mamakletst.nl

Category: gezondheid

  • De maagverkleining van Shirley

    In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook in geest. Shirley viel 60 kilo af, maar eten werd haar vijand.

    Even voorstellen

    “Mijn naam is Shirley (Op Instagram kun je me vinden als zusjevaneenprins), ik ben student verpleegkunde, 25 jaar en woon samen met mijn man en twee kinderen in Hengelo.”

    De huisarts vond een maagverkleining geen goed idee

    “Afvallen was iets wat ik al jaren probeerde, maar na een kilo of 5 af te vallen ging het gewoon niet meer. Ik raakte de motivatie kwijt, was totaal onwetend over voeding en ging daardoor weer over op een ongezond eetpatroon. Ik hoorde iets over een maagverkleining en heb het aangekaart bij de huisarts. Hij vond het geen goed idee, maar ik stond erop dat hij mij zou doorverwijzen. En dat deed hij. Ik dacht dat afvallen met een kleine maag het allemaal een stuk makkelijker zou maken.”

    De cijfers voor de operatie

    “Voor het hele traject begon woog ik 125 kilo. Ik kreeg toen het advies om tijdens het traject ook naar een diëtist te gaan en daar viel ik in een paar maanden een kilo of 3 af. Voor de operatie moest ik aan de Modifast shakes. Op de dag van de ingreep woog ik rond de 120 kilo. Op 19 februari 2015 ben in het ZGT Almelo geopereerd. Dit verliep via het Obesitascentrum, er was intensieve begeleiding bij, maar ik heb geen idee hoe ons traject heette.”

    Na de operatie

    “De operatie ging goed. Bijkomen was naar. Het deed pijn, heel veel pijn. Toen ik de volgende dag (op mijn verjaardag, happy birthday!) naar huis mocht heb ik regelmatig gegild van de pijn. De minimaag was wel te doen maar jeetje wat deed die lucht die ze in mijn buik bliezen (om ruimte te maken) pijn. Na een paar dagen werd het steeds minder, ik kon steeds meer doen en steeds meer lopen. Ik hield helemaal niks binnen, alles wat er in ging kwam er ook weer uit. Ik hoor je denken dat dat niet zo gek is zo vlak na zo’n intensieve operatie en dat klopt inderdaad. Maar ik heb het niet over een paar dagen, een weekje of een maandje, ik heb het over bijna 2 jaar lang.”

    Eten werd mijn vijand

    “Eten was niet meer mijn vriend en dat was op zich niet zo erg, ergens was dat natuurlijk ook de bedoeling. Maar wat niet de bedoeling was, was dat eten mijn vijand werd. Ik haatte eten, eetmomenten en alles rondom het onderwerp eten. Toen ik zwanger werd van onze dochter werd de misselijkheid gek genoeg zo nihil dat het niet meer hinderlijk was. Goed, door de misselijkheid viel ik heel snel heel veel af, zo snel dat ik mezelf kwijtraakte. Ondanks alle begeleiding kwam ik in een soort gekke overspannen situatie en dat was heftig. Ineens was mijn spiegelbeeld anders, keek de wereld anders naar mij en was mijn plek in de maatschappij anders. Gelukkig kreeg ik fijne hulp van de psycholoog, heeft mijn man mij altijd overal in gesteund, was onze familie er voor mij en waren er nog een paar vriendinnen over die bij mij bleven.”

    Het resultaat na 2,5 jaar

    “Op dit moment weeg ik rond de 65 kilo. Ik wil nog 5 kilo kwijt maar daarvoor zal ik echt meer moeten gaan eten en dat is verrekte moeilijk. Zelf vind ik dat ik last heb van overtollig vel. Maar volgens mensen om mij heen valt het allemaal wel mee. Heb geen idee of het beeld wat ik over mijn lichaam heb ook echt klopt. Bij mijn borsten is er in het afgelopen jaar 1 meter aan vel weggehaald, dat werd vergoed door de zorgverzekering. Ik vind dat ik ook veel vel aan mijn armen heb hangen, misschien moet ik maar wat spierballen gaan kweken.”

    Afvallen zou ook kunnen zonder maagverkleining

    “Met de kennis en (levens)ervaring die ik nu heb zou ik ook kunnen afvallen zonder maagverkleining maar zonder dit hele traject zou ik niet zijn wie ik nu ben en al die kennis en ervaring dus ook niet hebben. Als ik iets zou mogen over doen dan zou dat mijn puberteit zijn, dan zou ik al deze informatie meenemen en zorgen dat ik nooit zo dik zou worden.”

    Bedankt voor het meedoen Shirley, ik volg je nu al een tijdje en vind de metamorfose die je hebt ondergaan, heel indrukwekkend. Jammer dat het eten je zoveel moeite kost. Maar je komt er vast wel! 

  • De maagverkleining van Marlous

    In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook geest. Marlous werd geopereerd en pakte daarna haar nieuwe leven op. Met resultaat!

    Even voorstellen

    “Ik ben Marlous, ik ben 30 jaar oud en moeder van twee Kids. Een jongen Milan van vier jaar oud, en een meisje Noa van 10 weekjes oud. Ik ben huismoeder en woon samen met mijn vriend en kids in hendrik-ido-ambacht.”

    Ik was bang dat mijn vriend liever een mooie slanke vriendin wilde

    “Overgewicht speelde een hele grote rol in mijn leven. Ik had eigenlijk altijd al last van overgewicht, maar pas na de bevalling van de eerste werd het heel erg. Ik kreeg een andere mentaliteit, een soort van ‘ik heb een man en een kind, dus waarom zou ik slank moeten zijn?!’ ik had er zelfs een beetje vrede mee, of eigenlijk mezelf er bij neergelegd dat ik bijna de 130 kilo aantikte. Maar diep van binnen was ik dood en dood ongelukkig. Ik raakte mezelf totaal kwijt in mijn overgewicht, en werd iemand die ik niet wilde zijn.

    Ik werd een jaloers en verzuurd type, en in mijn relatie speelde het ook een grote rol. Ik was bang dat mijn vriend me niet aantrekkelijk zou vinden, en liever een mooie slanke vriendin wilde. Of dat hij altijd naar slanke vrouwen keek. Elke dunne vrouw was in mijn ogen concurrentie, want zij waren slank, en ik niet.

    Een dagje uit met ons gezin was een ramp, overal slanke meiden, ik hield mijn vriend goed in de gaten of hij naar ze keek of niet, dacht ik dat hij naar ze keek, was heel onze dag verpest. En wat denk je van een terasje pakken, ik ging echt niet zo te koop zitten hoor, waar iedereen me kon zien. En dan die vreselijke blikken als je iets at, je ziet ze elkaar aantikken en achterom kijken, soms lachen, soms een zucht van ‘ kind wat doe je jezelf aan’ en soms werd je zelfs uitgescholden of werd er keihard gezegd dat ik wat minder moest eten of dik en lelijk was.

    Er werd naar me geknord, of mijn postuur wekte agressie op bij mensen. De naam ‘bolle’ of ‘vetzak’ werden meer genoemd dan mijn eigen naam. Ik werd een kluizenaar, ging alleen naar buiten voor de boodschappen (en snoep, chocolade etc) en toen snel weer naar binnen, veilig met mijn eten.”

    Een verwijzing naar het ziekenhuis

    “Op een gegeven moment was ik het zat. Niemand zag wie ik echt was, of wie ik wilde zijn. Ze zagen alleen maar die ‘dikke’ maar wie ik van binnen was, zagen ze niet. Dus ik besloot naar de huisarts te stappen, mijn verhaal te doen en een verwijzing naar het ziekenhuis voor het maagverkleining traject. Ik kreeg een doorverwijzing, en buiten belde ik gelijk het Maasstad ziekenhuis voor een afspraak, want ik wist het echt zeker, ik wil dit. Ik wil niet meer het overgewicht zijn, maar gewoon Marlous. Ik ben 07-07-2015 geopereerd in het Maasstad ziekenhuis. Na een jaar in een traject gezeten te hebben inclusief op de wachtlijst staan.”

    De operatie was de start van het nieuwe leven

    “De operatie is me goed bevallen, ik vond het doodeng toen ik afscheid van mijn vriend, moeder en zoontje moest nemen toen ik de OK ingereden werd, maar de pijn en de operatie is me echt meegevallen. Nadat je ontwaakt op de uitslaapkamer is het nieuwe leven echt begonnen, ik vond het zo spannend! Want hoe zou mijn lichaam reageren op deze heftige operatie, en zou ik überhaupt nog wat kunnen eten? Of genieten van eten?

    Ik mocht eigenlijk al vrij snel naar huis, toen heb ik gelijk mijn leven weer op gepakt. Ik heb nooit mijn eten gepureerd of afgewogen, en de eerste dagen at ik gewoon melkliga, en merkte al snel dat eten voor mij geen enkele probleem gaf, ik at gewoon als een normaal en slank mens.”

    De resultaten

    “Ik ben in totaal 61 kilo afgevallen. Ik woog 129 en toen 68 kilo. Helaas nu 72 door een zwangerschap. Maar ik ben heel erg tevreden, en voel me een gelukkig en gezegend mens. Die operatie was de beste keus ooit. Ik hoop de 65 kilo te kunnen halen, dan voel ik me het beste.”

    Overtollige huid

    “Ik heb niet overdreven veel overtollig vel, maar wel vel en geen mooie platte buik of het lichaam van iemand van 72 kilo. Dat is natuurlijk logisch en het ‘litteken’ van mijn lichaam van toen ik nog dik was, of de schade die het dik zijn achtergelaten heeft.

    Ik heb geen mooie strakke benen, en ook geen mooie platte buik. Het blubbert en flubbert. Maar toch vind ik mezelf mooier dan toen ik zo zwaar was. Maar daardoor loop ik niet in een bikini op het strand of bij het zwembad, maar met een zwemjurkje.

    Ik ben bij een plastische chirurg geweest, die heeft het allemaal mooi uitgetekend hoe de operatie mijn benen en buik ohja en armen want ook die flubberen ontzettend mooi strak zou gaan maken, want dat wilde ik wel echt, maar helaas kreeg ik een afwijzing bij de zorgverzekering. Probeer het over een jaar nog een keer. Toch zou ik het zo over doen. Ik heb er geen seconde spijt van gehad.”

    Bedankt voor het meedoen Marlous! Wat ben je enorm veranderd!

  • Als het even minder gaat… – Traject naar een maagverkleining

    Van te voren had ik best verwacht dat ik soms met tegenslagen te kampen zou hebben in het hele maagverkleining traject. Maar dat sommige klappen zo hard aan komen, had ik dan weer niet verwacht. Of nou ja, ik kom er duidelijk niet echt een voorstelling van maken. Sommige dingen die bij dit traject komen kijken vind ik moeilijk. Erg moeilijk zelfs. Op de weegschaal gaan staan waar andere mensen bij zijn bijvoorbeeld. Dat vind ik misschien wel het meest confronterende wat er bestaat. Helemaal als de cijfers nogal tegenvallen…

    Emotie eten?

    Het afgelopen jaar is het regelmatig bij me gecheckt en gevraagd of ik wel eens last heb van emotie eten. Maar dat is gelukkig niet het geval. Anders zou er psychisch nog een heel traject vast kunnen zitten aan het maagverkleining verhaal. Maar als ik druk bezig ben met het veranderen van mijn leefstijl en het zit even tegen, dan raak ik wel heel snel mijn motivatie kwijt. Wat betekent dat ik in plaats van een goed belegde boterham te eten, liever naar de winkel ga om een croissantje te kopen. Erg slecht, dat weet ik. De afgelopen maanden hebben in het teken staan van het ombuigen van zulke gedachtes. En ik ben echt op de goede weg. Er zijn al een aantal slechte (eet)gewoontes waar ik helemaal vanaf ben en daardoor ben ik stuk gezonder gaan leven.

    De weegschaal op

    Helaas kwam ik er zelf ook al wel achter dat al die veranderingen in mijn leefstijl, niets lieten zien op de weegschaal. Sterker nog, in plaats van afgevallen te zijn, was ik aangekomen. Afvallen is trouwens niet het doel van dit traject bij de diëtiste. Het doel is om mijn leven zo aan te passen, dat het na de operatie makkelijker zal zijn. Maar het is wel belangrijk om aan het eind van het traject niet zwaarder te zijn, dan op de eerste dag van het traject. Ik begon ‘m dus al een beetje te knijpen en begreep er niets van. Door het warme weer hou ik vocht vast. Veel vocht. Mijn benen zijn opgeblazen en ook in mijn gezicht is het goed te zien. Maar dat gaat niet om een aantal kilo verwacht ik. De diëtiste vond tijdens ons laatste gesprek dat ik toch wel weer een keer de weegschaal op moest en was verbaast. En uitte dat, helaas, op een hele nare manier. Ik kreeg overal de schuld van en bovendien zou ik vast liegen over de dingen die ik gedaan had. BAM! Dat was echt een enorme klap in mijn gezicht. Ik vind het al verschrikkelijk moeilijk om de getallen op een weegschaal te moeten laten zien aan iemand, maar als er dan ook nog eens zo’n reactie op komt, terwijl ik wel degelijk enorm mijn best doe, dan komt dat wel even binnen.

    Positieve draai

    Bij de diëtiste hield ik me groot. Dat komt mede doordat mijn kinderen erbij waren en ik geen idee had of ik boos zou worden als ik het zou uiten. Samen met de kinderen stapte ik de auto in en ik reed direct naar huis. Eigenlijk had ik nog boodschappen nodig, maar ik besloot vooral niet bij de supermarkt te stoppen. Eenmaal thuis heb ik mijn hart gelucht bij een vriendin en Joost heeft een heel scheldkanon te horen gekregen. Niet naar hem gericht, maar als ik boos ben dan laat ik alle woorden die in me op komen er gewoon even uit komen. Hij kent me, weet dat en begreep het in dit geval gelukkig ook. En hij zei exact wat ik nodig had. Hij zag immers toch hoe ik mijn best deed. Hij weet toch hoeveel gezonder we zijn gaan eten. Hij ziet toch dat er geen lege frisdrank flessen meer in huis zijn en bovendien ziet hij toch dat ik worstel met het feit dat het op de weegschaal niet te zien is dat ik gezonder ben gaan leven. In plaats van in de kast te zoeken naar iets makkelijks, omdat ik toch geen zin had om een appeltje te snijden, maakte ik fruit klaar voor de jongens en sneed er gelijk een appel voor mezelf bij. Ik greep niet naar iets makkelijks, ik deed moeite voor mijn eten. Dat is voor een ander heel vanzelfsprekend. Maar dat is het voor mij niet op zo’n moment. Ik was trots op mezelf. Trots dat ik niet naar de verkeerde dingen had gegrepen. En trots op mezelf dat ik niet gelijk de handdoek in de ring gooide.

    Gemotiveerd

    De afgelopen maanden ben ik hard aan het werk om de knop volledig om te zetten. Hij is al voorbij de helft en heeft nog maar een klein zetje nodig om volledig om te gaan. Maar ik ben enorm gemotiveerd. Daarbij staat er nogal wat op het spel als ik het nu verkeerd aan pak. Want als ik mijn best niet doe, kan ik die operatie waarschijnlijk wel op mijn buik schrijven. Op een dag met een gesprek als ik die ochtend gehad had, zou ik normaal gesproken verkeerde dingen eten, maar bovenal achter de laptop gaan zitten, de jongens verzorgen waar nodig en verder vooral in mijn eigen wereldje kruipen. Nu niet. Ik besloot toen Maik ging slapen de ramen te zemen. Midden op de dag, terwijl er andere mensen over de gallerij liepen. Ik kookte een lekkere (en gezonde!) maaltijd die met veel smaak door het hele gezin werd opgegeten. Ik ruimde de woonkamer zo goed op dat er weer een vuilniszak vol met troep het huis uit kon. En na het eten zijn we met het hele gezin nog drie kwartier gaan wandelen.

    En toch…

    Maar toch blijft het knagen. Ik vind het vreselijk dat de weegschaal niet wat positievere getallen laat zien. Ik vind het vreselijk dat ik steeds meer begin te walgen van mezelf. Ik vind het zo knap dat er dikke vrouwen zijn die van zichzelf houden en zichzelf mooi vinden. Ik vind het absoluut niet fijn om in de spiegel te kijken. Ik verstop mezelf het liefste, maar ik moet wel naar buiten met de kinderen. Luuk moet naar de peuterspeelzaal. De hond moet uitgelaten worden, de boodschappen gedaan worden. Ik denk de blikken van de caissière te zien als er wat ongezondere producten over de kassa heen gaan, ik voel mezelf ongemakkelijk in mijn kleding en heb weinig energie en / of zin om moeite voor mezelf te doen. Op sommige momenten heb ik er iets minder last van, maar het wordt naarmate de maanden vorderen alleen maar erger. Het traject duurt lang en ik ben dolblij als ik straks weet wat me wanneer te wachten staat.

    Ik moet doorgaan, ik moet die laatste paar kilo’s eraf krijgen voor het half jaar bij de diëtiste voorbij is, ik moet doorgaan met het leven van een gezonde leefstijl. Ik ben al zo goed op weg en het zou zonde zijn om het op te geven, dus ik ga door. Zij het met een wat sombere blik, het is niet anders. Ik kan mezelf niet mooier maken dan ik ben, het is wat het is en het is aan mij om ermee om te leren gaan. Maar een lichaam als dit, kan ik nu eenmaal niet accepteren. Ik maak niet voor niets de beslissing te kiezen voor een maagverkleining. Dus laat ik met grote regelmaat de tranen de vrije loop, om vervolgens met mijn kin omhoog weer die verrekte strijd aan te gaan.

    Edit: Overigens kwamen we er tijdens het laatste gesprek, na het bekijken van mijn eetdagboek van de afgelopen 4 weken, achter dat het écht niet aan mijn eetpatroon kan liggen. Dus is er besloten uitgebreid bloedonderzoek te doen en te zien of er misschien iets aan de hand is met mijn suikers of schildklier. De diëtiste gaf dit zelf aan en stak behoorlijk wat pluimen in mijn (dikke) reet omdat mijn eet en leefpatroon zo onwijs veranderd is de laatste maanden. To be continued dus…. 

    Afbeelding bovenaan komt van Shutterstock.

    Ik schrijf over het hele avontuur van mijn maagverkleining. Vanaf de wens voor een operatie tot alles wat er daarna gebeurt. Je kunt het hele verhaal volgen door de volgende blogs te lezen;

    Ik wil een maagverkleining – #1
    Mijn intake voor een maagverkleining – #2
    Maagverkleining – Hoe reageert mijn omgeving? – #3
    Maagverkleining – De apneutest – #4
    Maagverkleining – De uitslag van de apneutest – #5
    Maagverkleining – De uitslag van de intake, krijg ik de maagverkleining? – #6
    Maagverkleining – Naar de dietiste – #7
    Maagverkleining – Ik heb nu rust – #8

    ]]>

  • Joost: Mijn vrouw wil een maagverkleining

    -Ik ga een “gestrik baipess” doen.

    -Een wat?

    -Een maagverkleining.

    -Oh.

    Laat ik me eerst voorstellen. Ik ben Joost de partner van Joyce en de papa van Luuk en Maik. Ik ga vertellen hoe het traject van de Gastric Bypass op mij overkomt. Dit zal ik in een aantal stukjes schrijven, waarvan dit de eerste is. Ik sta helemaal achter de keuze van Joyce om dit traject te volgen. Al stond ik er in het begin vrij sceptisch tegenover.

    Wat is een Gastric Bypass

    Een gastric bypass of maagomleiding is een operatie waarbij de maag wordt verkleind en het spijsverteringskanaal wordt omgelegd. Letterlijk betekent de term omzeilen van de maag. Met deze ingreep kunnen ernstige vormen van overgewicht behandeld worden, vooral de zogeheten morbide obesitas.

    Aldus Wikipedia. Klinkt simpel, je maaginhoud van een pak melk verkleinen tot de inhoud van een avocado. Het is een manier om op bijna extreme wijze af te vallen. Het is alleen wel onomkeerbaar. Deze ingreep is eenmalig en niet iedereen komt er voor in aanmerking.

    Risico’s

    – Zitten er risico’s aan?

    -Risico’s? Nou, slechts 1 op de 1.000 ingrepen gaat mis. Het gaat heel vaak goed.

    -Hoe mis?

    -Nou ja, mis als in dood.

    Fijn, klinkt nog niet echt positief. Maar goed, de argumenten van haar kant waren dermate goed onderbouwd, dat Joyce in ieder geval bewust is wat er gaat gebeuren. En ik merk aan alles dat ze er al heel lang over nagedacht heelt. Ze weet hoe haar traject voor de ingreep eruit gaat zien en vooral hoe haar leven er ná de ingreep eruit gaat zien.

    Doel

    -Enne, wordt het vergoed door de zorgverzekering?

    -Ja

    -Alles?

    -Nee, maar wel een groot deel.

    Het doel van Joyce is om na de operatie een gezond leven te leiden, waarin ze veel meer met de jongens kan doen dan dat ze nu doet. Een veel actiever leven. De operatie verlengt haar levensverwachting en het zorgt voor vernieuwde energie in haar leven, waarin ze meer kan ondernemen dan wat ze nu doet. Een slanker lijf zorgt volgens haar voor meer zelfvertrouwen. Deze argumenten kan ik niet weerleggen. Ik vind het dapper dat ze het risico durft te nemen om deze ingrijpende operatie te ondergaan.

    Wat als het mis gaat

    Maar soms spookt het wel eens door mijn hoofd. “Stel dat het mis gaat….”

    Ik wil er niet aan denken wat er zou gebeuren als het misgaat… en dan realiseer ik me dat we in Nederland leven en dat we een van de beste gezondheidszorg ter wereld hebben.

    Dit kan niet fout gaan. Ik denk dat dit een mooie stap is naar een langer leven. En dat stelt me gerust.

    ]]>

  • Maagverkleining: Naar de dietiste

    Wat een waanzinnige reacties heb ik gekregen na het nieuws dat ik (deels) groen licht heb gekregen voor de maagverkleining. Toen ik hier in februari besloot over te gaan schrijven, had ik verwacht ook negatieve reacties te krijgen. Maar vooralsnog slikken de meeste mensen hun vervelende reacties gelukkig in en krijg ik vooral positieve en soms kritische reacties. Voor het officiële traject voor de maagverkleining plaats zal vinden, moet ik 6 maanden naar de diëtiste. Ik krijg vaak de vraag hoeveel ik nu dan af moet vallen. Ik ga je er alles over vertellen.

    Niet afvallen

    Wanneer je aan een diëtiste denkt of aan een dieet, denk je automatisch aan afvallen. Maar om af te vallen heb ik al van alles en nog wat geprobeerd. Het is juist daarom dat ik het traject voor de maagverkleining ben gestart. Om voor een maagverkleining in aanmerking te komen moet je o.a. 6 maanden naar de diëtist geweest zijn. Ik wist dat dit een van de voorwaarden was en besloot om alles tegelijkertijd op te zetten. En de diëtiste en het traject. Ik ben nu namelijk in beeld bij de obesitas kliniek en kan ook met hen al dingen bespreken. Daar heb ik ook te horen gekregen wat ze verwachten van de diëtiste. Het gaat namelijk niet om afvallen, die afspraken. We focussen ons volledig op het aanpassen van mijn leefstijl, zodat ik hier na de operatie veel profijt van zal hebben.

    In eerste instantie baalde ik wel hoor. 6 maanden naar de diëtiste is lang en mijn ervaring met diëtistes is gewoon niet zo goed. Zij focussen zich vrijwel altijd vooral op de schijf van 5 en de voorschriften van het voedingscentrum en ik ben van mening dat dit niet altijd het juiste is. Althans, het heeft voor mij niet altijd gewerkt. Sceptisch was ik dus wel, maar dat bleek niet terecht.

    Leefstijl aanpassen

    Tijdens de intake bij de obesitas kliniek kreeg ik al handvaten en tips om bepaalde dingen aan te passen in mijn leven. Zo eet ik op de dag vrijwel altijd even gauw mijn boterhammen op achter de laptop, waardoor ik vaak niet eens echt in de gaten heb wat en hoeveel ik eet. Het zijn niet eens perse verkeerde dingen die ik eet, maar ik focus me niet genoeg op het eten, waardoor ik vaak nog honger/trek heb. Dit soort dingen moest ik dus duidelijk aanpassen en dat besprak ik met die diëtiste.

    We maakten een plan de campagne, besloten met elkaar om de komende 6 maanden stapje voor stapje kleine dingen aan te passen, die uiteindelijk heel groots zouden kunnen zijn. Na de eerste afspraak spraken we af, dat ik in elk geval 1 maaltijd per dag met Luuk aan de eettafel ga zitten. Zonder schermen, gewoon gezellig kletsen en rustig eten. En dat ging goed. Luuk vond het gezellig en ik natuurlijk ook. Op sommige momenten viel het niet altijd mee, omdat ik net een belangrijk mailtje verwacht, ontving of nog even een artikel af moest schrijven. Maar op die momenten moet ik gewoon streng tegen mezelf zijn. De meeste dingen kunnen echt wel even 10 minuten wachten.

    Stoppen met cola

    Bij de tweede afspraak bespraken we mijn cola verslaving. 2 jaar geleden ben ik er vanaf gekomen, maar door de extreme zwangerschapsmisselijkheid tijdens de zwangerschap van Maik, ben ik het toch weer gaan drinken om de dagen beter door te komen. De cola flessen waren niet aan te slepen en daar moest ik echt vanaf. Ik ben niet meer van plan om zwanger te worden en daarnaast is het na een maagverkleining niet handig om nog koolzuur te drinken, dus ik moet er vanaf. Twee jaar geleden werd ik er echt ziek van, dus ik zag er enorm tegenop om nu weer te stoppen.

    Ziek ben ik geweest. De eerste avond ben ik om kwart over 7 in slaap gevallen tot de volgende ochtend. Ik had zo’n hoofdpijn, was aan de race en voelde me heel slap. Dat gevoel bleef ruim een week. ’s Avonds kon ik me niet meer op mijn werk concentreren. Zo moe was ik. Het besef dat cola maar troep is kwam extra hard binnen. En dan dronk ik nog cola light ook, dus het was niet eens het afkicken van de suikers. Inmiddels ben ik er alweer 7 weken vanaf en ik mis het ook niet meer. Buiten de deur drink ik het ook nergens meer. Water is het nieuwe cola. Oke en soms speel ik nog even vals met wat spa rood, voor de bubbels. Maar dat ga ik na de zomer zeker afbouwen tot ik alleen nog maar water en thee drink.

    Ontdekken wat ik lekker vind

    Bij de laatste afspraak maakten we een plan om te gaan ontdekken wat ik lekker vind. Ik ben echt een broodeter, maar zou ook graag eens wat anders eten. Brood pak ik omdat het zo snel en makkelijk te pakken is, maar er zijn natuurlijk genoeg andere lekkere dingen. Deze maand eet ik dus wat vaker een salade, een wrap die flink belegd is met rauwkost of yoghurt met fruit of muesli. Dat zijn voor andere mensen misschien doodnormale maaltijden, maar voor mij niet. Ik weet dat het goed is om af te wisselen, maar ik doe het gewoon niet.

    Aan het avondeten hoeft er maar weinig te veranderen, behalve dan de hoeveelheden. We eten afwisselend, koken zonder pakjes en zakjes, eten gezonde maaltijden en eten altijd aan tafel. Maar aan de snacks in de avond moet weer wel het een en ander veranderen. Wat dat betreft moet ik gewoon gaan uitproberen wat ik lekker vind en wat ervoor zorgt dat ik geen honger meer krijg halverwege de avond.

    Langzaam aan suikervrij

    Suiker kan slecht vallen na de maagoperatie en daarom gaan we langzaam aan verder met zoveel mogelijk suikervrij te eten. Ook dit doen we stapje voor stapje. Maar de bedoeling is wel om voor de operatie grotendeels suikervrij te leven, zodat ik niet na de operatie ook nog moet afkicken van de suikers. Dan voel ik me waarschijnlijk al slap genoeg. En tot slot gaan we ook het niet meer tegelijkertijd eten en drinken invoeren. Want dat kan en mag na de operatie niet meer. Een half uur voor en een half uur na de maaltijd mag ik dan niet meer drinken, dus ook dat gaan we voor de operatie maar invoeren zodat het niet teveel moeite meer kost na de operatie.

    Waar ik op voorhand baalde van de 6 maanden naar de diëtiste te moeten gaan, zie ik er nu vooral de voordelen van in. Ik leer al heel veel om na de operatie te kunnen voortzetten en be dus nu al bezig met het veranderen van mijn leefstijl. Ik ben ervan overtuigd dat het me gaat helpen de operatie succesvol te laten zijn en dat het ervoor zorgt dat ik minder snel in oude gewoontes terug zal vallen. Het is het wachten dus waard. Maar ik ben maar wat blij dat ik al op de helft van die 6 maanden ben.

    Om af te vallen ga ik dus niet naar de diëtiste. Het is mooi meegenomen als ik alvast wat kilo’s kwijtraak, maar dit is niet verplicht. En mocht het wel zo zijn, staat het een operatie (tenzij ik ineens 20kg kwijtraak, maar dat gaat niet gebeuren) niet in de weg.

    Ik schrijf over het hele avontuur van mijn maagverkleining. Vanaf de wens voor een operatie tot alles wat er daarna gebeurt. Je kunt het hele verhaal volgen door de volgende blogs te lezen;

    Ik wil een maagverkleining – #1
    Mijn intake voor een maagverkleining – #2
    Maagverkleining – Hoe reageert mijn omgeving? – #3
    Maagverkleining – De apneutest #4
    Maagverkleining – De uitslag van de apneutest #5
    De uitslag van de intake, krijg ik de maagverkleining? #6

  • De uitslag van de intake, krijg ik de maagverkleining?

    Wekenlang heeft het me bezig gehouden. Ik zou immers binnen zes tot acht weken na de intake te horen krijgen of ik in aanmerking kom voor een maagverkleining. Mijn telefoon week niet van mijn zij en iedere dag dat de telefoon niet ging werd ik meer onzeker. Het voelt als een martelgang. Het is bijna onmenselijk om zo’n tijd te moeten wachten. En dan gaat zelfs in de achtste week na de intake de telefoon maar niet… 

    De eerste 4 weken

    Ik was zo stoer, de uren na de intake. Ik ga heus niet zitten wachten op dat telefoontje. Ik weet immers dat het 6 tot 8 weken gaat duren. Gemiddeld 7 weken zeiden ze, dus ik ga er vanuit dat ik in de zevende week iets hoor. Zo niet, dan is er ook geen man over boord. De eerste vier weken gingen dan ook redelijk ontspannen. Ja, ik dacht er wel eens aan. En nee ik was niet altijd meer heel zeker van mijn zaak. Maar dat hoort erbij denk ik.

    Week 5 en 6

    Vanaf dit moment begin ik ‘m toch een beetje te knijpen en ik hou mijn telefoon wat meer in de gaten. Het houdt me bezig en ik lees veel in een lotgenoten groep. Ik lees over mensen die net geopereerd zijn en zie wat voor impact de operatie op ze heeft. Ook lees ik over mensen die de intake net hebben ingepland en ik ben blij dat ik ze een beetje mee kan vertellen hoe dat in zijn werk gaat. Maar ik zie ook verontrustende berichten voorbij komen. De obesitas kliniek waar ik het traject begonnen ben, lijkt het zo druk te hebben dat ze niet op tijd kunnen bellen. Mensen wachten al langer dan 8 weken. Maar ik wuif het weg, dat gaat bij mij vast en zeker niet gebeuren. Toch begin ik al nerveuzer te worden en de onzekerheid gaat aan me knagen. Wat nou als ze me te jong vinden? Wat als ze me niet zwaar genoeg vinden? Cijfers liegen niet, maar toch.

    Week 7 en 8

    Waar ik ga, gaat mijn telefoon. Ik ga zelfs niet meer douchen tussen 8 en 5 omdat ik bang ben het telefoontje te missen. Ga ik naar de wc, gaat mijn telefoon mee. Ga ik de jongens een schone luier geven, neem ik mijn telefoon mee. Steeds meer lees ik over de ingreep, de impact en ik kijk uiteraard veel naar voor en na foto’s. De mensen die de vorige weken nog zo lang hebben moeten wachten, hebben nog steeds geen antwoord gehad en zij hebben te horen gekregen dat de internist die besluit of je wel of niet geopereerd gaat worden, gewoonweg geen tijd heeft de dossiers door te nemen. Ai, dat ik dus in de 8e week nog steeds niet gebeld ben, komt dus niet helemaal als een verrassing, maar het voelt wel heel erg naar.

    Russisch roulette

    Ook in de 9e week gaat mijn telefoon niet en de dagen lijken voorbij te kruipen. Mensen weten dat ik eigenlijk al antwoorden had moeten krijgen en stellen dus steeds meer vragen. Dag in dag uit houdt het me bezig. Ik check mijn telefoon. Zoek het nummer van de obesitas kliniek op en overweeg te bellen, maar dat hebben ze gezegd; bellen mag niet. Je krijgt het vanzelf te horen. Als ze nog niet gebeld hebben, weten zij het antwoord namelijk ook nog niet.

    Een internist in het aangrenzende ziekenhuis maakt namelijk de beslissing. Een internist die ik nog nooit ontmoet heb. Ik heb een pasfoto afgegeven, heb gesprekken gevoerd met andere mensen en aan de hand van hun verslagen gaat een volslagen vreemde bepalen of mijn leven drastisch veranderd gaat worden of niet. Het voelt als russisch roulette. Jij mag wel en jij mag niet. En dan is het maar net of je links of rechts staat. Zo gaat het natuurlijk niet, maar ik haal me van alles in mijn hoofd. Ik word onzeker en krijg steeds vaker het gevoel dat ze me gaan afwijzen. Ik ben dus ondertussen ook al mijn vervolgstappen aan het bedenken. Het ziekenhuis waar ik een second opinion wil laten doen is al uitgekozen en ik begin me in het traject te verdiepen die ze daar doorlopen.

    Tegelijkertijd voel ik me op sommige momenten ook heel zeker van mijn zaak. Ik heb een BMI van hoger dan 40, ik ben gemotiveerd, ja ik ben jong, maar juist daarom zouden ze mij moeten opereren. In mijn ogen kan ik slanker namelijk nog veel meer van mijn leven maken dan ik nu doe. En dat heb ik in mijn ogen best weten over te brengen tijdens de intake. En zo slingert mijn gevoel constant van hot naar her. Ik weet ook dat ik slaapapneu heb, maar heb de officiële uitslag en de vervolgstappen nog niet gehoord, dus ik ben erg moe. Moe van de spanning, moe van wat het in mijn hoofd doet, moe van het constant mijn telefoon in de gaten houden. Ondertussen is ook Maik opgenomen geweest, Luuk is om de haverklap ziek en ik word daardoor enorm geleefd.

    Week 10 gaat in

    Op maandag is het exact 10 weken geleden dat ik de intake gehad heb. In de lotgenoten groep lees ik dat de vrouwen die geen antwoord kregen, een week daarvoor eindelijk gebeld zijn na 14 weken. 14 weken! Daar ben ik nog lang niet. Dat is nog een maand. Ik knijp ‘m er behoorlijk van, maar kom inmiddels ook op een punt dat ik accepteer dat het telefoontje gewoon nog niet gaat komen. Vandaag ga ik naar het ziekenhuis voor een afspraak met de longarts en zij is verbaast dat ik nog niets gehoord heb. Ze kan er ook niets over vinden in het systeem. Ik doorloop de stappen met haar die nodig zijn en wat mijn gezondheid qua longen betreft zou het een operatie niet in de weg moeten staan. Sterker nog, ik heb een milde vorm van slaapapneu, waardoor ik zelfs met een BMI van 35 in aanmerking kom voor een operatie. Dat zou bij een second opinion dus alleen maar mooi meegenomen zijn. Ik laat het allemaal een beetje los en heb voor het eerst sinds tijden een vrij rustige nacht.

    En dan mis je een oproep

    Op dinsdagochtend breng ik Luuk zoals elke dinsdag naar de peuterspeelzaal en op de terugweg loop ik nog even door de supermarkt met Maik. Ik doe wat boodschappen en loop op mijn dooie gemakje terug naar huis. Ik heb maar weinig plannen deze ochtend. Het plan is om een beetje te werken en de keuken op te ruimen. Eenmaal thuis pak ik de boodschappen uit, ik leg Maik in zijn bed en ik leg mijn telefoon op tafel. “Gemiste oproep” staat er op het scherm. Mijn hart slaat over, het is een telefoonnummer die niet in mijn telefoon staat en het is een 030 nummer. De voicemail is ingesproken en snel luister ik het af. “Ik bel u in verband met de uitslag van de intake bij de obesitas kliniek”. NEE HE! Ik heb gewoon HET telefoontje gemist!

    Zo snel als ik kan bel ik terug en degene die ik aan de telefoon krijg, zegt op een zakelijke toon dat zij mij geen antwoorden mag geven en me doorverbind met de juiste persoon. Ai, dit klinkt wel heel serieus. Ze mag vast geen slecht nieuws gesprekken voeren denk ik nog. Als ik de juiste persoon aan de lijn heb zegt ze dat ze nog even mijn gegevens erbij moet zoeken. Ze weet namelijk niet meer precies wat er aan de hand was. Die 3 seconden duurde 2 minuten.

    De uitslag

    “Je weet zelf natuurlijk al dat je nog geen volledig groen licht kunt krijgen, omdat je nog een paar maanden naar de dietiste moet, maar als je dat hebt afgerond staat niets je in de weg om geopereerd te worden.”. Wacht. Wacht even. Je bedoelt… Je bedoelt dat ik geopereerd ga worden? “Ja dat bedoel ik inderdaad!”.

    Ik was uitzinnig van blijdschap. Ik stond te schreeuwen en te huilen in de keuken. Ik liep rondjes, danste wat in de rondte en liet de tranen de vrije loop. Ondertussen was ik erg blij dat Luuk op de peuterspeelzaal zat, want ik zou geen idee hebben hoe ik hem op dat moment duidelijk had moeten maken dat ik moest huilen van blijdschap. Want gehuild, dat heb ik. Ik heb gehuild als een baby, op een hele lelijke manier. Maar wat maakt het uit! In 1 klap ben ik vergeten hoe vreselijk de afgelopen weken waren. Het maakt allemaal niet meer uit.

    Mijn leven gaat veranderen. Het gaat gebeuren. Ik word geopereerd. Volgend jaar kerst ben ik slank.

    Ik schrijf over het hele avontuur van mijn maagverkleining. Vanaf de wens voor een operatie tot alles wat er daarna gebeurt. Je kunt het hele verhaal volgen door de volgende blogs te lezen;

    Ik wil een maagverkleining – #1
    Mijn intake voor een maagverkleining – #2
    Maagverkleining – Hoe reageert mijn omgeving? – #3
    Maagverkleining – De apneutest #4
    Maagverkleining – De uitslag van de apneutest #5

    ]]>

  • Griep en uitdroging bij (kleine) kinderen

    Afgelopen week kreeg mijn jongste dochter een griepje. Na één keer spugen en twee dagen koorts en diarree, dachten we dat het ergste voorbij was. ’s Nachts begon het spugen opnieuw en het hield niet op. Alles, maar dan ook alles kwam er meteen weer uit. Plasluiers bleven uit en ze werd minder goed aanspreekbaar. Uiteindelijk kwamen we op de spoedeisende hulp terecht.

    Na een nacht en een dag spugen, was haar lijfje op. De diarree en koorts van de dagen ervoor, hadden ook niet geholpen. We hadden al twee keer de huisarts bezocht die dag en waren tot twee keer toe naar huis gestuurd met een drankje. Het hielp allemaal niets. Het ging steeds sneller achteruit. Ons meisje sliep bijna alleen maar, was niet goed wakker te krijgen, praatte niet meer en reageerde traag. Na heel wat telefoontjes met de huisartsenpost mochten we eindelijk naar het ziekenhuis. Wat een opluchting!

    Achteraf had ik veel eerder op mijn strepen moeten gaan staan. Zeker toen een andere huisarts ons voor de tweede keer naar huis stuurde. Ik voelde gewoon aan mijn mamainstinct dat het niet goed ging. Als mama ken je je kindje toch het best!?

    Gelukkig ging het na een nacht ziekenhuis met ORS via een sonde een stuk beter. Het spugen stopte uiteindelijk. We mochten aan het eind van de volgende dag weer naar huis om thuis verder uit te zieken. Ik heb heel wat geleerd over griep en uitdroging bij kleine kinderen de laatste dagen. Die info deel ik graag met jullie!

    Uitdroging: Wat is het precies en hoe ontstaat het?

    Bij kindjes in de leeftijd van 3 maanden tot 2 jaar komt uitdroging het meest voor. Uitdroging is simpel gezegd een tekort aan vocht in het lichaam. Het ontstaat vaak door diarree, spugen en koorts. Doordat je kindje zich erg ziek voelt wil en kan het vaak ook minder of in erge gevallen helemaal niet meer drinken. Hierdoor gaat er meer vocht uit dan er binnen komt en dan raakt je kindje uitgedroogd. Het is heel belangrijk dat je de symptomen op tijd herkend. Bij wat oudere kinderen duurt het wel 2 tot 3 dagen, voor er sprake is van uitdroging. Bij kleine kindjes kan het echter al binnen 24 uur zover zijn. Neem uitdrogingssymptomen heel serieus. Ik wil jullie niet bang maken, maar als je ze negeert kan het leiden tot ernstige dingen als coma, een shock en beschadiging van organen zoals hersenen, nieren en de lever.

    Symptomen: Waar kun je uitdroging aan herkennen?

    Ik kende de meeste symptomen wel, maar toch vond ik het erg lastig inschatten wanneer je nou echt aan de bel moet trekken. Mijn onderbuik gevoel zei al heel snel dat het niet goed ging. Ik heb voor jullie onderscheid gemaakt in wat in mijn ogen de meest duidelijke signalen zijn en wat ik lastiger te beoordelen vond.

    Duidelijke symptomen

    • Niet of weinig plassen (een halve dag of langer): Dit was voor mij één van de eerste symptomen. Mijn dochtertje had waarschijnlijk rond 4uur ’s nachts haar laatste plasluier. Zelfs dat weet ik niet zeker, want het ging gepaard met een enorm vieze diarree luier. Ze bleef spugen en het plassen bleef uit.
    • Droge mond en droge lipjes: Je kon zien dat haar lipjes gedurende de dag droger werden. Ook wilde ze graag drinken, want ze had dorst, maar hoe weinig ik haar ook gaf, het kwam er allemaal meteen weer uit.
    • Koude armpjes en beentjes: Ons meisje had dit niet. Dat maakt het dan ook weer lastig als je de symptomen bekijkt. Je denkt dan, oh dat heeft ze nog niet, misschien valt het mee. Een of een paar symptomen zijn echter al voldoende. Je kindje hoef ze niet allemaal te vertonen en toch kan het uitgedroogd zijn.
    • Huilen zonder traantjes en kwijlen. Een kindje dat nog huilt met grote krokodillentranen of heel erg kwijlt is meestal niet uitgedroogd. Ons meisje raakte echter al snel wat suf en lusteloos. Ze praatte niet of nauwelijks en huilde ook niet meer. Daardoor vond ik het voor ons lastig te beoordelen. Het is echter wel een heel duidelijk signaal.

    Symptomen die wat lastiger te beoordelen zijn:

    • Sufheid, traag reageren, niet goed aanspreekbaar. Aan de ene kant lijken dit hele duidelijke symptomen. Als je kindje echter ziek is, zijn ze natuurlijk nooit helemaal fit. Bij ons was het ook zo dat ons meisje door al dat spugen de halve dag en nacht niet goed had geslapen. Toen ze rond de middag steeds in slaap viel en niet goed wakker te maken was, vond ik dat heel lastig. Reageert ze nou niet goed of is ze echt gewoon moe. Na een tijdje werd het wel duidelijk dat dit niet meer normaal was. Als ze haar oogjes open had, dan keek ze dwars door je heen. Ik had haar de hele dag door langzaam zwakker zien worden. Mijn man kwam thuis en zag meteen, dit is niet goed. Ik vind het nog steeds erg dat ik niet eerder aan de bel getrokken heb. Bij de huisarts leefde ze wel weer wat op, die dacht dat het wel mee viel. Ik had mijn onderbuik gevoel moeten volgen.
    • Snelle ademhaling. Wat is nou eigenlijk normaal? Ik vond dat lastig te beoordelen. Ademt ze nou sneller? Je gaat ook op alles letten als ze ziek zijn, dus tja ik vond dit lastig te beoordelen.
    • Versnelde hartslag. Dit is helemaal iets waar ik niet in thuis ben. Hoe moet je dit beoordelen? Dat laat ik liever over aan de arts.
    • Diepliggende ogen. Op de spoedeisende hulp in het ziekenhuis, zei de verpleegster meteen. Ja, uitdroging, dat is wel duidelijk. Je ziet het ook aan de diepliggende ogen. Ik vond dat nog moeilijk te zien. Ons meisje was zeker duidelijk afgevallen en zag er anders, bleek en dunnetjes uit. Maar dat van die diepliggende ogen? Het was mij niet zo opgevallen.
    • Huidplooi optillen. Door een huidplooi op te tillen, kun je ook zien of je kindje al dan niet uitgedroogd is. Je knijpt in een stukje huid/tilt een stukje huid op om te kijken of het snel “terug veert”. Bij de huisarts gaven ze aan dat de huid minder snel terug veerde dan normaal, maar dat het nog niet super ernstig was. Ook weer lastig om dit zelf te beoordelen. Wat is normaal? Als je kindje echt heel erg uitgedroogd is, dan kun je dat heel duidelijk zien, dan blijft de huidplooi staan. Wat er echter tussen dat stadium en normaal inzit?

    Wat kun je doen om uitdroging te voorkomen?

    Het allerbelangrijkste is drinken.

    Drinken

    Ik dacht dat water het beste was, maar de huisarts gaf aan dat je ze zelfs beter iets met suiker of zout kunt geven. Dit verliezen ze namelijk ook bij een flinke griep en daar worden ze alleen maar slapper van. Je kunt dan denken aan wat limonade, thee (met een beetje suiker of diksap of aan een beetje bouillon.

    ORS

    Wat je ook kunt doen is een middeltje tegen uitdroging bij de apotheek halen: ORS. ORS is een mengsel van zouten en druivensuikers, dat de vochtbalans herstelt. Het is te krijgen in poedervorm en in bruistabletten. Wij hebben dit ook geprobeerd. Het punt bij ons was, dat ons meisje de smaak ervan erg vies vond en het zo niet wou drinken. De ene huisarts gaf aan dat je het best met wat sap kunt mengen, zodat ze het wel binnenkrijgen. De andere huisarts gaf juist aan dat het beter was dit niet te doen. De suiker- en zoutbalans van ORS zou verstoord worden, als je er iets anders door mengt, waardoor het niet optimaal werkt. Toen we de tweede keer naar huis gingen, moest ik mijn dochtertje om de 5 minuten een heel klein beetje ORS geven met een lepeltje. Bij ons werd dit één grote knoeiboel. Uiteindelijk heb ik het met een spuitje geprobeerd en dat ging iets beter, maar zelfs een paar ml kwamen er direct weer uit. Het kan echter soms net wel voor een ommezwaai zorgen, dus zeker de moeite waard dit te proberen!

    IJs

    Een andere goede tip, die we in het ziekenhuis kregen was ijs. Huh? IJs Ja! IJs! Wil je kind niet goed drinken, geef het dan een waterijsje (dus geen Cornetto of Magnum). Op die manier krijgen ze steeds een klein beetje vocht binnen.

    Koorts

    Als je kindje koorts heeft, let er dan goed op dat het de warmte goed kwijt kan. Een lakentje en een fijne, losse katoenen pyjama is vaak al genoeg.

    Pijn

    Heb je de indruk dat je kindje niet meer goed wil drinken, doordat het erge (buik)pijn heeft? Dan kun je eventueel paracetamol geven. Als de pijn minder is, dan wil je kindje misschien ook weer beter drinken.

    Lees ook: Pseudokroep; wat is het en wat kun je eraan doen?

    Wanneer trek je aan de bel?

    Allereerst moet je dus op de bovenstaande symptomen letten. Zoals ik al aangaf, is het soms wel lastig om te beoordelen of je kindje echt aan het uitdrogen is. Voor mij waren het uitblijven van de plasluiers en uiteindelijk het traag en slecht reageren, de belangrijkste symptomen. Toch zei mijn onderbuikgevoel al vrij snel dat het niet goed was. Het allerbelangrijkste wat ik jullie daarom wil meegeven is: Vertrouw op je moederinstinct! Ga zeker niet zitten wachten tot je kindje echt uitgedroogd is!

  • Maagverkleining – De uitslag van de apneutest

    Weten dat je slaapapneu hebt, maar nog niet weten of dit een erge vorm is of niet, is niet fijn. Sinds ik de brief van het ziekenhuis kreeg na de slaaptest ben ik enorm moe. Het is net of mijn hoofd een seintje geeft aan mijn lichaam dat het nu toegestaan is om moe te zijn, omdat er een medische oorzaak voor is. Ik was dus maar wat blij toen het eindelijk 8 mei was en ik de uitslag van de longarts zou horen. 

    Een milde vorm

    De longarts schoof het niet onder stoelen of banken, ik heb inderdaad slaapapneu. Dat op zich is niet heel goed, maar het is wel goed dat ik maar een milde vorm heb. Ik heb gemiddeld namelijk ‘maar’ 14 ademstops per uur en dan met name als ik op mijn rug lig. Die 14 ademstops zijn op het randje, het is niet perse noodzakelijk om een CPAP te krijgen, maar omdat ik tijdens en na de operatie toch echt een tijdje op mijn rug zal slapen, zal ik rondom de operatie toch met een CPAP moeten slapen.

    Slapen met een slaapmasker

    De CPAP kreeg ik direct mee naar huis, want zo hoef ik niet steeds op en neer te rijden naar het ziekenhuis. Fijn zo’n meedenkende arts. Na een korte uitleg en instructie neem ik een tas vol met de CPAP mee naar huis en vanaf die nacht is het de bedoeling dat ik met het slaapmasker ga slapen. Dat voelde toch een beetje krom. Nog steeds had ik geen telefoontje gehad na de intake voor de maagverkleining en zonder operatie zou ik de CPAP niet perse nodig hebben. Tel daarbij op dat het absoluut niet prettig is om met zo’n ding op je gezicht in bed te liggen, dus echt gemotiveerd was ik niet. Toch gaf ik het een kans. Maar steeds weer zakt mijn mond open als ik in slaap val en dat is met een CPAP die alleen over mijn neus gaat, helemaal niet fijn. Ik kan namelijk niet meer ademhalen zodra ik door mijn mond adem. Het is net of mijn luchtpijp dichtgedrukt wordt. En dan zak je net lekker in slaap en word je op zijn brute manier wakker.

    Een nieuwe masker

    Gelukkig kan ik bellen en overleggen en wordt er op afstand meegekeken wat er zoal gebeurt als ik de CPAP op heb en zo werd er een ander masker opgestuurd. Een die over mijn hele gezicht komt. Een full face masker. Of dat werkt, moet ik nog even uitvogelen. Maar ik denk van wel. Als ik wakker op bed lig met de CPAP op mijn gezicht, dan voelt het namelijk best wel aangenaam. Normaal gesproken ben ik benauwd als ik op mijn rug lig en dat is met de CPAP niet zo. En dat is fijn!

    Kort gebruik van de CPAP

    Hoewel het de bedoeling is dat ik pas voor een mogelijke operatie goed ingesteld zal zijn, wil ik toch proberen of ik me er beter van ga voelen als ik nu al fulltime met het masker ga slapen. En als de tijd daar is, kan ik na de operatie altijd nog afscheid nemen van het apparaat. Als ik weer makkelijk op mijn zij of zelfs buik kan slapen. De longarts verwacht dat ik binnen 1 a 2 weken na de operatie de CPAP al niet meer nodig heb en het kan inleveren. Maar of dat zo is wachten we natuurlijk nog even af. Het is in elk geval fijn te weten dat ik niet voor de rest van mijn leven slaapapneu lijk te hebben. Maar dat het echt een probleem is door mijn overgewicht en dat zodra ik niet meer op mijn rug hoef te slapen, ik er vanaf ben. Wat dat betreft is het tijdens het slapen even een beperking, maar hopelijk een beperking die niet jarenlang gaat duren.

    Ik ben in elk geval weer een stapje verder in de richting van een maagverkleining.

    Ik schrijf over het hele avontuur van mijn maagverkleining. Vanaf de wens voor een operatie tot alles wat er daarna gebeurt. Je kunt het hele verhaal volgen door de volgende blogs te lezen;

    Ik wil een maagverkleining – #1
    Mijn intake voor een maagverkleining – #2
    Maagverkleining – Hoe reageert mijn omgeving? – #3
    Maagverkleining – De apneutest #4

  • Zo overleef je een warme dag

    Het was tropisch warm de afgelopen dagen en we zijn ook nog niet van de warme dagen af. Sterker nog, de zomer moet nog beginnen, hopelijk kunnen we dit jaar dus van nog meer warme zomerdagen genieten. Als je net als ik niet heel goed tegen de warmte kan, heb je wellicht tips nodig om de dagen door te komen. Met deze tips overleef je een warme dag heel makkelijk.

    Sta vroeg op

    ’s Morgens vroeg valt het nog wel mee met de warmte. En zo kun je toch de dingen doen die je moet doen. Boodschappen of het huishouden bijvoorbeeld. Tegen de tijd dat het warmer wordt ben je al klaar en kun je in de chillstand. Ook kun je op deze manier al vroeg op pad richting het strand of het zwembad. Dan is het nog niet druk en heb je waarschijnlijk nog een parkeerplekje, zonder dat je eerst 20 minuten moet lopen tot je op je handdoekje neer kunt ploffen.

    Drink voldoende water

    Het klinkt zo logisch he, maar toch weet ik dat, met mij, veel mensen moeite hebben voldoende te drinken. Ja, alcohol op een terrasje gaat er vaak goed in. Maar omdat je lichaam vocht nodig heeft, door het zweten, is het belangrijk voldoende water te drinken om je vochtbalans op peil te houden. Zet een kan met water, veel ijsblokjes en bijvoorbeeld wat fruit voor een smaakje, op tafel, zodat je het makkelijk kunt pakken. Dan drink je ongemerkt veel meer.

    Zet een zwembad in je tuin

    Het duurt even tot je zwembad gevuld is en water is natuurlijk niet gratis. Maar het is heerlijk om in je eigen tuin te vertoeven als het erg warm is. Al met een klein kinderzwembad, om bijvoorbeeld alleen je voeten maar even in te doen, kun je lekker afkoelen. Ook als je alleen maar een balkon hebt, kun je natuurlijk makkelijk een klein zwembadje kwijt om als voetenbadje te gebruiken, of om de kinderen lekker in te laten spelen. En als je geen zin hebt naar de winkels te gaan om op jacht te gaan naar een opblaasbaar zwembad, omdat ze overal al uitverkocht zijn, kun je ze ook laten thuisbezorgen. Door ze bijvoorbeeld bij Top-zwembadshop.nl te bestellen. Hoef je ook in de warmte niet met de doos te sjouwen.

    Wij bestelden een zwembad en omdat we er zelf geen plek voor hebben, hebben we het zwembad bij mijn moeder in de tuin op gezet. Daar mogen wij immers met de kinderen ook vaak vertoeven tijdens warme dagen. En dat hebben we dan ook al volop gedaan!

    Doe geen of weinig make-up op

    Ten eerste heeft het weinig zin om je gezicht vol met foundation te smeren, want het druipt er toch al heel snel vanaf en ten tweede kun je je gezicht beter insmeren met zonnebrandcrème, om een verbrand gezicht te voorkomen.

    Eet lichte maaltijden

    Herken je dat? Dat je eigenlijk helemaal niet zoveel eetlust hebt tijdens een warme dag. Lichte maaltijden eten is dan ook helemaal niet verkeerd. Omdat eten vrij veel energie kost is het beter om bijvoorbeeld een salade te eten. En dat is ook nog eens lekker fris.

    Wat doe jij om een warme dag te overleven? 

    ]]>

  • Verhoogde kans op een zwangerschap na spoeling van papaverzaadolie

    Vrouwen die moeilijk zwanger kunnen worden, hebben meer kans op een zwangerschap als ze hun eileiders laten spoelen met papaverzaadolie. Deze behandeling is minder zwaar en goedkoper dan ivf, volgens gynaecologen van het VUmc. Dat zeggen ze in het AD naar aanleiding van een onderzoek onder ruim 1.100 vrouwen die moeilijk zwanger kunnen worden.

    De helft van de deelneemsters kreeg via een katheter een middel op waterbasis toegediend en de andere helft een spoeling van papaverzaadolie. De spoeling was bedoeld om dode cellen en propjes in de eileiders op te ruimen.

    Binnen een half jaar was 40% van de groep die papaverzaadolie kreeg zwanger. Bij de andere groep lag dat percentage op 29 procent.

    Betere innesteling

    “Eindelijk bewijs”, reageert hoogleraar gynaecologie Ben Willem Mol, die meewerkte aan de studie. De moeder van Mol liet in 1960 zelf haar eileiders doorspoelen met papaverzaadolie omdat ze niet zwanger kon worden. Vlak erna raakte ze toch zwanger. “Het geeft wel te denken dat het 51 jaar moet duren voor je je eigen conceptie hebt bewezen.”

    De onderzoekers vermoeden dat de olie zorgt voor een betere innesteling van de eitjes in de baarmoeder. De behandeling is ook een stuk goedkoper dan ivf: zo’n € 150 in plaats van € 3000.

    Bron: AD.nl
    ]]>