Ik was er op een gegeven moment echt zo klaar mee, die pakjesavond. Toen onze pubers nog kleine peuterpubertjes waren, was de Sinterklaastijd een geweldig leuke tijd. Ze zongen liedjes voor ze gingen slapen. Ze zette hun schoen bij de voordeur, met een mooie tekening en een suikerklontje voor het paard. Uren werden de speelgoedboeken doorgebladerd en verlanglijstjes gemaakt. En zwarte Piet, die was nog gewoon zwart.
Naarmate ze ouder werden kwamen ze erachter dat het Sinterklaasverhaal een beetje anders in elkaar stak dan ze dachten. Al was dat niet gemakkelijk te geloven. Honderd vragen kwamen over tafel. Of ik dan ook dat ene cadeau had gekocht. En waar alle tekeningen dan waren gebleven. En wie de suikerklontjes voor het paard dan wel had opgegeten.
Elk jaar namen de tradities die we altijd hadden gehad beetje bij beetje af. Als je twaalf jaar bent is een Sinterklaasliedje zingen bij je schoen niet echt stoer meer. Wat bleef waren de cadeautjes. Want dat hoorde er toch bij volgens de mannen. Pakjes uitpakken blijft leuk of je nou 3 of 13 bent. Ik was degene die zorgde voor die pakjes. Uren lang struinde ik door het winkelcentrum. Zoekend naar de perfecte cadeaus. Ik zocht altijd naar een variatie van verschillende presentjes. Zo moesten er altijd iets van kleding bij zitten. Een boek, een spel en wat andere dingen die op hun verlanglijstje stonden. En al dat spul moest ook nog ingepakt worden.
Tot vorig jaar….. toen ben ik er mee gestopt. Want jeetje wat was ik er klaar mee. Al dat struinen door de winkels, rekenen of ieder kind evenveel had, afstemmen van cadeaus werd niet meer beloond met enorm blije kindersnoetjes. Dat wil niet zeggen dat mijn jongens niet meer dankbaar waren, allesbehalve, maar het werd toch anders. Op z’n pubers. Op deuren kloppen en op ramen bonken hoefde natuurlijk niet meer. De jute zakken vol cadeaus stiekem bij de voordeur zien te krijgen ook niet. Als ze het pakketje in de hand kregen met voetbalsokken werd er verveeld gezegd; “Jahaaa, daar zijn ze weer, de voetbalsokken”. De pakjes werden zo snel mogelijk uitgepakt en klaar. En niemand die er op het idee kwam om een kleinigheidje voor mij te kopen. Ik was het helemaal beu.
Vorig jaar hebben we het anders aangepakt. We zijn met z’n vieren tapas gaan eten in plaats van pakjesavond. De hele avond door hebben we heerlijk gesmuld van allerlei verschillende hapjes. Nou ja, de jongens aten vooral mini tomaten soep, frietjes, aardappelkroketjes, mini hamburgers en lekkere toetjes. Maar dat maakt niet uit. Het was enorm gezellig om een paar uur samen aan tafel te zitten. We hadden gesprekken en discussies over van alles en nog wat, dat is zo leuk met pubers. Voor herhaling vatbaar.
Ik zal zorgen voor pepernoten, voor lekkere sint chocola, voor gezelligheid in huis… maar nee geen juten zakken met pakjes meer.
]]>