Nu ik de weeknummers bijhoud voor de weekoverzichten, zie ik hoe snel we ineens naar het einde van het jaar denderen. Week 41 is alweer voorbij, nog maar 10 weken tot we oud en nieuw vieren. Wat vliegt de tijd! Maar voor het zo ver is, ga ik jullie natuurlijk nog laten zien wat we zoal gedaan hebben de afgelopen week.
Maandag
K-k-k-k-koud! De verkoudheid krijgt me bijna omver. Bijna ja, want ik heb echt helemaal geen tijd om ziek te zijn!
Sjef maakt gretig gebruik van het feit dat ik niet heel fit ben. En sloopt de boel. Waaronder Maik’s fles.
In een appgroepje ging het over tattoo’s, dus ik dacht ik laat de mijne even zien. Maar Luuk wilde even kijken wat ik aan het doen was haha.
’s Avonds hoor ik ineens gegiechel uit Luuk’s slaapkamer komen, terwijl hij gewoon hoort te slapen. Blijkt Sjef bij hem gekropen te zijn, zucht.
Dinsdag
Ik kreeg een fijn telefoontje, met hilarische appgesprekken tot gevolg. Ja het gaat over de maagverkleining. En ja, daar ga ik jullie binnenkort meer over vertellen 😉
Woensdag
Woensdag vertrokken we naar Utrecht, om Maik bij mijn moeder te brengen. Over een ritje van 10 minuten deden we ineens 5 kwartier!
Wat bleek? Ze waren bezig met werkzaamheden op het kruispunt na die rode lijn. Waardoor er in plaats van 5, maar 1 rijbaan open was. En de verkeersregelaars hadden niet veel zin om er een beetje tempo in te houden.
Iets later dan gepland, kwamen we dus aan bij Kinepolis Jaarbeurs Utrecht. Op naar My Little Pony!
Eerst nog wat glitters op zijn wang.
En een mooie haarband scoren…
En zoals het een echte ster betaamd, hoor je natuurlijk ook nog even geflitst te worden door de paparazzi.
En na wat popcorn en wat drinken gescoord te hebben, kunnen we dan echt de film gaan bekijken!
De kinderen zijn dinsdagmiddag en donderdagmiddag een paar uurtjes wezen wennen op het kinderdagverblijf. Ik vind dat best een dingetje, maar het ging best goed. Maik is daarna alleen wat verdrietig en moe. Luuk troost hem. Dat is echt een uniek moment, want meestal vindt hij Maik niet heel erg leuk.
Vrijdag
En vrijdagochtend is het peuterspeelzaalochtend. Luuk heeft een nieuwe leidster en kijkt weer even de kat uit de boom. Nieuwe leidsters zijn toch altijd een beetje spannend.
En op vrijdag de dertiende, zal ik maar niet onder deze ladder door lopen…
Luieren met Sjef achter me. Wat een gezelligheid!
Niet veel later gaat hij weer etterbakken samen met Maik. Deze twee samen.. Echt. Ik kan gewoon niet uitleggen hoeveel kattenkwaad ze uithalen, maar het is ook wel weer hilarisch om te zien!
Zaterdagochtend is het tijd voor alweer de laatste les van de puppycursus. En Sjef deed het perfect. Hij liep het parcours 3 keer goed door. En kreeg helemaal wallen van vermoeidheid haha! Wegens omstandigheden gaan we de vervolgcursus volgend jaar pas doen. Wel jammer, want ik geniet enorm van ons zaterdagochtend momentje samen in het bos!
En kijk, hij kreeg zelfs een certificaat!
Plakdreumes. Sinds hij naar het kinderdagverblijf gaat beseft hij zich ineens dat mama ook wel eens weggaat en dus plakt hij continue aan me. Dat is wel even wennen, want zo’n mama’s kindje is hij eigenlijk niet. Hopelijk duurt deze fase dus niet te lang haha.
Zondag
Zitten ze weer hoor, jut en jul!
Maar ook bij Luuk gaat Sjef steeds vaker liggen. Zeker als Luuk rustig tv aan het kijken is en de zon op de bank schijnt.
Zondagmiddag vieren we de verjaardag van mijn moeder. En Luuk speelt wat met de selfiestand van mijn telefoon.
Boos kijken als je tante dat vraagt, is erg grappig.
Een mislukte selfie, maar ook die mogen er zijn! 😉
Deze week is het een drukke week met allerlei ziekenhuisbezoeken, het is herfstvakantie, maar veel zullen we Luuk niet zien, want hij gaat een aantal dagen naar zijn opa en oma en tante. En ook Maik gaat voor het eerst logeren. Spannend!
Twee zusjes, de één braaf, de ander brutaal, belanden in de wondere wereld van Vrouw Holle. Hoe kijk je naar de wereld om je heen? Wil je het mooie of het lelijke zien? Dat is het verhaal van de familievoorstelling ‘De vier jaargetijden met Angela Schijf’. Tijdens deze voorstelling kun je je kinderen kennis laten maken met klassieke muziek. Maar niet op een saaie manier! Wij gingen vorige week al naar de eerste voorstelling. En wat was het leuk!
Angela Schijf gaat op tournee
Van 11 oktober t/m 26 december gaat Angela Schijf samen met het Vivaldi Consort op tournee door Nederland, om Nederland kennis te laten maken met De Vier Jaargetijden van Vivaldi. In deze voorstelling voor kinderen vanaf 6 jaar, wordt er een spannend sprookje, geschreven door kinderboekenschrijfster Imme Dros, gespeeld. Ondertussen wordt er een hoogtepunt uit de klassieke muziek: De Vier Jaargetijden van Vivaldi, live uitgevoerd door het Vivaldi Consort. Angela over Vier Jaargetijden: “Het plezier dat ik beleef aan klassieke muziek wil ik delen met zoveel mogelijk mensen. In onze voorstelling breng ik je naar een sprookjesachtige wereld vol avontuur!”
Waar gaat het verhaal over?
Twee zusjes, de één braaf, de ander brutaal, belanden in de wondere wereld van Vrouw Holle. Daar moeten ze opdrachten vervullen en ontdekken ze de kracht van de natuur. Terwijl het brave meisje blijmoedig het graan oogst, ligt haar zusje met een cocktail te jammeren in de zon. Hoe kijk je naar de wereld om je heen? Wil je het mooie of het lelijke zien? En, als het er echt op aan komt, is het dan wel handig om altijd maar braaf te zijn?” Angela Schijf vertolkt allebei de zusjes én vertelt ook nog eens het verhaal.
De voorstelling
Van te voren heb ik me niet enorm ingelezen, deze rock-chick houdt stiekem ook wel van klassieke muziek, maar ik ben nog nooit naar een klassiek concert geweest. Dit leek me dus een mooie aangelegenheid om er een beetje van te proeven. Omdat de voorstelling pas om 19:30 uur begon, nam ik mijn zus mee in plaats van de kinderen. Vanwege de spits waren we iets later en Angela Schijf was net begonnen met het vertellen van het verhaal. Ze speelde de twee zusjes, die in de winter buiten aan het spelen waren. Met een warme trui, een warme sjaal en handschoenen aan, begon het voor de grote dichte rode gordijnen.
Zodra de gordijnen open gingen kwam het Vivaldi Consort tevoorschijn. Welke niet saai stil zaten tijdens het spelen van De Vier Jaargetijden, maar met hun violen over het podium liepen, om mee te spelen in het verhaal. Als de zusjes in de wereld van Vrouw Holle terecht komen, komen de vier seizoenen in snel tempo voorbij. De winter gaat voorbij, het wordt warmer en lichter. Het wordt lente. De zusjes doen opdrachtjes voor Vrouw Holle. Appels plukken, brood bakken, bladeren harken en zaadjes planten. Het ene zusje doet dit met veel plezier en de ander moppert alleen maar.
Wat vonden wij van De Vier Jaargetijden?
Dat het echt een familievoorstelling is, werd al snel duidelijk. Het verhaal is een sprookje en erg kinderlijk, maar het is een ontzettend leuke voorstelling om samen met je kinderen te bekijken. Angela Schijf speelt 2 rollen, Emma en Anna, die ieder hun eigen karaktereigenschappen hebben en vertelt daarnaast ook nog het verhaal en ik vond het heel knap hoe ze goed duidelijk kon maken welke rol ze op dat moment speelde. Nu moet ik bekennen dat ik Angela Schijf sowieso altijd erg leuk vind, maar dat was tijdens deze voorstelling echt terecht.
Het Vivaldi Consort was ook echt geweldig. Ze deden leuk mee met het verhaal, speelden o.a. met bepaalde klanken uit het stuk een hond of een duif en maakten de muziek op deze manier heel levendig en herkenbaar voor kinderen. De vier jaargetijden zelf waren ook erg herkenbaar, met lampen werd het lichter of juist donkerder gemaakt. En toen er ineens allerlei bladeren over het podium dwarrelden, werd het goed duidelijk dat de herfst begon. En toen het op het eind ook nog ging sneeuwen, was het herkenbaar dat we alle vier de jaargetijden gezien hadden. En de hele voorstelling hoor je Vivaldi’s De Vier Jaargetijden. En wat is dat toch een mooi stuk!
Speeldata
De voorstelling is wel echt voor jongere kinderen denk ik. Al zag ik ook vrolijke gezichten bij de kinderen rond 10 jaar. Jongere kinderen waren er niet, maar dat is ook niet gek tijdens een avondvoorstelling op een doordeweekse dag. De voorstelling wordt gespeeld op de volgende dagen en de volgende locaties:
Woensdag 18 oktober 19:00 uur, de Rijswijkse Schouwburg, Rijswijk Donderdag 19 oktober 19:00 uur, oude Luxor Theater, Rotterdam Zaterdag 21 oktober 19:00 uur, Flinkt theater, Amersfoort Zondag 22 oktober 15:00 uur, Theater aan de Parade, Den Bosch Zaterdag 28 oktober 19:00 uur, Theaterhotel De Oranjerie, Roermond Zondag 29 oktober 15:00 uur, Schouwburg Venray, Venray Zaterdag 18 november 19:00 uur, Schouwburg Orpheus, Apeldoorn Zondag 19 november 14:15 uur, Muziekgebrouw Frits Philips, Eindhoven Vrijdag 24 november 19:00 uur, Theater Markant, Uden Zondag 26 november 14:30 uur, TAQA Theater de Vest, Alkmaar Zaterdag 9 december 14:00 uur, DeLaMar Theater, Amsterdam Zaterdag 16 december 19:30 uur, Junushoff, Wageningen Dinsdag 26 december 14:30 uur, De Goudse Schouwburg, Gouda
Nog niet eerder kwam er van My Little Pony een bioscoopfilm uit. Maar eens moet de eerste keer zijn. En wat is het leuk dat Luuk en ik werden uitgenodigd voor de exclusieve voorpremière in Kinepolis Utrecht. Een thuiswedstrijd. Wel was ik erg benieuwd of Luuk het wel leuk zou vinden en of hij het zou begrijpen. Het thema ‘vriendschap’ is hem nog niet heel erg bekend. Maar dat kwam helemaal goed, bleek bij binnenkomst.
Activiteiten voor de film
Ik had oppas geregeld voor Maik en maakte er dus een moeder-zoon uitje met Luuk van. Ware het niet dat we 5 kwartier reden over een ritje van normaal 10 minuten. Met dank aan onverwachte wegwerkzaamheden. Voordat we bij de bioscoop aan kwamen, was het dus al bijna tijd dat de film zou beginnen. Toch wilde Luuk wel graag nog wat glitters op zijn wang gesmeerd krijgen en een haarband met oortjes. Want waarom zouden de My Little Pony activiteiten alleen voor meisjes zijn?
Na het op-glitteren, liepen we over een soort rode loper (in dit geval was het roze met pony’s) en werden we als echte sterren op de foto gezet. Luuk en ik kregen ieder een polaroid mee en toen we ons richting de spelletjes wilden begeven, werd er omgeroepen dat de film zou beginnen. Op naar de bioscoopzaal dus, waar we van te voren nog wat te drinken en een bak popcorn kregen.
My Little Pony: De Film gaat over vriendschap. In de wereld van Equestria is prinses Twilight Sparkle druk bezig met de voorbereidingen voor het vriendschapsfestival. Maar de toekomst van Equestria staat op het spel wanneer Storm King het kasteel Canterlot binnenvalt en de magie van de pony’s dreigt te stelen. De pony’s komen voor het eerst buiten de muren van hun bekende wereld en beleven hier allerlei avonturen, met nieuwe vrienden. Waarmee het thema vriendschap ook weer helemaal terugkomt.
De pony’s komen tijdens de reis, op zoek naar hulp om Equestria te redden, in aanraking met magische bergen, onderzeese werelden en een vliegend piratenschip.
Trailer My Little Pony: de Film
Wat vonden wij van de film?
Heel eerlijk moet ik toch bekennen dat ik niet echt bekend ben met My Little Pony. Vroeger heb ik als meisje volgens mij wel MLP speelgoed gehad, maar ik kan me niet herinneren ook echt filmpjes gezien te hebben. En Luuk kiest op Netflix toch vaak voor andere series. Mijn verwachting was een kleurrijke meisjes-achtige film. Voor zover iets jongens- of meisjesachtig kan zijn dan. Maar die verwachting heb ik zeker moeten bijstellen. Het was allemaal niet zo glitter en kleurrijk als ik had verwacht. En zeker voor de kleintjes had de film nogal wat spannende aspecten.
Luuk houdt wel van spannende dingen en vroeg me halverwege de film hoopvol of de pony’s opgegeten zouden worden. Helaas voor hem moest ik hem teleurstellen, haha. Maar ik kon me zijn vraag wel voorstellen. Sommige stukken waren erg donker en spannend. Ik zag her en der in de zaal al wat kinderen op schoot kruipen bij hun ouders.
De film is geschikt voor kinderen van 6 jaar en ouder. Luuk is 3,5 jaar en vond het fantastisch. Ik denk dat het dus ook een beetje verschilt per kind. Als je kind wel bestand is tegen wat spannende scènes, dan is de film ook zeker geschikt voor jongere kinderen dan 6 jaar.
Naast de vrolijke momenten en de spannende momenten, biedt de film ook veel leerzame momenten aan. Het merendeel gaat over vriendschap en hier valt natuurlijk veel over te leren. Soms kun je elkaar even minder leuk en aardig vinden, maar dat hoeft niet te betekenen dat de vriendschap gelijk voorbij is. Het is zeker een thema die veel bij kleuters speelt en dat maakt de film voor hen ook erg herkenbaar.
Naar de bioscoop tijdens de herfstvakantie
De film is een absolute aanrader om te bekijken met je kinderen. Dat kan natuurlijk de aankomende weken in de herfstvakantie, maar het is ook zeker een fijne film om tijdens een regenachtige dag in de bioscoop te bekijken.
De film duurt 99 minuten en wordt gedraaid in vrijwel alle bioscopen. De film is geschikt voor jongens en meisjes. Ben je op zoek naar My Little Pony cadeau inspiratie? Kijk dan hier.
Hoe begin je een blog met een, toch wel, redelijk zwaar onderwerp? Ik blog best veel en meestal schud ik zo de woorden uit mijn mouw. Maar bij dit onderwerp is het toch net even anders. Want ik wil hier gewoon de juiste woorden voor vinden en goed nadenken over HOE ik het ga brengen. Het zit namelijk zo, ik heb een sociale fobie. Niet heel veel mensen weten tot in detail welke weg ik afgelegd heb sinds het moment dat ik 18 werd. Het is ook geen doen om het in detail neer te pennen want dan ben ik een heel boek verder. Laat ik het zo zeggen, die weg is loodzwaar geweest en heeft veel stress, zenuwen en tranen met zich meegebracht. De nodige hulpverlening gehad en veel steun, hulp en liefde van de mensen om mij heen. Dit allemaal heeft mij gebracht naar het heden. Het heden die nu een stuk zonniger is. Toen ik zwanger bleek en onze dochter uiteindelijk na 38 weken en 4 dagen geboren werd MOEST ik ook wel. Een sociale fobie tover je niet even weg. Maar de komst van Abby heeft mij wel sterker gemaakt.
18 Jaar, zelfstandig worden
Laat ik even terug gaan naar het stukje waarin ik zeg dat het vanaf het moment dat ik 18 werd heel zwaar werd. Waarom vanaf die leeftijd hoor ik jullie denken. Omdat je vanaf je 18e steeds meer zelfstandig moet gaan doen. Je ouders trekken vanaf dat moment iets meer de handen van je af en veel zaken komen nu voor je eigen rekening. Zo ook bij mij. Maar die zelfstandigheid betekende ook meer verantwoordelijkheid over mijn eigen leven. Veel tieners vinden dat heerlijk. En ik? Ik vond het doodeng! Wat moet ik nu allemaal gaan doen dan? Moet ik zelf vanalles gaan regelen? Moet ik zelf telefoontjes gaan plegen voortaan? Moet ik zelf bij mensen/bedrijven/organisaties langs? Poeh! Nouja wat moet dat moet.
Niet zo simpel als het lijkt
‘Wat moet dat moet!’ Zo gaat dat toch? Iets moet geregeld worden dus dan los je het op. Niet als je Tanja heet dus. Ik leek overal bang voor. Zonder overdrijven. Was ik nou echt zo’n watje? Rond mijn 18e begon ik ook aan mijn vervolgopleiding. Ik ging de spw (sociaal pedagogisch werk) doen. Nieuwe uitdaging! Nieuwe school. Nieuwe alles. Nieuw… Ik hou niet van ‘nieuw’. Nieuw betekent onbekend. En onbekend is nou net het probleem bij mij. Ik functioneer het beste in mijn vertrouwde omgeving, bij de mensen die ik al ken en met de taken die ik al jaren doe. De middelbare school, mijn veilige haven. Nu moet ik naar een nieuwe school. Ik wil niet. Echt niet. Maar ik moet wel. En wat moet dat moet. Ik heb uiteindelijk mijn diploma gehaald maar wel een niveau lager en dus 1 jaar langer erover gedaan.
De eerste barstjes
Bij een sociale fobie ben je geneigd alles te verhullen. Het is niet iets waar je voor uit wil komen. Ik heb dus een masker opgezet vanaf dat moment. Ik wist altijd heel mooi een glimlach op mijn gezicht te zetten. Jaren lang. Maar wanneer ik alleen was, op mijn slaapkamer, barstte ik in tranen uit en huilde net zo lang totdat ik weer even alles kwijt was. Ik vertelde het ook aan niemand verder. Zelfs mijn ouders niet. Alles opkroppen en doorgaan. Dat gaat een keer mis. Zo ook bij mij. Van de ‘eerste barstjes’ ging ik naar een complete depressie in 2010. De huisarts was helaas niet mijn grootste vriend. Eentje van de oude stempel. Eén die vast heel goed is in zijn werk maar qua empathie niet echt de hoofdprijs wint. Ik ging naar hem voor een doorverwijzing naar een psycholoog. Maar de huisarts vond het toch maar onzin. Hij noemde het ook letterlijk een trend. Daar zit je dan als 23 jarige. Die al 5 jaar tegen zichzelf aan het vechten is maar het niet meer alleen kan. Uiteindelijk, na een extreem rotgevoel rijker, gaf hij met veel tegenzin toch maar dat papiertje met een krabbeltje. Ik ben zowat de praktijkruimte uitgerend daarna. Omdat ik EN niet meer naar zijn hoofd wilde kijken EN omdat ik bang was dat hij mij dat papiertje alsnog af zou pakken. Toch erg eigenlijk? Als je je als patiënt zo moet voelen.
Hulp
Eindelijk kreeg ik hulp. En dit hielp mij fantastisch. Een hele tijd verstreek en ik voelde mij goed, heel erg goed zelfs. De zomer kwam er ook nog eens aan dus ik kon de hele wereld aan. Dacht ik. Zodoende gaf ik bij de psycholoog aan er alle vertrouwen in te hebben en sloten we alles af. Ik had de touwtjes in handen. Ik had allemaal tips en trucs geleerd en die zou ik allemaal gaan toepassen. En het ging ook een hele tijd goed. Maar niet goed genoeg. En na een mooie piek, van goed voelen, gehad te hebben zakte ik weer als een plumpuddinkje ineen. Ik begon mij weer te voelen als voorheen. Nee sterker nog ik voelde mij nog veel slechter nu. We zaten ondertussen in 2012 en bij iedereen om mij heen gingen de alarmbellen af. Ik deed nou ook geen moeite meer om het te verbergen. Had daar de energie niet voor. Dit kon zo niet langer. Mijn psycholoog opnieuw ingeschakeld en die schrok er ook wel van. Het werd tijd voor drastische maatregelen. Ik kwam op een wachtlijst voor 2e lijns psychologische hulp. Om de tijd te overbruggen mocht ik mij wekelijks melden bij de praktijkondersteuner van de huisartsenpraktijk. Ik was overigens naar een andere huisartsenpraktijk overgestapt dankzij een vriendin (ook dat durfde ik niet zelf) en kreeg een huisarts die compleet het tegenovergestelde is van mijn vorige huisarts. Een briljant arts, met genoeg empathie en een complete rust over zich heen en dat ook overbrengt op zijn patiënten. Precies wat ik nodig heb dus.
Zon ging weer schijnen
Uiteindelijk kreeg ik de psychologische hulp die ik zo hard nodig had. En ongeveer rond dezelfde tijd leerde ik mijn man kennen. Of nouja, wij kenden elkaar al vanaf groep 3 van de basisschool maar we verloren ons gedurende 12 jaar uit het oog. (Maar dat is weer een ander verhaal). Mijn man, toen nog vriend uiteraard, wist van al mijn problemen af, steunde mij waar hij kon en ging voor de volle 100% voor mij. Ondanks mijn rugzakje. En daar ben ik hem vandaag de dag nog dankbaar voor. Gedurende de afgelopen (bijna) 5 jaar hebben we samen geknokt. Hij hielp mij er doorheen. De zon ging weer schijnen, maar nu voor het echt. Zodoende kon ik in 2014 de therapie echt stoppen, vroeg hij mij in datzelfde jaar ten huwelijk, gingen we in juli 2015 trouwen en is oktober 2016 onze dochter geboren.
Tussen 4 muren
Hoewel ik nu steeds meer durf en doe leef ik nog teveel tussen de 4 muren. Ik heb enorme sprongen gemaakt maar ik besef mij ook dat mijn wereldje nog erg klein is. Kleiner dan ik zou willen maar ik durf nou eenmaal nog niet alles. En daar zal ik ook mee moeten leren leven. Ik heb 2x een depressie in de ogen gekeken. En 2x was ik er op tijd bij. Gelukkig maar. Het is een enorme overwinning dat ik nu al ruim 3 jaar veel beter in mijn vel zit. Ik hoop oprecht dat ik die 4 muren ook nog iets meer kan afbreken. Maar ik vermoed dat dat met de komst van Abby wel zal gebeuren. Zodra zij naar de peuterspeelzaal gaat en naar school dan opent dat weer wat meer deuren. Ik begin mij toch steeds vrijer te voelen en ik hoop dat dat het ook nog wat makkelijker gaat maken.
Abby en sociale angst
Hoe gaat dat? Hoe combineer je zo’n fobie met het moederschap? Met de nodige drempels in ieder geval. Er zijn genoeg momenten dat ik even heel diep moet zuchten om de zenuwen weg te krijgen. Je verzint zoiets toch ook niet? Zenuwen omdat je de huisarts of het consultatiebureau moet bellen. Wie is er nou bang om een telefoontje te plegen? Nou ik dus. Of nouja dat was ik ooit extreem. Nu gaat het steeds beter. Abby is compleet afhankelijk van haar vader en van mij. Als haar vader werkt dan ben ik degene die er voor haar is. Ik ben degene die met haar naar afspraken moet, ik ben degene die telefoontjes voor haar moet plegen en ik ben degene waar zij dan op rekent. Als ik met haar naar het ziekenhuis moet dan kan ik mij daar al een week van te voren druk om maken. Zenuwen gieren door mijn lijf. Maar ik moet wel. Maar waar ik eerder echt ziek van zoiets kon worden kan ik tegenwoordig beter relativeren en sneller weer rustig worden. Ik weet voor wie ik het doe. Voor dat kleine, mooie en vooral vrolijke meisje. Die overduidelijk van het leven geniet. En daarmee ook weer een mooi voorbeeld voor mama is. Als zij zo vrolijk is, ongeacht WAAR ze is of met wie zij dan ook contact maakt, dan leer ik daar ook weer van. Zij met haar 1 jaar, lekker sociaal en gezellig. Waarom zou mij dat niet lukken? Ook samen met haar ben ik een sterk team. Als mijn man niet thuis is moet ik het alleen doen. Samen met haar. En volgens mij gaat het ons best goed af. I love being a mom! Ik ben zo dankbaar dat ik Abby’s mama ben. En voor haar mag zorgen. Zij maakt mij, net als haar vader jaren terug, eens zo sterk in mijn gevecht tegen deze fobie. En ik hoop dat ik andere mensen, wellicht moeders (to be), een hart onder de riem kan steken met mijn verhaal. Ik kwam van heel diep. Heb in alles ellende gezien en ook echt ellende gekend en ‘geleefd’. Maar kijk mij nu. Na regen komt zeker zonneschijn. Schakel hulp in als je je hierin herkent. Ik schaamde mij. Heb daardoor veel te lang gewacht. Bijna 4 jaar doorgelopen en het daardoor erger en erger gemaakt. Zo hoeft het niet te gaan. Ieder mens is het waard om zich kiplekker te voelen en een heerlijk leven te leiden.
Het was de week waarvan ik wist dat ie ging komen. Ja, echt! Een week waar ik al heel lang naar uit keek. Want deze week vond mijn allerlaatste afspraak met de diëtiste plaats. Mijn voor-voortraject voor de maagverkleining is klaar en dat vierde ik tijdens het optreden van Machine Gun Kelly waar ik met mijn stiefliefzus en haar vriend naartoe ging. En omdat het daar zo leuk is, gingen we gewoon vrijdagavond nog een keer! Je ziet het allemaal in het weekoverzicht van week 40.
Maandag
Maik begint de week met een aflevering Mike de ridder. Het is zo grappig dat hij steeds meer interesse krijgt in de tv. Als de Teletubbies voorbij komen, maakt hij een kruip-sprint naar de televisie en staat dan van pret te wiebelen haha.
Ik zei al eens eerder dat Maik en Sjef partners in crime zijn he. Maik kruipt dus af en toe ook even bij Sjef de bench in. Wat een lol hebben ze dan. Sjef vindt dat echt prachtig.
Zo’n verjaardagsfeestje in het weekend, resulteert trouwens wel in een chagrijnige baby. Euh, dreumes! Dacht ik tenminste. Uiteindelijk bleek dat hij gewoon ziek werd, de arme schat.
Gelukkig was er genoeg tijd om te knuffelen met Luuk en Sjef.
En wat een verschil kan een jaar tijd maken. Mijn hart brak bij het zien van deze foto. Wat voelde ik me op dat moment verscheurd, maar wat is het fijn dat het nu zo goed met hem gaat.
Knuffelen, knuffelen, knuffelen. Snot, hoesten, vochtige oogjes. Ja, dit mannetje heeft een nare verkoudheid te pakken.
Joost stuurde een foto van de plek waar hij op dat moment was, onderweg naar huis. Dus ik stuurde een foto terug dat ik hem al bij de deur stond.
Dinsdag
Nog zo’n foto van een jaar geleden. We kwamen thuis na een goede week in het ziekenhuis. Een dierbare foto! Ik was van plan nog net zo’n foto te maken van hoe het nu is, maar uiteindelijk ben ik dat vergeten. Misschien doen we het alsnog, als ik eraan denk tenminste.
Luuk is naar de peuterspeelzaal gebracht en Maik en ik maken een ussie in de lift. Hij vindt de spiegel echt geweldig en kletst enorm tegen zichzelf als we in de lift staan. Zo schattig.
Luuk kwam verkouden terug van de peuterspeelzaal. Oh nee he. Allemaal een beetje ziekig. Behalve ik. Dus dat duurt vast niet lang meer…
Joost hing onze nieuwe lamp even op. Daar hebben jullie vorige week alles al over kunnen lezen.
Moe is zelfs moe. Het is een hardnekkig virus…
Sjef kan ineens zelf op de bank springen, dus nu vinden we hem steeds opgerold op een kussen in diepe slaap ’s avonds.
Woensdag
Er wordt druk gezocht naar Anne Faber en vanuit de keuken zien we steeds een helikopter over vliegen. Huis ter Heide ligt hier heel dichtbij. Ik vind het een naar idee dat er zo dichtbij een jonge vrouw vermist is. Het houdt me best wel bezig.
Gelukkig zorgen de kinderen ook voor afleiding. Het uitzoeken van speelgoed voor op je verlanglijstje is immers een hele serieuze aangelegenheid.
Nog meer gedachtes verzetten dan maar, ik besluit eindelijk eens aan de slag te gaan met een Spiderman canvas voor Luuk.
Bijna klaar! Zodra ik de dikke zwarte lijnen geschilderd had, herkende Luuk ineens de vormen en keek hij me bewonderend aan. Zo grappig. Ik zal binnenkort in een uitgebreid artikel laten zien hoe het eindresultaat is geworden.
Eerst knuffel ik weer wat af met dit ventje.
En Luuk voelt zich ook niet zo lekker, dus kijkt veel tv vandaag. Het is een rustige dag zo.
’s Avonds krijg ik post van Difrax. Je vindt deze leuke boeken in de Difrax webshop.
Donderdag
Onze zeer drukke dag start met een controle bezoek aan de tandarts. We hebben geen van allen gaatjes. Wat fijn! Ik heb al in geen jaren te horen gehad dat ik geen gaatjes heb, dus ik was erg opgelucht. Na de tandarts, rijden we snel naar een kinderdagverblijf waar we een rondleiding hebben. En daarna maak ik haast om op tijd bij de diëtiste te zijn. Mijn allerlaatste afspraak!
De diëtiste was tevreden en stuurde een positief verslag naar de obesitas kliniek. Deze hindernis is genomen, op naar het eindoordeel. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt tot ik hoor of ik echt geopereerd ga worden.
Eind van de middag bak ik een aantal eitjes om bolletjes te beleggen.
En bepakt met bolletjes ei, vertrek ik samen met mijn liefzus en haar vriend naar Tilburg. In de 013 gaan we naar een optreden van Machine Gun Kelly. Ik ken hem niet echt, maar heb hem op Pinkpop gezien. En Melanie is erg fan van hem. Haar alleen laten gaan, doen we niet, dus gingen we gezellig met 3 man sterk.
In Tilburg kwamen we de kroeg van m’n andere liefzus nog tegen 😉
En toen begon het. Dit was even schakelen. Ik hou wel van een rockconert. Ik hou wel van hardstyle en hardcorefeesten, maar Machine Gun Kelly is echt een mix van hiphop en rock. En dat zorgt voor, ehm, aparte bezoekers. Het was even wennen, maar zodra de gitaren klonken, begon iedereen te springen en was het een kwestie van gewoon maar meedoen.
En… Ik vond het leuk! Voor het eerst luisterde ik naar zijn teksten en die bevielen me wel.
Even een ussie tussen de hiphoppersss
En op Pinkpop was ik erggg onder de indruk van de kunsten van de drummer van de band. JP Cappelletti, ook wel Rook genoemd is echt een meesterdrummer. Ik hou van muzikanten die vol overgave muziek maken en dat doet hij. Toen ik bijna tegen hem aanliep bij de merchandise in de hal, vroeg ik dan ook of hij op de foto wilde. “Yes, but you have to walk with me..”. Ehm oke. Nou ja dat deed ik en al rennende door de gang maakten we foto’s haha. Fangirl hier!
Maar ja, Melanie is wel echt een enorme fan van frontman Kells himself. Dus toen we hun tourbus zagen staan, bleven we wachten. Tussen de mega fans, die half Europa door reizen met de band. Na 1,5 uur (i kid you not!) kwam Kells zo stoned als een kanarie naar buiten en na wat roepen kwam hij de fans nog even een handtekening geven. Daar hebben we dan op staan wachten. Nou goed, Mel was dolgelukkig, dus waren wij dat ook. Dat we vervolgens pas tegen 2 uur thuis waren, vergeten we maar even.
Uitzicht foto vanuit de parkeergarage. En op weg naar de auto waren Mel en ik er al over uit dat we de avond daarna gewoon nog een optreden zouden pakken. Alleen deze keer in Groningen. Mits Joost het goed zou vinden natuurlijk, aangezien die 2 avonden de avondspits alleen zou moeten doen met de kinderen.
Vrijdag
Sliep ik eindelijk rond 2 uur, werd Maik wakker om 4 uur. Snotverkouden, heel erg hoesten. De arme schat. Luuk moest gewoon naar de peuterspeelzaal en ik probeerde op 2 uur slaap de boel zo goed mogelijk voor elkaar te boksen. Dat lukte. En Joost vond een tweede concertavondje prima.
Dus reden Melanie en ik in de stortregen he-le-maal naar Groningen. Ruim 2 uur later waren we er. Deze keer gingen we aan de andere kant van het podium staan, zodat ik Rookie deze keer echt in actie kon zien achter het drumstel. De band was deze avond nog beter dan donderdagavond. Ze waren dronken, dus tja. Haha.
De mensen om ons heen waren ook wat anders. Ineens belandden we midden in een moshpit. Echt, wie bedenkt dat, bij een hiphop concert. Maar goed, we kwamen er zonder kleerscheuren vanaf en gelukkig begeleidde de band de tweede grotere moshpit, in het midden van de zaal, waardoor wij stiekem een stuk dichterbij het podium konden sneaken. Hallo uitzicht! En ja Mr. Machine Gun Kelly staat daar zonder shirt ja. Dat doet ie altijd. En hoewel ik de eerste keer schrok van zijn lelijke tattoo’s, kan ik je vertellen dat het went, bij de derde keer. “See you next year!” zei hij aan het eind. En jawel, ik denk dat dat zeker gaat gebeuren. Maar hopelijk ben ik dan qua gewicht ongeveer de helft van mezelf, zodat ik het springen een stuk beter volhou.
Zaterdag
Ik heb maar 1 avond van de 2 gedronken. En aangezien ik vrijdag de bob was, sloeg de kater die ik had, nergens op. Die kwam niet van de alcohol. Ouderdom denk ik. Want jemig, ik hou 2 concertavonden achter elkaar echt niet meer vol hoor. Ik heb de halve dag op bed liggen luieren en heb ook nog hard proberen te werken. Wat niet echt lukte trouwens.
Zondag
Luuk begon de ochtend met een aflevering Nederland in Beweging. Hij wilde dat echt zelf kijken. Ongelooflijk, wie wil dat nou op zondagochtend?
Sjef!
Hij krijgt nog wel eens speelgoed te pakken. Maar om dan gelijk Luuk’s dino zo bruut te onthouden, is wellicht wat overdreven.
Ondertussen werd ik dus ziek. Tja, twee van die avondjes en zieke kinderen en een zieke man in huis, zorgen ervoor dat die bacillen mij ook omver krijgen. Ik heb het vreselijk koud, dus zit heel gangster-achtig, de hele dag met een capuchon op mijn hoofd. Lekker warm. Sjef vindt het ook wel gezellig.
Maik kreeg deze gitaar voor zijn verjaardag en dat is echt een wereldcadeau geweest. Hij vindt het geweldig en is het liefst de hele dag door op de knoppen aan het drukken. Gelukkig kan het geluid hard en zacht gezet worden. En soms kan het zelfs uit. Heel fijn!
Voor komende week staan de eerste kinderdagverblijf middagen gepland voor de jongens. En ik ben heel benieuwd hoe ze dat vinden.. Het loslaten van Maik is begonnen. En brrr, wat zie ik er tegenop!
In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook in geest. Shirley viel 60 kilo af, maar eten werd haar vijand.
Even voorstellen
“Mijn naam is Shirley (Op Instagram kun je me vinden als zusjevaneenprins), ik ben student verpleegkunde, 25 jaar en woon samen met mijn man en twee kinderen in Hengelo.”
De huisarts vond een maagverkleining geen goed idee
“Afvallen was iets wat ik al jaren probeerde, maar na een kilo of 5 af te vallen ging het gewoon niet meer. Ik raakte de motivatie kwijt, was totaal onwetend over voeding en ging daardoor weer over op een ongezond eetpatroon. Ik hoorde iets over een maagverkleining en heb het aangekaart bij de huisarts. Hij vond het geen goed idee, maar ik stond erop dat hij mij zou doorverwijzen. En dat deed hij. Ik dacht dat afvallen met een kleine maag het allemaal een stuk makkelijker zou maken.”
De cijfers voor de operatie
“Voor het hele traject begon woog ik 125 kilo. Ik kreeg toen het advies om tijdens het traject ook naar een diëtist te gaan en daar viel ik in een paar maanden een kilo of 3 af. Voor de operatie moest ik aan de Modifast shakes. Op de dag van de ingreep woog ik rond de 120 kilo. Op 19 februari 2015 ben in het ZGT Almelo geopereerd. Dit verliep via het Obesitascentrum, er was intensieve begeleiding bij, maar ik heb geen idee hoe ons traject heette.”
Na de operatie
“De operatie ging goed. Bijkomen was naar. Het deed pijn, heel veel pijn. Toen ik de volgende dag (op mijn verjaardag, happy birthday!) naar huis mocht heb ik regelmatig gegild van de pijn. De minimaag was wel te doen maar jeetje wat deed die lucht die ze in mijn buik bliezen (om ruimte te maken) pijn. Na een paar dagen werd het steeds minder, ik kon steeds meer doen en steeds meer lopen. Ik hield helemaal niks binnen, alles wat er in ging kwam er ook weer uit. Ik hoor je denken dat dat niet zo gek is zo vlak na zo’n intensieve operatie en dat klopt inderdaad. Maar ik heb het niet over een paar dagen, een weekje of een maandje, ik heb het over bijna 2 jaar lang.”
Eten werd mijn vijand
“Eten was niet meer mijn vriend en dat was op zich niet zo erg, ergens was dat natuurlijk ook de bedoeling. Maar wat niet de bedoeling was, was dat eten mijn vijand werd. Ik haatte eten, eetmomenten en alles rondom het onderwerp eten. Toen ik zwanger werd van onze dochter werd de misselijkheid gek genoeg zo nihil dat het niet meer hinderlijk was. Goed, door de misselijkheid viel ik heel snel heel veel af, zo snel dat ik mezelf kwijtraakte. Ondanks alle begeleiding kwam ik in een soort gekke overspannen situatie en dat was heftig. Ineens was mijn spiegelbeeld anders, keek de wereld anders naar mij en was mijn plek in de maatschappij anders. Gelukkig kreeg ik fijne hulp van de psycholoog, heeft mijn man mij altijd overal in gesteund, was onze familie er voor mij en waren er nog een paar vriendinnen over die bij mij bleven.”
Het resultaat na 2,5 jaar
“Op dit moment weeg ik rond de 65 kilo. Ik wil nog 5 kilo kwijt maar daarvoor zal ik echt meer moeten gaan eten en dat is verrekte moeilijk. Zelf vind ik dat ik last heb van overtollig vel. Maar volgens mensen om mij heen valt het allemaal wel mee. Heb geen idee of het beeld wat ik over mijn lichaam heb ook echt klopt. Bij mijn borsten is er in het afgelopen jaar 1 meter aan vel weggehaald, dat werd vergoed door de zorgverzekering. Ik vind dat ik ook veel vel aan mijn armen heb hangen, misschien moet ik maar wat spierballen gaan kweken.”
Afvallen zou ook kunnen zonder maagverkleining
“Met de kennis en (levens)ervaring die ik nu heb zou ik ook kunnen afvallen zonder maagverkleining maar zonder dit hele traject zou ik niet zijn wie ik nu ben en al die kennis en ervaring dus ook niet hebben. Als ik iets zou mogen over doen dan zou dat mijn puberteit zijn, dan zou ik al deze informatie meenemen en zorgen dat ik nooit zo dik zou worden.”
Bedankt voor het meedoen Shirley, ik volg je nu al een tijdje en vind de metamorfose die je hebt ondergaan, heel indrukwekkend. Jammer dat het eten je zoveel moeite kost. Maar je komt er vast wel!
Sinds ik een jaar geleden mijn angst heb overwonnen en weer naar de tandarts ga, heb ik er al 6 afspraken op zitten. Achterstallig onderhoud zullen we het maar noemen. Maar nu alles weer in orde is, is het ook belangrijk dit bij te houden. En ga ik dus gezellig mee naar de familie afspraken. Afgelopen week gingen we samen naar de tandarts. Een plek waar de jongens gelukkig helemaal geen angst kennen.
Een jaar geleden ging Luuk voor het laatst naar de tandarts. Hij was op dat moment 2,5 jaar en ging al keurig met zijn mond open liggen. De tandarts vond het er op zich prima uit zien, maar hij moest wel echt van zijn speen af, want het was goed aan de vorm van zijn gebit te zien dat hij die speen toch wel erg fijn vond. Het doorzetten duurde even, maar sinds de kerstvakantie is Luuk toch echt volledig van de speen af.
Wij zagen al verschil in zijn gebit. Maar waren toch benieuwd of de tandarts dit ook zou zien. We kregen nu te horen dat er helemaal niet meer te zien is dat hij ooit een speen gebruikt heeft. Fijn! Ook was er goed gepoetst en zag het er allemaal goed uit. Heel fijn! Maik is nog te jong om op de tandarts stoel te liggen, maar ging wel mee naar binnen en keek vol interesse mee. Hopelijk gaat hij daardoor wennen aan wat er gebeurd daar en over een jaar zelf ook zijn tanden alvast laten tellen. Hoe eerder hoe beter, ik wil echt voorkomen dat de jongens mijn angst overnemen. En ik ga zelf ook rustiger naar de afspraken als zij erbij zijn haha.
Dit is foto 40 van het Living Arrows project dit jaar. Wil je er meer over lezen? Dat kan hier!
Doe je ook mee met het delen van een foto van je kind(eren) 1 keer per week, 52 weken weken lang? Post een foto op social media met de hashtag #LivingArrowsNL en ik kom de foto zeker bekijken!
Wat hebben we ontzettend genoten van ons weekend in Villages Nature ® Paris. 3 dagen waren eigenlijk net te kort, zeker met een bezoek aan Disneyland erbij. Maar het was fijn om met zijn viertjes eens echt quality time te hebben, zonder laptops, zonder werk (althans, voor zo ver de kinderen konden merken) en met heel veel leuke dingen om te doen. Over het park heb ik in een eerder artikel al veel verteld, maar ik wil ook nog graag laten zien welke leuke dingen we allemaal gedaan hebben in die 3 dagen!
Vlog:
Als je liever alleen de video bekijkt van ons weekendje weg (of de video naast de foto’s wil bekijken), dan kan dat ook! Ik heb namelijk gevlogd!
Vrijdag: De heenreis, pizza bij Vapiano en wijntjes proeven
De heenreis
Om 04:45 gaat de wekker. De kinderen zijn normaal niet heel veel later wakker, maar nu blijven ze toch nog doorslapen. Mooi! Dat geeft mij de tijd om de tassen in de auto te zetten, de auto voor de deur te zetten en de camera’s te voorzien van lege geheugenkaartjes. Terwijl ik de auto vollaad, wordt Maik wakker en Joost gaat hem een fles geven en aankleden.
Iets voor 05:30 maken we Luuk wakker, laten hem plassen (want hij is zindelijk!) en nemen de jongens direct mee naar de auto, in de hoop dat ze nog even gaan slapen. Klaar om te vertrekken!
De reis gaat in het begin voorspoedig. Het is nog niet heel druk op de weg en voor we het weten rijden we België in en daar merken we al gauw dat het toch drukker begint te worden. Vlak voor we bij Gent zijn, besluiten we te stoppen. Even tanken en benen strekken. En we maken er gelijk een lange pauze van, we ontdekken een speeltuin en Luuk heeft zin om te spelen. Maik geniet ondertussen ook terwijl hij naar ons kijkt.
Als we verder rijden, kunnen we weer doorrijden en zijn we binnen no time in Frankrijk. Dat is fijn, ik begin het rijden stiekem al wel een beetje zat te worden en we zijn voorbij de helft van de rit. Maar al snel rijden we de file in. Nee he. Dit blijft eigenlijk de hele tijd. We rijden file in, file uit. En als we net op de tolweg zijn, vraagt de navigatie of we niet liever een snellere route willen. Ja dat willen we wel, dus rijden we van de tolweg af en rijden via dorpjes de files voorbij. Om na een uurtje de snelweg weer op te rijden. Inmiddels zijn we al bijna bij Parijs.
Voor de jongens hebben we inmiddels de iPad aangezet met Brandweerman Sam. Want alleen Maik deed af en toe een tukkie. Luuk bleef wakker, dus ook voor hem was het een hele lange rit. Op de snelweg bij Parijs, besluiten we nog een laatste keer te tanken en volgens de tomtom zijn we er dan binnen 30 minuten. Dat wordt tijd ook, want mijn benen gaan zeer doen van het autorijden.
Helaas kunnen we het niet vinden, het adres is onbereikbaar door afgesloten wegen en op welke manier we ook rijden, we komen er niet. We rijden door een hele leuke wijk, dat wel. Maar zouden toch liever het vakantiepark inmiddels bereiken. Als we dan toch denken aangekomen te zijn, blijken we verkeerd te zijn en wordt ons door middel van een plattegrond de juiste weg verteld. En ja, dan komen we er wel!
Aankomst bij Villages Nature® Paris
Na een rit van 8 uur komen we eindelijk aan, we checken in, parkeren de auto en gaan op zoek naar een restaurant om te lunchen. We moeten nog een uur wachten tot we ons huisje in kunnen.
Lunchen bij Vapiano
Het concept van Vapiano, waar we gaan lunchen, is even wennen. Bij de kassa krijg je een pasje, dan zijn er verschillende balie’s waar je verschillende soorten eten kunt bestellen. Alles is Italiaans, maar bij de ene balie haal je pasta’s, bij de andere pizza’s en lasagnes etc. Het duurde even tot er begrepen werd dat we graag een pizza marguerita wilde bestellen. Want de koks spraken geen Engels, maar uiteindelijk werd de bestelling opgenomen en konden we aan tafel gaan zitten. Niet veel later kwam er een versgebakken pizza onze kant op. Smullen! Een pizza en 3 drankjes kwamen neer op € 24,00. Slik! Gelukkig was het wel een hele lekkere pizza.
Uitrusten in het appartement
Na het eten wandelden we wat over het park. We twijfelden om naar het zwembad te gaan, maar de vermoeidheid kickte er vooral bij mij in. Niet gek na een autorit van 8 uur. Dus besloten we te wachten tot we ons appartement in konden, wat precies om 15:00 uur kon. Tijd om even uit te rusten.
Luuk en Maik smulden van een tussendoortje, Joost en ik pakten de tassen uit en bekeken vol bewondering het mooie appartement. Een ruime woonkamer, fijne keuken, twee slaapkamers en twee badkamers, waarvan 1 met een bad. En dan nog een aparte wc er tussenin. Ik besloot een uurtje op bed te gaan liggen en Joost ging met de jongens een stukje wandelen. Maik viel ondertussen lekker in slaap. Ik kon de slaap niet vatten en ben onder de heerlijke douche gaan staan. Het was tijd om me klaar te maken voor de welkomstborrel.
Welkomstborrel
De welkomstborrel was bij à Cépages, een wijnrestaurant. Er was keuze uit heel veel verschillende soorten wijn. Joost en ik kozen voor een zoete witte wijn die niet te zoet was, maar wel heel erg lekker. Ondertussen kletsten we bij met Gwen en Linda. En buiten werd er een grote kar klaargezet waar de kinderen konden knutselen met gebruikte materialen. Zo ging Luuk een bus van melkvoeding voor baby’s beschilderen. Of nou ja, insmeren met lijm. Hij dacht dat het verf was haha. Het knutselen met gebruikte materialen past helemaal in de duurzame gedachtegang van Villages Nature® Paris. En ik ben zelf ook fan van het gebruik van zulke materialen bij het knutselen.
Ondertussen maakte ik kennis met Jackie, onze contactpersoon dit weekend. En smaakte de wijn heel erg goed, twee wijntjes later waren mijn wangen erg rood. Niet gek, na zo’n lange en vermoeiende dag.
Dineren bij Vapiano
Na de welkomstborrel dronk Maik een flesje in het appartement en vertrokken we daarna voor een diner bij Vapiano, waar we smulden van een pasta. Ik nam een pasta scampi, Joost een pasta met zalm en Luuk at een pasta carbonara. Na het eten liepen we terug naar het appartement, het was inmiddels al bijna 22:00 uur. De dag zat erop en nadat de jongens al snel in slaap vielen, ging ik gauw nog even in bad. Heerlijk! Wij hebben thuis geen bad, dus ik nam het er even van. Niet veel later vielen ook Joost en ik als een blok in slaap.
Zaterdag: een dag vol plannen
Ontbijt aan de deur
Laat slapen, betekent helaas niet altijd dat er ook wordt uitgeslapen door de kinderen. Om 6 uur start de dag. Tijd voor een fles voor Maik en we kletsen en knuffelen wat af in het grote bed. Dat bed sliep heerlijk trouwens! Luuk gaat even in bad en Joost en Maik spelen verder op bed.
Ik dek ondertussen de tafel en app wat met Linda en Cassandra, die ook allebei een fijne nacht gehad hebben. Niet veel later wordt het ontbijt aan de deur bezorgd. Fijn hoor!
We eten de broodjes en kletsen ondertussen wat af. En daarna maken we ons klaar om naar BelleVie Farm te gaan.
Fietsen huren
Op de heenweg gaan we nog even langs de fietsverhuur om fietsen te huren. De kinderen kunnen in de fietskar en zo kunnen we ons sneller en makkelijker bewegen over het park.
BelleVie Farm
Eenmaal aangekomen bij de boerderij, worden de koeien net naar buiten gelaten. Ze huppelen bijna het weiland in, Luuk vindt het prachtig om te zien. Als de koeien buiten staan, worden we mee naar binnen genomen, waar de kinderen in koppels van 2, de kooi in mogen om de schapen eten te geven. Luuk gaat samen met de zoon van Linda en vindt het een beetje spannend, maar geniet ook zichtbaar van de schapen die bij ze in de buurt komen.
Ook kijken we nog even bij de pony’s en de geitjes. En gaan dan terug naar het appartement. We zijn een stapel kleren vergeten mee te nemen. Die liggen thuis nog op bed, dus hebben we een shirt tekort voor Luuk. Hij loopt nog steeds in zijn pyjama shirt, oeps! We vonden via Google een Primark in de buurt, dus besluiten daar naartoe te rijden.
Naar de Primark
De Primark zit in een enorm groot winkelcentrum. Gelukkig slagen we voor Luuk al snel, door wat Spiderman shirtjes te kopen en we vinden nog een stoere leren jas. En ik duik zelf de Kiabi nog even in om wat kleding te kopen. Een uur later vertrekken we met volle tassen, terug naar Villages Nature® Paris.
Lunchen bij Vapiano
We gaan gauw lunchen bij Vapiano, waar het deze keer helemaal niet bevalt. We hebben 1,5 uur moeten wachten op ons eten, er kwam een verkeerde bestelling en daarna smaakte het eten ook helemaal niet. Jammer!
Aqualagon
Inmiddels is het halverwege de middag en vinden we eindelijk tijd om naar het mooie zwembad te gaan. Aqualagon. Er zijn heel erg veel kleedkamers, waaronder een hoop familie kleedkamers, met een uitklap tafeltje voor baby’s. We kleden ons snel om en duiken het zwembad in. Wat een heerlijk bad! Luuk en Maik genieten met volle teugen van het golfslagbad, de pierenbadjes, het buitenbad en tot slot bubbelen we nog even in de jacuzzi’s. We zouden ons hier nog wel uren kunnen vermaken. Maar er is om 18:00 uur een persmoment waar ik bij moet zijn, dus kleden we ons aan en vertrekken naar het appartement.
Persmoment
Ik kleed me snel om, smeer wat make-up op mijn gezicht en pak de fiets naar BelleVie Farm. Hier horen we het verhaal achter Villages Nature® Paris, stelt de aanwezige pers (kritische) vragen en daarna voegen onze familie’s zich bij ons en kunnen de kinderen lekker spelen.
Dineren bij BelleVie Farm
Tot slot gaan we nog dineren. Cassandra, Linda, Tamara (van Digimama) en ik besluiten met de partners en kinderen die niet in de binnenspeeltuin spelen, de tafels aan elkaar te schuiven om met elkaar te eten. Na ongeveer een uurtje besluiten we te gaan. Maik is het zat om steeds maar in de kinderwagen te zitten. Geef hem eens ongelijk. En Joost en ik hebben zin om vanavond nog even samen wat te drinken, voor we weer als een blok in slaap vallen voor een hopelijk fijne nacht.
Zondagnacht. Water!
Halverwege de nacht worden we wakker. Maik huilt, hij wil wat drinken en knuffelen. Ondertussen horen we in de badkamer wat druppelen. Wat gek, we hebben zeker de kraan niet goed dichtgedraaid en dat is ons vast niet opgevallen. Joost zet de kraan aan en weer uit. Maar we blijven het horen. Nou ja, dat is iets voor morgenochtend. Het is een uur of 2 ’s nachts. En we vertrekken over een aantal uurtjes van het park, op naar Disneyland en vanuit daar terug naar huis. We kunnen onze slaap dus heel goed gebruiken.
Joost grapt nog dat hij hoopt niet in bed te plassen van dat water getik. En we gaan weer slapen. Ineens hoor ik Joost vloeken naast me. Het is op dat moment 4:15 uur. Ons bed is nat. Er komt water uit de lamp. Ik ren naar de badkamer en zie dat het water wat we hoorden niet uit de douche, maar uit de lamp komt. We hebben lekkage. Shit!
Water uit de lamp is geen goed teken, dus besluiten we naar de receptie te bellen, maar krijgen geen gehoor. Uiteindelijk besluiten we dan maar het alarm nummer te bellen en krijgen gelukkig beveiliging aan de telefoon. Joost spreekt gelukkig aardig Frans, dus maant de beveiliging naar ons toe te komen, wat ze eerst niet begrijpen. Maar ze hoorden de ernst in zijn stem en 3 minuten later stonden ze aan de deur. Ook Linda was wakker geworden en had lekkage ontdekt (zij sliep in het appartement boven ons), maar bij haar was het in de wc en de keuken. Toen ze dat zei, ontdekten we ook lekkage in de keuken. En ik hoopte maar dat er bij de jongens in de slaapkamer niks ging lekken.
Wat we begrepen hebben is, dat degene 2 verdiepingen boven ons, de kranen open hebben laten staan. En zo doende is de lekkage ontstaan. Dit is dus buiten de schuld van Villages Nature Paris om, maar het is wel een gedoe! Ons bed is zo nat, dat we er niet meer kunnen slapen. En het ruikt raar, plus het water werd bruinig in de badkamer. We werden bang voor brand. Gelukkig dachten de beveiligers mee en konden we rond 05:30 uur naar een andere cottage vertrekken met de kinderen. Die wilden eigenlijk niet meer slapen, maar uiteindelijk vielen we gelukkig toch alle 4 nog even in slaap. Wat een avontuur! Maar hier zit je niet op te wachten. En al helemaal niet in de nacht voor je een drukke dag hebt en ook nog eens een lange terugreis voor de boeg hebt.
Zondag: Disney en de terugreis
Uitslapen
Luuk slaapt uiteindelijk vrij lang. Tot 09:00 uur en we besluiten op ons gemakje op te starten, de tassen gereed te maken en naar Pur etc. te gaan voor onze brunch.
Brunchen bij Pur Etc.
De brunch was heerlijk, er waren verse sapjes, lekkere broodjes, stukjes kaas en worst en vers fruit.
Joost brengt na de brunch de fietsen terug naar de fietsverhuur en ik doe nog wat boodschappen voor de terugreis ’s avonds.
Op naar Disneyland
Dan stappen we de auto in, we gaan uitchecken en rijden naar Disneyland. Linda is daar al en we begrepen dat er een flinke file staat, dus we houden er rekening mee nog wel even onderweg te zijn (terwijl het maar 6 kilometer rijden is). Gelukkig is er geen file en 20 minuten later rijden we de parkeerplaats van Disneyland al op.
Dan is het nog een flinke wandeling naar de ingang. Ik had geregeld dat er kaarten zouden liggen en meldde me bij de juiste balie, waar we ruim een uur in de rij hebben gestaan. En toen bleek, dat we helemaal niet op de lijst stonden! Wat ze ook probeerden, ze vonden mijn naam niet en wilden geen toegang geven zonder mijn naam ergens tegen te komen. Wat op zich logisch is, maar wat was ik boos en verdrietig. Met tranen in mijn ogen belde ik naar Linda en zij vertelde dat ze nog twee kaarten over had. Wat een geluk! Niet veel later zagen we haar achter het hek staan en na het overhandigen van de kaarten konden we alsnog naar binnen.
Het was inmiddels al 14:00 uur en dat was niet helemaal volgens plan. Maar goed. We waren binnen! We liepen richting de kant van de attracties voor kleine kinderen en Luuk wilde heel graag in het Alice in Wonderland doolhof, dus daar ging hij in met Joost samen. Maik keek vrolijk om zich heen vanuit de kinderwagen en lachte naar vrijwel iedereen die voorbij liep. En dat waren er veel, mensen lief, wat was het druk!
Die drukte kwam vooral vanwege de Disneyrun die dat weekend in het park gehouden werd. Je kon de zondag dat wij er waren, meedoen aan de halve marathon. Ontzettend leuk! We zagen dan ook veel mensen met medailles voorbij lopen.
De drukte, alle indrukken en de vermoeidheid van de dagen daarvoor, werden Luuk een beetje teveel. Hij was dan ook erg verdrietig de hele tijd. Arm ding. Gelukkig kon hij wel lachen in It’s a small world en verder hebben we vooral rondgelopen, rondgekeken en zorgden we ervoor dat we om 17:00 uur klaarstonden bij het kasteel om de parade te bekijken.
En wat was de parade fantastisch! De wagens waren erg mooi en we herkenden bijna alle Disneyverhalen. Vooral de draak uit Doornroosje maakte diepe indruk op ons (en op Luuk!). En Luuk was dolblij dat hij Mickey Mouse nu kon zien. En hij zag zelfs Olaf van Frozen nog voorbij komen. Er kwam een lach van oor tot oor op zijn gezicht en die bleef er vanaf toen op.
Na de parade zijn we naar een restaurant gelopen om te eten. Patat! Want dat hebben ze niet bij Villages Nature® Paris. En we namen er een hamburger bij. Een dure maaltijd, maar we hadden het beloofd aan Luuk. Na het eten wandelden we terug naar de auto, eerst liepen we nog een stuk verkeerd, maar uiteindelijk vonden we de parkeerplaats en maakten we ons klaar voor de lange terugreis.
De terugreis
Direct als we de parkeerplaats van Disneyland afrijden, krijgen we een alternatieve route aangeboden. Er staat namelijk een lange file, vanwege een ongeluk. We nemen de alternatieve route aan (thank you Google Maps!) en rijden binnendoor naar het vliegveld, waarna we de snelweg weer op rijden. Op dat moment zijn we al bijna op de tolweg, dus we hebben een flink stuk ingehaald, dat is ook niet gek na 1,5 uur rijden. En we kunnen vanaf het moment dat we de snelweg opdraaien in een stuk doorrijden.
Vlakbij Antwerpen stoppen we nog even om te tanken. En als we net voorbij de Nederlandse grens zijn, stoppen we nog 3 minuten om een fles voor Maik te maken (die spullen lagen in de achterbak). Op naar mijn aanplakzussie, waar onze kleine Sjef het weekend heeft gelogeerd. We halen Sjef op en vertrekken dan echt richting huis. Waar we iets voor 01:00 uur aan komen. De jongens klaarwakker natuurlijk, dus het duurde even tot we konden gaan slapen, maar toen dat eenmaal kon, vielen we als een blok in slaap.
Wat was het een druk weekend, maar wat hebben we ontzettend genoten!
Bedankt Villages Nature® Paris, voor de uitnodiging om het weekend te verblijven in het mooie park. En bedankt Disney (en Linda!), dat we ondanks alles, toch nog konden genieten van een fijne middag met ons vieren.
Tussen jou en mij. Een ontzettend leuk boek die ik namens Mama kletst mag reviewen. Een niet zo’n alledaagse boek. Sterker nog ik heb er nog geen zoals deze gezien. Het is een doeboek. Maar eigenlijk is het veel meer dan dat. Het heeft meer iets weg van een dagboek afgeleid van het bullet journal idee. Vol je het nog? In deze review zal ik het je duidelijk maken.
Tussen jou en mij
Janneke van Bockel is de schrijfster van het boek. Naast schrijfster is ze ook ouderschapsdeskundige en moeder van 3 dochters.
In dit boek laat ze ouders en kinderen op speelse wijze het onderlinge contact verdiepen en het wederzijdse begrip vergroten. Zo voelt iedereen in het gezin zich gezien en gehoord.
Het boek is bedoeld voor kinderen tussen de 8 en 14 jaar.
Voor wie is het boek tussen jou en mij bedoeld?
Tussen jou en mij is bedoeld om kinderen hun gevoelens op te laten schrijven. Soms is dit makkelijker dan het uit te spreken. Door het op te schrijven kan je later met een ouder het er over hebben. Zeker voor een kind dat zich moeilijk uit is dit boek erg fijn.
Maar ook als je als ouder altijd maar druk bent en het er maar niet van komt om 1 op 1 een gesprek aan te gaan. Het kan je werk zijn maar ook door andere kinderen binnen het gezin. Met dit boek heb je geen excuus meer.
Als kind schrijf je alles op in Tussen jou en mij. Dan kan je op een rustig moment het boekje doorlezen als ouder. Erg fijn als je als ouder en kind in contact wilt blijven.
Naast de dagelijkse dagboek zitten er ook vragen lijsten in. Waar zowel ouder als kind antwoord op kan geven. Zo leer je elkaar beter kennen. En mogelijk ook begrijpen. Niet alle vragen zijn zwaar. Soms heel luchtig zoals je ziet. Het zet alleen beide aan het denken.
Vragen zoals:
Wat durfde je vroeger niet en nu wel?
Top drie blunders
top 10 You Tube filmpjes (Daar kon mijn zoon antwoord op geven. ik niet)
Als ik naar een andere tijd kon reizen, naar welke tijd zal ik dan reizen.
Waar kan je zoal over schrijven in het boek?
Je kan je stemming bijhouden.
Schrijven over wat je dwarszit
Waar je blij van wordt
Over grote en kleine ruzies
Over twijfels
Of gewoon omdat je het leuk vind.
Het werkt net als een dagboek. Maar wat ik al vertelde het doet mij denken aan een bullet journal. Dit door de moodtracker die er in zit. Iets wat je veel terug ziet komen in Bullet journals. Maar ook door de indeling. Er zitten stukken in waar je je dag op kan schrijven. Afgewisseld met quotes persoonlijke vragen en andere lijstjes.
Weet je niet wat een bullet journal is? Ik zou zeggen toets Bullet journal in op Pinterest, of Google en het zal je snel duidelijk worden. Het is een hobby die ik zins kort ben gaan doen. Maar daar is dit nu niet de plek om dat te bespreken.
Wat vind ik van het boek?
Het boek tussen jou en mij heb ik samen met mijn oudste zoon van 12 een tijdje uitgeprobeerd. Mijn zoon zit liever achter zijn computer als hij de kans heeft dan dat hij zich verdiept in het boek tussen jou en mij. Toch is hij ( al dan met een beetje dwang) in het boek bezig geweest.
Hij schrijft kort en bondig en daar moet ik het dan mee doen. (Kan een jongens ding zijn.) Toch heb ik daarna al een aantal gesprekken met hem kunnen voeren. Het boek blijft tussen ons. En alles wat er in komt te staan is ook alleen voor ons. Die afspraak heb ik met hem gemaakt. Het boekje ligt in zijn vak tussen zijn schoolboeken. Zo ziet hij het altijd liggen.
Wij blijven het zeker gebruiken. Al is het niet elke dag. Nu hij net is begonnen met de middelbare school is hij vooral daar erg druk mee. Tussendoor zal het er af en toe bij gepakt worden. Persoonlijk vind ik ook niet dat het elke dag hoeft. Het legt anders een druk op bij ouder en kind. Al kan het natuurlijk wel. Zoek naar een manier wat voor jou en je kind werkt. Maak hier afspraken over.
Het boek tussen jou en mij is een aanvulling op het ouderschap. En zal de relatie tussen ouder en kind ten goede komen. Een echte aanrader. Zeker voor moeilijke praters of grote gezinnen waar 1 op 1 gesprekken er niet genoeg zijn.
Vlakbij een grote stad en toch heel veel rust en een mooie natuur ervaren. Dat ervaren we regelmatig, aangezien mijn moeder op een mooie plek, vlak naast centrum Utrecht woont, maar dat dit ook bij Parijs mogelijk is, had ik toch niet helemaal verwacht. Als ik aan Parijs denk, denk ik aan grote, hoge en mooie gebouwen, maar er is weinig oorspronkelijke natuur te vinden. Toen we werden uitgenodigd door Pierre et Vacance Center Parcs én Disney S.C.A. om een weekendje te vertoeven in het nieuwe Villages Nature® Paris, was ik dan ook erg benieuwd waar we terecht zouden komen. De foto’s en filmpjes die ik ervan kon vinden, waren in elk geval veelbelovend.
Villages Nature® Paris
Villages Nature® Paris is ontstaan uit een idee van twee leiders in de toeristische industrie: Euro Disney S.C.A. en Pierre & Vacances-Center Parcs. Als toonaangevende spelers in de toeristische sector hebben zij samen vijf verschillende werelden gecreëerd voor een vakantie vol nieuwe ervaringen.
Elk detail van Villages Nature® Paris is door de handen gegaan van de artistiek directeuren Joe Rohde, senior vice president bij Walt Disney Imagineering, en Thierry Huau, landschapsarchitect en stedenbouwkundige. Drie architecten – Jacques Ferrier, Jean de Gastines en Lionel de Segonzac – hebben samen met Thierry Huau een groene wereld gecreëerd.
Slechts 32 km van Parijs, 6 km van Disneyland® Parijs, 20 minuten van het TGV-station Marne-la-Vallée-Chessy en 10 minuten van luchthaven Charles de Gaulle. 30 Minuten van Parijs met RER-A.
One planet living
Villages Nature® Paris is duurzaam. Ze vinden de natuur belangrijk en dat is op verschillende manieren te zien. Ze houden zich onder andere aan de 10 doelstellingen van ‘One planet living’:
• Nul koolstofuitstoot • Nul afval • Duurzaam vervoer • Lokale en duurzame materialen • Lokale en duurzame voeding • Duurzaam water • Natuurlijke habitats en wild • Cultuur en gemeenschap • Rechtvaardigheid en economische ontwikkeling • Gezondheid en welzijn
Wij vonden dat we dit vooral konden merken in de restaurants. Er waren niet echt standaard gerechten te bestellen. Bij het Italiaanse restaurant Vapiano konden we wel pasta’s, pizza’s, lasagne’s, risotto’s en anti-pasti bestellen, maar bij Pur etc. wordt er gewerkt met lokale producten en is alles biologisch en/of vegetarisch.
We hadden Luuk patatjes beloofd op vakantie, maar die belofte konden we op het park helaas niet waar maken. Voor onszelf was dat niet zo vervelend, maar het kan lastig zijn als je kind een fijnproever is en geen makkelijke eter. Dit is wel iets om rekening mee te houden.
Maar dat natuur belangrijk is, dat is ook absoluut te merken. Het park is heel zorgvuldig aangelegd en is geweldig. Je hoort overal de vogeltjes fluiten, nergens ligt troep op de weg of bij de winkels. Alles is netjes en toch heel natuurlijk. En er wordt zoveel mogelijk gebruik gemaakt van natuurlijke en vormloze materialen. Zelfs bij de knutselworkshop voor kinderen wordt gebruik gemaakt van afval. Wat perfect in de gedachtengang van Villages Nature® Paris past.
De vijf werelden van Villages Nature® Paris
Je kunt als gast op ontdekkingstocht in de vijf unieke werelden van het vakantiepark. Je hebt de Aqualagon, BelleVie Farm, Extraordinary Gardens, Forest of Legends en de Lakeside Promenade.
Aqualagon
De Aqualagon is een waterpark van 9000 m2, met daarbij ook nog openlucht lagunes met een oppervlakte van 2500 m2. Het waterpark wordt verwarmd door geothermische energie, waardoor je er het hele jaar kunt zwemmen in warm water. Er zijn allerlei glijbanen, badjes voor kinderen (waarvan 1 zelfs met een zandbak in het midden!), een golfslagbad en een heuse spa.
Extraordinary Gardens
Deze mooie tuinen staan in het teken van de harmonie tussen mens en natuur. De prachtige tuinen zijn geïnspireerd op de vier elementen: aarde, vuur, lucht en water. Ons appartement lag tegen deze tuinen aan, waardoor we iedere keer weer een mooie wandeling door de tuin konden maken, op weg naar een restaurant of het zwembad.
Forest of Legends
Het Forest of Legends is een bos vol met sprookjes, spelletjes en magie vol schuilplaatsen en boomhutten. Kinderen kunnen hier de mooiste avonturen beleven en kennismaken met mythische verhalen.
Lakeside Promenade
De Lakeside Promenade is toch wel het kloppende hart van Villages Nature® Paris. Hier vind je de restaurants Vapiano, Pur etc en Wijnbar Cépages, winkels, supermarkt en er zijn allerlei leuke activiteiten te doen. We zagen kano’s en fietsboten, waarmee je het water op kunt. De Lakeside Promenade is met recht het hart van het park, want dit is tevens het allereerste wat gemaakt is, de rest van het park is om het meer gebouwd.
BelleVie Farm
De naam zegt het al, in de BelleVie Farm, kun je met volle teugen genieten van het boerenleven. Je wordt omringd door koeien, geiten en pony’s. En je kunt zelfs een kijkje nemen bij de moestuin of de broeikas. Kinderen kunnen er een dag lang in de huid van een boer kruipen. Zo mocht Luuk de schapen voeren. En je kunt er zelf brood bakken. Er is tevens een restaurant en een winkeltje te vinden, met allerlei bijzondere en lokale producten.
De verschillende accomodaties
Cocoon VIP
In het hart van het dorp of aan de oevers van het meer zijn de Cocoon VIP-cottages en – appartementen (met een of twee verdiepingen) een oase van welzijn, rust en luxe. Het interieur van deze woningen is ontwerpen door Ana Moussinet en de leefruimte doet vanwege het gebruik van hout, steen en velours denken aan het bos. De vloerbedekking is ook in stijl dankzij het takkenpatroon.
Met houten hanglampen, spreien van namaakbont, velours kussens en nachtkastjes met hagendissenprint; de slaapkamers van Cocoon VIP zijn een gezellige mix van warm en modern. Pastelbehang op het plafond voegt een verrassend element toe, De kleurstelling taupe en poederroze werkt rustgevend en kalmerend.
Rustgevend wit, en omgeven door licht, perfectie en luxueuze texturen; met deze badkamer beschik je over je eigen spa. De massagedouche en jacuzzi nodigen je uit te ontspannen en te genieten van het panoramische uitzicht over de omliggende natuur.
Ik weet dat Tamara van Digimama in een VIP appartement zat met haar gezin en hier ontzettend van heeft genoten.
Country Premium
In deze appartementen en cottages – van één of twee verdiepingen – lopen het interieur en de omgeving in elkaar over en bieden een ervaring die is geïnspireerd op het Engelse platteland. Het interieur van de Country Premium-accommodatie – ontworpen door Beverly Bayes – is ideaal voor een korte vakantie met familie en vrienden of voor een romantisch verblijf met je partner. In de Country Premium- cottages en -appartementen wordt een op planten geïnspireerd kleurenpallet gecombineerd met onbewerkte oppervlakken en zorgen lichte tinten en bloemenprints voor een lenteachtige sfeer.
De kinderkamers zijn gedecoreerd met speelse bijenelementen. De meubels en stoffen zijn geïnspireerd op de bijenkorf. Het hoofdbord, de muurplanken en kussens hebben de vorm van een honingraat.
Wij verbleven, net als Linda in een Country Premium appartement. En wat was het sfeervol ingericht. We kwamen echt tot rust door het mooie kleurgebruik.
Clan Comfort
Sophie Jacqmin heeft haar achtergrond als designer gebruikt om leuke, speelse ruimtes te creëren met een nostalgische sfeer, zoals een wandeling in het bos. In elke kamer is een speelplek, met een kookworkshop in de keuken en een gezellig nest in de hoofdslaapkamer. Op één of twee verdiepingen biedt de cottage alle ruimte en comfort voor het hele gezin om samen te ontspannen, plezier te hebben en te koken.
Het speelse thema heeft ook de kinderkamers bereikt. En zie het behang… Wat dacht je van een kussengevecht?
Bij het ontwerpen van de badkamer is aan iedereen gedacht: een brede wasbak, een bad, een bankje voor de kleintjes. De fleurige muurtegels zorgen voor dat extra beetje kleur.
Omdat wij lekkage hadden in ons appartement tijdens de laatste nacht, waarover later meer, werden we uiteindelijk voor onze laatste uurtjes in het park nog overgebracht naar een Clan Comfort huisje. En ja, er was wat verschil te merken in comfort, vooral in de badkamers en de bank, maar ook dit was geweldig. Met een heel fijn terras aan de achterzijde en ook hier weer hele fijne kleuren.
Fietsen huren
Villages Nature® Paris is groot, heel groot. En omdat het heel duurzaam is en er echt aan de natuur gedacht wordt, kun je er stadsfietsen huren om je over het park te bewegen. Zo hoef je de auto niet te pakken. En als je slecht ter been bent zijn er ook nog speciale ‘golfkarretjes’ die te huur zijn. Overigens rijdt er ook een (elektrische) shuttle busje over het park waar je in kunt stappen om op de plaats van bestemming te komen. Aan bewegingsvrijheid is op deze manier echt geen gebrek.
Geen sleutels, maar armbanden
Het eerste wat opvalt na het inchecken op het park is, dat je allemaal een armband krijgt. Met deze armband kun je de cottage openen en je kunt er het zwembad mee in. Wat een gave ontwikkeling vind ik dit. Want zeker wanneer je met bijvoorbeeld de hele familie of een vriendengroep samen op een vakantiepark bent, is er altijd gedoe om de sleutel. Wie houdt de sleutel bij zich, wie had de sleutel als laatste en hoe ga je het doen als je ’s avonds laat niet allemaal tegelijkertijd terug naar de cottage gaat? Met deze armband heb je dat probleem niet.
Een nadeel daarvan is wel dat alles op elektriciteit werkt, dat is op zich geen vervelende ontwikkeling, maar ik zou dan toch altijd een beetje bang zijn voor stroomuitval. Maar goed, dat gebeurt gelukkig niet heel vaak.
Tarieven voor Villages Nature® Paris
• Clan Comfort
– Weekend weg met vrienden (6 personen): €7701 *1)
• Country Premium
– Midweek met familie tijdens schoolvakantie (4 personen): €1.1692 *2)
• Cocoon VIP
– Een romantische week weg in de meivakantie (2 personen) €1.5683 *3)
*1) 4 dagen / 3 nachten (vrijdag t/m maandag) in een Clan Comfort-cottage (2 slaapkamers), 19-22 januari 2018 – voorlopige tarieven onder voorbehoud.
*2) 5 dagen / 4 nachten (maandag t/m vrijdag) in een Country Premium-cottage of appartement (2 slaapkamers), 19-23 februari 2018 – voorlopige tarieven onder voorbehoud.
*3) 8 dagen / 7 nachten (vrijdag t/m vrijdag) in een Cocoon VIP-appartement (1 slaapkamer), 18-25 mei 2018 – voorlopige tarieven onder voorbehoud.
Een goedkoop park is het niet. En de kosten in de restaurants zijn ook redelijk hoog. Daarentegen zijn de accommodaties wel zo ingericht dat het absoluut mogelijk is om zelf te koken. En daarnaast is de ligging van het park perfect. Vlakbij Disneyland Parijs, je zit binnen no time in het centrum van Parijs en daarnaast is het park ook goed te bereiken met het openbaar vervoer en de auto.
Villages Nature Paris, is boekbaar bij Center Parcs.
Taalbarrière als je geen Frans spreekt
Het is algemeen bekend dat de meeste Fransen niet heel goed Engels spreken. Dit komt helaas doordat de Engelse talen niet standaard gegeven werd op scholen. Hoewel Villages Nature® Paris heel veel energie steekt in het lesgeven van hun personeelsleden, valt het niet altijd mee om met ze te communiceren. Dit heeft onder andere in de restaurants nog wel eens voor een verkeerde bestelling gezorgd.
Gelukkig spreekt Joost een redelijk woordje Frans en met een paar woorden kom je er wel. Maar hou hier rekening mee. Je mag natuurlijk niet verwachten dat er Nederlands gesproken wordt. Je bent immers in Frankrijk, maar als je geen enkel woordje Frans spreekt, hou er dan rekening mee dat dit wel eens lastig zou kunnen zijn. Het is niet zo erg dat je er een vakantie voor moet laten schieten, maar ik vind het wel belangrijk om te melden.
Onze ervaring met Villages Nature® Paris
We hebben enorm genoten, de drie dagen die we in Villages Nature® Paris waren. We genoten van het buiten zijn, het samen zijn en van de mooie omgeving. Drie dagen waren eigenlijk te kort om echt alles te zien. Zo zijn we helemaal niet bij Forest of Legends geweest. Jammer, want nu ik de foto’s ervan zie, weet ik zeker dat Luuk zich daar uitstekend vermaakt zou hebben. Maar goed, des te meer reden hebben we om ooit nog terug te gaan.
Het park was op het moment dat wij er waren nog maar 3 weken over en draaide nog niet volop. Niet alle cottages waren opgeleverd, niet alle waterglijbanen in het zwembad waren open, op de Lakeside Promenade hingen nog grote doeken voor sommige winkel en restaurant panden. Maar alles wat open was, zag er dan ook perfect uit.
We genoten enorm van het vrije en boerse leven op BelleVie Farm. Luuk houdt enorm van dieren en vond het fantastisch om de schapen zelf eten te mogen geven. Later deed hij dit ook bij de koeien en hij mocht zelfs de paarden aaien. Voor baby’s was het zwembad ook erg geschikt, Maik heeft enorm geschaterd in het golfslagbad en vermaakte zich, net als Luuk, uitstekend in de pierenbadjes.
Het is een park voor jong en oud. Gezinnen, vriendengroepen, grote families, kleine families, liefdeskoppels, het maakt niet uit met wie je bent, er is voldoende te doen.
Wat we precies gedaan hebben die drie dagen, houden jullie nog van me te goed. Anders zou het artikel véél te lang worden, maar door de foto’s die ik hier gebruikt heb, zie je al goed hoe leuk we het gehad hebben. To be continued!
Dit artikel is tot stand gekomen door een samenwerking met Center Parcs. We werden uitgenodigd voor een fijn weekend weg, maar dit betekent niet dat dit invloed heeft op onze mening op het park.
