Vandaag is het Hyperemesis Gravidarum awareness day. Zwangerschapsmisselijkheid komt bij een heel groot deel van de zwangere vrouwen voor. Maar wat als deze misselijkheid de hele dag op een vervelende manier aanwezig is en je hierdoor vaak moet overgeven? Dan is het echt een ziekte en heet het Hyperemesis Gravidarum. HG is een ziekte waar ik vaag wel eens wat van gehoord had, maar ik had nooit gedacht deze ziekte zelf te ervaren.
Lauwe cola en droge crackers eten en drinken voor het opstaan werkt niet bij HG. Ik kon zelfs van een klein slokje water al gigantisch moeten overgeven. En wat ik heb gemerkt de afgelopen weken, is dat er heel veel onbegrip bestaat over deze vorm van zwangerschapsmisselijkheid. Nu moet ik toegeven dat het bij mij nog meevalt. Ik ben immers maar één keer opgenomen geweest vanwege uitdroging. En hoef niet elke dag ruim 20 keer over te geven. Ik “bof” dus ontzettend, want het kan nog vele malen erger.
Bij mij begon de misselijkheid toen ik precies 7 weken zwanger was. Ik was wel bekend met langdurige zwangerschapsmisselijkheid. Tijdens mijn vorige zwangerschap ben ik vanaf het moment van de positieve zwangerschapstest tot de 26e week misselijk geweest. En ik was dolblij dat ik daar deze keer geen last van bleek te hebben. Tot ik begon over te geven begin maart. Ik hield vervolgens niet meer op met overgeven. Iedere kruimel voedsel die ik opat en iedere druppel vocht die er in ging, kwam er nog veel sneller uit.
Het ergste is nog dat mijn huisarts me een aansteller vond. Want: “een beetje misselijkheid hoort er toch gewoon bij als je zwanger bent”. Na aandringen kreeg ik wel wat medicatie, pilletjes tegen reisziekte, die voor geen meter hielpen. Toen ik op aanraden van de verloskundige om Emesafene vroeg, werd ik nog net niet vierkant uitgelachen door de huisarts. Dat zou me immers toch niet helpen, want het zat tussen mijn oren. Als zelfs je huisarts je al een aansteller vindt, kun je je voorstellen dat je je al heel snel erg eenzaam voelt. Want hoe moeten ‘leken’ in mijn omgeving dan begrijpen hoe erg de misselijkheid is, als zelfs artsen het al niet geloven.
De medicatie werkte wel degelijk, maar het werken viel me zwaar. Ik zeg je eerlijk, als ik geen zelfstandig ondernemer was en voor een baas zou werken, was ik waarschijnlijk vanaf de 8e week de ziektewet in gegaan. Maar dat is financieel nu geen optie. Ik blijf dus doorgaan, raap mezelf ’s morgens bijeen en de ene dag gaat dit beter dan de andere dag. Op sommige dagen gaat het gewoon niet goed. Toen ik met 14 weken zwangerschap opnieuw geen druppel vocht binnenhield was de maat vol. Ik voelde mijn lichaam verzwakken en besloot, op aandringen van Joost die zich natuurlijk ook geen raad wist, het ziekenhuis te helpen en te vragen wat ik nog kon doen.
Daar werd geen moment getwijfeld, ik moest me zo snel mogelijk melden op de spoedeisende hulp waar direct een infuus geprikt werd, bloed afgenomen werd en waar uit mijn urine bleek dat ik die dag nog niet naar huis zou gaan. Want ik was uitgedroogd. Diezelfde middag nog werd me verteld over Hyperemesis Gravidarum en dat ik daar last van had. Dat ik me zeker niet aanstelde en dat ik nu echt ziek was, waarschijnlijk door de zwangerschapshormonen. Maar een echte oorzaak voor HG hebben ze nog niet gevonden. Daar zijn extra onderzoeken voor nodig. Het was fijn om eindelijk van artsen te horen dat het niet aan mezelf lag. De hoeveelheid medicatie die ik gebruikte was veel te laag en deze mocht verdriedubbelt worden, daarnaast mocht ik er nog extra andere medicatie bij gebruiken. En dat werkte. Samen met bijna 48 uur vocht toediening via het infuus voelde ik me ieder uur meer opknappen.
Ik kon weer eten binnenhouden, begon me te vervelen en had heel erg de behoefte om naar huis te gaan. Ik had er weer het vertrouwen in dat ik me wel ging redden. En hoewel mijn naaste omgeving steeds meer leek te begrijpen dat dit echt een ziekte was, kreeg ik van mensen die verder van me af staan nog steeds de goedbedoelde adviezen om voor het opstaan alvast een cracker te eten en wat lauwe cola te drinken. Hoewel ik begrijp dat dit veel mensen wel helpt, dat heb ik immers mijn vorige zwangerschap ook ervaren, werkt dit niet bij HG.
Nu ik 17 weken zwanger ben gaat het beter. Blijkbaar helpt het wanneer de zwangerschapshormonen stabiliseren rond de 16 weken zwangerschap. Dit schijnt bij veel vrouwen zo te zijn. Maar er zijn ook veel vrouwen met HG die tot aan de bevalling blijven braken, een vochtinfuus en zelfs sondevoeding nodig hebben vanwege het vele braken. Ik ben me ervan bewust dat mijn situatie dus nog meevalt, het had nog veel erger gekund. Maar het onbegrip blijft, ik heb nog steeds moeite met het eten van verschillende etenswaren. Want daar werd ik eerder zo misselijk van dat ik ervan moest braken. En ik ben nog steeds erg moe. Dat weet ik aan het druk zijn, de stress die ik nog wel eens ervaar en andere zaken, maar het schijnt volgens de artsen heel goed te kunnen dat ik last heb van de nasleep van de uitdroging. Ik heb me vergist in wat voor aanslag dat is op je lijf. En niet alleen op je lijf, maar ook op je geest. Het is niet voor niets dat veel vrouwen met HG depressief zijn.
Vandaag is het Hyperemesis Gravidarum awareness day. Het is tijd om ervaringsverhalen te delen en zo steeds meer mensen bekend te maken met HG. Zo komt er meer begrip en gaan vrouwen met HG zich hopelijk minder eenzaam voelen. Want wat is het lastig als je je bed niet uit kunt komen doordat je geen energie hebt door het overgeven en het niet binnenhouden van belangrijke voedingsstoffen. Wat die vrouwen nodig hebben is voor iedereen anders. Maar begrip voor de situatie is stap 1.
Stichting ZEHG is een steunpunt voor vrouwen met HG, zij zijn te vinden via Facebook. Zij doen er veel aan om HG bekend te maken, niet alleen onder ‘normale mensen’ maar ook onder artsen. Want nog steeds zijn er veel artsen in Nederland die HG niet erkennen en behandelen, voor zover het te behandelen is. Erkenning is nodig voor begrip. Dus help mee om HG bekend te maken. Deel jouw eigen ervaring. Op je blog, maar het mag ook in een reactie hieronder.
Ben jij al bekend met Hyperemesis Gravidarum?
