Het is 23 oktober 2016, de uitgerekende datum. Toen we op 16 maart dit jaar de eerste echo hadden deze zwangerschap, hoorden we dat we rond 23 oktober opnieuw vader en moeder zouden worden. En hoewel ik achteraf gezien alleen maar blij ben dat we niet tot vandaag of zelfs langer door hebben hoeven lopen in zwangere toestand, is en blijft dit toch wel een hele bijzondere dag.
Vandaag is Maik alweer 3 weken en 2 dagen oud. De eerste maand met Maik is gewoon alweer bijna voorbij, het is onvoorstelbaar. De weg naar de bevalling was vreselijk moeilijk en duurde lang. Ik overdrijf niet als ik zeg dat de afgelopen maanden de langste maanden van mijn leven waren. Ik heb mijn lichaam vervloekt deze zwangerschap en heb heel erg veel tranen gelaten om hoe ik me voelde en hoe ik het gevoel had dat mijn lichaam me in de steek liet.
Tegelijkertijd voelt het alsof Maik er altijd al geweest is. Luuk is ongelooflijk lief voor zijn kleine broertje. De gebroken nachten zijn pittig, maar wennen toch ook alweer snel. En het gaat over het algemeen erg relaxt allemaal. Het klopt allemaal, we zijn compleet en het voelt allemaal heel goed zo met zijn viertjes.
Het is bijna niet meer voor te stellen hoe verscheurd we ons voelden de eerste dagen na de bevalling. Luuk en Joost waren thuis, ik lag op de zwangeren afdeling in een ziekenhuisbed en Maik op de medium care van de neonatologie. Ik was ontzettend bang dat dat verscheurde gevoel ervoor zou zorgen dat ik me niet goed aan Maik zou kunnen hechten. En ik geef ook toe dat dit de eerste 48 uur van zijn leven best wel lastig was. Ik heb wel eens door mijn hoofd horen spoken dat ze zomaar mijn baby hadden kunnen verwisselen voor een ander, dat ik het toch niet gemerkt zou hebben. Dat is niet waar hoor, want toen ik Maik voor het eerst hoorde huilen aan de andere kant van de afdeling, wist ik zonder dat ik hem zag, direct dat hij het was. Daar was dus ineens mijn moedergevoel voor dat kleine mensje.
En dat gevoel is alleen maar sterker geworden de afgelopen weken. Mijn hart loopt over van liefde voor die twee kleine mannen van me. Net als voor die grote man van me, die me zo ongelooflijk heeft bijgestaan tijdens de bevalling en de pittige weken daarvoor. Voor mijn gevoel geniet ik veel meer van deze bijzondere eerste periode samen, dan toen Luuk klein was. Misschien komt dat omdat ik me er heel erg bewust van ben dat dit de laatste keer is dat we dit meemaken.
Ik maak zoveel mogelijk foto’s, filmpjes en probeer met man en macht ervoor te zorgen dat we deze periode goed vastleggen om er zo min mogelijk van te vergeten. Ik kan minuten, zo niet uren lang kijken naar dat kleine mensje wat ik het afgelopen jaar in mijn buik gedragen heb. Wat heb ik me zorgen gemaakt over hoe mijn lichaam het zou trekken en wat heb ik er altijd vertrouwen in gehad dat het met Maik zelf heel erg goed ging.
En dan is het ineens 23 oktober. De datum waar we maandenlang naar uit hebben gekeken. Een datum die ik nooit meer zal vergeten. Het bleek niet de verjaardag van onze jongste spruit te zijn. Mijn lichaam kon de zwangerschap niet meer aan, waardoor Maik al eerder ter wereld moest komen. Ach, elk nadeel heeft z’n voordeel. Zo kunnen we alleen maar nòg langer van hem genieten.
Vond jij de uitgerekende datum ook zo’n bijzondere dag?
]]>