mamakletst.nl

Category: mama-en-kind

  • Blote mama buik van Lisette

    Het is tijd om onze schaamte van ons af te zetten. Wij mama’s mogen gewoon gezien worden. Met striae, een blubberbuik of een buik zoals vanouds. Iedere maandag zal een mama vertellen over haar blote mama buik. En ze zal het natuurlijk ook laten zien. Lisette is zwanger van haar eerste kindje en viel een aantal jaar geleden al 54 kilo af met behulp van een gastric bypass. 

    Wie ben je?

    Ik ben Lisette, 29 jaar en ik woon sinds 11 maart 2015 samen met de liefde van mijn leven. Ik ben ook te volgen via Instagram @libby1985. Wij verwachten in april 2015 ons eerste kindje. Een zoon. In het dagelijks leven ben ik pedagogisch medewerker in de kinderopvang. Daar werk ik met kinderen van 0 tot 4 jaar. Maar nu geniet ik even van mijn verlof en het aan kant maken van ons huisje.

    Hoe lang ben je nu zwanger?

    Op het moment van schrijven ben ik 36 weken zwanger.

    Hoe keek je naar je eigen lichaam voor je zwanger werd?

    Ik ben altijd extreem zwaar geweest. Afvallen op de normale manier werkte niet. In augustus 2011 ben ik uiteindelijk een traject ingegaan voor een gastric bypass. 26 maart 2012 werd ik geopereerd. Na de operatie ben ik 54 kilo afgevallen. Ik kreeg een heel nieuw leven. En sinds 17 mei 2012 ben ik super gelukkig met mijn vriend. Hij vond mij al veel eerder leuk, maar ik heb dat nooit doorgehad. Ik denk dat ik op dat moment in mijn leven nog teveel met andere dingen bezig was.

    Hoe keek je naar je eigen lichaam tijdens je zwangerschap?

    Ik moest erg wennen aan het feit dat mijn benen ook weer steviger werden. Ik ging van broekmaat 40 naar een 42/44. Verder ben ik helemaal tevreden over mijn lichaam en ik vind het leuk dat je steeds meer buik begon te zien. Door het afvallen had ik wat los vel bij mijn buik, dus het duurde iets langer tot het mensen echt opviel. Het voordeel van het losse vel is wel geweest dat ik nu met 36 weken zwangerschap nog geen striae erbij heb gekregen.

    LisetteBuik

    Hoe denk je dat je naar jezelf zal kijken na de bevalling?

    Ik hoop dat ik mijn oude figuur terug zal krijgen na de bevalling. Ik moet er wel echt aan wennen dat mijn benen zoveel dikker zijn geworden.

    Heb je zichtbare veranderingen aan je buik, borsten of benen?

    Over mijn borsten ben ik nu zeer tevreden. Door het afvallen ging ik van een cupmaat D naar een A. Het leken net theezakjes en nu zijn ze lekker gevuld!

    Wat vind je ervan dat veel vrouwen zich onzeker voelen na de zwangerschap?

    Ik snap het zeker wel. Ik denk dat ik het zelf ook wel zal hebben. Al merk ik wel dat ik een stuk meer gewend ben doordat ik al zoveel striae en los vel had. Ik weet natuurlijk nu nog niet hoe ik erover zal denken na de bevalling. Wel wil ik alle vrouwen meegeven dat ze trots mogen zijn op hun lichaam. Je bent in staat geweest om iets prachtigs te creëren en op de wereld te zetten.

    Wat is jouw tip voor andere moeders om je goed te voelen in je lijf?

    Wees vooral positief. Hou van jezelf. Je hebt iets heel bijzonders bereikt!

    Lieve Lisette, wat heb jij een mega metamorfose ondergaan een aantal jaar geleden. Heel erg knap van je! Ik hoop dat je je oude figuur weer terugkrijgt. En opnieuw gelukkig kunt zijn met je (nieuwe) lichaam. Inmiddels ben je bevallen van zoon Roxas. Van harte gefeliciteerd en heel veel geluk met je kleine mannetje!

    Wil je ook meedoen aan deze challenge?
    Stuur mij dan een mailtje via het contactformulier, of naar info@mamakletst.nl Dan stuur ik je zo snel mogelijk meer informatie toe.

  • Gastblog: Mijn verkeerd gezette ruggenprik

    Stel je voor: Je kijkt 9 maanden uit naar de komst van je kindje. Na 9 maanden is het eindelijk zover, de tijd is aangekomen dat je je kindje eindelijk kan bewonderen. De weeën doen heel erg pijn dus kies je voor een ruggenprik, deze wordt verkeerd gezet en volgens de arts betekent dat dat je alleen maar wat hoofdpijn zult krijgen. Nog even doorzetten en je hoort voor het eerst het gehuil van je pasgeboren baby. Het is het rozengeur en maneschijn. Alsof het altijd al zo hoorde te zijn. Totdat je een paar dagen later je niet meer kunt lopen, niet voor je kindje kunt zorgen, dat je zelf verzorgd moet worden, je geen seconde echt kunt genieten van het kersverse moederschap. Alleen maar door een verkeerd gezette ruggenprik. Ik ben Angelique, en dit is mijn verhaal.

    Het begon op 26 mei 2011, de dag dat ik werd ingeleid met 38 weken zwangerschap. Ik had heel erg last van bekkeninstabiliteit, aangezien de bevalling nog maximaal 4 weken op zich kon laten wachten en ik dit lichamelijk absoluut niet vol zou houden werd ik dus ingeleid. Je kunt hier mijn bevallingsverhaal lezen.

    Op het moment van de zwangerschap was ik 17 jaar, echt zo’n leeftijd waarbij je tussen het puberale en het volwassene zit. Hoe egoïstisch het ook klinkt waren mijn eerste gedachtes over de bevalling “Een ruggenprik gaat gewoon goed, anders mogen ze hem niet zetten“, zonder mij eerst in te lezen over wat een ruggenprik precies inhoudt en wat eventueel de gevolgen zijn. Ik koos voor een ruggenprik omdat het zo gemakkelijk leek, een prikje en je bent verdoofd. Dat beeld had ik van een ruggenprik. Het enige waar ik bang voor was was voor inknippen of helemaal uitscheuren.
    Toen het moment daar was, vond ik het best spannend. Tja, heb nog nooit een ruggenprik gehad. Wist niet of ik zo goed stil kon zitten. Of het pijn deed. In plaats van de anesthesist zelf kwam de anesthesist in opleiding, ik was 1 van haar proefpersonen. Op dat moment dacht ik daar helemaal niet zo over na. Enige dat ik wilde was de ruggenprik. Nadat de ruggenprik gezet was keek zij mijn man en mij vreemd aan. Heel onzeker. Zonder eerst tegen ons te vertellen wat er aan de hand was riep zij de arts anesthesist erbij. Zij begon wat in mijn ruggenwervels te voelen en toen werd ons verteld dat de ruggenprik niet goed gegaan is. Ik zou een beetje hoofdpijn krijgen, het zou niet ernstig zijn volgens haar. Op dat moment geloof je haar, zij heeft er immers voor gestudeerd. De anesthesist in opleiding heeft de ruggenprik 2x te ver in mijn rug geprikt. De derde keer zat de ruggenprik wel goed.

    Toen een paar uur later ons prachtige meisje geboren werd was ik eigenlijk alles al vergeten, stond niet meer stil bij het feit dat de ruggenprik niet goed gezet is.

    De volgende dag kregen we bezoek van de kraamhulp, ik merkte al dat ik wat licht in mijn hoofd werd. De hoofdpijn was er wel, maar ver op de achtergrond aanwezig. Dacht nog bij mezelf: Nou, als dat het is… Een paar uur later toen de kraamhulp ons uitlegde hoe wij onze dochter Danique in bad moesten doen werd het steeds heviger. Omdat ik mezelf niet vertrouw als ik hoofdpijn heb, heb ik ervoor gekozen om Danique niet zelf in bad te doen. Ik kon Danique wel liggend op bed de fles geven steeds de eerste 2 dagen. Daarna werd het van kwaad tot erger. Ik had vreselijk veel hoofdpijn, kon niet meer staan, niet meer lopen, niet mezelf verzorgen, niet meer plassen maar het aller ergste: niet meer van Danique genieten. Zat mijzelf er zo op te verheugen. De eerste weken zijn gewoon cruciaal voor de band met je kind. Ik kon alleen maar in een donkere kamer, het liefst pik zwart, liggen zonder dat ik het gevoel had dat mijn hoofd op ontploffen stond. Hoeveel pijn ik ook had, ben ik toch iedere nacht mijn bed uit gegaan om Danique haar flesje te geven: deze taak wilden mijn ouders niet overnemen. Naast dat ik Danique niet meer kon verzorgen, vond ik het ook heel erg dat ik na 1 week niet met haar naar buiten mocht. Het was prachtig weer. Ik wilde haar graag showen als een echte trotse mama.
    In tegenstelling tot dat was mijn moeder de eerste die met haar naar buiten ging. Vond dat heel erg oneerlijk. Door de hoofdpijn kon ik heel de dag alleen maar plat liggen, waardoor de kilo’s eraan kwamen en ik kon alleen maar huilen.

    Mijn verstand zei mij dat het door de ruggenprik kwam. En het internet bevestigde dit.
    Het zit zo: Als een ruggenprik te ver in je rug gezet wordt, ontstaat er een gaatje in je ruggenmergvlies. Door dat gaatje stroomt het hersenvlies als het ware naar buiten. Dit zorgt voor een druk op je hersenen waardoor je een hele zware migraine aanval krijgt, heel de dag lang.
    Zodra je ligt zakt de hoofdpijn naar de achtergrond. En als je staat dan stroomt het naar buiten. 0,2% van de ruggenprikken worden verkeerd gezet.

    Volgende week lees je het vervolg van mijn verhaal.

  • Geluksmomenten #2

    Stilstaan bij geluksmomenten doe ik eigenlijk veel te weinig. Daarom komt er eens in de zoveel tijd een lijstje vol met momenten waar ik gelukkig van word. Kleine dingen, die toch heel groots kunnen zijn.

    :: Vakantie vieren

    Joost heeft lekker 3 weken vrij. Het is een beetje balen van de weersvoorspellingen, maar het mag de pret niet drukken. We zijn van plan om wat leuke uitjes te doen en even wat quality time te hebben met zijn drietjes. En wie weet breekt het zonnetje toch nog door af en toe.

    :: Nieuw katoen

    Het is zo heerlijk om nieuwe bolletjes katoen te mogen ontvangen. Waarmee ik weer mooie dingen kan gaan haken. Afgelopen week werden er diverse bolletjes geleverd, met daarbij een nieuwe haaknaald, dus ik kan er weer even tegenaan!

    :: Leuke post ontvangen

    PostNL is blij met me, de afgelopen tijd. Ik mag namelijk heel veel leuke post en pakketten ontvangen. En ik word er elke keer weer helemaal blij van. Er zaten ook diverse producten tussen om te testen voor de blog, dus binnenkort kunnen jullie meegenieten van de pakketjes.

    :: Zwemmen met Luuk

    Samen met Luuk en mijn moeder ging ik afgelopen week zwemmen. Zo ontzettend leuk! Hij vind het leuk en begon na 2 minuten al lekker op het water te meppen. En moest schaterlachen omdat oma gek deed in het water.

    :: Doorslaper

    Soms heeft Luuk een fase dat hij om de haverklap wakker wordt ‘s nachts en alleen maar bij ons wil liggen. Maar de laatste tijd gaat het gelukkig weer goed en slaapt hij de nacht door. Daar knap ik altijd zo van op na een wat lastige slaapperiode.

    :: Sporten

    Vanaf komende week begin ik weer met sporten in de sportschool en ik kijk er zo naar uit! Heb nu al zin om lekker aan de slag te gaan en op die manier ook kilo’s kwijt te raken.

    :: Koningsdag, bevrijdingsdag etc. 

    Stiekem ben ik echt een feestdagen-sucker. Ik ben er dol op! Hopelijk is het met Koningsdag even droog en kunnen we over de vrijmarkt struinen met elkaar om daarna gezellig bij De Koets Open Air nog wat te drinken. En ook met bevrijdingsdag hoop ik op droog weer, dan gaan we namelijk naar het bevrijdingsfestival met Luuk samen, er is ook een kinderpodium, dus ik ben benieuwd hoe Luuk dat zal vinden.

    :: Een avondje bankhangen samen

    Erg zeldzaam, maar zo fijn! Hopelijk komen we daar wat meer aan toe de komende weken nu Joost vakantie heeft. Dan kan ik namelijk op de dag wat meer werk verzetten.

    :: Shoppen

    Tja, wie wordt daar nu niet gelukkig van?

    :: Een leeg aanrecht

    Die zien we maar weinig nu de vaatwasser stuk is. Maar als het aanrecht dan toch leeg is, waardeer ik het nóg meer!

    Wat is voor jou een geluksmoment?

    ]]>

  • Geen suiker voor mijn kind

    Het gebeurt de laatste tijd steeds vaker, dat ik uitleg moet geven over onze keuze om Luuk zo min mogelijk geraffineerde suikers te laten eten. Het is niet dat ik heel erg anti ben, zelf eet ik er (te)veel van. Toch heb ik steeds het gevoel mezelf te moeten verantwoorden, omdat sommige mensen het heel normaal vinden om kinderen vol te proppen met koek en snoep. Maar ik wil liever geen suiker voor mijn kind. Daar is niets slechts aan. Toch?

    Nu Luuk ouder wordt en steeds meer met ons mee gaat eten denken andere mensen ook voor hem te moeten zorgen. Ze kijken met een vies gezicht naar hoe hij met veel plezier een droge rijstwafel zit op te eten en kijken nog viezer als ze zien dat hij gewoon water drinkt, zonder diksap of iets anders erdoorheen. De laatste tijd krijgen we op zulke momenten regelmatig de vraag of we hem niet een Nijntje koekje willen geven, want die hebben ze toch nog liggen. Als ik die vraag beantwoord met nee, krijg ik vreemde blikken en rare opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. En misschien bedoelt iedereen het heel erg goed, ik vind het jammer dat er zo neerbuigend wordt gedaan over onze keuze om Luuk zo min mogelijk suiker te geven.

    Hij hoeft van mij niet dagelijks of wekelijks een Nijntje of Dora koekje te eten. Hij weet niet beter dan dat hij een rijstwafel krijgt en wordt al enthousiast als hij ziet dat we het pakken. Hij drinkt zonder problemen twee volle rietjesbekers met water op. Er staat echt wel diksap in de kast en we hebben zeker baby biscuitjes in huis, alleen een ander doel dan in de kast te staan hebben de producten niet momenteel. Ik ben van mening dat zolang Luuk niet went aan de koekjes, het zoete drinken en alle andere zoetigheid, dat hij niets mist. Dat is niet zielig. Hij weet niet beter.

    Met twee ouders die gevoelig zijn voor lekker en (te)veel eten, met de bijbehorende kilo’s, wil ik waar ik kan voorkomen dat Luuk al op jonge leeftijd met overgewicht te kampen krijgt. En als ik hem nu aanleer om goed zijn groente en fruit te eten en het niet aan te vullen met suikerproducten, dan hoop ik dat hij over een tijdje zelf ook de gezonde tussendoortjes zal kiezen. En ja, met zijn verjaardag heeft hij een normale slagroomtaart gehad. Het is niet zo dat hij echt helemaal nooit suikers mag. Hij krijgt het met mate. En niet omdat het zo zielig is omdat hij op een droge rijstwafel zit te kauwen.

    Toch merk ik dat het lastig is om er zo consequent in te zijn. Ik merk dat veel mensen het als normaal beschouwen om een klein kind een koekje of een snoepje te geven. Want “dat hoort nu eenmaal zo”. Ik ben er klaar mee dat ik mezelf moet verantwoorden voor onze keuze hierin. Ik krijg namelijk het gevoel alsof we iets heel erg verkeerd doen in de voeding met Luuk, terwijl ik diep van binnen heel goed weet dat het absoluut niet zo is. Misschien komt het wel omdat hij zo’n makkelijke eter is. Hij eet alles wat je hem geeft met smaak op. En ik ben er ook van overtuigd dat je daarin zelf een hele grote rol speelt. Als je je kind niet laat wennen aan zoetigheid en suikers, zal hij er ook niet snel om vragen. Doe je het wel, zal hij er zeker wel om vragen.

    “Toch heeft iedereen ook suiker nodig!” hoor ik dan regelmatig. Tja. Luuk eet toch gewoon zijn fruit, daar zitten ook suikers in. En ook in sommige andere voeding zit suiker verstopt. Dus uiteraard krijgt hij het wel binnen. Maar niet in snoep, koek, appelmoes of zoete drankjes. En ik ben van mening dat ik me absoluut niet hoef te verantwoorden voor de gezonde keuzes die ik maak wat betreft de voeding van Luuk.

    Loop jij wel eens tegen hetzelfde probleem aan? Laat het me weten in een reactie. 

    ]]>

  • NIPT test ja of nee?

    Minister Schippers zal binnenkort een besluit nemen of de NIPT aan alle zwangere vrouwen in Nederland aangeboden wordt. Door middel van deze test wordt vooral het Downsyndroom opgespoord. Een diagnose leidt in meer dan 90% van de gevallen tot het afbreken van de zwangerschap. 

    Wat is de NIPT?

    De NIPT staat voor Niet Invasieve Prenatale Test. Dit is een nieuwe test, waarbij er bloed van de zwangere afgenomen wordt en dit wordt onderzocht in een laboratorium. Er is DNA van het kind aanwezig in het bloed van de moeder. Met de NIPT kan het DNA van een kind worden onderzocht op trisomie 21 (het downsyndroom), trisomie 18 (edwardssundroom) en trimosie 13 (patausyndroom). In het laboratorium wordt onderzocht of er teveel DNA van de chromosomen 21, 18 en 13 aanwezig is. Het teveel aan DNA van deze chromosomen is een sterke aanwijzing voor trisomie 21, 18 of 13 bij het ongeboren kind.

    Mocht er uit de combinatietest duidelijk worden dat je een verhoogde kans hebt op een kind met een trimosie 21, 18 of 13 kun je de NIPT laten doen. Het voordeel hiervan is, dat er geen vlokkentest of vruchtwaterpunctie meer nodig is als de uitslag van de NIPT niet afwijkt. Dit zorgt dat de kans op een miskraam minder wordt. De kans op een miskraam is bij een vlokkentest of vruchtwaterpunctie namelijk 3 tot 5 op de 1000 testen. Dat is een vrij hoog aantal.

    NIPT standaard aanbieden

    Minister Schippers zal binnenkort een besluit nemen of de NIPT aan alle zwangere vrouwen in Nederland aangeboden wordt. Het plan is dan om de NIPT in plaats van de combinatietest aan te bieden. Een voordeel van de NIPT is dat de test al vanaf de tiende zwangerschapsweek uit te voeren is. En dat dit ook tot het eind van de zwangerschap mogelijk blijven. De combinatietest kan alleen tussen de 11 en 14 weken worden gedaan. Doordat er veel minder vruchtwaterpuncties en vlokkentesten nodig zijn, worden de kosten van het totale screeningsprogramma ook nog eens lager, dus dat is voor onder andere de verzekeraars een pluspunt.

    #Andersnietminder

    Inmiddels is er een petitie gestart, om ervoor te zorgen dat de NIPT niet standaard aan zwangere vrouwen aangeboden zal worden. Het Platform Zorg Voor Leven vindt dat wanneer de NIPT standaard aangeboden gaat worden, het een signaal naar de samenleving zal zijn dat het leven van mensen met het Downsyndroom minder gewaardeerd wordt dan dat van anderen. Mensen met Downsyndroom zijn #andersnietminder.

    Klik hier om naar de petitie te gaan.

    Positieve geluiden

    Toch zijn er ook veel mensen positief over het invoeren van het standaard aanbieden van de NIPT. Zo kunnen ze zich beter voorbereiden als blijkt dat ze een kindje met Downsyndroom verwachten. En aan de andere kant zijn er ook mensen die een abortus overwegen als blijkt dat de uitslag van de NIPT niet goed is.

    Ik lees veel over de discussie momenteel en eerlijk is eerlijk, ik zou op dit moment niet weten of ik bij een eventuele volgende zwangerschap de NIPT uit zou laten voeren. Ik sta er absoluut niet negatief tegenover, maar ik zou absoluut niet weten hoe ik zou reageren op een negatieve uitslag. Tijdens de zwangerschap van Luuk hebben wij ervoor gekozen geen combinatietest uit te laten voeren. Deels omdat we vanwege onze leeftijd niet in de risicogroep vielen, maar vooral omdat het voor ons op dat moment absoluut niet zou uitmaken. Dus misschien denken we daar tijdens een eventuele volgende zwangerschap wel net zo over.

    Ik ben wel benieuwd naar jullie mening. Wat vinden jullie van de NIPT? Zou je de test uit laten voeren? En waarom?

    ]]>

  • Blote mama buik van Angelique

    Het is tijd om onze schaamte van ons af te zetten. Wij mama’s mogen gewoon gezien worden. Met striae, een blubberbuik of een buik zoals vanouds. Iedere maandag zal een mama vertellen over haar blote mama buik. En ze zal het natuurlijk ook laten zien. Deze week doet Angelique mee. Zij blogt zelf op Mama Angelique. Angelique viel na haar zwangerschap ontzettend veel af. Ze weeg nog maar 42 kilo na een tijdje. En is blij dat ze nu weer aankomt. 

    Wie ben je?

    Ik ben Angelique, ik ben 25 jaar en een studerende alleenstaande mama. Mijn zoon heet Keano.

    Hoe oud is Keano?

    Hij is net 4 geworden.

    Hoe keek je naar je eigen lichaam tijdens je zwangerschap?

    Tijdens mijn zwangerschap vond ik mijn lichaam prachtig. De rondingen zaten op de juiste plek, ik had een mooie strakke buik die naar voren stak. Mijn kleine man lag altijd met zijn billen bij mijn navel, dus ik had een puntbuik. Maar gewoon een mooie ronde zwangere buik. Mijn zelfvertrouwen was nog nooit zo groot geweest als toen ik zwanger was. Ik was ook maar 10 kilo aangekomen. Ik woog op het laatst 72 kilo. En dat vond ik zelf prima.

    Hoe zie je jezelf na de bevalling?

    Ik ben na mijn bevalling enorm afgevallen. Ik ben echt heel erg dun geweest en begin nu eindelijk weer aan te komen. Op het minst heb ik 42 kilo gewogen en je kon letterlijk alle botten in mijn lichaam tellen. Ook voelde ik me toen totaal niet fijn. Dat is best raar, want ik heb altijd dun willen zijn. Maar dun zijn is ook niet alles. Je kleding past niet. Tenzij je kinderkleding aan wilt en mensen zeggen al gauw dat je een eetprobleem hebt.

    OLYMPUS DIGITAL CAMERA

    Heb je zichtbare verandering aan je buik, borsten of benen?

    Ja mijn buik is net als flubber. Ik heb loshangend vel en niet zo’n klein beetje ook. Gelukkig valt het niet heel erg op, maar ik weet het en dat is al vervelend genoeg. Mijn bh maat is ook enorm kleiner geworden. En alle andere plekken waar ik ooit mooie vormen zijn, zijn nu weg. Nu ik weer begin aan te komen, komen de vormen gelukkig weer terug. Maar die buik blijft een probleem. Die wordt nooit meer zo strak. Ik heb geen erge striae aan de zwangerschap overgehouden. In elk geval geen hele zichtbare, want mijn striae lijkt doorzichtig te zijn. Je ziet het wel, maar dan moet je wel goed kijken.

    Wat vind je ervan dat veel vrouwen zich onzeker voelen na de zwangerschap?

    Ik snap het wel. Vooral omdat je tijdens je zwangerschap ook zo vaak te horen krijgt dat je mooi bent, dat je straalt en dat je zo’n mooi figuur hebt en alle andere complimenten. Dat stopt zodra je bevallen bent. Want dan ziet niemand die mooie zelfverzekerde vrouw, maar wordt er juist op gelet dat je je zwangerschapskilo’s nog niet kwijt bent.

    Wat is jouw tip voor andere moeders om je goed te voelen in je lijf?

    Ik denk dat wij vrouwen ons nooit helemaal goed gaan voelen in ons lijf. Te dik is niet goed, maar te dun ook niet. En een tussenweg is er voor ons vrouwen niet. Ik voel mij op dit moment steeds beter, omdat ik mijn vormen terug krijg. Maar ja, die buik he. Ik denk dat wij vrouwen gewoon wat sneller tevreden moeten zijn. We hebben nu eenmaal een kind gebaard, of zelfs meerdere. Hallo! Dat is het mooiste op aarde! Wij hebben die kracht die mannen lekker niet hebben (lekker puh). Wees niet te streng voor jezelf en probeer gewoon zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen.  Als jij blij bent met je figuur en jij zit lekker in je vel, dan is het klaar. Anderen hebben altijd wel een oordeel over je, hoe je er ook uitziet.

    Lieve Angelique, heel erg bedankt voor het meedoen! Heel stoer van je om je verhaal zo te vertellen. En ik vind je boodschap voor andere moeders erg goed. Want inderdaad. Volgens mij zijn vrouwen nooit helemaal tevreden over zichzelf.

    Wil je ook meedoen aan deze challenge?
    Stuur mij dan een mailtje via het contactformulier, of naar info@mamakletst.nl Dan stuur ik je zo snel mogelijk meer informatie toe.

  • TAG: Would you rather – Mommy style

    Joyce is heel goed in het vinden van leuke tags bij Engelse of Amerikaanse bloggers. Zo kwam ze de would you rather – mommy style tag tegen en maakte een video met de antwoorden. Ik ontving een tag van haar en ik vulde het maar al te graag in. Zo leren jullie me weer wat beter kennen. Onderaan de blog tag ik zelf ook 3 mama’s.  

    ❤ Maak je liever kots schoon of een poep ongelukje?

    Liever geen van beide, maar als ik echt moet kiezen, dan toch liever een poep ongelukje. Van kots moet ik zelf braken, dus daar schieten we niks mee op haha.

    ❤ Stofzuig je liever of doe je liever de was?

    Dan doe ik liever de was. Stofzuigen vind ik sinds Luuk rijstwafels eet echt verschrikkelijk. En zo ondankbaar. Maargoed, dat is wassen eigenlijk ook. Toch zie ik liever een lege wasmand dan een schone vloer.

    ❤ Laat jij je kinderen liever lopen of in de wandelwagen zitten?

    Luuk loopt nog niet buiten. Binnen wel regelmatig aan de hand. We gebruiken de wandelwagen dus nog heel graag. Stiekem kan ik niet wachten tot we samen een stukje kunnen wandelen buiten. Zonder wandelwagen. Maar dan krijg je weer een kind dat gaat weglopen enzo.

    ❤ Speel je liever met speelgoed of kleur je liever?

    Ik kleur of knutsel liever. Daar kan ik zelf meer creativiteit en fantasie in kwijt.

    ❤ Eet je liever overblijfsels van je kind of maak je een eigen snack?

    Ik maak liever een eigen snack. Daarbij laat Luuk eigenlijk nog geen kruimel liggen, hij eet echt alles op wat je hem geeft.

    ❤ Ga je liever naar de wc met je kids of heb je ze liever buiten schreeuwen voor de deur?

    Dan neem ik Luuk liever mee de wc in. Ik zorg er alleen voor dat hij niet met de wc-borstel gaat spelen. Verder maakt het me niet zoveel uit. Wel zo gezellig! Ik ben ook veel te bang dat hij aan de andere kant van de deur gaat zitten of liggen en ik de deur niet meer openkrijg.

    ❤ Doe je liever een dutje of kijk je liever een serie o.i.d.?

    De spaarzame vrije momentjes die ik heb op een dag, besteed ik liever aan bloggen. Maar soms vind ik het ook wel eens lekker om even een serie te kijken.

    ❤ Kies jij liever de kleding van je kinderen met een discussie of laat je ze zelf kiezen met uit eindelijke een foute combi?

    Luuk doet nu gelukkig nog niet moeilijk over zijn kleding. Maar als hij dit wel wil doen, ga ik hem denk ik laten kiezen uit twee goede combi’s die ik zelf samenstel. Dan kan hij toch kiezen, maar loopt er niet raar bij.

    ❤ Ga je liever op zoek naar een schone slabber of doe je het shirt uit?

    Ik ga liever opzoek naar een schone slabber. Maar als de nood erg hoog is wil ik ook wel wat poetsen met mijn mouw. Daar heb ik niet zoveel problemen mee.

    ❤ Deel je liever je snoep met de kinderen of leg je het weg voor later?

    Luuk had voor zijn verjaardag nog geen suiker gegeten. Geen snoep, geen koek. En momenteel wil hij alles eten wat wij eten. Dus als we echt iets van snoep of chips eten doen we dat als Luuk op bed ligt. Het zorgt er wel voor dat ik minder snel ga snoepen. Dat is wel fijn.

    Natuurlijk tag ik ook 3 mama’s/blogs namelijk; Desirée, Bibian & Manon en Cassandra

    ]]>

  • Luuk is 1 jaar!

    365 dagen geleden was het zover. Eindelijk konden we hem in onze armen houden na al die maanden knokken om hem binnen te houden. Wat waren we blij en trots! Onze Luuk was geboren. Hij maakte ons papa en mama. 

    Hoe vaak ik niet heb gehoord dat de tijd zo snel gaat als je eenmaal kinderen hebt. Ik geloofde er niets van. Waarom zou de tijd nog sneller gaan als je eenmaal ouders geworden bent? Inmiddels begrijp ik het helemaal. Het afgelopen jaar was fantastisch, fijn, mooi en soms heel erg vermoeiend. Maar een groot deel van dat jaar werden we geleefd. Geleefd door de kraamweek, het kraambezoek, het wennen aan elkaar en her en der door de sprongetjes waar Luuk doorheen ging.

    Soms is het zo hard werken, dat je vergeet om ook regelmatig te genieten. Te genieten van het spelen samen, te genieten van de nieuwe dingen die hij leert en te genieten van het feit dat hij nog een baby is. Want hij werd een dreumes waar we naast stonden. Je knippert drie keer met je ogen en hij kan ineens nog meer dan daarvoor.

    Maar wat hebben we het goed gedaan met zijn drietjes het afgelopen jaar. Soms was het een beetje uitvogelen hoe we sommige dagen nu weer door moesten komen of wat er met Luuk aan de hand was als hij huilde. Maar over het algemeen lukte het altijd door ons gevoel te volgen.

    Vandaag vieren we Luuks verjaardag met naaste familie en vrienden. Ik ben zo benieuwd naar wat hij van alle versiering en visite gaat vinden. En of hij zin heeft om flink in de taart te gaan meppen. Natuurlijk maken we foto’s en gaan we jullie mee laten nagenieten van deze dag.

    Mijn baby is een dreumes geworden. Mijn baby is geen baby meer. Hij is 1 jaar!

    ]]>

  • Lente bucketlist

    Yes! De lente is begonnen. De feestdagen in de winter vind ik best leuk, maar ik ben toch altijd erg blij als de lente weer begint. We zijn tenslotte alle drie geboren in de lente. Dat zegt dan eigenlijk al genoeg. Natuurlijk heb ik ook voor de komende drie maanden weer allerlei plannen. En ik blik terug op mijn bucketlist voor de winter. Wat heb ik allemaal af kunnen strepen?

    Terugblik

    Allereerst blik ik terug op de bucketlist die ik in december online heb gezet. Wat heb ik allemaal kunnen afstrepen?

    • Eerste kerst vieren met Luuk
    • Een foto van Luuk voor de kerstboom maken
    • Een kerstfoto van ons als gezin maken
    • Het oude jaar feestelijk afsluiten en het nieuwe jaar feestelijk beginnen
    • Gastkindjes vinden voor mijn gastouderopvang
    • Geld besparen (hoe? Dat zie je begin januari!!)
    • Luuk’s eerste verjaardag voorbereiden
    • Naar de winteravond in de dierentuin
    • Alle foto’s van Luuk op de computer ordenen
    • Alle video’s van Luuk op de computer ordenen en er een lange video van maken
    • Zwemmen met Luuk
    • Mijn auto verkopen

    Natuurlijk hebben we de feestdagen gevierd samen met Luuk. We zijn alleen vergeten een kerstfoto van ons als gezin te maken. Nou ja, dat doen we dit jaar gewoon in de herkansing! Vorige week heb ik ook de eerste overeenkomst getekend voor een gastkindje. Hij komt weliswaar maar af en toe, maar mijn eerste gastkindje is een feit. Geld besparen heb ik gedaan door middel van de budgetchallenge. En Luuk’s verjaardag is morgen. En hoe wij die hebben voorbereid heb je de afgelopen weken kunnen zien. De winteravond in de dierentuin was erg leuk, maar ook heel erg koud. Dus dat was van korte duur, maar toch leuk om eens mee te maken.

    Het ordenen van alle foto’s van Luuk is niet gelukt. Dat is zoveel werk, dat ik er behoorlijk tegenaan hik. Binnenkort ga ik er toch maar eens aan beginnen. Zwemmen met Luuk heb ik wel gedaan. Hij vond het heerlijk. Mijn auto is nog niet verkocht. Hopelijk lukt dat komende maand wel!

    Mijn lente bucketlist

    • Luuk’s verjaardag vieren
    • De verjaardagen van mij en Joost vieren (waarschijnlijk in een keer, wel zo makkelijk)
    • Al het schilderwerk in huis af krijgen
    • Mijn zwangerschapsplakboek afmaken
    • Barbecuen
    • Cursus babygebaren doen
    • Mijn werkkamer uitmesten
    • Een lentefoto van Luuk maken
    • 5 kilo afvallen
    • (opnieuw) Starten met hardlopen
    • Een nieuwe outfit voor mezelf kopen
    • Een terrasje pakken

    Ik heb dus weer genoeg plannen voor de komende drie maanden.

    Houden jullie ook zo van de lente?

    ]]>

  • Terugblik: Zwanger en eindelijk krijg ik hulp

    Het laatste deel in mijn zwangerschapsverhaal. Na alle ellende en het lange wachten ga ik me alleen maar zieker voelen. En ik vraag me af hoe lang het nog gaat duren tot ik hulp krijg. Gelukkig blijkt het einde nu echt in zicht te zijn en wordt ik geholpen.  

    Lees hier deel 1 – Zwanger in het ziekenhuis
    Lees hier deel 2 – Zwanger en tegenslagen
    Lees hier deel 3 – Zwanger en alleen
    Lees hier deel 4 – Zwanger en verhuizen naar de camping
    Lees hier deel 5 – Zwanger en ziek

    Woensdag 19 maart

    Vandaag kan ik niets anders dan een beetje op de bank hangen. Ik weet niet meer hoe ik moet zitten en krijg overal pijn. Ondertussen voel ik dat mijn bloeddruk nog niet lager is. Het vocht loopt weer op en dat is meestal foute boel. Alle bewegingen die de baby maakt, turf ik netjes. En het ziet er naar uit dat hij vandaag net genoeg gaat bewegen om niet aan de bel te hoeven trekken. Fijn. Dat scheelt een ritje naar het ziekenhuis. Want daar willen ze me toch niet helpen. Dat is me de afgelopen weken wel duidelijk geworden.

    De hele dag vang ik alle kleine beetjes die ik plas, op in de urinecontainer. Maar het zijn maar hele kleine beetjes. Soms zelfs druppels. Het voelt niet alsof ik een blaasontsteking heb, maar ik weet inmiddels na de vorige blaasontsteking ook dat je die tijdens je zwangerschap niet perse hoeft te voelen. Ik wijt het weinige plassen aan het vele vocht dat ik vasthou. Dat moet toch ergens vandaan komen? Ik drink normale hoeveelheden, dus het zal wel goed zijn.

    IMG_1372

    Ondertussen maak ik de map met belangrijke papieren vast klaar. Hier stop ik ook het afsprakenkaartje van het ziekenhuis in en wat echo foto’s. Ik zwijmel een beetje weg bij het zien van de echofoto’s en hoop dat het niet lang meer duurt tot ik onze kleine vent eindelijk vast kan houden. Ik doe verder niets meer deze dag. Ik kan niet meer dan wat slapen, eten, drinken, plassen en nog meer slapen. Dus dat doe ik dan ook maar niet.

    Donderdag 20 maart

    37 weken zwanger. Yes! Deze mijlpaal kan ik mooi in mijn zak stoppen. Vanaf nu is het veilig genoeg om op de wereld te komen voor de kleine man. Hoeveel ik ook baal van mijn lichaam de laatste weken, dit hebben we samen toch maar geflikt! We stappen rond half 8 in de auto om ervoor te zorgen dat de urinecontainer, die wij liefkozend de pispot noemen, naar het ziekenhuis te brengen. uit voorzorg doe ik ook alvast een apart plasje die de verpleegsters vast na kunnen kijken en blijven we rustig wachten tot we weer goedkeuring krijgen om het ziekenhuis uit te lopen.

    De rest van de ochtend doen we niets. Het is prachtig weer, dus we zitten lekker in de tuin. Tja, als je dan toch op zo’n camping zitten, moet je er natuurlijk ook wel een beetje van genieten als de zon schijnt. Rond half 2 die middag moeten we opnieuw in het ziekenhuis zijn. Om de uitslag van de 24 uurs urinecontrole te horen en voor de rest van de check. Als we worden binnengeroepen blijken we weer een andere gynaecoloog te hebben. Dit is nu al de 7e die we zien in de afgelopen weken. Ik begin me dus langzaam aan al op te winden, want hoe moet deze meneer nu weten dat ik me slecht voel? Hij heeft me nooit eerder gezien!

    We raken aan de praat en hij zegt; “Je zit er nog behoorlijk fit bij, zo te zien gaat het beter?”. Ehh, nee meneer, toch niet. Ik heb alleen de moeite genomen een beetje make-up op mijn smoelwerk te smeren, blijkbaar zorgt dat ervoor dat ik wat meer kleur krijg en er dus beter uit zie. Want ik voel me slechter dan ooit. De extra bloeddrukverlagende medicatie maakt me slap. Ik kan nauwelijks nadenken en heb overal pijn. Door het vocht in mijn voeten voel ik die krengen niet eens meer. Het is net of ik op twee sponzen loop. Dan betrekt zijn gezicht. “Ik heb slecht nieuws. De urine die je vanmorgen hebt weggebracht, is met buisje en al kapot gevallen in het laboratorium. Helaas hebben ze de rest van de urine al weggegooid, dus je zal het onderzoek opnieuw moeten doen. Ik heb geen uitslag. Je kunt straks bij het laboratorium een nieuwe container halen. En deze morgenmiddag langs brengen. Je krijgt dan zaterdag telefonisch de uitslag te horen.”

    Nu knapte ik. Woedend was ik. Ik barstte in huilen uit en was er zo klaar mee. Ik ben ervan overtuigd dat het mis is. Ik weet vrijwel zeker dat die zwangerschapsvergiftiging is doorgebroken. En dan moet ik gewoon weer naar huis?! Omdat een of andere lapzwans een buisje urine kapot laat vallen?!?!?! Waarom geloven ze me niet als ik zeg dat het echt foute boel is nu? Waarom vertrouwen ze niet op wat ik zeg? Waarom gaan ze het aandurven me nu weer naar huis te sturen? Ik ben er helemaal kapot van.

    De gynaecoloog weet niet wat hij moet doen. Hij heeft hier duidelijk niet echt ervaring mee. Als er een verpleegster binnenkomt, die normaal gesproken altijd de CTG vastkoppelt, zegt ze zo terug te zijn, ze moet even bellen. Als ze na een paar minuten binnenkomt verteld ze het goede nieuws. De rest van de urine was toch nog niet weggegooid. Ze gaan alles direct onderzoeken. Maar het lijkt haar beter dat ik die tijd niet in de wachtkamer doorbreng, maar thuis. Zodat ik nog enigszins kan rusten. Ik spreek met de gynaecoloog af, dat hij me belt zodra de uitslag binnen is.

    IMG_1387

    De telefoon gaat om 17:00 uur. Het is de gynaecoloog. Hij zegt; “De uitslag van het urineonderzoek is binnen. En ik wil je vragen of je nu direct naar het ziekenhuis wil komen. Het is duidelijk dat je een zwangerschapsvergiftiging hebt. En omdat je nu precies 37 weken zwanger bent, gaan we geen enkel risico meer nemen. Je wordt als je zo in het ziekenhuis bent, opgenomen op de zwangeren afdeling. Daar wordt je voorbereid en morgenochtend starten we met de inleiding. Je had gelijk. Je lichaam is er klaar mee.”
    Ik kon die man wel zoenen! Na weken van onrust was daar dan toch echt de zwangerschapsvergiftiging. En natuurlijk wil je niet dat je dat krijgt. Want het kan ontzettend gevaarlijk zijn. Maar op dat moment was ik ergens zo blij met deze uitslag. Nu namen ze me tenminste serieus en gingen ze ingrijpen.

    Na nog rustig een maaltijd gegeten te hebben rijden we naar het ziekenhuis, met vluchtkoffer en al. Eenmaal daar installeer ik me op een bed. En wordt er alvast een infuus geprikt. Ze tappen gelijk wat bloed af om te onderzoeken of mijn lever en nieren de zwangerschap nog wel trekken. En eenmaal geïnstalleerd vertrekken Joost en mijn moeder weer naar huis. Ook zij gaan zich klaarmaken voor de dag morgen. Vrijdag 21 maart. Dat zou een mooie geboortedag zijn voor onze zoon!

    Vrijdag 21 maart

    Deze nacht in het ziekenhuis slaap ik nauwelijks. Niet alleen heb ik een hele vervelende kamergenoot, die vanaf 12 uur ’s nachts een hele zal vol KFC lekkernijen weg zit te eten en om de haverklap om een emmer ijsklontjes vraagt (het is toch geen hotel!). Maar ik krijg veel harde buiken. Die heb ik de afgelopen weken wel vaker gehad. Maar nu begin ik regelmatig te tellen. Het lijken weeën. Maar als de nachtzuster even voorbij komt denkt ze dat het vooral voorwerk is. Maar ook dat zou goed nieuws betekenen. Want hoe meer voorwerk er is geweest en hoe meer de baarmoedermond verweekt, hoe sneller de inleiding zal gaan.

    Rond 7 uur wordt ik gewekt door de vroege dienst. Ze gaan gelijk kijken hoe het is bij de verloskamers en rond half 8 krijg ik goed nieuws. Nog een uur en dan rijden ze me naar mijn verloskamer om alles van start te laten gaan. Ik ga nog even douchen en krijg een ontbijtje van Alex (voor de dames die in het WKZ hebben gelegen een hele bekende naam haha). Zodra ik in de verloskamer lig komt Joost ook al binnen. We krijgen uitleg over de gang van zaken. Ze hebben besloten de inleiding met een gel te doen. Deze gaan ze inbrengen tijdens het toucheren en vervolgens wachten we een uur of 8 af. Mocht het zo zijn dat er dan nog een tweede dosering nodig is, dan geven ze die. En wanneer halverwege de avond blijkt dat de bevalling nog niet begonnen is, zal ik teruggereden worden naar de zwangeren afdeling, om het de volgende ochtend weer opnieuw te proberen. Dat ik vandaag word ingeleid, betekend niet dat ik vandaag of morgen ga bevallen. Het kan wel het hele weekend duren. Het maakt mij niet meer uit. Ik ben allang blij dat het nu gaat gebeuren.

    IMG_1398

    Voor het inbrengen van de gel merkt de verloskundige op dat het van binnen al mooi zacht is. Het voorwerk deze nacht heeft duidelijk zijn werk gedaan. Dit is positief en ze verwacht dat de gel wel iets zal gaan doen. De gel doet zeker iets. Ik krijg wat krampen gedurende de dag. Maar als de verloskundige ’s middags langskomt en ik zeg dat ik wel wat krampen gewend ben en het dus makkelijk aankan, zie ik een voorzichtige grijns en daarna zegt ze, er komt geen tweede keer gel. We gaan het af laten hangen van hoe je lichaam het oppakt de komende uren. Ik ga naar huis, de avonddienst zal straks bij je komen kijken.

    Als ook de verpleegster die de hele dag al een beetje om ons heen dartelt afscheid komt nemen zegt ze, ik hoop je niet meer te zien, want ik heb dit weekend geen dienst. Maandag wel, maar ik hoop niet dat je dan nog steeds niet bevallen bent. En als ze een bevalling dan ook nog vergelijkt met een sinaasappel die door je rechterneusgat heen moet, vraag ik me af waarom ze op deze afdeling is gaan werken. Bemoedigende woorden hoefde ik in elk geval niet te verwachten haha.

    De dames van de avonddienst zijn een stuk vlotter en gezelliger. We hebben direct een klik met zijn allen. Dat is erg fijn aangezien je toch met je blote onderkantje op zo’n bed ligt. Rond half 6 gaan ze voelen hoeveel ontsluiting ik heb. En aangezien het WKZ een academisch ziekenhuis is, mag een co-assistente ook nog even voelen. Welja. Ik ben alle schaamte nu toch al voorbij! Ik heb 2 centimeter ontsluiting. Dat zou voldoende moeten zijn om mijn vliezen te breken en alles wat beter op gang te helpen. Na een kort overleg komt er een heel team met witte jassen binnen. Ze gaan inderdaad de vliezen breken.

    Na al 9,5 uur lichte weeën te hebben, verwachten ze dat het na het breken van de vliezen sneller en harder zal gaan. Ze geven me een half uur zelf de tijd en als blijkt dat de weeën niet snel genoeg komen, gaan ze weeënwater aansluiten. Ik hoop dat mijn lichaam het zelf op gaat pakken. Dan schijnt de bevalling een stuk prettiger te verlopen dan wanneer het op gang gebracht wordt. Maar ik heb het zelf verder niet in de hand.

    De verloskundige brengt een of ander instrument bij me in en twee tellen later komt het vruchtwater er met golven uitzetten. Bingo. De vliezen zijn gebroken. Laat die bevalling nu maar beginnen! Stiekem verwacht ik dat we vanavond nog kunnen babyknuffelen. Maar dit spreek ik niet hardop uit. En dat is maar goed ook…

    Ben je benieuwd naar het vervolg? Zondagmiddag komt deze online!

    ]]>