Category: zwangerschap

Afgelopen zondagochtend 6 uur werd ik wakker, kotsmisselijk. Dit is nieuw, normaal gesproken word ik niet wakker van de misselijkheid en al voor ik me dat goed en wel besef moet ik sprinten richting het toilet om over te geven. Dit blijf ik doen. Wel eten, niet eten, wel drinken, niet drinken, het maakt niet uit. Alles komt eruit, zelfs als ik niets in mijn maag heb moet ik braken. En het doet zeer. Veel zeer. Als ik een aantal uur later het ziekenhuis bel, moet ik direct komen, niet wetende dat ik pas twee dagen later weer naar huis toe zou mogen.

In het ziekenhuis werden de hoognodige controles gedaan, mijn bloeddruk was netjes, maar mijn hartslag was 130 en daar schrokken ze van. Zodra ze een ader in mijn arm zag die nog te prikken was, werd er direct een infuus gezet. En nadat ik met veel moeite urine op kon vangen, was de uitslag al snel duidelijk, uitgedroogd. Teveel ketonen in mijn urine, dus het zou een opname worden. En met een rolstoel werd ik naar boven gereden naar mijn bed voor de komende nacht.

Omdat ik nog geen 16 weken zwanger ben, kwam ik niet zoals verwacht in het WKZ te liggen, maar op de gynaecologie afdeling in het UMC. Tussen de vrouwen die hun baarmoeder hebben moeten laten verwijderen, door bijv. baarmoederhalskanker. Gezellig. Want daartussen zitten helaas ook vrouwen met een kinderwens. Een lastige situatie. Maar zoals de verpleegkundige lief zei, je mag best een beetje egoïstisch zijn als je hier ligt, ook jij bent ziek en je ligt hier ook niet voor je lol.

Ik werd direct aangesloten aan vochtzakken en mocht het aangeven als ik iets wilde eten of drinken. Alles waar ik zin in zou hebben mocht ik vragen. Maar de realiteit was toch wel dat ik niets durfde te eten of drinken, terwijl mijn lichaam schreeuwde om eten en vocht. Mijn maag maakte echt hele enge geluiden haha. Aan het begin van de avond leek het te lukken om een kopje bouillon binnen te houden, maar na nog een half kopje water, kwam alles er toch weer uit. Wat een narigheid.

De volgende ochtend waren de bloed en urine uitslagen dan ook niet helemaal goed, waardoor besloten werd me alsnog een nacht te laten blijven. Dat vond ik een tegenvaller, want door de vitamines die ik de hele nacht via het infuus binnengekregen had, voelde ik me stiekem kiplekker. Ik had zelfs weer ontbeten!

Uiteindelijk bleek dat ik last heb van een virusinfectie, gewoon een simpel griepje. Die alarmbellen gingen af nadat ik ’s avonds ineens hoge koorts kreeg en Luuk thuis ook was begonnen met overgeven. Maar doordat mijn maag al zo prikkelbaar is momenteel, slaat het bij mij direct over in overmatig braken. Na zo’n 40 uur vocht en vitamines toegediend te hebben gekregen mocht ik gelukkig weer naar huis.

En thuis gaat het wisselend. Ik ben nog regelmatig misselijk, soms braak ik nog, maar het is niet meer zo vaak als zondagochtend gelukkig. Ineens ben ik heel erg gevoelig voor geurtjes. Kipfilet van de Albert Heijn ruikt zo mega sterk dat ik al bijna over mijn nek ga als ik een boterham klaarmaak voor Luuk, dus lieg ik dat het op is en geef hem een plak kaas. De luchtverfrissers thuis kan ik ook niet verdragen, dus komen er weer wat andere luchtjes boven drijven, want tja, we verschonen in huis nu eenmaal luiers, hebben een kat en er komt ook wel eens een vreemd eetluchtje bij de buren vandaan.

Maar ik ben in elk geval weer thuis. En ik krijg weer de behoefte mijn verhaal te delen en soms even lekker achter de laptop te kruipen. Ik wilde jullie in elk geval niet onthouden waarom het zo stil is geweest de afgelopen dagen.
Wist je trouwens dat ik via Instagram en Twitter wel actief ben, ook als het even niet goed met me gaat?

*Edit: Het ziekenhuis belde vlak na het publiceren van dit artikel. De onstekingswaarden bleken niet van de griep te zijn, maar van een urineweginfectie. Het was dus toch helaas de HG die keihard toesloeg afgelopen weekend. Nu maar hopen dat er geen herhaling volgt!

Zondag was ik alweer 13 weken zwanger. Het was tijd voor een nieuwe foto en ik ga je bijpraten over mijn dertiende zwangerschapsweek. Het was een heftige week door een lastige afspraak, maar daar gaan wel hele goede dingen uit komen. En Joost en ik hadden zaterdag quality time samen, waarbij we wel iets heel erg leuks deden. Lees je mee?

Hoe voel ik me?

Het is wisselend. Ik heb goede dagen en slechte dagen. Op de goede dagen heb ik zin om allerlei dingen te ondernemen, die me vervolgens weer een aantal dagen bijkomen kosten. En daar kan ik heel slecht aan wennen. Ik heb last van bekkeninstabiliteit en de misselijkheid breekt steeds door de medicatie heen, waardoor ik ook weer aan het braken ben. Maar aan de andere kant begin ik steeds vaker voorzichtige plopjes te voelen in mijn buik en kijk ik heel erg uit naar het moment dat ik de kleine goed kan voelen. Ik bekijk het maar per dag, geniet van de goede dagen en neem mijn rust waar nodig op de minder goede dagen.

Groei & Kilo’s

Ik ben weer aan het afvallen, de teller staat op – 1,5 kg sinds mijn startgewicht. Dat is niet gek, aangezien ik weer aan het overgeven ben geslagen. Mijn avondeten krijg ik nauwelijks weg. Het enige dat wel redelijk goed blijft zitten is brood. Tenzij er iemand een ei staat te bakken. Ook dan hoef ik geen brood meer haha.

En er is sinds vorige week 1 centimeter buikomvang bij. Woehoe! Mijn buikie groeit!

Afspraken afgelopen week

Vorige week had ik een afspraak op de POP poli (Psychiatrie, Obstetrie (verloskunde) en Pediatrie). Ergens had ik verwacht dat het heftig zou worden, maar het was meer dan dat. Er kwam al snel ter sprake waar ik bang voor was. Ik kamp met een prenatale depressie. Maar dat is niet iets waar niets aan gedaan kan worden. De oorzaak lijkt (deels) duidelijk te zijn. Blijkbaar heb ik mijn vorige zwangerschap niet goed verwerkt en ben ik nu ontzettend bang voor herhaling. Ik heb last van angstaanvallen, ben achterdochtig en bovenal ben ik totaal mezelf niet. Niet alleen lastig voor mezelf, maar ook voor mijn omgeving.

Gelukkig wordt er goed meegedacht in het ziekenhuis. De gynaecoloog helpt me op medisch vlak en gaat zorgen dat de afspraken zo soepel mogelijk gaan verlopen en mocht ik toch weer complicaties krijgen, dit op de juiste manier begeleid zal gaan worden. Dus ga ik binnenkort nog een keer terug om de knelpunten van de vorige keer rustig door te nemen en een stappenplan te maken samen. Ook zal ik met een maatschappelijk werker gaan praten om te leren het een ander los te laten. Zij zal ook zorgen dat ik na de bevalling weer bij de juiste personen terecht kom om verder behandeld te worden, zodat ik nu niet te heftige therapieën zal krijgen. Aangezien dit te stressvol zal zijn voor de baby. En het zal onder invloed van de zwangerschapshormonen ook niet veel zin hebben nu.

Het was heftig, maar ik voelde me zoveel lichter de dagen daarna. Ik merk wel dat dit positieve gevoel weer weg ebt, dus ik hoop dat ik snel een afspraak kan maken met de maatschappelijk werker.

Leuke dingen afgelopen week

• Na het heftige gesprek was de gynaecoloog zo lief om te vragen of ik even gauw een echo wilde. Zo kon ik weer even naar onze kleine smurf kijken. En wat was hij of zij alweer gegroeid zeg!
• Samen met Joost door de Babydump, Prenatal en Ikea rondstruinen. Zwijmelen bij de kleine babykleertjes en kijken welke spullen we nog nodig hebben of aan vervanging toe is.
• Cadeautjes krijgen voor de baby! Zo schattig die kleine babykleertjes.
• Nog meer toffe kleding kopen via de Z8 veiling groep op Facebook. Ik word helemaal blij van het legen van de brievenbus tegenwoordig.
• Steeds meer mede zwangeren ontdekken. Facebook vrienden, oud collega’s, maar ook via social media kondigt de een na de ander aan zwanger te zijn. Zo leuk!

Gisteren was ik alweer 11 weken zwanger. Nog maar heel even en het eerste trimester is achter de rug. Daarom vind ik het ook tijd voor mijn eerste zwangerschapsupdate. Hopelijk ga ik het volhouden dit wekelijks voorbij te laten komen om zo stil te staan bij de leuke dingen tijdens de zwangerschap. Want die positieve vibes kan ik wel gebruiken.. 

Hoe voel ik me?

Het gaat. En daar is bijna alles wel mee gezegd. Ik ben nog extreem moe. Naast werken bestaan mijn dagen vooral uit op bed liggen en slapen. Maar als dat alles zou zijn… De misselijkheid is nog in alle hevigheid aanwezig. Mijn medicatie helpt wel goed tegen het overgeven. Maar soms moet ik toch af en toe braken. Ik mag nog een dosering extra van de medicatie nemen en het lijkt erop dat ik daar toch wel mee moet beginnen. Maar ja, dat geeft niet, als het maar helpt!

Daarnaast heb ik behoorlijk last van mijn bekken. Of het echt alweer bekkeninstabiliteit is weet ik niet, maar mijn bekken doen pijn. Enorm veel pijn. Het beperkt me in mijn werk, maar ook in het dagelijks leven. Het huishouden doen lukt eigenlijk niet meer. Dat komt allemaal op Joost neer. Ik herken het van de vorige zwangerschap en alle tips en trucs die ik van die tijd nog weet, probeer ik uit. Maar mijn baan is fysiek behoorlijk zwaar. De kinderen moeten opgetild worden, als ze vallen moet ik snel door mijn hurken om ze overeind te helpen, het speelgoed moet opgeruimd worden en ga zo maar door. Het gaat prima, maar zorgt er wel voor dat ik verder enorm beperkt ben in de dingen die ik kan doen. Een stuk wandelen gaat nog wel, rustig in beweging blijven is prima. Maar stilstaan zorgt voor pijn.

Maar bovenal ben ik erg blij met het leven dat weer in me groeit. Hoewel de lichamelijke ongemakken het echt niet leuk maken, weet ik uiteraard wel waar ik het voor doe. Toen Luuk geboren werd waren mijn klachten ook direct weg. Dus hopelijk is dat deze keer ook zo. Dan kan het echte genieten namelijk beginnen!

Groei & Kilo’s

Vorige week hoorde ik het voor het eerst; “Jeetje Joyce, je krijgt al een echte ronde zwangere buik!”. En dat is ook wel zo ja. M’n buikje begint te groeien en ik kan geen normale broeken meer aan. Ik loop dus al lekker rond in positiekleding en dat is heerlijk! Buiten dat groeien mijn melkfabrieken ook enorm met als resultaat dat ik een nieuwe bh die 2 cupmaten groter was nodig had. Hopelijk houden die dus gauw even op met groeien haha.

In gewicht ben ik nog nauwelijks wat aangekomen. Ik was 2,1 kilo afgevallen en daar is nu 0,5 kilo bij gekomen. De tussenstand is dus – 1,6 kilo. Dat is netjes, aangezien ik nu niet echt goede keuzes maak qua voeding. Gezonde maaltijden maken me misselijk. Hoe raar dat ook mag klinken.

Afspraken afgelopen week

We hadden een controle bij de verloskundige en de termijnecho was afgelopen week. Alles was in orde. Omdat ik een leerling echoscopiste trof konden we ruim een kwartier kijken naar het bewegende baby’tje in mijn buik. De termijn bleef hetzelfde, dus ik was op het moment van de echo 10,3 weken zwanger en het kindje was al volop aan het bewegen, rondzwemmen en draaien. Geweldig om te zien!

Ook deed ik de eerste nuchtere suikertest. Of nou ja, ik moest nuchter bloedprikken om te zien hoe het met mijn suikerwaardes was en die waren helemaal prima. Van zwangerschapsdiabetes lijkt dus nog geen sprake. Maar dat zullen we over 5 weken zeker weten zodra ik de GTT gehad heb (suikertest met glucosedrankje).

Wel maakt de verloskundige zich wat zorgen over mijn psychische gesteldheid en moet ik me volgende week even melden op de POP-poli om te kijken of ze me in het ziekenhuis kunnen helpen. Een beslissing waar ik volledig achter sta, dus ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren. Hopelijk ga ik me gauw wat beter voelen. Want ik zit echt niet lekker in mijn vel.

Leuke dingen afgelopen week

• We hadden een echo!
• We gingen naar een paasparty bij kennissen en het was heerlijk weer.
• Omdat shoppen in stenen winkels met mijn bekken niet zo’n goed idee is, ben ik lekker online gaan shoppen. De pakketbezorger blij en ik ook. Wat een leuke spullen kwamen er allemaal binnen!
• Leuke en fijne gesprekken met Marije via Whatsapp
• Samen met mijn schoonzusje ging ik naar de Ibiza markt. Deels om te werken, maar we kochten ook hele leuke spullen.
• De geslachtsbepalende echo is gepland!

De mensen die mij al langere tijd volgen weten dat mijn vorige zwangerschap alles behalve soepel verliep. Hier opnieuw uitgebreid over schrijven heeft niet zoveel zin, maar met al vroege bekkeninstabiliteit, een lange periode misselijk zijn, een grote renovatie in de flat waar we wonen, zwangerschapsdiabetes én een zwangerschapsvergiftiging heb ik behoorlijk veel op mijn bordje gekregen. De vragen die ik op dit moment krijg zijn dan ook niet gek; ben ik bang voor wat er komen gaat deze zwangerschap, aangezien het de vorige keer niet goed ging?

Wanneer je meer wil lezen over mijn vorige zwangerschap, lees dan zwanger in het ziekenhuis, zwanger en tegenslagen, zwanger en alleen, zwanger en verhuizen naar de camping, zwanger en ziek en tot slot zwanger en eindelijk krijg ik hulp. 

De eerste weken van deze zwangerschap verliepen prima. Ik was wel moe, maar had verder nergens last van. Ja wat misselijkheid in de ochtenden, maar als dat alles is! Ik sprak veel uit naar Joost dat ik zo blij was dat dit al anders begon, ik kreeg vertrouwen in de rest van het verloop van de zwangerschap en genoot volop van het feit dat het ons geheim was. En ineens kwam er een weekend dat ik nog geen slokje water binnen kon houden, ik bleef overgeven en maakte me behoorlijk zorgen over of ik niet aan het uitdrogen was. Direct na het weekend ging ik naar de huisarts om gecontroleerd te worden en om medicatie tegen de misselijkheid te vragen. Ik was nog niet uitgedroogd, maar de huisarts maakte zich wel zorgen. Zeker wat betreft het diabetes verhaal de vorige zwangerschap. Ik kreeg te horen dat het vrijwel 99% zeker is dat die diabetes terugkomt. Dus het zaak is dat ik zo snel mogelijk weer goed zou kunnen eten.

Vanaf dat moment overheerste de angst. Als het nu al zo moeizaam verloopt, hoe moet ik dan in hemelsnaam de rest van de zwangerschap doorkomen met alles wat er boven mijn hoofd hangt? En dan ook nog een lopende bijna-peuter om me heen, die ook zijn aandacht verdient. Ik merk nu al aan hem dat hij het lastig vindt wanneer ik mijn bed niet uit kan komen op mijn vrije dagen. We besloten onze naaste familie in te lichten over de zwangerschap, zodat we hulp van hen konden krijgen. Luuk werd 2 dagen opgevangen die week en dat gaf al veel ruimte en rust om me even te laten gaan en gewoon te slapen als ik dat wilde.

De dagen kropen voorbij en voor mijn gevoel duurde het enorm lang tot de eerste echo en de intake bij de verloskundige stond. Ik werd bang dat alle moeite van het overgeven, de medicatie en alles eromheen voor niets zou zijn en er geen kloppend hartje te zien zou zijn, of dat het bijvoorbeeld op de verkeerde plek zou zitten. De opluchting was dan ook groot toen er een mooi kloppend hartje in mijn baarmoeder te zien was. Maar de angst bleef en dat sprak ik ook uit naar de verloskundige. Die reageerde zo fijn, dat ze genoeg zwangere vrouwen heeft begeleid waarbij de diabetes helemaal niet is teruggekomen en die zwangerschapsvergiftiging kan ook gewoon een toevalstreffer geweest zijn de vorige keer. Ik had gewoon pech en niets zegt dat het deze zwangerschap weer gaat gebeuren. En daarbij: “Joyce, ook jij hebt het recht om te genieten van je zwangerschap!”.

Die laatste zin dreunt inmiddels al een paar dagen constant door mijn hoofd. Want ze heeft gelijk! Ik ben bang gemaakt en heb de angst laten overheersen. Ik voel me vreselijk, maar sinds ik heb gehoord dat het helemaal niet zo vreselijk hoeft te zijn deze keer kan ik het gelukkig ook beter loslaten. De misselijkheid zwakt af. En of dat nu te maken heeft met de nieuwe medicatie die ik sinds een paar dagen gebruik, of dat het toch een stukje psychisch is, weet ik niet. Maar wat maakt het ook uit? Ik voel me beter en dat is zoveel waard!

Ik ga met veel meer vertrouwen de komende maanden tegemoet. Ik kijk uit naar de zomer waarin ik met een dikke buik rond kan lopen en geniet van elke dag die ik zonder pijn en ellende door kom. Mocht er dan straks toch wat gebeuren heb ik in elk geval nog iets om met plezier op terug te kijken. Eigenlijk was ik niet van plan om een wekelijkse update over de zwangerschap te gaan schrijven, maar ik denk dat ik het wel ga doen. Om het positieve te benadrukken. Om op die manier een naslagwerk te maken waar ik na de zwangerschap met een glimlach op terug kan kijken. Bij Luuk kan ik me vooral de nare dingen herinneren. En aangezien dit hoogstwaarschijnlijk mijn laatste zwangerschap is, zou het fijn zijn als ik hier ook met fijne gevoelens op terug kan kijken.

Ben ik nu echt niet meer bang? Jawel hoor, maar het overheerst niet meer. De juiste mensen om je heen zoeken die de angstgevoelens weg kunnen nemen is nu even heel belangrijk en goed om te doen. En het werkt echt.

Het leek wel een eeuwigheid te duren tot ik dit blogje online kon zetten. Wachten is niet mijn sterkste punt. Al helemaal niet als je opzoek bent naar herkenning en steun. Maar wat is het fijn om het nu dan eindelijk van de daken te kunnen schreeuwen: IK BEN ZWANGER! Het is echt waar; Luuk wordt grote broer!

Dat is dan ook de reden waarom het de laatste tijd op mijn blog zo stil is. Hoewel ik het plan had a.s. zaterdag wanneer we Luuk’s verjaardag vieren de hele familie in één keer zouden inlichten om het vervolgens nog een tijdje stil te houden op mijn blog, is het anders gelopen. Mijn zwangerschap verloopt niet zo lekker. De misselijkheid is niet te houden de laatste weken. En dan bedoel ik niet de welbekende ochtendmisselijkheid die over gaat met een licht ontbijtje. Ik ben van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat misselijk. Zo misselijk dat ik medicatie nodig heb om de scherpste randjes er vanaf te halen.

Bloggen staat op een laag pitje, ik kan me niet concentreren achter de laptop. Deadlines haal ik niet, mijn mailbox puilt uit, gastblogs staan klaar om nagelezen en ingepland te worden, maar het lukt niet. Ik krijg het niet voor elkaar mijn laptop open te klappen en mijn to do list af te werken. Mijn leven staat momenteel vooral uit werken en mijn eten binnenhouden. Van genieten komt helaas dus nog niet zoveel terecht.

Zoals het er nu naar uit ziet ben ik uitgerekend op 23 oktober en dat betekent dat ik nu 8,4 weken zwanger ben. Het is wat aan de vroege kant om het te vertellen, maar omdat ik me niet zo goed voel, voelt het goed om het bespreekbaar te maken. Open te zijn over dat wat er speelt in ons leven. En nu iedereen toch al op de hoogte is, kan het natuurlijk niet anders dan dat het ook op mijn blog komt te staan. Ik kijk nu al zo uit naar alle reacties.

Bereid je dus voor op heel veel zwangerschapsgerelateerde blogs de komende tijd!

Minister Schippers zal binnenkort een besluit nemen of de NIPT aan alle zwangere vrouwen in Nederland aangeboden wordt. Door middel van deze test wordt vooral het Downsyndroom opgespoord. Een diagnose leidt in meer dan 90% van de gevallen tot het afbreken van de zwangerschap. 

Wat is de NIPT?

De NIPT staat voor Niet Invasieve Prenatale Test. Dit is een nieuwe test, waarbij er bloed van de zwangere afgenomen wordt en dit wordt onderzocht in een laboratorium. Er is DNA van het kind aanwezig in het bloed van de moeder. Met de NIPT kan het DNA van een kind worden onderzocht op trisomie 21 (het downsyndroom), trisomie 18 (edwardssundroom) en trimosie 13 (patausyndroom). In het laboratorium wordt onderzocht of er teveel DNA van de chromosomen 21, 18 en 13 aanwezig is. Het teveel aan DNA van deze chromosomen is een sterke aanwijzing voor trisomie 21, 18 of 13 bij het ongeboren kind.

Mocht er uit de combinatietest duidelijk worden dat je een verhoogde kans hebt op een kind met een trimosie 21, 18 of 13 kun je de NIPT laten doen. Het voordeel hiervan is, dat er geen vlokkentest of vruchtwaterpunctie meer nodig is als de uitslag van de NIPT niet afwijkt. Dit zorgt dat de kans op een miskraam minder wordt. De kans op een miskraam is bij een vlokkentest of vruchtwaterpunctie namelijk 3 tot 5 op de 1000 testen. Dat is een vrij hoog aantal.

NIPT standaard aanbieden

Minister Schippers zal binnenkort een besluit nemen of de NIPT aan alle zwangere vrouwen in Nederland aangeboden wordt. Het plan is dan om de NIPT in plaats van de combinatietest aan te bieden. Een voordeel van de NIPT is dat de test al vanaf de tiende zwangerschapsweek uit te voeren is. En dat dit ook tot het eind van de zwangerschap mogelijk blijven. De combinatietest kan alleen tussen de 11 en 14 weken worden gedaan. Doordat er veel minder vruchtwaterpuncties en vlokkentesten nodig zijn, worden de kosten van het totale screeningsprogramma ook nog eens lager, dus dat is voor onder andere de verzekeraars een pluspunt.

#Andersnietminder

Inmiddels is er een petitie gestart, om ervoor te zorgen dat de NIPT niet standaard aan zwangere vrouwen aangeboden zal worden. Het Platform Zorg Voor Leven vindt dat wanneer de NIPT standaard aangeboden gaat worden, het een signaal naar de samenleving zal zijn dat het leven van mensen met het Downsyndroom minder gewaardeerd wordt dan dat van anderen. Mensen met Downsyndroom zijn #andersnietminder.

Klik hier om naar de petitie te gaan.

Positieve geluiden

Toch zijn er ook veel mensen positief over het invoeren van het standaard aanbieden van de NIPT. Zo kunnen ze zich beter voorbereiden als blijkt dat ze een kindje met Downsyndroom verwachten. En aan de andere kant zijn er ook mensen die een abortus overwegen als blijkt dat de uitslag van de NIPT niet goed is.

Ik lees veel over de discussie momenteel en eerlijk is eerlijk, ik zou op dit moment niet weten of ik bij een eventuele volgende zwangerschap de NIPT uit zou laten voeren. Ik sta er absoluut niet negatief tegenover, maar ik zou absoluut niet weten hoe ik zou reageren op een negatieve uitslag. Tijdens de zwangerschap van Luuk hebben wij ervoor gekozen geen combinatietest uit te laten voeren. Deels omdat we vanwege onze leeftijd niet in de risicogroep vielen, maar vooral omdat het voor ons op dat moment absoluut niet zou uitmaken. Dus misschien denken we daar tijdens een eventuele volgende zwangerschap wel net zo over.

Ik ben wel benieuwd naar jullie mening. Wat vinden jullie van de NIPT? Zou je de test uit laten voeren? En waarom?

Het laatste deel in mijn zwangerschapsverhaal. Na alle ellende en het lange wachten ga ik me alleen maar zieker voelen. En ik vraag me af hoe lang het nog gaat duren tot ik hulp krijg. Gelukkig blijkt het einde nu echt in zicht te zijn en wordt ik geholpen.  

Lees hier deel 1 – Zwanger in het ziekenhuis
Lees hier deel 2 – Zwanger en tegenslagen
Lees hier deel 3 – Zwanger en alleen
Lees hier deel 4 – Zwanger en verhuizen naar de camping
Lees hier deel 5 – Zwanger en ziek

Woensdag 19 maart

Vandaag kan ik niets anders dan een beetje op de bank hangen. Ik weet niet meer hoe ik moet zitten en krijg overal pijn. Ondertussen voel ik dat mijn bloeddruk nog niet lager is. Het vocht loopt weer op en dat is meestal foute boel. Alle bewegingen die de baby maakt, turf ik netjes. En het ziet er naar uit dat hij vandaag net genoeg gaat bewegen om niet aan de bel te hoeven trekken. Fijn. Dat scheelt een ritje naar het ziekenhuis. Want daar willen ze me toch niet helpen. Dat is me de afgelopen weken wel duidelijk geworden.

De hele dag vang ik alle kleine beetjes die ik plas, op in de urinecontainer. Maar het zijn maar hele kleine beetjes. Soms zelfs druppels. Het voelt niet alsof ik een blaasontsteking heb, maar ik weet inmiddels na de vorige blaasontsteking ook dat je die tijdens je zwangerschap niet perse hoeft te voelen. Ik wijt het weinige plassen aan het vele vocht dat ik vasthou. Dat moet toch ergens vandaan komen? Ik drink normale hoeveelheden, dus het zal wel goed zijn.

Ondertussen maak ik de map met belangrijke papieren vast klaar. Hier stop ik ook het afsprakenkaartje van het ziekenhuis in en wat echo foto’s. Ik zwijmel een beetje weg bij het zien van de echofoto’s en hoop dat het niet lang meer duurt tot ik onze kleine vent eindelijk vast kan houden. Ik doe verder niets meer deze dag. Ik kan niet meer dan wat slapen, eten, drinken, plassen en nog meer slapen. Dus dat doe ik dan ook maar niet.

Donderdag 20 maart

37 weken zwanger. Yes! Deze mijlpaal kan ik mooi in mijn zak stoppen. Vanaf nu is het veilig genoeg om op de wereld te komen voor de kleine man. Hoeveel ik ook baal van mijn lichaam de laatste weken, dit hebben we samen toch maar geflikt! We stappen rond half 8 in de auto om ervoor te zorgen dat de urinecontainer, die wij liefkozend de pispot noemen, naar het ziekenhuis te brengen. uit voorzorg doe ik ook alvast een apart plasje die de verpleegsters vast na kunnen kijken en blijven we rustig wachten tot we weer goedkeuring krijgen om het ziekenhuis uit te lopen.

De rest van de ochtend doen we niets. Het is prachtig weer, dus we zitten lekker in de tuin. Tja, als je dan toch op zo’n camping zitten, moet je er natuurlijk ook wel een beetje van genieten als de zon schijnt. Rond half 2 die middag moeten we opnieuw in het ziekenhuis zijn. Om de uitslag van de 24 uurs urinecontrole te horen en voor de rest van de check. Als we worden binnengeroepen blijken we weer een andere gynaecoloog te hebben. Dit is nu al de 7e die we zien in de afgelopen weken. Ik begin me dus langzaam aan al op te winden, want hoe moet deze meneer nu weten dat ik me slecht voel? Hij heeft me nooit eerder gezien!

We raken aan de praat en hij zegt; “Je zit er nog behoorlijk fit bij, zo te zien gaat het beter?”. Ehh, nee meneer, toch niet. Ik heb alleen de moeite genomen een beetje make-up op mijn smoelwerk te smeren, blijkbaar zorgt dat ervoor dat ik wat meer kleur krijg en er dus beter uit zie. Want ik voel me slechter dan ooit. De extra bloeddrukverlagende medicatie maakt me slap. Ik kan nauwelijks nadenken en heb overal pijn. Door het vocht in mijn voeten voel ik die krengen niet eens meer. Het is net of ik op twee sponzen loop. Dan betrekt zijn gezicht. “Ik heb slecht nieuws. De urine die je vanmorgen hebt weggebracht, is met buisje en al kapot gevallen in het laboratorium. Helaas hebben ze de rest van de urine al weggegooid, dus je zal het onderzoek opnieuw moeten doen. Ik heb geen uitslag. Je kunt straks bij het laboratorium een nieuwe container halen. En deze morgenmiddag langs brengen. Je krijgt dan zaterdag telefonisch de uitslag te horen.”

Nu knapte ik. Woedend was ik. Ik barstte in huilen uit en was er zo klaar mee. Ik ben ervan overtuigd dat het mis is. Ik weet vrijwel zeker dat die zwangerschapsvergiftiging is doorgebroken. En dan moet ik gewoon weer naar huis?! Omdat een of andere lapzwans een buisje urine kapot laat vallen?!?!?! Waarom geloven ze me niet als ik zeg dat het echt foute boel is nu? Waarom vertrouwen ze niet op wat ik zeg? Waarom gaan ze het aandurven me nu weer naar huis te sturen? Ik ben er helemaal kapot van.

De gynaecoloog weet niet wat hij moet doen. Hij heeft hier duidelijk niet echt ervaring mee. Als er een verpleegster binnenkomt, die normaal gesproken altijd de CTG vastkoppelt, zegt ze zo terug te zijn, ze moet even bellen. Als ze na een paar minuten binnenkomt verteld ze het goede nieuws. De rest van de urine was toch nog niet weggegooid. Ze gaan alles direct onderzoeken. Maar het lijkt haar beter dat ik die tijd niet in de wachtkamer doorbreng, maar thuis. Zodat ik nog enigszins kan rusten. Ik spreek met de gynaecoloog af, dat hij me belt zodra de uitslag binnen is.

De telefoon gaat om 17:00 uur. Het is de gynaecoloog. Hij zegt; “De uitslag van het urineonderzoek is binnen. En ik wil je vragen of je nu direct naar het ziekenhuis wil komen. Het is duidelijk dat je een zwangerschapsvergiftiging hebt. En omdat je nu precies 37 weken zwanger bent, gaan we geen enkel risico meer nemen. Je wordt als je zo in het ziekenhuis bent, opgenomen op de zwangeren afdeling. Daar wordt je voorbereid en morgenochtend starten we met de inleiding. Je had gelijk. Je lichaam is er klaar mee.”
Ik kon die man wel zoenen! Na weken van onrust was daar dan toch echt de zwangerschapsvergiftiging. En natuurlijk wil je niet dat je dat krijgt. Want het kan ontzettend gevaarlijk zijn. Maar op dat moment was ik ergens zo blij met deze uitslag. Nu namen ze me tenminste serieus en gingen ze ingrijpen.

Na nog rustig een maaltijd gegeten te hebben rijden we naar het ziekenhuis, met vluchtkoffer en al. Eenmaal daar installeer ik me op een bed. En wordt er alvast een infuus geprikt. Ze tappen gelijk wat bloed af om te onderzoeken of mijn lever en nieren de zwangerschap nog wel trekken. En eenmaal geïnstalleerd vertrekken Joost en mijn moeder weer naar huis. Ook zij gaan zich klaarmaken voor de dag morgen. Vrijdag 21 maart. Dat zou een mooie geboortedag zijn voor onze zoon!

Vrijdag 21 maart

Deze nacht in het ziekenhuis slaap ik nauwelijks. Niet alleen heb ik een hele vervelende kamergenoot, die vanaf 12 uur ’s nachts een hele zal vol KFC lekkernijen weg zit te eten en om de haverklap om een emmer ijsklontjes vraagt (het is toch geen hotel!). Maar ik krijg veel harde buiken. Die heb ik de afgelopen weken wel vaker gehad. Maar nu begin ik regelmatig te tellen. Het lijken weeën. Maar als de nachtzuster even voorbij komt denkt ze dat het vooral voorwerk is. Maar ook dat zou goed nieuws betekenen. Want hoe meer voorwerk er is geweest en hoe meer de baarmoedermond verweekt, hoe sneller de inleiding zal gaan.

Rond 7 uur wordt ik gewekt door de vroege dienst. Ze gaan gelijk kijken hoe het is bij de verloskamers en rond half 8 krijg ik goed nieuws. Nog een uur en dan rijden ze me naar mijn verloskamer om alles van start te laten gaan. Ik ga nog even douchen en krijg een ontbijtje van Alex (voor de dames die in het WKZ hebben gelegen een hele bekende naam haha). Zodra ik in de verloskamer lig komt Joost ook al binnen. We krijgen uitleg over de gang van zaken. Ze hebben besloten de inleiding met een gel te doen. Deze gaan ze inbrengen tijdens het toucheren en vervolgens wachten we een uur of 8 af. Mocht het zo zijn dat er dan nog een tweede dosering nodig is, dan geven ze die. En wanneer halverwege de avond blijkt dat de bevalling nog niet begonnen is, zal ik teruggereden worden naar de zwangeren afdeling, om het de volgende ochtend weer opnieuw te proberen. Dat ik vandaag word ingeleid, betekend niet dat ik vandaag of morgen ga bevallen. Het kan wel het hele weekend duren. Het maakt mij niet meer uit. Ik ben allang blij dat het nu gaat gebeuren.

Voor het inbrengen van de gel merkt de verloskundige op dat het van binnen al mooi zacht is. Het voorwerk deze nacht heeft duidelijk zijn werk gedaan. Dit is positief en ze verwacht dat de gel wel iets zal gaan doen. De gel doet zeker iets. Ik krijg wat krampen gedurende de dag. Maar als de verloskundige ’s middags langskomt en ik zeg dat ik wel wat krampen gewend ben en het dus makkelijk aankan, zie ik een voorzichtige grijns en daarna zegt ze, er komt geen tweede keer gel. We gaan het af laten hangen van hoe je lichaam het oppakt de komende uren. Ik ga naar huis, de avonddienst zal straks bij je komen kijken.

Als ook de verpleegster die de hele dag al een beetje om ons heen dartelt afscheid komt nemen zegt ze, ik hoop je niet meer te zien, want ik heb dit weekend geen dienst. Maandag wel, maar ik hoop niet dat je dan nog steeds niet bevallen bent. En als ze een bevalling dan ook nog vergelijkt met een sinaasappel die door je rechterneusgat heen moet, vraag ik me af waarom ze op deze afdeling is gaan werken. Bemoedigende woorden hoefde ik in elk geval niet te verwachten haha.

De dames van de avonddienst zijn een stuk vlotter en gezelliger. We hebben direct een klik met zijn allen. Dat is erg fijn aangezien je toch met je blote onderkantje op zo’n bed ligt. Rond half 6 gaan ze voelen hoeveel ontsluiting ik heb. En aangezien het WKZ een academisch ziekenhuis is, mag een co-assistente ook nog even voelen. Welja. Ik ben alle schaamte nu toch al voorbij! Ik heb 2 centimeter ontsluiting. Dat zou voldoende moeten zijn om mijn vliezen te breken en alles wat beter op gang te helpen. Na een kort overleg komt er een heel team met witte jassen binnen. Ze gaan inderdaad de vliezen breken.

Na al 9,5 uur lichte weeën te hebben, verwachten ze dat het na het breken van de vliezen sneller en harder zal gaan. Ze geven me een half uur zelf de tijd en als blijkt dat de weeën niet snel genoeg komen, gaan ze weeënwater aansluiten. Ik hoop dat mijn lichaam het zelf op gaat pakken. Dan schijnt de bevalling een stuk prettiger te verlopen dan wanneer het op gang gebracht wordt. Maar ik heb het zelf verder niet in de hand.

De verloskundige brengt een of ander instrument bij me in en twee tellen later komt het vruchtwater er met golven uitzetten. Bingo. De vliezen zijn gebroken. Laat die bevalling nu maar beginnen! Stiekem verwacht ik dat we vanavond nog kunnen babyknuffelen. Maar dit spreek ik niet hardop uit. En dat is maar goed ook…

Ben je benieuwd naar het vervolg? Zondagmiddag komt deze online!