Ongeloof-lijk echt. Er zijn dagen waarin ik zo bizar moe ben dat ik mezelf oprecht afvraag hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat ik nog functioneer. En dan praat ik niet over een keertje slecht slapen en daardoor moe zijn. Zo moe, dat ik er hoofdpijn van heb, scheel van kijk, mezelf afvraag hoe ik deze dag doorkom, hoe andere mensen dit dan doen, of ik dan echt de enige slappe tosti die dit zo extreem ervaart en ga zo maar door. De laatste regel staat trouwens weer haaks op mijn laatste blog: Fuck it!. Yep, that’s me. Vol tegenstelling, twijfels en imperfectie ?.
Laten we wel wezen, dat het leven ‘’vroeger’’ een stuk relaxter en minder vermoeiend was staat buiten kijf. Daar hoef ik het niet eens over te hebben. Toen ik nog geen kinderen had en fulltime werkte was ik ook weleens moe, maar als ik daar aan terug denk was dat vooral de behoefte om dan even ‘’niets’’ te doen te hebben denk ik. Inmiddels ben ik 3 mooie en gelukkige zonen rijker! Daar ben ik onwijs blij mee. Alle drie hebben zij (uiteraard) stuk voor stuk hun eigen aandacht nodig. De één wat meer of minder dan de ander. Tel daarbij op een baan voor 3 dagen per week, een huis dat graag schoon is (klopt niet: IK wil graag dat het huis schoon en opgeruimd is, het huis zal t echt geen drol schelen hoe ie eruit ziet), een sociaal leven blablabla. Al met al een aantal dingen die je energie logischerwijs slurpen. En daar wordt je dus (denk ik) moe van. En niet zo’n klein beetje ook.
Als ik weleens een mindere dag heb of niet zo lekker in mijn vel zit vraag ik mezelf weleens af: wat is nou je grootste probleem? Waarom ben je zo mopperig? Waarom voel je je niet oke? Bijna (ja bijna, nee niet altijd) is mijn antwoord: omdat ik zoooooooo moe ben. En omdat ik moe ben word ik chagrijnig, ga ik mopperen tegen de mensen om me heen, denk ik dat avondsnacken (lees: chocola eten) helpt, wil ik nooit bellen in de avond (whaha, seriously? Yes). Uiteraard kom ik vervolgens weer in schuldgevoel terecht omdat ik vind dat ik niet moet mopperen, mezelf niet vol moet proppen met eten, mijn telefoon even niet opnam etc. En zo zit je in een vicieuze cirkel…
En duhuh, ik weet echt wel dat naar de sportschool gaan en uberhaupt sporten helpt. Maar zolang ik geen personal trainer heb die aanbelt bij mijn huis en me van de bank aftrekt en mijn veters strikt blijf ik zitten waar ik zit. Omdat ik het ergens ook zo lekker vind… Ik hou zo van mijn bank! Mijn bed… Mijn TV… Al mijn duffe series waarbij ik niet hoef na te denken en alleen maar domweg kan kijken… Meerdere malen ben ik al eens naar de dokter geweest om HB en andere gekke dingen te prikken: tot op heden is er nooit iets uitgekomen. Dus ja, dan zal het er wel bij horen?
Inmiddels slik ik extra vitamine D en drink ik in geval van nood koffie, dat schijnt te helpen. Ik hoop het. Ik kan eigenlijk niet anders dan tot de conclusie komen dat hier veel meer mensen/moeders/verzorgers last van zullen hebben. Maar vertel het me eens alsjeblieft! Hoe functioneren jullie dan? Hoe zorgen jullie ervoor dat jullie niet zo’n chagrijnige grumpy zijn als ik soms ben? Want waar laad je eigenlijk van op? Wat geeft je energie? En is jouw vermoeidheid soms ook zo overheersend? Is er nog een andere optie dan ‘’niet denken en maar gewoon doen’’ of moet ik me erbij neerleggen dat dit die tropenjaren zijn waar ze het altijd over hebben? Benieuwd!
]]>
Leave a Reply