Twee sterretjes in het donker – Voor Romy en Savannah

Ik lig in bed naar het plafond te staren. Ik kan de slaap niet vatten. De klok tikt al half 2 aan. Morgen weer een lange dag voor de boeg. Toen ik mijn meiden vanavond naar bed bracht, gaf ik ze een extra knuffel en kus. We hadden lekker gebadderd, nageltjes gelakt, haartjes mooi, ze vonden het prachtig. Die stralende koppies die zo blij kunnen zijn om de kleinste dingen. Die nog geen weet hebben van al die nare dingen die er op de wereld gebeuren.

Vanavond lees ik een extra verhaaltje en ik blijf nog even bij mijn jongste zitten tot ze rustig slaapt. Mijn hart springt op als ik naar dat kleine, slapende mensje kijk. Ik denk aan al die kleine en grote dingen die we al samen hebben meegemaakt. En aan al die momenten die ik nog mee hoop te maken. Verjaardagen, de eerste schooldag, de middelbare school, diploma uitreikingen, tienerfeestjes, bruiloften. En natuurlijk alle kleine, alledaagse dingen die het leven soms zo mooi maken.

Die hoop is er niet meer voor de papa’s en mama’s van Romy en Savannah. De mooie kleine momentjes, waarop je kinderen je met iets kleins zo gelukkig kunnen maken… Ze zijn weg. Twee tienermeiden die nog een hele toekomst voor zich hadden…
Mijn mamahart huilt en ik ben verdrietig en boos tegelijk. Het is zo oeerlijk. Er loopt een rilling over mijn rug als ik er alleen al aan denk wat deze ouders moeten doorstaan. In stilte leef ik met ze mee en hoop dat ze dit ooit een plekje kunnen geven.

En nog steeds kan ik niet in slaap komen.  Er schiet een zinnetje door mijn hoofd, dat ik eens ergens gelezen heb:

En zo is het maar net. Als sterretjes zullen jullie stralen. Rust zacht, lieve Romy en Savannah.