“Ga je borstvoeding geven?” Deze vraag heb ik heel vaak gehad tijdens mijn zwangerschap en vond ik soms mega irritant. Niet omdat mensen niet mochten weten of ik wel of geen borstvoeding ging geven, maar omdat er bij sommige mensen al zo een oordelend toontje in lag. Zo van: “als je nee zegt, nou, dan ben je wel een hele slechte moeder.”. Gelukkig heb ik hele een lieve man, vrienden en familie, die mijn keuzes hierin respecteerde en mij hielpen bij het maken van de voor mij juiste keuze!
Wel of geen borstvoeding?
Voor mijn zwangerschap zei ik altijd: ik ga geen borstvoeding geven. Even vooropgesteld, ik heb absoluut niets tegen borstvoeding en ben mezelf ervan bewust dat dit de allerbeste voeding voor baby’tjes is, maar ik had er totaal geen gevoel bij. Toen ik eenmaal zwanger was, ging ik er natuurlijk toch meer over nadenken en over lezen. Na het lezen van vele artikelen en vele gesprekken met vriendinnen, mijn moeder en mijn man besloot ik om toch borstvoeding te gaan geven. Ik wilde het in ieder geval geprobeerd hebben.
Onze kleine is middels een keizersnede geboren en in het ziekenhuis werd mij verteld dat het dan wel even kan duren voordat je borstvoeding goed op gang is. Bij mij kwam het sneller dan verwacht op gang en kon ik Huub gaan voeden. Het aanleggen vond ik wel een ding en in het ziekenhuis was de begeleiding niet optimaal. Je ziet zoveel verschillende verpleegsters, de een helpt heel goed en dan ander weet het niet zo goed of heeft geen tijd. Uiteindelijk kreeg ik een tepelhoedje en hiermee ging Huub beter drinken. Toch was het niet genoeg en de tweede nacht in het ziekenhuis vroeg ik om bijvoeding. Ook omdat Huub afviel en geel begon te zien.
Toch wilde ik doorzetten en kijken hoe het thuis zou gaan als ik hulp van de kraamhulp zou hebben. Ik had echt een fantastische kraamhulp en zij heeft mij enorm goed geholpen met de borstvoeding. Ik besloot wel om te gaan kolven, zodat mijn man zo af en toe een flesje kon geven. Ik was na de zware bevalling en uiteindelijk keizersnede enorm moe en hierdoor kon ik ’s avonds vroeg naar bed gaan tot aan de nachtvoeding. Na de kraamweek was de borstvoeding was goed op gang, Huub hapte mooi aan, begon steeds beter te drinken en ik kreeg ook meer handigheid in het aanleggen. Maar toch…
Stoppen met borstvoeding.
Ik heb vier weken borstvoeding gegeven en toen besloot ik om te stoppen. Waarom ik ben gestopt? Ik vond er niets aan! BAM, ik heb het gezegd. Noem me egoïstisch, noem me een opgever, maar dit was voor iedereen de beste keuze. En geloof me, deze keuze heeft een hele hoop tranen gekost. Ik kan niet goed uitleggen waarom ik borstvoeding geven niet leuk vond. Ik weet alleen dat die vier weken stressvol waren en dit was niet goed voor mij, maar al helemaal niet voor Huub. Hij merkte natuurlijk ook dat er iets met zijn mama was. Hij ging slechter en korter drinken, en ik kreeg het idee dat hij niet voldoende binnen kreeg.
In week drie kwam hij op sommige dagen om het uur en ’s nachts om de 2 uur. Dit was slopend voor mij en ik werd hier alleen maar enorm labiel door. In week vier besloot ik te stoppen door af te gaan bouwen (elke paar dagen een voeding vervangen door een fles). Met lood in mijn schoenen belde ik het consultatiebureau voor advies hoe af te bouwen. Nadat ik de woorden ‘ik ga stoppen met borstvoeding geven’ had uitgesproken, brak ik in tranen uit. De verpleegster die ik aan de telefoon had was heel lief en zei: aan een ongelukkige mama heeft Huub ook niets. Ik was zo blij met het begrip.
Vol goede moed begon ik aan het afbouwen en dacht er zelfs nog even aan om ’s ochtends en ’s avonds nog wel borstvoeding te geven. Na een paar dagen sloeg de stress rondom borstvoeding geven toch weer toe. Uiteindelijk besloot ik na precies vier weken borstvoeding te hebben gegeven helemaal te stoppen en volledig over te gaan op flesvoeding.
Voor mij een van de beste, maar ook een van de moeilijkste beslissingen die ik tot nu toe heb genomen in het moederschap. Ik werd meteen minder gestrest en emotioneel. Huub dronk goed en accepteerde de flesjes meteen. En zoals de verloskundige nog tegen mij zei: ‘een happy mama is een happy baby’; dat was echt van toepassing op ons.
En deze happy mama is met een happy baby en een happy man een wijntje gaan drinken om een emotionele periode af te sluiten en aan een volgend hoofdstuk te beginnen.
Opgelucht, maar toch…
Ik was enorm opgelucht nadat ik deze beslissing had genomen. Ik genoot/geniet van het geven van de flesjes en ook als mijn man Huub een flesje geeft geniet ik er enorm van om naar ze te kijken. Toch heb ik mij ook schuldig gevoeld. Schuldig naar Huub omdat ik het niet kon (emotioneel gezien) en hem onthoud van de beste voeding voor baby’tjes, schuldig naar mijn man omdat ik niet heb doorgezet (hij heeft me nooit, maar dan ook nooit, het gevoel gegeven dat ik faalde. Hij heeft mij juist enorm gesteund), schuldig naar mama’s die heel graag borstvoeding willen geven, maar waarbij het lichamelijk niet lukt.
Ik vond het enorm moeilijk om aan andere mensen uit te leggen waarom ik was gestopt. Op een of andere manier is borstvoeding geven een beladen onderwerp, waar veel mensen een sterke mening over hebben. Ik heb veel ‘smoesjes’ bedacht, als ‘ik had niet genoeg voedzame voeding’ of ‘Huub kreeg niet genoeg binnen’. Inmiddels ben ik zover dat ik dus durf te zeggen: ‘Ik vond er niets aan en daardoor werd het alleen maar een stressvolle bedoeling’. En eigenlijk krijg ik alleen maar positieve reacties van mensen en dat is zo fijn. En die paar mensen die wel veroordelend keken of met een ondertoontje zeiden: ‘als dat het beste is voor jou’, die neem ik voor lief. En hé, het is ook prima als je er een andere mening over hebt, maar respecteer die van een ander ook.
Stoppen met borstvoeding geven was niet makkelijk en tegen anderen zeggen dat je bent gestopt en waarom was nog minder makkelijk. Je wil je kindje het allerbeste geven en uiteindelijk is dat borstvoeding. Maar de kunstvoeding die we tegenwoordig hebben is een heel goed alternatief als je om wat voor reden dan ook geen borstvoeding kan of wil geven. En welke reden je ook hebt om wel of geen borstvoeding te geven, is oké! Jij bent de mama en jij weet het beste wat je moet doen. De enige waarmee je dit hoeft te bespreken is met de papa van je kindje en verder heeft helemaal niemand iets te maken met de keuze die je maakt.
]]>
Leave a Reply