mamakletst.nl

Category: opvoeding

  • GPS voor kinderen; een handige tool of overbodige bezorgdheid?

    Gastblog – Je kinderen uitrusten met een GPS tracker zodat je ze altijd en overal weet te vinden. De één vindt dit misschien een eng idee, terwijl de volgende moeder direct online gaat zoeken naar een geschikt exemplaar. Welke voordelen heeft het en welke nadelen? Met een GPS tracker kun je, meestal via een app op je telefoon, altijd de locatie van je kind bepalen. Aanbod is er ook genoeg. Sommige GPS trackers zijn heel basaal en geven alleen de plek door. Maar je hebt ook trackers waarmee je kunt bellen en via internet berichtjes kunt sturen. En wat te denken van de mogelijkheid om een zogenoemde “veilige zone” in te stellen. Gaat het kind te ver weg, dan gaat er gelijk een alarm af. 

    Meer controle

    GPS trackers kunnen in veel gevallen dus best handig zijn voor ouders. Ze bevorderen de controle die je hebt over je kind. Op die manier verminder je dus de kans dat ze in een onveilige situatie kunnen belandden. Bijvoorbeeld door op gevaarlijke plekken te komen. Daarnaast is het natuurlijk de nachtmerrie van iedere ouder dat je kind wordt opgepikt door een gevaarlijke engerd met heel verkeerde ideeën. Met de GPS tracker bij de hand staat de politie al bij zijn deur, nog voordat hij het door heeft. Tenminste, daar mag je van uit gaan.

    Minpunten GPS tracker kind

    Toch zijn er ook enkele minpunten in te brengen tegen een GPS tracker. Zo beperk je de privacy van je kind wel in grote mate. Totdat een kind achttien is mag je als ouder zonder zijn of haar toestemming je kind helemaal volhangen met GPS trackers, afluisterapparatuur en geheime verklikkers. De vraag is wel in hoeverre een kind dat in de pubertijd belandt daar nog blij van wordt. De kunst van het opvoeden is namelijk niet alleen om ze veilig te houden, maar ook om ze de kans te geven zelf te leren wat zij veilig achten en wat niet. Een geliefde manier om dat te leren is door af en toe eens de grens over te gaan om er achter te komen dat je sommige dingen beter niet doet. Daarnaast is vertrouwen opbouwen ook iets belangrijk. Je puberende kind een GPS tracker meegeven zal het vertrouwen waarschijnlijk niet bevorderen.

    Meer vrijheid

    Voor jonge kinderen tot pak hem beet een jaar of tien à twaalf, is een GPS tracker echter juist een ideaal ding om ze meer vrijheid te geven. Omdat je namelijk weet waar ze zijn, hoef je ze niet continue in de gaten te houden en kun je ze dus de ruimte geven om bijvoorbeeld ook eens op een plein verder te gaan voetballen. Daarnaast hoef je ook niet meer bang te zijn dat ze per ongeluk verdwalen. Vaak kun je met een druk op de knop op je GPS tracker al een melding sturen naar de telefoon van de ouder. Via de app gaat er dan een alarm af en kun je gelijk zien waar je jouw kind moet oppikken. Heb je een wat meer geavanceerde GPS tracker dan hoeft dat zelfs niet eens. Je belt dan gewoon op en vertelt het kind hoe het de weg terug kan vinden.

    Ideaal voor de drukke omgeving

    Daarnaast is een GPS tracker voor een kind ook ideaal voor omgevingen die erg druk zijn of onbekend. Denk bijvoorbeeld aan een winkelcentrum of aan een vakantiebestemming. Voor veel ouders zijn dit juist de plekken waar ze het minst graag met hun (drukke) kinderen naar toe gaan. Zeker met meer tegelijk is het eigenlijk ondoenlijk om ze allemaal tegelijk in het oog te houden en ook af en toe nog eens een blouse te passen. Met een GPS tracker kun je ze veel meer hun gang laten gaan. Zijn ze iets ouder, dan kun je ze bij wijze van spreken het hele winkelcentrum geven om doorheen te mogen lopen. Bij jongere kinderen heb je ze met een GPS tracker in ieder geval weer snel gevonden. Hoef je in ieder geval niet weer naar de ballenbak om Jantje op te halen.

    Meer ruimte voor je kind

    Het wel of niet gebruiken van een GPS tracker is dus eigenlijk volledig afhankelijk van het veiligheidsgevoel en de controle die je hebt als ouder. Plus natuurlijk het verantwoordelijkheidsgevoel van het kind. Sommige kinderen nemen nou eenmaal weinig risico`s en zijn niet heel avontuurlijk aangelegd. Een GPS tracker is vooral handig voor als een kind wel snel afgeleid is en spontaan vergeet waar het eigenlijk mee bezig was. In dat geval kun je jouw kind meer zichzelf laten zijn. Besluit hij om spontaan op ontdekkingstocht te gaan dan kun je hem wat meer tijd en ruimte geven. Goed voor zijn ontwikkeling en voor zijn verantwoordelijkheidsgevoel. Zo leert hij namelijk beter om zichzelf te redden zonder dat de veiligheid in gevaar komt.

    GPS tracker kopen

    Wanneer je een GPS tracker voor je kind wilt kopen, zul je al snel merken dat er veel aanbod is. Sommige GPS trackers kosten niet meer dan een paar tientjes, terwijl je voor anderen makkelijk een paar honderd euro neerlegt. Om te bepalen welke voor jou het beste is, zul je eerst goed moeten bepalen wat je wilt dat het apparaat kan. Alleen maar de locatie bepalen? Of moet je er ook mee kunnen bellen? Daarnaast wil je natuurlijk ook dat je kind de GPS tracker een beetje “cool” vindt en er het schoolplein mee opdurft. Sommige GPS trackers zien eruit als een smartwatch of als een normaal horloge. Je kunt er ook voor kiezen om een meer standaard doosjesachtig exemplaar in de rugzak te stoppen. Alleen loop je natuurlijk dan wel meer risico dat deze kwijt raakt of vergeten wordt.

    Tot slot

    Het kan slim zijn om een GPS tracker te kopen die je niet alleen voor je kind gebruikt, maar ook voor andere dingen. Zo bevatten veel GPS trackers meerdere functionaliteiten, zodat ze bijvoorbeeld ook als stappenteller kunnen dienen. Heel handig tijdens het hardlopen. Of wat te denken van een GPS tracker kat of hond? Met een GPS tracker kun je in ieder geval aan de ene kant controle houden en die aan de andere kant juist weer loslaten. Een veilig gevoel, zonder dat je kind zichtbaar onder controle te houden. ideaal voor vrijwel iedere ouder.

  • Wel of niet, lichaamsversiering bij je kinderen

    Van de week schreef ik een artikel over lichaamsversieringen. Ik heb namelijk een tatoeage. Daarnaast heb ik een blauwe maandag een tongpiercing gehad. Op de tatoeage ben ik niet bepaald trots. Het verhaal achter de tatoeage maakt wel dat hij bij me hoort, hij is verweven in mijn leven. Wat betreft de tongpiercing, ik was benieuwd naar de ervaring, maar het past niet bij me. En ik heb natuurlijk gaatjes in mijn oren, dat geldt denk ik voor bijna iedere vrouw.

    Maar hoe denk ik over lichaamsversiering bij mijn kinderen? Zou ik het goed vinden als ze thuis zouden komen met de mededeling: ‘Mam, ik wil graag een tatoeage!’? Mijn vader was daar heel duidelijk in, als ik thuis zou durven komen met een tatoeage dan zou hij hem ter plekke en met zijn blote handen verwijderen. Daar schuilde voor mij dan ook de uitdaging in. Knappe man als hem dat gelukt was. Ja, die arme man heeft heel wat moeten doorstaan met mij!

    Persoonlijk zou ik er geen problemen mee hebben wanneer mijn kinderen graag een tatoeage of piercing zouden willen hebben. Ik hoop wel dat ik de gelegenheid zou krijgen om er van tevoren met ze over te praten. Een piercing groeit op den duur wel weer dicht, die tatoeage is natuurlijk een heel ander verhaal. Aan de andere kant, als het hun eigen beslissing is en ze er blij mee zijn, moeten ze het natuurlijk helemaal zelf weten.

    Het zelf kunnen beslissen vind ik een heel belangrijk punt. Ik zou persoonlijk geen gaatjes in de oren van mijn dochter laten schieten, voordat ze er zelf om gevraagd heeft. Nu weet ik dat het in sommige culturen heel normaal is om dit wel te doen, maar dat geldt ook voor zoveel andere zaken waar ik me totaal niet in kan vinden. Als het moment daar is dat ze om gaatjes vraagt, dan staan we bij wijze van spreken de volgende dag al bij de juwelier. Geen dag eerder dus.

    Zelfs ik vind dit een verrassende conclusie. Ik had namelijk gedacht dat ik er net zo over dacht als mijn vader toentertijd deed. Nou ja, ik ben sowieso wel iets genuanceerder dan hij, maar toch. Ja, mijn kinderen mogen lichaamsversieringen. Ze moeten er alleen wel zelf over beginnen. En voor de tatoeages en/of piercings de wettelijke leeftijd hebben bereikt! Hoe denk jij hierover?

     

    Bron uitgelichte afbeelding: Pixabay

     

     

  • Samen slapen – Waarom wel!

    Door Lize – Ik (en mijn man ook) ben voor samen slapen met je kindje. Hier bedoel ik mee samen op een kamer slapen, maar ook samen in een bed slapen. Waarom ik voor samen slapen ben, lees je in deze blog.

    In Nederland zijn de meeste mensen en de meeste pedagogische instanties geen grote voorstanders van samen slapen met je kindje. Er wordt tegenwoordig wel geadviseerd om je baby tot minstens 6 maanden op de kamer van de ouders te laten slapen, maar vooral niet je baby bij je in bed te nemen. Gek eigenlijk, want in andere landen van de wereld vinden ze juist dat kinderen langer bij de ouders moeten slapen of het heel normaal dat kinderen bij de ouders in bed liggen. Mijn schoonzusje woont in Duitsland en daar slapen kinderen minstens tot 2 jaar op de kamer van hun ouders. De beste vriendin van mijn moeder is Indonesisch en zij zei altijd: jullie gekke Hollanders, wij sliepen met 7 kinderen bij mijn moeder in bed. En in Afrika worden kinderen heel lang door hun moeder de hele dag gedragen. Ik heb niet het gevoel dat deze kinderen allemaal heel vreemd zijn geworden.
    Als je kindje dan eenmaal naar zijn of haar eigen kamer verhuist moet het daar vooral blijven: in zijn of haar eigen bed. Tientallen boeken kan je erover kopen om je kind goed door te laten slapen in zijn of eigen bed. Een mening die ik tot op zekere hoogte deelde, tot dat ik zelf een kindje kreeg. Het afgelopen jaar is mijn mening over waar en hoe een kind moet slapen sterk veranderd en ik merk dat onze aanpak soms als slap, onpedagogisch en soft wordt gezien. En ook dat Huub met een jaar nog bij ons op de kamer sliep, was voor veel mensen iets geks. Ik zie het anders.

    Veiligheid en geborgenheid

    Huub is een makkelijk kind en 80% van de tijd super vrolijk. Hij eet over het algemeen goed en slapen gaat een groot gedeelte van de tijd ook prima. Rond een jaar sloeg het met het goede slapen een beetje om. Eerst werd Huub elke nacht rond 03:00 uur huilend en overstuur wakker. Na een aantal weken was dit al om 22:00 uur. We hebben heel wat avonden geprobeerd hem weer in slaap te krijgen door erbij te gaan liggen. Niet ideaal en het hielp ook niet altijd. Zodra we hem bij ons in bed namen of mee naar boven (wij hebben de slaapkamers beneden en de woonkamer en keuken boven) en op de bank legden, sliep hij meteen verder.
    Ik denk dat hij last had van verlatingsangst en veel droomde. Hij had veiligheid en geborgenheid nodig. Dit hebben wij hem gegeven door hem bij ons te nemen zodra hij overstuur raakte. Niet uren lang laten huilen of 20 keer terug om hem te troosten en zijn speen te geven. Nee, gewoon toegeven aan de situatie en lekker bij papa en mama.

    Wij hebben nu besloten dat we Huub ’s avonds in zijn eigen bed leggen (sinds kort op zijn eigen kamer), omdat wij geen zin hebben om elke avond om 20:00 uur naar bed te gaan en het zeker ook belangrijk vinden dat hij dit wel leert. Zodra hij overstuur wakker wordt kijken we heel even aan hoe lang het duurt of gaan 1 tot 2 keer terug voor zijn speen. Helpt dit niet dan nemen we hem bij ons in bed.
    Wij geloven erin dat dit voor Huub de beste methode is en in alle eerlijkheid werkt deze methode ook het beste voor ons. Wij geloven niet in uren laten huilen en dat willen en kunnen we ook niet.

    Eigenbelang

    Eerlijk gezegd is de methode die wij gebruiken naast dat we er oprecht in geloven ook een beetje eigenbelang.
    Ten eerste hebben wij geen zin in elke avond strijd en gedoe. Je mag mij soft noemen maar ik zie het anders: pick your battles. Ik ga geen strijd aan over slapen en eten, want naar mijn mening win je die niet. Dit zijn dingen waar kinderen de macht over kunnen nemen heb ik gemerkt uit ervaring als pedagogisch medewerker en nu ook als moeder. Je kan kinderen niet dwingen om te slapen of te eten.
    Ten tweede: ik wil slapen! Slapen is zo belangrijk. Het is goed voor je geest en voor je lichaam. Huub slaapt goed bij ons in bed en wij slapen ook goed. We hebben geen last van hem. We maken gemiddeld 6 tot 8 uur als we samen slapen en soms zelfs langer. Hierdoor zijn we een uitgerust gezin, die allemaal vrolijk en lekker door het leven gaan. Dit is heel belangrijk voor ons.

    Hoe lang gaan we samen slapen

    Geen idee. We hebben nu besloten dat we deze methode aanhouden zolang het werkt, maar zodra Huub ons beter begrijpt en we alles beter aan hem uit kunnen leggen willen we strenger gaan zijn met het in je eigen bed slapen. Sommige mensen zullen zeggen: “dan ben je al te laat”, Daar geloof ik niet zo in. Want waar komt anders de uitspraak “Je bent nooit te oud om iets te leren” vandaan?

    Begrijp me goed. Ik wil met deze blog niet zeggen dat ik je een ontaarde ouder vindt als je jou kindje wel snel op zijn of haar eigen kamer legt. Of liever je kind niet bij je in bed hebt liggen. Ik wil alleen een tegen geluid laten horen aan de standaarden die we hebben in Nederland.
    Ik loop vaak tegen onbegrip aan in de keuze die wij maken ten opzichte van het samen slapen. Dat maakt mij onzeker. Iedereen maakt zijn eigen keuzes hierin en doet dit omdat je denkt dat het de beste keuze is voor je kindje en voor jou. Dat doe ik ook.

    Hoe denken jullie over samen slapen? Geen denken aan of juist wel?

    ]]>

  • Kindermishandeling of niet? De koude douche…

    Je kind onder de koude douche zetten om af te koelen. Is dat kindermishandeling of niet? Ik las dit interessante artikel op Mamaliefde.nl en de reacties waren buitengewoon interessant te noemen. Mijn eerste ingeving: ja, dat is kindermishandeling! Of toch niet?

    Volgens de rijksoverheid valt elke mishandeling die voor een kind bedreigend of gewelddadig is onder kindermishandeling. Hieronder valt bijvoorbeeld ook verwaarlozing.

    Er wordt vaak onderscheid gemaakt tussen de volgende vormen van kindermishandeling:

    • Lichamelijke mishandeling: alle vormen van lichamelijk geweld.
    • Emotionele of geestelijke mishandeling: een volwassen persoon scheldt het kind regelmatig uit, doet afwijzend en vijandig tegen het kind of maakt het kind opzettelijk bang.
    • Lichamelijke verwaarlozing: het kind krijgt niet de zorg en verzorging die het nodig heeft.
    • Emotionele of geestelijke verwaarlozing: doorlopend tekort aan positieve aandacht voor het kind. Negeren van de behoefte van het kind aan liefde, warmte, geborgenheid. Hieronder valt ook de situatie waarbij een kind getuige is van geweld tussen ouders of verzorgers.
    • Seksueel misbruik: seksuele aanrakingen die een volwassene een kind opdringt.

    (Bron: rijksoverheid.nl)

    Goed, nu we kennis hebben genomen van bovenstaande kunnen we toch wel concluderen dat je kind onder de koude douche zetten valt onder kindermishandeling. Of je het nu leuk vindt of niet, als ouder maak je op dat moment immers enorm misbruik van je machtspositie. Of je je kind nu tien seconden of tien minuten onder die verrekte koude douche zet…Waarom niet lauw? Of gewoon warm? Dat ontspant tenminste nog…

    Nee, ik ben zelf ook echt geen heilig boontje. Mijn oudste zoon heeft een vorm van autisme met ADHD, verre van makkelijk dus. Maar er is toch geen haar op mijn hoofd die er ook ooit maar aan dacht om hem onder de koude douche te zetten. Wat leert hij daar in vredesnaam van? He-le-maal niks. Dus ging ik braaf naar de ouderbegeleiding wanneer ik het gedrag van Johan niet meer kon handelen. Heel simpel, het werd me aangeboden door de psychiater. Leuk? Zeer zeker niet, maar wel nodig zo af en toe!

    Zelf word ik dan ook enorm nieuwsgierig naar wat voor mensen er achter dat soort opmerkingen zitten. Vooral ook omdat ze er echt geen kwaad in lijken te zien. Het kind houd er immers niks aan over? Lichamelijk niet nee, en met een beetje geluk mentaal ook niet.

    Opmerkingen als ‘Mijn kind was zo boos, hij trapte alles in elkaar!’ of ‘Mijn kind was niet meer tot bedaren te krijgen!’ Onder de koude douche zetten is gewoon geen oplossing mensen, het is een uiting van onmacht van jou als ouder. Punt. Niks meer, maar zeker ook niet minder. Weet je niet meer hoe je met het gedrag van je kind om moet gaan? Vraag gewoon om hulp. Dat probeert je kind je namelijk te vertellen…

     

    Bron uitgelichte afbeelding: Pixabay

     

    ]]>

  • Maik slaapt op zijn eigen kamer

    We mogen niet klagen over Maik’s slaapgedrag. Al vanaf bijna 6 weken slaapt hij iedere nacht door. Ik dacht even dat het tijdelijk zou zijn, maar Maik is inmiddels 4 maanden oud en slaapt echt nog steeds door. Steeds vaker twijfelde ik erover of het dan nog wel zinvol was hem bij ons op de kamer te laten slapen. Hij sliep in de co-sleeper, dus echt last hadden we er niet van. Maar het is inmiddels toch zo ver. Maik slaapt op zijn eigen kamer. En dat bevalt goed! 

    Doorslapen

    Dat doorslapen gaat dus al een tijd goed. Zonder moeite trouwens. Het is niet dat we hem vol gingen proppen met zoveel mogelijk melk om de nachten langer te laten duren. Hij deed het helemaal uit zichzelf. We hielden rekening met veel gebroken nachten, zeker omdat we die met Luuk ook veel gehad hebben. Luuk dronk nog maanden midden in de nacht een flesje. En dat was vaak juist wel gezellig.

    Maik blijkt geen nachtdrinker te zijn. Toen hij vorige week een keer om 5 uur ’s morgens wakker werd en honger bleek te hebben, dronk hij een halve fles en viel toen weer in coma tot half 10 ’s morgens. Waardoor zijn tweede fles dus niet eens op een heel ander tijdstip plaatsvond dan anders.

    Wakker door geluiden

    De laatste 2 weken in de co-sleeper bij ons op de slaapkamer, werd Maik steeds wakker van Luuk. Luuk is een vroege vogel, al ruim 3 jaar, dus wij zijn er inmiddels wel aan gewend om 6 uur (of zelfs eerder…) wakker gemaakt te worden door Luuk. Maar Luuk is niet zo stil. Zijn kwebbel gaat open en die blijft open, erg gezellig. Maar Maik werd er helaas wel wakker van.

    En als Maik wakker gemaakt wordt, is hij niet heel vrolijk. Vaak zat ik dus met twee chagrijnige kinderen ’s morgens vroeg. De een boos omdat hij niet op zijn eigen volume mocht kletsen, de ander omdat hij wakker werd van alle geluiden in de slaapkamer. Dit kon zo niet langer…

    Naar zijn eigen kamer

    Anderhalve week geleden legden we Maik voor de eerste keer ’s avonds in zijn eigen kamer. En het maakte hem niet uit, hij ging gewoon slapen, net als anders. Ik had de babyfoon met camera op hem gericht en heb eerst een paar minuten naar hem liggen kijken. Ik had heus niet verwacht dat hij zou gaan gillen omdat hij ons zo miste, maar hij deed echt net of het heel normaal was allemaal.

    Ik moest er wel een beetje aan wennen. Maik maakt heerlijke slaapgeluidjes en het was nu wel heel erg stil in de slaapkamer. Gelukkig went dat snel. Maik slaapt in zijn eigen kamer of hij er altijd al geslapen heeft. En wij hebben onze slaapkamer weer terug. Een maandje eerder dan bij Luuk het geval was, maar goed, daarvoor moesten we ook veel vaker ons bed uit. Ik hoop alleen maar dat Maik zo’n goede slaper blijft, want daar kan ik wel aan wennen!

    Hoe oud was jouw kindje toen hij naar zijn eigen kamer ging?

    ]]>

  • Mijn peuter heeft geen speen meer!

    Om eerlijk te zijn had ik nooit gedacht dat dit moment al zo snel zou komen. Luuk was namelijk echt verslaafd aan zijn speen. En zoals het een echte peuter betaamt, kon hij mij helemaal om zijn vinger winden en veel vaker met zijn speen rondlopen dan de bedoeling was. Een tijdje geleden maakten we al de deal dat hij zijn speen alleen nog maar zou hebben tijdens het slapen. Maar Luuk trok zich ook graag terug op de bank als hij moe was en dan gaf ik hem vaak ook zijn speen. Toch is het gelukt, mijn peuter heeft geen speen meer!

    Waarom stoppen?

    Tja, waarom zouden we al stoppen met de speen? Luuk is nog geen drie jaar. En er zijn heel  veel kinderen die op die leeftijd (of zelfs ouder!) nog een speen hebben. Maar na een bezoekje aan de tandarts bleek dat Luuk’s tanden de vorm van zijn speen aanhouden. En wat blijkt? Als we zo snel mogelijk zouden stoppen met de speen, is de kans nog heel erg groot dat zijn gebit uit zichzelf weer netjes wordt, zonder beugel of andere ellende. Joost en ik hebben allebei beugels gehad en weten dat het geen pretje is. En dan hebben we het nog geen eens over de bijkomende kosten voor een beugelbekkie. Dat willen we dus, voor zover dat kan voorkomen voor Luuk.

    Hoe zijn we gestopt?

    Vorig jaar ontving ik het boek van de Lumies om te reviewen. Op dat moment vond ik Luuk nog te jong om definitief te stoppen met de speen, dus ik heb het bewaard voor een later moment. En dat moment was er afgelopen week. We hadden het met Luuk over hoe groot hij is en dat hij geen speen meer nodig heeft. En direct heb ik het boek erbij gepakt. We hebben het samen gelezen en aan het eind van het verhaal, heeft Luuk zijn speen in het doosje gestopt om aan de Lumiebaby te geven. Hij deed het zonder problemen. Daar was ik best een beetje verbaasd over. Omdat we op een flat wonen en het doosje dus niet in de tuin konden begraven (daarbij, wie gaat er met die vrieskou in een harde grond staan graven?!), heb ik het doosje samen met Luuk bij de voordeur gezet. Hier bleef hij bij zitten wachten. “Waar zijn de Lumies nou?” vroeg Luuk regelmatig. Dit hield hij een paar uur vol. Op een ongezien moment heb ik het doosje weggehaald en de keuken in gegooid. He wat jammer, de Lumies waren geweest zonder dat we het zagen, haha! Luuk was er toch een beetje van ontdaan.

    De eerste nachten

    Ik was best een beetje bang voor hoe de nachten zouden gaan. De eerste avond ging Luuk ruim 2,5 uur later slapen dan de bedoeling was. We hebben hem nadat hij niet in slaap kon komen (want hij probeerde te zuigen als hij in slaap viel en dat ging niet, dus werd hij weer wakker), nog maar even laten spelen in de hoop dat hij heel erg moe zou worden. Dat werkte. Maar zo wilden we het niet iedere dag gaan doen. We beloofden hem een cadeautje te geven als hij de hele nacht zonder speen zou slapen. Toen hij eenmaal sliep, bleef hij slapen tot de volgende ochtend. En had hij zijn cadeautje (een klein auto’tje) absoluut verdiend.

    Lees ook: Groeipijn bij peuters

    Een enkele keer vroeg Luuk nog om zijn speen, maar na korte uitleg dat hij nu groot is en geen speen meer nodig heeft, was het vaak alweer goed. Na de eerste nacht werd Luuk ziek en ik hield mijn hart vast om hoe hij nu in slaap zou vallen. Een zieke peuter is gewoon echt heel zielig. Maar hij ging slapen zonder problemen. En dat deed hij de derde nacht ook. En inmiddels tik ik deze blog terwijl hij voor de vierde nacht op rij zonder speen slaapt. Hij heeft er niet meer om gevraagd vandaag. Het is gelukt. Onze peuter is van zijn speen af en ik had niet verwacht dat dit zo gemakkelijk zou gaan.

    Ik ben stiekem wel blij dat Maik totaal geen fan is van speentjes en ik hoop dat hij niet (net als ik vroeger) zal gaan duimen, want dat is veel moeilijker om af te leren. We hopen maar dat Luuk’s gebit gauw weer terug gaat vormen en er geen blijvende schade door zijn speengebruik zal zijn. Wij zijn in elk geval apetrots op onze kleine grote knul, dat hij dit zo ontzettend goed gedaan heeft.

    Hoe heb jij de speen afgeleerd bij je kind?

    ]]>

  • Speen weg met de Lumies

    Luuk wordt bijna twee en loopt nog heel erg vaak met zijn speen in zijn mond. Het is een gewoonte geworden en hij vraagt zodra hij zijn speen kwijt is al gauw om zijn “peejn?”. Om heel eerlijk te zijn zie ik er best een beetje tegenop om van die speen af te komen. Toch is het belangrijk, ik ben veel te bang dat zijn tanden naar zijn speen gaan staan… Maar hoe komen we zo ver om Luuk afscheid te laten nemen van zijn speen? We gaan het proberen door middel van de Lumies. 

    Na het ontvangen van het boek ‘Lumies zoeken een speen’ weet ik dat dit ons redmiddel zal zijn. Bij het prentenboek wordt een zelf te vouwen doosje geleverd en een vel met twee muurstickers. Door de ontzettende leuke illustraties trekt het boek Luuk gelijk aan. Hij bleef erin bladeren. Wat de Lumies Lux en LouLou doen? Ze proberen een baby te troosten, met verschillende dingen, maar het werkt allemaal niet, tot ze opzoek gaan naar een speen en er één vinden. Maar er zijn nog meer huilende baby’s in Lumieland. En zo wordt er aan jouw kind gevraagd of hij zijn speen in het doosje wil stoppen, zodat deze onder de grond begraven kan worden en naar Lumieland kan gaan.

    speendoosje

    Uiteraard mag je je kindje belonen. Lux en LouLou geven namelijk als bedankje een cadeautje nadat ze de speen gekregen hebben. En je kunt je kind ook nog belonen door twee mooie muurstickers op te plakken. Die hebben een glow in the dark effect, want blije Lumies geven licht, waardoor je kindje zich ook ’s nachts kan herinneren waarom hij geen speen heeft.

    lumies-boek

    Het verhaal is kort en heel duidelijk. In zo min mogelijk woorden wordt er uitgelegd wat de bedoeling is. Luuk begreep het direct nadat ik het voorlas. Toen er werd gevraagd of hij zijn speen wil geven was hij slim. Hij pakte de speen van mijn gastkindje (een baby) en gaf die aan de huilende baby in het boek haha. Ik vond het creatief bedacht, maar het was natuurlijk niet helemaal de bedoeling.

    Je kunt er natuurlijk ook voor kiezen de speen écht aan een baby te geven. Ken je iemand die pas bevallen is en ga je om kraambezoek, dan zou je de speen daar kunnen “achterlaten”. Ik denk dat we met Luuk binnenkort actief met dit boek aan de slag gaan. Misschien pas ik het verhaaltje zo aan dat hij het vooral in het doosje stopt als hij zelf niet slaapt. En uiteindelijk het echte weggeven pas ga doen. Zo kan hij er stap voor stap aan wennen en heeft hij in elk geval op de dag die speen niet meer in zijn mond.

    Bestel het boek ‘Lumies zoeken een speen’ voor € 14,95.

    Hoe is jouw kind van de speen afgekomen? Zou zo’n prentenboek iets voor jou zijn? 

  • Goede nachtrust als ouders

    Wanneer je zwanger bent, weet je dat het binnenkort gedaan is met je nachtrust. Slapeloze nachten door voeding die je moet geven aan je baby, of je baby is een speen kwijt, wil even knuffelen of heeft een vieze luier. In het begin ben ik gaan slapen wanneer ik kon, om maar zoveel mogelijk uit te kunnen rusten. Ook voor manlief was het pittig die eerste periode. Maar goede nachtrust als ouders is zo fijn. Wij zijn het veel meer gaan waarderen als we een goede nacht kunnen slapen. 

    Om goed en uitgerust wakker te worden is het belangrijk om een goed bed en het liefst ook goed beddengoed te hebben. Ik mocht twee hoofdkussens uitkiezen om te reviewen. Een hoofdkussen kopen stond nog op ons to-do lijstje, dus daar waren we erg blij mee. Vijf jaar geleden kochten we bij een beddenzaak twee dure hoofdkussens. Die zo langzamerhand wel aan vervanging toe waren.

    nachtrust

    We houden wel van stevige hoofdkussens. Het grote nadeel aan het online kopen van hoofdkussens is dat je zelf niet kunt voelen hoe dik of stevig ze zijn. In de webshop kun je kussen uitkiezen op zachtheid. En het Silvana hoofdkussen leek ons erg geschikt. Een hoofdkussen voor rug- en zijslapers. En ook is ook nog eens anti-allergisch. Klinkt goed en ik besloot er twee van te bestellen. Ik was erg benieuwd hoe de kussens echt zouden voelen.

    Silvana

    De hoofdkussens werden ieder in een tas bezorgd. Dat is best handig als je een hoofdkussen als reserve bewaard. Zo wordt het niet stoffig. En je kunt het ophangen in je kast of waar dan ook. De kussens lijken inderdaad stevig, maar niet zoals we gewend zijn. De vorm is ook even wennen, maar die schijnt dan weer goed te zijn als je een rug- of zijslaper bent.

    hoofdkussen-silvana

    Het slapen was wel even wennen. Joost vindt het een fijn kussen om mee te slapen. Maar het hoofdkussen is voor mij echt niet stevig genoeg en ik heb dan ook nog een extra kussen nodig om hoog genoeg te liggen. De vorm is wel heel fijn. Het ondersteunt mijn nek goed. Maar of ik er nu echt beter van slaap? Ik denk het niet. Maar ja, dat blijft toch ook afhankelijk van hoe Luuk slaapt. Als hij ligt te spoken, doen wij automatisch mee.


    Waar koop jij je nieuwe hoofdkussen?

    ]]>

  • Mommy Wars tag

    Als ik één ding heb geleerd van het moederschap, is het wel dat vrijwel iedere moeder minimaal één keer wordt aangevallen over de keuzes die ze maakt in de opvoeding van haar kind. Belachelijk eigenlijk. Betty en Esther besloten een heuse tag te maken met daarin vragen over alle onderwerpen waar verschillende mommy wars over te vinden zijn op internet. En ik vertel je door middel van deze tag hoe ik over bepaalde onderwerpen denk en welke keuzes wij daarin gemaakt hebben. 

    Geef jij je kind borst- of flesvoeding?

    Luuk heeft het allebei gehad. Al duurde de borstvoeding maar drie weken. Luuk deed het daarna prima op flesvoeding. Sinds een tijdje krijgt Luuk helemaal geen fles meer, hij krijgt sowieso helemaal geen kunstvoeding of pap meer. Hij drinkt gewoon koemelk. En ook daar zijn de meningen over verdeeld. Hij vindt het heerlijk!

    Slaapt je kind bij jou in bed, of heeft hij/zij een eigen bed?

    Hij heeft zeker een eigen bed. Het is ook de bedoeling dat hij daar zoveel mogelijk in slaapt. Het echte co-sleepen hebben we nooit gedaan. Luuk begint in zijn eigen bed en ligt vaak ’s morgens nog even bij ons te slapen of als hij ziek is slaapt hij wel eens bij ons. Binnenkort krijgt hij een groter bed en hoop ik dat dit minder wordt. Luuk sliep de eerste 4 maanden in een wieg bij ons op de slaapkamer. Bij een volgende baby zou ik wel een co-sleeper willen. Zo kan de baby langer bij ons op de kamer liggen. Dat is vooral uit gemak, omdat we niet heel veel slaapruimte voor een tweede kindje over hebben, aangezien ik ook nog gastkindjes heb die nog slapen ’s middags.

    Foto 06-01-16 13 56 39

    Gebruik jij wasbare luiers of koop je ze kant-en-klaar bij de drogist of supermarkt?

    Wij kopen ze kant-en-klaar bij de Kruidvat. We hebben wel eens andere merken uitgeprobeerd, maar de Kruidvat luiers zitten het beste en zijn ook nog eens goed te betalen. Vooral als ze in de aanbieding zijn. Ik laat ze overigens wel bezorgen. Ideaal!

    Uitsluitend houten speelgoed of V-tech?

    Allebei!. Luuk is stapelgek op zijn V-tech Toet Toet en Zoef Zoef figuren. Het liefste moeten ze dan ook allemaal tegelijkertijd aan. Ik heb daar niet zo’n last van. Daarentegen kan Luuk zich ook enorm vermaken met houten speelgoed, de houten regenboog van Grimm’s wordt iedere dag gebruikt om mee te spelen en zijn houten blokjes zijn ook favoriet om torens mee te bouwen. Een combinatie van beiden vind ik ook prima overigens.

    Grimms-regenboog

    Trek jij tweemaal daags een potje open of kook jij uitsluitend vers?

    Wij waren vrij makkelijk en maakten heel vaak een potje open. Zeker bij het avondeten. Er kwam een periode dat Luuk liever een potje at dan een verse maaltijd. Bij een volgend kind doe ik dit denk ik wel anders. Ik ben nu zo gewend aan het extra koken en het vroege eten, dat we wanneer we met zijn allen aan tafel zitten, net zo goed vier mondjes kunnen vullen in plaats van drie en één door middel van een potje. Fruit heeft Luuk altijd liever vers gehad. Nog steeds is hij een fruit monstertje.

    Dragen of wagen?

    Ook allebei! Ik ben niet een enorm fanatieke drager. Ik had een draagdoek en heb inmiddels een draagzak van Bondolino. Binnenkort komt er een meisje bij me in de opvang, die ik veel zal gaan dragen waarschijnlijk. Het lijkt me veel makkelijker met andere rondrennende kinderen om me heen. De wagen vond ik voor Luuk ook wel heel erg praktisch, hij kon er lekker in slapen en ik had mijn handen vrij om boodschappen te doen of om gewoon makkelijk te bewegen. Bij een volgend kindje heb ik trouwens wel een extra draagzak op het oog en ik verwacht dan eigenlijk ook wel weer een draagboek erbij te kopen. Ik denk dat dat bij een tweede kindje gewoon praktischer is. En dat is ook de manier waarop ik zo’n keuze maak. Is dragen praktischer dan een kinderwagen? Dan ga ik dragen. Maar het kan net zo goed andersom zijn. Het is afhankelijk van de situatie.

    Foto 20-11-15 16 30 35

    Ga je al vroeg in de weer met zindelijkheidstraining of loopt jouw kind op z’n vierde nog rond in de luiers?

    Nou ja, wat is vroeg. Luuk begint langzaam aan te benoemen wanneer hij gepoept heeft en heeft best interesse in de wc. Op het potje wil hij voorlopig nog niet. Misschien zet ik hem binnenkort eens op de wc om te kijken wat hij doet. Wel wil ik proberen komende zomer actief aan de slag te gaan met zindelijkheidstraining. Hij is dan 2,5 en dat lijkt me een mooie leeftijd. Maar als hij er dan nog niet aan toe is, dan niet. Op zijn vierde hoop ik niet dat hij nog in een luier rondloopt. Ik vind dat een kind zindelijk hoort te zijn als ze naar school gaan. Net of de kleuterjuf zin (en tijd!) heeft om nog even een luier te verschonen tussendoor. Dat is natuurlijk niet de bedoeling.

    Shop jij je drie slagen in de rondte bij Primark, of koop jij alleen eerlijke merken voor je kind?

    De Primark zit hier niet in de buurt, dus dat scheelt. Maar ik hou me ook zeker niet bezig met eerlijke merken. Ik kan dergelijke merken vaak niet betalen. Ik shop daarom vooral bij de Zara, H&M of HEMA voor Luuk. Ik koop liever 3 outfits dan 1 voor hetzelfde geld.

    Luuk-beekse-bergen

    Is er in jouw huishouden ruimte voor onderhandeling met je kind, of ben je een ware drilsergeant?

    Hoewel veel mensen zouden denken dat ik behoorlijk streng ben voor Luuk, valt dat reuze mee. Als hij naar me lacht en met die puppy ogen naar me kijkt, zeg ik veel sneller ja. Joost is daar helemaal niet gevoelig voor en is een stuk strenger. Wel moet ik wat vaker ingrijpen denk ik. Maar ach, zo lang de situatie niet gevaarlijk is, laat ik het vaak een beetje gaan. Ik vind dat Luuk veel mag ontdekken, daar leert hij immers van.

    Laat jij je kind wel eens huilen, of troost je ‘m al bij de eerste snik?

    Zo makkelijk als ik ben met heel veel dingen, ben ik dat al helemaal wanneer hij huilt. Als hij valt reageer ik niet, pas wanneer hij huilend naar me toe komt weet ik dat hij even de behoefte heeft aan een knuffel. Of aan een kus, hij heeft inmiddels door dat mama’s kusjes helend werken. Haha!

    Met hem naar bed brengen heb ik er wel moeite mee. Ik ben dan ook regelmatig met een koptelefoon achter de laptop gaan zitten, terwijl Joost hem een paar minuten liet gaan om hem in slaap te laten vallen. Dit doen we overigens pas sinds Luuk bijna een jaar was. Daarvoor ging ik naar hem toe als hij huilde, want hij huilde eigenlijk nooit om niks. En ik wilde hem wel het gevoel geven dat hij het mag laten weten als hij zich niet fijn voelt.

    huilende baby

    En dit was ‘m dan, de mommy wars tag! Ik weet dat half mamablogland de tag al heeft ingevuld, maar dat maakt ‘m niet minder leuk. Het is leuk om te lezen welke keuzes sommige moeders maken en waarom ze dit doen. Zonder dat hier gelijk over geoordeeld wordt. Wil jij de tag ook overnemen? Dat kan natuurlijk! Vergeet niet om Betty en Esther dan even te linken. 

    ]]>

  • Geen suiker voor mijn kind

    Het gebeurt de laatste tijd steeds vaker, dat ik uitleg moet geven over onze keuze om Luuk zo min mogelijk geraffineerde suikers te laten eten. Het is niet dat ik heel erg anti ben, zelf eet ik er (te)veel van. Toch heb ik steeds het gevoel mezelf te moeten verantwoorden, omdat sommige mensen het heel normaal vinden om kinderen vol te proppen met koek en snoep. Maar ik wil liever geen suiker voor mijn kind. Daar is niets slechts aan. Toch?

    Nu Luuk ouder wordt en steeds meer met ons mee gaat eten denken andere mensen ook voor hem te moeten zorgen. Ze kijken met een vies gezicht naar hoe hij met veel plezier een droge rijstwafel zit op te eten en kijken nog viezer als ze zien dat hij gewoon water drinkt, zonder diksap of iets anders erdoorheen. De laatste tijd krijgen we op zulke momenten regelmatig de vraag of we hem niet een Nijntje koekje willen geven, want die hebben ze toch nog liggen. Als ik die vraag beantwoord met nee, krijg ik vreemde blikken en rare opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. En misschien bedoelt iedereen het heel erg goed, ik vind het jammer dat er zo neerbuigend wordt gedaan over onze keuze om Luuk zo min mogelijk suiker te geven.

    Hij hoeft van mij niet dagelijks of wekelijks een Nijntje of Dora koekje te eten. Hij weet niet beter dan dat hij een rijstwafel krijgt en wordt al enthousiast als hij ziet dat we het pakken. Hij drinkt zonder problemen twee volle rietjesbekers met water op. Er staat echt wel diksap in de kast en we hebben zeker baby biscuitjes in huis, alleen een ander doel dan in de kast te staan hebben de producten niet momenteel. Ik ben van mening dat zolang Luuk niet went aan de koekjes, het zoete drinken en alle andere zoetigheid, dat hij niets mist. Dat is niet zielig. Hij weet niet beter.

    Met twee ouders die gevoelig zijn voor lekker en (te)veel eten, met de bijbehorende kilo’s, wil ik waar ik kan voorkomen dat Luuk al op jonge leeftijd met overgewicht te kampen krijgt. En als ik hem nu aanleer om goed zijn groente en fruit te eten en het niet aan te vullen met suikerproducten, dan hoop ik dat hij over een tijdje zelf ook de gezonde tussendoortjes zal kiezen. En ja, met zijn verjaardag heeft hij een normale slagroomtaart gehad. Het is niet zo dat hij echt helemaal nooit suikers mag. Hij krijgt het met mate. En niet omdat het zo zielig is omdat hij op een droge rijstwafel zit te kauwen.

    Toch merk ik dat het lastig is om er zo consequent in te zijn. Ik merk dat veel mensen het als normaal beschouwen om een klein kind een koekje of een snoepje te geven. Want “dat hoort nu eenmaal zo”. Ik ben er klaar mee dat ik mezelf moet verantwoorden voor onze keuze hierin. Ik krijg namelijk het gevoel alsof we iets heel erg verkeerd doen in de voeding met Luuk, terwijl ik diep van binnen heel goed weet dat het absoluut niet zo is. Misschien komt het wel omdat hij zo’n makkelijke eter is. Hij eet alles wat je hem geeft met smaak op. En ik ben er ook van overtuigd dat je daarin zelf een hele grote rol speelt. Als je je kind niet laat wennen aan zoetigheid en suikers, zal hij er ook niet snel om vragen. Doe je het wel, zal hij er zeker wel om vragen.

    “Toch heeft iedereen ook suiker nodig!” hoor ik dan regelmatig. Tja. Luuk eet toch gewoon zijn fruit, daar zitten ook suikers in. En ook in sommige andere voeding zit suiker verstopt. Dus uiteraard krijgt hij het wel binnen. Maar niet in snoep, koek, appelmoes of zoete drankjes. En ik ben van mening dat ik me absoluut niet hoef te verantwoorden voor de gezonde keuzes die ik maak wat betreft de voeding van Luuk.

    Loop jij wel eens tegen hetzelfde probleem aan? Laat het me weten in een reactie. 

    ]]>