We hebben de opmerking allemaal wel eens gehoord: “Je bent niet ziek, je bent zwanger!”. Deels is dat natuurlijk ook zo. Bij een zwangerschap kunnen er veel ongemakken komen kijken. Maar wat als de zwangerschapshormonen je wel degelijk ziek maken? Ik heb getwijfeld of ik dit wil delen, want ik wil niet zeuren. Maar er niet over schrijven voelt ook niet goed.
Depressie
Vanaf het begin van de zwangerschap greep de angst op herhaling van mijn vorige zwangerschap me naar de keel. Hoewel ik er vanuit wil kunnen gaan dat het helemaal anders zou kunnen lopen, voelde dit niet zo. De vele ziekenhuisafspraken, het onbegrip uit mijn omgeving, de goedbedoelde opmerkingen, de diabetes met bijbehorende prikken meerdere keren per dag, de zwangerschapsvergiftiging en de vervelende bloeddrukverlagende medicatie en vooral het niet kunnen genieten. Ik werd gelijk bang voor een herhaling hiervan.
Zwanger zijn is niets voor mij. Hoe onwijs blij ik ook ben met het kleine jongetje in mijn buik. Ik ben nog blijer als het hele zwanger zijn achter de rug is en ik dit nooit meer hoef te doen. Maar toen ik dat uitsprak bij de verloskundige gingen bij haar de alarmbellen rinkelen. Ze verwees me door naar de huisarts om hier vooral over te praten. En de huisarts deed niets. Nam me niet serieus en gaf me vooral het gevoel dat ik teveel zou zijn.
Hoewel ik het een aantal weken heb proberen weg te drukken, door een masker voor te houden, moest ik het toch onder ogen gaan zien. Ik ben depressief. Ik heb last van een prenatale depressie. De stijging van de zwangerschapshormonen zorgen ervoor dat ik extreem moe, angstig en somber ben. Gelukkig voelde de verloskundige dit feilloos aan en zorgde zij ervoor dat ik bij de juiste personen terecht kwam. Want als de huisarts niets wilde doen, zorgde zij voor een directe doorverwijzing naar de POP poli.
Lees ook: Beste zwangerschapsboeken voor aanstaande mama’s en ook mannen
Hyperemesis Gravidarum
Een beschuitje eten en lauwe cola drinken helpt helaas niet altijd tegen de misselijkheid die je tijdens de zwangerschap kunt ervaren. Ik heb dagen gehad dat ik nog geen slokje water binnenhield. Elke vorm van voedsel of van drinken kwam er nog sneller uit dan het erin ging. Tot het niet meer ging en mijn lichaam aan gaf dat het genoeg was. Ik droogde uit en werd opgenomen met 14 weken zwangerschap. Tijd om aan een vochtinfuus te liggen en op die manier hopelijk weer aan te sterken. Hyperemesis Gravidarum (HG) bleek de boosdoener te zijn. Een extreme vorm van zwangerschapsbraken. Heb ik dat.
Gelukkig bleek het tijdens de opname een kwestie te zijn van het juist afstellen van de medicatie en ruim 10 weken later kan ik zeggen dat het al een aantal weken, met heel soms nog een braaksessie tussendoor, heel erg goed gaat. Maar ook dit bleek weer een dingetje door de zwangerschapshormonen te zijn.
Zwangerschapsdiabetes
En misschien nog wel een van de bekendste vormen van ziek worden tijdens de zwangerschap, is toch wel zwangerschapsdiabetes. En jawel, ook daar kom ik niet onder uit. Met 16 weken werd deze keer ontdekt dat ik deze vorm van diabetes heb en met een priksetje om mezelf 5 keer per dag te prikken, plus een dieet werd ik weer naar huis gestuurd. Ik moet wel toegeven dat de vorm bij mij weer heel erg mee blijkt te vallen, net als de vorige keer. Maar goed, ik moet niet te vroeg juichen, ik heb immers nog een maand of 3 te gaan.
Wel blijven genieten!
Door al het bovenstaande – en dan heb ik het nog geen eens gehad over de bekkeninstabiliteit, maar dat is vooral onhandig – vind ik het heel erg moeilijk om te genieten van mijn zwangerschap. En het lijkt wel een soort standaard zinnetje die men zegt om een bepaalde leegte op te vullen. “Vergeet niet te genieten, het is voorbij voor je het weet!”. Heel erg lief bedoeld natuurlijk, maar ik hoop niets liever dan dat het snel voorbij is allemaal. Dat ik mijn lijf weer terugkrijg en ik me niet meer hoef bezig te houden met welke pil ik wanneer moet nemen, op welke tijden ik bloed moet prikken en dat niet alles wat ik doe me pijn doet.
Toegegeven: Ik schreef het grootste deel van dit artikel al een maand of twee geleden, toen het echt niet goed met me ging. Inmiddels gaat het beter en betrap ik mezelf erop dat ik onwijs kan genieten van het getrappel in mijn buik. En stiekem vind ik het ook heel erg leuk dat ik zoveel extra echo’s krijg vanwege de complicaties tijdens de zwangerschap. En dan ineens lees ik ergens weer “zwanger zijn is geen ziekte” en sta ik weer met beide voeten op de grond. Want nee, de zwangerschap an sich is geen ziekte, maar het kan je wel heel erg ziek maken. En wat zou het fijn zijn, als daar iets meer begrip voor zou komen. Sommige mensen hebben helaas de pech wel degelijk ziek te worden van de zwangerschap. En wie zijn wij met zijn allen dan om te bepalen dat zwanger zijn niets met ziek zijn te maken heeft?
Kon jij genieten van je zwangerschap?
]]>
Leave a Reply