Na het krijgen van ons eerste kindje stond onze wereld op zijn kop. Wat was dát anders zeg. Van een heerlijk rustig leven met z’n tweetjes was het toch wel even wennen om met z’n drietjes te zijn. Onze baby was heftig. Een huilbaby. Krijsen deed hij, uren achter elkaar. Maar ondanks die heftige periode was al snel duidelijk: wij willen kijken of we nóg zo’n mooi exemplaar kunnen en mogen maken.
Anoniem bloggen
Laat ik me trouwens eerst even voorstellen. Ik ben Anonieme Mama. Dat is natuurlijk niet mijn echte naam, maar ik blog nu liever nog even anoniem. Ik vind het namelijk wel ontzettend leuk om over onze kinderwens te schrijven, maar ik vind het niet nodig dat iedereen weet dat mijn man en ik aan het ‘fabrieken’ zijn.
Maar goed, terug naar dat moment dat we over een tweede kindje gingen nadenken. Voor ons kwam dat best snel. Voor mij, hormonaal als ik was, voelde de gedachte aan een tweede kindje al snel vertrouwd. Vertrouwd, maar nog niet verstandig. Mijn lichaam had en topprestatie geleverd en ik vond het niet verstandig om dat een paar maanden na de geboorte van ons kindje nogmaals te doen.
Rammelende eierstokken 2.0
Nu we ruim een jaar verder zijn is dat anders. Onze mini heeft zich van een hulpeloze baby ontpopt tot een schattige dreumes. Een schattige dreumes die vast heel lief gaat zijn voor een broertje of zusje. Gelukkig zijn er medisch geen belemmeringen en mag ik ‘gewoon’ nog een keer zwanger worden. Daarom zijn wij deze maand begonnen met kijken of we dat kunnen regelen. Van ons eerste kindje waren we heel snel in verwachting en ik hoop dat dat deze keer ook zo zal zijn. Die rammelende eierstokken versie 2.0 zijn namelijk hevig aanwezig haha.
Hoe ging dat bij jou? Wilde je al heel snel een tweede kindje? Of vind jij één wel genoeg?
]]>