Wekenlang heeft het me bezig gehouden. Ik zou immers binnen zes tot acht weken na de intake te horen krijgen of ik in aanmerking kom voor een maagverkleining. Mijn telefoon week niet van mijn zij en iedere dag dat de telefoon niet ging werd ik meer onzeker. Het voelt als een martelgang. Het is bijna onmenselijk om zo’n tijd te moeten wachten. En dan gaat zelfs in de achtste week na de intake de telefoon maar niet…
De eerste 4 weken
Ik was zo stoer, de uren na de intake. Ik ga heus niet zitten wachten op dat telefoontje. Ik weet immers dat het 6 tot 8 weken gaat duren. Gemiddeld 7 weken zeiden ze, dus ik ga er vanuit dat ik in de zevende week iets hoor. Zo niet, dan is er ook geen man over boord. De eerste vier weken gingen dan ook redelijk ontspannen. Ja, ik dacht er wel eens aan. En nee ik was niet altijd meer heel zeker van mijn zaak. Maar dat hoort erbij denk ik.
Week 5 en 6
Vanaf dit moment begin ik ‘m toch een beetje te knijpen en ik hou mijn telefoon wat meer in de gaten. Het houdt me bezig en ik lees veel in een lotgenoten groep. Ik lees over mensen die net geopereerd zijn en zie wat voor impact de operatie op ze heeft. Ook lees ik over mensen die de intake net hebben ingepland en ik ben blij dat ik ze een beetje mee kan vertellen hoe dat in zijn werk gaat. Maar ik zie ook verontrustende berichten voorbij komen. De obesitas kliniek waar ik het traject begonnen ben, lijkt het zo druk te hebben dat ze niet op tijd kunnen bellen. Mensen wachten al langer dan 8 weken. Maar ik wuif het weg, dat gaat bij mij vast en zeker niet gebeuren. Toch begin ik al nerveuzer te worden en de onzekerheid gaat aan me knagen. Wat nou als ze me te jong vinden? Wat als ze me niet zwaar genoeg vinden? Cijfers liegen niet, maar toch.
Week 7 en 8
Waar ik ga, gaat mijn telefoon. Ik ga zelfs niet meer douchen tussen 8 en 5 omdat ik bang ben het telefoontje te missen. Ga ik naar de wc, gaat mijn telefoon mee. Ga ik de jongens een schone luier geven, neem ik mijn telefoon mee. Steeds meer lees ik over de ingreep, de impact en ik kijk uiteraard veel naar voor en na foto’s. De mensen die de vorige weken nog zo lang hebben moeten wachten, hebben nog steeds geen antwoord gehad en zij hebben te horen gekregen dat de internist die besluit of je wel of niet geopereerd gaat worden, gewoonweg geen tijd heeft de dossiers door te nemen. Ai, dat ik dus in de 8e week nog steeds niet gebeld ben, komt dus niet helemaal als een verrassing, maar het voelt wel heel erg naar.
Russisch roulette
Ook in de 9e week gaat mijn telefoon niet en de dagen lijken voorbij te kruipen. Mensen weten dat ik eigenlijk al antwoorden had moeten krijgen en stellen dus steeds meer vragen. Dag in dag uit houdt het me bezig. Ik check mijn telefoon. Zoek het nummer van de obesitas kliniek op en overweeg te bellen, maar dat hebben ze gezegd; bellen mag niet. Je krijgt het vanzelf te horen. Als ze nog niet gebeld hebben, weten zij het antwoord namelijk ook nog niet.
Een internist in het aangrenzende ziekenhuis maakt namelijk de beslissing. Een internist die ik nog nooit ontmoet heb. Ik heb een pasfoto afgegeven, heb gesprekken gevoerd met andere mensen en aan de hand van hun verslagen gaat een volslagen vreemde bepalen of mijn leven drastisch veranderd gaat worden of niet. Het voelt als russisch roulette. Jij mag wel en jij mag niet. En dan is het maar net of je links of rechts staat. Zo gaat het natuurlijk niet, maar ik haal me van alles in mijn hoofd. Ik word onzeker en krijg steeds vaker het gevoel dat ze me gaan afwijzen. Ik ben dus ondertussen ook al mijn vervolgstappen aan het bedenken. Het ziekenhuis waar ik een second opinion wil laten doen is al uitgekozen en ik begin me in het traject te verdiepen die ze daar doorlopen.
Tegelijkertijd voel ik me op sommige momenten ook heel zeker van mijn zaak. Ik heb een BMI van hoger dan 40, ik ben gemotiveerd, ja ik ben jong, maar juist daarom zouden ze mij moeten opereren. In mijn ogen kan ik slanker namelijk nog veel meer van mijn leven maken dan ik nu doe. En dat heb ik in mijn ogen best weten over te brengen tijdens de intake. En zo slingert mijn gevoel constant van hot naar her. Ik weet ook dat ik slaapapneu heb, maar heb de officiële uitslag en de vervolgstappen nog niet gehoord, dus ik ben erg moe. Moe van de spanning, moe van wat het in mijn hoofd doet, moe van het constant mijn telefoon in de gaten houden. Ondertussen is ook Maik opgenomen geweest, Luuk is om de haverklap ziek en ik word daardoor enorm geleefd.
Week 10 gaat in
Op maandag is het exact 10 weken geleden dat ik de intake gehad heb. In de lotgenoten groep lees ik dat de vrouwen die geen antwoord kregen, een week daarvoor eindelijk gebeld zijn na 14 weken. 14 weken! Daar ben ik nog lang niet. Dat is nog een maand. Ik knijp ‘m er behoorlijk van, maar kom inmiddels ook op een punt dat ik accepteer dat het telefoontje gewoon nog niet gaat komen. Vandaag ga ik naar het ziekenhuis voor een afspraak met de longarts en zij is verbaast dat ik nog niets gehoord heb. Ze kan er ook niets over vinden in het systeem. Ik doorloop de stappen met haar die nodig zijn en wat mijn gezondheid qua longen betreft zou het een operatie niet in de weg moeten staan. Sterker nog, ik heb een milde vorm van slaapapneu, waardoor ik zelfs met een BMI van 35 in aanmerking kom voor een operatie. Dat zou bij een second opinion dus alleen maar mooi meegenomen zijn. Ik laat het allemaal een beetje los en heb voor het eerst sinds tijden een vrij rustige nacht.
En dan mis je een oproep
Op dinsdagochtend breng ik Luuk zoals elke dinsdag naar de peuterspeelzaal en op de terugweg loop ik nog even door de supermarkt met Maik. Ik doe wat boodschappen en loop op mijn dooie gemakje terug naar huis. Ik heb maar weinig plannen deze ochtend. Het plan is om een beetje te werken en de keuken op te ruimen. Eenmaal thuis pak ik de boodschappen uit, ik leg Maik in zijn bed en ik leg mijn telefoon op tafel. “Gemiste oproep” staat er op het scherm. Mijn hart slaat over, het is een telefoonnummer die niet in mijn telefoon staat en het is een 030 nummer. De voicemail is ingesproken en snel luister ik het af. “Ik bel u in verband met de uitslag van de intake bij de obesitas kliniek”. NEE HE! Ik heb gewoon HET telefoontje gemist!
Zo snel als ik kan bel ik terug en degene die ik aan de telefoon krijg, zegt op een zakelijke toon dat zij mij geen antwoorden mag geven en me doorverbind met de juiste persoon. Ai, dit klinkt wel heel serieus. Ze mag vast geen slecht nieuws gesprekken voeren denk ik nog. Als ik de juiste persoon aan de lijn heb zegt ze dat ze nog even mijn gegevens erbij moet zoeken. Ze weet namelijk niet meer precies wat er aan de hand was. Die 3 seconden duurde 2 minuten.
De uitslag
“Je weet zelf natuurlijk al dat je nog geen volledig groen licht kunt krijgen, omdat je nog een paar maanden naar de dietiste moet, maar als je dat hebt afgerond staat niets je in de weg om geopereerd te worden.”. Wacht. Wacht even. Je bedoelt… Je bedoelt dat ik geopereerd ga worden? “Ja dat bedoel ik inderdaad!”.
Ik was uitzinnig van blijdschap. Ik stond te schreeuwen en te huilen in de keuken. Ik liep rondjes, danste wat in de rondte en liet de tranen de vrije loop. Ondertussen was ik erg blij dat Luuk op de peuterspeelzaal zat, want ik zou geen idee hebben hoe ik hem op dat moment duidelijk had moeten maken dat ik moest huilen van blijdschap. Want gehuild, dat heb ik. Ik heb gehuild als een baby, op een hele lelijke manier. Maar wat maakt het uit! In 1 klap ben ik vergeten hoe vreselijk de afgelopen weken waren. Het maakt allemaal niet meer uit.
Mijn leven gaat veranderen. Het gaat gebeuren. Ik word geopereerd. Volgend jaar kerst ben ik slank.
Ik schrijf over het hele avontuur van mijn maagverkleining. Vanaf de wens voor een operatie tot alles wat er daarna gebeurt. Je kunt het hele verhaal volgen door de volgende blogs te lezen;
Ik wil een maagverkleining – #1
Mijn intake voor een maagverkleining – #2
Maagverkleining – Hoe reageert mijn omgeving? – #3
Maagverkleining – De apneutest #4
Maagverkleining – De uitslag van de apneutest #5
Leave a Reply