Afgelopen zondagochtend 6 uur werd ik wakker, kotsmisselijk. Dit is nieuw, normaal gesproken word ik niet wakker van de misselijkheid en al voor ik me dat goed en wel besef moet ik sprinten richting het toilet om over te geven. Dit blijf ik doen. Wel eten, niet eten, wel drinken, niet drinken, het maakt niet uit. Alles komt eruit, zelfs als ik niets in mijn maag heb moet ik braken. En het doet zeer. Veel zeer. Als ik een aantal uur later het ziekenhuis bel, moet ik direct komen, niet wetende dat ik pas twee dagen later weer naar huis toe zou mogen.
In het ziekenhuis werden de hoognodige controles gedaan, mijn bloeddruk was netjes, maar mijn hartslag was 130 en daar schrokken ze van. Zodra ze een ader in mijn arm zag die nog te prikken was, werd er direct een infuus gezet. En nadat ik met veel moeite urine op kon vangen, was de uitslag al snel duidelijk, uitgedroogd. Teveel ketonen in mijn urine, dus het zou een opname worden. En met een rolstoel werd ik naar boven gereden naar mijn bed voor de komende nacht.
Omdat ik nog geen 16 weken zwanger ben, kwam ik niet zoals verwacht in het WKZ te liggen, maar op de gynaecologie afdeling in het UMC. Tussen de vrouwen die hun baarmoeder hebben moeten laten verwijderen, door bijv. baarmoederhalskanker. Gezellig. Want daartussen zitten helaas ook vrouwen met een kinderwens. Een lastige situatie. Maar zoals de verpleegkundige lief zei, je mag best een beetje egoïstisch zijn als je hier ligt, ook jij bent ziek en je ligt hier ook niet voor je lol.
Ik werd direct aangesloten aan vochtzakken en mocht het aangeven als ik iets wilde eten of drinken. Alles waar ik zin in zou hebben mocht ik vragen. Maar de realiteit was toch wel dat ik niets durfde te eten of drinken, terwijl mijn lichaam schreeuwde om eten en vocht. Mijn maag maakte echt hele enge geluiden haha. Aan het begin van de avond leek het te lukken om een kopje bouillon binnen te houden, maar na nog een half kopje water, kwam alles er toch weer uit. Wat een narigheid.
De volgende ochtend waren de bloed en urine uitslagen dan ook niet helemaal goed, waardoor besloten werd me alsnog een nacht te laten blijven. Dat vond ik een tegenvaller, want door de vitamines die ik de hele nacht via het infuus binnengekregen had, voelde ik me stiekem kiplekker. Ik had zelfs weer ontbeten!
Uiteindelijk bleek dat ik last heb van een virusinfectie, gewoon een simpel griepje. Die alarmbellen gingen af nadat ik ’s avonds ineens hoge koorts kreeg en Luuk thuis ook was begonnen met overgeven. Maar doordat mijn maag al zo prikkelbaar is momenteel, slaat het bij mij direct over in overmatig braken. Na zo’n 40 uur vocht en vitamines toegediend te hebben gekregen mocht ik gelukkig weer naar huis.
En thuis gaat het wisselend. Ik ben nog regelmatig misselijk, soms braak ik nog, maar het is niet meer zo vaak als zondagochtend gelukkig. Ineens ben ik heel erg gevoelig voor geurtjes. Kipfilet van de Albert Heijn ruikt zo mega sterk dat ik al bijna over mijn nek ga als ik een boterham klaarmaak voor Luuk, dus lieg ik dat het op is en geef hem een plak kaas. De luchtverfrissers thuis kan ik ook niet verdragen, dus komen er weer wat andere luchtjes boven drijven, want tja, we verschonen in huis nu eenmaal luiers, hebben een kat en er komt ook wel eens een vreemd eetluchtje bij de buren vandaan.
Maar ik ben in elk geval weer thuis. En ik krijg weer de behoefte mijn verhaal te delen en soms even lekker achter de laptop te kruipen. Ik wilde jullie in elk geval niet onthouden waarom het zo stil is geweest de afgelopen dagen.
Wist je trouwens dat ik via Instagram en Twitter wel actief ben, ook als het even niet goed met me gaat?
*Edit: Het ziekenhuis belde vlak na het publiceren van dit artikel. De onstekingswaarden bleken niet van de griep te zijn, maar van een urineweginfectie. Het was dus toch helaas de HG die keihard toesloeg afgelopen weekend. Nu maar hopen dat er geen herhaling volgt!
]]>
Leave a Reply