37,2 weken. Zo lang heeft Luuk in mijn buik gezeten. En vandaag is hij precies 37,2 weken oud. Hij is dus 37,2 weken in en uit mijn buik. Wat een bijzondere dag! En ook al had ik een verschrikkelijke zwangerschap. Ik was maar wat blij dat ik Luuk tot deze termijn binnen heb kunnen houden. Want wat was het spannend de weken daarvoor. Ik had net wel, of net niet een zwangerschapsvergiftiging. De waardes hingen er steeds tegenaan en zorgden voor veel klachten en onrust. Niet alleen bij mij, maar ook bij mijn omgeving.
En dit is de allerlaatste buikfoto. Ik had op dat moment net een telefoontje gekregen van de gynaecoloog, dat ik met mijn vluchttas naar het ziekenhuis mocht komen voor opname. De volgende ochtend zou ik ingeleid gaan worden. Dus namen we nog even de tijd die enorme toeter vast te leggen. Een bijzondere foto. Maar aan de andere kant zie ik de vermoeidheid in mijn gezicht, de enorme vochtophopingen in mijn armen en ik kan me nog helemaal voor me halen hoe ik me voelde op dat moment; doodziek en overal pijn.
En zo voel ik me dus alweer een week of 37 niet meer. Het is waar. Bevallen betekent genezen van een zwangerschapsvergiftiging. Ik voelde me zoveel beter na de bevalling. Uiteraard had ik wat pijn down-under, maar dat was zo goed te verdragen vergeleken met de weken, of zelfs maanden van pijn en onrust daarvoor. Eindelijk was onze gezonde knul geboren.
Het is onvoorstelbaar. Inmiddels kruipt hij, hij “kletst” de oren van ons kop de hele dag en hij is (meestal) de vrolijkheid zelve. Hij sjeest het hele huis door op handen en knieën en begint breeduit te grijnzen als je oogcontact maakt terwijl hij zit te spelen.
Hij verandert van een hulpeloze baby naar een kleine dreumes die alles het liefst zelluf wil doen. Hij groeit goed, ontwikkelt goed (zelfs wat te snel volgens het consultatiebureau), eet goed, drinkt goed. Elke dag is weer een feestje met onze kleine man. 37,2 weken geleden veranderde ons leven. Waar we voorheen alleen rekening hielden met elkaar, hebben we nu vooral rekening te houden met Luuk. Het is van te voren niet voor te stellen hoe zo’n klein mensje je leven op zijn kop zet.
Je neemt je tijdens de zwangerschap van alles voor. Ik ook. En inmiddels heb ik de meeste voorgenomen puntjes al helemaal omgegooid of her en der wat aangepast. Luuk is redelijk leidend wat dat betreft. Hij heeft zo jong al zo’n eigen karakter, dat je nu al merkt dat de opvoeding op hem aangepast moet worden. En dat is helemaal prima en waarschijnlijk ook gewoon zoals het hoort.
37,2 weken alweer. Of pas. We zijn zo op elkaar ingespeeld. Dat het net is of het nooit anders is geweest. Op naar de volgende 37,2 weken!
]]>