Het heeft 8 hele lange maanden geduurd, we hebben heel veel angst gekend en hadden stiekem nooit verwacht dat ik de 37 weken zwangerschap nog zou halen. Maar het is toch waar. Op 22 maart om 08:09u is na 23 zware bevallingsuren en 8 minuten persen eindelijk onze Luuk geboren!
Dat had ik natuurlijk al veel eerder op mijn blog willen melden, maar het moederschap zorgt ervoor dat de dagen voorbij zijn als je een paar keer met je ogen knippert.. Van mijn zwangerschapsklachten heb ik geen last meer, ik kan mijn eigen broeken weer aan, ben maar liefst 1 kg lichter dan voor ik zwanger werd. Ik heb geen last meer van mijn bekkeninstabiliteit en heb vooral heel veel zin om heel veel leuke dingen te doen. Ben ondanks de vermoeidheid vanwege de gebroken nachten, fitter dan ooit! Wel moeten we natuurlijk onze draai nog steeds een beetje vinden en een ritme ontdekken tussen alle voedingen en verzorgingsmomenten door, maar dat komt vast binnenkort wel goed.
Ik kan merken dat ik mezelf langzaam aan weer terug vind. En dat is fijn, na 8 van zulke heftige maanden. Het liefst wil ik nooit meer terugdenken aan de vreselijke momenten die we hebben beleefd. Maar dan kijk ik naast me en zie ik het meest mooie en perfecte mannetje liggen. En dan weet ik waar we het allemaal voor hebben gedaan. Hij is elke pijn, traan en verdriet meer dan waard. Je merkt het al, ik zit op een hele grote roze (euh blauwe!) wolk en daar kom ik voorlopig echt nog niet vanaf.
Binnenkort volgen er veel meer blogjes, verhaaltjes, foto’s en filmpjes. Want ik barst ineens van de inspiratie om te schrijven. Op dit moment heb ik sowieso het gevoel dat ik de hele wereld aan kan. Maar dat is nog net teveel gevraagd. Nu genieten we dus even lekker verder van onze Luuk en jullie lezen heel snel meer!
]]>