Een jongensmama?.nl

Door Mama van Dijk – Ben ik een jongensmama? Ik hoorde het getik van jongensklompjes al in mijn gedachten over de straat dichterbij komen. Zag ook het stoere koppie van die mini versie van mijn grote liefde al in gedachten op de bank zitten. Ik droomde over stoere spijkerbroekjes met bretels, auto’s en gevouwen vliegtuigjes die me langs de oren zouden vliegen. Drie jaar later reflecteer ik die gedachten, lachend. Het werden roze prinsessenhakken en schattige krullen, gillende meisjes, tutu-achtige rokjes, gelakte nagels en een lading poppen…

Het lag diep geworteld in het binnenste van mij. De liefde van mijn leven kwam ik tegen op mijn vijftiende. Misschien had juist dát er alles mee te maken dat ik de gevoelens die ik had al snel de vrije loop liet. Ik wilde jong mama worden, die droom kwam uit. Op mijn 23e, na ruim anderhalf jaar getrouwd te zijn, mag ik voor het eerst zwanger zijn. Al snel zie ik mezelf als jongensmama terwijl ik niet kan uitleggen waarom dat gevoel zo sterk was.

“Wilt u het opschrijven?” vragen we de echoscopiste vriendelijk wanneer zij ons vraagt of we het geslacht willen weten. We verlaten de ruimte met nog meer kriebels dan voor we hem waren binnen gestapt. Onze blikken kruisen elkaar wanneer we ons richten op die grote envelop. Wanneer gaan we kijken? vraagt manlief nuchter. Later.. toch? vraag ik vertwijfeld.

Nog diezelfde dag kruipen we samen op de bank, een stilte valt over het oh- zo nieuwsgierige moment. Ik had hem romantischer voorgesteld maar we konden geen seconde langer wachten. Ok, vooruit dan. Maak jij hem open? vraag ik manlief. Ineens overvalt de gedachte me, de gedachte dat alle winkelmanden die ik bij de leukste webwinkels steeds maar vulde (en weer leeghaalde) met die stoerste babyitems zomaar ineens niet nodig konden zijn. Waarom ging mijn oog altijd naar de jongensafdeling in plaats van die van de meisjes? Het is manlief die als eerste het kaartje uit de envelop tot zich door laat dringen. Ik zie het al! roept hij verbaasd, een twinkeling in zijn ogen verraad dat hij zichtbaar gelukkig is! Ik gris het kaartje bijna uit zijn handen als ik met grote letters lees; Meisje.

Het blijft zo’n 5 seconden stil, wanneer ik met handen voor mijn mond het kaartje aan staar.  Een meisje. Tranen vullen mijn ogen, een warme omhelzing volgt. Lieverd, een meisje! roep ik verwonderd, blij!

Niet veel later vul ik diezelfde winkelmand, met roze dekens en een fantastische glimlach. Nu, drie jaar later reflecteer ik mijn gedachten lachend, terwijl twee prachtige dochters met donkere krulletjes, lieve jurkjes en schattige haarbandjes elkaar als wilde jongens achteraan stieren. Mijn leven kleurde roze maar boven alles goud want wat ben ik ongelooflijk dankbaar mama te mogen zijn.

Lees meer van mijn blogs op Mama van Dijk.