4 ’s middags. Tegen de tijd dat ik weer kan gaan slapen komt Joost dus alweer bijna thuis. En dan ben ik allang blij dat ik even met iemand kan praten.
Het is gekkenwerk. Op deze manier kan ik niet opladen voor de bevalling, die natuurlijk hoe dan ook zwaar gaat worden. We besluiten ons probleem met het medische circus eromheen aan te kaarten bij de woningbouw. Ze beloven zo snel mogelijk met een oplossing te komen.
De 34 weken grens
Ik ben 34 weken zwanger. Ik heb deze fantastische termijn gehaald. Waarschijnlijk heeft onze kleine man vanaf nu geen hulp meer nodig met ademenen als hij geboren wordt. Ik mag volgens het ziekenhuis geen longrijpingsspuiten vanwege de zwangerschapsdiabetes. Dus het was erg belangrijk om in elk geval de 34 weken door te komen. En dat is gelukt. Wat zijn we opgelucht. Vanaf nu gaan we gewoon weer voorzichtig per dag verder kijken.
En zo rommelen we maar aan. Vanaf komende week gaat er steeds meer gebeuren. Niet gek ook. Want we komen natuurlijk steeds dichter bij 22 maart. De verjaardag van Luuk.
]]>
Leave a Reply